[RPG] This World... [1] - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af in een wereld waar Centauren, elfen, vampiers en weerwolven leven. Met natuurlijk nog meer mystieke wezens. Je woont waar je wilt, bossen, weilanden, etc. De beschrijving staat op het rollentopic.

Je mag altijd inspringen, maar dan moet je je rollen beschrijving achterlaten op het forum topic: [RPG] This World... (zonder cijfer dus)
Link naar rollentopic

Rules
-Geen grof taalgebruik
-Ruzie's worden bijgelegd buiten de RPG
-Speel niet te veel met personages van andere mensen
-16+ scenes, mogen wel, maar niet te heftig ofzo
-Niet meer dan 3 personages
-Geef naamveranderingen even aan!
-Vermoord elkaars personages niet, tenzij het overlegd is met de eigenaar van de personages
-Have fun!
-Ik Maak de topics! Als deze vol is, en er is nog geen nieuwe, dan wacht je gewoon even tot er een nieuwe is

Huidige Rollen:

Elf
4Everdeen als Evana (Elf)
Annickemiek als Louize (Elf)
Novazembla als June (Elf)
Maitresse als Ivlisar (Elf)

Vampier
Maitresse als Lillith (Vampier)
Annickemiek als Alex (Vampier)
Blackbirdd als Melody (Vampier)
Annickemiek als Naamloos (Vampier)

Weerwolf
xLaughing als Elanore (Weerwolf)
AddictMusic als Katherine (Weerwolf)
x Desire als Zoëy Johnsen (weerwolf)

Centaur
ThePineapple als Nurion (Centaur)

Evana
Langzaam daalde mijn draak naar beneden. Ik zocht een weerwolf, misschien ook een vampier, maar ik kon ze niet vinden. De chimaera's zouden misschien onze troepen naderen, en als leidster van de Elfen moest ik iedereen waarschuwen. Wacht, zag ik daar iets bruins door het bos schieten?

[ bericht aangepast op 11 april 2012 - 20:23 ]

---

Tijd voor koffie.

Ik zag 2 elfen; de wit-harige en een vrouwelijke, een vampier en een weerwolf. Het ziet er naar uit dat de vrouwelijke elf de leiding heeft. Zij was ook degene die "stop!" riep.
"Wie ben je en wat doe je hier?" vroeg ze."Ik kan jullie hetzelfde vragen. Ik ben Katherine, Kate. Ik was de blonde elf aan het volgen, keek omhoog en zag bloedzuigertje hier niet."

---

I think I'm losing what's left of my minbd

[@TMNTfan Ivlisar heeft een pegasus, geen eenhoorn aangezien die niet vliegen En hmm ik heb blijkbaar wat gemist...ik heb geen notificaties gehad dat hier gereageerd werd ]

Lillith (Vampier)

"Bronx, af!" Zei ik streng tegen mijn hellehond. "Het is niets jongen."
Bronx hief zijn monsterlijke kop voorzichtig naar me op en ging uiteindelijk van de weerwolf om zich vervolgens naast mij te voegen.
Mijn bleke vingers streelden oppervlakkig door zijn zachte vacht terwijl Bronx een goedkeurend knorachtig geluidje maakte.
"Ik ben niet blond." Hoorde ik de mannelijke elf droog zeggen. "Ik heb zilverwit haar."
Een kleine grijns trok over mijn gezicht terwijl ik mijn ogen over de personen liet glijden.
"Gaan we nu nog een plan maken of niet?" Vroeg ik uiteindelijk. "Ik wil hier niet wachten tot die rotbeesten ons leven gaan verscheuren."

