[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

part one
Emma’s gil galmde nog altijd na in zijn trommelvliezen. Carson had enkele meters voor haar gelopen om een idee van de omgeving te krijgen en het had geklonken alsof ze dodelijk gewond was geraakt. Zijn broederlijke instincten hadden meteen op volledige alertheid gestaan. Ruw had de jongen zich omgedraaid naar zijn jonge en eerstejaars partner, ervan overtuigd dat ze op de grond lag met een gapende wond in haar maag. Gelukkig bleef dit slechts een nachtmerrie. Al was het schouwspel dat Carson wel voor zich zag niet veel beter. Emma zat in elkaar gedoken op de grond, naast een levenloos lichaam, schreeuwhuilend en roepend dat ‘hij wakker moest worden’. Pas na enkele minuten realiseerde Carson zich over wie zijn partner het had, waarna hij zich direct misselijk voelde worden. Het deed hem herinneren aan vijf maanden geleden, toen hij in een zelfde soort situatie had gezeten met zijn moeder.
      Voorzichtig was Carson achter Emma komen staan, probeerde hij haar overeind te helpen. In de verte had het gekrijs van een Burned One geklonken, die waarschijnlijk zijn partner had gehoord. Het was het teken dat Carson en Emma snel moesten vertrekken. Hoewel hij graag met een Burned One in gevecht ging als wraak voor wat ze zijn moeder hadden aangedaan, wist hij dat het met een hysterische Emma aan zijn zijde een hopeloze kwestie zou worden. “Kom, Em, we moeten gaan,” had Carson zijn partner toegefluisterd, maar ze weigerde mee te gaan. Ze was vastberaden bij het lichaam te blijven, zelfs al zou het haar eigen dood betekenen. Opnieuw klonk er een bekend gekrijs, dichterbij dan voorheen. Alsof het aan het zoeken was. Naar hun.
      “Em, alsjeblieft, we moeten gaan,” zei Carson deze keer, zijn toon harder. Hij snapte echt waarom ze wilde blijven. Vijf maanden geleden had hij precies hetzelfde gereageerd. Alleen waren Carson en zijn familie toen niet in een bos vol met monsters die maar wat graag aan hun wilden knabbelen. Hij moest Emma zien te overtuigen en snel ook. Carson zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als zijn jonge partner iets zou overkomen. Wat als het een vriendin van Aoife was? Of een vriendin van haar een van haar vriendinnen? Hoe moest Carson zijn zusje ooit zoiets uitleggen?
      Na enkele vergeefse pogingen Emma te laten opstaan, pakte hij haar arm vast en trok hij haar omhoog. Het meisje stribbelde tegen, maar Carson legde zijn handen op haar wangen en forceerde haar hem aan te kijken. “Luister,” zei hij, zodra er voor de derde keer gekrijs klonk, veel dichter dan het de eerste twee keren had gedaan. Emma’s ogen werden groot en ze leek direct te snappen wat er moest gebeuren. Het meisje pakte haar met modder besmeurde zwaard van de grond af en liep weg. Carson staarde haar voor enkele seconden na, wist precies hoe ze zich nu moest voelen. Het verlies van zijn moeder lag nog altijd vers in zijn geheugen. Hij had er nog met weinig mensen over kunnen praten, in het bijzonder met Aoife niet. Elke keer als Carson erover wilde beginnen, leek zijn zusje alsof ze het liefst wegrende van de wereld. Het deed hem zeer, dat ze hem blijkbaar haar gevoelens niet toevertrouwde, of niet met hem over de zijne wilde praten. Normaal gesproken zou hij dan Xavier en Asher opgezocht hebben, maar die kerels leefden in zo’n andere wereld als hem, dat dit ook tot niets zou leiden. Carson was eenzaam en alleen met zijn vele emoties en wist geen manier deze goed te uiten.
