Mystic Falls {RPG} {01} - Speeltopics

Hoe beginnen we?
Het is Maandag 08 September 2012. Het is een gewone dag voor de meeste inwoners van Mystic Falls. Behalve voor de familie van Elise Fell. Die dag ervoor is zij omgekomen bij een "dieren aanval". De Counsel is druk bezig met uitvinden wie de dader is van deze gruwelijke moord. Hoe reageer jij hierop als inwoner van Mystic Falls? Of weet je het niet eens? Misschien komt het gewoon over als een naar ongeluk en ga je gewoon verder met je dagelijkse doen van zaken. De meeste van jullie zullen gewoon hun dag beginnen op Mystic Falls High School, als gewone student, leraar, cheerleader of rugbyspeler. Je mag best af en toe een keer spijbelen, maar probeer het wel een beetje realistisch te houden en niet hele weken afwezig te zijn. Het is over vier dagen volle maan en het rooster van de studenten mag je gewoon zelf bedenken, dat is niet zo heel erg belangrijk. Probeer iedereen erbij te betrekken, dat is het leukst en hou de beginpost in de gaten voor nieuwe info! Veel plezier xx

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 11:01 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Ashton ''Ash'' Dyon Mikaelson~Original Vampier
Dusja, mijn favo seizoenen zijn Herfst, en Lente.. Angezien ik Winter zo verdrietig en kleurloos is.. Ik hou van vrolijke kleuren, zoals in de Herfst en in de Lente. Zegt ze met een glimlach.
''Weet je, je hebt gelijk de herst en lente hebben mooie kleuren.'' zeg ik terwijl ik naar de boom kijk.
Nog nooit gedacht dat een blad zo mooi kon zijn. Misschien moet ik toch beter om me heen gaan kijken.
''Maar het wit in de winter is ook mooi. Rustgevend ook, alleen de kou is wat minder. En het feit dat het dan glad is.'''
Wacht ze zei toch dat de winter haar favoriete seizoen was.
''Ik mag het misschei nverkeerd gehoord hebben, maar je je zei eerst dat de winter eigenlijk je favoriete seizoen was, en daarna zei je weer dat het verdrietig en kleurloos was. Is het dan wel of niet je favoriete seizoen ne zo ja waarom.''
Ik was zeker weer veel vragen aan het stellen, maar dat is nou eenmaal wie ik ben. Ik ben gewoon nieuwsgierig.

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Destiney Lily Jones||Human Being
''Ik mag het misschei nverkeerd gehoord hebben, maar je je zei eerst dat de winter eigenlijk je favoriete seizoen was, en daarna zei je weer dat het verdrietig en kleurloos was. Is het dan wel of niet je favoriete seizoen en zo ja waarom?" Vraagt Ashton me dan.
"Het was mijn favoriete seizoen, omdat het bij me paste.. Verdrietig en kleurloos, net als mijn leven er altijd uitzag" Zeg ik zachtjes "Winter past bij me" Ik haal mijn schouders op "Want bijna niemand houd van winter"
Ik staar nogaltijd naar de mooie grote groene bladeren van de boom "Binnenkort zullen alle dieren wegkruipen in hun holletjes, en alle vogels zullen wegvliegen.. De bomen zullen hun mooiste kleuren laten zien, en daarna zal alles er dood uit zien.. Tenzij het gaat sneeuwen. Als het sneeuw is alles gewoon zo prachtig, dan is het gewoon een winter-wonderland" Zeg ik grinnikend.
"En dan als de winter voorbij is gaat alles weer leven" Ik staar glimlachend naar de lucht bij de gedachte aan alle veulentjes die geboren zullen worden bij ons thuis, de kleintjes vrolijk achter hun moeder aan dravend.. Dat is altijd zo mooi om te zien.
"Ik heb nu al zin in de lente" Zeg ik zacht en dromerig.

[ bericht aangepast op 29 april 2013 - 17:11 ]

Little do you know

Ashton ''Ash'' Dyon Mikaelson
"Ik heb nu al zin in de lente" Zegt ze zacht en dromerig.
''Ik ook.'' Zeg ik.
''Ik weet nog dat ik vroeger altijd naar buiten ging en dan nooit meer naar binnen wou. Alles leek toen nog zo makkelijk en ik kon nog alles doen.'' Ik laat mijn mondhoeken weer naar beneden zakken.
''Jammer genoeg kan ik dat nu niet meer. Soms wil ik gewoon dat ik nooit veranderd was. Dat ik gewoon weer alle lol had die ik vroeger ook had. Nu besef ik pas dat die tijd voorbij is en niet meer terug kan komen.'' Ik kijk naar de boom die vol kleuren zit.
Was alles maar weer zo makkelijk als het eerst was.
Ik moet gewoon niet negatief denken, dan komt het wel goed.

