[RPG] Magic Mike; The New Generation. - 2 - Speeltopics

---

everything, in time

Ruby Anastasia Tate, Nyssa
Na mijn stomp op zijn arm, keek ik hem even half grijnzend aan, als teken dat hij er niet zomaar vanaf komt. ‘Waar was dat nou goed voor? Vraagt hij grinnikend, hoewel hij vast het antwoord wel weet. Toch wrijft hij even over zijn arm, ik weet wel waarom, want ik heb het ook zo vaak van Devon gehoord. De woorden weet ik nog alsof hij het gister tegen mij zei, iets van dat ik hard sla voor een meisje en dat het niet gezond is of zo. Dat soort onzin, maar goed, dan moet je ook even vergeten dat het Devon is die het zegt, want dat is gewoonweg een watje. Een zacht gegrinnik kwam over mijn rode lippen, terwijl ik toekeek hoe Matthew over zijn arm wreef. Oh, natuurlijk, laten we Matthew niet vergeten.
Hierna ging Devon al vrij snel weg en liep ik met mijn tas terug naar boven. Matthew loopt met twee treden tegelijkertijd de trap op, zodat hij al vrij snel achter me staat. ‘Mijn huis, mijn regels, het is óf jij en ik samen in mijn bed, of jij op de bank. Ik ga mijn bed echt niet uitlenen, je zou me beter moeten kennen,’ zegt hij met nog steeds dezelfde grijns. Hij loopt me voorbij de trap op en houd dan de deur voor me open, waarna hij buigt.
Zo, zo, Meneer denkt een gentleman te zijn en zo bij me te slijmen. Matthew denkt natuurlijk dat hij zijn zin krijgt en ik hier maar genoegen mee neem, maar zo gemakkelijk ben ik niet. Hij zou juist moeten weten dat het allang niet meer bij me werkt, maar goed, meespelen kan ik altijd nog. Toch moet ik grinniken door wat hij aan het doen is, wat ik speels doe met een hand voor mijn mond.
‘Na u, o gij eigenwijze madame, die altijd wel haar weerwoord klaar heeft,’ grinnikt hij. Eigenwijs? Ik had het vaker gehoord, maar dat betekende niet dat Matthew het zo nodig moest zeggen. Hij is het zelf, for Gods sake! Hij heeft er nu echt om gevraagd met die daden van hem, nu krijgt hij zijn portie terug op zijn bordje, figuurlijk gesproken dan.
‘Zeg is, Amazing Adam...’ Begon ik met mysterieuze stem, terwijl ik met een charmant glimlachje op mijn volle lippen naar hem toe loop en met mijn hoofd naar hem toe buig, zodat deze bij zijn oor komt. ‘Je hebt natuurlijk helemaal gelijk,’ grinnik ik, mijn hand die ondertussen verleidelijk over zijn borstkas kruipt en onder zijn shirt verdwijnt. ‘Jij bent de grote, sterke man des huizes en ik maar het kleine, zielige vrouwtje…’ Expres doe ik een pruillipje en zeg ik het met een droevig, maar bewonderend fluisterstemmetje. ‘Ik ben deze kleding niet eens waard,’ verzucht ik dan en kijk even kort naar mijn kleding, waarna ik afstand neem om vervolgens de tas op de grond te laten ploffen.
Mijn vingers heb ik in elkaar gestrengeld terwijl ik verlegen, gespeeld natuurlijk, mijn donkerbruine poelen afwend en langzaam mijn shirtje uittrek, waardoor de aanlokkende rode met zwarte BH te voorschijn komt. Hierna volgen al snel mijn korte hotpantsbroekje en mijn hakken, waarna ik deze allemaal in de kamer met een plofje op de grond laat vallen. ‘Misschien moet ik jou inderdaad maar gewoon het bed gunnen, terwijl ik naakt op de bank ga liggen,’ vertel ik hem dan, speels, waarna ik weer op hem af loop en een zacht kusje op zijn wang plaats. Hierna nam ik weer afstand, draaide me om en deed al aanstalten om weg te gaan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Matthew Adam Green
Ik hoor Ruby grinniken en wanneer ze begint te praten, richt ik enkel mijn hoofd op. De rest van mijn lichaam blijft nog altijd in dezelfde, gebogen positie staan.
‘Zeg is, Amazing Adam…’ begint ze met een mysterieuze stem en een charmant glimlachje. Ik vind het heerlijk als mensen me bij die naam noemen, dat alleen al bezorgt me kippenvel. Als Ruby het met zo’n stem zegt, maakt ze het alleen nog maar erger.
Ruby buigt zich naar me toe tot haar mond vlakbij mijn oor is.
‘Je hebt helemaal gelijk,’ grinnikt ze en ze laat haar hand ondertussen over mijn borstkas kruipen en onder mijn shirt verdwijnen. O God, die handen heb ik vaker gevoeld en de herinneringen komen weer boven. Niet nu, niet aan toegeven, dat geeft haar alleen maar meer plezier!
‘Jij bent de grote, sterke man des huizes en ik maar het kleine, zielige vrouwtje…’ Ze trekt een pruillipje en verandert iets van toon. Op mijn gezicht is echter een grote grijns te vinden, zoals ze het juist beschreven heeft, is precies goed, ze snapt het helemaal!
‘Ik ben deze kleding niet eens waard.’ Nu frons ik mijn wenkbrauwen iets.
‘Wat ben je van – oh…’ kap ik mijn eigen zin af en kijk haar verbaasd, maar verlekkerd aan. De gespeelde verlegenheid maakt alles nog even net iets beter terwijl ze haar shirt, hotpantsbroekje en hakken uittrekt en deze vervolgens met een plofje op de grond laat vallen. Hm-hm, dat lichaam kan ik me zeker nog goed herinneren. Van top tot teen, ik verbaas me er alleen weer iedere keer over hoe goed het is.
‘Misschien moet ik jou inderdaad maar gewoon het bed gunnen, terwijl ik naakt op de bank ga liggen,’ vertelt ze me speels. Ze loopt op me af, plaatst een zacht kusje op mijn wang en neemt dan weer afstand. Ze draait zich om en is van plan weg te lopen, als ik haar pols vastpak en er zo aantrek, dat ze met een draai terug voor mijn neus staat. Gierig laat ik mijn handen via haar zij tot aan haar heupen naar beneden glijden en haar daar dicht tegen me aanduw.
‘Dat zou zo verschrikkelijk zonde zijn. Al helemaal als jij je bedenkt dat je ook gewoon in mijn bed kunt liggen. Naakt.’ De grijns die al op mijn gezicht stond, wordt nu alleen maar groter. Ik hou van haar geplaag, heerlijk. Tot een bepaald punt dan, na een tijdje wordt het irritant als er niets gebeurd.
Ruby krijgt een triomfantelijke blik in haar ogen en haar mond krult zich tot een glimlachje.
‘Dat kan wel zo zijn, lieverd,’ zegt ze terwijl ze kusjes in mijn nek kust, kusjes die ervoor zorgen dat de haren over mijn hele lichaam recht overeind gaan staan.
‘Maar de vraag is nu: wat heb jij aan?’ vervolgt ze met een plagerige, uitdagende stem. Als ze haar lippen weer van mijn nek afhaalt, grijp ik mijn kans om op dat moment mijn shirt uit te trekken.
‘Dat ding in elk geval niet,’ zeg ik grinnikend en wiebel even met mijn wenkbrauwen. Dan leg ik mijn handen weer op de plek waar ze eerder lagen en kijk met mijn felblauwe ogen recht in haar donkerbruine poelen.
‘Mijn broek heb ik ook niet nodig, maar ik weet niet of ik dat wel helemaal zelf kan,’ plaag ik nu en kijk haar bijna smekend aan. Het enige wat zij doet, is haar handen rond mijn pols plaatsen om mijn armen zo naar beneden te kunnen duwen. Ik volg haar handelingen met mijn ogen en richt ze vervolgens weer terug naar haar gezicht, heb ik iets fout gedaan? Op haar gezicht is echter nog altijd dezelfde, plagende uitstraling te vinden. Inclusief de ongelooflijke sexy grijns rond haar volle, rode lippen natuurlijk. Ik begrijp het al, dit hoort nog allemaal bij het plan. Ik verwacht eigenlijk dat ze nog meer gaat doen, maar ze loopt alleen naar mijn bed en nestelt zich onder mijn lakens.
‘O, ja hoor, doe maar weer zo. Ik had het kunnen weten!’ lachend schud ik mijn hoofd en raap haar kleren van de grond. Als ze niet oplet is ze deze ook nog kwijt, net als dat andere setje. Al heeft ze die nu, helaas, weer terug.
Nadat ik haar spullen opgeruimd heb, trek ik mijn eigen broek maar uit en kruip naast haar in het bed. Nu kan ik het niet laten om toch een arm om haar middel te slaan en kusjes achter in haar nek te plaatsen, zoals zij eerder bij mij had gedaan. Dit is echt vreselijk! Als ze niet snel ophoud met dat geplaag, hou ik het echt niet meer uit! Waarom heb ik het ook alweer met haar uitgemaakt? O wacht, dat heb ik niet gedaan, zij heeft mij gedumpt omdat mevrouw niet toe was aan een relatie. Ik mag dan wel een stripper zijn, ik wil wel graag iets meer zijn dan alleen een fuckbuddy. That’s it, als zij kan pesten, kan ik dat ook.
‘Uw tijd is om, helaas, u heeft de hoofdprijs niet gewonnen.’ Terwijl ik me op mijn rug draai laat ik mijn hand weer over haar lichaam glijden terug naar haar rug. Wanneer ik over haar zij strijk, gebruik ik mijn nagels in de hoop dat het kietelt en laat mijn hand dan op het bed vallen. Na dit alles sluit ik mijn ogen.

