[RPG] Greenfields Coven ~ 9 - Speeltopics

Greenfield California, 2012. Population: 16,330. In dit relatief kleine stadje gebeurd iets bijzonders, iets wat al jarenlang aan de gang is. Een coven gevult met heksen, goedaardige heksen en een enkele kwaadaardige. Daarnaast heb je degene die op hun jagen, de hunters.

De regels:
- Geen perfecte karakters.
- Orginele karakter die je niet ergens anders gebruikt.
- Geen tijd = niet meedoen.
- Niemand buitensluiten.
- 16+ is toegestaan.
- Geen one-liners.
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Naamsveranderingen graag melden.
- Blijf realtisch, je kan geen onmogelijke krachten hebben.
- Alle krachten komen uit spreuken, niet uit jezelf.
- Maximaal 2 rollen per persoon, alleen in variatie.

Het hoofdkwartier van de hunters. Dit is hun vergaderzaal.
Dit is waar de Coven bijeenkomt.
In dit eeuwenoude gevecht proberen de heksen niet op te vallen en normaal te doen terwijl ze terugvechten tegen de hunters. Gaan ze alleen in de verdediging of slaan ze keihard terug met een aanval? Dat is aan de heksen.
De hunters stellen ondertussen allerlei missies op om erachter te komen wie de heksen zijn en hoe ze ze uit hun tent kunnen lokken in hun hoofdkwartier. Het liefst willen ze deze heksen vangen om erachter te komen waar hun coven bij elkaar komt en welke leden er allemaal zijn.

Heksen:

- Aurora Delila Whitlock CxStylinson
- Fiona Evelyn Sinclair Chat
- - -
- Avery Violet Stone Arachno

- Zane Blade Reynolds Assassin
- Kyle Dyer Soubi
- - -
- - -

Hunters:

- Angelica 'Angel' Wolfe Assassin
- - -
- Alice Hale Frodo
- - -
-
- Blaise Wolf Hunter Arachno
- Yurian Xander Green MakeMeIrish
- - -
- - -

Rollenstory
Rollentopic

[ bericht aangepast op 28 nov 2012 - 21:02 ]

---

Your make-up is terrible

Yurian Xander Green

Een verveelde zucht verlaat mijn mond. Waarom heb ik nooit iets te doen? Ik bedoel de andere hunters zijn altijd wel iemand op het spoor, nou altijd? Zij hebben wél iets te doen, laten we het daar maar op houden. Opnieuw zucht ik even en pak het zakmes uit mijn broekzak, ik klap hem open en bekijk hem een keer. Het is een prachtig dingetje, gehad van mijn overgrootouder. Hij was overigens ook een hunter geweest en erg gehecht aan het mes, waarom een mes? Geen idee, dat is een symbool voor onze familie. Ik laat het kleine snijblad over mijn hand gaan, zodat er net geen sneetje ontstaat.
Door de schrik die ik ineens krijg omdat er iemand op mijn schouder tikt geef ik mijzelf echter wél een snee in de handpalm waarna ik mijn zakmes laat vallen. Geschrokken draai ik mezelf om. Daar staat een dame. Mijn grote ogen van de schrik verkleinen vanzelf weer en ik buk om mijn zakmes te pakken.
"Women, je liet me schrikken. Is er iets dat ik kan doen?" vraag ik wanneer ik weer recht sta. Ik klap mijn zakmes terug in en stop hem weer in mijn broekzak. Ik bekijk de snee in mijn handpalm, het bloedt, niet veel gelukkig. Ik breng mijn hand naar mijn mond en begin het bloed weg te halen. Ondertussen gaat mijn blik even over de dame voor mij. Ze heeft een goed uiterlijk moet ik eerlijk zeggen. Als ik meen dat het bloedden is gestopt haal ik mijn hand bij mijn mond weg en graai ik in mijn zak, om daar vervolgens een zakdoekje te vinden, ik leg hem op de snee en kijk de dame nu recht aan.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aurora Delila Whitlock.

