[RPG] Wolfblood -5- - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken. Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

De tienerwolven: (max. 7)
Jongens:
1. Tijdelijke Alfa: Cooper Henderson - Papaoutai
2. Memphis Grimmaud - Theodora
3. Cyril Nightingale - Eltham
4.
Roedelloos: Jack Willows - Papaoutai

Meiden:
1. Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2. Ayla Hope Savage - Aislynn
3. Luna Sianii Silver - Ninuturu

Hunters: ( max. 12 ) NODIG!
Jongens:
1. Noah McKinney - Catesby
2.

Bounty Hunter: Xander dodge Outcast - Ninuturu

Meiden:
1. Marcy Jarvis - Catesby
2. Aowynn Rune Savan - Aislynn
3.

We zijn dringend opzoek naar Hunters!


Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 16 sep 2013 - 15:56 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Ik ben vanaf straks tot vrijdag naar Londen Maar ik post eerst nog met M&N (: ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Cooper

"Vind je?" Ik zie dat haar wangen ook rood zijn en de verlegen glimlach op haar gezichtje is me niet ontgaan. Ik kijk naar haar lippen en plots krijg ik een beeld voor me dat ik nog nooit eerder gezien heb; Haar lippen op de mijne. Ik schud mijn hoofd. Wat denk ik wel niet, denk je echt dat dat ooit zal gebeuren? Ik bedoel; Hallo, Memphis zal haar wel weer krijgen. Memphis kan iedereen krijgen als hij wil, ik vraag me echt af hoe hij dat doet. Misschien doet hij wel helemaal niets en is hij gewoon aantrekkelijk voor de meiden.
"Weet je nog dat ik je gisteren heb gevraagd of jij ooit iemand leuker vond dan je van te voren in gedachten had?" vraagt Ayla en friemelt met de deken. Ik kijk op naar haar en bijt even kor op mijn lip. Dan knik ik lichtjes en zucht even zacht. "Ja, Ayla. Dat weet ik nog. Ik weet ook nog dat ik er geen antwoord op kon geven." zeg ik zacht en kijk naar haar handen. Ik raap de moed bij elkaar en leg mijn hand weer op een van haar handen. "Misschien vind ik dat wel, maar ik weet niet of zij hetzelfde vind of voelt," zeg ik nog zachter dan mijn vorige zin en ik vouw mijn hand om de hare heen om hem vervolgens stevig vast te nemen. Ik voel mijn hart iets sneller kloppen en ik laat mijn ogen weer naar die van Ayla gaan. "Denk jij dat zij hetzelfde voelt?" vraag ik en blijf haar recht aankijken.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Marcy Jarvis

Aowynn zuchtte, en ik wist waarom. Ze had een zware last om te dragen als leider van de hunters, vooral nu we zo mager waren. Daar wilde ik het straks nog met haar over hebben, als Noah weg was. Haar blik gleed over mij en dan over Noah.
“We zijn nu niet in staat een gezamenlijke training af te leggen, om te kijken hoe goed je conditie werkelijk is. Evenals je werpkunsten met een speer, en het schieten met een geweer,” richtte ze zich tot Noah. Die begrijpend knikte. Hij zag er nog redelijk fris uit voor zo vroeg in de ochtend te zijn, vond ik. “Voor nu zou ik het fijn vinden als je dan ook minimaal twee dagen in de week traint, zodat je je conditie op peil houdt. Wanneer ik beter op de been ben wil ik je zien.”
Noah knikte, met nog steeds een begrijpelijke blik. Hij stond op toen Aowynn een bezorgde blik over de tafel wierp, volgens mij had hij ook wel door dat we hier allemaal nood hadden aan rust. Hij liep al richting de deur toen Aowynn nog zei: “Dit zijn geen puppy´s hier, Noah. Onthoud dat goed.”
Hij trok de deur van het tuinhuis open en wierp ons beiden nog een brede grijns toe. “Dat weet ik. Gaan jullie maar slapen zodat jullie de volgende keer wat frisser zijn als ik jullie zie… Ik zie jullie nog wel, slaapwel.”
“Was de jongen een bekende, Marcy?” vroeg Aowynn vrijwel meteen toen Noah ons had verlaten. Ik schudde mijn hoofd. “Nee, ik weet zijn naam niet meer. Volgens mij was het Jace of Isaac of zoiets. In ieder geval heb ik hem sinds toen niet meer gezien.” Ik keek haar na een tijdje bloedserieus aan. “Aowynn, je weet toch dat je er niet alleen voor staat? Je hoeft dit allemaal niet alleen te doen. Je kunt best een deel door mij laten doen, zodat het werk verdeeld wordt en het minder zwaar is.”

