Emilia Rosette.
Voelde hij zich beledigd dat ze hem het vroeg? Ach, dat was dan zijn probleem. Hij stapte moeiteloos in de zon en bleef er staan, verbrandde niet.. Haar mondhoeken krulden omhoog tot een glimlachje. Ze pakte zijn hand vast en schudde die korte. "Emilia Rosette, zo menselijk als maar zijn kan," stelde ze zichzelf voor. "Zeg," begon ze en plaatste haar handen in haar zij, "ik heb gehoord over een groep mermaidhuntes, hier in Atlanta. Enig idee waar ik die kan vinden?" vroeg ze hem. Ze was altijd vrij direct en hij noemde de meerminnen 'moordende monsters', dus daaruit had ze opgemaakt dat hij die beesten ook lievr dood dan levend zag. Al was dat niet het geval, ze bleef direct en zei altijd waar het op stond, ze haatte het als mensen er omheen draaien. Toen haar vader bruut afgeslacht was verzonnen ze ook allerlei smoesen om haar niet te kwetsen, alsof de waarheid minder pijnlijk was als je het niet direct vertelde. Net toen de jongen wilde antwoordde maande ze hem tot stilte. "Stil eens," zei ze en luisterde gespannen. Ja, dat was het, gezang.. Ze vernauwde haar ogen, het klonk te mooi en te zuiver om van mensen te zijn. "Meerminnen," siste ze en ze wist maar al te goed dat die niet voor de lol zongen. Ondanks dat zij als nog niet volledig opgeleidde mermaid hunter nog nooit alleen tegen meerminnen gevochten had, voelde ze de drang om op het geluid af te stappen. Er voor te zorgen dat het gezang ophield door hun één voor één te doden. Ze had het nog nooit gedaan, een meermin doodde, dat mocht ze nooit, maar ze wist hoe het moest en zou niet twijfelen het te doen. Ze voelde gauw in haar zakken en pakte haar kostbaarste bezit, haar oordopjes. Sinds ze de zak met al haar kleding kwijt geraakt was waren de oordopjes en haar wapens haar meest waardevollen bezitten en ze bewaakte die met haar leven. "Ik moet gaan," zei ze hem en deed de oordopjes in. Ze knikte kort naar hem, draaide zich toen om en zette het op een rennen. De adrenaline raasde door haar lichaam toen ze het gezang sterker hoorde worden, ze kwam dichterbij en eindelijk zou zie die stinkende vissen van dichtbij zien en misschiend oden. Haar oordopjes zouden het gezang voor een groot gedeelte afzwakken, maar niet compleet, dus moest ze nog altijd haar best doen zich te verzetten. Uiteindelijk veranerde de bladerdeken onder haar voeten in zand, het kriebelde een beetje maar ze lette er verder niet op. Plots bleef ze staan, een klein eindje verderop zag ze twee vrouwen staan bij een man, die voor zover ze kon zien iets van een groot wapen bij zich droeg. Haar ogen vernauwde zich, kort wierp ze een blik op de zee en zag een paar staarten glimmen in het maanlicht. Ze wist niet wat de man bezielde hier 's avonds alleen te komen, maar hij was niet ongewapend gekomen en ze veronderstelde dat hij misschien wel een van de mermaidhunters was. Emilia pakte een pijl uit haar koker, spande hem en schoot hem rakelings langs de twee vrouwen zodat ze afgeleid zouden worden, maar het diende tevens als waarschuwingsschot. Als de man slim was zou hij zijn kans grijpen en een van hun aanvallen. Ze pakte alweer een nieuwe pijl die ze aanspande, vanaf hier kon ze ze met een beetje mazzel raken, maar dat zou te makkelijk zijn. Als ze er één zou doden dan zou ze die laten leiden, tot ze zou smeken om dood te mogen. Ze zouden niet zomaar van haar afkomen en ze zou genieten van het moment. Ze likte kort langs haar droge lippen en voelde hoe de drang om ze te doden sterker werd, al vermoedde ze dat het vanavond niet zou gebeuren. Nog niet, het was te vroeg en ze waren met te veel, want onder dat wateroppervlak kon een compleet leger van die rotbeesten verscholen zitten en ze was niet van plan te sterven zoals haar vader.
Ik meng me even heel brutaal in jullei gevecht 
Hope you don't mind n_n
[ bericht aangepast op 21 nov 2011 - 12:28 ]
In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.