De jongen draaide zich naar me toe en ik merkte dat hij wel van mij was geschrokken. Mijn ogen schoten snel naar zijn hand waar een beetje bloed op te vinden was. Zoals altijd volgde ik met mijn groene, katachtige ogen elke beweging die hij maakte. Zoals al eerder was uitgelegd, een gewoonte.
"Women, je liet me schrikken. Is er iets dat ik kan doen?" vroeg de jongeman, waardoor mijn ogen snel naar het mes schoten.
Waarom had hij een mes bij zich? Zo gevaarlijk waren de straten hier in Greenfield nou ook weer niet... Ik besloot om er voorlopig geen aandacht meer aan te besteden, maar als het nodig was brandden mijn voeten al om zo snel mogelijk weg te komen.
"Het spijt me." zei ik snel, waarna ik hem een verontschuldigend lachje toonde. "Maar nee, ik zocht gewoon iemand om mee te praten. En jij leek me wel een geschikt persoon."
Liegen, dat deed ik niet. Verzwijgen, ja. Zelf vond ik niet dat het hetzelfde was, maar ook dit kon je vanuit twee punten bekijken. Ik ging er niet meer woorden aan vuil maken, dus ik besloot om mezelf maar snel uit mijn gedachten op te wekken en keek de jongen weer aan, die best wel schattig oogde naar mijn zin.
"Gaat het wel goed?" vroeg ik, waarna ik toekeek hoe hij in zijn zakken graaide en ik onwillekeurig erna bleef staren totdat hij er een zakdoekje uitviste. Ik was voorzichtig, opvallend voorzichtig. Maar dat was ik altijd al geweest, misschien omdat ik vrij nieuw was in het heksenleven.
De jongen legde het zakdoekje op de snee en ik had even de neiging om te zeggen dat hij het moest vastknopen om het als knevel te gebruiken, maar dat was een beetje overdreven voor dat kleine sneetje.
"Mijn naam is Aurora trouwens." zei ik op een vriendelijke toon, waarna ik weer opkeek naar de jongen en een paar keer knipperde met mijn ogen. Anders bleef ik staren en zijn bewegingen volgen, wat best wel eng over zou kunnen komen.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Kyle Dyer

'Hé? Oh nee, zet maar op wat je wilt hoor. Je mag doen wat je wilt, ik ben er toch niet,' glimlachte Angel eventjes. Ze stond op, waarna ze zich even uitrekte. Een klein glimlachje sierde mijn gezicht. Ik was blij dat het nu niet meer was dan zo net. Een discussie over tovenarij.. 'Nou ja, dan krijg je ook niet te zien dat ik Blaise in elkaar sla, als ik daar de kans voor krijg,' zei ze en ze glimlachte toen weer, ook al was hij best hatelijk... 'Ik weet niet wanneer ik terug ben,' zei ze nadat ze naar de deur was gelopen. Ik maakte nog een vage zwaai gebaar naar haar voordat ze wegging. Ik zuchtte zacht toen ze weg was. Het was een raar gevoel om in mijn eentje hier te zitten. Ik was dan wel is waar gewend om in mijn eentje te zijn in huis, maar ik kon nog steeds niet met volle overtuigingen zeggen dat dit ook mijn huis was. Het was te mooi om waar te wezen. Ik grinnikte zachtjes om mij zelf. Zag mij dan, ik woon bij een vrouw in huis die ik net twee á drie dagen ken. Lachend schudde ik lichtjes mijn hoofd en stond vervolgens op. Ik ging naar de tv toe, om die uit te doen. Ik mocht hem overzetten, maar ik zou dan toch niet kijken. Mijn hele leven lang heb ik mij kunnen vermaken zonder tv, waarom zou ik dat nu niet kunnen? Ik volgde mijn weggetje naar de gang toe om mijn jas te pakken. Nog een wandelingetje kon geen kwaad, bovendien kon ik dit keer de natuur weer een handje helpen om er mooier uit te zien. Tenminste, als er geen mensen in de buurt waren. Een glimlachje sierde mijn gezicht en sloot de deur achter mij dicht zodra ik buiten was. Toen ik begonnen was met lopen viste ik een sigaretje uit mijn broekzak en stak die op. Even keek ik naar het pakje.
'Bijna op,' mompelde ik zachtjes. Hmm, ik moest het wat rustiger aan doen ermee. Normaal rookte ik niet zo heel veel, toch? Ik zuchtte eventjes en stopte het pakje in mijn zak. Ik nam een trekje en hield dit keer de rook wel in mij. Misschien was het dan slecht, maar ik hield het nu wat langer in mij omdat ik dat bij mijn vorige niet één keer deed. Even keek ik om mij heen of ik een mens zag en zodra ik die niet zag mompelde ik een paar woorden. Één van mijn leukste spreuken. Het zorgde ervoor dat er een windvlaag kwam, die er voor zorgde dat de bladeren begonnen te dansen. Met een tevreden glimlach keek ik ernaar. Ik keek om mij heen om te kijken waar ik was. Het kwam mij bekend voor, hier in de buurt stond de Coven. Ik kon een bezoekje brengen.. Wie zou er nou zijn om deze tijdstip? Ik had op dit moment dan slechte tijd besef, maar goed.. Hmm... Zonder echt een keuze te hebben gemaakt begon ik verder te lopen richting de Coven.
Niet veel later zag ik het al in de verte staan. Wanneer ik dichterbij kwam werd het mij duidelijk dat er iemand voor stond. Ik fronste eventjes, schudde lichtjes mijn hoofd en zei mijzelf dat ik niet raar moest gaan denken. Was vast gewoon iemand die niet zoals ik een wandeling aan het maken was en daar even rust nam of zo iets.. Maar zodra ik nog dichterbij kwam, zag ik dat het een bekend iemand was. Eventjes moest ik nadenken om zijn naam..
'Hé! Is dan Zane nou?' riep ik met een lachje naar hem. 'Beetje verdwaald?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Yurian Xander Green