[ Pampam, vanaf nu kunnen we de volgende dag beschrijven! (: ]

---

everything, in time

Ruby Anastasia Tate, Nyssa
Wanneer ik me al omdraaide om weg te lopen, telde ik de seconde af toen hij me vast zou pakken en terug trekken. Dit duurde echter maar een kleine seconde, want ik voelde hoe zijn vingers zich rond mijn pols ging om me vervolgens terug te trekken, zodat ik met een draai terug voor zijn neus sta. Gierig laat hij zijn handen via mijn zij tot aan mijn heupen naar beneden glijden en mij daar dicht tegen zich aanduwt.
Kort moest ik grinniken door het feit dat ik wist dat hij zo zou handelen, steeds vaker werd hij voorspelbaarder. Het was een soort entertainment show voor me geworden, omdat hij bij sommige reacties ook geïrriteerd werd – als je bijvoorbeeld stopte met plagen, daarom deed ik het ook zo vaak. Ik kan er toch ook niets aan doen dat zijn jonge vriend er naar vraagt? Moest hij er maar niet mee denken, dan kwam alles op een gegeven moment wel weer goed.
‘Dat zou zo verschrikkelijk zonde zijn. Al helemaal als jij je bedenkt dat je ook gewoon in mijn bed kunt liggen. Naakt.’ De grijns die op zijn gezicht stond, werd alleen maar groter. Hierdoor kreeg ik een triomfantelijke blik in mijn ogen en mijn mond krult zich tot een glimlachje. God, wat was ik toch goed! Ik moest hier een speciaal soort medaille voor krijgen of zo, bedacht ik me. ‘Dat kan wel zo zijn, lieverd,’ zeg ik, terwijl ik me alweer naar hem toe gebogen ben en kusjes in zijn nek plaats.
‘Maar de vraag is nu: wat heb jij aan?’ Vervolg ik met een plagerige, uitdagende stem, om de doodsimpele reden omdat ik weet dat hij hierop in gaat. Dat was nu eenmaal een vrouwelijk instinct en dat zegt dat zijn mannelijke hormonen dit niet kunnen weerstaan. En damn, heb ik weer gelijk, hé! Ik moet er alleen voor zorgen dat dit niet naar mijn hoofd gaat stijgen, wat eigenlijk al te laat is, want anders kan hij me erop te pakken krijgen.
Mijn lippen verlaten zijn nek, waardoor hij zijn kans grijpt en zijn shirt uit trekt. ‘Dat ding in elk geval niet,’ zegt hij grinnikend en wiebelt even met zijn wenkbrauwen. Dan legt hij zijn handen weer op de plek waar ze eerder lagen en kijkt me aan met zijn felblauwe ogen, ogen waarop ik verliefd was geworden. Van hem heb ik volgens mij nog wel het meeste spijt van dat ik het uitgemaakt heb, aangezien hij er wel voor me was, hoewel veel mensen dachten dat hij een player of iets was. Misschien kon het zo wezen, maar ik waardeerde het altijd – nu nog steeds – van hem dat hij er voor me was, als ik een probleem had of me verdrietig voelde. Ik probeerde het dan wel in te houden, maar Matthew kan daadwerkelijk heel zorgzaam en lief zijn.
‘Mijn broek heb ik ook niet nodig, maar ik weet niet of ik dat wel helemaal zelf kan,’ plaagt hij mij nu en kijkt me bijna smekend aan. Hierdoor moet ik mijn lachbui echt stevig inhouden, want het zou nogal lullig en onbeschoft zijn als ik dit er echt uit liet. Je moet alleen wel toegeven dat het er echt grappig uitziet, Matthew met een smekende blik! Hoe graag ik ook verder wil, ik weet dat het midden in de nacht is en hij moet oefenen voor het werk morgen, anders dan had hij een probleem. Bovendien heb ik geen zin om te laat te komen op mijn werk, omdat ik deze nacht ook al van de voorraad had gedronken en geen zin heb mijn baan kwijt te raken.
Dus plaats ik mijn handen rond zijn pols en duw deze naar beneden. Hij volgt mijn handelingen met zijn ogen en richt ze vervolgens terug naar mijn gezicht, waar ik nog steeds een plagende, verleidelijke grijns op mijn lippen heb, als teken dat het hem niet zou lukken. Kort keek ik hem nog met deze blik aan, voordat ik me omdraai en me naar zijn bed begeef om me hier vervolgens in te nestelen.
‘O, ja hoor, doe maar weer zo. Ik had het kunnen weten!’ Lachend schudde hij zijn hoofd, raapte mijn kleding van de grond en ruimde deze op, om hierna zijn eigen broek uit te trekken en naast me in het bed te kruipen. Vrijwel direct voel ik zijn warme aanraking, zijn omhelzing die om mijn middel slaat en de zachte kusjes die hij achter in mijn nek plaatst, wat bij mij het gevolg is dat ik kort aangenaam ril. Dit is plagen, precies op het moment dat ik hem juist wil helpen om te laten slapen, te rusten voor zijn werk! Pfft, waarom is het leven soms zo moeilijk voor me? Verzuchtte ik in mezelf, terwijl ik naar zijn woorden luister die hij nu alweer uitkraamt.
‘Uw tijd is om, helaas, u heeft de hoofdprijs niet gewonnen.’ Hij draait zich om op zijn rug en laat zijn hand weer over mijn lichaam glijden terug naar mijn rug. Wanneer hij echter over mijn zij strijkt, gebruikt hij zijn nagels waardoor het ietwat kietelt, maar ik geef nog steeds niet in. Wel verdom ik mezelf dat ik nu zo goed bezig ben, voortaan niet meer doen dus! Onbewust draai ik me toch naar hem om en nestel mezelf helemaal tegen hem aan, waarbij ik mijn arm om zijn middel doe en mijn hoofd op zijn gespierde borstkas leg. Matthew heeft zijn ogen al gesloten, dus sluit ik mijn donkerbruine kijkers ook.

Bzzzt. Vaag sloeg ik met mijn slanke hand rond, aangezien ik dacht dat het een vlieg of mug was. Irritante beesten moesten me eens met rust laten wanneer ik mijn slaap in probeerde te halen, ik ben zo moe dat ik wel een winterslaap kan houden.
Bzzzt. Bzzzt. Jezus zeg, rot op, tyfus beesten! Schold ik in mezelf, half slapend en met een lichte hoofdpijn. Het waren net mannen, die wisten ook nooit van ophouden als je het ze vertelde. Bzzzt. Voor de laatste keer, laat me verdomme met –! Toen pas kwam ik erachter dat het geen mug, vlieg, hommel of wat voor ander insect het ook was, maar mijn mobiel die irritant liep te trillen en af te gaan. Hoewel het eerder in mijn karakter lag dat ik het mobieltje verder over laat gaan, bedacht ik me dat het ook wel belangrijk kon zijn, dus opende ik mijn ogen enkele kleine seconde erna. Ik merkte dat ik nog bij Matthew lag, maar half op hem en zijn arm strak om me heen. Tussen mijn lippen kwam een diepe zucht vandaan, terwijl ik me zo voorzichtig mogelijk los probeerde te wurmen uit zijn omhelzing. Zelfs in zijn slaap is hij klaarblijkelijk nog naar seksuele aanrakingen op zoek, ik hoef dus echt niet te weten waar hij over droomt.
Een paar keer knipperde ik vermoeid met mijn ogen, terwijl ik me naar mijn tas haastte en hier het ding vandaan haalde. Even keek ik naar Matthew, hoewel zijn dromen ook interessant konden zijn… ‘Berichten.’ Murmelde ik zachtjes, nog altijd om de jonge man in het bed niet wakker te maken. Het waren twee berichtjes van Devon, terwijl hij me ook meerdere keren had gebeld. Dude, ik had hem nog zo verteld geen zorgen om mij te maken! Waar zeurt hij nu weer allemaal over? Ik opende het eerste berichtje al direct geïrriteerd, omdat hij me blijkbaar niet vertrouwde, niet zoveel in elk geval.
“Waar blijven jullie? Matthew moet komen, anders kom ik hem, en jou, persoonlijk halen.”
Ik rolde mijn ogen om het berichtje van Devon, het was toch duidelijk nog in de ochtenduren? Met deze gedachte klikte ik met een slaperig hoofd berichtje twee aan.
“Nogmaals: waar zijn julllie? Verdomme, ik moest je gewoon meenemen Ruby. Zeg dat Matthew op moet schieten, we moeten zo nog repeteren! Anders vermoord Maxime me fucking straks echt. Dan zinkt het schip voor Captain Blake.”
Nu was ik al helemaal geïrriteerd, ze moesten pas in de middag oefenen, we hadden nog genoeg tijd ervoor. Ik zal dat eens bewijzen door op de tijd te kijken van mijn mobieltje, echter terwijl ik dit deed, was het al kwart voor vier en dit zorgde ervoor dat mijn mond ongelovig openviel. Eerst dacht ik dat het een grapje was, maar toen ik op de wekker keek was daar ook dezelfde tijd en ook op Matthew’s mobieltje, waar ik snel naar gestrompeld was.
Ik slikte hoorbaar toen ik Matthew ruw wakker begon te maken door hem heen en weer te schudden. ‘Matthew, Matthew! Wakker worden, nu!’ Jezus zeg, wat had hij genomen, slaap pillen? Mijn beide benen legde ik naast zijn lichaam, waarna ik zijn gezicht stevig vasthield en mijn lippen hardhandig op die van hem drukte en hem vervolgens weer tegen zijn schouder stompte. Daar moest hij wel wakker van worden en anders waren we echt gewoon zuur. Eerst maar even Devon bellen zo dat we ons verslapen waren en er zo snel mogelijk aan komen.
Toen Matthew eindelijk wakker was geworden, zuchtte ik diep en keek hem zo nonchalant mogelijk aan. Zijn slaaphoofd was aandoenlijk, maar de irritatie die er bij mij op kwam borrelen dat het altijd zo lang duurde voor hij wakker werd, over topte dat. ‘Samen douche delen om op je waterkosten te letten?’ vroeg ik hem licht grijnzend, want als ik hem zou zeggen dat we laat waren, zou hij natuurlijk helemaal uit zijn dak gaan.

[ bericht aangepast op 23 okt 2012 - 19:54 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maxime Walker
Deze nacht is een hel. Devon blijft maar in mijn hoofd rondspoken en ik wil hem eruit hebben, maar hij weigert weg te gaan. In tegenstelling tot eerder deze avond, toen wist hij niet hoe snel hij weg moest komen. Laat me wakker worden, alsjeblieft! Ik weet dat ik droom, maar kan er niets tegen doen en dus word ik zo gedwongen over Devon te dromen. Zijn donkere, bijna zwarte ogen, zijn net zo donkere haar, zijn tatoeage en zijn lekker gespierde lijf. Daar droom ik over, maar helaas ook over de ruzie en de manier waarop hij mijn huis verliet. Eigenlijk ben ik er niet zeker van of het nu een droom of een nachtmerrie is, al neigt het meer naar het laatste.
Eindelijk gaat de wekker. De wekker is niet bepaald de prettigste manier om wakker te worden, maar goed genoeg voor nu. Alles is beter dan dromen over Devon. Ik wil hem de wekker slaan, maar het lukt niet omdat er iets voorligt. Dan vliegen mijn ogen open en zie dat ik wel heel erg dicht tegen iemand aanlig.
Charlie!
‘Pardon,’ verontschuldig ik me zacht lachend als ik me bedenk dat ik hem geslagen heb in plaats van de wekker.
‘Wil je dat moordende ding alsjeblieft afzetten?’ smeek ik hem vervolgens en begraaf mijn hoofd onder het kussen. Werk, dan moet ik Devon alsnog onder ogen komen. Misschien is hij zo aardig niet op te komen dagen.
‘Mogen we weer werken, yes,’ zeg ik sarcastisch nadat Charlie de wekker uit heeft gezet. Pas nu haal ik dan ook mijn hoofd onder het kussen vandaan. ‘Heb je daar ook zo’n zin zin?’ De sarcasme is er werkelijk waar prima uit te halen, zelfs een dode zou het nog horen. Eigenlijk vind ik het niet zo leuk van mezelf dat ik dit nu al tegen Charlie zeg, hij is net wakker en ik begin gelijk met zeuren. Ik zucht even en draai mijn gezicht naar hem toe, aangezien ik al deze tijd met mijn rug naar hem toe zat.
‘Het spijt me van mijn gezeur,’ verontschuldig ik me dan weer. ‘Heb je een beetje kunnen slapen? De dekens verraden dat ik één van ons veel gedraaid heeft.’ Waarschijnlijk ben ik dat, dat gebeurt wel vaker met een rare, vervelende droom.

