Mijn ouders waren de hele tijd aan het freaken dat ik zelfvertrouwen moet krijgen en normaal gezien zou ik terug hebben geroepen, maar ik zweeg gewoon en begon te huilen. Normaal huil ik nooit, ik heb nog maar twee keer gehuild mijn leven. Bij de dood van mijn zus en iets wat ik liever niet op Q zet. Het is net alsof mijn hart te moe is om woorden aan gevoelens te verspillen. Een vriendin zei onlangs 'Hij - waar ik verliefd op ben- kijkt naar je.' Ik zou normaal helemaal beginnen te grijnzen, maar ik haalde gewoon mijn schouders op. Ik heb in mijn verleden hééél veel meegemaakt. -Ik ben gestalkt geweest, heel hard gepest 6 jaar lang, anorexia, etc- en volgens mij hebben die dingen hebben ervoor gezorgt dat ik soms zo ga reageren en als ik er even later over nadenk hoe ik had gereageerd is het totaal niet meer het gene wat ik hiervoor zou doen.
Het voelt net alsof ik mezelf verlies.
Het voelt net alsof ik mezelf verlies.
all I want is the taste that your lips allow