Ik merkte dat de dame alle bewegingen die ik maakte volgde. Het maakt niet uit, ik volg zelf ook graag bewegingen van andere. Mijn ogen worden langzaam naar beneden getrokken. Ik moet mezelf wakker schudden om haar weer recht aan te kunnen kijken. "Gaat het wel goed?" vraagt de dame waarom ik knik. Van zo een klein sneetje sterf je toch niet? Oké, het doet wel even zeer, maar ik ben erger gewend, véél erger.
"Mijn naam is Aurora trouwens," vervolgd de dame, Aurora dus, op een vriendelijke toon. Er ontstaat een glimlachje op mijn gezicht. "Wat een prachtige naam," zeg ik dan en kijk haar aan. "Mijn naam is Yurian. Yurian Xander Green," zeg ik vervolgens. Aurora... Aurora...
"Noorderlicht, je naam betekend noorderlicht is het niet?" vraag ik met interesse en glimlach naar haar. Ik ben eens op de noordpool geweest, lang verhaal. Maar daar noemde ze het noorderlicht een Aurora, het is de Latijnse benaming ervoor.
Ik ben nog nooit eerder een dame tegengekomen met zo een mooie nam als het hare, Aurora... Ik zwijmel bijna weg bij die naam, het is gewoon een magische naam. Ik druk het zakdoekje iets strakker tegen de snee aan omdat ik merk dat het nog altijd bloedt, waarom moet die stomme snee mij nu weer uit gedachten halen? Doordat ik uit mijn gedachten ben gehaald heb ik ook meteen weer oog voor Aurora.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aurora Delila Whitlock.