Matthew Adam Green
Nog voor ik ook werkelijk in slaap val, merk ik echt wel hoe Ruby zich alsnog tegen me aannestelt. Ze kan het toch niet laten, denk ik grijnzend bij mezelf. Niemand kan Amazing Adam weerstaan, it’s already in the name. Ik sla mijn arm liefkozend rond haar middel heen en.. Ja ja, liefkozend. Ik grijp gewoon iedere kans om haar aan te kunnen raken en tegen me aan te houden.
Na een tijdje val ik in een enorme diepe slaap. Deze droom is geweldig, zo leuk dat ik hem niet los wil laten. Ook zo leuk, dat ik hem niet ga vertellen, dat is niet voor kleine oortjes bedoeld.
Aan het einde van mijn slaapperiode ligt Ruby naast me en ligt Mary aan de andere kant, dat zegt genoeg. Beide meisjes komen omhoog om mij te kussen en op precies dat moment open ik plotseling mijn ogen, recht in de ogen van Ruby kijkend. Ik wist dat die kus veel te echt leek!
‘Ook goedemorgen princess,’ grijns ik om vervolgens gelijk een pijnlijk gezicht te trekken als ze tegen mijn arm stompt. Was dat nou echt nodig, echt waar? Ik kan het Ruby niet vragen, want ze is aan de telefoon.
Net als ik wil kijken hoe laat het is, begint Ruby weer te praten. Vreselijk dat ik niet precies weet hoe laat het is, maar aangezien de wekker nog niet is gegaan, zal het allemaal wel goed zitten. Alhoewel het niet goed zit met mij, ik ben nog veel te moe en zou me best nog wel een keer om willen draaien. Ruby heeft daar echter andere plannen over.
‘Samen douche delen om op je waterkosten te delen?’ Ik geloof dat ik nog steeds droom. Ik sla even tegen mijn eigen wangen, wrijf door mijn ogen en kijk Ruby met verwarde ogen aan. Dit is de echte wereld!
‘Popje, een douche met jou sla ik nooit af!’ Gelijk kom ik overeind en neem Ruby zo automatisch met me mee omhoog. Mijn armen plaats ik op haar onderrug bij wijze van ondersteuning.
Ik heb geld genoeg om de waterkosten te betalen, dat weet zij ook wel. Volgens mij wil ze me gewoon, dat zou me niets verbazen. Haar spel van gisteravond is haar te veel geworden. Eigenlijk wil ik ook wel weten wie ze zojuist belde, maar ik ben bang dat ik de hele stemming verpest als ik dat doe.
‘Ga jij je maar vast omkleden en de douche aanzetten, dan kom ik je zo wel inzepen.’ Ik knipoog naar haar en til haar op zodat ik haar naast me op het bed kan zetten. Vervolgens sta ik zelf of en loop naar mijn kast, die ik gelijk opentrek.
‘Het verbaast me trouwens wel dat Devon nog niets van zich heeft laten horen. Ik had eigenlijk verwacht dat hij je midden in de nacht alsnog mee naar huis zou sleuren, of dat hij op zijn minst al zou hebben gecontroleerd of alles nog in orde met je is. Net alsof ik mijn handen niet thuis kan houden bij jou, de belediging!’ Vooral het laatste komt er natuurlijk ongelooflijk sarcastisch uit. Natuurlijk kan ik mijn handen niet thuis houden. Goed, ik kan mijn handen prima thuishouden als het nodig is, zoals bij Mary, maar Ruby lokt het gewoonweg uit. Haar schuld, niet de mijne.
Jezus, Matt, concentreer je op de kleding die je aandoet vandaag! Het lukt me niet, het idee van Ruby’s lichaam onder mijn douche in combinatie met de droom, leidt me veel te veel af.
Uiteindelijk kies ik toch maar voor een simpele donkerblauwe spijkerbroek met een zwart t-shirt. Niets bijzonders, maar de kleding die ik aandoe als Amazing Adam zijnde liggen toch op het we- kut. Werk! Helemaal vergeten!
Met een klap gooi ik de kastdeur dicht en draai me dan met een ruk om naar Ruby.
‘Is de wekker al gegaan?’ Heb ik dat ding überhaupt wel gezet? Rustig, er is waarschijnlijk helemaal niets aan de hand, anders had Ruby me vast wel eerder wakker gemaakt. Gewoon ademhalen.

---

everything, in time

Charlie

Ik schrik wakker van de wekker en van een klap tegen mijn hoofd. Ik moet lachen als ik merk dat Maxime me als een wekker aanzag. Ik zet de wekker uit terwijl Max door gaat met zeuren over werk. 'Het spijt me van mijn gezeur,’ verontschuldigt ze zich. ‘Heb je een beetje kunnen slapen? De dekens verraden dat ik één van ons veel gedraaid heeft.’ Ik knik. 'Ja prima hoor, vind je het goed als we voor we naar het werk gaan eerst mijn zusje gaan halen? Ze is alleen thuis en ik moet mijn excusses aanbieden.' Zeg ik en wrijf door mijn verwilderde haren. 'Ze zal wel denken... Ze weet de weg naar de club niet en ze vermoord me als ze te laat op haar werk is.' Ik pak mijn telefoon. 'Zie je,, 12 gemiste oproepen van Mary.' Ik schud mijn hoofd en draai me naar Maxime. 'Maar heb jij een beetje geslapen?' Vraag ik. 'Je sliep zo onrustig.' voeg ik er aan toe.

Maxime Walker
Charlie knikt als ik heb gevraagd of hij wel goed heeft geslapen.
'Ja, prima hoor,' antwoordt hij. 'Vind je het goed als we voor we naar het werk gaan eerst mijn zusje gaan halen? Ze is alleen thuis en ik moet mijn excuses aanbieden.' Nu is het mijn beurt om te knikken.
'Ze zal wel denken... Ze weet de weg naar de club niet en ze vermoordt me als ze te laat op haar werk is.' Hij laat mij zijn telefoon zien en ik schiet in de lach.
'Zie je, 12 gemiste oproepen van Mary.' Het arme kind, haar eerste echte werkdag en ze staat er nu al alleen voor.
'Natuurlijk kunnen we haar ophalen, ze moet zich wel thuis voelen op het werk en bij haar collega's!' glimlach ik. Ik betwijfel of Charlie het wel heeft gehoord, aangezien hij direct doorpraat.
'Maar heb jij een beetje geslapen? Je sliep zo onrustig!' Zie je wel? Ik wist dat ik degene was die zo vreselijk heeft liggen draaien. Ik hoop niet dat ik hem daar wakker mee heb gehouden.
'Rare droom, maar het lukte me niet om wakker te worden. Je kunt wel raden over wie,' zeg ik met een knipoog en sta op uit mijn bed. Hiervoor moet ik echter wel even over Charlie heen klimmen.
'Bedankt dat je bent blijven slapen trouwens! Als je nog even wil douchen kan dat best, je weet de douche te vinden. Dan ga ik wel na jou.'

---

everything, in time

Ugh crappy. :x Forgive me.

Ruby Anastasia Tate, Nyssa
‘Ook goedemorgen princess.’ Grijnst hij, wanneer hij zijn ogen eindelijk had open gedaan, om vervolgens gelijk een pijnlijk gezicht te trekken als ik hem tegen zijn arm stomp.
Na mijn vraag over de douche slaat hij even tegen zijn eigen wangen, wrijft door zijn ogen en kijkt me met verwarde ogen aan, waardoor ik het niet kon laten zacht en verleidelijk te grinniken, waarbij ik hem afwachtend aankeek. Hij zou dit nooit afslaan, dat wist ik, maar daarom is het ook zo vermakelijk elke keer. Hoewel ik het dit keer met een soort reden deed, het andere deel vond het doodsimpel aangenaam.
‘Popje, een douche met jou sla ik nooit af!’ Gelijk komt hij overeind en neemt mij hierbij automatisch met zich mee omhoog, waardoor ik mijn armen om zijn nek doe. Zoals ik bijna elke keer deed. ‘Dat dacht ik al,’ beantwoordde ik hem met een verleidelijk glimlachje op mijn lippen en een plagerige knipoog. ‘Zeg het maar eerlijk, liefje, you can’t resist the amazing Ruby.’ Plaagde ik hem, met zijn eigen strippersnaam. Ondertussen had hij zijn armen al op mijn onderrug geplaatst bij wijze van ondersteuning, dat ik alles behalve erg vond. Zijn warme aanraking deed me goed en hoewel hij dit niet mocht weten, kon ik het soms niet laten verder erop in te gaan.
‘Ga jij je maar vast omkleden en de douche aanzetten, dan kom ik je zo wel inzepen.’ Hij knipoogt naar mij en tilt me vervolgens op zodat ik naast hem op het bed zit. Hierna staat hij zelf op en loopt naar zijn kast, die hij gelijk opentrekt. ‘Het verbaast me trouwens wel dat Devon nog niets van zich heeft laten horen. Ik had eigenlijk verwacht dat hij je midden in de nacht alsnog mee naar huis zou sleuren, of dat hij op zijn minst al zou hebben gecontroleerd of alles nog in orde met je is. Net alsof ik mijn handen niet thuis kan houden bij jou, de belediging!’ Terwijl hij deze zinnen zei, was ik al opgestaan om van het bed te gaan en richting de douche te bewegen. Alleen ik beet betrapt op mijn lip, waarbij ik me stijf voort bewoog, aangezien Devon me wel degelijk heeft gebeld en meerdere keren berichten heeft gestuurd.
Het laatste komt er ongelooflijk sarcastisch uit en hoewel ik weet wat hij ermee bedoeld, ga ik er nu juist niet op in, anders had ik straks een zeurende Matthew aan mijn hoofd. Daar ging ik op het moment totaal niet voor, dus speelde ik het op de oude manier. Ik liep snel naar de douche, terwijl ik deed alsof ik hem niet hoorde, echter omdat ik zo snel wegliep, was ik vergeten handdoeken mee te nemen. Hierom moest ik wel terug lopen en precies op dat moment gooit hij de kastdeur dicht, waarbij hij zich met een ruk naar me omdraait. ‘Is de wekker al gegaan?’ Kort likte ik bedachtzaam over mijn lippen, maar niet omdat ik over zijn vraag nadacht, maar over het feit of ik iets tegen hem moest zeggen. Waarschijnlijk wel, die gast kent me langer en beter dan eigenlijk normaal is. Verdomme, vervloek ik in mezelf. ‘Je hebt je wekker niet gezet,’ zei ik hem toen maar eerlijk.
‘Het is…’ Ik keek even snel op mijn mobiel die ik onbewust terug in mijn tas had gedaan en hierdoor werden mijn ogen even groot. ‘Vier uur.’ Er kwam een nerveus gegrinnik over mijn rode, volle lippen. ‘Dus… Zullen we maar snel douchen en ons haasten?’ vervolgde ik, waarbij ik mezelf al snel omdraaide, mijn ondergoed uitdeed en in de wasmand gooide om vervolgens onder het warme water te gaan staan. Het warme water had ik snel aangedaan, zodat ik niet kon horen wat hij verder zou zeggen. In elk geval, ik zou mijn ondergoed terug krijgen, want volgens mij had ik sowieso nog een setje liggen. Je weet maar nooit, zekerheid hé. ‘Kom je nog?’ verzuchtte ik toen, al wel roepend naar hem en een lichtelijk ongeduldige toon in mijn stem, terwijl ik de zeep al vastpakte. ‘Anders zeep ik mezelf in!’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Charlie

