[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 2 - Speeltopics

13 okt 2023 - 12:06 Baxter is offline

Baxter 4988

ℳ𝑒𝓉𝒶𝓃𝑜𝒾𝒶 𝒰𝓃𝒾𝓋𝑒𝓇𝓈𝒾𝓉𝓎
"The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings."

Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren.
Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden.
De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen.

Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen.
In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat.
Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden.
Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie...

In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur.
De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen.
Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen.

Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

Speeltopic ✧ Rollentopic ✧ Praattopic O1 Praattopic O2 Praattopic O3

ROLES

Metanoia University

✧ Amor-Beau Desrosiers ✧ Son of Belle and Adam ✧ 23 ✧ 1.6 ✧ Ken_
✧ Arthur Percy Darling ✧ son of Peter Pan and Wendy Darling ✧ 23 ✧ 1.5 ✧ DreamerN
✧ Brianna Seraphina Charming ✧ daughter of Cinderella and Prince Charming✧ 22 ✧ 1.3 ✧ glowfeary
✧ Caleb Augustus Robin ✧ son of Christopher Robin ✧ 20 ✧ 1.5 ✧ Schweetz
✧ Candace "Candy" Carmella von Schweetz ✧ daughter of Vanellope von Schweetz ✧ 23 ✧ 1.3 ✧ Schweetz
✧ Daisy Adlai Parr Rydinger ✧ daughter of Violet Parr and Tony Rydinger ✧ 19 ✧ 1.4 ✧ bubbles
✧ Dawn Gypsophila Dormant ✧ daughter of Princess Aurora and Prince Phillip ✧ 21 ✧ 1.3 ✧ DreamerN
✧ Ilyas Cassim of Agrabah ✧ son of Aladdin and Princess Jasmine ✧ 23 ✧ 1.4 ✧ Ken_
✧ Kai Marmoris ✧ son of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.6 ✧ Tolkien
✧ Lajaria Ocán De Châteaup ✧ Daughter of Esmeralda and Phoebus ✧ 21 ✧ 1.6 ✧ glowfeary
✧ Lucas "Luke" Jules Philip ✧ 23 ✧ son of Giselle Philip ✧ 1.6 ✧ SpiderPunk
✧ Lyraine Zephyra ✧ daughter of Hercules and Megara ✧ 19 ✧ 1.5 ✧ Saureus
✧ Maya Eudora Ranallo ✧ daughter Of Tiana and Naveen ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Naia Oriphine Marmoris ✧ daughter of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.4 ✧ Frodo
✧ Nathaniel Charming ✧ son of Cinderella ✧ 23 ✧ 1.8 ✧ Yeobo
✧ Olivia Belle Romanov Pavlovich ✧ Daughter of Anastacia and Dimitri ✧ 19 ✧ 1.8 ✧ filosofie
✧ Poppy de Vil ✧ daughter of Cruella ✧ 22 ✧ 1.2 ✧ Yeobo
✧ Theo Azlin Dormant ✧ Son of Princess Aurora and Prince Philip ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Frodo
✧ Lucia Marietta Paguro ✧ 19 ✧ daughter of Luca Paguro ✧ 1.7 ✧ bubbles
✧ Hudson Fillmore McQueen ✧ 24 ✧ son of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Nash Lizzie McQueen ✧ 22 ✧ daughter of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ glowfeary
✧ Asha ✧ 21 ✧ daughter of Mufasa and Sarabi ✧ 1.7 ✧ Vesmemir
✧ Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers ✧ 22 ✧ daughter of Merida DunBroch ✧ 1.7 ✧ Tokien
✧ Dimitri Dimitrovich Antonov ✧ 26 ✧ son of Anastasia Romanova and Dimitri Antonov ✧ 1.7 ✧ SpiderPunk

Ira University

⬧ Adeline "Addy" LeGume ⬧ Daughter Of Gaston ⬧ 20 ⬧ 1.7 ⬧ Venustic
⬧ Ash De Vil ⬧ son of Cruella ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Crimson Red Heart ⬧ son of The Queen of Hearts ⬧ 25 ⬧ 1.3 ⬧ Schweetz
⬧ Dominic/March "Dom" Tarrant Liddell ⬧ son of Alice ⬧ 24 ⬧ 1.1 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elio Armano Beneviento ⬧ son of Captain Hook ⬧ 25 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elodie Facilier ⬧ daughter of Dr. Facilier ⬧ 21 ⬧ 1.2 ⬧ glowfeary
⬧ Larsen Niklas Oldenburg ⬧ son of Princess Elsa ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Lucien Etienne Richard ⬧ son of Gaston ⬧ 22 ⬧ 1.5 ⬧ Venustic
⬧ Neirin ⬧ Daughter of Malificent ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Vesimir
⬧ Marius Victor Legume ⬧ son of Gaston ⬧ 24 ⬧ 1.4 ⬧ Ken_
⬧ Methuselah "Seth" ⬧ son of the Grim Reaper ⬧ 24 ⬧ 1.2 ⬧ Yeobo
⬧ Percival Ashley Hook ⬧ Son of Captain Hook ⬧ 21 ⬧ 1.7 ⬧ Ken_
⬧ Thessalonica⬧ Daughter of Hades ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Tommi
⬧ Qamar Bahiya An-Najjar ⬧ daughter of Jafar ⬧ 22 ⬧ 1.6 ⬧ bubbles
⬧ Red Rose "Lilith" ⬧ 23 ⬧ daughter of Snow White ⬧ Yeobo

MAJORS

CLUBS

KAMERINDELING

METANOIA

RULES

✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet.
✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken.
✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven.
✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies.
✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
✧ Naamsverandering graag doorgeven.

How far is far

13 okt 2023 - 12:14 glowfaery is offline

glowfaery 1525

✧ daughter of ~~Lightning~~ Montgomery McQueen ✧ outfit ✧ at the parkinglot w/ Hudson ✧

