[RPG] Pirates - Exchange 4 - Speeltopics

Ahaha

Nou..

Abby heeft even gezeik met gozer, moet je haar stukej lezen.
Ace loopt ergens rond.
Felix ligt met hoofdwond bij Maxime&Josephine op de kamer.
Tristan is in het laadruim, kisten op zijn plek aan het zetten.
De kapitein is op het dek bezig.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ik slik terwijl ik toekijk hoe Maxime op Felix' wond dept met het laken. Hij lijkt nog steeds bewusteloos, en ik vraag me af of hij snel weer bij bewustzijn zal komen. "God, ik hoop dat we snel weer uit die storm komen." zeg ik en ik zucht diep.

Olivier
Het land in de verte komt steeds dichterbij. Misschien kan ik beter iedereen inlichten over het feit dat we weer aan land gaan. “Alle hens aan dek!” brul ik zo hard als ik kan, en ik wacht even tot de meesten er zijn. “Zoals jullie wel gemerkt hebben zijn we bijna weer aan land. Waar we precies zitten weten we niet, dus houdt je een beetje gedeisd. Aan het werk!” De piraten verspreiden zich over het dek en beginnen het schip klaar te maken om de haven binnen te komen.

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Zelfs hier kon ik nog vaag geroep horen, de piraat voor me keek me strak aan. "Deze keer kom je er mee weg, maar houd je gedeisd," dreigde hij. Ik opende mijn mond om wat te zeggen maar sloot 'm weer. Hij sneed nog met zijn mes in mijn wang en verdween toen gauw. Ik beet hard op mijn onderlip om niet te vloeken, dat deed verdomd pijn. Nog een snee erbij, ik haalde mijn neus op en voelde aan mijn wang. Er zat bloed aan mijn vingers.. Ik zuchtte en snelde naar mijn kamer, ik depte het gauw schoon tot je nog enkel een smal streepje zag en ging toen vlug het dek op waar iedereen zich al verzameld had. De meesten althans. “Zoals jullie wel gemerkt hebben zijn we bijna weer aan land. Waar we precies zitten weten we niet, dus houdt je een beetje gedeisd. Aan het werk!” riep de kapitein boven de herrie die de bemanning produceerde uit. Hij wist nog niet precies waar we waren? Ah kom op, ik was zo nieuwsgierig. Ik liep naar de reling en keek naar het land, het zag er zo.. Vreemd uit, zo anders. Ik kon zelf ook echt niet bedenken waar we waren.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan - Piraat
Doodgelukkig hoor ik dat de kapitein alle hens aan dek heeft geroepen en ik maak dat ik zo snel mogelijk uit het laadruim ben, de muffe geur van zweet, zout en kots dankbaar achter me latend. Ik ga zo snel mogelijk iemand vragen om me de zeilen uit te leggen, want geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt daar nog een keer tijdens een storm te gaan zitten.
We verzamelen in een kring rond de kapitein -het regent nu alleen nog en de zee is vrij rustig, het voordeel van een baai-, ik uiteraard ergens achteraan, zodat ik de kapitein amper kan horen en al helemaal niet kan zien. '... gemerkt... aan land... waar weten... niet... je gedeisd... Werk!'
De piraten gaan terug aan het werk - bijvoorbeeld de piratenvlag wisselen voor een exemplaar dat ik niet herken, maar er wel een stuk minder bedreigend uitziet- en ik sta eventjes zonder werk te dralen op het dek. Er komt nog een piraat voorbijgesnelt, maar wanneer hij me opmerkt blijft hij net naast me staan. 'Haal eens 3 extra stormlampen en breng ze naar de boeg, nieuwe.'
Ik knik, en realiseer me wanneer hij is doorgelopen dat ik geen idee heb waar ik die vervloekte dingen kan vinden. De vorige keer stonden ze gewoon op dek, maar nu niet dus. Dan zie ik Abby aan de reling over het water staan turen en ik loop op haar toe. Het land ziet er mysterieus uit, alsof het tal van geheimen herbergt. Ik heb wel eens gehoord van mensen die de jungle zijn ingegaan en nooit meer uitgekomen, en dat beangstigt en intrigeert me tegelijkertijd. Wie weet wat voor geheimen deze bossen bewaren? Ik hoor Abby ademen en wordt me weer bewust van mijn opdracht.
'Weet jij waar ik de stormlampen kan vinden?' vraag ik.

