Finn Hudson
Ik bekeek Bella even en ik zag meteen hoe ze opklaarde en zich in een klap beter voelde. Dat deed mij ook weer goed en ik voelde de zorgen langzaam van me afglijden. Als zij zich ontspande, dan ontspande ik mezelf ook. Ik zag hoe ze genoot en ik glimlachtte tevreden, ik was blij dat ze het lekker vond. Het warme water deed mij ook even goed, ik was blij dat ik mijn spieren even kon ontspannen. Blaine en ik hadden de afgelopen week ook veel gesport en daardoor hadden mijn spieren veel te beduren gekregen. Maar dat was niet erg, ik hield van sport en vooral met Blaine was het erg leuk. We hadden nog gebokst en dankzij Blaine was ik ietsje beter geworden daarin. Natuurlijk versloeg hij me nog met gemak, maar ik werd al beter. We hadden ook nog gevoetbald, en verassend genoeg was Blaine er aardig goed in. Natuurlijk niet zo goed als ik, maar hij was beter in voetballen dan ik was in boksen. Maar het was in ieder geval echt erg leuk. Ik hoorde tenslotte wat Bella zei over haar buikpijn en was meteen helemaal opgelucht, alle zorgen gleden nu helemaal van me af door haar woorden. 'Gelukkig maar, ik maakte me wel zorgen om dat.' zei ik opgelucht, ik maakte me echt veel zorgen. Maar nu ging het gelukkig wel goed. 'En jij bent de enige voor mij, mijn kleine, schattige prinsesje en ik zag altijd van jou houden en je zo gelukkig mogelijk proberen te maken.' zei ik meenend terug, waarna ze al die dingen zei tegen mij. Ik zal haar echt zo gelukkig mogelijk proberen te maken; ik wilde gewoon het liefst dat ze vrolijk en lacherig was zoals vroeger. Dat was echt de Bella die ik kende. Ik masseerde nu liefdevol en teder haar schouders en streelde haar ook af en toe, zodat ze nog meer kon gaan genieten ervan. Ze was toch zo schattig en alles voor mij. Niemand moest ook maar proberen om aan haar te zitten, want dan zou ik laaiend worden. Als iemand aan mijn meisjes kwam - Bella en Emily. - en waren ze dood voor mij en zou ik geen genade tonen. Dus Damian of haar ontvoerders moesten zich echt niet laten zien, want dan zou ik woest worden. Blaine en Kurt waren ook alles voor me, die twee hebben ons door een diepe dal heen gesleept en onze band was sterker dan ooit. Ineens was ik echt onwijs dankbaar voor alles. Ik was dankbaar voor hoe alles gelopen was, dat Rachel naar Jesse toe ging bijvoorbeeld. Als dat nooit gebeurt was, dan had ik Bella nooit ontmoet. Het was vreemd dat zo'n klein aspect uit je leven alles zomaar kon veranderen. Vanuit een opwelling dacht ik nu aan ons kindje. Zou het een jongen zijn of een meisje? Heel stiekem hoopte ik op een jongen, dan kon ik hem leren voetballen of Football leren spelen. Maar als het een meisje was hoorde je mij ook niet klagen, zolang het maar gezond was. 'Ik kan nu al niet wachten tot hij of zij er is.' zei ik glimlachend, waarna ik een kus op haar kruin drukte.
Kurt Hummel
Ik glimlachte zwakjes en voelde me beter in zijn armen. Wel kreeg ik het ineens stikheet, maar liet ik de dekens om me heen omdat ik bang was dat ik kou vatte. Nu was ik erg blij met het washandje die zorgde voor verkoeling. Ik keek naar Blaine, die naast me lag. 'Weet ik, het was ook maar een grapje.' zei ik een beetje schor tegen hem. Ik voelde kleine zweetdruppels ontstaan op mijn gezicht en veegde ze voorzichtig weg. Ik snapte echt niet meer waarvan ik zo ziek geworden was, ik kleedde me altijd warm aan en ik was nauwelijks ziek. Gemiddeld was ik maar één keer per jaar ziek, maar dan voelde het anders dan wat ik nu had. Diep in mijn hart wist ik dat Blaine gelijk had en dat we inderdaad voor de zekerheid langs de huisarts moesten gaan. Zoals mijn vader weleens zei: ''baat het niet dan schaadt het niet.'' Maar toch werd ik er gewoon zenuwachtig van en vond ik het helemaal niet leuk om daar naar toe te gaan. 'Oké, ik ga wel.' Mompelde ik zwakjes en verslagen alsof ik een klein kind was die opgedragen werd iets te doen wat hij niet leuk vond.Het liefste verstopte ik me nu stiekem onder mijn bed, zoals ik vroeger altijd deed toen ik nog klein was. Maar ik moest het maar gewoon doen, Blaine ging om van de zorgen en dat was eigenlijk de grootste reden waarom ik ging; ik wilde dat hij zich gerustgesteld voelde. 'Ik weet het, ik word gewoon altijd zenuwachtig als ik daar naartoe moet.' zei ik, en vervolgens glimlachtte ik kleintjes toen hij pruilde. 'Ik wil ook niet ziek zijn.' mompelde ik, waarna ik mezelf dieper in zijn armen nestelde. Ik was oprecht blij dat ik niet meer chagrijnig was. En heel eerlijk, ik hield me ook enorm in tegenover Blaine. Ik had al weleens eerder tegen hem lopen schreeuwen en daarna was hij meteen twee maanden weg en hadden we ongelofelijke ruzie. Maar toch zat dat tegenover Bella mij totaal niet lekker, ik wilde helemaal geen ruzie met haar en ik was ook helemaal niet boos meer. Ik besefte nu eigenlijk pas dat onze ruzie echt nergens over ging en het liefste wilde ik haar nu knuffelen en er achteraf om lachen, zoals we altijd deden als er iets gebeurde. Tegenover Rachel had ik ook wel een klein beetje spijt, ik had niet zo tekeer moeten gaan tegen haar. Maar toch wilde ik haar ooit de waarheid vertellen omdat het me ongelofelijk dwars zat. Alleen misschien had ik het iets anders moeten brengen. Ik zuchtte even en voelde dat ik toch wel moe voelde, misschien kon het niet kwaad om voordat we naar de huisarts gingen een klein dutje te doen? Meestal voelde ik me na een dutje altijd wel beter. Voorzichtig legde ik mijn hoofd op Blaine 's borst, waardoor het washandje van mijn voorhoofd afgleed. Maar dat maakte niets uit, want de hitte zakte een klein beetje weg. 'Je bent echt lief.' zei ik gemeend en slaperig, waarna mijn ogen zich langzaam sloten en ik in een lichte slaap doezelde.
Amy Christina McGlacis
We kwamen aan bij een enorme villa en het deed me eigenlijk niets. Ik was zelf ook behoorlijk aan luxe gewend, dus het was voor mij niets bijzonders. Ik was al dat ze beroemde vrienden hadden, dus het was ook totaal geen verassing voor me. Ik zag dat Logan en Rachel uitgebreid afscheid namen waardoor ik me behoorlijk irriteerde. Wacht maar, vroeg of laat werd Logan gewoon van mij. Ik wilde Rachel liever geen pijn doen, want ze leek me eigenlijk best wel chill. Maar ik ging door merg en been om Logan terug te krijgen. Ik had hem gedumpt en daar had ik onwijs veel spijt van. Het was gewoon dom en ik wilde hem terug en ik kreeg gewoon alles wat ik wilde. Rachel en ik liepen richting de stad, waarna ik mijn arm in de hare haakte. 'Het spijt me ontzettend van toe net, ik geloof dat ik me even liet gaan en me nogal jaloers gedroeg.' verontschuldigde ik me, ik kon het beter aardig spelen tegenover haar.
[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 23:35 ]
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
