[RPG] Grey water - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Simon
In een langzame pas liep hij door de bossen heen hij wist niet waar hij heen zou gaan. Of wat hij kon verwachten, En dan nog. Niemand zou het missen als hij verdwenen zou zijn, misschien zou iemand alleen zijn botten vinden en zeggen dat het van een hulpeloos dier was. Hij snoof bij het idee, Hij moest weg hoe doen ook. Hij liep en hoorde de bladeren onder zijn voeten verschuiven, de takjes breken en zijn ademhaling die gehaast klonk. Hij keek om, hij had het idee dat hij gevolgd werd.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Madeline
De pretlichtjes bleven, en ze schudde haar hoofd. ‘‘Nee. Ik blijf.’’Grijnsde ze, terwijl ze het volgende pakte, en het mes door haar vingers liet glijden. ‘‘Een aardappelschil mesje..’’ Ze fronste. Oh ja, mensen moesten natuurlijk ook eten. Haar vijandige blik veranderde toen ze nieuwsgierig de rest uit de tas bekeek. Het was vrij interessant, maar aan alles mankeerde iets. Het zou nooit doden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Lyranith Adáre
"Welk hotel?" vroeg ze, onwetend. Op deze kust was ze nog nooit eerder geweest. Als ze op zichzelf was zou ze waarschijnlijk de hele nacht lang op haar rug in de zee dobberen, starend naar de maan, of de omgeving verkennen en kijken of er ook bossen waren - daar werd het zonlicht vaak tegengehouden door de bomen, en was het goed toeven, ondanks dat ze haar gedaante met benen daar moest gebruiken, iets waar ze niet erg gek op was. Met haar vrije hand streek ze wat lokken uit haar gezicht. Haar blonde haren waren echt veel te lang, maar ze vond het mooi zo. Er was een tijd geweest dat ze het kort had gedragen, maar dat had slecht gevoeld. Alsof er een deel van haar was verdwenen met de afgeknipte lokken, een deel dat langzaam weer teruggroeide samen met haar haar.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Christophér
Ik pakte haar hand vast, die over mijn borst streelde. Ik kuste een voor een haar vingertopjes waarna ik steeds dichterbij haar ging staan. Een hand legde ik op haar onderrug terwijl ik de andere in haar nek plaatste. Heel langzaam liet ik mijn lippen op de hare drukken terwijl ik een zacht kneepje in haar nek gaf. Mijn hand wreef over haar onderrug toen ik haar nog een keer kuste. Na deze kus hief ik haar kin op en dwong haar zo om in mijn ogen te kijken.
"You're beautiful."

Waaaha. ik lig altijd dubbel als ik iets romantisch moet schrijven. Het wordt bij mij altijd zo zoetsappig, bah (':

Me so good.

Awhh .

Delia
Haar lippen krulden om tot een verlegen glimlach, terwijl ze zacht op haar onderlip beet. De plekken op de huid die hij aanraakte brandden na, en gaven haar het gevoel hem meteen het droge op te slepen om achter de rotsen plaats te nemen en- Ze werd uit haar gedachten gehaald door zijn ogen die haar nogsteeds bedwelmden. ‘I love you.’ Prevelde ze zachtjes, letter voor letter tegen zijn lippen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Syracuse Vergí
'Welk hotel?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op, ik dacht dat ze hier al wel eerder was geweest. Niet dus. 'Het is niet belangrijk, je ziet het wel als we er langs komen,' zeg ik. Ondanks dat ze net wat lokken haar uit haar gezicht heeft gestreken, zijn er al weer een paar andere voor in de plaats gekomen. Ik hou haar eventjes stil bij haar hand en steek de lokken voorzichtig achter haar oor. Ik glimlach met één mondhoek opgetrokken naar haar en dan flitsen mijn ogen heel even naar de kust achter haar. Van Chris en Delia is er niets te zien. Ik kijk terug naar Lyranith en begin weer te lopen.

Home is now behind you. The world is ahead!