Ik knik. 'Ik ga wel eerst douchen maar we moeten wel echt langs Mary oke? ' ik loop naar de badkamer en sluit de deur achter me om vervolgens mijn boxer uit te doen en onder de warme stralen te gaan staan. Ik was vlug mijn haar en lichaam en stap dan weer onder de douche vandaan. Ik droog me af en loop in boxer terug om mijn kleren te pakken en die vlug aan te trekken. Ik haal en hand door mijn vochtige haar en zucht. Dan maar geen gell vandaag. Als Maxime ook klaar is loop ik met haar naar buiten toe waar mijn auto geparkeerd staat. 'Stap mar in. ' glimlach ik en doe het zelf ook. Ik start de motor en rij richting mijn huis terwijl ik bedenk wat ik tegen Mary moet zeggen.


Sorry korte post met dank aan mijn telefoon

Maxime Walker
’Ik ga wel eerst douchen, maar we moeten wel echt langs Mary, oké?’ ik knik .
‘Ja ja, dat zei ik toch al?’ zucht ik en zie hoe hij eindelijk naar de badkamer loopt. Ik ben zenuwachtig en wil Devon niet onder ogen komen, maar ik kom er waarschijnlijk toch niet onderuit. Tenzij hij niet komt opdagen, wat ik hoop. De show kan hem vast missen, maar ik ben echt nodig op het werk. Hoewel, vele mensen zullen Captain Blake ook niet missen.
Terwijl Charlie onder de douche staat, ruim ik de laatste paar dingetjes op. Ik wil mijn huis wel zo netjes mogelijk achterlaten. Ik ben dan ook precies klaar als Charlie weer onder de douche vandaan komt. Zijn haren zijn nog steeds een beetje nat, wat hem een best schattige uitstraling doet geven.
‘Ah klaar, zie ik. Dan kan ik er nu bij, zal extra snel voor Mary doen!’ lach ik. Als ik langs hem af loop strijk ik even plagend door zijn haar en sluit dan de deur achter me. Ik doe wat ik hem beloofd heb en douche zo snel mogelijk, maar toch zo dat ik me wel goed kan wassen. Het douchen is dan ook snel gebeurd, het doen van mijn haar en make-up duurt echter wat langer. Als ik daar ook klaar mee ben loop ik snel terug.
‘Goed, nu kunnen we gaan.’ Snel pak ik mijn tas en loop gehaast achter Charlie aan.
‘Stap maar in,’ zegt hij als we bij zijn auto zijn en ik knik. Zelf had ik eigenlijk ook kunnen rijden. O nee, wacht, mijn auto staat nog bij de club aangezien Devon me gister naar huis heeft gebracht. Devon.. Shit, nu doe ik het weer!
Wanneer we bij Charlies huis zijn, buig ik over hem heen en open de autodeur.
‘Ga jij haar maar halen, ik blijf braaf in de auto wachten,’ stel ik dan breed glimlachend voor. Charlie doet braaf wat ik zeg en even later gaan zowel de deur van de bestuurder open, als een van de deuren achterin. Ik begroet Mary met een lach via de achteruit kijkspiegel en ze lacht terug.
‘Sorry dat ik je broer gestolen heb,’ grinnik ik nog. ‘Maar wees niet bang, er is helemaal niets gebeurd, toch Charlie?’ Ik wiebel even met mijn wenkbrauwen en leg dan lachend een hand op zijn been.
Niet veel later zijn we alweer bij de club. Aan de auto’s te zien zijn er al meerdere mensen en één van de auto’s herken ik maar al te goed. Het lijkt wel of mijn hersens het leuk vinden om me te pesten en me constant aan Devon willen laten denken. Mijn blik blijft dan ook even bij de auto hangen voor we met zijn drieën naar binnen lopen.
‘Goed, laten we een rondleiding doen,’ stel ik voor aan Mary. ‘Gezien het feit dat dit je eerste dag is. Charlie loopt ook maar even mee, want ik weet niet of ik de hele rondleiding kan doen aangezien ik nog zat werk heb dat op me wacht.’ Ik leg mijn hand zachtjes op de onderrug van Mary en duw haar in de richting van de kleedkamers. Van Charlie verwacht ik eigenlijk gewoon dat hij toch wel achter ons aanloopt, alleen al omdat Mary erbij loopt.
‘We beginnen bij de kleedkamers. Daar liggen ook nog noodstoffen, dat zijn stoffen die je kunt gebruiken mocht een van de kostuums stuk gaan. Meestal zijn die niet nodig want ach, dat beetje kleding dat ze dragen,’ grijns ik. ‘Maar het zou dus wel fijn zijn als je er tijdens – eh…- ‘ ik ben spontaan mijn zin kwijt als ik Devon zie staan. ‘Eh,’ stamel ik. Mijn ogen zijn helemaal gefocust op hem en ze willen zijn donkere poelen opvangen om erin te kunnen verdrinken. Hij lijkt echter te druk met zijn mobiel, zijn vingers gaan als een gek over de toetsen ervan. Snel schud ik mijn hoofd om mezelf terug op aarde te brengen.
‘Juist. Het zou dus fijn zijn als je er tijdens iedere show kunt zijn, zodat je toch eventuele schade zo snel mogelijk kunt reparen.’ Ik ben ’s werelds subtielste vrouw.

Matthew Adam Green
Net als ik me omdraai, komt Ruby de kamer weer binnengelopen. Ik had niet eens door dat ze eigenlijk al weg was. Ze likt bedachtzaam over haar lippen en schijnt na te denken. Ik wil haar bijna opjagen, zeggen dat het te lang duurt, als ze toch begint te praten.
‘Je hebt je wekker niet gezet,’ antwoordt ze dan. Niet? Ik knijp mijn ogen even stijf dicht en probeer de hele avond af te gaan. Verdraaid, ze heeft gelijk! Dankzij haar geplaag ben ik meteen achter haar aan mijn bed in gekropen en heb ik er niet meer aan gedacht, het is er helemaal bij ingeschoten. Verdomme!
‘Het is…’ Ruby haalt haar mobiel uit haar tas en ik zie haar ogen groot worden. Nee, zeg dat het niet zo is!
‘Vier uur.’ Ja, wel dus.
‘Dat halen we verdomme nooit! We zijn sowieso al te laat!’ Shit, ik kan me niet permitteren mijn baan te verliezen.
‘Dus… Zullen we maar snel douchen en ons haasten?’ Ze draait zich om, trekt haar ondergoed uit en verdwijnt in de badkamer. Mijn geest en lichaam zijn ontzettend in de war nu. Aan de ene kant heeft stress de overhand vanwege de tijd en het te laat komen op mijn werk, maar aan de andere kant is er de gedachte en lust naar Ruby’s lichaam. Dit is dus precies het soort gedrag waarom Mary niet in mijn act trapte, maar ik denk dan ook dat ik Mary in geen enkel opzicht met Ruby kan vergelijken. Dat is een standaard appels en peren verhaal.
De verleiding om het setje op te pakken is ook ontzettend groot, maar aangezien ze me gister ook al heeft betrapt op het bewaren van haar set kleren, ben ik bang dat ze er nu extra goed op zal letten. Ze had ook niet in mijn kast moeten gaan rommelen.
‘Kom je nog?’ maakt Ruby me wakker uit mijn gedachten. ‘Anders was ik mezelf!’ Ho, dat dacht ik niet! Gelijk komt mijn oude grijns terug op mijn gezicht en loop ik naar de badkamer. Daar trek ik mijn boxer uit en gooi hem bij de rest van de was. Vervolgens stap ik onder de douche. Ruby staat met haar rug naar me toe. Ik sla vanachter mijn armen om haar heen en druk een kusje in haar nek. Direct erna pak ik de zeep uit haar handen en begin zacht, maar toch gehaast haar rug in te zepen.
‘Toch wel jammer dat dit nu zo snel moet,’ beken ik grinnikend. ‘Ik had hier best nog wel langer plezier van willen beleven.’ Mijn handen gaan nog iets rustiger over haar lichaam om van iedere aanraking te kunnen genieten, tot er een stemmetje in mijn hoofd klinkt. Het is vier uur, Matthew, jullie zijn sowieso te laat! Schiet toch eens op, luiwammes!
Het stemmetje heeft volkomen gelijk, ik moet eens stoppen om met mijn jongeheer te denken en overschakelen naar mijn hersens. Direct zet ik de douche uit, stap uit en sla een handdoek om mijn middel. Daarna gooi ik ook een handdoek naar Ruby.
‘Maar die tijd hebben we niet, dus helaas, we moeten echt opschieten. Tenzij jij je baan kwijt wil raken natuurlijk.’ Ik schud mijn hoofd een paar keer in een poging mijn haren droog te maken, maar het gaat me allemaal veel te langzaam. Zo snel als ik kan droog ik mezelf af en kleed me aan.
‘Ik meen het Ruby, als jij dadelijk nog niet klaar ben, rijd ik gewoon weg hoor!’ waarschuw ik haar, maar eigenlijk heb ik geen idee hoever ze is aangezien ik met mijn rug naar haar toe sta. Ik loop de badkamer uit en laat me op de grond zakken om mijn schoenen onder het bed uit te halen. Één schoen trek ik aan en met de andere in mijn hand loop ik heen en weer om te kijken of ik niets vergeten ben. Mijn mobiel, waar is dat ding? Zacht vloekend gooi ik de dekens en de kussens in op de grond, in de hoop ze daar ergens te vinden. Als ze daar ook niet liggen haal ik een hand door mijn haar, dat nog altijd vochtig is. Ik heb werkelijk geen idee waar ik mijn mobiel heb gelaten.