Ik ga zo naar Volleybal training en ben pas rond 9 uur thuis ga proberen dan nog te reageren

[ bericht aangepast op 29 april 2013 - 17:27 ]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Ethan James

Ik liet mijn linkermondhoek een stukje naar beneden zakken zodat er zich een scheve grijns op mijn gezicht vorm en knik langzaam als het meisje zachtjes mompeld dat ik een hybride ben. Ze moest wel een hels zijn aangezien er geen geur van weerwolf of vampier om haar heen hing. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe de jongen vanop het muurtje naar ons toegelopen kwam en iets zei over dat de doden niet blij zouden zijn dat de rust verstoord werd. "Ik ben hier niet om ruzie te zoeken, zeker niet op een begraafplaats." Op een begraafplaats deed je zoiets gewoon niet, ik toch niet aangezien ik zeker wist dat mijn vrouw en zoontje hier begraven lagen en ik hun verdiende rust zeker niet wilde verstoren. Ik wist niet eens hoe ze waren gestorven en of Oliver ooit de kans gehad heeft om op te groeien. Mijn groene kijkers richtten zich terug op Emma als ze wat geïrriteerd antwoord geeft. Ze had een punt, iets dat de jongen toch ook zou moeten toegeven. Het waren zijn zaken niet wat er tussen hen gebeurde. Met een smak belandde ik op de grond en kreunde even pijnlijk als mijn hoofd tegen een steen terecht kwam. Ik voelde hoe iets warms langs mijn slaap naar beneden liep en probeerde mijn belager van me af te gooien. Spijtig genoeg kon ik me niet eens bewegen en dat feit samen de stem die vroeg wat ik hier deed, maakte duidelijk dat Lucy Mikaelson diegene was die het nodig vond om me wat zand te laten eten. "Ik was niet eens iets van plan." siste ik zachtjes terwijl mijn ogen van woede lichtbruin kleurden en ik mijn hoektanden hard in mijn onderlip voelde prikken. Vanaf het moment dat Emma duidelijk maat merken dat ze het niet me Lucy's bevel eens is, hou ik me stil en probeer mezelf te kalmeren zodat mijn ogen terug hun normale kleur krijgen. Toen ik merkte dat Lucy's volgende woorden op mij gericht waren, keek ik haar terug aan en een woedende grauw verliet mijn lippen vanaf het moment dat haar woorden tot me doordrongen. "Noem je wat er gebeurt is een ongelukje? Je had me gewoon moeten laten sterven in plaats van me te veranderen in iets dat ik veracht." Ik spuwde de woorden in haar gezicht en deed nog een poging om mezelf los te trekken, iets dat tevergeefse moeite was. Even keek ik langs Lucy heen en probeerde Emma's blik op te vangen. Zodra ik deze vast had, mimde ik de woorden 'I'm sorry' voordat Lucy me met zich meetrok. Vanaf het moment dat we alleen waren, kleurden mijn ogen terug lichtbruin en trok ik mijn lip op zodat mijn tanden zichtbaar werden. Er was hier toch niemand voor wie ik het eventueel verborgen moest houden. In een fractie van een seconden stond ik terug op mijn benen en balde mijn handen tot vuisten. "Mystic Falls is het aantrekkingspunt voor wezens zoals jij en ik, daarbij zijn mijn vrouw en zoontje hier gestorven. Ze waren weggegaan uit Denemarken toen ik niet meer terugkwam en iedereen dacht dat ik dood was." Ik haal diep adem om mezelf terug te kalmeren. "Dacht je echt dat ik haar ging vermoorden? Ze is verdomme het evenbeeld van Tatia en je weet dat ik me schuldig voelde nadat ik haar bijna helemaal leeg had gedronken, nu nog steeds." De laatste woorden klinken zachtjes terwijl ik tegen een boom aanleun en mijn trillende handen in de zakken van mijn spijkerbroek steek. "Nu jij, aangezien jij hier ook niet echt thuishoort."