════ ⋆🏁⋆ ════
𝙸 𝙳𝙴𝙲𝙸𝙳𝙴 𝚆𝙷𝙴𝙽 𝙸'𝙼 𝙳𝙾𝙽𝙴
════ ⋆🏁⋆ ════

NASH MCQUEEN

𝙻𝙸𝙶𝙷𝚃𝙽𝙸𝙽𝙶 𝙱𝙾𝙻𝚃

╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴

Nash zou nooit in woorden kunnen uitdrukken hoe goed het voelde om alleen al haar helm in haar handen te hebben. Al sinds de lagere klasses had ze alleen nog maar customized helmen gehad, en het Dinoco blauwe exemplaar in haar handen voelde altijd een beetje als thuis. Ze forceerde zichzelf voor nu om er niet te lang op te blijven hangen, maar de helm snel op haar hoofd te zetten, voordat Hudson op haar moest gaan wachten.
Haar handen vonden wat houvast bij zijn middel, en ze moest hem gelijk geven dat de omgeving prachtig was. Hoe prachtig de natuur kon zijn was vaak iets wat ze vergat. In Los Angeles leefde ze midden in de stad en was er vrij weinig natuur te vinden, niet zoals het hier was. De laatste maanden die ze thuis had doorgebracht had ze ook niet veel kunnen meekrijgen van de omgeving. Voornamelijk als ze met de auto ergens heen gereden werd, maar vaak lette ze dan niet genoeg op. Tijdens de race seizoenen moest ze vaak per vliegtuig omdat het anders niet te doen was qua planning. Maar de momenten dat ze dan echt in mooie gebieden, zoals nu hier, was dan genoot ze er extra van. Het gaf het gevoel alsof ze weer kon ademen
Ze wilde dan ook eigenlijk luid protesteren toen Hudson weer de parkeerplaats op reed. Maar ze hield zich in, om te voorkomen dat ze de volgende keer niet eens mee mocht. Haar vingers hielden de motor stevig vast terwijl ze afstapte, haar benen voelde nog wat stijf waardoor het iets minder soepel ging dan ze had gewild.
De helm haalde ze van haar hoofd, haar vingers kort door haar haren laten gaan om ze iets te fatsoeneren. Want hoeveel ze ook van de helm hield, helm-haar was nog steeds haar persoonlijke vijand.
“Hey jullie,” klonk ineens een stem, en het liet Nash haar gevecht tegen haar haren opgeven, opkijkend naar degene die had gesproken. Een glimlach danste op haar lippen zodra ze Ashazag staan. “En, hoe was de rit?”
Nash haar blik vloog kort naar Hudson, het geluid had zo zacht geklonken dat ze begon te twijfelen of ze had verzonnen dat het klonk alsof hij stikte. Voor een halve seconde ontmoette ze zijn blik, en de boosheid erin liet haar bijna schuldig voelen, terwijl ze zeker wist dat ze niet Asha had uitgenodigd of iets.
Nash draaide zich om om haar helm op het zadel van de motor te zetten, en de schorre ‘hoi’ die ze naast haar hoorde, lieten haar bijna in lachen uit barsten. Met moeite wist ze haar lippen op elkaar geklemd houden voor ze zich weer terug draaide.
“Het is zo mooi hier,” begon ze maar enthousiast, want als ze nu op Hudson moest gaan wachten dan werd het helemaal niks meer vandaag. “Ben je wel eens op de wegen hier door het bos geweest? Het is echt prachtig,” vertelde ze verder, voor ze haar weg naar Asha maakte om haar een korte knuffel te geven als verlate begroeting. Okay haar benen voelde stijver aan dan ze eerst verwacht had, misschien was haar ochtend training en daarna dit, voor het überhaupt lunch tijd was iets te enthousiast geweest. Vooral na gister avond. Maar daar kwam ze wel weer overheen,
“Misschien kan Huds je anders een keer rondrijden?” opperde ze, omkijkend naar hem met een onschuldige glimlach op haar lippen. “Anders moet je echt wachten tot mijn trainer het eindelijk tijd vind om de fietsen hierheen te halen,” sprak ze verder, de teleurstelling duidelijk in haar stem. Het was het meest frustrerende aan het hele herstelproces, het niet in de hand hebben wanneer ze naar de volgende stap kon. En ze wist niet eens of de mountainbikes en wielrenfietsen die in hun garage in Radiator Springs stonden de volgende stap waren. Misschien als ze het kon gooien dat de buitenlucht goed voor haar mentale gezondheid was, wat geen leugen zou zijn.

⚡️

◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢

13 okt 2023 - 22:13 glowfaery is offline

glowfaery 1525

ÉLODIE FACILIER

☾ You did some bad things, but I'm the worst of them ☽

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊Dining hall w/ Maya ☾∘∙⊱⋅•⋅

“Wat vreselijk,” sprak Maya. En dat was absoluut niet waar Élodie op gedoeld had. Ze haatte het als mensen medelijden met haar hadden. Dat was het laatste wat ze nodig had. Het loste toch geen problemen op. “Waarom ben je niet meteen gewoon naar Metanoia gegaan?” vervolgde het meisje.
De lach rolde over Élodie haar lippen voor ze er zelf erg in had. Waar ze juist zo voorzichtig was met hoe ze reageerde op de prinses voor zich, had ze de lach niet kunnen stoppen. “Het is niet zo makkelijk, Maya,” sprak ze, in de hoop dat ze niet heel onbeleefd was overgekomen op het meisje.
Ze had al tijden niet zo rekening gehouden met iemand anders in een gesprek, zo opgepast hoe ze reageerde, wat ze het niet meer gewend was. Het voelde als een pijnlijke spiegel hoeveel ze veranderd was over de jaren.
“Ik had geluk dat Ira me in de vooropleiding wilde,” legde ze uit. “Ik denk dat überhaupt niet zou toegelaten worden hier.” Ze wist niet goed hoe ze het moest uitleggen zonder dat het meisje weer met medelijden zou reageren.
Voor hoe slecht de omstandigheden op Ira soms waren, vooral in vergelijking met Metanoia, was het voor Élodie altijd de betere optie geweest. Ze was dertien geweest en haar andere optie was het lege appartement van haar vader. Ondanks alles was ze Ira juist zo dankbaar geweest om haar een kans te geven, een huis te bieden. Daar had ze zich tenminste welkom gevoeld, waar ze op Metanoia dat gevoel nog nooit had gehad.
Élodie bestudeerde het meisje haar gezicht kort. De woorden van medelijden die ze had gesproken paste totaal niet bij wat Maya uitstraalde nu. Het voelde eerder als paniek. Maar ze snapte niet goed waarom. Er leek haar geen reden voor paniek op dit moment. Tenzij het door Élodie kwam. En dat kon ze misschien wel snappen. Ze was ongenodigd aangeschoven, alsof ze elkaar al die jaren gewoon gesproken hadden. Waarschijnlijk was Élodie wel de laatste die Maya nu wilde zien en spreken. Ze had geen idee wat er door de coven verteld was over haar, wat Maya wel niet van haar dacht op dit moment. Misschien was ze nu al te ver gegaan, bij enige persoon waarvan het haar kon boeien.
“Maar het was niet mijn bedoeling om je hele ontbijt over te nemen,” sprak Élodie daarom, terwijl ze de restanten van haar toast weer op de tray zetten. “Je hebt vast genoeg te doen vandaag, ik wil je niet van je plannen afhouden,” ging ze verder, de lege mok thee ook op de tray plaatsend, voor ze overeind kwam van de stoel.

19 okt 2023 - 15:16 Vanparys is online

Vanparys 27613

Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers
^{Princess of DunBroch & Conques

Daughter of the People}

Eigenlijk had ze niet zo overstuur moeten zijn. Eigenlijk had het haar niet eens moeten verbazen dat Amor zich volledig van haar afsloot. Ergens wilde ze lief voor hem zijn en hem steunen; hem duidelijk maken dat ze allebei in hetzelfde schuitje zaten en er dus maar beter het beste van konden maken. Hoe stiller ze werd, hoe geïrriteerder Dorelle echter werd, en hoe geïrriteerder ze werd, hoe harder haar hart begon te kloppen en hoe meer haar ogen begonnen te branden. Hoewel ze het had moeten verwachten, kon ze toch nog steeds niet geloven dat hij het haar werkelijk niet durfde zeggen. Haar teleurstelling werd alleen maar groter toen Amor verschrikt opkeek op het moment dat er voetstappen langs het gordijn naast zijn ziekenbed en de stem van één van de verpleegsters klonk: "Kai, hoe blijf jij in godsnaam je neus breken?" Alleen al het feit dat ze daarna zelfs nog geen antwoord gehad had van Amor en dat ze het met zijn zielige, verslagen blik had moeten doen, had haar bijna aangezet om op te springen en Kais neus nog maar eens te breken net nadat de verpleegster die gefikst had.
Uiteindelijk deed ze dat niet. Uiteindelijk stond ze zonder nog iets te zeggen op en liep ze de ziekenboeg weer uit. Eigenlijk stampte ze die meer uit. Haar hakken echoden door gang, en Willow duwde tegen haar benen om haar aan te manen ergens te gaan zitten. Ze was zich veel te hard aan het opjagen, was te hard aan het proberen om haar emoties onder controle te houden, waardoor de druk alleen groter werd.
Plotseling trok Willow hard aan haar leiband naar de andere kant, waardoor Dorelle bijna onderuit getrokken werd, en verscheen er iemand langs de hoek. Dorelle ging door haar enkel en kreunde van de pijn, slaagde er op de één of andere manier net in om niet om te vallen.
"Oh my god, sorry," bracht de stem van de persoon voor haar uit, maar Dorelle kon niet onderscheiden wie het was omdat de hele ruimte rond haar draaide. Ze knipperde verwoed met haar ogen om de duizeligheid weg te krijgen. "Ik zat helemaal niet op te letten."
Dorelle fronste, merkte half op hoe Willow blafte en tegen de vreemdeling opsprong. "Soké," kreeg ze er nog uit. En toen zakte ze door haar benen.

