Quileute RPG || Twilight || O8 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley
Jared Cameron
Paul Lahote
Brady Fuller
Collin Littlesea

Mensen
Emily Young
Rachel Black
Rebecca Black
Kim Connweller
Claire Young – Tempus

Cullens
Carlisle Cullen – Hotchner
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Ceremonials
Renesmee Cullen – Ceremonials

Onbekende personen
Maximaal 7
Ameleigh Bluebell Winter – Mens – Leave
Jezebel Odys Fray – Hybride – Leave
Efthimia Pandora Nemesis – Hybride – Gurlby
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter


|| REGELS
Niemand doden zonder toestemming van die persoon.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Vier rollen per account.
Maximaal zeven verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh.

[ bericht aangepast op 22 jan 2013 - 11:39 ]

---

•

Jezebel Odys Fray
Ik voelde een lichte suffigheid toen ik opnieuw op mijn eigen benen stond, en was dan ook blij met Embry's arm die me enigszins tot rust bracht. Onderweg hadden Ithuriël en Emmelynn zich ingepakt zodat ze niet zouden glimmen in dit warme zomerweer. Ikzelf glansde slechts, waardoor ik gelukkig geen extra kledingstukken zou moeten dragen. Mijn vingers vonden hun bekende weg door die van Embry, waarmee ik als eerste de stad binnenliep. Het kasteel was in het hartje van de stad, maar nu waren we in de buitendelen waarin diverse markten en terrassen te zien waren. Ik stopte kort om me om te draaien naar Ithuriël, die ons via zijstraatjes sneller naar het kasteel wist te leiden. Hij en Emmelynn waren duidelijk gespannen, en ik kon het hen niet kwalijk nemen. De greep om Embry's hand verstrakte iets toen de enorme torens in zicht kwamen, en ik kon het niet laten mijn ogen stuurs te vernauwen toen ik hun geuren oppikte. Ze waren heel vaag, maar ze waren er - en dat was genoeg overtuiging voor mij. Ik concentreerde me op de lachende toeristen, het meisje wiens ijsje uit haar handen viel en de ouders die zich beklaagden over hun kinderen. Ze waren zo onwetend. Zo kwetsbaar. Ze waren voedsel, en bron van overleven. Zo onnozel en dom. Ik schudde mijn hoofd kort voor ik mijn blik voor een laatste maal tot Embry richtte. We zouden ze daar weg gaan halen.