---

everything, in time

[Ik post alvast met Ruby! Nu ga ik als de donder aan Devon's post werken!]

Ruby Anastasia Tate, Nyssa
Wanneer ik de kamer terug ingelopen was, keek Matthew me met een opgejaagde blik aan, en nadat ik had gezegd dat hij zijn wekker niet had gezet, kneep hij zijn ogen stijf dicht. Ik slikte ook hoorbaar toen ik Matthew doodserieus melde dat het vier uur was.
‘Dat halen we verdomme nooit! We zijn sowieso al te laat!’ Kort knikte ik, als teken dat ik het wist, maar wat wil je eraan doen? We zijn al te laat, we kunnen onmogelijk daar naartoe teleporteren, tenzij Matthew opeens krachten had gekregen waarvan ik niets wist? Hierna ben ik snel de badkamer ingevlucht, waar ik opgelucht ademhaalde, omdat ik even had gedacht dat hij me nog meer dwingende vragen zou stellen. Op dit moment kon je dat echter niet bij mij doen, er was dan een groot deel dat tegen je tekeer zou gaan, aangezien ik het haat als iemand me opjaagt of meerdere vragen op me afvuurt. Dat soort dingen doe je maar mooi in een interview met iemand en niet met mij erbij.
Ik stond al onder de warme stralen, terwijl ik me afvroeg waar in hemelsnaam Matthew bleef. Hij was zeker diep in gedachten, omdat het nu wel wat langer duurde dan normaal bij hem was. Uiteindelijk kwam hij dan de badkamer in, hoorde ik hoe hij zijn boxer uittrok en deze bij de rest van de was gooide om vervolgens onder de douche bij mij te stappen. Hoewel ik met zijn rug naar hem toe sta, met de zeep al in mijn handen, merk ik de warmte op die er van hem afstraalt als hij zijn armen om me heen slaat. Het voelt goed, de liefdevolle aanraking, misschien dat ik daarom niet klaar ben voor een echte lange relatie en het klaar was met Matthew. Arme, lieve Matthew, hij was (is) nog wel een van mijn lievelingetjes.
Door het kusje in mijn nek rilde ik even aangenaam en grinnikte ik. Ik kon het niet laten, hij wist toch nog altijd wat mijn zwakke plek was, mijn nek vlak onder mijn oor. Hierdoor had ik ook niet in de gaten dat hij de zeep uit mijn handen pakte en zacht, maar toch gehaast mijn rug in begint te zepen. ‘Toch wel jammer dat dit nu zo snel moet,’ bekent hij grinnikend, waarop er een zacht zuchtje van verrukking over mijn lippen rolt. Ik luister dan ook niet echt naar zijn woorden, al weet ik wel wat hij gezegd heeft en stem hiermee in. ‘Ik had hier best nog wel langer plezier van willen beleven.’ Zijn handen gaan nog iets rustiger over mijn lichaam, waardoor ik eerlijk waar van elke aanraking geniet. Zo zacht, zo warm, zo… De liefdevolle aanrakingen stoppen over mijn lichaam en toen ik door had gekregen dat ik onbewust mijn ogen dicht had gedaan, schoten deze open om vervolgens iets te fronzen. Matthew heeft de douche uitgezet, wat hem een vragende blik van mij oplevert, omdat ik niet meer aan de tijd had gedacht.
‘Waarom?’ Komt er dan ook zacht, bijna onhoorbaar uit, wat echt niet bij mij past. Ik mis zijn gespierde lichaam nu al, die verdomde handdoek verpest mijn uitzicht! Matthew gooit een handdoek in mijn richting, welke ik handig opvang, hoewel ik eerst in mijn gedachten had deze expres te laten vallen. Misschien zou hij dan voor een keertje zijn werk vergeten en met mij samen onder de douche blijven staan… maar ik wist dat ik het niet kon maken, dus wikkelde ik snel de handdoek om mijn lichaam heen, terwijl ik ook de douche uitstapte. ‘Maar die tijd hebben we niet, dus helaas, we moeten echt opschieten. Tenzij jij je baan kwijt wil raken natuurlijk.’ Hij schudt zijn hoofd een paar keer in een poging zijn haren droog te maken, waardoor ik mijn handen voor mijn gezicht doe en deze wegdraai. ‘Ho eens, stop! Je lijkt wel een hond die dat doet, Matthew!’ Zeg ik hem, met een klein grijnsje op mijn lippen die er bijna altijd te vinden is. ‘Natuurlijk wil ik mijn baan niet kwijtraken! Achter de bar werken, dude, leukste werk dat er bestaat,’ zeg ik hem verontwaardig, waarna ik snel vervolg, ‘Zeker als er leuke strippers optreden waar je naar kan staren!’ Plagerig steek ik mijn tong naar hem uit, hoewel ik er niet zeker van ben of hij het wel gezien heeft.
Snel droog ik me af, wring mijn rode haren uit in de douche, waarna ik een handdoek om mijn haren wikkel en net weg wil lopen als Matthew weer wat zegt. ‘Ik meen het Ruby, als jij dadelijk nog niet klaar ben, rijd ik gewoon weg hoor!’ Hij waarschuwt me, maar hij zal toch niet echt wegrijden? Pfft, als hij dat doet, is het echt een eikel, dan zal ik hem nog wel krijgen! ‘Denk aan je bloeddruk oude man,’ grinnik ik, als ik mijn hand kort op zijn schouder klop. ‘Het komt heus wel goed.’ Vervolg ik, waarbij ik al wegloop de badkamer uit en zo de slaapkamer in. In de slaapkamer trek ik schoon ondergoed aan die er nog van mij lag en een setje kleding, die er ook nog lag. Gelukkig eigenlijk, heeft Matthew het toch met een voordeel voor mij gedaan.
Ondertussen is Matthew ook al de badkamer uitgekomen, laat zich op de grond zakken om de schoenen onder het bed uit te halen en ik kijk toe hoe hij raar heen en weer loopt. Hij had zich allang afgedroogd en aangekleed, maar als man hoef je, je ook verder nergens zorgen over te maken. Vrouwen horen er gewoonweg ‘perfect’, om het zo maar even te zeggen, uit te zien. Dat verwachten ze van ons, dus streven wij daarnaar. Terwijl ik mijn rode haarlokken verder afdroogde met de handdoek, keek ik toe hoe Matthew zacht vloekend de dekens en kussens op de grond gooide. Waar zoekt hij nou weer naar? Hij haalt een hand door zijn haar en kijkt om zich heen, waardoor ik even mijn hoofd schudde en me bedacht dat het misschien zijn mobiel moest zijn. Misschien dat ik deze per ongeluk in mijn tas had geflikkerd? Ik gooide de handdoek in de douche bij de andere was, haalde een haarborstel snel door mijn haar en drapeerde alles over een schouder, zodat het er nog een beetje uitzag. Hierna liep ik terug, pakte mijn tas en spullen op die ik nodig had – die ik ook in de tas gooide – en wenkte naar Matthew. ‘Kom, ik heb je mobiel en andere dingen al in mijn tas gedaan.’ Zeg ik hem, waarna ik de autosleutels uit mijn tas haal en hierbij zeg, ‘Mijn make-up doe ik wel in de auto, jij rijdt.’ Deze gooi ik handig naar hem toe, draai me om en loop snel de trap af, terwijl mijn hakken een tikkend geluid geven.
Voordat we eenmaal bij de auto aankwamen, had ik nog snel mijn leren jackje gepakt en deze aangetrokken.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[God, ik heb echt te lang niet meer met hem geschreven. Forgive me.
Oei, toch wel lang geworden, aight? Ik heb mijn best voor je gedaan! Hope you'll like it, though.]

Devon Blake Garcia, stripper Captain Blake
Verdomme, waar blijven ze nou toch? Matthew en Ruby horen hier allang te zijn, anders waren ze straks beide hun baan kwijt en hoewel ik er eerst nog over na had gedacht om ook niet te komen, was ik er toch. Door de situatie met Maxime had ik daar juist over na gedacht, maar was erover uit gekomen dat ik dan laf zou zijn en de kwestie niet onder ogen durfde te komen. Wat nou als ik Maxime tegen zou komen? Ik wist nog niet eens wat ik haar moest zeggen of tegen haar moest doen, hoe wist ik dan in hemelsnaam hoe ik wel moest reageren? Het zou in elk geval ongemakkelijk worden, volgens mij wisten we dat beide wel.
Ik moet toegeven dat ik ook nu nog vrij boos op haar ben, dus waarschijnlijk zal ik haar proberen te vermijden, wat nogal moeilijk gaat na een show. Ze komt namelijk elke keer ons weer vertellen hoe goed we waren of wat er misschien nog beter moest. Pfft, ik wil haar wel eens… Vrijwel direct kom ik in ademnood als ik aan Maxime denk, die zich langzaam maar zeker uitkleed en… Nee, nee! Godverdomme zeg! Waarom moest ik mezelf zo martelen met het feit dat ze me vet gedumpt heeft? Hoewel het me eigenlijk niet eens iets zou moeten maken, dat was nog iets waar ik niet over uit was. Het leek wel alsof ze een plek in mijn hart had veroverd en ik dat eerst nog niet eens in de gaten had. Haar woorden doen me nog steeds pijn, maar ik probeer er gewoonweg zo min mogelijk aan te denken, ook al lukt het niet echt.
Weer vliegen mijn vingers over de toetsen heen van het mobieltje om Ruby te sms’en. Het tweede berichtje. Ik had haar hiervoor meerdere keren geprobeerd te bellen, maar elke keer nam ze niet op en werd ik doorgestuurd naar haar voicemail. Wat had ik daar aan? Ze deed er geen fuck mee, ze luisterde het nooit af, dus moeite om in te spreken deed ik ook niet. Op het moment voelde ik me opgefokt, omdat ze er nog niet waren en zoveel meerdere emoties maakten een warboel van mijn hoofd. Het was zo irritant dat ik er niet eens meer de moeite voor deed om ze te sorteren of kalmeren, ze gingen toch wel door.
Ik drukte meermaals op het knopje versturen, maar het ding deed het niet, dus toen begon ik agressief te rammen op het ding en viel het uit mijn handen op de grond. Bam, hoesje eraf en batterij eruit. ‘Fijn, dit is echt fucking nice, dank je!’ Gromde ik boos in mezelf mompelend, terwijl ik al bukte om vervolgens aanstalten te maken en het op te pakken. ‘Juist.’ Mijn adem stokte en voor een klein moment was mijn hele lichaam bevroren, terwijl ik naar de grond staarde. Na enkele seconden kon ik echter pas bewegen en pakte ik snel voor zowel de batterij als de andere losse stukken ervan op. ‘Het zou dus fijn zijn als je er tijdens iedere show kunt zijn, zodat je toch eventuele schade zo snel mogelijk kunt repareren.’ Het is de stem van Maxime, de o zo goddelijke, maar op dit moment niet zo geschikte, stem van Maxime. De jonge vrouw die waarschijnlijk mijn hart had gestolen en vannacht hier flink op getrapt had, zodat deze gebroken achterbleef. Nog bedankt daarvoor trouwens, dacht ik er sarcastisch achteraan.
Zo nonchalant mogelijk, met een diepe ademhaal, stond ik op, prutste mijn mobiel terug in elkaar en draaide me om naar de stem. Ja hoor, daar stond ze, Maxime met haar aanlokkende verschijning. Had ze mij in de gaten gehad? Hopelijk niet. Kort ging mijn blik naar mijn mobiel, waarbij ik deze aanzette en me bedacht dat het sms’je maar beter door was gekomen, anders gooide ik dit ding nog eens kapot. Mijn kaken verstrakte toen ik me herinnerde dat het waarschijnlijk beter was als ik buiten wachtte, dan kon ik gelijk wat frisse lucht halen en het was een goed plan om Maxime te vermijden. Met een staal gezicht deed ik mijn mobiel in mijn broekzak, waarna ik met een kil, afstandelijk blik in mijn donkere ogen op hen afliep. Ik moest wel sociaal zijn en het meisje groeten dat er bij haar stond, dat zou ik anders ook gedaan hebben en ze verwachtten het nu eenmaal van je. Ze moest zich hier op haar gemak kunnen voelen.
‘Madame,’ groette ik haar met een charmante toon in mijn stem, maar mijn hele uitstraling had nog iets hardvochtigs over zich heen. Het kwam door Maxime, ik wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg en haar verder vermijden. ‘Ik ben Devon Garcia,’ Hierbij pakte ik haar hand en gaf een gecharmeerd, zacht kusje op haar hand, waarna mijn hele houding abrupt veranderde toen ik me omdraaide richting Maxime. Mijn donkere poelen boorden zich in die van haar, terwijl mijn kaken zich weer iets verstrakten. ‘Miss Walker,’ groette ik haar, kil en terughoudend, met een kort knikje. Hoewel ik haar anders van top tot teen met een grijns zou bekijken, deed ik dat nu niet, ik bleef haar alleen in haar ogen aankijken en dacht er zelfs niet aan om mijn blik af te laten dwalen. Ook sprak ik haar aan als ‘Miss Walker’ wat ik eigenlijk nooit deed, waardoor ze wel kon merken dat ze me pijn had gedaan en ik nog steeds boos was. Hierna draaide ik me om en liep vlak langs hen heen, weg naar buiten, met snelle passen.

