[RPG] Grey water - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Meh, ik ook. Twee RPG's tegelijkertijd = geen aanrader. ):

Lyranith Adáre
Zijn opmerking deed haar blozen. Haar kinderlijkheid vervloekend - ze was verdomme volwassen! - liep ze strak naar de grond onder haar blote voeten starend richting de zee. Toen de golfjes over haar blote tenen spoelden begon ze sneller te rennen, om het proces van de transformatie sneller te laten verlopen. Ze liet zichzelf voorover het water in storten toen haar benen met elkaar vergroeiden en een schubbige laag de plaats van huid innam. Haar laatste diepe teug lucht schroeide haar keel toen ze onder water was en het niet meer nodig had naar boven te komen voor zuurstof. Voor een moment sloot ze haar ogen; genoot ervan terug te zijn in haar vaste omgeving, tot ze twijfelend tegenover Syracuse bleef zwemmen. "Weet jij waar ze zijn?"

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Christophér
Delia was op haar prooi afgegaan en liet mij alleen achter. Ik had ontzettende honger. Langzaam zwom ik een beetje terug richting de kust. 's Avonds was ik niet op mijn sterkst. Doordat ik geen zangstem had, trok ik niet zo veel mensen aan. Gelukkig had ik een geweldig uiterlijk en daardoor trok ik veel mensen aan. Ik vroeg me af waar alle anderen waren. Ik hoorde wat over Mermaidhunters, en het idee dat de anderen misschien een van die hunters tegen het lijf zouden lopen, beangstigde me.


Oké, ik weet niks om te schrijven ;x

Me so good.

Delia
Zo gauw de man was vertrokken, zwom ze met een noodsnelheid achter Chris aan. Ergens verderop dreef een bootje. Zes personen. Ze glimlachte vals, en kwam boven, waar ze direct haar charmes inzette, en met haar armen op de rand van de boot steunde. Ze zong een honingzoet liedje, en stopte toen één van hen haar iets vroeg. ‘Ben je gevaarlijk?’ Prevelde de man. Ze schudde haar hoofd. ‘Natuurlijk niet.’ Glimlachte ze, en wierp een blik de boot in. Haar blik betrok door een klein jongetje. Hij keek haar met grote ogen aan. Ze zou alleen de man nemen, en zijn vrouw. En Chris mocht de rest hebben. Ze begon te zingen, en toen hij over de rand hing sleurde ze hem mee de diepte in. Alleen het jongetje bleef over, en daar zou ze zelf zorg voor nemen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Christophér
Ik lachte toen ik zag hoe Delia de mensen verleidde. Ik sprong meteen aan boord van de boot en liep naar een man die met een fles bier op een uitklapstoeltje zat. Hij schrok van mijn aanwezigheid. Rustig liep ik op de man af. Ik trok de fles bier uit zijn handen en gooide die met een klap tegen de muur. Het glas vloog in het rond en de man gilde paniekerig. Ik nam een aanloopje en duwde de man de zee in. Onder water ging ik mijn gang. Terwijl de man probeerde te vechten voor zijn leven, begon ik met het verscheuren van zijn vlees.

Me so good.

Delia
‘Het jongetje niet, oké.’ Glimlachte ze met een lieve ondertoon richting Chris, terwijl ze aan boord van de lege bood klom. Haar staart verdween toen ze aan de rand zat, en ze liep naar de jongen, die in een hoek bibberde. Kinderen doden was taboe. ‘Hee.’ Glimlachte ze met haar liefste stem, en stak haar hand uit. De jongen nam hem bang aan, waarop ze hem optilde en zachtjes voor hem zong, zodat hij uiteindelijk in slaap viel. het jongetje voelde warm en vlezig. Het waren waarschijnlijk de moedergevoelens die haar zo lieten worden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Syracuse Vergì
Ze is nog niet uitgesproken, of ik hoor een gil, komend van ergens verder op zee en draai mijn hoofd naar die kant. In de verte zie ik de omtrekken van iets wat lijkt op een boot. Ik ben dus niet de enige die een hongertje heeft. 'Ik heb geen idee,' zeg ik, de boot negerend. Delia en Chris zijn daar duidelijk aan het schranzen en hoewel ik ook best honger heb, heb ik geen zin om ons bij hen te voegen. Dan beginnen de meisjes toch weer te bekvechten om Chris en daar ben ik liever niet bij. Ja, ik geef het toe, ik ben jaloers; ik snap niet wat er zo fantastisch aan hem is. Ik gluur even naar Lyranith. Nu is ze bij mij en ik heb geen zin om haar te laten gaan. 'Misschien bij die rots van daarnet?' opper ik met mijn meest onschuldige gezicht.