      Na het zien van het lichaam bleef het stil tussen de twee partners. Emma was logischerwijs in geen staat om een leuk gesprek te voeren en ook Carson was teruggevallen in neerwaartse spiraal van gevoelens en herinneringen. Pas toen hij Emma hard zijn naam hoorde roepen, was hij bij met zijn hoofd. Al snel zag Carson waarom: een Burned One die twintig meter verderop in het midden van het pad stond. Alsof Emma en Carson al jaren samen trainden maakten ze zich paraat om het gevecht aan te gaan. Zodra de Burned One het tweetal had gespot, kwam het op hen afgerend.
      Wat volgde was een moeizaam gevecht dat uiteindelijk gewonnen werd doordat Emma haar zwaard hard door het monster’s maag duwde. Carson vermoedde dat dit deels boosheid was, wraak wellicht, maar hij klaagde niet. Wel had hij tijdens het gevecht met de Burned One een verkeerde beweging gemaakt met zijn knie, nadat zijn voet was vastgezogen in de modder. In eerst instantie voelde hij de pijn niet, maar nadat alle adrenaline zijn lijf verlaten had ging hij bijna over zijn nek. Shit, Carson moest dat later maar laten controleren in de ziekenboeg.
      Op Alfea aangekomen liet Emma hem weten dat ze het niet trok om de Specialistenopleiding hier te volgen en dat ze haar ouders ging vragen om overplaatsing naar Red Fountain. Carson kon het haar niet kwalijk nemen. Woordeloos nam hij afscheid van Emma, waarna hij alleen achterbleef in de hal. Het plotselinge gevoel om te willen huilen overviel hem. Het brandende, bonzende gevoel in zijn knie versterkte dit. Carson beet op zijn duim om de tranen tegen te gaan. In het verleden had hij naar de pillen of poeder gegrepen, om zichzelf te verdoven. maar dat mocht vanavond niet gebeuren. Alleen snakte Carson er zo erg naar. Hij wilde voor de rest van de nacht van de wereld zijn.
      Carson haalde een paniekerige teug adem, vocht hard tegen de drugs drang. Hij had zijn vrienden, zijn geliefden gezworen dat spul niet meer aan te raken. Zouden ze het hem kunnen vergeven? Carson haalde opnieuw zijn hand door zijn haren een veegde ruw een ontsnapte traan weg. Daarna strompelde hij richting zijn slaapkamer. De ziekenzaal kon zijn aanwezigheid vergeten. Wat ibuprofen en Carson zou er weer makkelijk tegenaan kunnen. Nu wilde hij gewoon douchen en slapen. Ergens diep in zijn gedachten hoorde hij zijn telefoon afgaan, maar Carson voelde geen behoefte te antwoorden.
      Bij zijn slaapkamer aangekomen was Carson blij om te zien dat zijn kamergenoot niet aanwezig was. Op momenten zoals deze was hij het liefst alleen. Carson pakte wat willekeurige stukken kleding uit zijn kast en dook de badkamer in, waar hij veel langer dan normaal een douche nam. Alsof hij alles uit deze avond van zijn huid wilde branden. Buiten de douche, gehuld in een handdoek, voelde Carson opnieuw zijn knie bonzen. Hij siste zachtjes bij elke stap die hij maakte, maar de pijn was handelbaar genoeg om niet direct te laten onderzoeken. Carson grinnikte zachtjes bij de realisatie dat hij hier altijd zo op hamerde bij Myka, die vaak genoeg ziekenbezoekjes wist uit te stellen. Nu pas snapte hij haar: het was gewoon veel makkelijker zo.

part two
Carson liet zichzelf op zijn bed vallen, waarna zijn blik snel bleef haken op zijn kledingkast, waar hij zijn laatste zakje had verstopt. Voor eventuele noodgevallen, of als hij besloot te willen terugtreden tot de broski’s, als ze hem nog wilden überhaupt. Carson wist dat hij het had moeten verbranden of weggooien, toen hij besloot te stoppen, om zichzelf geen verleidingen te gunnen, maar het was hem niet gelukt. Misschien moest hij deze ruimte verlaten, zodat de drempel om het te pakken groter werd, te groot. Carson haalde eenmaal diep adem, forceerde zichzelf van zijn bed te komen. Zijn blik bleef echter vastgeschroefd aan de kast. God, hij wilde het zo graag. Maar nee, Carson moest het te zien weerstaan. Toch kon zijn brein het niet laten terug te denken aan de vele goede momenten die cocaïne hem gegeven had. De vele momenten waarbij Carson tijdelijk de wereld kon negeren door de cocaïne. De energie die hij ervan kreeg, de euforie die hij voelde die hem het idee gaf dat hij de hele wereld aankon. Carson miste het, zeker op dit moment, enorm. Hij had het nodig om aan zijn donkere gedachten te kunnen ontsnappen, wist geen andere uitweg.
