[RPG] The New Kingdom [één] - Speeltopics

Voor de verhaallijn van de rpg (+ de regels & de plaatsen!) klik hier.
Het rollentopic vind je hier, als je rol hier nog niet in staat kun je hem daar zelf in zetten of vragen of ik hem erin wil zetten (je helpt me als je je rol er zelf in zet)
Voor kletspraat / praatjes die over het rpg gaan post je in het praattopic, wat hier te vinden valt.
Het is ook handig als je voordat je een post maakt goed kijkt naar welke plekken / plaatsen er allemaal in het rpg zijn, zodat je weet waar je wel / niet met je personage kan komen.
~~~~~~~~~~~~~~~~

Denk bij de omgeving aan; (een tropische omgeving -> het verboden bos)
(waterval verboden bos)
Naam van eerste dorp: Gilmore. Naam van tweede dorp: Dushville

Het kasteel van de koning (alleen minder versleten verf!)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De rollen: (De doorgestreepte personages zijn er nog wel, maar hebben al een tijd niet meer gereageerd..)

Mensen die trouw zijn aan de koning: [in totaal: 7] -> Sterke behoefte aan jongens!

Meisjes: [5]
- Rosalie Elizabeth Flow - Rose - 17 - Prinses van nieuwe koning - Coockies
- Rachelle Cliff - Rae, Rachel - 17 - Rachelle is een bediende van de prinses Rosalie - Jaimes
- Yasmin Delores - 17 - Yasmin woont samen met haar vader in het dorp, vlakbij het paleis. Haar vader is de beste arts in omstreken en velen komen dan ook naar hem toe als ze hulp nodig hebben - Endure
- Ayelle Ivy Stern - Ay , Ive, Elle - 19 - Ze is de dochter van de eigenaresse van het bordeel, maar ze woont zelf ergens anders. - DreamerN
-Anna-Alicia Turner - Ann, Alice - 20 - Anna-Alicia werkt in het bordeel van de moeder van Ayelle. - Lexus

Jongens: [2]

-Ayden Samuel Parker - Ayden - 20 - Ayden was vroeger al als een klein binkie een schildknaapje en hielp zijn vader hij heeft zelf geholpen de koning van nu op de troon te krijgen. - Hurtedheart
-Daniël Cameron Flow - 18 / 19 - Prins van de nieuwe koning - WillNotLearn


Mensen uit verboden bos: [in totaal: 7]

Meisjes: [3]
- Maya Rosalie More - May, Maya of Rose - 18 - Is weggelopen van huis - HurtedHeart
- Severina Opal Hawthorne - opal - 18 - De nieuwe koning is verantwoordelijk voor de dood van haar moeder - Hidan/Tortura
- Allison Jade Skyler - bijnaam gezocht! - 21 - Jade's vader en broers werden vermoord door aanhangers van de koning, dit omdat ze zich op de verkeerde plaats op het verkeerde moment bevonden. Jade is uit op wraak en saboteert de koning wanneer dat kan. - Endure

Jongens: [4]
-Nathaniel Carter (gebruikt achternaam Verselli) - Nate - 18 - Is weggelopen van het kasteel toen zijn ouders de nieuwe koning steunden - Lexus
-Miles Seth Carter - Seth - 20 - Ging op zoek naar zijn broertje - Hidan/Tortura
-Will Edward Smith - Willy, Will, Eddie - 18 - Vader was ridder van koningin, ouders dood gegaan bij intreding koning, zusje gevlucht - Coockies
-Dorian Langford (ik zet hem toch maar hier neer, omdat hij niet trouw is aan de koning) - 23 - Dorian is een ridder, net zoals zijn vader. Hij heeft alleen maar trouw gezworen aan de koning omdat ze een spion in het kasteel wilden en de koning hem lijkt te vertrouwen. Zijn loyaliteit echter, ligt bij diegenen in het bos. - Linchpin

[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 14:55 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Ik wilde dit weekend reageren, maar morgen begint toetsweek en ik zit behoorlijk in tijdnood.
