• Twee jaar geleden was er een vriendengroep die bij elkaar bleef door maar één persoon, Alice. Ze was bevriend met De sporters, de schoolkrant redactie, de slimme kinderen van de klas, gothics, iedereen. Met zijn allen vormden ze een vriendengroep. Alleen de betere vrienden behoorde tot die vriendengroep van maximaal 15 mensen. Ze waren vrienden, totdat Alice een ongeluk kreeg en om het leven kwam. Sinds die dag is alles veranderd. De ‘vrienden’ gaan niet meer met elkaar om, kijken niet meer naar elkaar om en praten niet. Ze zijn nu vreemden voor elkaar.
    Dit jaar zou het het tweede jaar woorden zonder Alice. Daarom besluiten Alice haar ouders om al haar oude vriendinnen uit te nodigen naar een camping in Spanje. Niemand weet van elkaar dat ze zijn uitgenodigd. Daar komen ze pas achter als ze aankomen op de camping die Alice haar ouders runnen. Zullen ze weer vrienden worden, blijven ze elkaar behandelen als vreemden of worden ze vijanden.


    Een RPG over vergeten vriendschappen.
    Als het je leuk lijkt om mee te doen dan graag! Het liefste jongens en meisjes en het liefst zoveel verschillende typetjes, zoals gothic, sporttype, tutje, bitch enz. Het kan best dat de bitch een bitch is geworden door de dood van Alice. Ook kan het een ex zijn, maar het is beter als er daar maar 1 van is. Dus leef je uit en bedenkt iemand. Alice ging met iedereen om!
    Ze zijn allemaal tussen de zestien en achttien jaar. Ze zitten in het vierde jaar.

    Meisje

    - LaCerise- Veronique Cross
    - Demi1309- Isabella Jennifer Jones
    - Tesly- Mikan Loenen
    - Carrotcurls- Megan Alexys Romano
    - nakito- Claire Woods
    - xkimx124- Jasmine Eberson
    - XJules001- Gwendolyn Springfield

    Jongen

    - TrueKlainer- Danny Sebastiaan Brantston
    - quin98- Austin Trevers
    - Carrotcurls- Tyler Damon Romano
    - Demi1309- Ian Silvas
    - quin98- Jayson Cole
    - LoveLyLonely- Tyler Brandon Drea
    - Dashed- Alex Castro

    b]Regels[/b]
    - Elkaar niet buiten sluiten
    - Maximaal 2 personages
    - OOC: Tussen haakjes: (),[], {} enz.
    - Mensen mogen verliefd op elkaar worden, maar voordat er iets gebeurd misschien handig om te overleggen
    - 16+ mag
    - Elkaar niet uitschrijven, bijv. door te vermoorden, weg te pesten enz.
    - Het liefst zo vaak mogelijk aanwezig, als je toetsweek of iets hebt is het logisch dat je er niet bent, maar het is wel je eigen probleem als je dan dingen mist
    - Goed kijken naar elkaar stukjes, zodat er geen misverstanden ontstaan
    - Minimaal vijf regels schrijven
    - Geen oneliners


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Danny

    Ik glimlach naar Drew en prik even in zijn buik. "Dat weet ik toch, lieverd." zeg ik en druk een kusje op zijn wang.
    "Weet je waar ik echt heel blij mee ben, dat het weer goed is tussen Ian en mij, we waren erg goede vrienden en ineens was dat over. We keken niet meer daar elkaar om en waren lucht voor elkaar. Gelukkig is het hier weer goed gekomen, maar hoe ben ik eerlijkgezegd vergeten." zeg ik met een lachje. "Nee, maar Ian heeft het denk ik het moeilijkst van allen. Hij heeft inprincipe nu niet echt iemand waarbij hij kan 'uithuilen'. Hij is opzich een redelijk gevoelige jongen." zeg ik dan en kijk Drew aan.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    [Ik reageer strakjes weer :3]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Andrew
    'Dan is het mooi dat je hem terug hebt, en misschien moet jij dan hem een beetje steunen, dan kunnen jullie elkaar steunen. Daar zijn vrienden ook voor toch'zeg ik met een glimlach en druk daarna een zacht kusje op zijn lippen. 'Maar waarom heeft hij het eigenlijk het aller moeilijkst?'vraag ik aan Danny en kijk hem aan. 'Als je het er niet meer over wilt hebben moet je het trouwens ook zeggen hé' zeg ik met een lieve glimlach. Ik druk een kusje op zijn wang. Ik snap het best als hij er niet over wilt praten, het kan natuurlijk heel moeilijk zijn. Zelf had ik het nooit meegemaakt dus ik weet niet echt hoe het voelt.

    [Oké is goed :3]

    [ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 21:52 ]

    Danny

    "Nee is goed." zeg ik en kijk Drew aan.
    "Alice en Ian waren gewoon close weetje..." zeg ik dan en leun tegen hem aan. "Ik mis haar gewoon zo erg," zeg ik dan en laat de tranen de vrije loop nemen. Ik heb me meestal alleen gevoeld en huilde in mijn eentje, op mijn kamer waar niemand mij kon zien. Dan kon ik niet voor schud staan en werd er ook niet gelachen. Maar nu kan het me niets meer schelen. "Het is gewoon zo... zo oneerlijk." zeg ik en trek de deken over mijn hoofd. "waarom Alice, waarom koos Hij niet iemand anders?" snik ik en hou de deken stevig vast. Dit is ook de eerste keer dat ik me écht laat gaan.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Andrew
    Ik trek Danny nog dichter tegen me aan en streel over zijn rug.'Rustig maar'fluister ik zachtjes en bijt even op mijn lip. Ik fluister wat lieve woordjes in zijn oor in de hoop dat die wat rustiger wordt en haal daarna het deken van zijn hoofd.Ik veeg langzaam een paar tranen weg en druk een kusje op zijn lippen. 'Ik weet het ook niet Dann, maar het is gewoon zo gegaan'zeg ik zacht en kijk hem aan. Ik bijt even op mijn lip, wat moest ik nou zeggen.

