[RPG] Grey water - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

(sorry moest gisteren naar feest, daarom reageerde ik weinig)
aria
Aria had een kamer gehuurd. Al was het niet nodig. Dan had ze tenminste een goed excuus om in het dorpje te zijn. Ook kon ze daar overdag blijven zonder water. Al had ze niets gegeten en ook geen honger besloot ze nu toch maar rond te kijken. Rustig keek ze het hotel rond terwijl ze rond liep. Ze was zo aan het kijken dat ze niet zag waar ze liep. Tot ze oppeens tegen iemand op botste. Zelf kon ze nog net recht op blijven. ´sorry´ stamelde ze zachtjes tegen de persoon voordat ze hem aankeek. Ze was erg verlegen en dat kwam niet echt van pas. Daarna keek ze pas op naar de jongen die niet echt blij keek.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Madeline
Ze stapte het hotel in. Het was zogenaamd van haar moeder. Een vrouw die wist wat ze was, en haar onderdak bood, in ruil voor hulp in het hotel. Ze klopte op de deur van een net bezette kamer. ‘‘Kamermeisje.’’ Jubelde ze vrolijk, en bekeek de handdoeken in haar handen. Ze wilde veel liever gaan zwemmen. Maar ach, dit was ook leuk. Haar gedachten dwaalden af naar het water, de andere meerminnen en het koraal dat hier werkelijk prachtig was. Ze wachtte gedludig., en begroette tegelijkertijd mensen die langsliepen. Voornamelijk mannen die opnieuw 'perongeluk' tegen haar aan stootten. Ze bleef glimlachen, en glimlachte nieuwsgierig naar de man in de deuropening.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Madeline
Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘‘Nee, ik denk het niet. Maar ik u wel. Hier.’’ Ze duwde de handdoeken in zijn handen, en legde daar bovenop de washandjes. Ze hield niet van de types die zo bot deden. Maar, wat hij deed kon hij terugkrijgen. Een uitdagende glimlach speelde met haar lippen, terwijl ze de man in zich opnam.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Madeline
Ze trok haar wenkbrauwen op, zette haar boet tussen de deur, en duwde hem naar achter, waarna ze de deur achter zich sloot, en er toen tegen ging staan. ‘‘Goed. Wat moet een jagertje hier zo alleen?’’ Haar ogen blonken uitdagend, met een lichte grijns op haar gezicht, sloeg ze haar armen over elkaar. Ze was niet dom. Hij was de zoveelste en ze werden allemaal met liefde uitgeroeid. Bovendien leek hij niet op een normale gast. En na een blik op zijn bagage, wist ze genoeg. Maar ze zou hem niet zonder reden vermoorden. En een beetje actie.. Daar zei ze ook geen nee tegen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Syracuse Vergí
'Gaat wel. Een beetje te kort, en toen ik wakker werd was die lul naar háar toe!'
Ik knik begrijpend, maar echt medelevend voel ik me niet. Je weet wat je kan verwachten met Chris. Nonchalant laat ik mijn linkerbeen tegen het hare rusten en tuur naar het donkere water. Het schittert bezaaid met diamanten en er schiet een steek van heimwee door me heen. Hoe ben ik ooit op het land terecht kunnen komen? Vanuit mijn ooghoeken kijk ik terug naar Lyranith. Ze strijkt door haar haar, en hoewel het wat slordig zit, vind ik het mooi. 'En nu ben je van plan te wachten tot hij zomaar naar jou terugkomt?' vraag ik, terwijl ik zachtjes mijn vingers van haar blote schouder, over haar arm tot haar pols glijd.

Home is now behind you. The world is ahead!

Lyranith Adáre
"Mmph." Haar nietszeggende antwoord werd opgezogen door de vrijwel altijd waaiende wind aan de kust. Een rilling schoot door haar heen toen ze voelde hoe hij haar arm beroerde, en ze liet zich weer wat achterover vallen; legde haar hoofd in haar nek. Boven haar schitterden de sterren als diamanten.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Madeline
Haar wenkbrauwen krulden om tot een frons, en ze beet hard op haar onderlip. ‘‘Ik ben geen hoer!’’ Siste ze. ‘‘Het is hun eigen schuld. Als ze niemand van ons pijn doen, doen wij hen geen pijn! Ik weet wel wat je denkt. Als jager dan, want als mens is het ver te zoeken bij je..’’ Ze slikte. ‘‘We zijn niet allemaal zoals in de verhalen die jij in je kop hebt zitten. Ík niet althans. Ik ga bijna nooit de zee meer in, ik verdien mijn eten eerlijk en ik ben nog gewoon maagd.’’ Siste ze, en schudde haar hoofd. Het was hopeloos deze man te overtuigen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Madeline
Ze zuchtte. ‘‘Als je ontwetend was, had je me gelooft Elias.’’ Verzuchtte ze. Ze had de magie van liefde, en zou hem zo al zijn haatgevoelens jegens haar kunnen laten vergeten.. Maar dat deed ze niet. Ze plofte neer op het bed. ‘‘Twee jaar geleden kwamen hier allemaal mannen, zoals jij. Ik had toen nog een jongere zus, Etrix. Één voor één verdwenen de zeemeerminnen. Ze werden vermoord op het land, en niemand zag hen ooit nog terug. Ik wilde met mijn jongere zus vertrekken toen het nog kon, maar ze was naief en werd verliefd op één van hen. Hij nam haar mee en ik heb haar nooit meer teruggezien.’’ Prevelde ze zachtjes. ‘‘Omdat ik niet zo wilde eindigen veranderde ik.’’ Mompelde ze zuchtend. Mensen waren harteloze wezens.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Syracuse Vergí
Een frisse wind steekt op en ik bedenk met spijt dat ik geen jas of trui bij me heb. Ik had hier graag de hele nacht naar het geluid van de golven willen luisteren, maar dat zou de aandacht van de mensen trekken. Ik stop met over Lyraniths arm te aaien. 'Ik ga naar huis... Ga je mee?'
Ik heb een appartementje in een oude, verbouwde vuurtoren aan de rand van Atlanta, dicht bij de zee.