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Emma Abigail Gilbert
Toen Lucy begon te schreeuwen krulde ik mijn bovenlip verontwaardigd omhoog. "Misschien kunnen we inderdaad wel beter gaan, aangezien jouw soort dalijk Tobias ook aan stukken scheurt net zoals jouw soort mijn moeder heeft vermoord en Elise." Misschien was het hard geweest om het te zeggen, maar aangezien Ethan geen gevaar had gevormd en ze mij letterlijk had afgesnauwd had dat me nog woedender gemaakt. Al mijn opgekropte woede was in een keer omhoog gekomen. Mijn ogen gleden af naar Ethan, de mooie, heldere groene ogen waren veranderd in bruinige ogen waar een rode gloed over gekropen was. Zijn lippen vormden geluidloos de woorden I'm sorry. Verwoed beet ik op mijn onderlip en knikte naar hem dat het oké was, ook al was deze hele gebeurtenis helemaal niet oké. Maar wie was ik om hem te veroordelen? Lucy verdween razendsnel met Ethan wat een onaangename druk op mijn borst veroorzaakte. Ik had een klik met Ethan gevoeld, waarom wist ik niet. Ik knipperde verwoed mijn tranen weg en stak mijn kin in de lucht voordat ik me met een ruk omdraaide naar Lauren en Gale. "Laten we naar Tobias gaan." Nadat ik die woorden uitgesproken had liep ik voor Lauren en Gale uit richting het bos, alsof het hele voorval zojuist niet had plaatsgevonden. Ik griste mijn mobiel uit mijn kontzak en smste Alexis. Vlug gleden mijn slanke vingers over het scherm. Kom naar de rand van het bos bij school, noodgeval. X Ems.

To love is to destroy.

Cayden Adrian Jared Ziegler || Heks

Was het fout om te zeggen dat ik van dit schouwspel genoot? Ja, vast wel. Iedereen was weg. Zoals altijd bleef ik alleen achter, iets waar ik nu geen trek in had. Ik knielde neer voor het graf van mijn vader.
'Ik heb alles geprobeerd' prevelde ik zacht.
Ik had moeite om mijn tranen binnen te houden. Hoe lang had ik het niet geprobeerd? Om hem weer tot leven te wekken? Ik was een krachtige heks en nog kon ik mijn vader niet terug halen. Na een tijdje stond ik weer op. Ik slikte de tranen weg. Ik moest op zoek naar Ethan, voordat die Lucy hem ging vermoorden. Wat niet kon, maar ik kon altijd proberen om de vrede tussen hen te bewaren. Ik wist niet waarom ik ineens dat wilde. Waarom ik de hele tijd Ethan achtervolgde. Heksen waren er om vampieren, weerwolven en andere wezens hun vloeken te ontdoen? Misschien was dat het wel. Dat ik aanvoelde dat Ethan iets kwijt wilde ofzo. Ik legde mijn hand op de grafsteen.
'Zorg goed voor moeder en Lyna daarboven... En zoek alsjeblieft contact met me op' prevelde ik zacht.
Ik had geprobeerd contact met zijn geest te zoeken. Een tijdje ging het goed, maar opeens weigerde hij om met mij te praten. Lyna was mijn zusje. Ze was samen met mijn moeder omgekomen in een auto-ongeluk, iets dat mijn schuld was. Het deed pijn, maar het was mijn schuld. Mijn hand gleed langzaam van de ruwe grafsteen af. Mijn voeten beweegden vanzelf naar de plek waar Lucy en Ethan stonden. Ik leunde willekeurig tegen iets aan, mijn blauwe ogen op het tweetal gericht. Ik volgde hun gesprek een beetje, aangezien ik net binnenviel. Mijn brein volgde het, net zoals mijn gevoel. Maar ik was er niet helemaal bij. De dood van mijn zusje en moeder achtervolgde me weer. Het was mijn schuld. Allemaal mijn schuld. Was dat de reden waarom mijn vader weigerde om met me te praten?

I will keep watch.

