RPG || The Restored City, Atlantis 01 - Speeltopics

Wetenschappers zijn op zoek naar een grote schat in de diepe wateren van de Atlantische Oceaan. Ze zijn hier jaren naar opzoek geweest en hebben eindelijk duidelijke locaties waar het kan liggen. Maar in plaats van dat ze een deel van de schat vinden, hebben ze een kist gevonden waar ze een eeuwenoud boek vinden. De locaties van Atlantis en hoe je deze verzonken stad weer leven in kunt blazen staan erin. Ze hebben een kristal nodig die het tevoorschijn haalt. Het probleem is dat het kristal daar ergens op de zeebodem ook moet liggen, maar de wetenschappers kunnen niets vinden.
De wetenschappers hebben het besluit genomen dat ze dit even geheim zouden houden, waarna het na enkele maanden verteld is aan de meermensen. Die dag krijgen ze ruzie en veroorzaakt een oorlog tussen de mensen en meermensen, omdat de meermensen vinden dat Atlantis in hun gebied is. Dit behoort simpelweg niet tot de mensen toe.
Maar de mensen zijn koppig en besluiten toch op zoek te gaan naar de Verzonken Stad – zonder toestemming van de meermensen. Komt de band tussen hun nog goed? En kan de mensheid dit geheim eigenlijk wel aan? Ze moeten naar het kristal zoeken om de Verzonken Stad, Atlantis tevoorschijn te halen.

De meermensen kunnen alleen veranderen als het volle maan is (wat 12 á 13 keer p. jaar is), maar ze kunnen ook veranderen als ze de zeldzame ingrediënten ervoor hebben, wat overigens erg moeilijk te vinden is en ze in gevaarlijke gebieden groeien waar je niet zo snel kunt komen.

Regels:
- 16+ is toegestaan.
- Als je iemand wilt vermoorden moet je eerst toestemming hebben van die user.
- Alleen je eigen personage besturen en niet die van een ander.
- Ik wil minstens dat je post 10 zinnen lang is (meer is altijd beter natuurlijk).
- Er bestaan geen Mary Sue's in het echte leven, dus ook niet in deze RPG. Let daar op.
- Als er een nieuw topic aangemaakt moet worden, vraag dan eerst toestemming aan mij [Sweetiepie/Nebthet]. En als ik niet online ben wacht dan gewoon rustig af op mijn antwoord.

Wetenschappers:
– Rosalynn Maria Winchester; Ophilia. Leider.
– James Ryan Mirano; Wolfheart.
– Jack Smith; Lolicia.
– Aeryn Doireann Falon; Eavan.

Meermensen:
– Ansem; Tortura.
– Grimm Lonehunter; Chiron.
6 juli tot 17 juli – vakantie
18 juli tot 28e – kamp.
– Iris Lymphadeae; mismi.
– Sereia Ianthe Cyfill; Tyrell.

9.00 uur in de ochtend.
De RPG begint met dat het de eerste dag is. De wetenschappers laden de boot in met hun eigen spullen, want het zou zo kunnen dat ze maandenlang weg kunnen blijven. Daarna gaan ze op zoek.
De meermensen zijn op de hoede van de wetenschappers. Iedereen doet hun eigen ding; de een wilt het kristal eerder vinden dan de wetenschappers en de ander wilt de wetenschappers dwarsbomen. Ieder hun eigen keus.

[ bericht aangepast op 5 juli 2013 - 22:58 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Hoe weet Jackie Ari's naam, want volgens mij had ze zich nog niet voorgesteld xd

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

She said she didn't know for sure, what is possible. She only is human. :].

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Oh, I thought she was an alien. My mistake.

