Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Er komen enkele luide kreunen uit zijn mond, maar hij geeft niet direct antwoord op de vraag, wat ik wel kan begrijpen. “Ja, graag.” Brengt hij dan fluisterend hees uit, wat nogal moeilijk lijkt te gaan. Op zijn antwoord reageer ik echter niet meer dan een geheimzinnig gegrinnik, welke ik graag aan hem wil laten horen doordat hij dan weet dat ik hem deels plaag. Niet iets wat hij leuk zou vinden, denk ik, maar het idee dat hij mij zou ‘straffen’ moet ik nog even over na denken. Hoewel ik wel eerlijk moet toegeven dat ik me afvraag hoe dat in zijn werking gaat. Zolang ik uiteindelijk geen enkel lichaamsdeel zal missen en geen wonden oploop die slecht voor me zijn, zal ik het wel prima vinden denk ik. Het is geen situatie om daar nu serieuze gedachten over te geven Xavier, laat het voor nu rusten.
Hierna ging alles al snel en had ik hem op de grond gewerkt, waarna ik ruw bij hem naar binnen had gestoot. Ik had nog bewegingen over zijn lid gemaakt, maar doordat ik mezelf er niet helemaal bij kon houden, had ik dat al snel opgegeven. James laat een kreun, waardoor het wel duidelijk is dat hij van het pijnlijke genot houd, echter had ik ook niets anders verwacht van hem. Hij was een mannelijk wezen, die hielden echt niet van het tedere, zoetsappige gezeik – wat hij me daarstraks ook liet weten. Gelukkig maar eigenlijk, ik hield wel van iemand die me kon en wilde domineren en dat was overduidelijk James.
Ik beet hard op mijn lip om een luide kreun in te houden, ging iets dieper bij hem door voorover te buigen en hij strekt zijn vingers uit om deze naar mijn lichaam toe te brengen, waar ik even hijgerig naar kijk. Hij had ze op mijn lichaam neer gelegd, maar het beeld van zijn trillende vingers verliet mijn beeld niet. Het kwam door het genot dat hij ervoer. James liet zijn luide kreunen allang niet meer in, waardoor ik een vaag soort lachje liet horen wat eveneens als een kreun opgevat kan worden. Ik duwde iets op zijn heupen en begon ruwer, hardhandiger te bewegen. De gehele tijd moet ik al kreunen door het genot en het zou vast niet lang meer duren voor ik klaar zou komen, maar voor die tijd moest ik nog uit hem komen, anders had ik me vast niet in kunnen houden. Bovendien zou hij het vast niet leuk vinden als ik in hem kwam. Abrupt stopte ik dan ook en op het moment dat hij me vragend aankeek, draaide ik ons om, zodat hij op me kon zitten.
Mijn hele borstkas gaat op en neer door het harde gestoot dat ik net had gedaan, rasperige ademhalingen die uit mijn mond kwamen. Een ondeugende blik was er in mijn ogen gekomen en hij grijnst, terwijl hij zijn handen op mijn licht bezwete borstkas plaatst. Rustig begint hij op en neer te bewegen, terwijl ik mijn handen over zijn bovenbenen naar zijn heupen bewegen en hier streel. Genietend sluit hij even zijn ogen en ik probeer mijn ademhaling wat te controleren, wat natuurlijk finaal mislukt. Het is vreemd voor me dat hij rustig beweegt, hoewel hij nog wel diep komt en ik dat heerlijke gevoel blijf hebben. Eveneens in mijn onderbuik waar ik de tintelingen al snel achter elkaar voel ophopen, straks zou ik het niet meer kunnen houden. James haalt één van zijn handen van mijn borstkas af en begint op ongeveer hetzelfde tempo met zichzelf te spelen, klaarblijkelijk hield hij van dat dubbele gevoel, waardoor ik rasperig moest grinniken. Het beeld ervan wond me op, dus besloot ik hem maar te helpen en bracht één hand naar zijn lid, waar ik ook even overheen bewoog voor ik de omgeving streelde.