Lucy Willow Mikaelson

'Mystic Falls is het aantrekkingspunt voor wezens zoals jij en ik, daarbij zijn mijn vrouw en zoontje hier gestorven. Ze waren weggegaan uit Denemarken toen ik niet meer terugkwam en iedereen dacht dat ik dood was." Hij haalt even adem 'Dacht je echt dat ik haar ging vermoorden? Ze is verdomme het evenbeeld van Tatia en je weet dat ik me schuldig voelde nadat ik haar bijna helemaal leeg had gedronken, nu nog steeds." De laatste woorden klinken zachtjes terwijl hij tegen een boom aanleunt en zijn handen trillend in sijn zakken steekt. 'Nu jij, aangezien jij hier ook niet echt thuishoort.'
Ik zucht en de wond bij zijn hoofd valt me op. Ik haal een zakdoek uit mijn zak en loop naar hem toe. Ik druk de zakdoek tegen de wond, pak zijn hand en druk het ertegenaan.
'Hou vast' mompel ik. Dan sla ik mijn armen over elkaar.
'Zo je hebt behoorlijk lang de tijd gehad om me op te zoeken om dit allemaal tegen me te zeggen, maar er komt er pas uit als ik je meesleur in het bos,' zeg ik. 'En daarbij kon je gewoon tegen je vrouw en zoon zegen wat je was. Ze hadden het vast begrepen en anders had ik het wel uitgelegd. Ik woon nu toch ook gewoon bij mensen in de buurt. En daarbij moet ik denk ik toch mijn excuses aanbieden. Het spijt me als ik je leven op zijn kop heb gezed. Ik was jong en had dorst.'
Ik zucht en kijk weg.
'En ik heb een vermoeden dat Emma je mag dus ga je gang,' zeg ik. 'Alsof je mijn toestemming nodig hebt, maar goed. Emma haat me nu toch, maar ik wou haar beschermen voor iets waar ik zelf nog niet zeker van was. Dus.'
Ik laat mijn handen even door mijn haren gaan en draai me dan om.
'Heb plezier in Mystic Falls' mompel ik.
Dan wil ik weglopen. Alleen doe ik dat een beetje langzaam. Hopend dat hij nog iets tegen me zegt of me Gewoon achterlaat.

"Rebellion's are build on hope"

Destiney Lily Jones||Human Being
''Ik weet nog dat ik vroeger altijd naar buiten ging en dan nooit meer naar binnen wou. Alles leek toen nog zo makkelijk en ik kon nog alles doen." Ashton kijkt verdrietig na dit gezegd te hebben, ''Jammer genoeg kan ik dat nu niet meer. Soms wil ik gewoon dat ik nooit veranderd was. Dat ik gewoon weer alle lol had die ik vroeger ook had. Nu besef ik pas dat die tijd voorbij is en niet meer terug kan komen.'' Voegt hij er dan nog aan toe.
"Tuurlijk kun je die lol nogsteeds hebben gekkie!" Roep ik uit "Misschien niet met de vrienden van toen, maar zeker wel met je vrienden van nu! Dat je nu anders bent dan je toen was maakt weinig verschil in je doen en laten hoor!"
"Wat deed je vroeger dan altijd wat nu 'niet' meer kan?" Als ik het woord 'niet' uitspreek doe ik mijn middel- en wijsvinger omhoog en doe een tussen haakjes gebaar, dat het 'niet' gedeelte dus eigenlijk nergens op slaat.
"Ik doe ook nogsteeds de dingen die ik vroeger altijd deed met mijn moeder, maar nu doe ik het alleen.." Zeg ik met een glimlachje, al spreek ik het laatste iets minder vrolijk uit. Mijn moeder was degene die mij van jongs af aan al in het zadel zette, zij heeft mij leren paardrijden. Iets wat ik haar enorm dankbaar voor ben..