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

louize
omdat de ruimte groot was en ik erg verzwakt, besloot ik de vampier uit de weg te gaan. ik wankelde naar het water en liet mezelf er in vallen. met mijn laatste krachten liet ik het water me naar het kleine eiland in het midden van het meer brengen. hier kon ik uitrusten zonder dat die vampier me leegzoog.
alex
shit, daar gaat mijn lekkere hapje. ik wist het wel, dat krijg je ervan als je je laat leiden door wraatzucht. jou ja, ik moest toch wat dus begon ik rond te dwalen. na een tijdje struikelde ik over iets, ik hoorde mijn broek scheuren. iets puntigs dus. toen ik me omdraaide zag ik dat het licht gaf. het ding was gedeeldtelijk onder de stenen bedolfen. toen ik het zwaard eindelijk helemaal uitgegraven had, dacht ik dat het gebroken was. maar toen ik beter keek zag ik dat het uit een kist stak. ik probeerde de kist open te maken, maar hij zat op slot. hoe ik ook wende of keerde dat rotding wou niet open. uiteindelijk besloot ik het maar op ontploffings kracht te proberen. de laatste keer dat ik dat geprobeerd had ontplofte het hele kistje. en dat was nog een klein kistje. wie weet wat er hier in zou zitten. ik stak mijn vinger uit en pof. er stegen wat rookwokjes uit het slot.
louize
ik werd wakker door dragon die met een van zijn nagels in mijn zij prikte ''hmmm, laat me, ik wil slapen.'' dragon bleef in mijn zij prikken. ik moest zijn nagels een scherpen, ze zijn zo bot als een dwergenvinger. wacht eens, langzaam kwamen de herinneringen van de vorige dag terug. de vinger porde nut behoorlijk hard. ik sprong overeind. '' wie ban jij, kom maar op ik lust je rauw'' ik keek om mijn heen, niemand.''hmhm'' ik keek omlaag en zag daar een kleine verminkte elf staan. de elf staarde naar me en ik staarde terug. ik kende dat gezicht ergens van. na zo'n tien minuten darzo gestaard te hebben slaakte ik een gil. ik bleef haar aanstaren en slaakte nog een gil. ''dat kan niet, jij bent dood''stotterde ik.

---

welkome to my garden of fantasy

[@Maitresse, als je een Eenhoorn hebt, staat er in de beschrijving een Eenhoorn met vleugels, dus ze kunnen wel vliegen. Tenzij de eigenaar van het wezen het niet wil )

Evana
Aggressief pakte ik mijn boog. Het begon harder te regenen. Ik keek naar Lillith. Zij leek niet aangedaan door het woord 'Bloedzuiger', maar ik vond het persoonlijk nogal kleinerend. Nadat ze niks gedaan had erover, besloot ik dan ook maar mijn boog terug te stoppen. "Ja. Ik wil graag vechten, maar ik denk gewoon dat we met te weinig mensen zijn." ik wende me naar de nieuwe weerwolf. "De Chimaera's naderen. Vechten of vluchten?". Bezorgt keek ik naar de lucht die langzaam donkerder werd, die begon te schemeren. "Het wordt bijna donker. Misschien morgen over verdergaan?"

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 16:04 ]

---

Tijd voor koffie.

louize
''dat kan niet, jij bent dood'' stotterde ik. ''ik heb zelf gezien hoe je uitelkaar werd gescheurd'' het was vast een geest dacht ik. ze komt wraak nemen omdat ik de chimaera's niet verslagen heb en hun niet gered heb. nee, dat kan niet. ze porde echt en ze zou ook niet zo onredelijk zijn geweest. ik bedoel, het waren vier chimaera's en zelfs de sterkste persoon of het sterkste wezen van deze dimmencie zou in zijn eentje niet eens een chimaera kunnen verslaan. laat staan vier. '' maar wat...... maar hoe'' de kleine elf staarde me nog steeds aan. het volgende moment was heel raar. we renden naar elkaar toe en alles leek in slowmotion te gaan, net als in een liefdesverhaal. ik tilde de elf op en knuffelde haar stevig. ''ik heb je zo gemist mam.''

---

welkome to my garden of fantasy

Lillith (Vampier)

"Misschien moeten we morgen inderdaad verder bespreken." Zei ik tegen Evana. "Hier? Op deze plek?"
Hier en daar hoorde ik wat goedkeurend gemompel.
"Evana, moeten we onze dorpelingen dan niet gaan waarschuwen?" Stelde de mannelijke elf voor. "De elfenmoeders met kinderen kunnen niet meevechten en moeten naar een veiligere plaats gaan."
"Ik weet misschien wel wat." Onderbrak ik Ivlisar. "Laat de elfenmoeders en hun kinderen richting de bergen trekken. Dat is één van de plaatsen waar chimaera's niet kunnen komen omdat het op een gebied ligt waar ze niet durven komen."
Ivlisar leek even na te denken en knikte uiteindelijk. "Het is het proberen waard."