Home is now behind you. The world is ahead!

Emilia Rosette.
De deur ging langzaam open en in de deur verscheen inderdaad de jongeman van toenstraks. Nu hij voor haar stond kon ze hem eens goed bekijken, hij was lichtgetint en donker haar, daarbij verwachtte ze bruine ogen, maar die van hem hadden een soort groene kleur. Maar hetgene wat het meest opviel was toch echt het litteken dat bij zijn wenkbrauw begon en eindigde op zijn wang. Ze realiseerde zich dat ze aan het staren was en stopte er gauw mee. "Kan ik u ergens mee helpen?" vroeg hij haar en ze voelde zich even groeien van trots, 'thuis' hadden ze haar altijd behandeld alsof ze nog maar een kind was en het was stiekem wel prettig eens met u aangesproken te worden. "Ik heb je net gezien," viel ze met de deur in huis, zijn vraag beantwoordend maar ondertussen negerend. "bij het strand. Ik weet wat je bent.. Of in ieder geval, ik denk en hoop dat ik het weet," flapte ze eruit zonder er bij na te dneken, maar raakte nogal verward van zichzelf en ze gokte erop dat hij haar ook niet zou begrijpen. "Wacht, herken je dit?" vroeg ze en haalde een pijl uit haar koker die ze hem overhandigde. Ze wierp kort een blik op de gangen om er zeker van te zijn dat ze alleen waren, niet iedereen appericiëerde het werk dat mermaidhunters deden. "Luister, ik ben hierheen gereisd omdat ik had gehoord dat hier een groep mermaidhunters zou zijn. Ben jij diegene die ik zoek?" vroeg ze hem toen hoopvol, anders zou ze weer verder moeten zoeken. Ze wipte van haar ene been op haar andere, hing haar boog even weer goed om haar schouder en hoopte vurig dat hij haar binnen zou laten en dat ze de juiste gevonden had. Plots hoorde ze voetstappen op de gang en wantrouwig tuurde ze de gang in, waar ze inderdaad een schaduw op de muur zag, wat aangaf dat er iemand zo de hoek om zou komen. Zonder pardon glipte ze gauw langs hem heen zijn kamer in, voordat de persoon haar zou zien.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lyranith Adáre
Aan haar gezichtsuitdrukking was al wel te zien dat ze hem niet bepaald geloofde. Ze zwom naar de oppervlakte; zag in de verte een boot waarop ze vaag een silhouet dacht te zien dat op Chris leek. De geur van gevaar was geweken voor de geur van veiligheid op zee, en ver weg vloeide menselijk bloed. Een glimlach deed haar lippen omkrullen.
"Laat maar," zei ze, gevolgd door: "Laten we gaan jagen!"

