*RPG* House of Night ll 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 mei 2013 - 18:38 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Glucio schreef:
(...)

(Key c: Waar is ie? Lou loopt net de school weer in na een telefoontje en probeert zich te herinneren waar de slaapkamers ook alweer waren. Zal zij naar Thom toe komen of hij naar haar?)

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Marylou “Lou” Dianna Sagittarius (MaryLou Elizabeth McCallister) || Boogschieten – outfit

Met mijn rugzak hoog opgetrokken en mijn duimen langs mijn zij steunend in de hengels van de tas, dwaalde ik door de gangen, maar binnen was mijn richtingsgevoel vreselijk. Nou ja, ik kon altijd nog ongeveer de windstreken bepalen, de slaapkamers vinden was echter een groot probleem. De gangen leken in mijn ogen allemaal op elkaar: saai en alleen muren, mij afsluitend van de buitenwereld. Ik miste nu al de zachte koele wind op mijn huid en het licht dat mijn huid kietelde. De zon was zojuist echt vreselijk geweest en waarschijnlijk zou ik pas weer lekker buiten in de bossen kunnen wandelen als het donker was. Hoewel ik niet precies wist hoe het zat met het terrein verlaten en dergelijke. Je zou vast wel een boswandeling of iets dergelijks mogen maken in je vrije tijd toch?
Mijn gedachten hielpen mij niet echt bij het vinden van mijn kamer en toen ik weer eens goed om mij heen keek, was ik volgens mij dichter bij de jongensverblijven dan bij die van de dames. Hoewel ik natuurlijk niks met zekerheid kon zeggen. Ik had echt een stuk beter op moeten letten bij die rondleiding van hogepriesteres Camile, maar ik had het idee dat mijn hoofd vol zat met een dot watten. Ik voelde mij al minder beroerd, maar was nog steeds een beetje... tja uhm... dof.
Aangezien ik geen zin had om nog langer als een verdwaald klein meisje door de gangen te wandelen, besloot ik maar eens om mij heen te kijken en op zoek te gaan naar iemand aan wie ik het kon vragen. Het klonk dan waarschijnlijk wel heel stom en achterlijk dat ik het niet meer wist, maar het was beter dan hier nog drie uur zoekend rond te lopen, zonder enig resultaat. Mijn blik vond een jongen met donker haar. Verder viel er nog niet heel veel over te zeggen, aangezien ik zijn achterkant zag en hij net een hoek om verdween. Ik versnelde mijn pas en volgde hem.
'Hee jongen met zwart haar, mag ik misschien iets vragen?' riep ik hem met een vrolijke en vriendelijke ondertoon in mijn stem naar hem, toen ik niet meer dan drie meter meer achter mij liep.

(Daar is ze c: )

Happy Birthday my Potter!

Dave Mason Shader ll Aarde

'Hmm, ik weet niet zo. Ook ik ben hier pas net en ik heb nog niet zoveel meegekregen. Al is het idee dat ik, wij, nu halfwassen zijn wel even wennen. En ik vind deze kamer, woonkamer geloof ik, niet zo geweldig qua inrichting. Mij te zwart-wit. Mag wel wat meer kleur in. Wat vindt jij?' Antwoord hij.
Hij kijkt om zicht heen om de kamer verder in zich op te nemen en zucht.
Ik denk even na en kijk om me heen, ik vind de interieur ook niet geweldig. Bij de vorige Huis van de Nacht vond ik het interieur toch leuker.
‘Ik vind dat er ook wel wat meer kleur in mag,’ dan grinnik ik even en zeg:
‘En ik ben al een tijdje een halfwas, ik ben alleen van school verandert.’ Ik kijk even om me heen en pak de afstandsbediening.
Vragend kijk ik naar Hayden.
‘Kijk je mee?’ Vraag ik aan hem.

Thom Dave Dyro ll Emoties

Ik loop net de hoek om als ik een stem hoor.
'Hee jongen met zwart haar, mag ik misschien iets vragen?' Roept een vrolijke meisjesstem me na.
Ik stop met lopen en draai me om. Voor me staat een meisje met blond haar, een geel topje en een haarband in haar haar.
Ik glimlach een beetje naar haar en zeg:
‘Tuurlijk,’ zeg ik. Dan vraag ik: ‘Wat doe je eigenlijk bij de jongens afdeling?’
Ik glimlach naar haar en kijk haar vragend aan.
‘O, ik ben trouwens Thom.’ Zeg ik als ik me bedenk dat ik me nog niet heb voorgesteld.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