"Wat een prachtige naam." zei de jongen, waarna hij me aankeek. "Mijn naam is Yurian. Yurian Xander Green." vervolgde hij zijn verhaal.
Ik knikte tevreden en glimlachte, als teken van dank. Zelf had Yurian ook wel een opvallende naam, maar ik vroeg me af waarom ik zijn volledige naam te horen kreeg. Het was niet dat ik geen interesse daarin toonde, maar meer de vraag waarom hij het zo bracht. Normale mensen zeiden gewoon wat hun voornaam was, meer niet. Maar wat is normaal? Niemand is normaal.
"Noorderlicht, je naam betekend noorderlicht is het niet?" vroeg Yurian, waardoor de interesse in zijn stem te horen was.
Ik haalde mijn schouders op en keek hem vragend aan. "Ik heb geen idee, eerlijk gezegd. Ik heb me nooit bezig gehouden met de betekenis van mijn naam... Hoe weet je dat eigenlijk?" vroeg ik met een gemeende interesse.
Ik was inderdaad wel benieuwd hoe hij kon weten wat mijn naam betekende. Zelf verdiepte ik me daar niet in, ik vond het geen toegevoegde waarde hebben. Het was leuk om te weten wat je naam betekende, maar verder interesseerde het toch niemand.
Ik was dan wel diep in gedachten, maar toch bleef een deel van mijn aandacht bij Yurian liggen die ook vrij afwezig leek te zijn. Vooral omdat ik doorhad dat het bloed langzaam door de zakdoek begon te drukken.
"Misschien moet je de wond afspoelen en daarna er een pleister opplakken." zei ik, waarna ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.
Zelf had ik er ook geen pleister opgeplakt, maar ik had het bloed er sowieso afgespoeld en de wond schoongemaakt. Je wist maar nooit welke infecties je ervan kon oplopen... Nu kun je wel gaan zeggen dat ik doordraafde, maar ik had het ook geweten toen ik een ontsteking kreeg aan mijn linkerkuit omdat ik de wond niet goed had behandeld.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Zane Blade Reynolds

Een dankbaar grijnsje glijd rond zijn lippen als ik zeg dat ik het ga proberen. "Dank je man. Je zal nog verbaasd staan hoe ze naar je zal luisteren." grijnst hij geheimzinnig, terwijl hij alweer doorgaat over wat anders en ik afkeurend mijn hoofd schud. Ze doet echt wel haar eigen zin hoor, niet die van mij of hem, volgens mij weet hij dat ook wel. Als ik de sigaret afsla, komt er een vermakelijke blik in zijn ogen te liggen. Hij stopt het terug in zijn jaszak en leunt tegen een muurtje aan, wel moet hij er eerst een aantal stappen naar achter door. Diep ademt ij in en uit en kijkt naar de lucht, die ongmerkt donkerder begint te worden doordat het al ergens aan het einde van de middag is. "Verstandige keus." mompelt hij, bijna onhoorbaar. Ik klem mijn kaken even op elkaar. Heel verstandig ja.
Oo mijn uitleg haalt hij zijn wenkbrauw even op en wrijft met zijn lippen over elkaar, waarna hij weer een haal van de sigaret neemt. Het is bijna opgebrand, waardoor hij hem een laatste keer aftikt, een hijs neemt en deze vervolgens weggooit. Ik vraag me af wat hij er van denkt, vooral omdat hij er niets op zegt. Op mijn volgende woorden knikt hij even, gaat hij terug recht staan en loopt met grote stappen naar me toe omdat er ondertussen toch wat afstand in is gekomen. Eenmaal bij me slaat hij me een aantal keer ‘vriendschappelijk’ op mijn schouder en grijnst even halfjes, terwijl mijn gezicht wat vertrekt. "Als ze inderdaad voor jou specifiek gevraagd heeft, komt het goed." Door deze woorden moet ik fronsen, terwijl hij zijn hand terug naast zich laat hangen en zich abrupt omdraait naar zijn auto.
"Ik weet niet of ik wel wil dat het op die manier goed komt en of jij je daarmee bemoeit." mompel ik, al weet ik niet eens of hij me wel hoort. Het is ook meer tegen mezelf gericht. "Ik ga maar weer eens. Doe Ava maar de groeten." grijnst hij, waar ik afwezig op knik omdat zijn woorden door mijn hoofd blijven gaan. Daarna stapt hij al in zijn auto, start de auto en rijdt weg. Ik kijk hem na en zie kort erna de gestalte van Kyle verschijnen, aan dezelfde kant als Blaise net weg reed. "Hé! Is dan Zane nou?" roept hij met een lachje naar me. "Beetje verdwaald?" Ik frons wat en schud mijn gedachten van me af. "Eh nee. Juist niet." merk ik op.
Ik moet toegeven dat ik wel blij ben om Kyle te zien, al had ik hem niet verwacht. Hij is er al iets langer bij en dat kan ik wel gebruiken, volgens mij. Ik zucht en haal mijn hand door mijn donkere haar heen. "Wist je dat Avery vandaag terug gekomen was?" vraag ik aan hem, al weet ik waarschijnlijk het antwoord daarop al.