Okeyy, ik vermaak me wel tot 9uur x'D

Little do you know

Ethan James

Er was opluchting door mijn lichaam heen gegaan toen Emma had geknikt op mijn onuitgesproken woorden, wat betekende dat het ergens toch nog zou goedkomen. Argwanend keek ik Lucy aan toen ze na mijn woorden naar me toe loopt met een zakdoek en even krimp ik in elkaar als ze het ding tegen de wond op mijn hoofd aandrukt. Ik had eigenlijk al even geen bloed meer gedronken, het laatste was dat beetje om de transformatie van die brunette volledig te maken, waardoor het nu minder snel genas dan anders. Ik haalde mijn schouders op als ze opmerkt dat ik er wel heel lang over gedaan heb om haar op te zoeken. Het was eigenlijk nooit echt mijn bedoeling geweest om haar te vinden. Ik was mijn eigen weg gegaan en had proberen te leven met mijn vampierkant; Het enige voordeel eraan was dat ik nu niet elke vollemaan hoefde te transformeren en ik veel sterker was dan de vampiers die ik tot nu toe al tegengekomen was. "Nee, mijn vrouw haatte vampiers en zou ze het liefst van allemaal helemaal uitroeien. Ze zei zelfs een paar keer dat ze zichzelf zou vermoorden als iemand haar zou transformeren en dat zorgde ervoor dat ik niet terug durfde." Mijn stem trilde lichtjes terwijl ik de zakdoek van mijn hoofd af haalde toen ik merkte dat de wond volledig genezen was. "Tuurlijk mag ze me, wie mag me nu niet?" Het alom bekende grijnsje verscheen terug op mijn gezicht terwijl ik even door mijn haren woelde en mijn oogkleur langzaam terug naar zijn oorspronkelijke kleur veranderde. Ik keek haar na vanaf het moment dat ze wegliep, zuchtte even en greep daarna haar pols beet. "Ik leef al een tijdje niet meer echt op mensenbloed aangezien ze echt makkelijk zijn om te beïnvloeden. Ik hou het op vampierbloed, zorgt voor een grote uitdaging en daarbij gaan ze allemaal dood nadat ik ze gebeten heb." Ik had mijn mond vlak tot bij haar oor gebracht en liet met een zelfingenomen grijnsje haar pols los toen ik me terugtrok. "Heb je iets nodig, little witch?" Deze woorden sprak ik wat harder uit zodat de jongen het zeker zou horen. Natuurlijk had ik aan zijn hartslag gehoord dat hij in de buurt was. Ieder mens heeft een unieke hartslag en ik had die van de jongen lang genoeg gehoord om deze overal te kunnen herkennen.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Ashton ''Ash'' Dyon Mikaelson ~Original vampier
Wat deed je vroeger dan altijd wat nu 'niet' meer kan?Ik doe ook nogsteeds de dingen die ik vroeger altijd deed met mijn moeder, maar nu doe ik het alleen.''Zegt ze met een glimlachje. Eerlijk gezegt klonk het niet zo vrolijk.
''Gewoon wedstijden,beetje stoeien. Dat soort dingen.'' Begin ik. ''Ik heb altijd al iets met sport willen doen. Ik heb ook voetbal geprobeert, maar dat pakte niet zo goed uit. De keeper was na de training nogal gewond.'' Ja,het was niet de beste training ooit.
''Dit zijn dan niet zulke belangrijke dingen, maar voor mij zijn ze het wel. Ze helpen me met woede aanvallen. Maar blijkbaar verwond ik te veel mensen door heel dat vampier gedoe. Weet je hoe graag ik gewoon een keertje en sport heb willen spelen. In een team zitten. Erbij horen.'' Zei ik.
Waarom wou ik dit zo graag?

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Lauren Gaia Daphne Middleton

Na een korte discussie zegt Emma uiteindelijk: "Misschien kunnen we inderdaad wel beter gaan, aangezien jouw soort dalijk Tobias ook aan stukken scheurt net zoals jouw soort mijn moeder heeft vermoord en Elise."
We lopen in stilte naar de rand van het bos, waar Emma een sms'je verstuurt, naar wie weet ik niet.
'Het is beter als we niet naar school gaan,' zeg ik om de stilte te verbreken. 'Ik zal jullie dan alles vertellen, als jullie mee komen naar mijn huis. Ik vind dat jullie een uitleg verdienen, het maakt me niet uit wat Lucy daarvan vindt.' Ik zie er tegen op omdat ik niet weet hoe Gale zou reageren. Volgens mij vindt hij me niet echt aardig.
'Nadat we Tobias hebben gevonden natuurlijk,' zeg ik daarna snel. 'Alleen als jullie het willen hoor.' Ik wil niet meer naar school, waarschijnlijk zal ik mijn hoofd er niet goed bij kunnen houden.

It just takes one negative comment to kill a dream

Destiney Lily Jones||Human Being
''Dit zijn dan niet zulke belangrijke dingen, maar voor mij zijn ze het wel. Ze helpen me met woede aanvallen. Maar blijkbaar verwond ik te veel mensen door heel dat vampier gedoe. Weet je hoe graag ik gewoon een keertje en sport heb willen spelen. In een team zitten. Erbij horen.''
Ik begrijp hem wel.. Het is lastig als je dingen niet kan omdat je anders bent..
"Is er geen sport waarbij je geen woede aanvallen krijgt?" zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen Ash.
Ik grinnik zacht "Misschien is Paardrijden wel iets voor jou?" Vraag ik hem met een glimlach "Tis een sport, alleen wel geen teamsport.. Maar voor mij is het sport genoeg!" Zeg ik met een trotse glimlach, misschien wilde hij het wel proberen? Mijn pa en broers zouden vandaag toch weg zijn, dus als hij het wilde proberen dan zouden we het best kunnen proberen. Al denk ik niet dat hij ermee in zal stemmen, misschien is hij wel bang dat het fout gaat.. Na vele 'mislukte pogingen' zou ik ook bang zijn. Ik ben namenlijk ook bang om nieuwe vrienden te maken, na al die pogingen van een tijd geleden..