Ameleigh Bluebell Winter
Het ging zo snel. Zo snel dat het aan mijn ogen ontglipte. Raphaël richtte zich op Aro, terwijl mijn ogen afdwaalden naar Alec en Jane. Alec glimlachte onvoorspelbaar. Het beviel me alleszins niet. De twinkeling in zijn ogen verraadde een onbewust plan. Wat zouden ze doen? Onze band kapot maken.
Maar hoe? Ik voel Raphaëls warme lichaam tegen het mijne, zijn armen die me proberen te beschermen maar ik weet dat het geen nut zal hebben. Aro is nu degene die zich voor Raphaël vertoont, grimassend. Het duurt slechts een seconde voor ik Alecs ijskoude omhelzing voel die me wegtrekt van de warmte en me ergens naar de andere kant van de ruimte loodst. Ik voel de pijn aan het oppervlak van mijn huid waar zijn druk het grootst is, en zijn koele adem tegen mijn kwetsbare nek. Hij staat achter me, zijn armen net boven mijn ribben gekruld. Als hij zou willen - zou hij mijn hart met slechts één beweging kunnen verpletteren. Als Raphaël zijn krachten nu gebruikt op Alec.. is het over. Ik kan het niet helpen dat er tranen opwellen in mijn ogen. Ondanks mijn gave, weegt de pijn om Raphaël te verliezen hoger dan die kracht. 'Toe maar, Alec.' Gebied Aro de jongen poeslief. En op dat moment weet ik dat het over is. Geen redding, geen ontsnapping. Ik voel zijn tanden door mijn zachte huid - de gulzigheid waarmee hij zich op mijn bloed stort en het zekere vergif dat hij tegelijkertijd teruggeeft. Ik voel hoe mijn lichaam zwakker wordt en Alec uiteindelijk wel vast moét houden omdat ik anders tussen zijn armen vandaan glip. Ik hoop dat Raphaël weet dat ik van hem houd, want ik kon de kracht niet vinden het hem te zeggen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call
Het was te laat. Ik was te laat, flitst door mijn gedachten - op het moment dat ik Ameleigh's zwarte lichaam niet meer in mijn armen voel en niet meer tegen mijn eigen lichaam gedrukt houdt. Santiago en Demetri liggen nog steeds naar adem snakkend op de grond, Aro kijkt met een vuile glimlach naar een hoek van de zaal - waar Alec vervolgens zijn hoofd buigt en zijn tanden door Ameleigh's huid boort. Tijd om naar haar toe te rennen heb ik niet, Felix' armen zijn als twee bankschroeven rond mijn borst geslagen, maar op het moment dat ik zie dat Ameleigh's ogen langzaam dichtzakken schiet er een blinde waas door mijn ogen en stoot ik een woeste grom uit. Zonder er verder over na te denken transformeer ik onmiddellijk in mijn wolvenvorm, waardoor Felix tientallen meters door de zaal wordt geslagen en uiteindelijk zijn arm verliest doordat hij tegen een marmeren pilaar flitst. De eerste beste vrouwelijke vampier die ik vanuit mijn ooghoek zie verschijnen - volgens mij is het Heide, aan haar knappe gezichtje te zien - schreeuwt het uit wanneer ik mijn tanden in haar nek zet en hem vervolgens voor de helft van haar lichaam trek. Mijn blik schiet naar Aro - wiens blik plotseling van geamuseerd naar doodsbang verandert - maar voordat ik de mogelijkheid heb gehad om naar hem toe te sprinten voel ik een helse pijn door mijn lichaam schieten.
Jane, schiet er even door mijn hoofd, Ameleigh moet hun gave teruggegeven hebben op het moment dat ze bewusteloos is geraakt, haar gave moet gebruikt worden in opperste concentratie. Kermend en piepend kronkel ik in mijn grote wolvenlichaam over de grond, terwijl Aro's blik zichtbaar ontspant en de doodsangsten eruit verdwijnen. Wanneer ik vanuit mijn ooghoeken Felix opnieuw aan zie komen flitsen - nog steeds maar met een arm - en hij zijn been in een schopbeweging achteruit haalt zet ik me klaar voor de klap en knijp mijn ogen stijf dicht. De pijn bij mijn ribben is ongelofelijk, doet me happen naar adem die niet naar binnen wil stromen - en zorgt ervoor dat ik aan de andere kant van de troonzaal tegen de muur wordt gesmeten. Liggend op de grond verander ik automatisch terug naar mijn mensengedaante door de inmense pijn die door mijn lichaam schiet. Enkel nog maar gekleed in mijn half gescheurde broek lig ik schreeuwend van de pijn op de grond, terwijl mijn blik nog voor een enkele keer naar Ameleigh glijdt en vervolgens alles zwart wordt.

Embry Call
Zachtjes knik ik naar Jezebel op het moment dat we de grote, zwarte gangen van het Volturi kasteel betreden, ten teken dat alles goed zal komen en het niet lang zal duren voordat we hier samen met Ameleigh en Raphaël naar buiten zullen lopen. Ongeveer halverwege onze tocht naar de welbekende troonzaal blijf ik echter doodsstil staan en lopen de rillingen over mijn rug. Die schreeuw, schiet er even door mijn gedachten, terwijl er tegelijkertijd een woeste grom uit mijn keel omhoog komt zetten. 'Dat is Raphaël,' grom ik dan woedend, terwijl ik mezelf lostrek van Jezebel en als een razende verder begin te rennen, op te voet gevolgd door de rest van de familie.
Op het moment dat ik de troonzaal binnen storm wordt me de adem even benomen - Ameleigh hangt slapjes in de armen van Alec, terwijl er uit haar nek een dun straaltje bloed loopt, Raphaël ligt schreeuwend van de pijn onder aan een muur met zijn armen rond zijn ribben geklemd en verliest uiteindelijk het bewustzijn. Midden in de zaal ligt een onthoofde vampier, Felix loopt rond zonder arm en Aro lijkt rond te kijken alsof hij niet meer weet wat hij precies moet doen. Voor ik het weet sta ik midden in de troonzaal, mijn hand rond Aro's keel gevouwen en mijn kaken strak op elkaar geklemd. 'Als ik word geraakt door een gave trek ik je kop er in EEN ruk af,' grom ik hard, waardoor ik Jane vanuit mijn ooghoeken een moment zie aarzelen en vragend naar Aro kijkt. 'We nemen de kinderen NU mee, en je laat ons met RUST!' schreeuw ik dan hard, blind van woede en verdriet.