---

Your make-up is terrible

Kyle Dyer

Hij fronste en ik keek hem nog steeds met een klein lachje aan. Ondertussen was ik al bij hem aangekomen en stond ik stil.
'Eh, nee. Juist niet,' merkte hij op en ik keek hem nieuwsgierig aan. Ik moest toegeven dat ik de laatste paar dagen niet echt aan de Coven heb gedacht, misschien had ik wat gemist? 'Wist je dat Avery vandaag terug gekomen was?' vroeg hij aan mij. Zie je! Ik had wat gemist. Ik krabde iets aan mijn achterhoofd en zuchtte iets, waarna ik vervolgens lichtjes mijn hoofd beschamend schudde.
'Hmm, ben eventjes niet helemaal met mijn hoofd erbij en mensen komen opeens opdagen,' zei ik met een klein lachje. 'Maar nee, ik wist niet dat ze terug was gekomen? Waarom is ze eigenlijk terug gekomen?' vroeg ik nieuwsgierig aan hem. 'Mag je ook gelijk vertellen waar jij opeens vandaag komt. Niet dat ik het erg vind dat je er bent, ben gewoon nieuwsgierig.'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Avery Violet Stone.
Eenmaal klaar met praten en haar alles verteld te hebben, wat nog een gehele boel was, waren we vele theekopjes en koekjes later. De theepot was leeg en in het pakje van de koekjes zat nog één enkel chocoladebiscuit. Ondertussen was het al tegen het eind van de middag geworden, waardoor ik kort naar buiten keek. Ze had een grote, glazen pui waar ik vaak door naar buiten keek en even wegging van de realistische wereld. Mijn gedachte- dromenwereld in.
Zwijgzaam keek Tante Léonie mijn richting op, eerst nog zonder wat te zeggen, echter stond zij vervolgens op om naast mij te zitten op de bank en legde hierbij haar hand op mijn knie neer. Dit deed zij vooral zodat ik naar haar om zou draaien om haar de volledige aandacht te geven, wat ik nu maar al te graag deed. Haar blik stond zacht en lieflijk. ‘Hij klinkt als een goede jongeman, heb je hem voor morgen uitgenodigd, Ava?’ Haar stem had altijd een soort charmante, zachtaardige toon erin verworven. Ik knikte kort, omdat ik wist dat ze niet op een heel lang antwoord zat te wachten. Ook omdat ik honger had gekregen, die koekjes en thee vullen niet bepaald op, dus zo meteen zou ze aan het eten beginnen.
‘Are you afraid of him, of Blaise?’ Vroeg ze abrupt, waardoor ik wakker schrok uit mijn gedachten en een paar keer verward met mijn ogen knipperde. Ik bang voor Blaise? Why should I? Anders zou ik toch daar niet blijven wonen… ‘Je ging daar enkel naartoe omdat je geen andere plaats had Avery. Heb je die nu wel?’ Damn, alsof ze kan weten waar ik aan denk. Volgens mij was ik hier de heks en zij niet. ‘Die jongeman, Zane, had het je voorgesteld.’ Het was geen vraag, maar een constatering. ‘Vindt u dat ik daar naartoe moet, Tante?’ Mijn spraak was een klein, zacht stemmetje geworden, terwijl ik haar antwoord afwachtte. Ze keek me echter alleen met een cryptische blik aan, waarbij ze even op mijn been klopte met haar hand en vervolgens op stond. ‘De tijd zal het leren, Ava, luister hiernaar.’
Haar wijsvinger wees naar mijn hart, waardoor ik het niet kon laten mijn ogen te rollen. ‘Die doet het al een hele lange tijd niet meer, kan ik niet op mijn verstand vertrouwen?’ Ze gniffelde kort en schudde haar hoofd. ‘O god nee, zeg. Je angst zit vooral in je hoofd, dat heeft je nu hier gebracht,’ sprak ze op een wijze manier, waarna ze nu toch echt wegliep naar de keuken. Ze liet me achter in de kamer met haar hondje en twee katten, die overigens heel goed samen konden zijn. Ik was allang blij dat ze elkaar niet aan vielen. ‘Help me met het eten.’ Ik gaf er geen tegenspraak op, knikte, ondanks dat ze dit niet zag, en liep hierna naar de keuken om haar te helpen. Het was pasta met salade en ze had er een speciaal recept van, dit kon ze altijd goed maken. Hoewel ik al in de koelkast keek voor een soort toetje, merkte ze al op dat ik dit deed en een waarschuwende blik kwam daarom ook al in haar ogen. Hier op glimlachte ik ietwat schaapachtig, terwijl ik de koelkast dichtdeed en haar gehoorzaam mee hielp.