    Danny

    "Soms hé, soms wens ik dat ik de tijd terug kon draaien. Dat ik het kon laten voorkomen, dat het niet was gebeurd." zeg ik zacht en pak Drew vast. "Soms wens ik dat ik het was geweest wie daar lag... Ik was zelfs zo ver heen, dat ik zo niet verder wilde, dat ik me op een of andere manier wilde opofferen voor Alice" Ik zei nu iets dat ik niemand anders ooit heb vertelt. Ik probeer rustig adem te halen, wat een beetje lukt. "Maar in een andere richting, als ik dat had gedaan had ik jou niet ontmoet, dan had ik het nooit goed kunnen maken... Ik zou alleen mijn familie verdriet hebben gedaan, en wat zou ik ermee hebben bereikt? Niets..." zeg ik met een heel klein glimlachje. Ik weet, het ware grote woorden voor een 17 jarige, maar het is wel hoe ik me voelde.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Andrew
    'Ja we willen allemaal wel is de tijd terug draaien, maar dat kan niet Dann'zeg ik zacht en kijk hem verbaast aan naar zijn volgende worden. 'Dat moet je nooit denken'zeg ik tegen hem en geef hem een kusje op zijn voorhoofd. 'Dat is waar, maar je moet ook aan jezelf denken, jij wil toch ook gewoon veder leven'zeg ik en kijk hem aan. 'Beloof me dat je dit nooit meer wenst, want jij mag ook niet dood, jou vrienden hadden ook net zoveel verdriet gehad om jou, dus al die ellende kon je ook niet besparen.'zeg ik en bijt even op mijn lip. 'Jij verdient het niet om dood te gaan, dat zeker niet en ik wil ook niet dat je dood gaat, dus jij moet gewoon blijven leven en dat nooit meer wensen, want jij hoorde daar niet te liggen. Alice eigenlijk ook niet maar dat is gewoon gebeurt, het is gewoon stom en oneerlijk.'mompel ik en kijk hem even diep in zijn ogen aan.

    [Schakel even over op me mobiel, reageer dus wel iets minder snel]

    Danny

    Ik sla mijn ogen neer als hij dat zegt.
    "Ik ga je een vraag stellen, en ik wil dat je er eerlijk antwoord op geeft," ik kijk Drew weer aan.
    "Als ik morgen een ongeluk zou krijgen en zou sterven, wat zou jíj dan denken. En niet alleen heel veel verdriet hebben, nee: Wát zal je denken Drew, wat!?" zeg ik en kijk hem aan. Onbewust heb ik hem bij zijn schouders vast. "Zal jij ook niet denken 'ik had daar liever gelegen'? Nou!?" ik schudt aan zijn schouders. "Wat zou je denken Drew!" zeg ik en voel de tranen over mijn wang rollen.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    [okii.
    Omg weet je hoeveel emotie ik hierin stop? Zit bijna zelf te janken hierzo...]


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Andrew
    Ik kijk Danny aan en slik. 'Ja dat zou ik denken ja'mompel ik en pak hem vast om hem vervolgens weer tegen me aan te duwen. 'Anders zou ik zelf dood gaan, van verdriet'zeg ik er zacht achteraan, niet wetend of die dat wel hoort. Ik kijk Danny aan, hij was eigenlijk best eng net. Ik pak zijn handen die hij nog steeds op mijn schouder heeft en ik haal ze er van af. Ik wrijf even zachtjes over mijn schouder en kijk Danny aan. 'Maar Danny je snapt toch wat ik bedoelde'mompel ik en kijk hem aan.

    [ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 22:54 ]

    [Aawh, dat snap ik wel ja, is best heftig zo]

    Danny

    Ik knik en barst nu helemaal. Ik duw mezelf helemaal tegen Drew aan en snik een keer. Ik veeg over mijn wang, maar ze blijven komen.
    "Het spijt me, Drew..." zeg ik en verberg mijn gezicht in zijn hals. Ik houd zijn handen stevig vast.
    Nu we het zo over alles hebben word ik eerlijkgezegd bang, bang voor de dood.
    "Het spijt me dat ik zo deed, zo reageerde. Dat ik dat vroeg." zeg ik en sluit mijn ogen een aantal seconde.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Ik ga slapen x.


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Andrew
    'het maakt niet uit Dann, ik begrijp het wel' zeg ik en woel zachtjes door zijn haar. ik druk een zacht kusje op zijn kruin en sla mijn arm nog wat fivhter om hem. 'weet je, het is goed dat je dit allemaal verteled en dat vraagt ' zeg ik met een kleine glimlach. Ik slik even, dit gesprek was wel erg emotioneel. Ik zie Danny zijn ogen even gesloten zijn en glimlach even. Ik vond het wel echt zielig voor hem, het liefst had ik alle pijn die die nu van binnen voelt zo afgenomen, maar dat kon ik niet. Ik laat mijn hand langzaam naar de plek van zijnn hand glijden en leg hem daar een tijdje op.