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Emilia Rosette.
"Je hoort er één te zijn..?" mompelde ze verbaasd en toen viel haar blik op het grote mes in zijn hand. "Zeg, je kan me vertrouwen hoor." Ze was hier niet om heisa te trappen, maar waarschijnlijk had hij iemand anders verwacht.
"Eh, sorry, maar ik snap nog steeds niet goed wat ik voor je kan doen. Bedankt voor de redding en alles trouwens..." zei hij haar en ze moest kort glimlachen. "Is niks joh, ik deed gewoon wat ik moest doen," wimpelde ze het af. "En oh sorry, ik heb mezelf nog niet voorgesteld hè? Ik ben Emilia Rosette, ik kom uit het zuiden, uit een meerminjagerfamilie.. Alleen een jaar geleden ben ik vertrokken, zonder mijn opleiding tot meerminjager af te maken en sindsdien ben ik alleen op pad. Toen ik hoorde dat hier een meerminjagerfamilie is ben ik hierheen getrokken, in de hoop dat iemand me verder op zou willen leiden," legde ze hem uit. Ze zweeg even en vroeg zich af of ze iets vergeten was, terwijl ze nadacht tuitte ze kort haar lippen. "Wel, dat was het wel zo'n beetje.." mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen hem. "Dus, wat denk je ervan? Zou je me op willen leiden of ken je iemand die dat zou willen?" Het klonk haast smekend merkte ze en ze hield er niet van toe te geven dat ze iemand nodig had die haar verder opleidde, maar ze kende lang nog niet alles om die rot beesten hun strot door te snijden. "Ik bedoel, naja, het is nogal saai alleen," voegde ze er zachtjes naar de waarheid aan toe. Ze was het beu alleen rond te reizen en miste gezelschap, misschien was dat ook wel de reden dat ze hem zo overviel. Altijd al was ze van de directe aanpak, waardoor sommige mensen haar vaak niet zo goed konen volgen, maar vandaag had ze wel heel snel actie ondernomen zonder eerst de boel te overdenken. Ze plukte aan een lok haar terwijl ze even de kamer rond keek, niet verkeerd, helemaal niet zelfs als ze het vergeleek met waar ze het mee had moeten doen. In het begin had ze ook wel genoeg geld gehad voor hotelletjes en dergelijke, maar uiteindelijk raakte het op en moest ze zien te overleven in de natuur. Haar blik gleed naar de jongeman en afwachtend keek ze hem aan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Emilia Rosette.
"McAllister? Daar heb ik zeker van gehoord ja," zei ze en grijnsde zelfs kort. Wauw, ze had niet gedacht iemand van die familie te ontmoeten, er gingen altijd veel verhalen over hun rond en thuis hadden ze groen van jaloezie gezien. Zijn trots leek gauw verdwenen toen hij toegaf dat hij zelf nog maar net klaar was, maar hij zag het tot haar verbazing wel zitten om partners te worden. Even knipperde ze met haar ogen, zij een jachtpartner met iemand van de McAllister-Dewitt familie? En thuis vonden ze haar niet goed genoeg, ze moesten eens weten, dacht ze en haar mondhoeken krulden omhoog in een zelfvoldaan glimlachje. "Lijkt me een prima plan," antwoordde ze kalm, ze wou niet kinderlijk overkomen door haar blijdschap zo erg te laten merken. Dan zette hij haar vast zo buiten en dan was ze nog verder van huis.
"Heb je geld om een kamer te huren?" zijn vraag overviel haar en ze voelde het schaamrood naar haar wangen trekken. "Toen ik vertrok had ik niet veel mee, na een paar maanden was het al op.. Het enige wat ik nog heb zijn wat messen, de rest van mijn kleren is verslonden door een of ander pokkebeest. Trouwens, als ik geld had, had ik allang een warme douche genomen. Geloof me, jezelf wassen in meren en rivieren is niet geweldig, vooral niet als het kouder wordt." Ze zweeg kort terwijl ze even naar buiten tuurde. "Maar geen zorgen, ik vind wel iets.. Er is vast wel een of ander leegstand gebouw in de buurt," verzekerde ze hem, ze wou hem niet tot last zijn door meteen geld van hem te vragen of iets dergelijks, al zou ze het natuurlijk wel geweldig vinden.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Syracuse Vergì
"Laat maar," zei ze, gevolgd door: "Laten we gaan jagen!"
Oké, zij heeft de boot dus ook gezien. 'Ik denk niet dat je op dit uur nog veel mensen op zee gaat kunnen vinden,' mompel ik en dan krijg ik een idee, een fantastisch idee. Iets veel spannender dan gewoon wat rondzwemmen en wachten tot je een mens tegenkomt. Ik grijns, een gemene grijns die nog beangstigender wordt door het grillige maanlicht. 'Als we ze nu eens in de huizen gaan opzoeken?'
Desnoods nemen we Delia en Chris wel mee, geef ik in mijn hoofd aan mezelf toe. Met hoe meer, hoe beter. Geen enkele meermin heeft ooit een raid op het land gedaan, het zou ons beroemd en -en dat is misschien zelfs nog beter- berucht maken.

[ bericht aangepast op 23 nov 2011 - 13:02 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Jane Nimelea Pastero
Ik liep grijnzend het hotel in. Ik had een paar krassen opgelopen, maar wel een Mermaid gedood. Ik had alles geleerd van Thomas voor hij overleed. Sinds mijn 11e wist ik alles van dit vak. Ik haatte Mermaids ze hadden mijn familie uitgemoord. Ik was een Sadist bij Mermaids. Als ze zwaar gewond waren. En niet meer konden lopen deed ik ze in bad. En sneed ik hun vinnen af. Ze vermoorde ons volk dat hadden ze moeten bedenken. Ik had al vele vinnen. Ik keek in mijn koker. Ik had nog vrij veel pijlen. Het was een hobby geworden om ze te maken. Mermaids vinnen zaten er veel aan de Mermaids. Ik deed aan elke pijn een stukje Mermaid vin. Zo konden ze zien wat ik gedaan had. Ik wist ook dat Mermaids geen kinderen mochten doden. Dat was maar goed ook ik was een kind. Ik deed mijn koker met nog 7 pijlen op mijn rug samen met mijn harpoen. Ik liep langs ik dacht een koppel. Allebij MermaidHunters alleen nog lang niet zo gevorderd als ik. De een moest het nog beginnen. Daar kon ik natuurlijk bij helpen. De ander was net klaar. Een bekeek ik ze van top tot teen. Ik was een stuk kleiner dan ze. Dat klopte ook wel ik was pas 13 ik deed pas aan MermaidHunting toen ik 8 was. Toen ik 10 werd had ik het voltooid. Ik was Thomas zijn geheimen wapen. Mermaids mogen geen kinderen doden. Kinderen doden is taboe volgens hun. Gelukkig ben ik nog een kind. Ik zag er niet uit als 13 nee dat zeker niet. Op mijn 2e had ik een ziekte dat mijn ontwikkeling bekendere ik zag er nu uit al 10 hooguit 11 maar dat maakte niet uit het was zelfs handig...

