[RPG-Topic] Full Of Fantasy. - Speeltopics

Het rpg topic, voor als je je hebt aangemeld bij de rpg full of fantasy, ik schrijf in de ik vorm, maar je mag het zelf weten. Ik begin zometeen.

May StarClan light your path.

Aurora Trel

Ik open de deur van mijn huis. Ik zie Danny en Ember.
'Hallo' zeg ik met een glimlach. Ik pak de grote vogel die ik geschoten had en hield hem omhoog.
'Diner has served' zeg ik grijnzend. Ik zet wat vuur op bij het gasfornuis en pluk ondertussen de vogel. Daarna breek ik zijn botten en snij ik met een dolk een kleine opening waaruit ik de botten haal. Dan gooi ik de naakte botteloze vogel in de koekenpan.
'Koken is niet echt een specialiteit van me' mompel ik.
Ik gooi de vogel af en toe wat om, zodat meerdere dingen worden gekookt.
'Dus,' mompel ik, terwijl ik af en toe het stuk vlees beweeg met een lepel.
'Danny. Een vraagje. Wat doet een beschaafde en lieve jongen als jij nou midden op de vieze straat. En ik heb best gezien hoe je je huis uit bent getrapt.'
Ik bloos als ik merk dat ik te ver ging in mijn vraag. Ik kon niet zomaar iets vragen uit zijn privé leven.
'Sorry,' mompel ik. 'Ik ben gewoon niet gewend aan gezelschap en draaf snel door.'
Ik verstop mijn blozende gezicht achter mijn haar.
'Het eten is zo wel klaar' mompel ik meer tegen mezelf dan tegen hun.

"Rebellion's are build on hope"

Ember green - witch (Via ipad)
'Diner has served!' Hoor ik Aurora vrolijk zeggen na een deur en voetstappen. 'Finally,' mompel ik on hoor baar. Ik ruik vlees.. Het is een vogel. Ondertussen dat Aurora kookt, stelt ze een vraag aan Danny, maar ik negeer het en bemoei me nergens mee, ook al vind ik het vreselijk voor Danny. Dan denk ik terug..aan mijn leven.
*flasback toen ember 11 jaar was*
"Ze is blind snap dat dan!" Schreeuwt de stem van mijn vader tegen mijn moeder achter me. Ik zit aan tafel te eten en achter me zijn die twee bezig ruzie te maken. "Harold rustig maar," zegt mijn moeder.
"Nee, ze wordt geen goede heks zoals jij! En ze kan niet leven tussen de mensen zo." Zegt mn pa.
"Tjah, dan willen ze haar te veel helpen omdat ze blind is."
"En we hebben het zo druk.. Misschien kunnen we haar beter weg geven aan een heks in het bovennatuurlijke bos."
"Misschien is dat het beste"
"Nee! Ik wil hier blijven!" Roep ik dan en sta op van de stoel.
"Nee! Je zult nooit een goede heks worden!" Schreeuwen mijn ma en pa tegenlijk.
"Wel!" Schreeuw ik, dan wordt ik meegetrokken en ze brengen me het bovennatuurlijke bos in. Even later.. Ik hoor een deurbel en sta dus voor een heks haar huis, en ik kan niet meer terug. Ik ren keihard weg, voordat iemand kon antwoorden. *flasback einde* en zo heb ik dus een boomhut gevonden die verlaten was, en al die tijd voor mezelf gezorgt. Vissen was niet moeilijk nadat ik ontdekt had dat ik dichtbij een klein meertje woonde. En ik heb zelf geoefent tot ik een heks was. Terug denken aan de ruzie maakt me depri, en ik verstop me dieper in mijn vest, mijn cappischon hou ik op en mijn haar voor mijn ogen. 'Het eten is zo wel klaar' momelt aurora, ik heb ondertussen Danny's stem niet gehoord.
"Mooi, ik heb honger." Zeg ik dan om ergens anders aan te denken.

[ bericht aangepast op 27 mei 2013 - 23:32 ]

May StarClan light your path.