[Heb ze even samen gedaan.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ayla

'Ja Ayla, dat weet ik nog. Ik weet ook nog dat ik er geen antwoord op kom geven.'
Ik knikte lichtjes en glimlachte even toen ik weer terug dacht aan gisteren, voordat er van alles gebeurde. Als Coop zijn hand over de mijne legt voel ik weer hoe een warm gevoel door me heen gaat. Als vanzelf draai ik met hand om en verstrengel mijn vingers met de zijne.
'Misschien vind ik dat wel, maar ik weet niet of zij hetzelfde vind of voelt,' vervolgt hij dan en neemt mijn hand steviger vast terwijl zijn de ogen de mijne weer vinden. 'Denk je dat zij hetzelfde voelt?' Zonder zijn blik ook maar even van me af te halen blijft hij me aankijken.
De aarzelingen nemen af naarmate ik hem terug aan blijf kijken, en terwijl het bloed naar mijn wangen stijgt, en ik zacht op mijn onderlip bijt, knik ik licht. 'Ik weet denk ik bijna wel zeker dat ze hetzelfde voelt,' antwoord ik en houd kort mijn adem in. 'Tenminste, ik weet wat ik voel,' glimlach ik er achter aan en knijp licht in zijn hand.
Mijn hart sloeg inmiddels 180 slagen en mijn buik leek een losgeslagen vlindertuin te zijn.
Als dit het niet was wat Memphis bedoelde dan weet ik het niet, maar hij gelijk gehad. 'Ik ben gek op je, Coop,' bracht ik zacht uit en hoopte dat de zenuwen niet te horen waren, die inmiddels hoog waren.

Aowynn

'Dat weet ik. Gaan jullie maar slapen zodat jullie de volgende keer wat frisser zijn als ik jullie zie… Ik zie jullie nog wel, slaapwel,' zei Noah vriendelijk nadat hij was opgestaan. Na een lichte knik vanuit mij verliet hij het tuinhuis en voelde ik een zwakke opluchting door me heen gaan.
'Nee, ik weet zijn naam niet meer. Volgens mij was het Jace of Isaac of zoiets. In ieder geval heb ik hem sinds toen niet meer gezien,' reageerde Marcy direct daarna waarop ik me weer tot haar richtte. 'Hm, ik zal eens een mail uitsturen om te kijken wie die idioot is,' bracht ik uit en haalde een hand door mijn zwarte lokken. 'Ik hou niet van jagers die mijn hunters aanvallen,' mompelde ik erachter aan en keek weer maar Marcy. Die op haar beurt mijn kant in keek met een bloed serieuze blik.
'Aowynn, je weet toch dat je er niet alleen voor staat? Je hoeft dit allemaal niet alleen te doen. Je kunt best een deel door mij laten doen, zodat het werk verdeeld wordt en het minder zwaar is.'
Een glimlach verscheen op mijn gezicht, waarop ik licht met mijn hoofd schudden. 'Sommige dingen kan ik niet uit handen geven,' reageerde ik terwijl ik mijn blik kort van haar afwendde en naar buiten keek. Ik was niet iemand die zomaar een deel van mijn taken opzij zou leggen, hoe graag ik het ook zou willen. Er was altijd de tegen druk die mijn oom zou geven als hij daar achter zou komen.
Mijn blik vertrok en ik sloeg mijn ogen af naar de grond. 'Het is niet dat ik je niet vertrouw, of dat ik het niet zou willen,' vervolgde ik en richtte mijn blik weer op de hare terwijl ik weer een schampere glimlach over bracht waarna ik terug hinkte naar de tafel. Verwarring had plaatsgemaakt in mijn hoofd en ik voelde de vermoeidheid de kop op steken. 'Ik weet dat ik er niet alleen voorsta, en dat jij er nog bent om me te steunen. En ik blij dat jij wel gebleven bent, Marcy, maar voor nu lukt het me wel,' vervolgde ik en pakte ondertussen mijn spullen bij elkaar. Dit waren dingen die ik amper zei en ik wist dat ik het misschien vaker tegen mijn leden moest zeggen om ze te laten zien dat ik hun inzet waardeerde.
'Ik moet gaan liggen, en ik denk dat jij ook even plat moet gaan,' voegde ik er nog even aan toe en richtte me weer tot haar. Het feit dat ik nu gewond was, was misschien niet ideaal, maar het gaf me even wat rust en tijd om bij te komen van de zware last die er nu hing. Hoewel ik haar misschien niet gauw iets van me over zou laten nemen vanwege Ray, wist ik wel dat in dit tempo ik haar uiteindelijk wel een keer om hulp moest gaan vragen. En dan was het beter als Ray daar niks van zou horen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Scarlet