---

•

Jezebel Odys Fray
Nog voor Embry was gestopt, had de schreeuw al in mijn hoofd gezeten en trok er een rode waas voor mijn ogen - één die ik al zo lang niet meer had gehad dat het mij zelfs een moment deed huiveren. Ithuriël en Emmelynn hadden de aanval al ingezet op de overige wacht die kriskras door elkaar renden - maar ik had enkel oog voor de jongen die slapjes tegen de muur zat. Mijn hart zoemde bijna in mijn oren toen ik mezelf op mijn knieën voor hem liet vallen en hem tegen me aan drukte. Emmelynn had Ameleigh losgeworsteld uit Alecs greep door zijn armen van zijn romp te trekken - en legde Ameleigh naast me neer terwijl ze door haar donkere lokken streek. Embry was bij Aro - zijn handen om zijn keel gevouwen en Jane wist niet wat ze moest uitvoeren. Dit zou zo niet stoppen: dan zou het te laat zijn voor Raphaël, en Ameleigh. 'Genoeg.' Fluisterde ik haast onhoorbaar, voor ik mijn ogen sloot en de ruimte liet veranderen in een vuurzee. De hitte likte langs de zoutpilaren omhoog - naar de enorme plafonds en sloeg dikke rood uit maar vooral vuur. Overal was vuur. Ik concentreerde me op de intensiteit - zorgde ervoor dat de vlammen Embry, Ithuriël, Raphaël, Ameleigh, Emmelynn en mij niet raakten maar het overige verschroeide. Ik hoorde vampiers krijsen, meubelen knersperen en zag uiteindelijk toe hoe de troonzaal van de Volturi langzaam maar zeker begon te verschroeien.

Ameleigh Bluebell Winter
Ik voelde koude armen - een ijzige omhelzing. Iemand smeekte mijn naam. Was mijn moeder bij me? Wist ze dat ik dit alles had gedaan voor haar? Mijn lippen vormden woorden maar mijn stem werkte niet mee. Hoe had ik ooit kunnen denken dit leven aan te kunnen? Wat dacht ik wel niet toen ik Raphaël in mijn leven toeliet? Hij was zo dichtbij.. zo gevaarlijk dichtbij. Als ik hem gewoon had buitengesloten was hij in orde geweest - was hij gelúkkig geweest. Er brandde iets. Ik kon de smaak van zwavel op mijn lippen proeven. Mijn hart leek uit elkaar te springen - zo'n helse pijn had ik nog nooit gevoeld. Ik probeerde te schreeuwen - wat als ik zou sterven? Ik zou bij Raphaël moeten zijn. Het voelde alsof mijn longen ieder moment zouden kunnen exploderen. Het brandde: het brandde. Mijn lippen, mijn nek. Ik voelde de duisternis en wenste dat ik het uit kon gillen: het deed zo'n pijn. Ik wilde om Raphaël jammeren, en dat ik van hem hield. Was ik al dood? Ik betwijfelde het: hoewel het duister een omhelzing was geworden - voelde ik nog steeds die helse pijn door mijn hart pompen. Ik wilde dat het zou stoppen, ik wilde dat ik sterker zou zijn. En misschien - heel misschien, wilde ik wel te veel. Ik probeerde me Raphaëls stem voor de geest te halen - hoe hij me zou sussen terwijl hij me tegen zijn uitnodigend warme borst zou trekken, terwijl zijn vingers met mijn lokken speelden en zijn lippen tegen mijn huid drukten. Ondanks de pijn, voelde ik mezelf glimlachen. Als dit alles was, dan nam ik er genoegen mee.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call
Grijnzend kijk ik toe hoe Aro's gezichtsuitdrukking veranderd van geschokt naar doodsbang en benauwd, grotendeels door de vlammen die rond ons in zijn geslagen en dreigen de complete troonzaal te vernielen en verbranden. De chaos in de zaal is verschrikkelijk, vampieren gillen terwijl ze zichzelf proberen te bevrijden van Jezebel's gave, terwijl de Blackwell's en ik onaangedaan staan te staren. Met een simpele ruk smijt ik Aro een aantal meters ver weg in de vuurzee, blijf vervolgens doodsstil staan op Jezebel niet te hinderen in het uitoefenen van haar gave en probeer voor een klein gedeelte mijn woede onder controle te houden, nadat ik opnieuw naar Raphaël had gekeken. Voor een kort moment schiet er een duister gevoel door mijn lichaam, een gevoel van spijt en onmacht - dat ik Raphaël niet heb beschermd tegen de gevaren van de buitenwereld en hem al deze problemen heb laten overkomen, zonder mezelf voor hem te gooien om de problemen op te vangen. Snel schud ik mijn hoofd een aantal keer, later was er genoeg tijd om mezelf schuldig te voelen over wat ik wel en niet heb gedaan, op dit moment was het het allerbelangrijkste om Raphaël en Ameleigh hier weg te krijgen en nooit meer terug te keren. Mijn angst welt weer op wanneer ik me het straaltje bloed uit Ameleigh's nek zag druppen, dat zorgeloze leven van een achttienjarige wat ik van plan was te gaan lijden zou nog even moeten wachten. Over een paar dagen zouden onze handen vol zijn aan wat anders.

Raphaël Embriël Fray Call
Er dringt een vertrouwde geur door in mijn neus, waardoor ik me lichtjes op kan trekken naar de oppervlakte en eigen bijkom uit het zwarte gat waar ik in was gevallen nadat er een felle pijnscheut langs mijn ribben was geschoten. Wanneer ik langzaam en moeizaam mijn ogen probeer te openen doemt het vertrouwde gezicht van mijn moeder voor me op, terwijl ze geconcentreerd naar de troonzaal kijkt - die in vuur en vlam blijkt te staan, behalve op de plaatsen waar zich leden van mijn familie bevinden. Mijn ogen schieten nog wat verder open wanneer ik Ameleigh naast me op de grond zie liggen, haar ogen gesloten - terwijl er nog steeds een dun straaltje bloed langs haar nek naar beneden glijdt. 'Mama doe iets,' kerm ik dan zachtjes van de pijn en het verdriet, iets wat ik al sinds mijn geboorte deed wanneer het me te veel werd of wanneer ik mezelf het liefst weg zou willen draaien van de werkelijkheid. Ik kon het niet toestaan dat Ameleigh zou veranderen, haar leven was pas veel te kort geleden van start gegaan en het was niet nodig om daar nu al zo'n grote verandering in te brengen, een die haar totale leven zou veranderen...

|| Gelukkig nieuw jaar allemaal ! ||

---

•

Jezebel Odys Fray
Als ik de vuurzee naar mijn idee goed genoeg onder controle heb - schieten mijn ogen naar de bekende, eveneens groene irissen van Raphaël. Mijn zoon. Ik voel de ijzige brok in mijn keel wanneer hij me in tranen smeekt iets voor Ameleigh te doen. Mijn ogen schieten bezorgd naar het vijftienjarige meisje - te jong om familie achter te laten, te jong om echt te hebben geleefd. Emmelynn - de vrouw die mij eveneens heeft helpen opgroeien - houdt het meisje moederlijk in haar armen. Het kwaad is al geschiet. Alec heeft niet alleen ferm van haar gedronken: hij heeft gif in haar lichaam achtergelaten. Aan Emmelynn' ogen zie ik de twijfel. Ze weet niet of ze haar menselijke tere lichaam kan redden - mede dankzij het bloedverlies en haar tengere gestalte. Als moeder zijn er bepaalde dingen in het leven die je hart breken: of je nu vampier, weerwolf, mens of wat dan ook mag zijn. Dit is één van die dingen. Mijn vingers strijken zacht door Raphaëls bekende, zachte krullen terwijl ik hem langzaam aankijk. 'Ze zal misschien sterven als we haar menselijk maken, Raph, ze is te zwak. Haar lichaam is te jong om zich te herstellen van zo'n groot offer. Het gif zal haar redden. Het zal haar een leven schenken. De vraag is of jij haar zo'n leven wilt toevertrouwen.' Raphaël was niet alleen op de hoogte van de vreselijke kanten aan het vampier zijnde: hij kende de kanten van iedere creatie. Hij was eveneens aan Ameleigh gebonden. Daarom zou het zijn keuze moeten zijn.

| Ik weet niet wat ik met Ameleigh zou moeten schrijven. Het beginproces van het veranderen is in twilight nogal.. eentonig geschreven en dat wil ik je niet aandoen, Mirte. ^-^ |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Kan ik nog met jullie meedoen?

---

Let your heart choose.

|| Je mag nog meedoen, maar we zijn al ver in de verhaallijn die we eigenlijk niet meer willen veranderen, dus daar moet je rekening meehouden. Daarnaast vertrek ik nu voor twee dagen naar Scheveningen dus ik moet nog even kijken of ik kan reageren Gaby ! ||

---

•

|Neem je tijd lieverd! Veel plezier, trouwens xx|

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Geen zorgen, ik maak wel iemands verzonnen. Is het goed als ik een hybride maak? Die kan dan wel net ik La Push komen wonen.

---

Let your heart choose.

| We hebben al een hoop bijzondere mengelingen als hybrides, een mix van alles, vampiers et cetera en onbekend zal echt moeilijk zijn om in te springen. Het is niet om je weg te jagen, maar je hebt zo wel grote kans dat je een beetje alleen blijft. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

'Ze zal misschien sterven als we haar menselijk maken, Raph, ze is te zwak. Haar lichaam is te jong om zich te hersellen van zo'n groot offer. Het gif zal haar redden. Het zal haar een leven schenken. De vraag is of jij haar zo'n leven wilt toevertrouwen.' De mededeling die mijn moeder zojuist heeft gemaakt doet me even slikken en verward en machteloos naar Ameleigh kijken, die nog steeds met gesloten ogen op de grond ligt en uiteindelijk wordt opgepakt door mijn vader, die me vol medeleven aan kijkt. De verschillende mogelijkheden flitsen als een sneltrein door mijn hoofd ; wat uiteindelijk neerkomt op twee simpele keuzes ; Ameleigh laten sterven of haar in een vampier laten veranderen met alle gevolgen van dien. Mijn blik boort zich even in die van mijn moeder terwijl ik de tweestrijd binnen een aantal seconden heb beslist. 'Laat haar leven,' fluister ik hees, 'ik neem alle verantwoordelijkheid op me,' fluister ik er dan zachter achteraan. De keuze om Ameleigh te laten sterven zou ik nooit durven nemen, het was misschien verdomd egoïstisch maar ik zou me een leven zonder haar niet voor kunnen stellen en zou haar voor geen goud uit het mijne willen bannen. Ik zou haar alles leren over het vampierleven, haar alles leren wat ze maar zou moeten weten en we zouden voor altijd gelukkig bij elkaar leven. Er verschijnt een lichte glimlach op mijn gezicht als ik eraan denk wat ik allemaal nog met Ameleigh zou kunnen doen wanneer we uit deze verschrikkelijke plek zouden verdwijnen. Ik zie mijn vader moeilijk rondkijken - met Ameleigh in zijn armen - en richt daarna mijn blik op mijn moeder. 'Snel weg hier,' mompel ik zachtjes terwijl ik overeind begin te komen maar merk dat ik geen centimeter vooruit kom door mijn gebroken ribben, waardoor ik futloos opnieuw in elkaar zak tegen de muur. 'Mama,' fluister ik dan opnieuw.

|| Ik heb alleen even een stukje van Raphaël gemaakt, want ga zo met papa & mama & m'n zusje nog even de stad in dus heb niet veel tijd ! ||

---

•

| Geeft niet! Still: veel plezier! |

Jezebel Odys Fray
Hij had een keuze gemaakt. Vampier. Ze zou onsterfelijk worden. De grootste angst die ik voelde was tegenover het meisje. Haar witte huid en de stormachtig, grijze ogen. Het ergste vond ik dat ze pas vijftien was. Te jong om echt te hebben geleefd. Ze zou alles achter moeten laten als ze vampier werd. Bloed drinken. Hoe erg de benaming ook was: ze zou een monster worden. Emmelynn nam het meisje over van Embry en gaf haar nadien door aan Ithuriël die - terwijl hij de zaal met haar verliet - nadacht over mogelijkheden om haar te sparen. Ik wist hoe erg hij het haatte om anderen te creeëren en wie weet. Misschien was er een mogelijkheid. Mijn ogen schoten vrijwel meteen naar Raphaël toen hij zachtjes kreunde. Mama. Ik sta langzaam op, laat mijn gaven los en aanschouw de ravage met eigen ogen. Half-verkoolde vampiers en een bijna instortende ruimte. Mijn armen glippen verrassend makkelijk om Raphaël heen - waarmee ik hem zo voorzichtig mogelijk overeind help. Hiervoor bedank ik mijn vampier-kant op blote knieën. Zijn ribben zijn duidelijk gebroken, en zullen moeten worden rechtgezet ben ik bang. Voor nu maak ik me enkel zorgen om hem hier weg te krijgen. Op vampiersnelheid leek me dat het beste, en dus trok ik hem iets dichter naar me toe voor ik zo snel mogelijk door de ruimte naar buiten rende. Emmelynn had een auto geregeld waarin Ameleigh op de achterbank lag. Ithuriël boog zich over haar bijtwond terwijl hij het gif terug probeerde te vinden. Wat als hij het gif uit haar haalde? Ik wist niet of ze zou leven, sterven of op het randje zou zitten.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Van Shooter mocht ik mijn persoon aanmaken. Zo kunnen jullie haar allemaal zien, en weten jullie hoe ze is ]

Naam: Efthimia Pandora Nemesis
Roepnaam: Efthi
Leeftijd: Zeven, in uiterlijk is ze dertien
Soort: Hybride, halfvampier-halfmens
Uiterlijk:

Innerlijk: Efthimia is Grieks, daarom weet ze ook niks over de Cultuur in Amerika. Aangezien Efthimia zeven is, gedraagt ze zich ook zo. Niemand vindt ze belangrijk, behalve zichzelf. Maar Efthimia kan ook heel aardig en lief zijn. Zo verwelkomt ze iedereen met haar kookkunsten. Ze wilt later dan ook bakker worden. Maar je moet oppassen bij Efthimia, vanwege haar gevaarlijke gave. Je wilt haar niet boos hebben, kwaad is erg en woedend? Dan ga je eraan. Ook houdt Efthimia geen rekening met mensen. Ze jaagt op mensen, maar ook op dieren. Het is nogal wisselvallig, hangt eraf waar het is en wie het is. Is het een onschuldig mens, zou ze die niet zomaar aanvallen. Is het een onschuldig dier, ook niet. Maar als één van die twee iets verkeerds doet, dan gaat zij voor die ene. Efthimia is eigenlijk heel emotioneel. Je kan haar in één klap aan het huilen krijgen.
Biografie: Efthimia is op haar tweede met haar moeder van Athene naar La Push verhuist, om te vluchten voor haar vader. Haar vader is een vampier, haar moeder trouwens ook, en wilt Efthimia samen met haar moeder vermoorden. Hij wilt mensen pijn doen en wilt hun vermoorden, omdat hij geen kind wilde. Na twee lange jaren, verstopt te hebben gezeten in Efthimia's moeder haar nicht d'r huis, heeft Efthimia's vader zijn vrouw in Port Angeles gevonden en vermoordt. Hij is nog steeds op zoek naar Efthimia, maar weet niet hoe ze eruit ziet, hoe ze ruikt of wat dan ook. Dit heeft Efthimia zo emotioneel gemaakt.
Gave: Efthimia kan je allemaal messteken laten voelen. Dit kan ze op meerdere personen tegelijk, maar ze moet dat wel één deel van het lichaam uitkiezen.

[ bericht aangepast op 4 jan 2013 - 18:02 ]

---

Let your heart choose.

| Ik ben nogal kieskeurig qua nieuwe mensen, sorry for that, maar ik heb wel een paar puntjes.
- Haar moeder kan het niet overleefd hebben: halfvampiers scheuren hun moeder open bij geboorte, Bella was een uitzondering.
- Ik blijf er bij dat er al veel te veel vampiers meedoen met iets speciaals en een gave plus hybride vind ik (persoonlijke mening) too much.
Like I said: ik kom misschien niet heel vriendelijk over, maar omdat we al zoveel hebben gedaan met deze rpg vind ik dat ik kieskeurig mag zijn. Heb je er bijvoorbeeld al aan gedacht hoe je haar in het verhaal wilt verwerken, of ben je iemand die ergens gewoon bovenop duikt? Ken je het verhaal überhaupt want ik ga geen 8 topic samenvatten.. En nou ja. Good luck. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Nou, bedankt? Dit veranderd mijn rol niet echt, hoor. Dus ik snap je doel niet helemaal. In de Twilightboeken staat niks over dat de moeders niet kunnen overleven, alleen dat alle moeders zijn overleden. Ik heb alle topics gelezen en anders zou ik het gewoon aan de eigenaar van de rpg vragen. Ik laat Efthimia naar La Push komen en dan zien we verder wel. Ik heb geen zin in mensen die mij beoordelen, dus als je wat te beoordelen hebt, kan je dat inhouden? Dank u]

---

Let your heart choose.