[ bericht aangepast op 21 mei 2011 - 9:24 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby praat? xd Enfin.

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ik zag dat Tristan naast me kwam staan, vanuit mijn ooghoeken gluurde ik naar hem. Even vroeg ik me af waarom hij bij me kwam staan, maar het vreemde stuk land voor me leidde me af. Een poos geleden had ik het super gevonden, een nieuw avontuur, maar na mijn avontuurtje bij James moest ik toegeven dat ik toch wel een beetje bang geworden was. Ik zag dat er een soort marktje was aan land, of in ieder geval iets wat erop leek, want er stonden kraampjes en er liepen heel veel mensen. 'Weet jij waar ik de stormlampen kan vinden?' vroeg hij me plots en ik keek op. "Stormlampen? Jahoor," antwoordde ik en glimlachte. Hij was een stuk beter gezelschap dan die piraat van daarstraks, waarom had ik hem niet gewoon een pak slaag gegeven? "Volg me maar," zei ik en liep samen met hem naar binnen. Terwijl we door de gangen liepen kwamen we langs de piraat die de boosdoener was van de snee in mijn wang, ik wierp hem een dodelijke blik toe, hij keek even verbaasd en liep toen door. Plots had ik erg zin in iets, of niet zomaar iets, een appel. Ik was er dol op, vooral die mooie rode waren heerlijk! Ach, we kwamen toch langs de keuken, die stormlampen hadden vast geen haast. Bij de deur van de keuken keek ik naar Tristan. "Even tussenstop hoor," zei ik met grijnsje. Ik opende voorzichtig de deur en gluurde naar binnen, niemand te zien. Mooi. Snel glipte ik naar binnen, ik wist precies waar ze lagen. Vlug pakte ik een appel die er mooi uitzag en liep de keuken weer uit, zachtjes sloot ik de deur en keek naar Tristan. "Ik houd van appels," deelde ik hem mee met een knipoog en nam een grote hap. "Ohja, de lampen," mompelde ik toen ik mijn mond weer leeg had. "Die liggen iets verder." En ik begeleidde hem naar het laadruim, door de storm was alles verschoven en ik moest even goed kijken naar de kisten voordat ik de juiste kist herkende. "Ah, hier," zei ik met glimlach. Met mijn vrije hand wees ik naar de kist en keek Tristan aan. "Hier zitten de stormlampen in die je moet hebben, was er verder nog iets dat je nodig had?" Ik had mijn appel inmiddels op en mikte het klokhuis in een mandje dat voor vuilnis bedoelt was. Vervoglens voelde ik even aan het verband rond mijn pols, nogsteeds vochtig.. Ik vreesde dat ik het eraf moest halen, want het leek wel nooit te drogen en ik wilde Tristan niet weer om hulp vragen. Ik keek naar hem, hij was echt knap. God, wat dacht ik nou weer? Al gauw realiseerde ik me dat ik naar hem aan het stare was en ik wendde gauw mijn hoofd van hem af.

[ bericht aangepast op 21 mei 2011 - 9:54 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Arthur-pirate

ik luister naar de captain en rep me om aan het werk te komen. Waar zou het lot ons nu gebracht hebben? Ik kan het niet laten om naar het land te kijken. Ik weet zeker dat ik hier nog nooit ben geweest,en toch komt het zo bekend voor... Een herrindering dringt door in mijn hoofd en hoewel ik alles doe om niet terug te denken aan mijn brave verleden,kan ik het niet helpen. Ik ben weer een klein jochie bij vader op schoot,thuis in een gigantisch huis. Mijn vader verteld me over landen ver over de oceaan, verder dan waar de Fransen vandaan komen. Weer zie ik me mijn destijdse fantasien voor me,en ik weet waarom ik dit land ken. Maar wat was de naam?
Dan zie ik abby en tristan met de stormlampen en snel naar ze toe

[ bericht aangepast op 21 mei 2011 - 18:24 ]