I know, maar dan mag ik het nog wel even melden.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

O, dan heb je een aparte gedachtegang.
I said it because you commented multiple times that you were only just human. En mistakes zijn menselijk.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ik zie het probleem niet?
Ik mag toch wel gewoon zeggen dat Ari zich nog niet aan Jack had voorgesteld

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Er is geen probleem. Ik gaf alleen door wat mijn zus zei.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Grimm Lonehunter
“A-ha.” De man zei het op zo’n typerend wetenschapperstoontje, alsof hij net iets gevonden had wat hij eigenlijk al lang wist. Op het zelfde moment was ook een vleugje sarcasme in zijn stem te horen, wat me niet aan stond. Wat was er zo idioot aan mijn naam? “Verklaart een heleboel.”
Ik fronste en keek tegelijkertijd geërgerd in zijn onberoerde gezicht. Ik zag niet in wat een naam over mij verklaarde, maar als hij bijdehand wilde doen, moest hij maar lekker zijn gang gaan.
Mijn blik sloeg ik pas van de norse man af toen er een vrouw naast me ging zitten. Ze had een rode kist met een wit kruis op, die ze opende, en ze begon er allemaal witte doekjes uit te halen. Die waren vast voor de wond, wat ook mooi op tijd was want ik voelde af en toe nog steeds en druppel door mijn haar naar beneden sijpelen. Ze begon het af te vegen, waardoor er af en toe nog een paar steken door mijn hoofd trokken, maar het was draagbaar. Het was niet alsof ik nog het gevoel had dat ik flauw zou gaan vallen. Integendeel, dat was nu het laatste van mijn zorgen. Ik begon het wat benauwd te krijgen, waarschijnlijk omdat ik het water uit was. “Ik ben Ari,” stelde ze zichzelf voor.
Ik bleef voor me uit kijken, niet echt wetend wat te antwoorden en nogal in mezelf bezig om het feit dat ik geen zin had om ui te drogen.
Mijn negering bracht haar niet van de wijs, want ze ging stug door met praten. “Hoe heet je dochtertje?”
Het was de eerste keer dat ik haar aankeek en ik kon maar een glimp van haar gezicht opvangen omdat ze zich over mijn hoofd heen boog. “Ze is mijn dochtertje niet,” antwoordde ik kortaf. Al had ik daar meteen weer spijt van omdat ze me aan het helpen was. “Ze is mijn zusje, Morgana.”
“Ik eh, zou de wond kunnen hechten,” begon ze. Mijn maag maakte al een flinke salto toen ik dat woord hoorde. Hechten. Hechten betekende naalden, in mijn hoofd. Bah. “Maar dat is erg pijnlijk zonder verdoving.”
Verdoving? Wij deden het altijd zonder verdoving. Maar in je arm was het nog draaglijk, in je hoofd…
“Als je een echte man bent doe je het natuurlijk zonder verdoving,” klonk weer van de man zijn kant. Hij kon lekker praten, volgens mij waren er nog geen mensen met naalden aan zijn hoofd geweest. “Het is trouwens niet handig om hem te verdoven, want dat is veels te gevaarlijk. Je moet hem nu hechten, anders red hij het niet.”
Meende hij dat nu? Het liefst van al wilde ik dat ze me gewoon terug in het water gooiden en me daar lieten liggen. Maar het was naaien of sterven, als ik deze slimmerds hier moest geloven, en mijn leven was me daar nog net iets te lief voor. “Of moet ik het doen?”
“Wow wow wow wow,” maande ik beiden snel tot stilte. “Ik wil niet dat jij,” Ik wees naar de man. “Met een naald in de buurt komt van mijn hoofd. Ik wil dat zij het doet.”
Mannen waren over het algemeen veel ruwer in hun werk dan vrouwen en ik vertrouwde hem niet. Het zou me niet verbazen als hij gewoon om me te treiteren even mis zou steken. Mijn blik bleef op de vrouw hangen, wachtend op haar antwoord. “O, en volgens mij ben ik aan het uitdrogen.”