Wss zal ik eind deze week/a.s. weekend wel kunnen reageren (;

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Coockies schreef:
[Beterschap! ]

[Thx. Ik ben heel druk. En ik wil wel reageren, maar ik kijg maar een paar minuten pauze. Vijf ofzoiets en ao snel kan ik op de iPad geen post schrijven. Zodra ik minder hof te leren reageer ik Promise!!]

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Leef?

---

Aan niets denken is ook denken.

Ayelle Ivy Stern

Gepijnigd keek ik naar de stapel op de kruiwagen.
Hoe kreeg ik dat uberhaupt bij Richard ?
Moest ik het in parten vervoeren ? Want hier is echt geen beginnen aan.
Maar ik ben nog steeds te dicht bij het huis waarin ik leef, waar mijn moeder zowat vierentwintig zeven verblijft.
Na dus eindelijk nog weer een beetje uitgerust te zijn pakte ik de kruiwagen weer met beide handen vast, hopend dat ik hem weer een stukje verder kon krijgen dan dit, verder bij mijn moeder vandaan.
Ik hoorde Ashe een soort gerommel slaken, blijkbaar was zij er ook niet echt blij mee.
Snel liet ik de kruiwagen los en maakte en bevrijde ik haar waarna ze snel een paar stappen van de kruiwagen wegdeed waar ze naar bleef kijken terwijl haar hoofd net om de hoek zichtbaar was, wat er heel schattig uitziet, zo schattig dat ik ervan moest lachen
"Kom Ashe, we gooien al onze kracht en goede voornemens in het verslepen hiervan."Toch zuchtte ik even. "Het is voor een goed doel."



{Wilt iemand met Ayelle praten ?}

---

Credendo Vides

Anna-Alicia wel, zij werkt in het bordeel van de moeder van Ayelle

---

Aan niets denken is ook denken.

{oké , waar is ze dan ? }

---

Credendo Vides

Ze is van de markt in het eerste dorp op weg naar huis, ze kan wel een eigen kamer in het bordeel hebben (slaap / woonkamer)

---

Aan niets denken is ook denken.

Kan ze misschien naar Ayelle toekomen ? Want zij laat haar kruiwagen niet alleen en ze weet natuurlijk ook niet wie er allemaal te vertrouwen is in deze kwestie

---

Credendo Vides

Waar is ayelle? Ik maak morgen een post

---

Aan niets denken is ook denken.

{Ze is net een straat verwijderd van het bordeel.}

---

Credendo Vides

WillNotLearn schreef:
(...)

Daniël Cameron Flow / Kroonprins
'Uw vader wil u spreken' Deelde een van de bediendes aan me mee, ze was na geklopt te hebben binnengekomen in zijn kamer waar ik net bezig was met het aantrekken van zijn kleren en nu alleen nog maar een broek aan had. 'Vertel hem maar dat ik er niet ben' antwoorde ik en ik het meisje keek verbaast . 'Ik ga toch zo weg, dus veel verschil zit er niet in' Had ik simpelweg geantwoord en pakte na een shirt aan te hebben getrokken een zwarte mantel uit de kast en liep langs het meisje de gang op en richting naar een van de vele uitgangen. Eenmaal buiten en een eindje buiten de hoofdpoort knoopte ik de zwarte mantel om en trok ik de capuchon over mijn hooft zodat ik nog net iets kon zien maar mensen minder snel zouden zien wie ik was. Ik liep door de mensen heen en kwam na een een tijdje in het verboden bos aan, ik weet dat het hier gevaarlijk kan zijn maar het was de rustigste plek die ik kende en een plek waar niemand me echt zouden gaan zoeken. Ik iep door het bos opzoek naar een van de plekken waar ik wel eens kwam maar net toen ik door een aantal losse bosjes was gestapt was ik over iets gestruikeld en was mijn capuchon ook van mijn hooft gegleden toen ik overeind wat gaan zitten, opzoek naar het gene waar ik over gestruikeld was. Het gene was echter niet een ding maar een mens, en als ik me niet vergiste de dochter van de arts in het dorp. 'Sorry, ik had je niet gezien' Verontschuldigde ik me voordat zij iets kon zeggen, aan het mandje te zien dat ze bij haar had was ze waarschijnlijk kruiden aan het halen. Ik drukte het laatste stukje van de capuchon van mijn hooft zodat ik totaal zichtbaar was aangezien een stuk ervan was blijven hangen. Ik keek naar het meisje met bruin haar en probeerde op haar naam te komen maar kon niets bedenken.