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 23:19 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[ Dit moest gewoon even gebeuren voor ik naar school ga, haha.]

Matthew Adam Green
Ruby maakt regelmatig nog een sarcastische opmerking naar me toe. Ik begrijp echt niet hoe ze zo rustig kan blijven onder deze omstandigheden. Al helemaal niet nu ik verdomme mijn mobiel kwijt ben! In plaats van dat ze me komt helpen zoeken, is ze alleen maar bezig met haar haar en make-up. Ugh, vrouwen, hand door je haar en je bent klaar. Daarnaast kunnen vrouwen ook prima mooi zijn zonder make-up, al moet ik zeggen dat Ruby zich daarbij nog aardig kan inhouden. Ze plamuurt gelukkig niet haar hele gezicht dicht, waardoor haar huidskleur daar twee tinten donkerder is dan de rest van haar lichaam.
‘Het komt heus wel goed,’ durft ze dan ook nog te zeggen, waardoor ik me even naar haar omdraai. Het komt heus wel goed? We zijn te laat. Ik ben nog nooit te laat geweest en dat zou ik graag zo willen houden. Ik laat me nogmaals op mijn knieën zakken, misschien heb ik daar de eerste keer gewoon niet goed gekeken, maar mijn mobiel ligt daar ook niet. Badkamer? Nee. Nachtkasje? Nee. Tussen de was? Zou kunnen, maar dan had ik wel een plof moeten horen toen ik mijn kleding van gisteravond erbij gooide.
Terwijl ik nadenk over mogelijke plaatsen, trek ik mijn andere schoen ook aan en bijna direct nadat ik mijn voet weer op de grond heb gezet, zegt Ruby dat ze mijn mobiel al heeft.
‘Wat? Hoe? Waar?’ Ach, laat ook maar, gaan! Ze gooit de autosleutels naar me toe, welke ik behendig opvang.
‘Mijn make – up doe ik wel in de auto, jij rijdt.’ Dan draait ze zich om en loopt met tikkende hakken de trap af. Natuurlijk loop ik snel achter haar aan en houd even later de autodeur voor haar open. Zelfs in tijd van haast, moet een man natuurlijk beleefd blijven. Als Ruby is ingestapt, loop ik zelf naar de bestuurderskant, stap in en start de motor.
‘Ik hoop voor je dat het lukt met je make-up,’ grinnik ik. ‘Ik moet natuurlijk wel een tikkeltje sneller rijden dan normaal.’ Na deze woorden trap ik het gaspedaal in en rijd richting de club. Zodra ik de eerste grote weg op draai, moet ik al remmen vanwege een auto voor me. File.
‘Ook dat nog,’ mompel ik en kantel mijn hoofd even naar het raam om te kijken of ik kan zien hoe lang de file is. Zo kom ik erachter dat het geen file is, maar gewoon een enorm lange rij voor het stoplicht. Dat maakt het niet minder irritant.
Opgefokt tik ik met mijn vingers op het stuur. Kom op nou, wordt groen! Ik heb mijn gedachte nog niet afgemaakt, of het wordt inderdaad groen. Ik wil het gaspedaal al indrukken, maar de auto voor me schiet niet op waardoor het stoplicht net na de auto voor me weer op oranje springt. O, mooi niet dat ik nog een keer ga wachten. Ik trap het gaspedaal nog iets verder in en zie het stoplicht nog net rood worden als ik er onderdoor rijd. Jammer dan, ik riskeer liever een boete dan mijn baan.
Nu rijdt het verkeer iets beter door en ik werp even een snel een blik opzij.
‘Lukt het een beetje? Ik hoorde dat rode strepen op je wangen en zwarte vegen onder je ogen helemaal de nieuwste mode zijn,’ plaag ik haar en knipoog even charmant voor ik me weer op de weg richt.
Niet veel later rijd ik de parkeerplaats op, de neus van de auto naar de achterdeur gericht.
‘Oh jee,’ lach ik zachtjes als ik Devon al bij de deur zie staan. ‘Die zal er niet zo blij mee zijn dat we te laat zijn. Hij staat je zelfs op te wachten. Soms lijkt hij eerder je vader dan je broer. Ach, we hebben niets te vrezen, toch? Wij zijn volkomen onschuldig geweest.’ Ik trek de sleutel uit het stopcontact en laat mijn hand tussen Ruby’s benen doorglijden. Terwijl ik dat doe, blijven mijn ogen gefixeerd op haar ogen. Ik strijk expres even langs de binnenkant van haar boven benen, maar doe vervolgens niets anders dan de sleutel laten vallen, zodat deze terecht komt in de tas die ze tussen haar benen heeft staan. Wat zij kan, kan ik ook.

[ bericht aangepast op 25 okt 2012 - 11:09 ]

---

everything, in time

Mary

Ik ben blij als ik Charlie weer zie. Het meisje in de auto glimlacht naar me en ik stel me aan haar voor. We rijden naar de club waar ik bijna direct kennis maak met een jongen die Devon heet. Ik glimlach en bloos een beetje als hij mijn hand kust maar als ik hem naar Maxime zie kijken. Ik haal een hand door mijn haar en kijk naar Charlie. Hij slaat een arm om mijn schouders en knuffeld me kort. Als hij me los laat kijkt hij van Maxime naar mij. 'Zullen wij je rond gaan leiden?' Ik knik al heb ik van Matthew natuurlijk al een rondleiding gehad. Ik volg de twee en kijk een beetje rond. 'Ik zal je nu met rust laten we komen zometeen bij elkaar zodat je onze maten kunt opmenen. De kleren in die mand zijn stuk dus of je die eventueel kunt maken?' Ik knik en krijg van Charlie een kus op mijn wang. Ik zeg Maxime en Charlie gedag en loop dan naar de mand om die bij mijn werktafel te zetten. Werken dus..

[Have fun. (; ]