---

†

Zane Blade Reynolds

Na mij opmerking kijkt Kyle me nieuwsgierig aan. Hierna stel ik gelijk mijn vraag, ik weet niet of ik veel zin heb om er op in te gaan. Hij krabt iets aan zijn achterhoofd en zucht iets, waarna hij vervolgens lichtjes zijn hoofd beschamend schud. Dat had ik eigenlijk al verwacht. "Hmm, ben eventjes niet helemaal met mijn hoofd erbij en mensen komen opeens opdagen." zegt hij met een klein lachje. Ik glimlach wat beleefd en knik, aangezien ik hem best begrijp. Ik heb ook zin om even mijn hoofd er niet meer bij te hebben. "Maar nee, ik wist niet dat ze terug was gekomen? Waarom is ze eigenlijk terug gekomen?" vraagt hij nieuwsgierig aan me. Ik wil net mijn mond opendoen om te antwoorden als hij alweer verder gaat. "Mag je ook gelijk vertellen waar jij opeens vandaag komt. Niet dat ik het erg vind dat je er bent, ben gewoon nieuwsgierig."
"Ik weet niet waarom ze terug is gekomen en dat zijn mijn zaken ook eigenlijk niet echt. Ze is gewoon terug en ze wilde ons opzoeken, al is ze er alweer vandoor. Je kent het wel met haar." vertel ik hem en ik zucht eventjes diep, terwijl ik mijn gezicht neutraal probeer te houden. "Ik ben hier al even, dus ik kom eigenlijk nergens vandaan. Van huis ja." antwoord ik dan op zijn volgende vraag. "Avery had de auto van iemand anders meegenomen en die die geparkeerd, soms kan ik haar wel door elkaar schudden... Rare gozer was dat." Ik haal kort mijn schouders op en draai me dan naar het huis. "Ga je mee naar binnen?" vraag ik dan aan hem. Praatdag, vandaag is het praatdag. Maak er maar weer gebruik van, iedereen.

---

Your make-up is terrible

Kyle Dyer

'Ik weet niet waarom ze terug is gekomen en dat zijn mijn zaken ook eigenlijk niet echt. Ze is gewoon terug en ze wilde ons opzoeken, al is ze er alweer vandoor. Je kent het wel met haar,' vertelde Zane aan mij en hij zuchtte toen eventjes diep, terwijl hij zijn gezicht neutraal hield. Lichtjes knikte ik op zijn woorden. 'Ik ben hier al even, dus ik kom eigenlijk nergens vandaan. Van huis ja,' antwoordde hij dan op mijn vraag en ik moest er eventjes om lachen. 'Avery had de auto van iemand anders meegenomen en die die geparkeerd, soms kan ik haar wel door elkaar schudden... Rare gozer was dat.' Kort haalde hij zijn schouders op en draaide zich toen naar het huis toe. Lichtelijk nieuwsgierig keek ik naar zijn rug. Welke gozer bedoelde hij? 'Ga je mee naar binnen?' vroeg hij dan aan mij. Lichtjes knikte op zijn vraag en begon toen samen met hem naar binnen te lopen.
'Welke gozer was er bij dan?' vroeg ik vervolgens aan hem. Volgens mij had hij zijn naam namelijk ook niet opgenoemd. 'Was er trouwens een speciale reden dat jij hier op bezoek kwam?' Mijn blik liet ik een beetje door de gangen gaan. Zo ver ik het wist was het hier aardig rustig. Misschien liep ik gewoon weer achter op die zaken.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Yurian Xander Green