{Hopelijk kun je er wat mee}

Snelle post zodat je verder kan, ben net klaar met toetsweek (bijna dan) en pak alles weer wat op (;

Yasmin Delores.
Ze zat net gehurkt om een plant te plukken toen ze iets hardst tegen haar op voelde botsen, doordat ze op haar hurken had gezeten raakte ze hierdoor al snel uit evenwicht en viel ze achterover op haar billen. (haha, ik vind dat word zo braaf en gek klinken ;p) "Au!" mompelde ze en keek naar wat er tegen haar gebotst was. Of beter gezegd, wie, toen ze keek zag ze namelijk dat het een persoon was. Kort keek ze naar de vreemde voor haar die haar ergens vaag bekend van voor kwam, maar door de capuchon die, ondanks dat hij een stuk weggegleden was, er toch nog voor zorgde dat het gezicht in de schaduw verscholen lag kon ze er niet opkomen. "Sorry, ik had je niet gezien," antwoordde de jongeman en Yasmins mond viel bijna letterlijk open toen hij zijn capuchon volledig naar achteren schoof. De prins! Hemel de príns! Ze voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg en even kon ze niks zinnigs uitbrengen, ze had nog nooit iemand van koninklijke bloede ontmoet. Niet van zo dichtbij en persoonlijk in ieder geval en het was tot nu altijd haar vader geweest die de mensen van het koninklijk huis had behandeld, zij deed enkel de kleinere dingen bij dorpelingen. "Ik ah.." stamelde ze, "Het spijt me ontzettend!" bracht ze uiteindelijk uit. Haar blik gleed naar het mandje dat binnen handbereik in het gras gedommeld was. Yasmin hurkte er bij neer en deed de plantjes die er uit gevallen er weer terug in, terwijl ze dit deed durfde ze de prins geen blik waardig te gunnen. Ze was altijd al een beetje bang geweest van de mensen van het koninklijk huis, ze hadden veel macht en als je ook maar iets misdeed konden ze je hele leven in één klap verwoesten. Of erger, het leven van mensen die je liefhad en het laatste wat ze wilde was haar vader ten schande zetten. Dus bleef ze met haar inmiddels rode wangen stug de planten in het mandje doen terwijl ze zichzelf van binnen tot kalmte probeerde te manen, maar haar hand trilde ondanks dat toch lichtjes.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dorian Langford

"Heer Langford!" Met een zucht die hij weigerde te onderdrukken draaide hij zich om naar de dienstbode die helemaal buiten adem aan kwam rennen. De arme jongen moest eerst een aantal minuten uithijgen voor hij in staat was om ook maar één woord uit te brengen. Afkeurend en ongeduldig tikte Dorian een aantal keer met zijn voet op de grond. Moest dit zijn dienstbode zijn, zou hem al lang ontslagen hebben! Hij was nog niet eens in staat een eindje te rennen en deftig aan te komen bij de ontvanger! Wat gaf dat nou voor indruk. Lichtelijk geënerveerd keek hij neer op de jongeman. "Bijna klaar, ja?" De jongen keek hem even verschrikt aan. "Ik...eh...heb een boodschap voor u.-" De jongen moest een aantal keer diep ademhalen voor hij verder kon praten. "Er wordt u verzocht u dringend naar het plein te begeven. Er zijn rebellen gesignaleerd en er wordt u verzocht deze op te pakken." Dorian beet hard op de binnenkant van zijn wang om zijn frustratie te verbergen en sprak dan, met een uitgestreken gezicht. "Ik ga al." Hij knikte even sardonisch en draaide zich dan snel op de hakken van zijn schoenen. Zijn gespen kletterden als hij zich naar de stallen begaf en zijn paard opzadelde. Dat dit hem weer moest overkomen. Maar het was ook goed, aan de andere kant, op die manier kon hij voorkomen dat de echte rebellen opgepakt werden. Hij grinnikte even zachtjes bij de gedachte aan de goedgelovigheid van de nieuwe koning.