{Klinkt als een goed idee, dat kletstopic }

Stenenlikker

Ewijn schreef:
{Klinkt als een goed idee, dat kletstopic }

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[ Kletstopic.(: ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Marylou “Lou” Dianna Sagittarius (MaryLou Elizabeth McCallister) || Boogschieten – outfit

De jongen draaide zich om, waardoor ik hem beter kon bekijken. Hij was in ieder geval niet kleiner of jonger dan ik, maar zeker ook niet veel ouder. Bovendien had ik het idee dat hij best eens ook bij de nieuwelingen-groep kon horen, maar heel zeker was ik daar niet van. Zijn ogen waren blauw, wat opviel aangezien zijn haren zo donker waren en hij had snakebites, wat ook anders was dan de meeste mensen. Oftewel, duidelijk geen grijs muisje of een saaie trendvolger. Iemand die gewoon zijn eigen ding deed. Die indruk kreeg ik in ieder geval. Of die juist was, zou ik misschien wel uitvinden en misschien ook niet. In ieder geval glimlachte hij een beetje en reageerde meteen.
‘Tuurlijk. Wat doe je eigenlijk bij de jongens afdeling? O, ik ben trouwens Thom.’ Mijn mondhoeken krulden omhoog bij zijn vraag en ik nog een paar stappen dichterbij om vervolgens mijn hand uit te steken naar hem. Ik mocht dan misschien niet verzot op mijn ouders zijn, maar ik was wel netjes opgevoed door ze en de hand schudden bij een ontmoeting deed ik dan ook haast altijd.
'Ik ben Marylou, maar de meesten noemen mij Lou, omdat dat een stuk korter is,' stelde ik mijzelf voor en besloot toen maar gelijk ook antwoord te geven op zijn vraag, wat mij ook gelijk de gelegenheid gaf om te vertellen dat ik geen idee had, hoe dit gebouw in elkaar zat. 'Ik had al zo'n flauw vermoeden dat ik helemaal verkeerd zat. Ik snap dit gebouw niet helemaal. Geloof mij, buiten heb ik nooit ergens last van, maar ik heb nu geen idee waar ik de meisjesverblijven zou kunnen vinden en je bent de eerste persoon die ik zag waaraan ik het kon vragen. Hoewel je natuurlijk een jongen bent en je dus totaal geen reden hebt om het te weten, maar weet jij waar de afdeling is waar ik moet zijn?' Ik had alles redelijk vlot achter elkaar gezegd en waarschijnlijk zou mijn moeder mij een tik hebben gegeven met de boodschap dat ik niet zo moest "ratelen", maar iedereen volgde mij altijd gewoon en er was naar mijn mening dus geen reden om langzamer te praten.

Happy Birthday my Potter!

Thom Dave Dyro ll Emoties

Haar mondhoeken krullen omhoog, en ze zet nog een paar stappen dichterbij om vervolgens haar hand naar me uit te steken. Eigenlijk hou ik niet zo van handen schudden, maar ik neem haar hand toch aan omdat het beleefder is dan te zeggen dat je geen handen schud.
'Ik ben Marylou, maar de meesten noemen mij Lou, omdat dat een stuk korter is,' stelt ze zichzelf voor. Ik glimlach.
'Ik had al zo'n flauw vermoeden dat ik helemaal verkeerd zat. Ik snap dit gebouw niet helemaal. Geloof mij, buiten heb ik nooit ergens last van, maar ik heb nu geen idee waar ik de meisjesverblijven zou kunnen vinden en je bent de eerste persoon die ik zag waaraan ik het kon vragen. Hoewel je natuurlijk een jongen bent en je dus totaal geen reden hebt om het te weten, maar weet jij waar de afdeling is waar ik moet zijn?' Ratelt ze. Ik grinnik, maar ik heb alles wel verstaan. Het is eigenlijk puur toeval dat ik weet waar de meidenverblijven zijn.
'Ja, ik weet het wel, maar ik ben super slecht in mensen te weg wijzen als ik moet zeggen waar ze naartoe moeten.' Zeg ik met een verontschuldigend gezicht tegen haar.
Het is de waarheid. Het is niet een of ander versiertruuc, het is gewoonweg de waarheid. En trouwens als ik haar zou willen versieren zou ik toch echt wel wat beters verzinnen.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Marylou “Lou” Dianna Sagittarius (MaryLou Elizabeth McCallister) || Boogschieten – outfit