Aurora haalt haar schouders op. "Ik heb geen idee, eerlijk gezegd. Ik heb me nooit bezig gehouden met de betekenis van mijn naam... Hoe weet je dat eigenlijk?" Ik hoorde de interesse in haar stem. Een klein glimlachje komt rond mijn lippen. "Misschien moet je de wond afspoelen en daarna er een pleister opplakken." zegt Aurora dan en ik kijk even naar de wond op mijn hand. Ik schudt mijn hoofd even.
"Neen, dat gaat vanzelf wel over. Ik heb ergere dingen meegemaakt," glimlach ik en denk na. "Je wilde weten hoe ik wist wat je naam betekende hé? Ik ben vroeger een keer naar de noordpool geweest, voor eh- School," verzin ik dan snel. "Toen moesten we veel leren en daarbij kwam ook de Latijnse benaming van het noorderlicht. Vandaar," zeg ik vervolgens. Misschien was het een leugen, maar ik kan moeilijk vertellen dat ik daar eenmaal naartoe ben geweest voor een training? Dan komen er weer meerdere vragen; 'Wat voor training?' 'Waarom train je' etc. Nee dat wil ik liever niet, straks verraad ik mijzelf nog, of erger straks is Aurora een heks en dan ben ik de lul. Ugh, ik moet er niet aan denken. Er trekt een rilling over mijn lijf heen en kort laat ik mijn hand over mijn arm gaan om de rilling weg te krijgen.
Ik laat mijn blik opzoek gaan naar die van Aurora en kijk haar vriendelijk aan. Ik staar niet, dat vindt ik wat 'onbeleefd'. Wat is er toch met me? Ik bedoel; Altijd flirt ik, met bijna iedere dame. Maar het lijkt wel of ik bij Aurora even iets rustiger aan doe. Vreemd..

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Zane Blade Reynolds

Kyle moet lachen als ik zeg dat ik van huis af kom, maar het klinkt dan ook een beetje... komisch eigenlijk, dus begrijp ik het wel. Als ik vraag of hij mee naar binnen gaat, knikt hij licht en loopt hij samen met mij het huis in. "Welke gozer was er bij dan?" vraagt hij vervolgens aan me. "Geen idee." antwoord ik. "Hij wilde niet zeggen wat zijn naam was. Ik vond hem maar arrogant. Donker haar, donkere ogen, leren jas." zeg ik, maar dat zou iedereen kunnen zijn. Ik be niet zo goed in persoonsbeschrijvingen maken.
"Was er trouwens een speciale reden dat jij hier op bezoek kwam?" vraagt hij vervolgens en hij laat zijn blik door de lege gangen gaan. Ik bijt kort op mijn lip en loop de keuken ik. "Ik verveelde me." antwoord ik wat ontwijkend en ik haal mijn schouders op. Ik heb weinig zin om hem de waarheid daarover te vertellen. "Wat kom jij hier doen dan? Het is de laatste tijd erg stil hier..." mompel ik en ik open de de koelkast om er wat in te neuzen, zonder echt te kijken wat er in ligt.
Er ligt dan ook weinig in. Wat fruit dat zacht word, een paar pakken met drinken en dat was het wel. Er woont op het moment dan ook niet iemand hier, geloof ik. Ik vraag me af waarom Avery niet gewoon tijdelijk hier wilt wonen als ze niet bij mij en die rare gozer van daarnet wilt wonen. Ik zucht en haal er een verloren biertje uit. "Jij ook?" vraag ik aan Kyle, terwijl ik opkijk van de koelkast.