Idrille Mila Chalant ~ 21 ~ Weerkat(tijger) ~ in haar huis

"Jennifer." Zei het vampiermeisje naast me op de bank waarna ze duidelijk mijn woorden overdacht en ze niet veel later haar hoofd schudde.
"I-ik praat er liever niet over, ik wil je daarmee niet tot last zijn."
Ik knikte begrijpend, ik zou er eerlijk gezegd ook wel een beetje raar van opkijken als een totaal onbekende me dat vroeg, maar zoals ik al zei, het helpt echt om al je emoties eruit te gooien, zeker bij een onbekende, puur omdat die er niet goed over konden beoordelen aangezien ze de personen in kwestie toch niet zouden kennen, hoogstwaarschijnlijk.
Toch glimlachte ik bemoedigend naar haar. "Je kan gerust dingen bij me kwijt, velen komen naar me toe om iets kwijt te kunnen, al ben ik geen bevoegd psygoloog, ik heb graag iemand over de vloer en alles wat er besproken word blijft tussen deze muren, onder deze vier ogen." Ik lachte eventjes. "En het is nog gratis ook." Hopend dat met mijn laatste het ijs een beetje zou dooien, al wist ik niet of ik nou te veel moest verwachten.
Mijn handen zochten de bak met Bacon en ik pakte er weer een paar stukjes uit waarna ik nog eens naar het meisje keek en een knoop doorhakte.
"Laat ik je zelf dan maar even een geschiedenisles geven van mijn verleden."
Ik klemde de bak tegen me aan. "Mijn leven is niet bepaald eentje geweest zonder heuvels, al was dit meer als een gigantisch heuvel met kleine glooiende na heuvels, maar die gebeurtenis heeft mijn gehele leven veranderd." Eventjes slikte ik, niet precies wetend waarom ik besloten had dit te vertellen.
"Die gebeurtenis betreft mijn ouders." Eventjes slikte ik en nam snel een hap bacon tussendoor. "Het waren geweldige persoonlijkheden, stonden altijd klaar voor anderen, hielden enorm van alles wat ze deden, jammer genoeg werd hen dit fataal." Ik keek even naar de bacon. "Een groep weerkatten waren bezig op mensen te jagen tegen de regels in tot de mensen met geweren wraak kwamen nemen op de angst die ze hadden, mijn ouder probeerden de weerkatten terug te sturen en probeerden hulp in te schakelen van andere weerkatten, maar die bleven maar aan de kant toe staan kijken wat er allemaal gebeurde." Ik richtte mijn blik weer op en glimlachte een beetje waterig naar Jennifer. "De mensen namen een doelwit in het visier en schoten."
Ik snoof. "Nu kan je eigenlijk al wel raden wat er gebeurd is; Één van die weerkatten duwde mijn moeder als bescherming voor zich, zodat zij de eerste kogel kreeg, mijn vader kreeg de tweede toen hij mijn moeder weer probeerde te beschermen."Een stukje bacon dat ik in mijn hand had gehad had ik tijdens mijn verhaal in steeds kleinere stukjes gescheurd. "Mijn vader was op slag dood terwijl mijn moeder met hem in der armen zelf steeds verder afdwaalde en uiteindelijk ook haar laatste adem uitblies."
Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. "Je vraagt je waarschijnlijk ook af hoe ik dit weet en of het niet gewoon een verhaaltje is."
Nog een baconstukje in kleine stukjes. "Ik was erbij, ik heb alles gezien, maar ik kon niets doen omdat een andere weerkat me vast had gegrepen toen het eerste schot klonk, het zou toch eens zo zijn dat één van de laatste weertijgers neergeschoten word." Ik snoof. "Sinds dien heb ik me afgezonderd van mijn soort en richt ik me op het helpen van andere soorten en af en toe mijn eigen, al zullen ze nooit meer mijn volle vertrouwen winnen, ik ging door, want het leven gaat door en je kan niet in het verleden blijven hangen, al zou je dat nog zo graag willen."