Thom grinnikte, maar wist gelukkig wel waar ik heen moest. 'Ja, ik weet het wel, maar ik ben super slecht in mensen te weg wijzen als ik moet zeggen waar ze naartoe moeten.' Hij keek mij verontschuldigend aan en ik dacht even na. Ik kon natuurlijk gewoon vragen of hij mij dan wilde laten zien waar het was, maar of hij daar tijd en zin in had, geen idee. Ik frunnikte even een paar seconden aan de armbandjes rond mijn linkerpols, tot ik over het goud streek van het pijltje van mijn favoriete armband, gekregen van mijn inmiddels overleden grootouders. Het herinnerde mij eraan dat ik toch niks te verliezen had en besloot hem maar gewoon te vragen of hij het mij wilde laten zien.
'Oké, zou je mij dan misschien de weg kunnen wijzen? Ik zou het natuurlijk begrijpen als je geen tijd of zin hebt, maar ik zou het echt heel erg op prijs stellen.' Ik keek hem vragend en tegelijkertijd hoopvol aan. Anders moest ik wéér op zoek naar iemand die wist waar ik heen moest. Of ik kon nog drie jaar door de gangen zwerven, hoewel die eerste optie dan altijd nog beter klonk.

Happy Birthday my Potter!

{Ik dacht, dan reageer ik direct maar met allebei mijn personages, dit zorgt wel voor een lekker lang stuk }

Aubree “Bree” Sogna ~ 18 ~ Duister en Licht ~ Thuis, Ierland

Stille tranen golfden over mijn wangen heen terwijl een enorme hoofdpijn op kwam zetten.
Mijn ouders hadden doodstil naar mijn verhaal zitten luisteren en al snel hadden ze geluidloos mijn zusje Bae weggestuurd terwijl mijn zus naar de grond zat te staren.
Calder zat evenals stil naast mij, maar hij straalde een troostende gloed naar me uit terwijl hij zijn hand op mijn arm had liggen waar hij soms zachtjes in kneep.
Als het niet zo’n benauwde situatie was geweest had ik een gat in de lucht gesprongen, ik had nooit van het moment kunnen dromen dat uitgerekend hij zich zoveel om me zou bekommeren, ook al hadden we vaak de beste gesprekken in de boek winkel.
Uiteindelijk schraapte mijn vader zijn keel. “Dus, wat gaan we nu doen ?”
Ik wreef even over mijn slapen heen. “Volgens die vampier moet ik naar Amerika, daar is het enigste huis dat nog plek heeft op dit moment voor jongeren die gemerkt zijn.”
Even was het weer stil.
“Dan kunnen we je niet ophouden hè ?”
Sinds dat ik binnen gekomen was en mijn oudere zus me samen met Calder hand in hand zag lopen en zitten wierp ze me venijnige bikken toe waaruit ik kon opmaken dat ook zij een zwak had voor de jongen, wat geheel begrijpelijk is met zijn uiterlijk en innerlijk.
Calder hoorde de sneer in de stem van Rebecca, want zo heet ze en wende zich tot haar.
Hij zei geen woord, enkel zijn kaakspieren spanden zich wat meer aan terwijl hij haar strak aankeek, waardoor ze een beetje ineenkromp.
Mijn moeder boog zich naar me naar voren. “Laat me het merkteken nog eens zien lieverd.”
Ik schoot mijn haar weg voor mijn voorhoofd en iedereen bekeek het aandachtig.
“De godin moet hier wel een goede reden voor hebben.” Mompelde ze. “Al zien de vampiers haar als een andere godin.”Weer sloeg ze eventjes een geluksteken.
“laat je niet afleiden door het duistere mijn kind.” Al wist ze zelf ook al wel dat vampiers niet direct de definitie van slecht zijn.
Zuchtend stond ik op. “Dan ga ik mijn koffer maar pakken.”
Maar mijn ouders versperden me de weg. “Hoe denk je daar te komen ?”
Ik haalde mijn schouders op. “Ik heb genoeg op mijn spaarrekening voor een enkeltje vliegticket.”
Dit leek bij hen in te slaan als een bom, ze hadden waarschijnlijk niet verwacht dat ik nu al weg zou moeten en net toen ze er tegenin wouden gaan hoorde ik achter me het geritsel van een boek.
Calder had het halfwasboek opengeslagen dat hij voor me gekocht had en begon eruit te citeren.
“Wanneer een halfwas gemerkt is kan hij of zij voor maar een korte tijd zich nog verwijderen van diens lot en moet daarna zo spoedig mogelijk diens onderkomen zoeken in een huis van de nacht, in onderdak bij volwassen vampiers, doen ze dit niet, dan zou er een grote kans zijn dat de halfwas niet goed door de verandering heen komt en bij voorbaat vervroegd sterft.” Met een zachte plof deed hij het boek dicht. “Jammer genoeg hebben jullie dus niet echt een keus.”
Beduusd lieten mijn ouders me door, maar onder aan de trap riepen ze me nog weer na.
“Hoe kom je op het vliegveld ? Je broer heeft onze auto voor de komende twee dagen meegenomen naar Dublin.”
Ook nu weer deed Calder zijn mond open. “Ik rij haar wel en het zou me ook niet erg lijken om haar te vergezellen op haar reis naar het huis toe, mijn vader woont daar in de buurt en mijn moeder vond het toch maar eens tijd worden dat ik weer voor een aantal maanden bij hem zou gaan wonen aangezien hij daar nu al een halfjaar om zeurt.” Hij glimlachte beleefd naar mijn ouders en wierp mij daarna een brede lach toe. “Zo ken je dan in ieder geval al één iemand.”
Ik kon hem wel om de hals vliegen, maar ik deed het niet door de vernietigende blik van Rebecca, die nu echt gaten in me leek te boren.