Verteller POV – Ruby Tate and Devon Garcia
Matthew was snel achter haar aangelopen en houdt even later de autodeur zelfs voor haar open. Ze verbaasde zich niet, zelfs niet in deze haastige situatie, Matthew moest zijn naam eer aan doen. Hij bleef en zou een gentleman zijn, Ruby vond dat hij het prima deed. Er kwam zelfs een zacht gegrinnik over haar naturel lippen rollen, waar ze nog geen lippenstift op had gedaan. Terwijl Matthew naar de bestuurderskant liep, deed de roodharige, jonge vrouw haar gordel om en keek toe hoe hij de motor startte. ‘Ik hoop voor je dat het lukt met je make-up,’ grinnikt hij, waarop haar lippen in een vermakelijk glimlachje omkrulden. Hij moest eens weten, dacht zij, zij kon zich zelfs opmaken als ze in de auto met Devon zat. Hij kon op gehaaste momenten ook heel hard en roekeloos rijden, maar wat voor vrouw zou ze zijn als ze dit niet zou kunnen? ‘Ik moet natuurlijk wel een tikkeltje sneller rijden dan normaal.’ Nonchalant haalde zij haar schouders op, waarbij ze het make-up tasje al te voorschijn haalde en de radio aandrukte. Een liedje van Jennifer Lopez sprong de radio uit, welke ze gelijk harder zette. Dit om de doodsimpele reden dat ze Matthew kon pesten, jongens hielden nu eenmaal niet van dit soort muziek en Ruby gelukkig wel. Ze had niets te vrezen voor hem.
‘Doe jij dat maar Schumacher, ik red mezelf wel.’ Sprak zij op een toon die je misschien aan een jong, maar koppig katje deed denken. De uitdagende toon was er natuurlijk ook gemakkelijk in te horen, het had zich eraan verworven, maar dat was gewoonweg iets dat altijd al in Ruby haar stem had gezeten. Na deze woorden trapt hij dan ook het gaspedaal in en rijdt richting de club. Het was gelijk raak toen hij de eerste grote weg op draaide, want hij moest daar al remmen vanwege een auto voor ons. Ze had het autospiegeltje al vrijwel direct toen ze in de auto ging zitten goed gedaan, zodat ze eigenlijk gelijk van start kon gaan. Hierdoor pakte Ruby snel haar oogschaduw en deed een witte kleur op haar oogleden, terwijl ze Matthew nog iets hoorde mompelen, maar er verder geen aandacht aan besteedde. Toen dit na enkele secondes klaar was, deed Ruby een klein beetje zwart op het kwastje en drukte dit vervolgens bij het uiteinde aan haar ogen, waar ze de tint mengde met het witte. Matthew zat ondertussen opgefokt met zijn vingers op het stuur te tikken, maar zij gunde er nog altijd geen aandacht aan. Ze moest en zou haar make-up gedaan hebben voordat ze bij de club waren!
Snel stopte ze dan ook de oogschaduw terug, pakte de eyeliner stift en precies op het moment dat ze klaar was met een zwarte lijn te zetten boven één oog, moest Matthew weer rijden. Fuck fuck fuck, dacht ze, maar ze gaf de moed nog niet op en legde de stift weer neer, omdat ze hier nog niet zo goed in was. Dit was misschien ook de juiste keuze, want Matthew racete door het stoplicht die net op rood sprong. En omdat hij het gaspedaal nog iets verder intrapte, kon Ruby het niet laten iets te grommen en haar hoofd te schudden. ‘Ongelooflijk,’ mompelde zij. Mannen… Precies op dat moment wierp Matthew een blik opzij, alsof hij haar gedachten had kunnen lezen. ‘Lukt het een beetje? Ik hoorde dat rode strepen op je wangen en zwarte vegen onder je ogen helemaal de nieuwste mode zijn,’ plaagt hij haar en knipoogt even charmant voor hij zich weer op de weg richt. Ruby schudde zuchtend haar hoofd, waarop ze het autospiegeltje wat beter deed, zich goed standhield met haar benen en vervolgens snel een zwarte lijn boven het andere oog zette.
‘Ik kan het voor je regelen hoor, Matthew Green,’ sprak zij verleidelijk, met een gekruld lachje op haar nog naturelgekleurde lippen en mascara in haar hand, welke al richting haar wimpers ging. ‘Let jij maar op de weg, dan zal dat van mij ook goed komen.’ Vervolgde ze, terwijl ze snel haar wimpers deed met de mascara. Nu restte enkel nog de lippenstift, het gemakkelijkste van allemaal, maar wel datgene wat ze tot op het laatste moment had bewaard. Al reed Matthew precies op dat moment de parkeerplaats op, de neus van de auto naar de achterdeur gericht. ‘Oh jee,’ lachte hij zachtjes als hij Devon al bij de deur ziet staan, waarop Ruby enkel met haar hoofd schudde, een blik vol ongeloof. ‘Die zal er niet zo blij mee zijn dat we te laat zijn. Hij staat je zelfs op te wachten. Soms lijkt hij eerder je vader dan je broer. Ach, we hebben niets te vrezen, toch? Wij zijn volkomen onschuldig geweest.’ Ze had de donkerrode lippenstift al in haar handen, toen Matthew de sleutel uit het stopcontact trok en zijn hand door haar benen door liet glijden. Ze kon niet geloven dat hij dit deed, precies op dit moment dat ze de rode kleur naar haar lippen bracht, in de spiegel keek en haar mond de donkerrode kleur gaf van kersen. Ironisch, dat was ook haar lievelingsfruit.
Op dit punt kon zij echter alleen aan de lichte aanraking van Matthew denken, terwijl haar lippen over elkaar heen wreven en oogcontact hield met de jongeman naast haar. Ze was niet dom of ook maar iets in die richting, Ruby wist dat hij expres even langs de binnenkant van haar bovenbenen streek. Hij deed echter niets anders dan de sleutel laten vallen, zodat deze terecht komt in de tas die zij tussen haar benen heeft staan. Haar hart klopte sneller, ze moest toegeven dat hij erg goed was in het spelletje en hoewel zijzelf er ook wat van kon, had zij vaak na zijn spelletje al lucht tekort. Ten minste, dat leek zo, omdat ze vaak haar adem inhield van de verrukking dat het met haar deed. ‘Dat is juist het probleem, we zijn volkomen onschuldig geweest.’ Grijnsde zij met een zwoel toontje in haar stem, waarna ze haar lippen even tuitte en een luchtkusje naar hem zwierde. Hierbij kon ze echter ook niet laten plagerig te knipogen, maar vervolgens snel de gordel los te doen, haar tas te pakken en uit de auto te stappen.

Devon wachtte haar op, baande dan ook met grote stappen richting haar toe. Een boze blik sierde zijn donkere poelen, maar Ruby dacht er ook nog iets van bezorgdheid in te zien. Bezorgd dat zij niet had opgenomen, ze te laat waren? Ruby was nog diep in gedachten door het verleidelijke trucje van Matthew net, dus wist ze niet hoe ze het op moest nemen. Haar tas had ze net om haar schouder geslagen toen Devon voor haar stond met dezelfde blik, deze ging vervolgens even waarschuwend naar Matthew, maar al snel weer terug naar zijn halfzusje. ‘Niet te geloven!’ Begon hij, grommend, ‘Jullie moesten hier allang zijn en dan komen jullie nu pas aankakken.’ Vervolgde hij verder, grauwend wat nogal op een dier leek. ‘Ik had je beter verdomme mee moeten nemen terug naar huis, hadden we dit gezeik ook niet gehad,’ Het leek wel alsof Devon de grommende toon in zijn stem zou blijven aanhouden, dacht Ruby, maar in zijn ogen was er nog iets anders te zien. Het was een wazige blik en ze fronste bij de aanblik ervan, want het plaatje paste niet bij elkaar, alsof hij in gedachten was. ‘Willen jullie soms jullie baan zo graag kwijt?’ Snauwde hij, nu ook jegens Matthew, terwijl hij wel op hem een furieuze blik afvuurde. Hij deed het bij Ruby ook, maar er was terug een wazige, lege blik te zien.
Devon gromde nog iets door over van alles en nog wat, terwijl de roodharige schone de sleutels en mobiel uit haar tas haalde en dit zo onopvallend mogelijk in Matthews broekzak deed. Ze kon het niet laten een licht grijnsje op haar, nu wel, roodgekleurde lippen te sieren. Het was een teken geweest dat hij wel weg mocht gaan, ze deed hem namelijk niet Devon’s preek aan, aangezien Ruby dit zelfs zielig voor Matthew vond. ‘Devon, Devon, doe eens rustig,’ sprak zij betuttelend over hem, terwijl ze haar slanke, porseleingekleurde handen op zijn schouders legde en snel een blik aan Matthew gaf. Ren, zo snel je kunt. ‘Doe eens rustig? Weet je wel niet hoeveel verdomme zorgen ik had over jou? Jezus zeg, Ruby, je doet net alsof dit baantje je niets kan schelen. Wil je hier nog wel werken?’ Hij ging door met praten, maar het ging bij zijn halfzusje het ene oor in en het andere weer uit. Het leek wel alsof Matthew het snapte, want hij knikte en liep eerst met langzame passen achter Devon’s rug weg, maar begon toen bijna hard te lopen. Ruby moest lachen om het zicht dat zij zag, want het zag er werkelijk waar niet uit.
‘Vindt je dit grappig? Ik ben fucking doodserieus hoor, Ruby!’ Sprak hij nu, luid en duidelijk, waardoor zij gelijk stopte met lachen en een hand voor haar mond deed. Toch zag je nog goed dat ze het in moest houden door haar schokkende schouders van het grinniken. ‘Ik weet het, Devon, het spijt me.’ Gaf ze toen eerlijk met hem in en trok hem tegen haar aan, zodat ze haar armen om zijn gespierde lichaam kon slaan in een knuffel. Zijn armen gingen vrijwel direct om haar kleine lijfje en ze voelde hoe er een warme aanraking over haar rug ging, waardoor ze veronderstelde dat hij haar over de rug wreef. ‘Je dacht aan Maxime hé?’ Begon ze zacht, omdat ze heus wel de lege blik in zijn ogen had gezien. Hij knikte met zijn ogen dicht, omdat hij een trieste blik erin had. ‘Ik kwam haar net tegen.’ Vertelde hij haar eerlijk, als teken dat ze gelijk had gehad. ‘Ik kan haar gewoon nu niet onder ogen komen, ik wil het niet eens.’ Verzuchtte hij, waarbij hij voor de laatste keer over haar rug wreef om vervolgens te stoppen en recht te staan. Ruby volgde zijn voorbeeld en liet een glimlach op haar lippen staan, waarbij ze met haar wijsvingers de mondhoeken van Devon omhoog deed. ‘Smile, because everything will be okay!’ Grinnikte zij, nu eigenlijk ietwat kinderlijk. Devon keek haar alleen met een dankbare blik in zijn ogen aan, want hij zou niet geweten hebben wat hij moest doen zonder haar.

[ bericht aangepast op 26 okt 2012 - 18:20 ]

---

†

[ So, I hope you'll both have fun. *O* ]