      Carson voelde zijn hartslag versnellen, als een soort adrenaline-kick omdat hij op het punt stond iets verkeerd te doen. Nog altijd keek hij naar zijn kledingkast, zijn eigen instinct vechtend. Carson moest gewoon de kamer uitlopen, zichzelf dwingen er niet meer aan te denken. De afgelopen maanden had dat zo makkelijk geleken, had hij weinig behoefte gehad aan dat spul. Alleen vanavond, na oog in oog te hebben gestaan met de reden van zijn moeder’s dood, na het zijn van het dode lichaam van een student, voelde Carson zich niet meer zo sterk, had hij niet de wilskracht meer.
      Het zakje witte poeder was uit de kast gegrist voordat Carson zich daadwerkelijk realiseerde welke keuze hij had gemaakt. De slaapkamerdeur was achter hem dicht gekletterd. Carson wandelde, de pijn in zijn knie negerend, een bepaalde richting uit, waarvan hij wist dat het vaak verlaten was. Nu hij de cocaïne in zijn handen had, kon hij niet wachten het te snuiven. Alleen wilde hij het wel doen op een plek waar potentieel zijn zusje of andere vrienden hem niet konden betrappen. Nog meer teleurgestelde mensen in zijn leven kon Carson op dit moment niet aan. Daarom verplaatste de jongen zich dan ook naar een van de afgelegen hallen, waar mensen niet kwamen als ze hier geen reden voor hadden. Eenmaal aangekomen koos Carson een hoek uit, waar hij zich verstopte en van zijn laatste poeder een lijntje maakte. Zonder zichzelf nog een seconde te gunnen om na te denken, snoof hij het naar binnen. Het verdovende gevoel was instant en opluchtend, voelde als thuiskomen na een lange, zware dag.
      Ruim een halfuur had Carson tegen de muur aangezeten, met zijn ogen dicht, zijn brein afgesloten en stil. Helaas was de cocaïne aan het uitwerken en voelde hij de rusteloosheid, zijn wirwar aan gedachten terugkerend naar de oppervlakte. Carson’s lichaam snakte naar meer, wilde opnieuw de extase voelen die vrijkwam. Alleen had hij niets meer en wilde hij niet opnieuw kopen. De wereld moest denken dat Carson over zijn verslaving heen was, zelfs al bleek dat dit een leugen was. Uit frustratie sloeg de jongen zijn vuist tegen de harde vloer. Het leverde een vervelende pijnscheut op dat snel door zijn hele hand verspreidde.
      Carson dacht terug aan het moment dat zijn vader achter zijn verslaving was gekomen, het geschreeuw nog vers in zijn geheugen. Het was na de dood van zijn moeder geweest, toen Carson enkele dagen thuis was en zijn cocaïne op school had laten liggen. De afkickverschijnselen hadden hem hard geraakt en uiteindelijk had Carson aan zijn familie moeten toegeven dat hij sinds het begin van Alfea bijna dagelijks gebruikte. De alles vernietigende teleurstelling die Carson van zijn vader had gevoeld had hem direct wakker geschud. Hij had moeten op zijn knieën moeten smeken weer terug naar Alfea te mogen, in plaats van een afkickkliniek. Het mocht, maar alleen als Carson beloofde zijn leven te beteren, zijn ‘verkeerde’ vrienden uit zijn leven te bannen en onder toezicht van zijn vader alle zooi weggooide. Iets wat hij in alle wanhoop had beloofd. Zelfs al deed het hem nog altijd pijn om zo abrupt gedag te moeten zeggen van Ash en Xav.