Calder nam afscheid van mijn familie en beloofde hen dat hij me rond half vijf op zou halen, waardoor we allemaal even op de klok keken, het was kwart voor twee.
In een spurt vol opwinding, frustratie en verlorenheid stoof ik mijn kamer in, trok mijn grote koffer onder mijn bed vandaan en begon die te pakken, kleren verdwenen er al snel in, samen met een hele landing aan boeken, foto’s en andere spulletjes,zoals mijn laptop, oh wee als ze die van me af pakten, daar zou ik niet mee kunnen leven.
Ook pakte ik mijn camera en een hele lading aan schrijf/tekenspul mee en een theedoosje met ingrediënten de ik bij elkaar gesprokkeld had voor mijn favoriete bezweringen die ik redelijk vaak uitvoerde, samen met mijn staf en botte athame en nog een aantal zakjes met gedroogde bladeren of andere ingrediënten.
Ik moest en zou mijn wortels met mijn afkomst behouden, al werd het mijn dood.
De zon begon al te zakken en terwijl de eerste rode strepen aan de lucht al begonnen te verschijnen tilde ik de koffer van de trap af precies op het moment dat de deurbel ging.
Calder kwam met een brede en bemoedigende glimlach binnen terwijl hij zwaaide met twee uitgeprinte tickets voor onze vlucht. “Ben je er klaar voor om naar Amerika te reizen ?”





Poseidon Zodiac Twaine ~ 18 ~ water ~ Huis van de nacht

Verveeld liep ik door de poort, het pad af richting de openstaande deuren.
Nonchalant liep ik naar binnen, tot nu toe zag het er allemaal veel te oubollig uit om ook maar woonwaardig te zijn, althans in mijn ogen.
Even haalde ik mijn neus op terwijl ik in de verte een rat voorbij zag schieten die al snel ten prooi voel aan een kat die er vanuit de bosjes erop dook en ik wist haast wel zeker dat er een gloed van verflauwde verachting over mijn gezicht heen schoot terwijl ik mijn eerste stap de gangen in zette waar ik met mijn ene hand in mijn broekzak en met mijn andere hand de koffer met daarop de weekendtas trok, waarvan de wieltjes godallemachtig hard leken te piepen door de stenen gangen heen, waarbij de kou wel tussen de stenen door leken te sijpelen, al had ik er bar genoeg weinig last van, misschien omdat het me gewoon net kon schelen of omdat het door mijn nieuwe vampier krachten komt.
Inmiddels begon ik moe te worden, niet moe qua uithoudingsvermogen, maar moe van ongeduld en verveling, je zou toch wel verwachten dat er alleen al één persoon op me zou wachten om me op de goede manier te ontvangen om mij mijn kamer en rooster te geven.
Even liet ik het mezelf toe te fantaseren over mijn kamer en ik hoopte zo dat ik een kamer alleen kreeg, je laat een Olympische kampioen toch geen toch al kleine kamer delen met normale studenten ? Mijn ouders hadden me altijd al verteld dat ik luxe verdiende.
In de verte zag ik iemand lopen en ook al wou ik het niet, mijn voeten begonnen als vanzelf iets harder te lopen om haar in te halen.
Wanneer ik dichterbij kom zie ik dat het een meisje is, een relatief klein meisje met lang lichtblond haar dat tot ver op haar rug kwam en ik vroeg me af of ze ook van rond mijn leeftijd was, wat ik me eigenlijk niet echt voor kan stellen met die lengte.
Eventjes zuchtte ik, waarin ik al mijn trots opzij zette en haar op haar schouder tikte.
“Hé, weet jij misschien waar ik iemand kan vinden die me mijn rooster en kamernummer kan geven ?”