Calder Alistair Gold~ 24 ~ Witch ~ In het bos

Met licht opgetrokken wenkbrauwen wachtte ik op een antwoord, benieuwd naar wat ze zou gaan antwoorden.
Natuurlijk wist ik dat het raar klonk en natuurlijk zou ik er raar door worden weerspiegeld, maar het boeide me niet zo veel.
Als ze wou blijven praten kon ze meelopen, zo niet, wel, dan zouden onze wegen zich al snel genoeg van elkaar scheiden.
Mijn ogen gleden naar het eikeltje in haar hand, wat ze zonet soepel uit de lucht had gevist, waarmee ze nu een beetje aan het frutselen was.
"Goed dan, waar wil je naartoe gaan ?"
Nonchalant haalde ik mijn schouders op, eerlijk gezegd had ik niet echt een route, al zou ik het wel even fijn vinden om thuis te kunnen kijken of mijn maat al thuis was, puur uit interesse voor het relikwie dat hij mogelijk had gevonden en meegenomen, maar dat zou ik haar niet aan kunnen doen, dan zou ze zich alleen maar doodschrikken en me een nog grote creep vinden dan dat ze me al vond.
Eventjes lachte ik inwendig.
Omgaan met onbekenden was soms toch zo leuk om te doen.
Ik zag haar twijfelen om haar tas open te doen, maar ze richtte zich toch eerst weer op mij. "Dat vind je toch niet erg hè ?" Zie liet het eikeltje boven de rand van de tas hangen. "ik vind hem geweldig en ik weet er een mooi plekje voor."
Ik knikte en maakte een goedkeurend gebaar met mijn handen, veel boeide het me niet, meer omdat het eikeltje toch niet snel kapot zou gaan, daar had ik voor gezorgd toen ik het maakte en daarnaast waren eikeltjes toch moeilijk te breken.
Nive wist daar alles van.
Ik kuchte, alles behalve zenuwachtig terwijl ik mijn handen in mijn broekzakken stopte. "Van mij mag je het in je tas doen."
Op mijn hakken draaide ik me om en zette al de eerste stappen tussen de bomen door voordat ik me omdraaide. "Zullen we deze kant op lopen ? Ik weet niet hoe goed jij dit gebied kent, maar ik ken het hier op mijn duimpje." En ik knipoogde eventjes geamuseerd, al snel gevolgd door een evenals geamuseerde lach.
Ik ben benieuwd wat voor gesprekken er hier allemaal uit zouden komen.

{Wow, eventjes een kort stukje met Calder.... }

[ bericht aangepast op 27 mei 2013 - 23:52 ]

Credendo Vides

Danny Jake Davids~ tovenaar
Aurora komt het huis weer binnen.
"Hallo."zegt ze met een glimlach. Het enige wat ik kan doen is een zwak lachje geven. Nogsteeds er niet bij met mijn gedachten. En als ik er eenmaal niet bij ben met mijn gedachten, ben ik ook niet bewust van wat om mw heen gebeurd.
Dat dit alles allemaal in een dag gebeurd kan zijn. Nooit gedacht dat ik uit huis getrapt zou worden. Eerder gedacht dat ik weggehaald zou worden door kinderzorg ofzoiets.
'Dus, Danny. Een vraagje. Wat doet een beschaafde en lieve jongen als jij nou midden op de vieze straat. En ik heb best gezien hoe je je huis uit bent getrapt." Zegt Aurora. Meteen schiet ik wakker uit mijn gedachten. We gaan het toch niet hier over hebben.
'Sorry,' Vervolgd ze dan.""Ik ben gewoon niet gewend aan gezelschap en draaf snel door.'
Ik sta nogsteeds stil. Ik kijk naar mijn voeten en wrijf weer op mijn arm. Ik probeer de pijn te vergeten die ik erbij krijg.
"Geeft niet." Antwoord ik zacht.
'Het eten is zo wel klaar' mompeld ze. ik knik en denke dan na. Ik vertellen het gewion.
"Oke, hier is een korte samenvatting. Mijn ouders zijn gescheiden. Na de scheiding begon mijn moeder veel te drinken. Ze liet mij alles doen en als ik iets niet goed deed in haar ogen sloeg ze me." Ik deed mijn mouw omhoog waardoor je blauwe plekken en striemen kon zien. "Vandaag had ik ruzie met haar en stuurde ze me het huis uit." Ik keek weer naar mijn voeten. "Einde verhaal." Vervolgde ik zacht.