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Plots zag ik een bemanningslid lopen, hopelijk kwam hij mijn momentje samen met Tristan niet verpesten. Helaas kwam hij dat wel doen, want hij kwam onze kant op gesneld. "Is er iets?" vroeg ik hem terwijl ik hem kort bekeek, hij kwam me vaag bekend voor, maar ik kon hem niet plaatsen.. Zijn naam schoot me ook niet zo 1 2 3 te binnen. Was hij een nieuwe? Het kon zijn dat hij tijdens mijn ontvoering op het schip gekomen was. Wie hij ook was, hij verpestte mijn moment alleen met Tristan. Nog wel op het moment dat ik wilde vragen hoe hij eigenlijk op dit schip terechtgekomen was, aangezien hij er op het eerste moment nog behoorlijk netjes uit had gezien voor een rasechte zeeman. Ik had hem wat beter willen leren kennen, hoe oud zou hij bijvoorbeeld zijn? Hij zag er niet zo heel veel ouder uit als ik. Ik wist nog niks over hem en dat maakte hem mysterieus, de mysterieuze Tristan.. Hij zou nog een tijdje mysterieus voor me blijven vreesde ik.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Arthur-Pirate:
ik zet een schuine glimlach op en vraag vriendelijk of ik ze kan helpen met de lampen. de persoon voor me leek mijn aanwezigheid niet echt te waarderen.
"oh...Sorry als ik stoor... Ik ben zo weer weg,hoor"

(sorry,kort)

why is always london so far away when you need it?

Is okay ;p Hopelijk komt tinne zo
Wat zijn stormlampen eigenlijk? [aa]

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
Hij kreeg een schuine glimlach op zijn gezicht en vrroeg of hij kon helpen met de lampen. "oh...Sorry als ik stoor... Ik ben zo weer weg,hoor," voegde hij er alweer gauw aan toe en ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Je stoort niet hoor," zei ik en dwong mezelf tot een glimlach. "En ik weet niet," ging ik toen in over zijn aanbod om te helpen, "Tristan had ze nodig, ik weet niet of hij weet hoe het werkt, maar ik ga er vanuit van wel." Ik keek Tristan aan. "Of weet je dat niet?" vroeg ik hem toen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan - Piraat
'Ik ben er niet zo gek van,' geef ik vriendelijk toe wanneer Abby haar tanden in een appel zet. Geef mij maar druiven, of liever nog: een lekker gekruid stuk vlees.
Het ruim stinkt nog steeds wanneer we er binnengaan -het is geen gelukkig weerzien, geloof me-, al is de geur van zout wat weggetrokken. De pompen hebben hun best gedaan: de 20 cm water is helemaal verdwenen, op een paar plassen na. Abby wijst een bepaalde kist aan en ik haal er 3 lampen uit. Wanneer ik me omdraai, zie ik haar – wat volgens mij niet haar bedoeling was- over haar verband wrijven. Ik trek mijn wenkbrauwen op, en denk na , tot het me opvalt dat er een snee over haar wang loopt. Waarschijnlijk tijdens de storm gebeurd, bedenk ik.
‘Nog iets?’ vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. We lopen terug naar het dek, ik voorop met de 3 stormlampen in mijn armen, wat mijn elleboog niet echt apprecieert. Net voor de trap naar het dek, draai ik me naar haar om. ‘Moet ik straks nog eens naar je wonden kijken?’ vraag ik haar vrij direct. Je had dokter moeten worden, Tristan, jongen. Het volgende moment komt er een of andere blonde piraat bij ons staan, wat me nogal stoort omdat ik liever even alleen ben met Abby. ‘Ja, ik ben onderweg met de lampen,’ zeg ik tegen hem. Abby blijft vriendelijk. 'Is er iets?'
Hij stamelt dat hij zo weer weg is en ik heb echt de neiging om met mijn ogen te draaien, maar ik houd me met veel moeite in.
En dan vraagt Abby me of ik weet hoe de lampen werken. Ik ben tot het diepst van mijn ziel gekrenkt, iedere idioot weet hoe ze werken. Kortaf antwoord ik 'Jawel.' Vervolgens wurm ik me langs de jongen heen en loop alleen de trap op, om de lampen naar de boeg te brengen. Het koste me serieus wat zelfbeheersing om hem geen por met een lamp te bezorgen op de plaats waar het voor hem het minst gewenst zou zijn.

[ bericht aangepast op 21 mei 2011 - 21:24 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Arthur-Pirate

de por komt hard aan en voor ik me kan bedenken heb ik godslastering gepleegd. niet dat dat me iets doet,niet meer in ieder geval.
plots bedenk ik iets wat wel eens zou kunnen werken,of averechts,dat kan ook. maar ja,dat risico moet ik maar nemen.
ik moet me zowaar concentreren om de "stiff-upper-lip" die me vroeger zo natuurlijk was op te zetten en recht mijn rug als zijnde een echte gentleman.
"het spijt me dat ik jullie lastig viel,het zal niet weer gebeuren"

why is always london so far away when you need it?