{Ik heb nu dus gedaan dat Rosemary al op de gang was, als dit anders moet, zeg het dan even dan verander ik het weer (: }

Credendo Vides

[Winterwolves >> Wolfheart]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

{Ik leef weer!!!}

Hayden Morran

Ook Dave keek even om zich heen om de kamer nog goed te bekijken. ‘Ik vind dat er ook wel wat meer kleur in mag,’ zegt hij en daarna grinnikt hij even, waardoor ik hem lichtelijk verbaast aankijk. ‘En ik ben al een tijdje een halfwas, ik ben alleen van school verandert,' vervolgt hij daarna. Hmm, van school veranderd? Gebeurd dat ook al in de vampierwereld? Een van mijn oude schoolvrienden had besloten naar een andere school te gaan, een beslissing waar ik zelf niet blij mee geweest was. Maar Dave had ondertussen de afstand bediening gepakt en keek mij vragend aan. ‘Kijk je mee?’
'Ehm, is goed. Ik weet alleen niet of er veel bijzonders op tv is. Maar we moeten denk ik wat doen, totdat de lessen beginnen. Maar over het feit dat je al een halfwas bent, waarom ben je dan naar dit huis van de nacht gekomen?' Ik was echt wel benieuwd naar waarom halfwassen van school zouden veranderen, zouden die net zo gewoon zijn als in de mensenwereld. Ondertussen beschuldigde ik me ervan dat ik al over mijn oude wereld sprak, alsof het gewoon maar de mensenwereld was, en niet de wereld waar ik het grootste deel van mijn leven deel van uit had gemaakt.

Stenenlikker

(Iemand voor brian)

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Rider schreef:
Marylou “Lou” Dianna Sagittarius (MaryLou Elizabeth McCallister) || Boogschieten – outfit

Thom grinnikte, maar wist gelukkig wel waar ik heen moest. 'Ja, ik weet het wel, maar ik ben super slecht in mensen te weg wijzen als ik moet zeggen waar ze naartoe moeten.' Hij keek mij verontschuldigend aan en ik dacht even na. Ik kon natuurlijk gewoon vragen of hij mij dan wilde laten zien waar het was, maar of hij daar tijd en zin in had, geen idee. Ik frunnikte even een paar seconden aan de armbandjes rond mijn linkerpols, tot ik over het goud streek van het pijltje van mijn favoriete armband, gekregen van mijn inmiddels overleden grootouders. Het herinnerde mij eraan dat ik toch niks te verliezen had en besloot hem maar gewoon te vragen of hij het mij wilde laten zien.
'Oké, zou je mij dan misschien de weg kunnen wijzen? Ik zou het natuurlijk begrijpen als je geen tijd of zin hebt, maar ik zou het echt heel erg op prijs stellen.' Ik keek hem vragend en tegelijkertijd hoopvol aan. Anders moest ik wéér op zoek naar iemand die wist waar ik heen moest. Of ik kon nog drie jaar door de gangen zwerven, hoewel die eerste optie dan altijd nog beter klonk.

Happy Birthday my Potter!

Brian O'conner

Ik nam afscheid van het meisje. Met een plof liet ik mijn hoofd in mijn kussen vallen. Halfwas. Ik was een freaking halfwas. Wat moest ik nu? Ik had geen kleren, geen bezittingen niks. Het enige wat ik me kon herinneren was dat ik bij Ed kwam na school. Hij heeft me waarschijnlijk naar hier gebracht. Ik ging rechtop zitten en keek rond.
"Wow," zei ik verbaasd. Als dit de ziekzaal was, dan is dit hele ding super ingericht. In plaats van de witte en ziekelijk groene muren zoals in een ziekenhuis waren ze hier licht geschilderd. Ik zette mijn benen rustig neer op de grond omdat ik niet wou wankelen. gelukkig was ik nog steeds aangekleed in mijn hoody en jeans. Ik dacht plots aan mijn auto. Zou Ed die meegenomen hebben? Want eigenlijk had ik hem verboden er mee te rijden, maar in dit geval... Nou ja.




[Wil er iemand Brian? Want hij weet niet waar hij naartoe moet nu]

Sidera nostra contrahent solem lunamque