---

Your make-up is terrible

Kyle Dyer

Hij had uitgelegd hoe de gozer eruit zag. Die uitleg paste goed bij Blaise, maar veel meer mensen pasten in zijn uitleg. 'Zeg, als je zo ook nieuwe hunters moet beschrijven.. Daar komt dan niks van terecht,' zei ik met een lachje. Zane volgde zijn weg naar de keuken. 'Ik verveelde me,' zei hij wat ontwijkend. Ik hield mijn hoofd eventjes scheef toen hij zijn schouders ophaalde en liep toen ook verder de keuken binnen. 'Wat kom jij hier doen dan? Het is de laatste tijd erg stil hier...' mompelde hij en opende de koelkast. Lichtjes haalde ik mijn schouders op.
'Wandelen.. Ben nog niet echt gewend aan mijn nieuwe huis.,' vertelde ik hem. 'Jij ook?' vroeg hij, terwijl hij opkeek van de koelkast. In zijn hand zag ik een biertje. Eventjes keek ik hem twijfelend aan, maar haalde dan toch mijn schouders op. 'Waarom ook niet,' zei ik met een kleine glimlach. 'Zonde om weg te gooien, niet?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Aurora Delila Whitlock.

Yurian schudde zijn hoofd. "Neen, dat gaat vanzelf wel over. Ik heb ergere dingen meegemaakt," zei hij, waarna hij eventjes glimlachte. "Je wilde weten hoe ik wist wat je naam betekende hé? Ik ben vroeger een keer naar de noordpool geweest, voor eh- School,"
Ik kon de lichte aarzeling in zijn stem horen en trok mijn wenkbrauwen direct op, waarna ik behoedzaam een onrustig stapje achteruit zette. Ik was veel te voorzichtig en opvallend bezig, maar als ik hoorde dat iemand misschien aan het liegen was kon ik maar beter opletten...
"Toen moesten we veel leren en daarbij kwam ook de Latijnse benaming van het noorderlicht. Vandaar," zei hij vervolgens, waardoor mijn spieren zich weer lichtjes ontspanden.
Ik knikte langzaam en beet even twijfelend op mijn lip. Zou ik hem moeten geloven? Ja, eigenlijk wel... Deze jongen was zo onschuldig. op het mes en de aarzeling na...
Yurian zocht mijn blik op en keek me vriendelijk aan, waarna ik liefjes glimlachte en even naar het muurtje keek waar het agressieve mormel van een kat naar ons zat te staren alsof ze binnen drie seconden een prooi zou kunnen vangen. Ik schudde lichtjes mijn hoofd en wenkte het beest, waarna het meteen van het muurtje afsprong en naast mijn linkerbeen ging staan. Ze week niet zo snel van mijn zijde als we weg waren. Nu keek ze Yurian minachtend aan terwijl ze een beschermende houding had aangenomen. Amethist was gewoon een aparte kat, en daarom had ik haar gekocht. En misschien omdat een spreuk het beestje in de goede richting kon helpen...
"Dit is Amethist." zei ik maar tegen Yurian.
Misschien vroeg hij zich wel af waarom een sneeuwwitte kat ineens naast me ging staan. Ach ja...
"Dus... Heb je zin in koffie bij mij thuis?" vroeg ik met een zwak glimlachje. Ik had echt vrienden nodig... En koffie met speculaasjes wilde me daar nog wel een beetje bij helpen.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Zane Blade Reynolds

"Zeg, als je zo ook nieuwe hunters moet beschrijven.. Daar komt dan niks van terecht." zegt Kyle met een lachje. Ik grijns schaapachtig en haal mijn schouders op. "Tsja, dan moeten het maar vrouwen zijn, die kan ik prima omschrijven." zeg ik dan. Op mijn vraag haalt hij lichtjes zijn schouders op. "Wandelen.. Ben nog niet echt gewend aan mijn nieuwe huis..." vertelt hij me. Ik glimlach begrijpend. "Hé, nieuw huis? Volgens mij heb ik iets gemist. Praat me eens bij."
Eventjes kijkt hij me twijfelend aan als ik hem een biertje aanbied, maar hij haalt dan toch zijn schouders op. "Waarom ook niet." zegt hij met een kleine glimlach. "Zonde om weg te gooien, niet?" Hierop grijns ik breed en pak ik nog een biertje. "Zo mag ik het horen, Kyle." Uit de la pak ik een flessenopener, waarna ik ze beide openmaak en Kyle zijn biertje aan geef. Al snel loop ik door naar de woonkamer om daar op de redelijk versleten, zwarte bank plaats te nemen. Die is er al zolang ik het me kan herinneren.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 28 nov 2012 - 21:43 ]

---

Your make-up is terrible