Madeline
‘Nope.’’ Grijnst ze, terwijl ze het een en ander bekijkt, en dan de pot met zout opent. Kleine vlokjes glijden uit de bus, en landen op haar vingers, waar blader op verschijnen. ‘Auw.’ Mompelt ze met een frons, terwijl ze het nast zich neerlegt. ‘Heb je misschien een pleister?’’ Mompelde ze terwijl ze verder ging. Nog een aantal kleinere wapens, geld en zijn paspoort. Ze bekeek het ding geraffineerd. ‘Elias McAllistar.’ Glimlachte ze naar de foto, waarop hij teruglachte.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Madline
‘Je bent mooier met een glimlach.’Prevelde ze zacht terwijl ze met haar vingers zachtjes over de foto streek, en zuchtte om zijn kinderachtige gedoe. Dus blies ze op haar vingers zodat het helingsproces versnelde. Haar ogen gleden toch weer terug naar Elias met een glimlachje. Hij was best lief, ergens onder die botte buitenkant. Haar ogen glinsterden lichtjes terwijl ze haar ogen over de overige informatie liet glijden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Simon
Ik dacht geen seconde meer na en zette mijn sprint in. Als iets me wou pakken kon ik het voor deze keer maar beter moeilijk maken. Nee ik zou blijven leven en er voor zorgen dat ik dat ook deed. Mijn ademhaling werd sneller mijn hart branden in mijn borstkast en mijn kuiten verkrampte. Ik struikelde en viel voor over in de bladeren. Ik keek op maar er was niemand. 'Hallo?' mijn stem galmde door het bos heen, maar ik zag niemand.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Madeline
Ze zuchtte. ‘Oh.’ Mompelde ze, waarna ze opstond, en langs hem heen liep. Haar ogen staarden naar de grond, terwijl ze op haar lip beet, en de deur opende. Ze zou de anderen waarschuwen voor hem, en.. ‘Als je wat aardiger was geweest, had ik je geholpen. Nu zul je iedereen achter je aan krijgen,’ Met die woorden sloot ze de deur, en liep ze naar beneden. Een wandeling linea recta naar de zee dan maar.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Emilia Rosette.
Het begon te rennen! Emilia zette gauw de achtervolging in op.. Tsja, wat eigenlijk? Zolang het eetbaar was vond ze 't prima. Plots zag ze wat en net toen ze wou schieten zag ze dat het een mens was, ze wist nog net haar arm wat te draaien waardoor de pijl de jongen niet doorboorde, maar vlak langs hem ging en bleef steken in een boom. "Ben je gek geworden?! Ik had je bijna vermoord!" zei ze geschrokken. Moorden deed ze niet aan, tenzij het zeemeerminnen waren. Gruwelijke wezens en in haar ogen was er niks mis met het vermoorden van een moordenaar. Emilia liep naar har pijl en trok hem uit de boom waarna ze hem terug deed in haar pijlenkoker, de boog hing ze weer om haar schouder. Nieuwsgierig bekeek ze de jongen kort, ze had al een poos geen mensen meer gezien, ze had namelijk vooral door het bos gereisd. "Zeg, je hebt zeker toevallig geen eten bij je?" vroeg ze en grijnsde kort.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Simon
Met een razende hartslag en pijn in mijn kuiten keek ik naar het meisje. 'Nee ben jij gek geworden!' mijn stem sloeg over maar dat deerde me niet. Ik greep naar mijn hart en sprong op. Hij keek naar de pijl en boog en stond op terwijl hij de pijn in zijn enkel negeerde. 'Oh je was van plan te eten wat je neer schoot' zei hij zo nuchter mogelijk terwijl hij de tas die hij om zijn nek had aftasten met zijn hand. 'Jawel, Hier een stuk oud brood' zei hij nog terwijl hij het uit zijn tas haalde en het meisje in zich op nam. Hij kende haar niet, maar hij had er geen probleem mee om haar te leren kennen.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Madeline
Ze liet zich neerzakken voor het water, en wreef de tranen van haar wangen. Ze zuchtte, en trok haar benen op toen het water verder kwam. Water was niet langer een plek voor haar. Ze koos voor het land. Met de botte mensen. Ze neuriede een zachte melodie en staarde naar de nachtelijke horizon. De mist trok op, en gaf een enge gloed aan de klanken die opstegen uit de diepte. Het was etenstijd. Het gezang werd harder en zuiverder, en ze bleef er in stilte naar luisteren. Was meneer de jager er tegen bestendig?

Feel the fire, but do not succumb to it.

Emilia Rosette.
"Oh, je was van plan te eten wat je neer schoot," merkte de jongen droogjes op en Emilia knikte. "Je moet iets om te overleven." haar hart maakte een sprongetje toen hij zei dat hij nog had, ookal was het oud brood, het was tenminste wat. Ze pakte het brood aan, plukte er een stukje vanaf en stopte het in haar mond. Geweldig smaakte het niet, maar het was tenminste iets. Hopelijk zou ze binnenkort wel weer wat beters weten neer te schieten, een hert ofzo. "Zeg, gaat het trouwens? Je maakte een flinke smak," zei ze toen, maar grinnikte wel zachtjes. Het had er eigenlijk wel grappig uit gezien. Ze werkte nog een stuk brood naar binnen terwijl ze af vroeg of hij een mens was, misschien was hij wel een zeemeerming of.. Als ze geluk had, was hij de zeemeerminjager waar ze naar op zoek was, of wist hij ervan. Zwijgend at ze het brood op terwijl ze een plan uit probeerde te stippelen, als ze het dorp binnen zou gaan, zou ze opvallen en dat was wel het laatste wat ze kon gebruiken.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lyranith Adáre
"Ah," zei ze. Haar stem stierf weg in de stilte die toen volgde, hoewel het leek alsof hij nog zachtjes weergalmde in de met zand bedekte ruimte tussen de zee en de wuivende grassen van de duinen. De steentjes en schelpen prikten in haar blote voeten, maar ze liet niets blijken. Ze glimlachte slechts innemend toen hij enkele lokken van haar altijd vrije haren wegstak, en pakte zijn hand wat steviger vast.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.