Abby (Abigal Rosaline Valence) ~ Pirate.
‘Moet ik straks nog eens naar je wonden kijken?’ Ik had willen antwoorden, maar toen ik had gevraagd of het hem wel lukte met die lampen was hij met een korte jawel weer vertrokken. "Tristan!" Maar hij was al verdwenen en ik zuchtte diep, mannen en hun trots ook. (Haha, klinkt verkeerd ) Wist ik 't, het was lulliger geweest als hij het niet begrepen had en ik hem zo had laten klungelen. En hij leek nou niet bepaald op een piraat, dus het had gekund dat hij die dingen nog geen eens had aangeraakt. "Geez, waarom loopt ie nou elke keer weg." Het irriteerde me, elke keer liep hij gewoon weg zonder iets te zeggen. Nou mooi niet dat ik hem deze keer weer achterna ging. Ik werd me weer bewust van de jongen zijn aanwezigheid toen hij weer sprak. "het spijt me dat ik jullie lastig viel,het zal niet weer gebeuren," zei hij en ik moest me uiterste best doen geen chagerijnig antwoord te geven. "Is niks joh.." mompelde ik en stak mijn handen in mijn zakken. Dan keek ik zelf wel naar mijn wonden, voor zover dat zou gaan.. Het verband moest er in ieder geval zeker van af. "Ik ga naar mijn kamer, ik zie je nog wel," zei ik tegen hem en liep toen terug naar binnen. Zwijgend liep ik door de gangen, elke keer als ik met Tristan was liep hij of weg of iemand anders kwam storen. Great, nu was ik nog geen steek te weten gekomen over hem. Chagerijnig liep ik mijn eigen kamer in en sloot de deur. Voorzichtig trok ik mijn shirt uit, wat wel pijnlijker leek te zijn dan eerst. Ik keek naar het verband rond mijn arm, nog steeds vochtig.. Ik probeerde het uiteinde los te krijgen, maar toen het niet lukte gebruikte ik hier mijn mes voor, voor de rest kon ik het er makkelijk af halen. Ik dropte het in een mandje en bekeek mijn arm, die zalf zou er wel afgegaan zijn toen het zo nat werd.. Lekker dan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Felix - Piraat

Op een vreemde manier ben ik bij bewustzijn, en tegenlijk toch ook weer niet. Ik bewef wat er rond me heen gebeurt, ik hoor Maximes stem en voel haar handen, maar als ik wil reageren, weigert mijn lichaam om mijn hersenen te gehoorzamen. Ik kreun innerlijk van frustratie en merk dat ik er niet meer dan een zwak piepje uit weet te persen. Erg mannelijk, Felix, echt hoor... Ik rol inwendig met mijn ogen en weet eigenlijk niet veel meer te doen dan op mezelf te zitten bokken. 't Moet weer goed lukken dat ik met mijn koker ergens tegen sla. Voor hetzelfde geld ben ik voor de rest van mijn leven de controle over mijn lijf kwijt en kan ik niks meer, behalve ademen en denken. Dan heb ik pas echt een probleem aan mijn broek. In dat geval kan ik net zo goed dood zijn.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Maxime - Dame.

Met een glimlach kijk ik Josephine kort aan. 'Dat hoop ik ook, het is volgens mij al minder geworden,' zeg ik. Plots komt er een geluidje uit Felix zijn mond, gelijk gaat mijn aandacht terug naar hem. Het bloed van zijn wond is inmiddels opgedroogd, dus laat ik het doekje los en pak in plaats daarvan zijn hand tussen mijn handen. 'Goed zo,' zeg ik kalmerend. Het feit dat hij zijn hand niet beweegt in mijn handen, maakt me wat ongerust. 'Felix, als je ons hoort, probeer dan eens in mijn handen te knijpen,' zeg ik, waarna ik wederom naar Josephine kijk. 'Weet jij hoe je een hoofdwond moet verbinden?'

everything, in time

Mensen, stormlampen zijn gewoon een stevige soort lantaarns (met een kaarsje dus ;P)

Home is now behind you. The world is ahead!