Het plein was eigenlijk dichtbij genoeg om er wandelend naartoe te gaan maar uit ervaring wist hij dat hij te paard meer indruk maakte. Sneller dan hij wou bereikte hij datzelfde plein en steeg af. Zo nors mogelijk drukte hij een jongen een aantal goudstukken in zijn hand en bromde "Let op het paard en je krijgt er nog vijf." De jongen glimlachte naar hem alsof hij zonet de beste dag van zijn leven had, iets wat waarschijnlijk ook wel zo was. Met zijn zwaard goed zichtbaar onder zijn mantel stampte hij het plein op en keek zoekend rond. Blijkbaar was hij niet de enige die opgeroepen was. Zo onopvallend mogelijk bestuurde hij de andere ridders, naar wie liepen ze? Liep die persoon echt gevaar of pikten ze gewoon willekeurig mensen uit? Het leek erop dat ze vooral dat laatste deden. Uit zijn ooghoeken zag hij echter hoe heer Westford recht op een gesluierde gedaante afliep. Hij kon niet zien wie het was maar aan de houding te zien wist hij verdomd goed dat het sowieso een rebel was. Dorian zette er goed de pas in en bereikte haar vlak voor Westford dat deed. Goed vloekend op zichzelf omdat hij wist dat zich hier later uit zou moeten praten tikte hij haar schouder.

snelle, slechte post. Sorry, maar ik moet nu terug aan het werk.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Allison Jade Skyler.
Tot haar verbazing verschenen er druppelgewijs verscheidene soldaten op het plein, ze had niet verwacht dat de koning ze vandaag zomaar op zou laten rukken. Ze kon beter wat voorzichtiger zijn, al moest ze toegeven zin te hebben in wat actie, dat betekende niet dat ze roekeloos mocht worden. Vanuit haar ooghoeken zag ze al een soldaat naderen, maar haar aandacht werd getrokken door het gekletter van gespen achter haar. Zoals verwacht naderde inderdaad iemand haar die haar vervolgens op haar schouder tikte, waarop zij zich omdraaide. Tot haar verbazing stond Dorian tegenover haar en haar wenkbrauwen wipten dan ook kort omhoog tot een verbaasde frons, natuurlijk kende ze hem, ook hij was een rebel en ze had alle rebellen op zijn minst wel één keer gesproken. Het enige verschil was dat Dorian zich midden in de leeuwenkuil bevond, terwijl zij, net zoals de rest, gedwongen was toe te kijken vanaf de tribunes met nu en dan een kleine uithaal. Misschien dat ze ook nog eens de kans kreeg het kasteel binnen te komen, gewoon geaccepteerd door de anderen. Ze wist zeker dat ze meer informatie kon krijgen vanaf daar, maar het was haar tot nu toe nog niet gelukt. Een mislukking die ze maar al te graag recht zette.
Dit alles ging enkel geen van de aanwezigen aan, met al die soldaten moest ze op haar tellen letten. Jade rechtte haar rug en keek Dorian aan. "Kan ik u helpen soldaat?" vroeg ze met een zweem van een onschuldige glimlach, maar haar ogen zeiden iets heel anders.