Toen we met de taxi bij ons hotel waren aangekomen was ik zwaar uitgeput. Niet dat ik zou kunnen slapen aangezien de nachtmerries me niet met rust lieten. Ik zou niet willen dat ik verander voor Adam zijn ogen. Ik zag aan hem dat hij elk moment in slaap kon vallen, wat ik hem niet zou kwalijk nemen. Hij was de hele nacht opgebleven aangezien hij me had op gezocht voor het politiebureau en dan nog in de vlieger. Hij had vertelt onderweg naar het hotel dat hij in het vliegtuig de hele tijd naar mij was aankijken hoe ik sliep. Dat had ik wat raar gevonden aangezien niemand dat ooit bij mij gedaan had of ik bij iemand anders, maar ik besefte al snel dat ik hetzelfde zou gedaan hebben.
Ik stond te wachten met onze koffers buiten voor het kleine gebouw waar je de sleutels moest halen terwijl Adam in gesprek was met receptionist. Het hotel was eigenlijk een soort van motel. Een beetje afgelegen van alles behalve de autostrade, een winkeltje en een tankstation een beetje verder op. Voor de rest was er niks. Dit was één van die plekken waar vaak horrorfilms zich afspeelde. Vooral als het dichtbij een bos was, zoals nu. Ik zou er kunnen in vluchten als het moest, maar ik zou te hard opvallen tussen al het wit van de sneeuw met mijn nachtzwart vacht. Daarbij wist ik hier eigenlijk ook niets zijn voor kleren te stelen en nu nog is opgepakt worden voor naaktloper had ik geen zin in. Elke dag, maar niet vandaag. Vandaag zou ik proberen tot rust te komen, hopelijk nog wat bij te slapen en geen bloed over te geven. Het zou raar zijn als Adam me zo zou zien. Waarschijnlijk zou hij me naar het ziekenhuis brengen wat ik niet wou en niet kon. Als ik ooit echt zou sterven aan een ernstige verwonding dan zou ik dood moeten bloeden.
Ik werd uit mijn gedachte gehaald door Adam die naar me toe liep. Ik glimlach zwakjes naar hem terwijl ik vroeg: "Welk nummer?"
"014, ik heb de 'bruidssuite' kunnen krijgen. We moeten alleen zien dat we overmorgen weg zijn," hij pakte zijn koffer en daarna mijn hand. Even kreeg ik de neiging mijn hand weg te trekken, maar toen ik naar zijn gezicht keek wou ik het niet meer doen.
"Dan zijn we al lang weg. Ik ben niet van plan hier langer te blijven dan 2 nachten," zeg ik terwijl ik naar de auto's rond ons kijk en de sneeuw. Ik was niet gekleed om eigenlijk in dit weer rond te lopen, maar ik voelde de kou amper. Misschien kwam het door de moeheid of gewoon mijn wolfkant dat zorgde dat ik het minder snel kou kreeg.
Adam stak de sleutel in onze kamerdeur en draait hem om. Hij liet me voor en ik stapte de kamer in en bekeek hem aandachtig. Rood behang, een serieus groot bed in het midden van de kamer met lakens in een bordeauxachtige kleur, twee nachtkastjes, een minibar, een klein bureau en een deur waar waarschijnlijk de badkamer was. Het was niet slecht voor een motel. Dit was waarschijnlijk de grootste kamer hier.
"Wil jij je eerst opfrissen voor we gaan slapen? Je ziet er verschrikkelijk moe uit," zei Adam waardoor ik hem aankeek.
"Nee, ga jij maar eerst. Jij ziet er ook moe uit," zei ik met een bezorgde glimlach terwijl ik even kort zijn wang aanraakte.
Ik ga op het bed zitten terwijl ik kijk hoe hij zijn jas uit deed en de inhoud van zijn broekzakken leeg maakte. Mijn ogen vielen op zijn gsm. Ik had nood aan iemand zijn stem te horen, maar ik wist niet of hij mijn stem wou horen. Ik wacht tot Adam in de badkamer was en ik hoorde hoe hij zijn kleren uit begint te trekken voordat ik naar zijn gsm neem en het vertrouwde nummer van Memphis in tik om een bericht te sturen.
Heey Grimm, ik heb geen idee of je nu al een andere telefoon hebt met hetzelfde nummer, maar ik probeer het toch. Bel me over 30 minuten of 1 uur op dit nummer als je wilt en kunt. Ik wil gewoon weten of alles goed met je is. Scar x
Het duurde even voor ik mezelf had overtuigd om het te sturen, maar ik had het toch gedaan ook al vond ik dat ik mezelf zo zwak opstelde. Ik was ook zwak op dit moment. Ik staar naar de gsm terwijl ik wacht tot ik een antwoord terug zou krijgen en oplet of Adam al uit het bad komt.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