Matthew Adam Green
Ik kan zien dat mijn aanrakingen Ruby toch niet helemaal koud laten. Je hebt het nog wel in de vingers, charmeur, denk ik grijnzend bij mezelf.
‘Dat is juist het probleem, we zijn volkomen onschuldig geweest,’ zegt ze met een ontzettend zwoele stem. Ze tuit haar kersenrode lippen om me een luchtkusje te geven. Toch jammer dat het bij een luchtkusje blijft en ik wil er eigenlijk wat van zeggen, maar Ruby heeft de tas al over haar schouders gegooigd en stapt de auto al uit. Tijd voor de confrontatie met Devon dan maar, zelfs ik hou mijn hart vast, want door dat hele gedoe met Maxime is hij ontzettend onvoorspelbaar. Gelukkig heb ik Ruby bij me, zij weet precies hoe ze met Devon om moet gaan in tijden zoals deze. Wauw, dat klinkt dramatisch en ik klink nu gewoon als een watje. Het komt gewoon door de uitstraling die Devon heeft. Vanwege zijn gespierde lijf, donkere haren en oogkleur kan hij al snel intimiderend overkomen. Heel anders dan mijn verschijning, al wil je ook liever niet in mijn buurt zijn als ik woedend ben. Gelukkig heb ik een lang lontje en daarmee dus ook veel geduld.
Zodra we allebei de auto uit zijn, komt Devon al met grote stappen naar ons toe. Snel loop ik om de auto heen zodat ik naast Ruby kom te staan. Niet dat ze mijn hulp nodig zal hebben, maar gewoon voor het geval dat.
‘Niet te geloven!’ begint hij brommend. ‘Jullie moesten hier allang zijn en dan komen jullie nu pas aankakken.’ Ja, wrijf het er vooral nog even in, alsof ik het al niet erg genoeg vind dat ik te laat ben. ‘Ik had je beter verdomme mee moeten nemen terug naar huis, hadden we dit gezeik ook niet gehad, willen jullie soms jullie baan zo graag kwijt?’ Dat laatste snauwt hij ook naar mij toe waardoor ik hem even verbaasd aankijk. Zeg, hij hoeft tegen mij niet te praten alsof hij mijn grote, strenge broer is! Laat hem maar razen, zucht ik bij mezelf, dat lijkt me beter.
Devon blijft doorgrommen terwijl Ruby zo onopvallend mogelijk, al ontgaat haar grijnsje mij niet, de sleutels en mobiel in mijn broekzak doet.
‘Devon, Devon, doe eens rustig,’ spreekt ze betuttelend over hem terwijl ze haar handen op zijn schouders legt en mij een blik geef. Ik begrijp het: ren voor mijn leven. Zo onopvallend mogelijk verlaat ik de kring van drie personen en zorg er eerst voor dat ik achter Devon kom te staan. Ik hoor Devon nog steeds van alles mompelen, maar ben meer gefocust op mijn eigen pas. Nog één stap, nog ééntje en.. ja! Ik draai me om en loop met grote, snelle passen naar binnen. Daar loop ik al snel Maxime tegen het lijf. Of ja, ik zie haar voorbij de gang lopen, ze kijkt me aan, loopt verder, en komt dan teruggelopen. O, daar komt ze zeuren over het feit dat ik te laat ben.
Ik wil mijn mond al opentrekken om me te verontschuldigen als zij begint met praten.
‘Matthew,’ zegt ze. ‘Jouw moest ik hebben. Eindelijk! In de kleedkamer zit Mary, onze nieuwe kledingontwerpster.’ Ik grijns, bedankt Maxime, dat scheelt me weer zoeken. Zij weet niet eens dat ik haar al ken. ‘Je moet er even naartoe, want ze gaat al jullie maten opnemen. Heb je Ruby trouwens gezien? Die is namelijk ook te laat.’ “Ook”, fijn, ze is al de tweede die het er in wrijft. Ik knik met een bescheiden glimlach en wijs over mijn schouder.
‘Ze is buiten met..-‘ ‘Oké, thanks!’ kapt ze me af en loopt gehaast door naar buiten. Ruby is met Devon, zou ik haar moeten waarschuwen? Ik schud mijn hoofd, ze kunnen elkaar toch niet eeuwig ontlopen.
Zodra Maxime door de achterdeur is verdwenen, grijp ik mijn kans en loop snel naar de kleedkamer. Misschien zijn er nu nog geen andere strippers… Ik heb gelijk, Mary zit er nog alleen. Vanachter loop ik naar haar toe en sla mijn arm even over haar schouder.
‘Een goedemiddag, schone jonkvrouwe,’ spreek ik haar met een charmante toon aan. Dan laat ik haar weer los en loop naar de tafel tegenover haar om daar vervolgens tegenaan te leunen.
‘Al vroeg aan het werk, zie ik. Ik kom hier voor het opmeten van mijn spieren.’ Ik grijns even en doe een bodybuilder positie waarbij ik mijn spieren aanspan. ‘En natuurlijk om te vragen of je nog goed hebt geslapen nadat ik je gisteren thuis heb gebracht.’ Ik hoop natuurlijk dat ze de hele nacht wakker heeft gelegen van mij, maar dat zou ze nooit zo letterlijk toegeven.

Maxime Walker
Ehm, even nadenken. Ik heb Mary verteld over de noodkleding, dat ik haar er graag iedere show bij wil hebben.. Wat ben ik vergeten? Ik sluit mijn ogen even zodat ik beter na kan denken. Als ik ze weer open zie ik Devon op ons aflopen. Niet echt iets waar ik op zit te wachten, al helemaal niet na zijn woede-uitbarsting jegens zijn mobiel. De blik in zijn ogen is dan ook niet de blik die ik gewend ben. Hij is koud en kil en zijn kaken zijn strak op elkaar geklemd. God, nog even en hij gaat me vermoorden. Zijn blik geeft me echt kippenvel, maar niet op de goede manier. Ik had gehoopt dat de bui misschien alweer een beetje gezakt was, maar ik heb hem blijkbaar echt enorm gekwetst. Iedere seconde die ik naar hem moet kijken, wat nogal vaak is omdat mijn hersens en lichaam niets anders willen, voel ik me schuldiger. Ergens zou ik willen dat hij één keer gewoon heel hard tegen me zou schreeuwen. Alles eruit en dan weer gewoon terug naar hoe het was, maar dat is denk ik niet realistisch.
‘Madame,’ groet hij Mary met een charmante stem en mijn adem stokt gelijk in mijn keel, al zie ik dat zijn nog altijd niet is zoals normaal. Hij voelt zich duidelijk niet op zijn gemak met mij erbij.
‘Ik ben Devon Garcia,’ stelt hij zichzelf voor. Hij neemt Mary’s hand vast en plaatst er een gecharmeerd, zacht kusje op. Hoewel ik hem dit al zo vaak heb zien doen, voel ik nu toch een steek van jaloezie. Devons hele houding verandert abrupt als hij zich naar mij toe draait, iets wat me veel meer pijn doen dan het zou moeten.
‘Miss Walker,’ groet hij me kil, terughoudend en enkel met een kort knikje. Omdat ik op dat moment niet logisch na kan denken knik ik ook enkel kort, alleen al voor de show. Hij noemt me nooit “Miss Walker”, ik vind het ook helemaal niet leuk dat hij me nu wel zo noemt. Het is enorm afstandelijk en niet zoals Devon normaal tegen me praat. Wie zich brandt moet op de blaren zitten, maar ik heb me wel grandioos verbrand.
Hierna draait hij zich om en verdwijnt naar buiten. Ik kijk kort om en kijk dan snel terug, bang dat hij ook nog achterom zal kijken. Ik zou op dit moment het liefst spoorloos van de aarde willen verdwijnen, maar Mary en Charlie staan nog altijd naast me en ik wil niet onprofessioneel overkomen. Ik werk dan wel in een striptent, maar ik neem mijn werk doodserieus.
‘Het spijt me,’ kuch ik even en schraap mijn keel. ‘We gaan verder.’ Samen met Charlie en Mary loop ik door naar de kleedkamer.
‘Dit is dus voornamelijk je werkplek, al hoef je hier niet dag en nacht te blijven zitten natuurlijk. Ik zal je nu met rust laten. De strippers komen zo meteen bij elkaar zodat je hun maten op kunt nemen. De kleren in die mand zijn stuk dus of je die eventueel kunt maken?’ glimlach ik. Ze knikt en Charlie plaatst een kus op haar wang.
‘Echt enorm bedankt! Dan ga ik even iedereen bij elkaar zoeken zodat je kunt gaan meten. Ook al zal ik tussendoor regelmatig komen kijken hoe het gaat en mocht je vragen hebben, weet je me te vinden.’ Ik neem afscheid van haar en loop vervolgens via dezelfde route terug naar de club zelf. O, Ruby, die moet ik ook nog hebben! Die maar eerst doen dan, Mary kan eventueel Charlies maat wel opnemen en wie weet kom ik de andere strippers onderweg nog wel tegen.
Ik loop voorbij allerlei gangen backstage en wanneer ik er één inkijk, zie ik Matthew staan. Hé, wacht! Ik was de gang al voorbij gelopen en draai me nu snel om zodat ik naar Matthew toe kan lopen. Hij is te laat, maar ik heb het nu even te druk om er moeilijk over te gaan doen.
‘Matthew,’ zegt ik en stap nog meer op hem af. ‘Jouw moest ik hebben. Eindelijk! In de kleedkamer zit Mary, onze nieuwe kledingontwerpster. Je moet er even naartoe, want ze gaat al jullie maten opnemen. Heb je Ruby trouwens gezien? Die is namelijk ook te laat.’ Matthews gezicht vertrekt even bij de woorden ‘te laat’, daarna glimlacht hij bescheiden en wijst over zijn schouder.
‘Ze is buiten met..’ ‘Oké, thanks!’ kap ik hem af. Ik hoorde wel dat hij nog wat wil zeggen, maar daar heb ik geen tijd voor. Alles moet geregeld worden. Ik loop langs Matthew af naar buiten en zwaai de deur open.
‘Ruby!’ roep ik met een vriendelijke stem en sta even stil als ik Devon zie. Shit, dat is dus wat Matthew wilde zeggen. Niet over je heen laten lopen, Maxime, je bent een grote meid. Figuurlijk gesproken dan, want in het echt val je in het niets bij Devon. Ik schraap even mijn keel en loop dan naar Ruby toe, Devon volkomen negerend, al heeft mijn hoofd wel de neiging steeds naar hem toe te draaien.
‘Matthew vertelde me dat je hier bent en ik wilde je vragen of je misschien tijd had om de drankvoorraad te controleren. Er staat achter nog wel wat, maar ik weet niet of dat genoeg is en anders moet ik Mike dus nieuwe laten bestellen.’ Zo, dat was een hele mond vol en ik ben trots dat ik het er op een normale toon heb uitgekregen. Helaas gaat Ruby wel doen wat ik zeg, waardoor ik alleen achterblijf met Devon en een vreselijke stilte. Ik durf hem eerst niet aan te kijken en draai me dan toch naar hem toe. Werk, doe het voor je werk.
‘Je moet naar de kleedkamer. Mary wil je maten opnemen, als je daar zin in hebt natuurlijk,’ voeg ik er snel aan toe, alsof ik bang ben dat er een bom zal barsten als ik het verkeerde zeg. Dan is het weer stil. De tranen staan hoog in mijn ogen maar ik knipper ze weg, debiele vrouwelijke emoties.
‘Devon, dit is compleet belachelijk!’ zeg ik dan iets harder dan bedoeld en kijk hem ineens recht aan. Direct daarna vraag ik mezelf af wat me in godsnaam bezielt, maar nu ik eenmaal ben begonnen moet ik ook verdergaan.
‘Hoe oud zijn wij? We gedragen ons als een stel kleine kinderen. Wil je me echt gaan ontlopen hier op het werk? Ik weet dat ik je gekwetst heb, oké? En dat spijt me.’ Verdomme, er ontsnapt toch een traan en ik veeg deze direct ruw weg. Laat het gelijk een waarschuwing zijn voor de andere tranen die van plan waren weg te glippen.
‘Ik had die woorden niet mogen zeggen, maar wees realistisch. Het ene moment wijs je mij af en zeg je dat het een spel moet blijven en het volgende moment lig je halfnaakt onder me. Heb je enig idee hoe vreselijk verwarrend dat is?’ De toon in mijn stem verandert continue. Het ene moment klinkt het boos, dan weer treurig en is er een snik in mijn stem te horen, maar ik ben nog niet klaar met hem.
‘Ik wil echt toegeven dat ik fout zat, het doet mij ook pijn om te zien hoeveel ik je gekwetst heb, maar ik heb ook geen enkel idee hoe ik dat goed kan maken. Tja, mijn woorden terugnemen, maar daar heb je niets aan, want ik heb ze nog altijd uitgesproken en op het moment dat ik ze zei, meende ik alles, dus ik zou liegen als ik ze nu terug zou nemen.’ Zo, eigenlijk had ik hem nog veel meer willen vertellen, maar als ik nog langer doorga barst ik dadelijk echt in tranen uit en dat probeer ik te vermijden. Sowieso is mijn hoofd ineens één grote leegte en zijn alle woorden weg.

---

everything, in time