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Katherine (weerwolf)

"Morgen dus. Ik doe mee."
Nadat iedereen was vertrokken ging ik naar de vrouwelijke elf, Evana."Vallen de Chimaera's aan? Ik dacht dat ze ver weg waren?"
"Dat waren ze ook, maar het schijnt dat ze terug zijn."
"Fantastisch(sarcasme). Ik blijf & vecht. Als jullie het niet erg vinden?"
"Alle hulp is welkom. Oh en, noem Lilith geen bloedzuiger meer, oké."
Ik grijnsde:"Tuurlijk, sorry. Ik ga ergens iets zoeken om te slapen. Onderweg zal ik iedereen waarschuwen naar de bergen te gaan.Tot morgen."

[ bericht aangepast op 26 dec 2011 - 18:26 ]

---

I think I'm losing what's left of my minbd

Evana
"Ja, waarschuwen wou ik gaan doen, maar ik moest de andere troepen nog waarschuwen.". Ivlisar zei wat, maar Lillith onderbrak Ivlisar en stelde vluchten naar de bergen voor. Ivlisar vond het een goed idee. "Ja het valt te proberen, maar... Wat als de draken voorbij de drakengrens terug komen naar de bergen? Maargoed, we moeten goede grotten vinden." ik gaf Xanthos een lief klopje op zijn hals. Iedereen liep weg, maar de nieuwe weerwolf kwam nog naar me toe. "Vallen de Chimaera's aan? Ik dacht dat ze ver weg waren?". "Dat waren ze ook, maar het schijnt dat ze terug zijn." na nog een kort gesprek besloot ik terug te gaan en iedereen te waarschuwen.

Aangekomen in het dorp riep ik iedereen bij elkaar. "Elfen. Een groot gevaar nadert ons. De Chimaera's." geroezemoes zwelde aan. "Alle moeders en kinderen worden aangeraden te vluchten. Wie wilt vechten blijft, mits diegene ouder is dan 21 jaar." Ik knikte naar Ivlisar.

[ bericht aangepast op 27 dec 2011 - 12:28 ]

---

Tijd voor koffie.

Lillith (Vampier)

Vlak nadat iedereen de kleine bijeenkomst had verlaten, besloot ik dat het misschien tijd was voor wat andere vampiers te zoeken.
Ik kon altijd proberen om hen te overtuigen mee te vechten tegen de chimaera's.
Ik liep door de bossen op vampierentempo, wat dus maakte dat iedereen mij alleen maar zag als een schim.
Vampieren daarentegen, zagen me wel perfect.
Ik voelde hoe mijn bruine haren wild achter me heen wapperden terwijl ik het gebied grondig afspeurde naar soortgenoten.
Ik had Bronx de opdracht gegeven om enkele wilde dieren voor me te vangen aangezien ikzelf niet de tijd had om te jagen.
Ik moest voldoende voedingsstoffen binnen hebben wilde ik fit zijn voor de oorlog.
Na enkele uren had ik nog steeds geen resultaat en besloot daarom om me even op te frissen aangezien mijn kledij onder de modder zat van al het lopen.
Ik kwam een klein riviertje tegen en besloot om zowel mijn kleding als mezelf er in te wassen.
Nadat ik grondig de omgeving had afgespeurd, wist ik dat ik helemaal alleen was.
Het laatste wat ik wilde op dit moment waren pottenkijkers.
Ik trok al mijn kleren, op ondergoed na, uit en nam ze mee de rivier in om ze vervolgens weer proper te krijgen.
Nadat dat was gebeurt, liet ik ze op een tak drogen die net boven de rivier hing zodat ik zeker er op toe kon kijken dat niemand ermee ging lopen.
Ik ging snel even kopje onder zodat mijn haren nat waren en zwom wat even in het koele water.
Dit was echt zo ontspannend dat ik even al mijn zorgen kon vergeten, tot ik in de bosjes achter me enkele takjes hoorde kraken.
"Wie is daar?" Zei ik geschrokken. "Laat jezelf zien!"




Ivlisar (Elf)

Nadat alle moeders en hun kinderen het dorp hadden verlaten, bleven we nog over met enkele duizenden.
Zowel vrouwen als mannen die bereid waren hun leven op te geven voor de veiligheid van anderen.
Evana en ik hadden het ook beter gevonden om de oude elfen mee te sturen met de moeders en hun kinderen.
Want bejaarden waren ook niet zo'n goede vechters.
Ik liep naar de smidse van ons dorp en liet hem al zijn mannen verzamelen.
"Zorg voor voldoende wapens voor iedereen." Beval ik hem. "En genoeg pijlen, kogels of wat dan ook waar je mee kan vechten."
De man knikte en ging meteen aan de slag.
De kleermakers liet ik speciale beschermingspakken maken, zowel voor de elfen, vampieren als wolven.
Toen ik Evana uiteindelijk weer zag, was de dag al bijna om.
"Ik heb de smidsen wapens laten maken en de kleermakers speciale bescherming voor ons, de wolven en de vampieren." Zei ik uitgeput. "Moeten de mensen die nu niets te doen hebben voor genoeg voedselvoorraden zorgen?"

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Katherine (weerwolf)

maar Legolas kwam nog naar me toe. "Vallen de Chimaera's aan? Ik dacht dat ze ver weg waren?". "Dat waren ze ook, maar het schijnt dat ze terug zijn." na nog een kort gesprek besloot ik terug te gaan en iedereen te waarschuwen. Legolas zou het ook doen. Dat is erg fijn.

Het is Katherine

Nadat ik een paar uur door het bos had gezworven kwam ik nog twee weerwolven tegen,"Hoi."
"Hoi? Wat doe je hier?"
"Ik kom jullie waarschuwen; de Chimaera's vallen aan. Als jullie nog iemand tegen komen, kunnen jullie het verder vertellen."
"Dat zullen we doen. Heb je al een slaapplaats?"
"Nee, ik was er een aan het zoeken."
"Blijf anders bij ons, dan is het ineens ook warm."
"Oké."

---

I think I'm losing what's left of my minbd

[@xSomewhere kan jij even op Ivlisar reageren? Dan blijft deze RPG toch een beetje draaiende.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