Little do you know

Ashton ''Ash'' Dyon Mikaelson ~Original Vampier
"Is er geen sport waarbij je geen woede aanvallen krijgt? Misschien is Paardrijden wel iets voor jou?" Vraagt ze me met een glimlach
"Tis een sport, alleen wel geen teamsport.. Maar voor mij is het sport genoeg!" Zegt ze met een trotse glimlach.
''Ten eerste het is niet de sport waar ik woede aanvallen van krijg het is meer de kritiek die ik krijg. Ik kan gewoonn niet tegen kritiek, ik heb er nooit tegen gekunt. Voordat ik een vampier was werd ik alleen boos opmezelf op dat ik dan dacht dat ik alles fout deed. Maar sinds ik vampier word ik ook boos op de gene die me kritiek geef.'' zeg ik.
''En over dat paardrijden. Ik weet het niet. Je vind het zelf misschien raar klinken, maar paarden zijn niet echt mijn ding. Het gaat me niet zo zeer om de sport ik heb gewoon niks met paarden. Jij mag misschien dol op ze zijn, maar ik ben dat dus niet.''

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Cayden Adrian Jared Ziegler || Heks

Ethan speelde dirty games, huh? Nice. Dat was niet eens sarcasme. Ik bleef naar het tweetal staren, nu echt vol aanwezig. Zo te zien had Ethan me opgemerkt. Hoe vaak had ik mensen bedreigd? Vaak. Niet door mijn magie te gebruiken, maar om mijn vrienden te hulp te schieten. Niets geeft meer adrenaline dan te zien hoe mensen je na veel verzet uiteindelijk aan je toegaven, met of zonder wapen.
'Heb je iets nodig, little witch?' vroeg Ethan nu wat harder.
Ik grijnsde.
'De naam is Cayden. Maar goede prognose' zei ik tegen hem en ik liep naar ze toe, mijn handen in mijn zakken.
'Ik heb niets nodig. Jij wel?' vroeg ik nonchalant toen ik vlakbij genoeg stond.
Opeens schoot er door mijn hoofd dat ik nu tussen twee wezens stond die me elk moment konden leegdrinken. Bij een normaal mens misschien, maar bij mij niet. Plus, het zou zonde zijn als ik, een heks die vrijwillig zijn diensten aanbood, zou sterven, niet?

I will keep watch.

Destiney Lily Jones||Human Being
"Ten eerste het is niet de sport waar ik woede aanvallen van krijg het is meer de kritiek die ik krijg. Ik kan gewoonn niet tegen kritiek, ik heb er nooit tegen gekunt. Voordat ik een vampier was werd ik alleen boos opmezelf op dat ik dan dacht dat ik alles fout deed. Maar sinds ik vampier word ik ook boos op de gene die me kritiek geef.''
Ik knik "Oke, ja.. Ik ben ook niet makkelijk met kritiek" Zeg ik zacht "Maar ik word dan meestal boos, dan raak ik gefrustreerd, en uiteindelijk barst ik in tranen uit"
''En over dat paardrijden. Ik weet het niet. Je vind het zelf misschien raar klinken, maar paarden zijn niet echt mijn ding. Het gaat me niet zo zeer om de sport ik heb gewoon niks met paarden. Jij mag misschien dol op ze zijn, maar ik ben dat dus niet.'' Beledigd kijk ik hem aan, dan wel nep-beledigd maar beledigd.
"Wat is er mis met die dieren? Ze zijn de mooiste meest prachtige wezens ooit gecreëert!" Roep ik lachend uit "Zij waren tot vandaag nog het enige beetje geluk in mijn leven. Ze zijn net als honden en katten, alleen dan kun je er op rijden" Ik grinnik bij die gedachten "En natuurlijk kun je ze neit makkelijk op schoot nemen, maar knuffelen kan wel!" Zeg ik vrolijk.
"Maar goed, als jij niks om ze geeft respecteer ik dat, mijn broer Drey houd niet van ze.. Maar hij is gewoon dom" Zeg ik met een glimlach.

Little do you know