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

"Oke, hier is een korte samevatting," danny ging zijn verhaal vertellen, en ik luisterde, het was vast. Intresant, en what else heeft een blinde te doen? Rondkijken? "Mijn ouders zijn gescheiden.." Begon hij en vertelde allemaal dingen, dat hij werdt geslagen enzo.. Volgensmij liet hij een blauwe plek zien want hij stopte kort, maar ik zou het dus niet gezien hebben. "Einde verhaal." Eindigde hij.
"Dat is vast moeilijk voor je geweest." Begin ik met medelijden, oh ik zei geweest? Maar hij had nu nog steeds die problemen? Toch? Of niet? Ik vervolg snel maar weer van wat ik heb gezegd. "..oke, hier is mijn verhaal. Als danny het vertelt vertel ik het mijne ook. Ik heb het toch nog nooit aan iemand verteld, en dat moet wel dus.." Ik begon. "Mijn vader en moeder vonden mij het minst leuk van al mijn broertjes en zusjes. Ik had er 4, of heb.. Ik weet niet wara ze zijn want we woonden biij de mensen. Omdat mijn vader een mens was. Ze hadden het beide druk met mij en toen ik 11 was wouden ze me weggeven aan iemand in het bovennatuurlijke bos, maar ik vluchtte en vond n boomhut, daar heb ik de rest van mijn leven gewoond voor me zelf gezorgd, en geoefent met magie. Einde verhaal." Ik weet niet hoe ze gaan reageren, dus ik zeg maar "dus is het eten al klaar?"

May StarClan light your path.

Auror Trel

Totaal uit het veld geslagen kijk ik mijn twee gasten aan. Ik zet een deksel op de pan en zet het vuur iets lager.
'Als we dan toch bezig zijn,' mompel ik. 'Mijn moeder is overleden toen ik voer was en mijn vader kreeg hierdoor een groot drinkprobleem. Ik deed hem teveel denken aan mijn moeder. Toen heeft hij me midden in dit bos achtergelaten. Met niks meer dan een dolk. Zo ben ik een fighter geworden. Ik wou nooit dat mensen zulke dingen ooit nog mee zouden maken. Dat ze gewoon in een stabiel gezin zouden opgroeien tot een evenwichtig mens. Sommige fighters snappen gewoon niet dat je soms mensen tegen mensen moet beschermen. Het spijt me Danny dat ik er nu pas achterkom wat je moeder heeft gedaan. Als ik het eerder wist dan...' De laatste woorden gaan verloren in een zucht. Ik loop naar een kastje en pak wat zalf. Ik draai de deksel open en pak Danny's arm.
'Sta stil' mompel ik. Ik smeer het zalfje op zijn wonden.
'Morgen zie je er bijna niks meer van' zeg ik, zacht glimlachend. Ik draai me om en haal de deksel van de pan. Ik leg de vogel op een snijplank en snijd hem in drie stukken, die dan weer in reepjes worden gesneden. Ik leg de stukjes vogel op drie borden en dek de tafel.
'Het is klaar' zeg ik en ik sla mijn handen over elkaar. Ik knipper mijn tranen snel weg, hopend dat niemand ze zag.
Altijd had ik gehoopt dat ik de enige was met een afschuwelijke jeugd. En nu kwam ik erachter dat ik zelfs te laat was gekomen. Daarbij had ik voor lange rijd niet meer aan mijn eigen jeugd gedacht. Ik veeg vlug mijn tranen weg en schuif een stoel naar achter, zodat Ember kan gaan zitten. Dan ga ik zelf ook zitten. Hopelijk waren mijn ogen niet rood van de tranen.

"Rebellion's are build on hope"

Ember green - witch
Ik ging zitten op de stoel en schoof aan, met mijn hand ging ik over de tafel en vond de vork. Ik voelde met mijn andere hand waar het bord was, en nam een hap. Het eten smaakte lekker, maar ik dacht aan de verhalen van Danny, Aurora, en mij. Ik slikte nog een hap door en wachtte even af tot Aurora of Danny iets zouden zeggen.

May StarClan light your path.