||Dubbelpost door Q die klote deed.||

[ bericht aangepast op 2 mei 2013 - 7:41 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

-Nvm-

[ bericht aangepast op 2 mei 2013 - 7:39 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[Sorry het is niet zo'n geweldig stukje, maar het lukte niet echt.]

Cyril
Onrustig begon ik op en neer te lopen, in hoeverre dat ging met mijn voet. Mijn aandacht dwaalde steeds een beetje af, elk klein geluid in de omgeving was te horen.
'Mijn neef, jouw Alfa, ligt in het ziekenhuis. Wat kan mij het schelen dat ik je uit bed gebeld heb?! Je kan maar beter een goede uitleg hebben, knul,' zei Memphis en ik keek hem even aan. Ik deed allang geen poging meer om rustig te blijven, iets wat hij wel deed, maar voor mij was dat ook bijna een onmogelijke opgaven. Zacht grommend bleef ik even staan, waarom moest die vent me nu zonodig uit bed bellen? Nu bleef ik zeker tot een uur of 2 vannacht wakker.
'Hij is niet mijn alfa!' Reageerde ik kwaad. Cooper zou nooit mijn alfa zijn! 'En waarom je me niet 's morgens uit bed moet bellen, nou heel simpel. Ik heb vannacht welgeteld iets meer dan een uur geslapen, ik heb geen tijd gehad om naar mijn voet te kijken en het ergste: ik heb geen medicijnen gehad, alleen maar omdat jij me zonodig hier moest zien!' Cyril was woedend op de jongen die voor hem stond. Hij moest zeker niet moeilijk gaan doen, Cyril was al onrustig en dan zou het alleen maar erger worden.
'Nou vrij simpel, ik had jou beloofd niks te zeggen. Toen wilde Cooper niet geloven dat jij veilig was en wilde hij me er niet doorlaten. Hij bleef volhardend en sprong bovenop me. Nou niet zo slim om bij mij te doen, dan vecht ik terug op instinct en kan het slecht aflopen. Hij heeft nog geluk gehad.'