Hij leek iets ongeduldiger te worden, aangezien hij steeds sneller begon te bewegen, waardoor ik mijn hand africhtte op het tempo en vervolgens het bewegen over zijn lid van hem over nam. Mijn mond was nog altijd iets open door de lucht die ik binnen hoopte te krijgen. Net zoals mijn ademhaling is die van hem enkel nog oppervlakkig, terwijl hij zijn ogen dicht kneep. Ik begon zoveel ik kon mee te stoten, echter ongeveer een minuut later kneep ik ook mijn ogen dicht en kreunde ik hees. “James… Ik kom, ga –” Het deerde al niet meer, want met een luide kreun kwam ik klaar. Mijn borstkas was licht bezweet en terwijl ik mijn handen naast me neer liet vallen, keek ik hem afwachtend aan. Ik wilde weten wat hij ervan vond, al was het wel duidelijk, maar ik bedoelde het meer in de richting van wat hij er nu van verwachtte, wat hij nu wilde. En hopelijk snapte hij dat zonder dat ik het uit moest spreken.
Andrei / Lilith, wezen.
Ze werpt me een boze blik toe, wat ik al had verwacht doordat ik haar kleintje had genoemd. Dan zeggen ze je dat je de waarheid moet spreken en dan is het nog niet goed, ze is toch een kleintje? Ik zeg echter nog wel grijnzend dat er opeens een haat tegenover de wezens is, terwijl ik mijn gespierde arm om haar smalle schouders sla. “Je beseft je hopelijk dat ik dus ook haat tegen jou heb?” vraagt ze. “En noem me niet kleintje, dat is beledigend.” Meld ze me vervolgens waarna ze mijn arm van haar schouders schud en een stap opzij zet.
Ik knik echter direct met mijn hoofd en wrijf kort over mijn lip heen voor ik antwoord geef. “Ja, dat weet ik, dat is ook goed. Haat me maar.” Zeg ik haar simpeltjes, toch verschijnt er een grijns op mijn lippen. “En jij moet je niet zo iets van anderen aan trekken, al helemaal niet als je ze haat,” Grinnik ik. “Dus ik blijf je gewoon kleintje noemen.” Hierna gebeurde er nog iets, waarop ze tegen mij op botste en ik haar opving.
Wat wantrouwig keek ze me aan op mijn vraag om haar te helpen. “Ik zie nog wel,” antwoord ze. “Dan kan je lang wachten…” waarschuw ik haar emotieloos glimlachend. “Ik ga alleen mee als ze niet vanzelf weggaan,” mompelt ze er toch nog achteraan. Willow grinnikt iets op mijn woorden. “Dan zal je ook nog wel slecht gehumeurd door mij raken.” Verteld ze me, waarbij ik haar even aankijk. “Erin is vervelender, daar irriteerde ik me al aan na een kwartiertje, mocht het niet minder zijn. Ik irriteer me nog niet aan jou, nóg niet.” Waarschuw ik met een sluw glimlachje voor ik me weer omdraai.
“Dat had ik zelf ook wel bedacht,” mompelt ze bijdehand. “Ik bedoelde meer voor wat voor iets je de bloem nodig hebt, waar het goed voor is.” Vervolgt ze. Ik zucht diep en net als ik antwoord wil geven, merk ik de desbetreffende bloem op. Haastig loop ik er naar toe en klim behendig in een boom om bij een hoge struik aan te komen, waarna ik me uitrek en de bloem pluk. Met een aangename glimlach op mijn mond draai ik me naar haar terug. “Hebbes!” Ik haal een flesje uit de binnenkant van mijn zwarte jas en murmel een soort spreuk, waardoor deze in het flesje verschijnt en ik het terug kan stoppen in mijn jas.
[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:14 ]
†