Terwijl ze daar met Dorian stond hield ze de omgeving scherp in de gaten, haar ogen schoten kort van links naar rechts en haar oren stonden op scherp, de adrenaline pompte zich al door haar lichaam, klaar voor mogelijke actie. Toen ze er zeker van was voorlopig nog geen gevaar te lopen keek ze Dorian strak aan, ze was benieuwd hoe hij zich hieruit ging redden. Het was uiterst ongewoon voor een soldaat om vriendelijk met een rebel om te gaan, zeldzaam zelfs. Misschien had hij een plan, bedacht ze zich, een manier om te zorgen dat ze alleen zouden zijn waarna ze misschien wat informatie van hem kon onthutselen. Dat was waar ze de kost mee verdiende, informatie, en het was dan ook uiterst belangrijk dat ze die zou krijgen ook.

Hmm, echt lang is ie niet hè? Maar ik kon nog niet erg veel (:

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dorian Langford

Dorian bromde even iets onverstaanbaars als Jade op een poeslieve toon en met een onschuldige glimlach die absoluut niet bij haar paste vroeg of ze hem kom helpen. "Ah, vrouw, U weet net zo goed als ik dat ik allesbehalve een soldaat ben en dat u een ridder anders hoort aan te spreken." Hij deed zijn best om zo snauwend mogelijk te klinken sinds Westford nog steeds in de buurt was en duidelijk aan het meeluisteren was. Dorian moest moeite doen om haar niet de huid vol te schelden over het feit dat ze niet direct die stomme kap van haar kop had getrokken als de ridders het plein opgestormd waren. Anders was ze wel zo goed in het onzichtbaar opgaan in een menigte, maar nee, juist vandaag, juist als hij bij degene was die opgeroepen waren, moest ze die gave van haar even aan de kant zetten en gaan rond paraderen met een kap op haar kop.

Doordat Westford nog steeds in de buurt stond te dralen draaide hij zich demonstratief met zijn rug naar hem toe, zogezegd om Jade's enige goede vluchtweg te versperren maar eigenlijk deed hij het alleen maar zodat hij haar iets kon toesnauwen zonder dat Westford het kon horen of zien. "Ze zijn hier om mensen te arresteren, niet te ondervragen." Op iets luidere toon vervolgde hij; "Volgt u mij even. Ik heb een aantal vragen voor u." Met nog een laatste norse knik naar Westford greep hij haar, misschien iets te hardhandig, bij haar bovenarm en duwde haar ruw een steegje in. Hij probeerde ervoor te zorgen dat bij al deze handelingen, haar sluier niet afviel. Het was die sluier die haar verdacht had gemaakt maar nu kwam hij nog goed van pas. Op die manier herkenden ze haar nu niet en moest ze later nog aangehouden worden dan zou niemand de link leggen tussen hen beide en deze klotesituatie. Opgefokt door de gebeurtenissen gaf hij haar een zachte zet naar het donkerste gedeelte van de steeg en trok met een ruk de kap van haar hoofd. "Godverdomme Jade. Als je ridders het plein op ziet komen maak dan toch verdomme dat je weg komt of dat je die verdomd verdachte sluier van je kop haalt. Westford staat er niet bepaald om bekend om weekhartig te zijn. Voor je het weet, hang je met een strop rond je nek op het dorpsplein." Zo snel als zijn woede opgekomen was, ebde deze ook weer weg. Onbewogen staarde hij haar enkele seconden aan. "Maak dat je hier wegkomt Jade, zoals ik al zei, ze zijn hier om mensen te arresteren, niet het gebruikelijke ondervragen. Ze weten dat er rebellen aanwezig zijn en ze zullen niet stoppen voor ze, ze allemaal hebben en dump die jas en die kap, ik wil niet dat ze de link kunnen leggen tussen ons." Hij zuchtte even kort. "Ik moet nu terug, maak dat je hier weg geraakt."