help

19 okt 2023 - 15:56 Vanparys is online

Vanparys 27613

MAYA EUDORA RANALLO

Princess of Maldonia • 20 • Morning • Mess hall (Élodie)

"Het is niet zo gemakkelijk, Maya," zei Élodie, en Maya zakte een beetje weg in haar stoel als een poging om onzichtbaar te worden. "Ik had het geluk dat Ira me in de vooropleiding wilde. Ik denk dat ik überhaupt niet zou toegelaten worden hier."
Maya wist niet goed hoe ze moest reageren, probeerde haar gezicht wat in de plooi te houden. Ze wilde dat de dingen niet zo ingewikkeld waren, maar blijkbaar waren de dingen net graag ingewikkeld. Ze wilde dat ze harder haar ouders gepusht had om Élodie een plek te bieden na wat er gebeurd was in de coven - en ze wilde weten waarom het gebeurd was. De verhalen die ze de afgelopen jaren over Élodie had gehoord, matchten niet met het beeld dat ze van haar oudste, beste vriendin had.
"Maar het was niet mijn bedoeling om je hele ontbijt over te nemen," zei Élodie na een korte stilte waarvan Maya niet doorgehad had dat die gevallen was tot ze verbroken was. "Je hebt vast genoeg te doen vandaag, ik wil je niet van je plannen afhouden."
Maya deed haar mond open om iets te zeggen terwijl Élodie overeind kwam, maar er kwam geen geluid uit. Ze wist even niet wat ze moest doen, had het gevoel dat ze alles al verkeerd aan het doen was terwijl ze hier nog niet eens een volledige dag was. Waarom was ze plots zo slecht in sociaal doen?
Élodie was halverwege de eetzaal toen Maya toch eindelijk overeind sprong en zich naar haar toe haastte. "Loli - Élodie," verbeterde ze zichzelf, omdat ze niet wist of de bijnaam nog wel oké was. "Wacht even." Ze legde zacht een hand op haar schouder, bedacht zich toen en trok hem weer weg. "Ik heb nooit te veel te doen voor jou," mompelde ze.

[ bericht aangepast op 19 okt 2023 - 15:58 ]

help

26 okt 2023 - 13:51 Baxter is offline

Baxter 4988

𝐿𝑎𝑟𝑠𝑒𝑛 𝑁𝑖𝑘𝑙𝑎𝑠 𝑂𝑙𝑑𝑒𝑛𝑏𝑢𝑟𝑔

Waar het met honderd procent zekerheid als straf was bedoeld, was rondhangen in de stallen dat absoluut niet voor mij. Afgezien van het feit dat Kai er ook rond zou dwalen. Ik was nog altijd boos op hem. De gedachten aan hem alleen al liet allerlei emoties opborrelen, welke me automatisch mijn vuisten lieten ballen. Tevens de reden waardoor we nu met elkaar opgescheept zaten. Toch had ik geen spijt van de klap die ik had uitgedeeld. Als je het mij vroeg was deze meer dan verdiend geweest.
In een poging mezelf wat te kalmeren had ik een ritje met Chris gemaakt, iets wat altijd leek te helpen. Even aan niets anders denken dan de wind door mijn haren en de natuur om mij heen.
Inmiddels was ik druk bezig met het borstelen van Chris, tot niet veel later Kai naar binnen schoof. Ergens had ik verwacht dat hij gewoon niet op zou komen dagen. Ik wist niet wat ik nou liever had gehad.
Waar ik de klus die ons opgedragen was niet erg vond, schoot het me wel in het verkeerde keelgat dat Kai stond te lanterfanten. Waarschijnlijk was hij opgegaan in gedachten, iets waar ik zelf ook vaker dan eens schuldig aan was. Echter was ik nog zo opgefokt dat het overkwam als pure arrogantie. Kai was er immers heilig van overtuigd dat hij hier geen schuld aan had.
Ik besloot hem een handje te helpen door hem eigenhandig een schep te overhandigen.
Nadat hij me loom aan had gekeken kwam er eindelijk iets uit zijn mond. "Was er dan iets mijn schuld?"
Opnieuw schudde ik mijn hoofd en snoof ik spottend. Ik kon hier ter plekken wel een hele waslijst af gaan, maar heel eerlijk had ik daar niet per se de behoefte aan. Ergens was ik het gevecht ook moe.
"Ik dacht, ik kijk even hoe de meesterlijke stalknecht het aanpakt voordat ik de paarden wegjaag." waren zijn volgende woorden, waar ik niet helemaal uit op wist te maken of het nou een sneer was of iets wat weg had van een bescheiden compliment.
Ik sloeg mijn ogen ten hemel, alvorens ik de schep naar hem uit stak. "Zo moeilijk is het niet; het is letterlijk poep schuiven." hoewel ik het emotieloos uitsprak, ontsnapte er een kleine grinnik na de woorden.
Mijn blik gleed over Kai heen, wie absoluut niet gekleed was om in de stallen aan de slag te gaan. Ik zuchtte zacht en haalde een hand door mijn haren. Of ik het nou leuk vond of niet, ik zat voorlopig nog wel aan hem vast. Misschien werd het tijd mijn koppigheid voor eens tijdelijk aan de kant te zetten en er maar het beste van te maken.
Even werd ik afgeleid door het knorrende geluid wat van Kai zijn kant af leek te komen. Kai zag er niet best uit, hij was nogal wit weggetrokken en zijn wallen hingen onderhand tot aan zijn knieeën.
Zonder iets te zeggen liep ik van hem vandaan, richting de opslag van de stallen. Even later kwam ik terug met een appel, welke ik eenmaal teruggekeerd richting Kai wierp. "Ik heb niets aan je als je straks tegen de vlakte gaat," haalde ik mijn schouders op. Hoe hard het me ook zou laten lachen mocht hij in de mest belanden.
Het was me opgevallen hoe weinig tegengas er werd gegeven, iets wat het ook een stuk minder aantrekkelijk maakte het gevecht voort te zetten. Wellicht was de appel wel een poging tot zoenoffer geweest.
"Geloof me, het is ook niet mijn hobby," mompelde ik toen ik Kai door de stal zag turen. "Wat het het waard maakt is het ritje achteraf," sprak ik alvorens ik mijn eigen schep op haalde aan de andere kant van de stal.
"Wie weet als je je bewijst als volwaardig stalknecht dat ik je meeneem." grijnsde ik speels alvorens ik aan de taak begon.