Luna Sianii Silver
Ik stootte mijn hoofd tegen de stoel voor me toen de auto stopte, Yes! We zijn er! Ik sprong gelijk de auto uit, mijn honden ketting rammelde om mijn nek, ik sloeg mijn handen voor mijn oren bij het horen van de piepende rem van de vrachtwagen. Gelukkig was die er ook gelijk al, mijn vader opende de deur van ons nieuwe huis en ik stoof naar binnen. Gelijk op ontdekkings jacht, ik schoot door de lege woonkamer en de keuken, daarna door de eetkamer, en kwam toen weer aan bij de hal waar de trap naar boven was. Ik sla de koptelefoon van mijn broertjes hoofd en schreeuw in zijn oor " wie er het eerste boven is!" Daarna ren ik gelijk naar boven en check de kamers uit, slaapkamer badkamer slaapkamer, wanneer ik bij de laatste slaapkamer kom blijf ik staan. Deze kamer was van mij, want het was prachtig. Een groot raam was er en je kon de bossen er goed door zien. Ik kon niet wachten om daar te rennen met andere wolven, alleen had ik de roedel hier nog niet gevonden...

(Geen idee aantal regels, zit op mobiel Dx)

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Marcy Jarvis
'Aowynn, je weet toch dat je er niet alleen voor staat? Je hoeft dit allemaal niet alleen te doen. Je kunt best een deel door mij laten doen, zodat het werk verdeeld wordt en het minder zwaar is.'
Hoewel Aowynn glimlachte, schudde ze toch haar hoofd. Niet begrijpend keek ik haar aan. Misschien had ze wel verlatingsangst en wilde ze het daarom niet. “Sommige dingen kan ik niet uit handen geven.” Ik haalde mijn schouders op toen ze haar blik afwendde. Ik ging haar ook niet dwingen, ik hoopte alleen maar dat ze niet zou bezwijken onder de druk.
Opeens vertrok haar gezicht, wat nog vreemder was. Ze leek mijn blik te ontwijken, want ze richtte hem van links van me, richting de grond. “Het is niet dat ik je niet vertrouw, of dat ik het niet zou willen.” Ze glimlachte en probeerde haar weg terug te banen naar de salontafel. “Ik weet dat ik er niet alleen voorsta, en dat jij er nog bent om me te steunen. En ik blij dat jij wel gebleven bent, Marcy, maar voor nu lukt het me wel.”
“Ik zou deze groep nooit verlaten en dat weet je.” Volgens mij had ze mijn ouders ook wel gekend voordat ze zo brutaal werden vermoord, ze waren goede hunters. In ieder geval had haar oom hen wel ontmoet, denk ik. En ik was niet van plan om uit hun voetsporen te treden tot ik zelf zou sterven of totdat ik de wolf had gevonden die ze zo brutaal had vermoord.
Aowynn grabbelde haar spullen bij elkaar die op de tafel lagen. “Ik moet gaan liggen, en ik denk dat jij ook even plat moet gaan.”
Dat wist ik ook wel, maar ik wilde het niet. Ik kon niet gaan liggen en niets doen, dan was ik weer alleen. Ik zuchtte, duwde mezelf recht – waardoor ik wankelde en de rand van de stoel moest vastgrijpen – en glimlachte wat schaapachtig naar Aowynn. “Als je me nodig hebt, bel je me maar. Ik ga je met rust laten, zodat je wat kunt gaan liggen. Dag.”
Ik drukte een kus op haar wang bij wijze van afscheid en sjokte toen het tuinhuis uit, om me daarna richting het bos te begeven. Het was een flinke omweg, misschien ook wel niet zo’n goed idee met mijn been, maar ik had geen zin om weer thuis te gaan liggen. Het huis van mijn grootmoeder zat té vol met herinneringen. En niet met goeie.
Tot mijn opluchting leek ik sneller bij de rand van het bos te komen dan ik verwacht had. De vogeltjes floten rustgevend en op het laatste moment kon ik dieren horen wegspringen als ik geruisloos voorbij probeerde te lopen. Ik was een heel stuk van het bospad afgeweken, aangezien ik het hier net zo goed als mijn broekzak kende en een goed gevoel van oriëntatie had.
Het was zalig om in het bos te wandelen, zo rustgevend, zo rustig. Na een halfuurtje was ik zo uitgeput van het achter me aan slepen van mijn been, dat ik wel gedwongen werd me te laten afzakken tegen de bemoste schors van een dikke boom om in de bladeren te gaan zitten en even te rusten.

[Ben terug van Londen. Iemand voor Marcy?]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Memphis

"Hij is niet mijn alfa! En waarom je me niet 's morgens uit bed moet bellen, nou heel simpel. Ik heb vannacht welgeteld iets meer dan een uur geslapen, ik heb geen tijd gehad om naar mijn voet te kijken en het ergste: ik heb geen medicijnen gehad, alleen maar omdat jij me zo nodig hier moest zien!"
Ik ben absoluut niet onder de indruk van Cyril's tirade. Hij moet nog leren welke dingen je beter verzwijgt in een roedel als je nog niet volledig opgenomen bent in de hiërarchie. Het feit dat hij medicijnen nodig heeft valt onder die dingen.
"Nou vrij simpel, ik had jou beloofd niks te zeggen. Toen wilde Cooper niet geloven dat jij veilig was en wilde hij me er niet doorlaten. Hij bleef volhardend en sprong bovenop me. Nou niet zo slim om bij mij te doen, dan vecht ik terug op instinct en kan het slecht aflopen. Hij heeft nog geluk gehad."
Ik grijp Cyril bij de kraag en trek hem naar me toe. Zonder enige gêne staar ik hem in de ogen.
"Goed. Als je niet van plan bent je aan Cooper over te geven, dan luister je naar mij. En spreek me niet tegen, want het feit dat je je belofte aan mij gehouden hebt betekent dat je mijn gezag wel al aanvaard hebt. Ik spreek Cooper ook nog aan over wat er gebeurd is, maar ik wil niet dat het nog een keer gebeurt."
Ik raak even afgeleid als ik mijn mobiel hoor. Ik haal hem uit mijn zak en open het berichtje van een nummer dat ik niet ken.
Heey Grimm, ik heb geen idee of je nu al een andere telefoon hebt met hetzelfde nummer, maar ik probeer het toch. Bel me over 30 minuten of 1 uur op dit nummer als je wilt en kunt. Ik wil gewoon weten of alles goed met je is. Scar x
Even sta ik stomweg naar mijn telefoon te staren. Scarlet. Wanneer ik besef dat Cyril er ook nog is, schraap ik mijn keel en stop mijn telefoon terug in mijn broekzak. Ik bekijk de jongen even en laat zijn kraag los. Hij ziet er verschrikkelijk uit.
"Ga naar huis, Cyril. Ik ga mee, je voet moet inderdaad verzorgd worden en iets in me zegt dat je het alleen maar erger zult maken als je het zelf doet terwijl je zo van streek bent."
Ik kijk hem aan. Ik ben niet van plan me zomaar af te laten schepen. Hij wilde bij de roedel komen, dan moet hij maar aanvaarden dat ik soms net iets teveel in de pap te brokken wil hebben.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

'Ik zou deze groep nooit verlaten en dat weet je,' reageerde Marcy waarop ik lichtjes knikte. Ergens wist ik dat ook wel, maar na zoveel die vertrokken waren was het even moeilijk daar ook niet bang voor te zijn.
'Als je me nodig hebt bel je me maar. Ik ga je met rust laten zodat je kunt gaan liggen. Dag.' Na een kus op mijn wang, en een glimlach die ik haar warm toezond, vertrok ze het tuinhuis en slaakte ik een diepe zucht terwijl ik haar nakeek.
Ik wist dat ik rust nodig had, mijn nacht was slecht geweest en voor mijn doende te kort om de gemiste uren bij te slapen. Iets wat toch al niet kon. In mijn eigen tempo ruimde ik de spullen van de meeting op, tilde de mappen vervolgens op en liep zelf vervolgens ook moeizaam het tuinhuis uit.
Eenmaal terug binnen hinkte ik in moeilijke passen de trap op waarbij mijn gezicht vertrok tijdens het denken aan hoe ik gister de trap op was gekomen. Hij had me geholpen, en een deel was tenminste waar; hij had geen verdere enkele poging gedaan. Toch vertrouwde ik hem nog steeds niet, op dit moment was Marcy de enige en dat was gegroeid met de tijd die ze hier was. Misschien wel iets sneller. Ray kon haar ouders, ik hoogsten een klein beetje, maar voldoende om haar volledig te begrijpen.
Net als ik, was zij niet van plan uit hun voetsporen te treden, en ik was diep gedreven mijn moeders spoor te volgen en na te streven wat zij wilde en deed.
De wolven waren een deel van haar dood geworden, Ray zij dat ze haar in de val hadden gelokt maar medehunters hadden gezegd dat het een ongeluk was geweest. Mijn gezicht vertrok in een pijnlijke blik terwijl ik de mappen op mijn bureau legde en naar buiten staarde. Wat de werkelijke waarheid was, wist ik nog steeds niet en of ik daar ooit achter zou komen was de vraag nog maar. Inmiddels had in wel geleerd dat aan je medehunters vrijwel niet te twijfelen viel.
Zuchtende wreef ik over mijn slapen heen en schudde licht met mijn hoofd. 'Rust, afleiding,' mompelde ik tegen mezelf en draaide me half om. Twijfelend staarde ik naar mijn bed, ergens lokte ze me om erin te gaan liggen. Moeizaam duwde ik me overeind en graaide mijn telefoon van het bureau af. Ik wilde nog wat dingen doen, maar een uurtje of twee aan slaap zou me ook goed doen.
Zodra ik in bed lag pakte ik mijn telefoon weer om mijn wekker in te stellen, tot mijn lichte ergernis stond mijn contactenlijst nog open met Memphis zijn nummer in beeld. Een geërgerde zucht verliet mijn lippen terwijl ik op mijn rug ging liggen en de pijnsteek negeerde. Ik wist wat ik hem gezegd had en om in ieder geval maar te laten zien dat ik het had gemeend stuurde ik hem een sms. Mijn vingers vlogen over het toetsenbord heen om hem het berichtje te sturen; In de avonduren heb ik tijd om je mijn aantekeningen te laten overnemen. Tekst jij maar wanneer je tijd hebt. Aowynn.
Waarna ik mijn wekker twee uur later instelde en op mijn zij draaide. Mijn slaap vinden was tot mijn verbazing dit keer niet zo heel erg moeilijk.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Cooper

