[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

Leysa beet zachtjes op haar lippen terwijl Isla wat haren uit haar gezicht veegde. Haar zus zei dat ze ging praten met Ramsay, om een tijd en plek te vinden waar ze met drieën konden gaan. Leysa was echter totaal niet dom en wist dat zowel broer als zus hier niet op zaten te wachten. Het stak, dat niemand dit met haar wilde doen, maar ze begreep het wel. Leysa had hun ouders het minst lang gekend en daardoor was alles waarschijnlijk makkelijker voor haar. “Ik kan ook wel alleen gaan, hè? Ik ben geen kleintje meer dat een voogd nodig heeft. Dan hoeven jij en Rams.. Niet iets te doen dat jullie niet willen,” zei ze, terwijl ze speelde met de zoom van haar bezopen, met modder bevuilde trui. Voor een tweede keer beet Leysa op haar lip, deze keer om nieuwe tranen tegen te gaan.
      Daarna had Leysa een cadeautje uit een van haar zakken gehaald om aan Isla te geven. In spanning had ze haar reactie afgewacht, hopende dat ze een juiste keuze had gemaakt door iets te geven wat zoveel sentimentele waarde had. Zeker na wat er de afgelopen uren was gebeurd, was Leysa bang dat het te zwaar ging zijn. Helaas was Isla’s eerste reactie niet als gewild. Ze leek haast versteend te zijn, alsof ze de grote hoeveelheid emoties die ze voelde niet meer aankon, en daarom alles had uitgezet. Leysa had zich direct afgevraagd of ze misschien beter een dag of twee had kunnen wachten met het geven van het kettinkje. Gelukkig verzekerde Isla haar ervan dat het prachtig was, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Toch bleven enkele schuldgevoelens aan haar vastkleven, daar Isla’s eerste reactie, haar versteende houding, oprecht was geweest. Het kettinkje had slechte herinneringen naar de oppervlakte gebracht, die haar zus de hele avond had geprobeerd te onderdrukken. “Sorry, ik wilde je niet zo overvallen,” zei Leysa daartoe toch zachtjes.
      Enthousiast had Leysa ja gezegd toen Isla vroeg om ze na het douchen en omkleden het kettinkje om wilde doen. Ze deed niets liever dan dat. In stilte keek Leysa toe hoe haar zus zich omdraaide om een van de zusters te halen. Ze beet op haar lip, maakte zich zorgen om Isla. Leysa had de beginnende tranen in haar ooghoeken gezien, had opgemerkt dat haar mondhoeken sip hingen. Ze moest duidelijk moeite doen om zoch sterk te houden. Het is oké Ley. Was dat het echt? De hele avond dat ze samen waren had Isla alles behalve oké geleken, alsof ze elk moment in duizend stukjes kon breken. Het was vreselijk om haar te zien, zo gebroken, zo niet-Isla. Leysa geloofde niet dat ze alleen ‘moe’ was van de avond, ze leek eerder moe van het leven te zijn.
      Enkele minuten nadat Isla weggelopen was om een van de zusters aan de oren te trekken, zag Leysa haar weer verschijnen. Zonder zuster. Een frons verscheen op haar gezicht en haar mond stond al half open, toen Isla een kus op haar voorhoofd gaf en vertelde dat de zuster eraan kwam en zij even wegging. Het verbaasde Leysa om te zien dat Isla zowaar nog witter weggetrokken was dan eerst, dat dit mogelijk was. Ze vroeg zich af wat haar zus van plan was, waar ze naartoe ging. Voor het eerst waren de rollen omgedraaid en was Leysa degene die zich diepe zorgen maakte om Isla en ze haatte het, haatte het misselijkmakende gevoel dat erbij kwam kijken. Ze haatte de irrationele angsten die hun klauwen in haar brein plantte en haar manipuleerde. Het was een uitputtend gevoel en Leysa vroeg zich af hoe Isla het al jaren volhield om met constante zorgen over haar en Ramsay te rondlopen.
      “Hey… Hey pssst Leysa,” klonk het plotseling naast haar, waardoor ze terug in de realiteit belandde. Verward keek Leysa om zich heen, tot haar ogen vielen op een klasgenoot die op het bed naast haar lag: naam. Met een vragende blik in haar ogen keek ze de jongen aan, waarna er een ongeduldige “ja?” volgde toen hij stil bleef.
      “Ja.. Klopt het dat…-“ begon de klasgenoot, waarna hij enkele tellen op zijn scherm keek, “-… dat Isla iemand een gebroken neus heeft geslagen?” Er was een glundering in zijn ogen zichtbaar dat het duidelijk maakte dat dit alleen maar entertainment voor hem was. Het irriteerde Leysa. Het irriteerde haar ook dat het voorval in de hal blijkbaar al in geuren en kleuren werd rondverteld. Het ging onmogelijk zijn daar Isla voor te beschermen. Wat als directrice Donaghue ervan hoorde en haar zus op het matje riep? Wat als Isla van school gestuurd werd voor onzinnig geweld? Leysa ging Alfea niet overleven zonder de begeleiding van haar grote zus.
      Leysa’s kaak stond strak toen ze haar klasgenoot weer aankeek, haar ogen bozig. “Ja, en als je-je muil niet houdt ben jij de volgende, afgesproken?” sprak ze hard, waarop de jongen haar geschokt aankeek en zonder een wederwoord te geven in zichzelf terugkeerde. Leysa ademde diep uit en richtte zich op haar telefoon, waar een hele stroom aan berichten op was binnengekomen. Direct schoot haar aandacht naar de chat met Felix, die bovenaan stond en waarin de jongen nog steeds aan het typen was. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen, al verdween die weer even snel bij het zien van het bericht dat de jongen had gestuurd. “Wie had gedacht dat jij zo’n hoer zou zijn? Je ouders zijn vast heel trots op je,” fluisterde Leysa zachtjes, terwijl ze tweedehands schaamte voelde door het feit dat Felix het woord ‘gedacht’ als ‘ged8’ had geschreven. Had hij dit altijd al gedaan? Hoe had hij ooit Leysa’s interesse gewekt?
      Toch raakte de woorden haar meer dan ze wilde toegeven, zeker het tweede gedeelte. Alsof het niet algemeen bekend was dat de Rothberg-familie ouderloos was. Alsof Leysa dat nooit aan Felix had verteld tijdens hun nachtelijke pleziertjes. Ze voelde zich gekwetst, teleurgesteld en boos. Leysa opende het gesprek en las ze de overige berichten die gestuurd waren. Deze raakten haar alleen maar meer en zonder goed na te denken stuurde ze een hele hoop berichten terug. Daarna blokkeerde ze de jongen direct. Ramsay zou vast trots op haar zijn.