How far is far

26 okt 2023 - 18:14 Elentiya is online

Elentiya 12343

They whispered to her, You can't withstand the storm. She whispered back, I am the storm.

Asha

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Hudson & Nash

Asha kon de verse uitlaatlucht van de motor waarschijnlijk uren later nog ruiken. Hoe de verbrande lucht van benzine en olie haar neusgaten binnendrong, deze ergens best stonk ( maar ook weer niet), tevens oude herinneringen opriep. Ze keek toe hoe broer en zus van het voertuig afstappen, hoe hun uitdrukkingen er voor een moment vrij en onbezonnen uit hadden gezien, precies zoals zij haar ritjes op de motor ook altijd ervaren had. Tevens een ontsnapping, ook in tijden van haar eenzame ‘gevangenschap’. Asha merkte op hoe Hudson bevroor in zijn bewegingen en zijn helm nog ergens halverwege in de lucht bleef zweven, tot hij deze aan de kant zou leggen. Hij reageerde niet op de vraag die Asha gesteld had, aan hen beide weliswaar, maar liet een verstikt geluid horen alvorens hij een blik op zijn zusje wierp en voor luttele seconden vroeg de brunette zich af of ze beter op een ander moment had moeten komen.
”Hoi,” klonk het uiteindelijk schor.
Asha glimlachte kleintjes, twijfelachtig — tot ze door Nash werd afgeleid.
”Het is zo mooi hier,” begon de blondine terwijl ze naar Asha toe kwam gelopen. “Ben je wel eens op de wegen hier door het bos geweest? Het is echt prachtig.” Zonder aarzeling gaf Nash een korte, doch warme knuffel aan Asha, die zij op haar beurt beantwoordde. Ze was blij dat er tussen haar en de blondine niets veranderd was, ondanks de breuk van haar relatie met Hudson, en dat de twee nog altijd op dezelfde manier met elkaar omgingen als van tevoren. Asha had in haar dan ook een van haar beste vriendinnen gevonden. Desondanks maakte dat het gemis niet minder naar wat er ooit nog meer was tussen haar en Hudson.
“Hm,” humde Asha zacht terwijl ze een keer rond keek en met haar hoofd schudde als antwoord op de vraag. “Nee, nog niet, maar daar moet verandering in komen dus,” glimlachte ze vervolgens. “Misschien kan Huds je anders een keer rondrijden?” Kort keek Nash naar haar broer, waarop Asha haar blik volgde en probeerde de hoop te temperen in de groene kleuren van haar ogen. Ze zou niets liever willen, natuurlijk. Asha had altijd genoten van hun ritjes samen op de motor, de kleine uitjes die ze hadden samen, waardoor het iets bijzonders werd als ze eraan terugdacht. Het feit dat ze hem, hun samenzijn, miste, droeg tevens ook bij aan het hoopvolle verlangen. “Anders moet je echt wachten tot mijn trainer het eindelijk tijd vind om de fietsen hierheen te halen.”
”Ehr,” stootte Asha zachtjes uit terwijl een glimlach halfjes rond haar lippen verscheen. “Dat lijkt me wel heel leuk,” zei ze vervolgens. Met haar armen weer terug over elkaar geslagen, losjes en puur om de warmte een beetje bij haarzelf te houden, plukte ze ongemerkt met de duim en wijsvinger van haar rechterhand aan een minuscuul pluisje dat ergens vast zat aan de mouw van haar vest. “Een ritje op de motor, door de bossen, bedoel ik,” ratelde de donkere krullenbol half binnenmonds, onderwijl ze wat met haar voeten over de grond schuifelde en het ongemakkelijke gevoel dat op kwam zetten tactvol trachtte te negeren. Ze was nooit ongemakkelijk in hun bijzijn geweest en Asha wist nu ook niet goed waardoor het nu precies kwam; het weerzien van haar ex, het hernieuwde contact tussen hen in, de gevoelens die er nog altijd waren, of het idee dat ze juist beter afstand kon houden omdat dat beter leek voor iedereen.
”Maar alleen als daar tijd voor is natuurlijk.”
Toen haar blik eindelijk dat van Hudson weer vond gleden haar mondhoeken als vanzelf een klein stukje naar omhoog, hoopvol enigszins. Ergens drong het vagelijk echter tot haar door dat hij ook gemakkelijk ‘nee’ kon zeggen, dat hij haar op deze manier subtiel wist af te wijzen doordat hij het hele idee misschien nog niet zag zitten. Was het te vlug, misschien? Te snel om nu al weer iets te doen samen? Toen de gedachten bij haar op kwam zetten, slikte Asha een keer diep om het zenuwachtige gevoel niet de kans de kans te geven de overhand te nemen. “Als je fietsen er overigens uiteindelijk wel zijn straks, dan moeten wij ook echt eens een stukje gaan rijden samen.” Zachtjes plukte Asha aan de mouw van haar goede vriendin en kauwde ze vervolgens op de binnenkant van haar wang toen ze weer een keer naar Hudson keek.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

27 okt 2023 - 19:21 glowfaery is offline

glowfaery 1525

ÉLODIE FACILIER

☾ You did some bad things, but I'm the worst of them ☽

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊Dining hall w/ Maya ☾∘∙⊱⋅•⋅

Élodie sloot zich meestal gewoon af van wat andere uitstraalde aan emoties, de energieën konden snel teveel worden, vooral in volle zalen als deze. Maar zelfs nu kwam Maya dwars door haar muur heen. Het maakte niet uit hoe dik ze die muur had opgebouwd, het meisje tegenover haar knalde er doorheen alsof het niks was.
Ze dacht eerst dat ze gestresst was, maar het voelde eerder als pure paniek wat er van Maya afstraalde. Zo erg dat Élodie zich haast paniekerig begon te voelen erdoor, gelukkig had ze zich genoeg getraind om de rust vast te houden, Maya haar emoties die hare niet te laten beïnvloeden.
Normaal genoot ze juist van paniek bij andere, was het eerder een motivatie voor Élodie. Maar Maya was nog te stevig in haar hart te vinden, om daar plezier in te vinden. Niet bij het meisje wat zo een groot deel in haar leven had gespeeld. En ze snapte niet waar het ineens vandaan kwam, het enige wat ze haast kon bedenken was dat het door Elodie kwam. Dus voelde het enkel goed om Maya alleen te laten voor nu.,
Zodra ze overeind kwam en weg liep van de tafel, voelde ze de schaduwen in beweging komen. Zich los makend van de hoeken van de ruimte en meedansend met haar. Onzichtbaar voor ieder andere in de zaal, maar niet te missen vanuit haar ooghoeken. Ze dumpte haar tray in de karren die ervoor bestemd waren, voor ze verder haar weg naar de uitgang maakte.
“Loli- Élodie,” klonk Maya’s stem achter haar. Het gebruik van de bijnaam kwam zo onverwachts dat het meisje niet meteen tot stilstand kwam. Ze kon niet goed herinneren wanneer de laatste keer was dat ze daarmee was aangesproken. “Wacht even,”
Zodra de hand haar schouder raakte, draaide Élodie zich om. “Ik heb nooit te veel te doen voor jou,” mompelde Maya, en het geluid van de kantine maakte het bijna niet verstaanbaar.
Élodie liet haar blik kort over het meisje dwalen, opzoek naar iets wat weg zou geven wat de omslag in Maya haar energie kon verklaren. Haar wenkbrauwen trokken even samen in een frons toen ze het niet kon verklaren voor zichzelf, en ze haatte het als ze iets niet kon verklaren.
“Waarom ben je dan zo gestresst?” vroeg ze daarom maar direct, haar armen over elkaar slaand uit gewoonte. “Alsof je ineens bedacht dat je een halfjaar achter loopt op schoolwerk ineens, ik heb je nog nooit zo paniekerig gevoeld.”

