Edward Cullen
'Edward,' begint Bella zachtjes, waarna ze haar hoofd tegen mijn borst heeft gelegd en ik weer nagenietend naar het plafond kijk, 'wat vond je nou zo - leuk of anders aan mij...' De afwachtende blik in haar ogen die op mijn gezicht zijn gericht kunnen het niet voorkomen dat er een scheve glimlach op mijn gezicht komt te staan, alhoewel ik niet lang over het antwoord hoef na te denken. 'Op het allereerste moment was het het feit dat ik je gedachten niet kon lezen en dat je zo ontzettend aantrekkelijk rook,' fluister ik zachtjes - mezelf eigenlijk schamend voor het feit dat het zo'n oppervlakkig antwoord was op zo'n serieuze vraag -, 'later kwam het doordat je anders was dan de anderen, zo dapper en vechtend voor het weten van de waarheid,' laat ik er dan zacht achteraan volgen. Dat - samen met nog honderden andere zaken - waren de grootste redenen waarom ik voor Bella was gevallen, of eigenlijk ; dat ik had ingezien dat zij mijn levenspartner was, het was iets meer dan 'voor elkaar vallen' of een simpele 'verliefdheid', het was een verbintenis voor het leven, iets wat niemand anders kapot zou kunnen maken. 'Je was gewoon vanaf het allereerste moment al van mij,' mompel ik er zachtjes achteraan.
Jacob Black
Vanuit het niets lijken Renesmee's lippen zich afwachtend op de mijne te drukken, waarna ze weer zo snel als ze kwamen zijn verdwenen en haar gezicht afwachtend op het nachtkastje is gericht. Voor de tweede maal deze avond onderdruk ik de gevoelens om haar gezicht in mijn handen te nemen en van haar te genieten op de manier waar ik al een aantal nachten over gedroomd heb. De gedachten worden echter onderbroken wanneer ik haar tengere, dunne lichaam op mijn bed zie liggen, vergezeld met een onschuldige blik in haar chocoladebruine ogen - exacte kopieën van Bella's ogen in haar mensenvorm. Langzaam kreun ik even, rol mezelf naar de andere kant van het bed - waardoor ik op mijn buik kom te liggen - en druk dan mijn gezicht in het kussen. 'Wat doe jij me toch aan, Renesmee Cullen,' mompel ik dan wat vervormd, terwijl ik mijn vuisten even bal en ze onder mijn lichaam prop zodat ze geen schade kunnen aanrichten wanneer ze vrij spel krijgen bij haar.
Embry Call
Met grote, afwachtende ogen zat ik half omgedraaid op de passagiersstoel toe te kijken hoe Emmelynn haar gave - waarvan ik nog niet precies door had wat ze er allemaal mee kon - op Ameleigh probeerde toe te passen en haar zo op een enkele manier probeerde te helpen met haar transformatie naar een vampiervorm. In mijn gedachten flits ik even terug naar La Push en het Reservaat, waar Jacob en Sam beide woedend zullen worden wanneer ze horen dat ik heb toegezien hoe er een klein, jong meisje in een vampier is veranderd en er niets tegen heb gedaan. De redenen voor mij om niets te doen komen niet verder dan het feit dat Raphaël verliefd op haar is en ze anders - hoe dan ook - zou sterven, waarvan ik twijfel dat het genoeg is voor Jacob en Sam om het door te vingers te zien en Ameleigh een nieuw vampierleven te laten leiden in La Push en het Reservaat, waarbij de inwoners ieder moment van de dag gevaar lopen om gedronken te worden of zelf ook veranderd te worden. Ik moest toegeven dat het hele 'natuurlijke vijanden gedoe' minder werd wanneer je meer met vampiers optrok, zoals ik had gedaan met Jezebel's familie ; de Blackwells, waardoor ik heb geleerd wat hun levensstijl is en waarom ze bepaalde keuzes maken ; zoals het drinken van dier of mens. Mijn gedachten worden weer in een ruk teruggehaald als ik me besef dat we voor een oud vakantiehuisje van de Blackwell's staan, waardoor ik uit de auto schiet en de achterdeur met een grote zwaai open. Raphaël ligt slapjes tegen Jezebel aan, iets wat me op de een of andere manier aan een van de momenten van zijn kindertijd doet denken en er tranen in mijn ogen komen te staan. Mijn armen passen zich aan zijn lichaam aan wanneer ik me voorover buig in de auto en hem er vervolgens uit haal. 'Je moet rusten, jochie,' mompel ik zachtjes wanneer ik - met hem in mijn armen - richting het huisje loop en de deur met een trap open schop.
Raphaël Embriël Fray Call
'Het spijt me,' hoor ik mijn moeder zachtjes fluisteren voordat ik de warme, vertrouwde armen van mijn vader rond mijn lichaam voel - waarmee hij me rustig en beheerst richting het kleine vakantiehuisje van de Blackwell's begint te dragen. 'Je moet rusten, jochie,' mompelt hij zachtjes, terwijl zijn blik naar voren is gericht en hij gemakkelijk de weg in het huis lijkt te vinden, maar er tranen in zijn ogen glimmen - iets wat ik nog nooit eerder bij hem had opgemerkt. Mijn vader - eveneens mijn moeder - waren altijd de twee dapperste en sterkste personen in mijn leven geweest, ze huilen nooit, werden zelden boos en losten problemen altijd direct op zodat niets of niemand er ooit nog last van zou kunnen hebben. Het feit dat mijn vader op dit moment gebroken was door iets wat hij nooit had kunnen voorkomen maakt me even in verwarring - tot ik me iets herinner wat mijn moeder ooit tegen me heeft verteld over het ouderschap en het continu willen beschermen van je kind, ook al kan je er helemaal niets aan veranderen. 'Het is niet erg, papa,' fluister ik zachtjes, terwijl ik voel hoe ik langzaam in een groot, wit bed wordt gezakt en de dekens als een warme cocon rond mijn lichaam worden geslagen. Voor een moment zie ik mijn vaders gezicht vertrekken, waarna hij doorgaat met me instoppen en zijn hand even door mijn haren laat gaan. 'Maak me wakker, als het zo ver is,' murmel ik dan zachtjes, terwijl mijn ogen langzaam dichtzakken. Het moment dat Ameleigh wakker zou worden zou ik niet willen missen - niet wetend of ze in haar vertrouwde mensenvorm of in een nieuwe vampiervorm zou verschijnen.
|| Ja, Scheveningen was echt heel leuk, vooral veel gewinkeld en goed geslaagd dus kan er weer een tijdje tegenaan! ||
]