Jennifer Woods~Vampier
"Je kan gerust dingen bij me kwijt, velen komen naar me toe om iets kwijt te kunnen, al ben ik geen bevoegd psygoloog, ik heb graag iemand over de vloer en alles wat er besproken word blijft tussen deze muren, onder deze vier ogen. En het is nog gratis ook." Zegt ze.
Ik zag dat ze wat bacon pakte enb ze begon weer met praten.
"Laat ik je zelf dan maar even een geschiedenisles geven van mijn verleden."
"Mijn leven is niet bepaald eentje geweest zonder heuvels, al was dit meer als een gigantisch heuvel met kleine glooiende na heuvels, maar die gebeurtenis heeft mijn gehele leven veranderd.
Die gebeurtenis betreft mijn ouders. Het waren geweldige persoonlijkheden, stonden altijd klaar voor anderen, hielden enorm van alles wat ze deden, jammer genoeg werd hen dit fataal. Een groep weerkatten waren bezig op mensen te jagen tegen de regels in tot de mensen met geweren wraak kwamen nemen op de angst die ze hadden, mijn ouder probeerden de weerkatten terug te sturen en probeerden hulp in te schakelen van andere weerkatten, maar die bleven maar aan de kant toe staan kijken wat er allemaal gebeurde.De mensen namen een doelwit in het visier en schoten.
Nu kan je eigenlijk al wel raden wat er gebeurd is; Één van die weerkatten duwde mijn moeder als bescherming voor zich, zodat zij de eerste kogel kreeg, mijn vader kreeg de tweede toen hij mijn moeder weer probeerde te beschermen."Een stukje bacon dat ik in mijn hand had gehad had ik tijdens mijn verhaal in steeds kleinere stukjes gescheurd. "Mijn vader was op slag dood terwijl mijn moeder met hem in der armen zelf steeds verder afdwaalde en uiteindelijk ook haar laatste adem uitblies."
Ze zuchtte en schudde haar hoofd. "Je vraagt je waarschijnlijk ook af hoe ik dit weet en of het niet gewoon een verhaaltje is.
Ik was erbij, ik heb alles gezien, maar ik kon niets doen omdat een andere weerkat me vast had gegrepen toen het eerste schot klonk, het zou toch eens zo zijn dat één van de laatste weertijgers neergeschoten word. Sinds dien heb ik me afgezonderd van mijn soort en richt ik me op het helpen van andere soorten en af en toe mijn eigen, al zullen ze nooit meer mijn volle vertrouwen winnen, ik ging door, want het leven gaat door en je kan niet in het verleden blijven hangen, al zou je dat nog zo graag willen."
Ik wist niet wat ik hier op kon zeggen. Dit soort dingen vond ik sinds vorig jaar altijd lastig om over te praten.
''Ik snap hoe je je voelt.'' Zeg ik dan maar. Ik wou het niet vertellen, maar ik doe het toch.
''Toen ik vorig jaar terug van naar huis ging stonden er twee vreemde mannen voor mijn deur. Ze zeiden dat ze van de vampierraad waren. Ik geloofde het ook meteen aangezien ze mijn naam wisten. Hoe dan ook, Ze vertelden me dat er weerwolven mijn huis binnen waren gekomen. Ze wouden nog iets zeggen, maar ik stormde het huis al in.'' Snel schud ik mijn hoofd om het beeld van het huis te verwerken.
''Waarneer ik binnen was zag ik dat er op de muren en vloer was gekrast, de bank was kapot gemaakt en op zijn kop en foto lijstjes waren op de grond gesmeten. Alleen was mijn aandacht niet hier op gericht. Toen ik wat veder keek zag ik ze liggen. Mijn ouders lagen opengevreten op de grond. Ik weet niet hoelang ik daar had stil gestaan. Ik voelden opeens verschillende emoties door me heen gaan. Het werd alleen nog erger.'' Ik balde mijn vuisten als ik er weer aan terug dacht.
''De raad vertelden me dat ze er niets aan wilden doen,alleen omdat het mensen waren. Ze namen niet eens de moeite om die weerwolven op te sporen. Ik ben al die tijd blij geweest dat ik geen weerwolf hoefde te zien, alleen daar kwam verandering in. Gister avond kwam ik er een tegen en daar heb ik een gevecht mee gehad. daarna heb ik en heks geholpen om haar te helpen.'' Zeg ik. Ik weet nogsteeds niet waarom ik dit w=vertel.
''Ik weet niet wat ik doe als ik die weerwolven ooit tegen kom.'' Ik voel mijn ogen rood worden en mijn tanden prikken in mijn lippen. ''Maar ik weet nu al dat het niet veel goeds is.''

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Rain thunder - Werecat - in het bos (dichtbij Jennifer)

Ik loop nog steeds doodverveeld, en uit veveeling laat ik mijn staart en oren groeien. katten staart en oren dus. Het voeld goed om weer eens mijn katachtige kant te laten zien, dus ik doe ook mijn snor haren in het zicht. opeens voel ik druppels. De lucht word donker en het begint te regenen. Fijn, het regent. Nu wordt ik nat. Al snel hoor ik een donderschok, en zie gelukkig een huis, zou ik daar aankloppen? Ik loop er heen en zonder na te denken bonk ik drie keer op de deur. Crap, straks stoorde ik!

May StarClan light your path.

Idrille Mila Chalant ~ 21 ~ Weerkat(tijger) ~ in haar huis

Als de goede luisteraar die ik ben hoorde ik de stortvloed van woorden aan, ik had er dus goed aan gedaan haar mijn verhaal te vertellen, want waarschijnlijk is daardoor een deur in haar hoofd open gegaan die haar wat meer open stelde om haar pijn te delen, net zoals ik deed.
''De raad vertelden me dat ze er niets aan wilden doen,alleen omdat het mensen waren. Ze namen niet eens de moeite om die weerwolven op te sporen. Ik ben al die tijd blij geweest dat ik geen weerwolf hoefde te zien, alleen daar kwam verandering in. Gister avond kwam ik er een tegen en daar heb ik een gevecht mee gehad. daarna heb ik en heks geholpen om haar te helpen." Zegt ze waarna er iets door haar ogen heen leek te schieten, geen idee wat het precies was, maar het leek op iets als twijfel.
"Ik weet niet wat ik doe als ik die weerwolven ooit tegen kom." Ze beet op haar lip en haar ogen leken weer vochtig worden. "Maar ik weet nu al dat het niet veel goeds is."
Begrijpend knikte ik, het is zeker allemaal heftig.
We hebben allebei de dood van onze ouders gezien, hoewel dat van haar waarschijnlijk meer een gore aanblik was geweest terwijl ik letterlijk het leven uit hen zag verdwijnen.
Welke vorm is erger ?
Troostend legde ik een hand op haar arm. "Ook al ken je me niet, als je hulp nodig hebt dan kan je altijd bij mij terecht." Even lachte ik oprecht naar haar.
"Ik ben vele mate sterker dan dat ik eruit zie." Lachte er achteraan om eventuele spanning weg te werken. "En ik hou er nou eenmaal van om het goede te laten zegevieren." Ik knakte even mijn vingers. "Het is al een tijdje geleden dat ik in actie ben gekomen."
Al schoot er wel even een gedachten door mijn hoofd.
Wat is sterker ?
Een weertijger of een weerwolf ?
Één op één zou ik duidelijk winnen, maar wolven jagen in packs en ik zou echt niet weten of ik dat aan zou kunnen.
Net toen ik iets geruststellens wou zeggen rook ik het.
De geur van je eigen soort was altijd makkelijker te ruiken dan die van andere rassen en deze kwam maar steeds dichter naar mijn voordeur.
Mijn kiezen klemden zich eventjes op elkaar en waarschijnlijk schoot er een harde gloed door mijn ogen.
"Excuseer me, er staat iemand voor de deur." Zei ik tegen Jennifer, precies voordat er drie keer op mijn deur werd gebonsd.
Met een kuch schoof ik eventjes al mijn wrok aan de kant en met een soepele pas was ik bij de deur, nog even achterom kijkend naar het vampier meisje achter me deed ik de deur open, voor één van de weinige keren kon het me niet boeien als ze zagen dat ik met andere rassen omging.
Voor de deur stond eerlijk gezegd iemand anders als dat ik verwacht had; het was een meisje en ze had een aantal van haar katachtige trekjes tentoongesteld.
"Kan ik je helpen ?" Vroeg ik, niet precies wetend hoe ik mijn toon moest houden, maar waarschijnlijk hoorde ze de afgematte toon eronderdoor, terwijl zij me helemaal niets heeft gedaan.
Maar het zit nou eenmaal diep bij me.

Credendo Vides

Rain Thunder - Werecat

"Kan ik je helpen?" Een meisje stond voor de duer, een weerkat! Ze vroeg het op een toon waardoor ik bang werd dat ik stoorde.
"Uhm, sorry, stoor ik?" Zeg ik voorzichtig met een beetje trillende stem van de koude regen. "Anders ga ik wel weer.." Mompelde ik meer tegen mezelf en zo zacht mogelijk. Toen zag ik dezelfde vampier die bij Vera was toen ik nog aan het genezen was, zou ze me herkennen? Wat was haar naam? Dat had ze nog niet eens aan me verteld!

[ bericht aangepast op 29 mei 2013 - 23:07 ]

May StarClan light your path.

(Toen ik zei dat haar ogen rood werden bedoelde ik niet van het huilen, maar ik bedoelde de iris.)

Jennifer Woods~Vampier
"Ook al ken je me niet, als je hulp nodig hebt dan kan je altijd bij mij terecht. En ik hou er nou eenmaal van om het goede te laten zegevieren." ze knakte even haar vingers. "Het is al een tijdje geleden dat ik in actie ben gekomen."
Ik kniktte,maar zag dat ze ergens aan dacht. Misschien is het beter om het nu maar even niet te lezen.
"Excuseer me, er staat iemand voor de deur." Zei ze waarna ze opstaat en naar de deur loopt ze kijkt nog even naar me en doet dan de deur open.
Ik keek naar de deur en zag er een bekend figuur staan.
''Fijn.'' Mompelde ik. ''Ook dat nog.''
Ik had hier vandaag gewoon helemaal geen zin meer in.


(Sorry dat het zo kort is, ik wist even niks)

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

(kwam even zeggen dat ik vanaf vanavond op kamp ga dus zondag dan weer terug ben)

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

{@MBAV4ever : Oh sorry, zal ik het nog veranderen ? }

Idrille Mila Chalant ~ 21 ~ Weerkat(tijger) ~ in haar huis

"Uhm, sorry, stoor ik ?" Haar stem trilde een beetje en ik liet mijn houding varen, zij had me niets gedaan, ook al deed de herkenbare weerkat geur me terug denken en even vervallen in mijn gedachtes van wroeging.
"Anders ga ik weer..." Mompelde ze zacht, maar het was nog maar net hoorbaar, ze keek langs me heen en aan haar ogen kon ik merken dat ze Jennifer herkende die nog steeds op mijn bank zat en aan diens gezicht kon ik ook zien dat zij het meisje herkende, maar of ze het echt leuk vind is een ander verhaal.
Van binnen keek ik naar buiten, waar het echt goot vaan de regen en ik zuchtte terwijl ik de knoop in mijn hoofd doorhakte. "Kom maar binnen."
Zelf liep ik voor haar aan weer verder het huis in en pakte mijn bak met Bacon weer, waar nog maar een aantal stukjes inzaten die ik er dan maar uitpakte voor ik even naar mijn speakers liep waar ik een nieuw nummer opzette.
Het nummer 'Can't hold us' maar dan de cover van Max Schneider. een nummer waar ik in korte tijd ben van gaan houden, veel beter dan het origineel.
Hoewel ik hem hard had willen zetten dempte ik het geluid juist een beetje zodat het meer echt als een achtergrond muziekje zou werken in plaats van de enorme uit je dak gaan plaat als dat het normaal is.
Ik nam plaats op de bank, op de plek waar ik net ook zat en wenkte het weerkat meisje dichterbij.
"Als jij ten eerste jezelf iets wat meer voor zou willen stellen." Met een grijns ging ik wat achterover hangen in mijn stoel terwijl ik naar de andere weerkat keek.
Ik had ten eerste al wel verwacht dat ze wist wie ik was, velen weten wie ik ben, zeker doordat ik dus de enigste weertijger ben die er als het goed is nog leeft.
Vele weerkatten weten dat ik me afgezonderd had en als ik even in het dorp kwam hoorde ik veel van hen over me praten achter hun handen, spinnend in hun kattengedaanten of puur omdat ze niets anders over te praten hadden.

{Wow, even een kort stukje... }

Credendo Vides

Rain Thunder - Werecat - idrille's huis.
"Kom binnen." Zegt ze, en zet een muziekje op. Ik ruik ook bacon. "Als je ten eerste jezelf wat meer voor wil stellen.." Zegt ze als ik naar binnen ben. "Ik ben Rain Thunder, en uh.. Ik was aan het wandelen toen het ging regenen en ik had geen goede schuilplek, dus ik vroeg me af of ik hier ook kon schuilen en voor ik het besefde klopte ik op de deur." Ik keek toen naar het vampier meisje. "Jij was toch het vampier meisje dat bij Vera was, toen ik aan het genezen was?" Vroeg ik aan haar.

[ bericht aangepast op 31 mei 2013 - 23:45 ]

May StarClan light your path.