[Catesby -> Chiron]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Maniae schreef:
Hoe weet Jackie Ari's naam, want volgens mij had ze zich nog niet voorgesteld xd

Ik wist niet zeker meer of ze zich had voorgesteld, dus had ik het zo geschreven. So, my mistake. Maar goed, nu weet hij het natuurlijk wel omdat ze zich heeft voorgesteld aan Grimm. And yes, indeed. I'm an alien. Whoohoo. Ik zal 't zo bijwerken. :]

- Bijgewerkt.

[ bericht aangepast op 16 juni 2013 - 21:19 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

k ga deze volgen ^-^

*Huraayy for my 100th post*

---

· You want a voice, but your voices sound like violence. You shout so loud but all I hear is silence. ·

@ Ophilia & Maniae; wanneer denken jullie een post te kunnen schrijven? :].

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Sorry mismi, ik reageer morgen, want ik ben echt doodmoe.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ik zal denk ik vanavond ergens reageren. Ik ben de afgelopen dagen iets lui geweest wat reageren betreft :x

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Morticia schreef:
Sorry mismi, ik reageer morgen, want ik ben echt doodmoe.

hahs rustig aan

Spoedig, mijn toetsweek is over dus ik zwem weer in de tijd (:

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Arizona Muse Brownley
De jonge meerman kijkt me aan wanneer ik vraag hoe zijn dochtertje heeft. 'Ze is mijn dochtertje niet,' antwoordt hij kortaf. Ik bijt kort op mijn lip en voel mijn wangen rood worden. Oeps. 'Oh, sorry,' mompel ik, terwijl ik verder ga met het weghalen van het bloed. 'Ze is mijn zusje, Morgana.' Ik knik, als teken dat ik het gehoord heb, maar verder reageer ik er niet meer op. Ik heb niet echt behoefte om aardig tegen hem te doen, als hij dat ook niet tegen mij is.
Wanneer ik al het bloed heb weggehaald zeg ik aarzelend dat ik de wond zou kunnen hechten, maar dat dat erg pijnlijk is zonder hechting. 'Als je een echte man bent, doe je dat natuurlijk zonder verdoving.' Mijn blikt glijdt naar de andere jongeman, die een grijns op zijn gezicht heeft. 'Het is trouwens niet handig om hem te verdoven, want dat is veel te gevaarlijk. Je moet hem nu hechten, anders redt hij het niet,' zegt hij, nu op een ernstige toon. Mijn gezicht wordt iets bleker. Dat zal vast wel meevallen, toch? 'Of moet ik het doen?' Voordat ik antwoord kan geven begint de meerman te praten. 'Wow wow wow wow. Ik wil niet dat jíj,' Grimm wijst naar de jongeman, 'met een naald in de buurt komt van mijn hoofd. Ik wil dat zij het doet.' Mijn gezicht betrekt iets. Het is niet dat ik hem niet wilt helpen, ik ben gewoon bang iets belangrijks te beschadigen. 'O, en volgens mij ben ik aan het uitdrogen.' Ik spring overeind. 'Ik pak wel wat natte handdoeken,' mompel ik, waarna ik snel weer benedendeks loop, daar een stel handdoeken pak en die nat maak met water uit de kraan. Met de natte handdoeken in mijn armen loop ik terug naar het dek. Ik hurk weer bij de meerman neer en leg voorzichtig de handdoeken op zijn staart, waar ik tot nu toe geen blik op had durven te werpen. Hierna ga ik iets wat angstig in de EHBO-doos opzoek naar een gesteriliseerde naald en draad. Wanneer ik ze gevonden hebben trillen mijn handen zo erg dat even duurt voor ik de draad door het oog van de naald heb gekregen. Ik slaak een zachte zucht en buig me over Grimm's hoofdwond heen, maar ik durf het niet aan om het daadwerkelijk te hechten. Na een minuut of twee schuif ik ineens naar achteren en schud ik mijn hoofd. 'Ik kan het niet.' Mijn blik glijdt naar de jongeman. 'Wil jij het alsjeblieft doen, ook al wilt hij het niet?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered