-RPG- We know we're not like normal people. ~01~ - Speeltopics

Vijf kinderen, één gedachten...
Juni 1672, Mother's Child weeshuis, een gewone plek voor buitenstaanders, een gevaarlijke plek voor de kinderen die daar wonen. Het huis is omringd door zwarte magie. De kinderen die daar wonen echter niet. Zij beschikken over een gave die hun in leven houd. Maar toch hebben ze ieder een zwakke plek. Hun verzorgers hebben smede plannen met de kinderen; Ze willen ze gebruiken voor pijnlijke experimenten om er achter te komen hoé ze zo bijzonder zijn geworden. Maar de kinderen hebben ze door.
Zal deze strijd worden gewonnen door de kinderen? Of de verzorgers...

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(Yes Gevonden)

"Find peace in who and what you are." — Saphira

[Haha naja we beginnen als er iemand de eerste heeft gepost, ik doe dat eens een keertje niet ;') :W]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(Hoe moeten we beginnen dan?)

"Find peace in who and what you are." — Saphira

[Maakt niet uit, mag je zelf verzinnen. Doe anders dat je een terugblik hebt, van hoe je er gekomen bent, tot het heden, waar je nu zit etc. ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Zoek je nog personen ik wil ook wel meedoen

Mijn geheim is geheim

(Hehehe, je kan er blijkaar niet uit ontsnappen Love >
ik weet niks te verzinnen met terugblikken, als ik zoiets denk krijg je altijd geweld en zo)

"Find peace in who and what you are." — Saphira

District9 schreef:
Zoek je nog personen ik wil ook wel meedoen

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dodge schreef:
(Hehehe, je kan er blijkaar niet uit ontsnappen Love >
ik weet niks te verzinnen met terugblikken, als ik zoiets denk krijg je altijd geweld en zo)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(missa winsa)

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Terugblik Ken;
Vanaf zijn geboorte was Ken altijd al een buitenstaander, zijn eigen ouders vonden hem een raar kind, en toen hij zes was is hij naar het weeshuis gestuurd door zijn ouders. Omdat ze hem maar niet op konden voeden volgens hun regels, hij luisterde nooit en wilde nooit iets doen.

Het Heden; Ken Wolters

Een lange gaap verlaat mijn mond terwijl ik uit het raam naar buiten staar. Waarom zijn de dagen hier altijd zo saai, stom en vervelend... Ik open het raam en snuif de buitenlucht op. Ik bekijk de kleren die ik aan heb, oude lappen stof, die iedereen hier in het weeshuis draagt. Het ruikt muf, maar we hebben niets anders. Het is vreemd, buiten lopen kinderen en tieners in heel andere kleren rond, zij zijn rijk en zien er verzorgd uit. Maar wij hier... Opnieuw zucht ik weer diep en staar naar de bomen.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

terugblik Lynn.
Ik heb mijn moeder nooit gekent. Mijn vader had me gelijk meegenomen toen ik geboren was, hij leerde me vanalles, over boten, dieren, planten, natuur en nog veel meer. We waren aan het varen op de boot, ik was 8 op dat moment. We werden terug geroepen door de kustwacht maar het ging niet helemaal goed. De boot was gekapzijst en we vielen in het water, die niet zo blauw was als normaal maar groen! Gif groen, Neon groen! slijmerig en dik je kan er amper in zwemmen. De boot van de kustwacht begon heen en weer te varen en de mannen te schreeuwen. Ik kon niet boven water blijven in de drab en ging kopje onder, naar adem happent en drap slikkent. Ik voelde plots twee sterke armen rond mijn middel, mijn vader tilde me met zijn laatste kracht het water uit en smeet me op onze boot. die nu onderste boven dobberden. "Hij zal nooit zinken" had hij altijd gezegt over de boot. Mijn vader ging kopje onder en ik gilde mijn longen uit mijn lijf, tenminste er kwam alleen drap uit die ik had ingeslikt. Mijn vader stierf in de drab. Later kreeg ik te horen dat het allemaal gemische troep was en dat ik massel had dat er niks met mijn lichaam aan de hand was. Ik werd in het weeshuis gezet, wel ik heb in 3 weeshuisen geseten voor ik naar deze kwam.

Lynn Dragonheart
ik staarde naar het gouden beeldje, ik verveel me.
Ik kijk altijd naar het beeldje als ik me verveel.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ken Wolters

Ik sta op uit het raamkozijn en loop rustig door de kamer heen. Het ergste hier is dat ik de enigste jongen ben... De enige waar ik goed mee overweg kan is Lynn, ik ga maar eens naar haar toe.
Langzaam loop ik de kamer uit en ga naar Lynn haar kamer. Ik klop op de deur. "Ik ben het, Ken." zeg ik en wacht op antwoord.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lynn Dragonheart
Ik hoor slome voestappen op de gang, ik klik het haakje vast aan mijn beeldje en stop die snel onder mijn 'kleding?' als je het zo kan noemen. "Ik ben het, Ken." hoor ik na geklop, ik zucht opgelucht. "Laat me niet zo schrikken mens!" zeg ik terwijl ik de deur voor hem open. ik doe hem altijd opslot, just in case...

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ken Wolters

Ik leun nonchalant in de deurpost als Lynn hem opent.
"Laat me niet zo schrikken mens!" zegt ze dan en ik begin te lachen. "Ik hou ook van jou." zeg ik lachend en loop naar binnen.
"Wat was je aan het doen?" vraag ik dan en ga op de oude krakkemikkige stoel zitten. Hij kraakt hard mee als ik ga zitten, maar breekt niet. A miracle!

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lynn Dragonheart
Ik kijk een beetje wtf naar de stoel als hij toch niet breekt.
"eh Niks" antwoord ik op zijn vraag en scheur mijn blik los van de stoel.
Ik hoor gelach uit het raam komen en kijk er Geiriteerd naar.
Ik loop er naar toe en sla hem dicht, waardoor hij weer open veert.
Ik sla hem weer dicht maar hij veert weer open. Ik duw hem dicht en zet hem dicht met het haakje. ik zucht en laat mijn hoofd hangen als ik eindelijk dat ding dicht heb, nou dat zag er vast leuk uit...

"Find peace in who and what you are." — Saphira