Home is now behind you. The world is ahead!

Madeline
Ze slikte de brok in haar keel weg. ‘‘Ze was pas zés. En ze at vis in plaats van mensen. Net als ík. Hoe ziek we daar ook van worden. Jij bent harteloos.’’ Mompelde ze, terwijl ze door het raam naar het mistige water staarde. Hier en daar verdween er een schubde staart de diepte in, waarom ze alleen maar kon zuchten.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Lyranith Adáre
Ze knikte, en kwam overeind. Als ze op haar tenen ging staan, kon ze de de top van de vuurtoren als een silhouet zien achter een hoge duin. Haar donkergrijze vestje zat onder het zand, dat alle kanten uitvloog toen ze het eruit schudde. Ze keek hem aan; omsloot met haar hand de zijne, heel licht en natuurlijk.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Simon zat in zijn huisje terwijl hij uit het raam keek naar het water. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. Hij moest toch op een of andere manier hier weg kunnen? Hij had het gehad, misschien was het beter als hij gewoon het water in dook en zou afwachten wat hem te wachten stond. In een vloeiende beweging stond hij op haalde diep adem en liep zijn huisje uit.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Madeline
‘‘Het bewijst dat je alles van meerminnen afweet. Maar van mij? Nee. Van mij weet je niets.’’ Mompelde ze, en sloeg haar ene been over het andere. Haar ogen gleden door de kamer naar zijn tas, waar ze een harpoen uit haalde. ‘‘Serieus?’’ Grinnikte. Haar droevige stemming veranderde in een speelse, terwijl ze het ding ronddraaide in haar handen. ‘‘Een harpoen.’’ Mompelde ze droog.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Emilia Rosette.
Met elke stap die ze zette hoorde ze een luid protesterend gekraak van de takjes en bladeren onder haar voeten. Het was een vertrouwd geluid, net zoals de wind die bladeren deed ritselen, ze voelde zich altijd beter als ze buiten was. Haar ravenzwarte haren droeg ze in een vlecht, het was niet erg praktisch dat je haren voor je ogen hingen of overal achter bleven hangen, en haar groenblauwe ogen tuurde rond. Haar maag knorde luid en haar mond voelde droog aan. Ze had momenteel weer een van de slechtere periodes, ze had al een poos geen meertjes of beekjes meer gezien en alle dieren leken haar aan voelen te komen, want ze waren nergens te bekennen. De bomen waren grauw, hadden allang geen bladeren meer en de vruchten waren dus ook nergens te bekennen. Zelfs haar pijl en boog hielpen haar niet echt verder. Ja dat klopt, pijl en boog, ze had niet de luxe om met een geweer of ander gaaf wapen rond te lopen. Ze had een aantal messen en had toen zelf een boog gemaakt, niet lastig, maar wel tijdrovend. Eerst had ze de juiste tak voor de boog moeten vinden. Eén meter lang, niet grauw of gebarsten, geen kronkels of zijtakken hebben, goed buigzaam, dood en droog. Dat waren allen eisen voor een tak waar de boog van gemaakt moest worden, dan had je de rest nog en- Ze hoorde wat! Ze bleef staan en bleef doodstil, misschien een konijn.. Of als ze mazzel had wat groters. Gauw en zonder enig geluid te maken haalde ze de boog van haar schouder en spande de pijl. Wat het ook was, ze zou het krijgen want ze was uitgehongerd.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Syracuse Vergí
Ik sta op en klop eerst snel het zand van mijn broek. Vervolgens beginnen we richting de weg te lopen. Met een glimlach denk ik terug aan de eerste keer dat ik op 2 benen liep, het heeft me een tijdje gekost dat onder de knie te krijgen. Lyranith neemt mijn hand vast en ik vouw mijn vingers om de hare. Ik kijk naar haar, ze is kleiner dan ik ben, merk ik en onze blikken kruisen elkaar. Ik heb eigenlijk nog niet veel zin om straks al te gaan slapen.
'De kortste weg is langs dat oude hotel,' zeg ik meer tegen mezelf dan tegen haar.

Home is now behind you. The world is ahead!