I'm finally back, Finally after a Year break

Emilia Rosette
Ze zag hem een blik werpen op een gammel uitziend eepersoonsbed en stelde toen wat voor. Haar wenkbrauwen wipte kort in verbazing omhoog en ze keek hem aan alsof hij gek was. "Hé, ik ben hier niet gekomen om je je bed uit te jagen.. Ik vind het prima om op de grond te slapen, of in een stoel of iets dergelijks. Trouwens, ik ben allang blij dat ik hier mag blijven," sloeg ze zijn voorstel af. Ze was er haast zeker van dat zij er beter tegen kon om op de grond te slapen dan hij, zij had het immers al wat langer gedaan.
"Als je wil mag je de badkamer wel gebruiken, ik ga beneden een hapje eten. Heb je honger?" vroeg hij haar en ze hoefde daar niet lang over na te denken. "Ik rammel, graag. En is het dan oké als ik ook even de douche gebruik..?" Het laatste vroeg ze wat voorzichtiger, ze kon zich voorstellen dat hij het niet erg op prijs stelde dat hij nu zijn kamer moest delen met haar. Weg pirvacy. Ze wou dat ze wat terug kon doen voor hem, maar ze was platzak en verder ook niet erg nuttig. Hmm, misschien kon ze proberen te jagen en dan een poging doen om haar buit te verkopen, met een beetje mazzel zou ze wat verdienen en dat kon ze dan aan hem geven. Bij die gedachte vrescheen er kort een glimlach op haar gezicht, het was prettiger als ze wat terug kon doen, anders zou ze zich vast en zeker schuldig voelen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lyranith Adáre
Haar ogen begonnen te glanzen toen hij zijn idee uitsprak, en om haar lippen verscheen een verrukte glimlach. Ze sloot haar vingers steviger om zijn arm, geen moment denkend aan de gevaren die dit met zich mee zou brengen, want die zag ze simpelweg niet. Nee, ze zouden gewoon de kant op klimmen, transformeren naar hun mensengedaante, het huis in, de mensen afslachten en weer vertrekken. En natuurlijk zouden er wat soortgenoten bij hen in de buurt zijn dan, die hen zouden zien, zodat het verhaal over de oceaan werd verspreid. De verrukte lach verwrong zich tot een grimas toen ze bedacht dat Delia en Chris het ook te horen zouden krijgen. Waarschijnlijk zou hij dan direct naar háar terugkeren, en niet naar dat stomme kind die altijd zo opschepte over haar uiterlijk.
Met vlammende ogen keek ze Syracuse aan; maakte een gebaar met haar vrije hand. "Waar wachten we nog op?" vroeg haar stem, nog helderder en zuiverder dan anders. Ongeduldig sloeg ze met haar staart onder water een nieuwsgierige vis terecht. De sterren waren nog mooier dan anders vanavond.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Syracuse Vergì
Ik merk onmiddelijk dat ze mijn plan even fantastisch vind als ik. Ze lacht een zelfde lach als ik doe, een die mensen de stuipen op het lijf jaagt en verstevigd haar greep op mijn arm. Dat laatste voelt verrassend aangenaam.
'Waar wachten we nog op?' vraagt ze. Als antwoord haal ik één keer mijn wenkbrauwen op en duik ik vervolgens onder water, waar het donker en rustig is en begin ik te zwemmen. Snel, met machtige bewegingen van mijn parelmoeren staart en neuriend. Mijn gezang klinkt prachtig en aantrekkelijk, maar tegelijk ook enorm bloeddorstig. Man, dit wordt fantastisch: Lyranith en ik gaan geschiedenis schrijven. Alleen wij twee, zonder Chris. Ik kijk even opzij en grijns enthousiast naar haar haar.

[ bericht aangepast op 23 nov 2011 - 20:52 ]

Home is now behind you. The world is ahead!