louize
Toen we weer eens diep gewikkeld waren in een van onze gesprekken voelde ik dat er iets over het water gleed. Ik keek en zag dat het de vampier was die in een soort vage tent over het water gleed, of liever gezecht verdronk. Het bootje liep steeds vol met water, hoe vaak hij het ook hoosde het bleef halfvol. Plotseling werd het zward voor mijn ogen. Er schoten vlekken voor mijn ogen en vormden langzaam een beeld. Ik kreeg een viesieoen. Mijn moeder had ze ook, dat hat ze me berteld tijden een van de gesprekken. De beelden voor mijn ogen begonnen scherp te worden. Dit gebiet herkende ik. Daar stonden vroeger kleine fruitboompjes en er kabbelde een beekje door. Het was een eindje van ons oude elfenkamp. Vroeger nam ik jonge elfjes daar naar toe als de ouders op jacht waren. Het was daar geweldig. Daarom werd het ook de hemeltuin genoemd. Nu was daar niks meer van over. Alles was platgestamt door grote troepen chimaeras. Ze zagen er nog enger uit dan in mijn nachtmerries. Het visioen verdween even plotseling als het gekomen was. De vampier had inmekkels de rand van het eiland gehaald. Hij had een lichtgevend zwaard in zijn hand en in de andere een speer. Zijn ogen vonden de mijne, even ontstond er een vonk tussen ons. Hij schudde verward zijn hoofd en gooide de speer. Ik stond nog steeds aan de grond genageld. De speer suisde op mij af. Plots duwde mijn moeder me weg. De speer raakte haar in haar bors. Het leek alsof ze zo in de lucht bleef hangen. Toen viel ze neer. Met grote ogen kroop ik naar haar toe. Dit kon niet waar zijn. Nee, dat is onmogelijk. Mam bewoog nog steeds niet. Het verdriet en besef belsoop me alsof ik een prooi was. Eers merkte ik alleen de aanwezigheid op en toen sprong het verdriet op me. Het verscheurde me. NEEEEEEEEEEEEEEEEE!!! Het verdriet sneed door mijn borst. Mam, sorry. Ik huilde nu echt. De tranen vielen naar beneden. Dit kon gewoon niet waar zijn. Het mocht niet. Na al die jaren zoeken, had ik haar gevonden. Ik was eindelijk weer gelukkig. En dan word het me allemaal weer afgenomen in een paar seconden. Het is gewoon niet eerlijk. En dat alles komt door die vieze bloedzuiger. Het verdriet leek me gek te maken, het overmeesterde me. Ik wankelde overeind en keek de vieze bloedzuiger aan. Dit keer zou er geen vonk zijn. Nee, dit keer zou hij alleen maar pure haat zien. Met die gedachte stomde ik schreuwend het eiland af. Ik vechte zoals nooit tevoren. Ik ontweek het zwaard dat door de lucht sneed. Het kwam zelf zo dicht bij dat ik het maansteen kon ruiken. Maansteen was kostbaar. Het had genezende werkingen. Het geneesde ligaamelijke ziektes maar ook de geestelijke. Maar het verdriet dat me gek maakte was te sterk zelf voor maansteen. Het enige waar ik aan kon denken was wraak. Ik hief mijn handen op en maakte bewegingen die ik niet kende. Het water in het meer kwam in beweging. Het kolkte en schuimde. Steeds wilder en wilder. Plots verscheen er een hand uit het meer, het was een enorme hand. Er volgde een arm en daarna een heel lichaam. Ik maakte een watermonster. Het watermonster liep naar het eiland en greep de vieze overdonderde bloedzuiger. Ik kon hem nu zo uitelkaar scheuren, uitelkaar rukken. Ik liet de andere hand bewegen heel langzaam zodat ik kon genieten van zijn angst. Een zacht gekreun trok mijn aandacht. Het was bijna niet te horen maar het was er wel. Ik draaide mijn hoofd. ‘’mam!’’ het watermonster viel uiteen. De vieze bloedzuiger kwam met een plons neer in het meer. Ik rende naar de kleine elf. Er liep een straaltje bloed uit haar mond. ‘’Neem het hem niet kwalijk. Ik zal nu gelukkig bij je vader zijn. Laat je leven niet leiden door haat….’’ Het leek of ze nog meer wou zeggen, maar haar borst hield op met bewegen en haar ogen werden dof. Ik barstte uit in een hardverscheurend gehuil. De vampier keek versuft voor zich uit. Het kon me niets schelen, niets kon me meer schelen.

---

welkome to my garden of fantasy

Evana
Zorgzaam keek ik uit over de mensen die nog restte. Mijn gevoelens werden door 2en gescheurd. De ene helft zij dat ik iedereen moest laten vluchten, maar het andere deel zei dat ik moest blijven vechten, zoals onze voorouders. Dat gevoel was sterker. Ik zag Ivlisar weer, bij zonsondergang. "Hey.." zei ik. "Moeten de mensen die nu niets te doen hebben voor genoeg voedselvoorraden zorgen?" ik knikte. "Ja, maar we moeten uitkijken. Er mogen geen doden vallen vanavond. We zullen iedereen nodig hebben.". Ik wreef in mijn ogen. Ik had al 3 nachten niet meer geslapen en vandaag was ook een drukke dag geweest. Smids, kleermakers, bakkers, kaartenmakers(van de wereld natuurlijk), magiers, en een heleboel andere mensen. Ik zag dat Ivlisar ook moe was. "Ga slapen. We moeten morgen fit zijn om de andere te ontmoeten." ik onderdrukte een geeuw. Verlangend keek ik naar het bos. Het zou geweldig zijn om me weer door de bladeren laten glijden in de hoogste boom. Om te zwemmen in het meertje, waar je overigens veel Brandnetels kon vinden, voor in de soep, en ook nog weegbree, voor als je je stak. Ik besloot dat ik er heen ging. Als, ik tenminste nog genoeg energie had. De wallen onder mijn ogen moesten groot zijn. De elfen die er nog waren, keek verwachtingsvol naar Ivlisar en mij op. "We moeten.. We moeten voedsel verzamelen, voor de tocht en het gevecht en ervoor natuurlijk. Kijk goed uit en zorg dat je goed uitrust. ". Ik keek naar Ivlisar. "Ik ga ook het bos in." ik pakte mijn boog. Het was mijn geluksboog. Ik schoot niet vaak mis. Mijn boog was groot, even groot als mijn bovenlijf, bruin met een zilver handvat.