30 okt 2023 - 20:21 glowfaery is offline

glowfaery 1525

Brianna Seraphina Charming

❁ "I’m sorry that people are so jealous of me. But I can’t help it that I’m popular.” ❁

❀₊˳˚‧ outfit ┊hallway w/ Dorelle ‧˚˳₊❀

Brianna was ver in gedachten verzonken, terwijl ze over de gangen liep. Gelukkig was het geen stormloop meer, en hoefde ze niet constant mensen te ontwijken. Ze merkte dat alles van gisteravond nog meer door haar gedachten draaide dan ze had gehoopt en gewild. Ze moest gewoon iets vinden wat haar ging afleiden en dan was het zo over, hield ze zich voor.
Haar gedachten tolde nog zo door dat ze de persoon die ook net de hoek om kwam totaal niet had gehoord of gezien. Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze op haar plek bevroor, voor ze zich snel verontschuldigde. Het meisje liet een pijnlijke kreun horen.
Dorelle’s ogen keken wel haar kant op, maar leken haar niet echt aan te kijken. “Gaat het?” vroeg Brianna bezorgd. Ze strekte haar arm uit naar het meisje, om haar hopelijk iets van balans te geven, maar de hond die tegen haar opsprong leidde haar nog af.
“Nee, ga zitten,” probeerde Brianna de hond af te laten gaan. Misschien was het schermen en zwaardvechten toch een stuk beter voor haar dan ze dacht, want haar reflexen waren sneller dan ze zelf had verwacht. Haar armen schoten naar voren zodra Dorelle door haar benen zakte, haar nog net op tijd iets opvangend, zodat ze niet naar de grond viel.
“Wow, ik hoop niet dat ik zo eng ben,” sprak ze, het meisje een voorzichtige glimlach schenkend zodra ze zag dat het meisje tenminste bij was, voor ze om zich heen keek op zoek naar het dichtsbijzijnde bankje wat er te vinden was. “Ik denk dat je het beste even kan zitten,” stelde ze voor. Brianna verplaatste een arm naar het meisje haar middel om haar wat te ondersteunen, voor ze haar naar het dichtsbijzijnde bankje begeleidde. Pas zodra het meisje zeker weten goed zat, en niet opeens zou omvallen liet Brianna haar los.
“Kan ik iets te drinken voor je halen of iets te eten?” vroeg ze. Ze was echt niet de persoon voor deze situaties, wist zij veel wat ze moest doen in zulke gevallen.

1 nov 2023 - 18:42 Vanparys is online

Vanparys 27613

╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲

~~HIS ROYAL HIGHNESS~~__________________________________
Kai Leomaris
of House ~~Marmoris~~
^{________________________SOMETHING SOMETHING OF TIRULIA

___________20 | EARLY EVENING | STABLES (LARSEN)}

╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲
╱╲╱╲╱╲╱╲╱╲

I once knew a man who had fire in his eyes
Bloody right hand, he had taken his enemies' lives
The past was his torture
The future held his hope
Until he chose his fortune
As the curse of the fold

Larsen duwde een schop in Kais handen en de jongen keek er even naar alsof Larsen hem net een drol gegeven had. Eigenlijk was het bijna beschamend hoe weinig hij tijdens zijn jeugd zelf had moeten schoonmaken - en een dek kon je de dag van vandaag met een hogedrukreiniger poetsen, dus daar was ook geen zwaar handwerk meer bij vereist.
"Zo moeilijk is het niet; het is letterlijk poep schuiven," zei Larsen doods, al ontging de gedempte grinnik die erna kwam Kai niet. Hij knipperde even in Larsens richting. Uiteraard genoot de sneeuwprins van Kais ongemak - hij had het hem veel te makkelijk gemaakt, dat besefte hij zelf ook wel.
Voordat Kai zelf een gevatte opmerking kon maken, verdween Larsen de hoek om, en Kai bleef hulpeloos achter met een spade in de stallen. Hij wierp nog een blik op de stal die Larsen al had uitgemest en liep naar die ernaast, waar een bruingevlekt paard met helblauwe ogen nieuwsgierig zijn kant uitkeek. Hij streek kort over de fluwelen neus van het dier, keek naar de amper nog zichtbare krassen die de scherven van gisteren op zijn handen hadden achtergelaten. Zijn knokkels waren echter blauwer dan gisteren.
Als Kai zich niet op tijd had omgedraaid toen hij het geluid van Larsens voetstappen hoorde, was de appel die hij hem toewierp ongetwijfeld tegen zijn hoofd beland. De spade viel met een doffe klop tegen het hout van de staldeur waar het nieuwsgierige paard hem nog steeds leek te bestuderen toen hij de appel ving - al kreeg hij hem maar op het nippertje te pakken. Het verdween bijna in de bek van het dier achter hem, die zich al had klaargemaakt om het tussendoortje in één hap in zijn keel te laten verdwijnen.
"Ik heb niets aan je als je straks tegen de vlakte gaat," verklaarde Larsen. Kai keek hem argwanend aan, richtte zijn blik even op de appel, en keek toen (even argwanend) terug naar Larsen, alsof hij probeerde te beslissen of zijn honger stillen belangrijker was dan mogelijks vergiftigd worden door de sneeuwprins. "Geloof me, het is ook niet mijn hobby. Wat het het waard maakt is het ritje achteraf," ging Larsen verder terwijl Kai zijn zakmes uit zijn jaszak opdiepte en een stuk van de appel sneed om aan het paard te geven, omdat die maar zo zielig bleef kijken. Daarna pikte hij de spade opnieuw op en nam hij zelf een hap van het stuk fruit, terwijl hij zijn zakmes aan zijn broek afveegde, dichtknipte en opnieuw in zijn jaszak liet verdwijnen. Hij probeerde niet te gulzig te zijn, maar zijn maag deed pijn van de honger, en de zoete, sappige appel was een verademing voor zijn droge keel.
"Wie weet als je je bewijst als volwaardige stalknecht dat ik je meeneem," zei Larsen. Zijn grijns was speels, en Kai verslikte zich bijna. Hij kuchte, vernauwde zijn ogen en keek Larsen wantrouwig aan. Waar kwam die vriendschappelijkheid plots vandaan? Had Kai iets gemist? Was dit een vreemde manier om hem nog eens in zijn bed te krijgen?
"Gaat alles wel goed met je?" vroeg hij, oprecht verontrust. Hij nam nog een hap van de appel, die bijna enkel nog klokhuis was, en staarde er even naar terwijl hij kauwde. "Heb je me toch vergiftigd en moet je even sympathiek doen om het te compenseren, of is dit een hele vreemde verontschuldiging omdat je mijn neus gebroken hebt?"
In twee happen had Kai ook het klokhuis verorberd en bleef enkel het steeltje nog over, dat ergens tussen het hooi op de grond belandde toen Kai zijn handen aan zijn broek afveegde en de staldeur openzette om aan de slag te kunnen gaan.

[ bericht aangepast op 1 nov 2023 - 18:42 ]

help

3 nov 2023 - 15:45 Vanparys is online

Vanparys 27613

┏━━━ ━━━┓
𝚆𝙾𝙽𝙳𝙴𝚁𝙵𝚄𝙻, 𝙽𝙾𝚆
𝙶𝙾 𝙰𝚆𝙰𝚈.
┗━━━ ━━━┛

HUDSON MCQUEEN

𝙻𝙸𝚃𝚃𝙻𝙴 𝙻𝙸𝙶𝙷𝚃𝙽𝙸𝙽𝙶
24 | parking lot | nash & asha

Zou het heel erg gemeen zijn moest Hudson zich gewoon omdraaien en weglopen met de mededeling dat hij nog inhaalstudiewerk had? Hij snapte niet goed waarom hij plotseling zo nerveus was. Meestal was hij oké in sociaal doen. Soms kon hij het zelfs heel erg goed faken - maar het probleem was dat Asha onderhand wel wist hoe het eruitzag als hij het fakete, en dan was er nog Nash die naast hem stond en meteen veel te happy deed. Hij kon wel door de grond zakken.
"Het is zo mooi hier," zei Nash veel te enthousiast. "Ben je wel eens op de wegen hier door het bos geweest? Het is echt prachtig."
Soms was Hudson jaloers op het feit dat dat sociaal doen Nash veel beter afging dan het bij hem ging - maar hij had altijd al geweten dat hij meer op hun moeder leek terwijl Nash alle charmes van hun vader had meegekregen. Niet dat Sally sociaal incapabel geweest was. Niet dat Hudson sociaal incapabel was, maar zo voelde hij zich nu eigenlijk wel een beetje.
"Misschien kan Huds je anders een keer rondrijden?" hoorde hij vaag naast zich. Zijn hoofd zwiepte meteen in Nash' richting en hij deed zijn best om haar met zijn ogen te vervloeken. Hij moest zichzelf even tegenhouden om haar niet over zijn schouder te slingeren om haar in het meer verderop te gaan dumpen. "Anders moet je echt wachten tot mijn trainer het eindelijk tijd vindt om de fietsen hierheen te halen."
Hudson wilde iets zeggen over het feit dat Metanoia vast wel rijk genoeg was om fietsen ter beschikking te hebben voor studenten, maar Asha onderbrak hem met een twijfelachtig geluid.
"Dat lijkt me wel heel leuk," zei ze en Hudson voelde hoe zijn hart tot in zijn maag zakte en zijn beenspieren zich aanspannen om zich uit de voeten te maken. Jezus, wat was hij een ramp. "Een ritje op de motor, door de bossen bedoel ik. Maar alleen als daar tijd voor is natuurlijk."
Voordat hij het wist, had Asha's groene blik die van Hudson gevangengenomen en was er van weglopen geen sprake meer. Hij had enigszins door hoe zijn mond halfopen bleef hangen omdat hij wilde antwoorden maar nog geen antwoord verzonnen had. Ze keek hoopvol, met die kleine glimlach die haar hele gezicht deed stralen.
"Als je fietsen er overigens uiteindelijk wel zijn straks, dan moeten wij ook echt eens een stukje gaan rijden samen."
Hudson knipperde met zijn ogen, besefte dat hij iets moest zeggen. Iets met 'kan niet, motor is stuk' of 'maar je hebt geen eigen helm hier' of 'ik moet studeren' of 'vind je dat wel veilig?' of 'jazeker, lijkt me leuk'. Alleen kwam er nog steeds niets uit zijn keel, en hij was zich er heel erg bewust van dat hij was beginnen blozen omdat hij er zeker van was dat hij er als een idioot bij stond.

help

3 nov 2023 - 22:58 glowfaery is offline

glowfaery 1525

✧ daughter of ~~Lightning~~ Montgomery McQueen ✧ outfit ✧ at the parkinglot w/ Hudson ✧

════ ⋆🏁⋆ ════
𝙸 𝙳𝙴𝙲𝙸𝙳𝙴 𝚆𝙷𝙴𝙽 𝙸'𝙼 𝙳𝙾𝙽𝙴
════ ⋆🏁⋆ ════

NASH MCQUEEN

𝙻𝙸𝙶𝙷𝚃𝙽𝙸𝙽𝙶 𝙱𝙾𝙻𝚃

╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴╴

Nash had toen Hudson en Asha net uit elkaar waren gegaan, heel erg afwachtend geweest, ze heeft meerdere keren gevraagd of haar broer het echt niet erg vond als ze nog met de dame praatte. Met de tijd die Asha bij hun thuis doorgebracht had, zelfs al was dat in de periode dat Nash voornamelijk in LA had gewoond, was Asha een van haar beste vriendinnen geworden.
Misschien wel de enige, want het was vrij moeilijk om vriendinnen te vinden in de race wereld, waar het nog steeds overwegend mannen waren. Niet dat ze ooit klaagde over de vrienden die ze daar had gemaakt, maar Asha was altijd een fijn contrast geweest met de jongens waar ze in race weekenden mee omging.
Ze had zich ondertussen vaak afgevraagd of ze niet langzaam gek was geworden op deze school, als ze niet hiervoor al vrienden was geworden met Asha. De dame haast een soort aardende vriendschap, iets volledig verwijderd van de racewereld. Soms voelde ze zich zo ver weg van deze wereld en mensen, totaal andere levens waar ze zich niks bij voor kon stellen, dat ze niet wist of ze het had getrokken als ze niemand had gekend die niet uit dezelfde ‘wereld’ kwam als zijzelf.
“Hm” humde Asha zachtjes, nadat ze elkaar omhelst hadden. “Nee, nog niet, maar daar moet verandering in komen dus,” glimlachte ze uiteindelijk op Nash haar vraag.
Ze wist zeker dat Hudson haar ging haten, maar als hij stil bleef dan zou zij het werk maar moeten doen, een onschuldige glimlach op haar lippen toen ze omkeek naar hem en voorstelde dat hij Asha wel eens kon rondrijden. De manier hoe de jongen zijn hoofd meteen haar richting op schoot, bevestigde haar gedachten dat hij haar ging haten.
Voor nu kwam ze hem een beetje tegemoet met op zijn minst voorstellen dat als Asha nog genoeg geduld had, het ook kon tegen de tijd dat James, haar trainer, besloot dat ze klaar was om weer te mogen fietsen. Nu kwam ze niet verder dan de hometrainer, en ze haatte dat ze moest toegeven dat ze nog niet zoveel vooruitgang had dat ze nu zo op de fiets kon stappen en een uur rond rijden.
“Dat lijkt me wel heel leuk,” sprak Asha, een glimlach op haar lippen. Nash keek meteen weer om naar Hudson, haar blik hopelijk hem aandringen wat te zeggen. Elk woord wat hij kon zeggen was beter dan deze stilte. “Een ritje op de motor, door de bossen, bedoel ik. Maar alleen als daar tijd voor is natuurlijk.” ratelde Asha verder, haar stem was gedempt nu.
Nash haar blik was ondertussen bijna smekend, richting Hudson. Niet dat de jongen haar nog leek te zien. Zijn mond hing halfopen, nu begon het gewoon frustrerend te worden. Ze wist niet hoe ze hem nog meer kon helpen met opzetjes, als hij er zo bijstond.
“Als je fietsen er overigens uiteindelijk wel zijn straks, dan moeten we ook echt een stukje gaan rijden samen,” sprak Asha, en Nash keek weer terug naar haar zodra ze de dame aan haar mouw voelde plukken.
“Ja!” sprak Nash meteen enthousiast. “Ik kan morgen aan James vragen of hij kan inschatten wanneer ik mag fietsen,” voegde ze toe met een glimlach. “Nu komen we steeds niet de gym uit, maar hij is nog steeds positief over mijn vooruitgang,” vertelde ze verder. Zelfs al ging het in haar ogen allemaal te langzaam, bleef iedereen lovend over de stappen die ze maakte. God wat keek ze uit naar de dag dat ze zonder de braces mocht gaan lopen, dan pas zou ze echt geloven dat ze vooruitgang maakte.
Zolang Hudson stil bleef, wist ze niet meer hoe ze hem moest gaan helpen nu. Ze zag het eigenlijk niet zitten om in zijn plek een smoes te gaan verzinnen zodat hij niet met haar hoefde te rijden, maar ze was ook bang dat hij zo hopeloos verloren bleef staan zonder wat te zeggen.
Daarom wierp ze nog een blik zijn richting in, proberen in te schatten of hij zich nog ging herpakken of dat ze echt moest gaan ingrijpen en iets gaan bedenken in de trant dat ze beide nog veel schoolwerk hadden. Voor Nash zou het geen leugen zijn, er lag nog een groot genoege stapel huiswerk te wachten op haar, iets waar ze echt de concentratie niet voor leek te vinden.

⚡️

◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢

4 nov 2023 - 21:53 Vanparys is online

Vanparys 27613

MAYA EUDORA RANALLO

Princess of Maldonia • 20 • Morning • Mess hall (Élodie)

Oh, dit ging helemaal fout. Eigenlijk wilde Maya gewoon heel hard wegrennen, maar het leek haar niet dat dat iets zou oplossen. Ze voelde zich bekeken in het midden van de kantine, met haar hand nog steeds op Élodies schouder. Het geroezemoes was te luid. Het voelde een beetje als die eerste dag op de koksschool, toen ze de keukenklas binnenkwam en iedereen haar plotseling aanstaarde. Zo'n prinsesje houdt het hier geen dag uit. Het is niet omdat haar moeder een beroemde chef is dat zij dat ook kan zijn. Waarschijnlijk kreeg ze gewoon alles op een zilveren schoteltje aangedragen en heeft ze nog niet eens één dag zelf in een drukke keuken gestaan.
Ze trok snel haar hand weg, richtte haar ogen op haar schoenen toen ze mompelde dat Élodie nooit te veel tijd van haar zou vragen. Ze voelde zich hier niet thuis, begon te denken dat ze een fout had gemaakt om naar Metanoia te komen. Ze was goed bezig geweest met haar restaurant - waarom had ze dat per se moeten gaan veranderen?
"Waarom ben je dan zo gestresst?" zei Élodie. De vraag was zo direct dat Maya even in elkaar kromp. Ze wist zich geen houding te geven. "Alsof je ineens bedacht dat je een halfjaar achter loopt op schoolwerk ineens, ik heb je nog nooit zo paniekerig gevoeld."
Je had de laatste paar jaren eens moeten meemaken. Ze zei het bijna luidop, maar Maya slaagde erin het voor zichzelf te houden. Waarom was ze zo gestresst? Waarom voelde ze zich zo paniekerig? Élodie was zo lang iemand geweest waar ze altijd bij terechtkon, waar ze alles aan kon vertellen. Ergens wist ze dat het effectief ooit zo geweest was, maar het was zo lang geleden dat Maya zich het bijna niet herinnerde. Het was een vreemd gevoel van gemis; een gat in zichzelf waarvan ze niet goed meer wist waarmee het opgevuld zou moeten worden, de herinneringen aan de oude Élodie te vaag om tot de juiste vorm te kneden en erin te passen. De Élodie die nu voor haar stond, leek alles behalve kneedbaar - en Maya vroeg zich af of die er ooit zou passen.
Ze haalde diep adem. "Ik voel me schuldig," zei ze, haar ogen nog steeds op haar voeten gericht. "Alsof ik je in de steek gelaten heb. En ik ben bang dat je me haat omdat..." Even vond ze de woorden niet terug. Even wist ze niet helemaal of ze het wel luidop wilde toegeven. "Omdat je mijn ouders vast en zeker haat."

[ bericht aangepast op 4 nov 2023 - 21:54 ]

help

4 nov 2023 - 22:21 Vanparys is online

Vanparys 27613

Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers
^{Princess of DunBroch & Conques

Daughter of the People}

Het ene moment liep Dorelle door de gang, het volgende lag ze als een lappenpop in iemands armen. Ze kon een gefrustreerde kreun niet onderdrukken toen alles rond zich wazig werd. Ze hoorde Willow piepen, en ergens voelde ze zich schuldig omdat het arme dier gewoon haar werk deed en zij haar gewoon negeerde. Ze zou haar straks extra koekjes moeten geven tijdens een extra lange wandeling. Alleen had ze niet het idee dat een wandeling er voor vandaag nog in zat. Ze voelde niet eens haar benen meer.
"Wow, ik hoop niet dat ik zo eng ben." Een meisjesstem riep Dorelle terug naar het hier en nu. Ze wist niet goed of ze was flauwgevallen of niet - ze lag (of stond nog half) in iemands (het meisje?) armen; niet op de grond, wat erop wees dat ze bij bewustzijn was gebleven. Ze voelde hoe haar hart onregelmatig in haar keel bonkte, en met dat Willow bleef piepen en weg en weer liep tussen ergens waar hoogstwaarschijnlijk een bank stond en Dorelle, ging ze ervan uit dat het nog even zo zou blijven. Ze lachte bijna. Het gebeurde zo vaak de laatste tijd. Meestal wist ze op tijd te gaan zitten, maar ze was toch al een aantal keren op de grond terechtgekomen. Het was niet fijn om wakker te worden met een heleboel bezorgde gezichten die boven je hoofd zweefden.
"Ik denk dat je het beste even kan zitten," zei de meisjesstem. Ze klonk vaag bekend, maar het lukte Dorelle niet om haar ogen scherp te stellen, of om in haar geheugen te graven naar de persoon tot wie de stem behoorde. Ze was zich er vaag van bewust hoe het meisje haar ondersteunde naar een bankje in de buurt. Dorelle knipperde wild met haar ogen toen ze neerzat, probeerde zich op haar ademhaling te focussen. Willow kwam met haar kop op Dorelles knieën liggen en duwde met haar neus tegen haar handen in een poging om Dorelle weer helemaal bij zinnen te krijgen.
"Kan ik iets te drinken voor je halen of iets te eten?" vroeg de meisjesstem die Dorelle alweer helemaal vergeten was. Ze draaide haar hoofd in de richting van het geluid, knipperde opnieuw met haar ogen en slaagde er uiteindelijk in om een gezicht waar te nemen. Ze zag er bekend uit. Blond met blauwe ogen. Het riep een herinnering op. Dorelle had koppijn.
"Water?" perste ze er uit, want ze was er vrij zeker van dat een volledige zin haar niet zou lukken nu ze de tijd nam om het gezicht van het meisje te bestuderen. Het daagde haar pas ettelijke seconden later. Ze voelde hoe het bloed naar haar wangen stroomde - beschaamd omdat het niet eerder tot haar was doorgedrongen. "Brianna?"