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Louise, ik ben nog niet klaar. Alleen ik ben zó moe, ik moet echt even slapen voordat ik - bij wijze van spreken - omval, lolol. Zal het daarna wel afmaken, maar dan heb je ten minste iets.
En wat ik al heel lang wilde zeggen tegen je; ik vind je naam gaaf. :].

Miles Seth Carter – Verboden bos

Toen ik hem uit zijn gedachtegang wilde halen door zijn schouders beet te pakken, schrok hij zo duidelijk dat ik hem snel weer los liet. Ik wist eigenlijk niet eens waarom, ergens was het een automatisch instinct geweest, maar het kwam mede doordat het mij iets liet schrikken. Hierdoor dacht ik al direct dat ik iets fout had gedaan, wat me nog meer frustreerde. Nu had ik hem eindelijk gevonden, maar ik snapte er werkelijk helemaal niets van. Het inkicken duurde iets langer bij me dan ik wilde of verwacht had. Er was iets ergs met hem gebeurd en als het aan mij lag, zou ik er zelf zo snel mogelijk achter komen.
Door de geschokschouderde reactie van hem haalde ik een wenkbrauw nieuwsgierig omhoog, terwijl het iets door mijn gedachten speelde. Alles wat ik tot nu toe over hem had gezien en geleerd, opgeslagen in mijn bovenkamertje, het maalde door mijn hoofd heen. Elke keer opnieuw, totdat ik de stem van Nathaniel hoorde. Eenmaal ik met mijn ogen knipperde, was ik weer wakker, echter eerder had ik een glazige blik gehad.
      ‘Ja, het gaat wel. Weer.’ Zei hij, waar ik enkel iets wakend op knikte. Met mijn duim en wijsvinger pakte ik mijn kin vast, waarna ik er iets bedachtzaam over wreef. Hierna bleef hij echter zwijgzaam, dus ik probeerde hem uit zijn nare gedachten, wat voor mij tenminste zo leek, te halen door over de waterval te beginnen. Mijn kleding wilde ik graag nog terug, aan hebben zodat ik niet de gehele tijd door het bos liep te banjeren in mijn ondergoed. Op mijn woorden knikte hij, waarna hij voor me ging lopen. Al dacht ik wel te merken dat hij ietwat opgelucht was, waarschijnlijk over het feit dat ik niet gelijk door vroeg. Het zeker weten wist ik niet, maar ik heb hem dan ook een aantal jaar niet gezien. We zouden verloren tijd in moeten halen, zou hij dat willen of vond hij mij net zo hinderlijk als onze ouders? Bij dit kon ik het niet laten en beet hard op mijn onderlip, terwijl ik merkte hoe een dun velletje losliet. Bloed proefde ik in mijn mond, waarbij ik het velletje ietwat zenuwachtig los plukte, aangezien ik niet van het gevoel hield.
      Het broertje knikte, waarna hij voor me uit liep en ik hem nogal klakkeloos, maar vooral geluidloos volgde. Om de doodsimpele reden dat ik niets meer wist te zeggen. Eenmaal bij de waterval aangekomen, wachtte hij totdat ik mijn kleding had aan getrokken, die er tot mijn – verbaasde – opluchting nog lag. Ik had het wel koud gekregen daardoor, de gehele tijd zonder kleding rondlopen en in je ondergoed je jongere broertje achterna rennen in het bos stond niet echt op mijn “te doen-lijstje.” Alhoewel ik natuurlijk niet wist dat dit stond te gebeuren, nu moet ik maar afwachten wat ik kon doen. Het kwam zelfs bij me op dat ik mijn woorden zorgvuldig wilde kiezen bij mijn broertje, dat had ik vroeger niet, maar nu zat er wel wat tijd tussen. Alles was veranderd, zo leek het.