Na een kort gesprek liep ik naar het bos. Ik zag mijn mede elfen hetzelfde doen. Ik sloot mijn ogen en liet de wind me meevoeren. Ik rende vluchtig, met veel elegantie en stilte, zodat het wild me niet zou opmerken. Ik dacht aan het konijntje van vanmiddag. Dat was hoogstwaarschijnlijk niet genoeg. Toen zag ik een mooi hert. Ik verborg me half achter een boom.

Raak! Nadat ik het hert teruggebracht had, ging ik naar het meertje. Ik plukte wat brandnetels -voorzichtig natuurlijk- en plukte ook nog een paar bossen weegbree. Ik stopte het in mijn buidel en ik keek op. Ik zag een grot die me nog nooit opgevallen was. Mijn vermoeidheid ging langzaam weg. Ik dacht dat ik iets hoorde, en mijn keuze was duidelijk. Ik legde mijn buidel weg en sprong in het water. Mijn kleren zou ik later wel drogen. Onderwater was mijn vermoeidheid weg. Ik hoop dat het niet lang zou duren voor ik er was. "Ze zullen me niet missen, die 10 minuutjes die ik weg ben." dacht ik. Ook dacht ik aan de vissen en het eetbare koraal dat ik in de grot zou kunnen plukken. Toen dacht ik dat ik iets hoorde, ookal was ik onderwater...

[ bericht aangepast op 30 dec 2011 - 22:52 ]

---

Tijd voor koffie.

Katherine (weerwolf)

Nadat de twee wolven verder gingen om andere wezens te waarschuwen, ging ik terug naar de open plek, daar was niemand dus ging ik maar naar het elfendorp. Ik zag allemaal elfen naar het bos lopen. Om voedsel te halen zeiden ze mij. Ik ging helpen en opeens rook ik de geur van de vrouwelijke elf, Evana. Ik volgde de geur tot die plots stopte aan de rand van een meer, ze moest dus zijn gaan zwemmen. Haar buidel lag hier ook nog. "Waarom gaat ze zwemmen als we voedsel moeten verzamelen? Zou er iets gebeurd zijn? Misschien moet ik eens gaan kijken; we mogen haar niet missen bij de aanval van de Chimaera's." Ik sprong het water in en zag niets meer. Fantastisch. Toen hoorde ik iets. "Zou ik erachter aan moeten gaan? Misschien heeft Evana dit ook gehoord en is ze ernaar toe gezwommen. Dan vind ik Evana bij het geluid." Mijn besluit stond vast; ik ging er achter aan.

---

I think I'm losing what's left of my minbd

Evana
Ik zwom verder en verder. Ondertussen pakte ik wat onderwater planten. Ik hoorde achter me een plons, alsof iemand anders ook onderwater sprong, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik was blij dat ik lang onderwater kon blijven.

Toen ik bovenwater kwam, zwom ik in de grot. Hij had iets magisch. Het water was doorschijnend, en het leek verlicht te worden door Blauw licht. Aan de zijkant was land. Daar zat een meisje. Ik zag haar rug, en ik zag een vampier een stukje verder liggen, kermend. "Hé!" riep ik.

---

Tijd voor koffie.