[ bericht aangepast op 4 nov 2023 - 22:22 ]

help

5 nov 2023 - 11:22 glowfaery is offline

glowfaery 1525

ÉLODIE FACILIER

☾ You did some bad things, but I'm the worst of them ☽

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊~~Dining~~ Hall w/ Maya ☾∘∙⊱⋅•⋅

Élodie wilde graag geloven dat ze Maya niet lastig had gevallen, maar het stond zo schuin op de stress die het meisje voor haar uitstraalde. En Maya had al het recht om geen zin te hebben in Élodie, of nerveus te raken bij haar aanwezigheid. Ze had geen idee wat Maya van de coven gehoord had als uitleg voor Élodie haar vertrek. Zelfs als ze het niet erger maakte met verzinsels, was het verhaal al erg genoeg.
“Ik voel me schuldig,” sprak Maya, haar blik nog naar beneden gewend. De woorden lieten Élodie fronsen. Ze kon zich niks bedenken waar het meisje zich schuldig voor zou hoeven te voelen. “Alsof ik je in de steek gelaten heb. En ik ben bang dat je me haat omdat...” ging Maya verder, voor ze even stil viel.
Élodie haar blik verschoof even van het meisje voor haar, naar de mensen om hun heen, ondertussen veel te veel nieuwsgierige blikken naar haar gevoel. Ze wierp een dodelijke blik naar een eerste jaars die het lef had om op te kijken naar hun. De jongen's hele houding veranderde direct naar nerveus, zijn ontbijt zoveel interessanter geworden. “Omdat je mijn ouders vast en zeker haat.”
Het liet haar blik meteen terug schieten naar Maya. Haar gezicht was meestal een masker van rust, maar nu wist de verwardheid erdoor heen te glippen. “Wat?” wist er over haar lippen te rollen. Ze wist haar gezicht snel weer in de plooi te krijgen. Ze wilde niet dat mensen om hun heen de verwarring die ze voelde zagen. Het liefst wilde ze sowieso niet dat mensen haar emoties zagen, tenzij ze er heel bewust voor koos.
Élodie haar hand vouwde losjes om Maya haar arm, om haar de eetzaal uit te begeleiden. Hier waren teveel mensen om hun heen om gewoon een gesprek te hebben, teveel ogen en oren die meeluisterde en observeerde. Élodie wilde dat al deze mensen zo min mogelijk over haar wisten, dus ging ze – ze zeker niet een privé gesprek gunnen om mee te luisteren.
Met dat ze in beweging kwam, hoefde ze niet op te kijken om te voelen dat de schaduwen weer in beweging kwamen. En ineens voelde hun aanwezigheid ongewenst. Niet met Maya in de buurt. Maya die haar juist liet denken aan de tijden voor de lwa’s haar leven leken te overschaduwen. Ze wilde dat de magie juist zo ver mogelijk bij haar vandaan bleef.
De gang was al een stuk rustiger gelukkig, en Élodie liet Maya haar arm los, naar het meisje toedraaiend. “Waarom zou ik je ouders haten?” de woorden klonken een beetje lacherig over haar lippen, want ze snapte gewoon niet waar het meisje haar paniek vandaan kwam. . “Ze zijn altijd aardig tegen me geweest,” voegde ze nog toe.
Maya’s ouders waren vroeger altijd een van de weinige geweest die haar niet als een buitenstaander hadden laten voelen. Waar ze zich in de coven nooit echt thuis had gevoeld, had ze alleen maar een goed gevoel gehad bij Maya haar ouders.

10 nov 2023 - 23:41 Baxter is offline

Baxter 4988

𝐿𝑎𝑟𝑠𝑒𝑛 𝑁𝑖𝑘𝑙𝑎𝑠 𝑂𝑙𝑑𝑒𝑛𝑏𝑢𝑟𝑔

De manier waarop Kai de schop had aangepakt en de manier waarop hij er naar keek had bijna iets weg van een comedy show. Het was over duidelijk dat deze prins niet zoveel tijd in de koninklijke stallen had gespendeerd als ik al die jaren had gedaan. Het was geen verplichting geweest, het werd me zelfs afgeraden. Er werd van me verwacht een zo afgezonderd mogelijk leven te lijden. Ik had me altijd afgevraagd waarom. Inmiddels begreep ik steeds beter waarom mijn ouders sommige keuzes voor mij maakten. Mijn isolatie was waarschijnlijk te danken aan mijn krachten.
De stallen waren dan ook jaren lang het enige toevluchtsoord geweest wat ik had gehad. Het was op ons eigen terrein, maar de aanspraak en de dieren maakten dat ik me een stuk minder alleen voelde. Er waren weinig mensen wie de stallen voor hun plezier uitmestte, maar ik was er één van. De geur van de stallen lieten me dan ook meteen aan thuis denken. Over het algemeen miste ik Arendelle niet al te erg, mijn favoriete herinneringen had ik immers daarna pas gemaakt. Maar heel af en toe besloop een licht gevoel van heimwee me.
Misschien was dat gevoel tevens een deel van de reden dat ik me een stuk milder gedroeg jegens Kai. Plotseling had het me een goed idee geleken de strijdbijl te begraven. Kai was niet de enige die moe was.
De appel welke ik naar hem toe had geworpen zag ik als een soort zoenoffer. De argwanende blik welke ik als bedankje kreeg liet me echter met mijn ogen rollen. "Ik heb hem heus niet vergiftigd hoor. Verkeerde prinses."
Kai leek snel genoeg overtuigd te zijn gezien het niet lang duurde voor hij zijn mes in de appel zette en deze deels op at en deels op voerde aan het paard naast hem. Dit maakte dat ik me hyper bewust werd van Chris zijn blik welke in mijn zij brandde. Ik zuchtte zacht, alvorens ik me weer naar de voorraadkast begaf om nog een appel op te halen, welke ik vervolgens aan mijn trouwe compagnon voerde.
"There's more where that came from. Voel je vrij om te pakken, het klonk menens." sprak ik, doelend op zijn knorrende maag. Na mijn volgende opmerking verslikte Kai zich zowat in zijn appel. "Gaat alles wel goed met je?" vroeg hij dan ook verontwaardigd. Oké, ik kon het hem niet kwalijk nemen. We waren beiden niet echt op een volwassen manier met ons ongenoegen omgegaan de laatste tijd. En heel eerlijk, stiekem was ik nog steeds boos. Maar ik was er eindelijk achter dat het me op die manier veel meer energie kostte. Ik haalde mijn schouders nonchalant op, en leunde op mijn schop terwijl ik hem aan keek. "Ik heb een openbaring gehad, denk ik." meer woorden maakte ik er niet vuil aan. "Take it or leave it,"
"Heb je me toch vergiftigd en moet je even sympathiek doen om het te compenseren, of is dit een hele vreemde verontschuldiging omdat je mijn neus gebroken hebt?"
Ik had beter moeten weten dan dat Kai het bij mijn verklaring zou laten. "Dat had ik niet, maar er is nog tijd..." mompelde ik waarna ik begon met het wegscheppen van de mest. "Als je het dan per se moet weten: ik heb geen zin meer in deze strijd."

How far is far

Index RPG Actieve Topics Zoek