      Met diepe teleurstelling staarde Carson naar het lege zakje op de grond. Hij haatte zichzelf. Voor zijn zwakte nu en vijf maanden geleden. Hij had alles moeten weggooien. Uit frustratie sloeg hij met vlakke hand de vloer, waarna Carson zichzelf forceerde overeind te komen en de wereld weer tegemoet te lopen. Tot dat hij plotseling een harde schreeuw hoorde, gevolgd door het geluid van vallende voorwerpen uit een van de hallen nabij en een tweede schreeuw. Waren er toch Burned Ones de school binnengedrongen? Nee, dan zou er wel een alarm zijn afgegaan toch? Tenzij het niet systeem in het gedeelte waar Carson zich bevond aanwezig was. Snel maakte de jongen zich maar uit de voeten, terug naar het hoofdgedeelte. Hij focuste zich op het horen van meer geschreeuw, maar het bleef stil. Geen Burned Ones dan. Carson’s hart maakte een sprongetje van geluk, al bleef hij zich zorgen maken zodra hij dichtbij gehuil hoorde.
      “Hallo?” vroeg Carson zachtjes, voorzichtig. Hij keek om zich heen, maar zag niemand in de buurt. Zou het een valstrik zijn? Iemand of iets die hem wilde lokken om hem daarna te vermoorden? Nee, dat kon niet. Ze waren naar binnen geroepen omdat alle Burned Ones waren gedood. Carson moest stoppen met zo paranoïde te doen. Terwijl hij de hal doorliep, bleef het gehuil onverminderd doorgaan. “Hallo? Alles oké?” vroeg Carson opnieuw, deze keer harder. Het was een domme vraag. Niemand huilde als die zich goed voelde.
      Halverwege de hal stuitte Carson op een deur die half open stond en waarvan het gehuil vandaan leek te komen. Hij liep erop af en duwde behoedzaam de deur verder open. In de ruimte trof hij Isla aan, zittend op de grond, volledig gebroken. Carson wist dat ze een broer en zus had, beiden specialisten, en gelijk schoten zijn gedachten naar de ergst mogelijke optie. Een van hen was overleden, of beiden. “Oh Ies toch,” mompelde Carson zachtjes, waarna hij naar haar toe liep en zijn armen om haar trillende lichaam heen wikkelde. Hij drukte het meisje tegen zich aan en strook haar hoofd in een troostende beweging.
      “Wat is er gebeurd?” vroeg Carson aan haar, terwijl hij zich mentaal voorbereidde op het slechtst. Een combinatie van bezorgdheid en angst baande zich een weg door zijn lichaam en vlagen van de avond schoten door zijn hoofd. De vele schreeuwen die hij had gehoord, het levenloze lichaam waar Emma zich over ontfermd had, alles kwam weer terug. Zou een van de schreeuwen buiten van haar familieleden zijn geweest? Carson hoopte van niet, dat het slechts een doemgedachte was geweest, een nare droom. Voor enkele minuten zat hij in stilte, met een huilende Isla in zijn armen. Hij wreef over haar rug heen, in een poging te kalmeren. In de drie jaar dat Carson op sc hool zaten had hij Isla nog nooit zo gezien. Ze was altijd het boegbeeld van emotionele controle geweest, maar een heftige avond als deze was zelfs haar te zwaar.
      “Kan ik iets voor je doen? Moet ik iemand bellen? Appen? Of hier naartoe sleuren?” vroeg Carson zachtjes, niet goed wetende wat het juiste was. Hoewel hij zelf een jonger zusje had, die vaak zat emotionele buien had, was Carson nooit goed geweest in het geruststellen van een ander. Op dat moment klonk zijn telefoon weer, voor de zoveelste keer deze avond. In eerst instantie wilde Carson het eigenlijk negeren, tot dat hij zich realiseerde dat hij dit al sinds het begin van de aanval had gedaan. Zijn vrienden dachten waarschijnlijk dat hij dood was. “Ik moet even wat mensen geruststellen,” verontschuldigde Carson zich, waarna hij zijn telefoon erbij pakte en snel wat berichtjes terug ging typen.