Hoe langer Ayla en ik elkaar aankijken hoe meer ik haar gezicht zie verkleuren. Zij is ook niet de enige, ik ben ook zo rood als een tomaat denk ik. Ik kijk naar onze vingers die verstrengelt zijn en moet lichtjes glimlachen. Ik kijk weer op naar Ayla en bijt heel zacht op de binnenkant van mijn lip.
"Ik weet denk ik bijna wel zeker dat ze hetzelfde voelt. Tenminste, ik weet wat ik voel," zegt Ayla en ik slik even. Ze weet dat het over haar ging, gelukkig. Gelukkig weet ze dat ik het over haar heb. Een zachte zucht verlaat mijn lijf. Opluchting, pure opluchting. Mocht Ayla net gezegd hebben dat ze dit niet voelt en zo had ik haar denk ik niet eens meer aan durven kijken. Misschien had ik dan wel gevraagd of ze weg wilde gaan. Maar dat is niet zo, nee Ayla voelt het ook!
"Ik ben gek op je, Coop," brengt Ayla zacht uit. Ik hoor de zenuwen aanwezig zijn en ik kijk haar aan. Ik glimlach en duw mezelf omhoog, ik leun op mijn arm en kijk haar aan. "Ayla... Ik ben ook gek op jou," zeg ik zacht en kom naar voor. Niet om haar te kussen, want dat zal een regelrechte ramp worden. Nee, ik sla mijn armen om haar heen en trek haar tegen me aan. Ik sluit mijn ogen en haal mijn neus lichtjes op, om de geur van Ayla, de geur waar ik al zo lang op wacht, in me op te nemen. Ik hou haar vast en glimlach.
"Ayla, hier heb ik al zo lang op gewacht," Op een of andere reden klinkt er een trilling in mijn stem met een emotionele waarde. Ja, ik word hier misschien wel een beetje emotioneel van. Dit is gewoon alles dat ik nog nodig had om mijn leven, tot nu toe, compleet te maken. Het is gewoon fijn. Fijn om te weten dat er toch nog iemand, naast Memphis, van mij kan houden. Het is gewoon een flink gemis geweest al die jaren. Zonder er echt zelf erg in te hebben komt er een traan mijn ooghoek uit rollen. Fijn, ga ik ook nog zitten janken. Ik hou Ayla vast, zodat ze niet kan zien dat die traan er zit. Dat zou een afgang zijn, denk ik...

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ayla

Met een glimlach op zijn lippen duwt Coop zich iets vooruit, terwijl ik hem nog altijd even zenuwachtig en verlegen aankijk. ´Ayla… Ik ben ook gek op jou,´ zegt hij dan zacht en komt vervolgens nog verder naar voren. Zachtjes slaat hij zijn armen vervolgens om me heen en trekt me dicht tegen hem aan.
Mijn hart had zojuist een paar sprongen gemaakt en ik voelde mijn lichaam opwarmen van geluk, waarop de zenuwen langzaam wegebde. ´Ayla, hier heb ik al zo lang op gewacht,´ hoor ik Coop zeggen nadat ik me, zo goed als het kon, nog dichter tegen hem aan had genesteld. De trilling in zijn stm was me niet ontgaan, maar me losmaken uit zijn omhelzing wilde ik nu alles behalve.
´Als ik het gedurfd zou hebben, had ik het eerder gezegd,´ mompelde ik zacht en sloot een mijn ogen, genietende van de aanraking. ´Maar ik durfde niet,´ piepte ik er zacht achteraan en voelde schaamte opzetten. Ik kon het niet helpen zo´n verlegen persoon te zijn wat dat betreft. Al waren dit soort dingen buiten de roedel nooit een heel moeilijk probleem geweest. Moeite met mijn gevoelens vertellen had ik wel altijd al een probleem gehad, maar op de een of andere manier benaderde ik een wild vreemde jongen gemakkelijker dan nu met Coop.
Ik wist wel waardoor het kwam. De roedel bestond niet uit zomaar gewone mensen, wolven of niet, ze betekende zoveel voor me en al een lange tijd voor degene die al lang meegingen. Coop is iemand die ik inmiddels ook al een hele lange tijd diep had zitten, en ergens was ik misschien bang dat hij weg zou gaan, of me zou gaan uitlachen, als ik hem zou vertellen wat ik voor hem was gaan voelen. Dat was een zet die ik tot op een paar uur geleden nog niet had durven maken. Nu op dit moment was ik alleen maar dolgelukkig dat ik het had gedaan. Met het juiste zetje van Memphis daarbij gegeven natuurlijk.
Zachtjes duwde ik me iets naar achteren, om Cooper aan te kunnen kijken in de hoop zijn reactie te zien. In plaats daarvan zag ik een enkele traan over zijn wang en wierp ik hem een licht bezorgde blik toe. ´Wat is er?´ fluisterde ik zacht en streek met een hand de gevallen traan weg terwijl ik hem aan bleef kijken.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Albion is nu Merthur, kun je het veranderen? ^^ -

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.