      Wanneer ik zijn stem door mijn gedachtegang hoorde breken, keek ik op, net toen ik klaar was met aankleden. Vaagjes knikte ik er maar wat op en begon hem weer te volgen toen hij begon te lopen. We waren er al snel, hoewel het door mijn herinneringen langer leek dan het eigenlijk was. Ik lette niet op de spullen die binnen in het huisje stonden, maar deed enkel duf en in gedachten de deur dicht, waarna ik wat verder liep. De geur van vuur als zowel de rook drong mijn neusgaten binnen, waardoor ik even opkeek en zag hoe Nate de openhaard had aan gestoken. Mijn lippen waren gebarsten door het weer en door het vele bijten erop, de velletjes trok ik er telkens af. Automatisch ging ik naast mijn broertje op de grond zitten, keek naar het knapperende vuur in de haard. Als verdoofd zat ik daar een beetje, deels omdat alles wat ik leek te zeggen niet bij hem door leek te dringen, in elk geval niet de goede manier die ik had gehoopt. Waarom was hij niet blij dat ik hem gevonden had?
      ‘Ik was heel erg kwaad over het feit dat ze allebei nog voor de koning door gingen werken,’ zei hij abrupt, maar ik keek nog niet naar hem op. ‘En daar hebben we ook flink ruzie over gehad.’ Hij liet een kleine stilte vallen, welke ik iets koesterde, toch keek ik benieuwd naar hem op. Misschien ook wel omdat hij nu eindelijk wat zei. ‘Maar dat is niet de reden waarom ik ben weggelopen…’ Tijdens dat hij dit zei keek hij mij aan, hierdoor gleden enkele koude rillingen over mijn lichaam. Niet omdat hij mij aankeek, maar omdat het een sfeer had alsof er iets ergs stond te gebeuren. ‘We hadden vaak ruzie, vader en ik, zoals je misschien wel weet.’ vervolgde hij. Hierbij fronste ik. ‘Nee, dat wist ik niet…’ murmelde ik, iets verslagen omdat ik zo vaak aan het werk was. Hoewel het na zijn verdwijning alleen nog maar meer werd, misschien wilde ik me erin verliezen, zodat ik niet om zijn vermissing kon rouwen. Dat gevoel was zo naar, het leek me op te slokken. Nu nog steeds en hij zat naast me. ‘Wist je nog dat ik die griep had?’ vroeg hij aan mij, terwijl hij me nog aankeek. Hierop knikte ik direct. Natuurlijk wist ik dat nog! Rare vraag… ‘Die ernstige griep waar ik dagen lang voor in bed heb moeten blijven?’ vroeg hij mij, en weer liet hij een kleine stilte vallen. Eigenlijk zorgde dat alleen nog maar meer voor dat nare gevoel in mijn buik, de nieuwsgierigheid die het nog meer overnam. Ditmaal staarde hij naar de vlammen in het vuur.
      ‘Dat was geen griep.’ zei hij, iets zachter maar duidelijk hoorbaar. Ik had het idee dat hij geen emotie door wilde laten schemeren, maar ik, als zijn broer, wist heus wel iets ervan te ontdekken. Ondanks dat ik me verloren had in het werk, was ik genoeg met hem bezig geweest om te weten wat er aan de hand was. Ten minste, nu wist ik dat niet zo zeker meer. ‘Maar vader en moeder… Zij vertelden mij dat –’ Abrupt stopte ik mijn woorden en draaide me helemaal naar hem toe. Opeens werd mijn blik ook uiterst waakzaam, terwijl ik iets fronste. ‘Wat is er gebeurd, Nate?’ De afkorting van zijn naam deed ik nu enkel zodat het niet té serieus werd, hoewel het dat natuurlijk wel voor mij was. Ik wilde hem geen drukkend gevoel opleggen, want eigenlijk wilde ik hem bij zijn naam noemen. Maar volgens mij wist hij wel dat ik dit probeerde te doen.

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 14:33 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.