Mystic Falls {RPG} {01} - Speeltopics

Hoe beginnen we?
Het is Maandag 08 September 2012. Het is een gewone dag voor de meeste inwoners van Mystic Falls. Behalve voor de familie van Elise Fell. Die dag ervoor is zij omgekomen bij een "dieren aanval". De Counsel is druk bezig met uitvinden wie de dader is van deze gruwelijke moord. Hoe reageer jij hierop als inwoner van Mystic Falls? Of weet je het niet eens? Misschien komt het gewoon over als een naar ongeluk en ga je gewoon verder met je dagelijkse doen van zaken. De meeste van jullie zullen gewoon hun dag beginnen op Mystic Falls High School, als gewone student, leraar, cheerleader of rugbyspeler. Je mag best af en toe een keer spijbelen, maar probeer het wel een beetje realistisch te houden en niet hele weken afwezig te zijn. Het is over vier dagen volle maan en het rooster van de studenten mag je gewoon zelf bedenken, dat is niet zo heel erg belangrijk. Probeer iedereen erbij te betrekken, dat is het leukst en hou de beginpost in de gaten voor nieuwe info! Veel plezier xx

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 11:01 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Ashton ''Ash'' Dyon Mikaelson~Original Vampier
"Oh.. Ik.. Ik moest denken aan het feit dat ik best bang ben voor vuur..en dat ik blij was dat geen leraar het had gezien" Legt ze zacht uit.
Ik bendenk me nu pas dat dat ding misschien niet zo'n goed idee was op school. Maar hé het moest toch gebeuren.
Ik wil verder vragen naar haar angst voor vuur , maar dan bedenk ik me dat dat mijn zaken niet zijn.
''Met die leraar hoef je je echt geen zorgen te maken, ik had wel wat geregeld.'' En weer was ik niet aan he liegen. ''Het belangrijkste is dat het je toch een beetje heeft geholpen?''
Ik zie dat de les nu al halverwegen is. Moeten we terug gaan of kunnen we nog weg blijven?
Ik zelf zou voor het laatste kiezen, maar zo ben ik.
''Destiney, wil je nu naar de les of wil je nog even weg blijven?''



(Ja niet echt het beste stukje wist niks)

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Destiney Lily Jones||Human Being
Ik knik na wat Ash gezegd heeft over dat het belangrijkste was dat het geholpen heeft en ben dan even stil.
"Destiney, wil je nu naar de les of wil je nog even weg blijven?" Vraagt hij me dan, kort denk ik na.
"Ik wil niet naar de les.. Dan moeten we stil zijn.. En stomme dingen leren die ik allang weet" Zeg ik zuchtend. Ik was niet bang om problemen op school te krijgen, school liet het ook gewoon zo zijn dat kinderen gepest werden hier. Het enige waar over ik me zorgen maakte was mijn vader, hij is nooit blij of aardig als ik iets doe wat eigenlijk niet mag. Ergens ben ik best wel bang voor hem, ik durf hem nooit tegen te spreken.. De eerste keer dat ik dat deed sinds mijn moeders dood heeft hij me geslagen. Sinds dien spreek ik hem niet meer tegen. Nu ik erbij nadenk is hij echt veranderd sinds mijn moeder is overleden..
Ik wou dat hij de oude weer word. Maar ik denk dat hij altijd zo zal blijven.. Gelukkig heb ik de paarden op onze Ranch nog, en nu heb ik Ashton ook. Hij zal me toch wel steunen als er iets is? Ja toch?
"Het geen wat ik nu.. Nee, eigenlijk altijd het liefste doe is mijn paard uit haar box halen en ervandoor gaan. Naar een plek hier ver vandaan" Zeg ik zuchtend waarna ik naar het grasveldje op het plein van school loop om me daar tegen een boom te zetten, en een diepe zucht uit mijn longen te laten klinken.

Little do you know

Ashton "Ash' Dyon Mikaelson
''Het geen wat ik nu.. Nee, eigenlijk altijd het liefste doe is mijn paard uit haar box halen en ervandoor gaan. Naar een plek hier ver vandaan" Zegt ze waarna ze zuchtend wegloop.
Ik blijf daarmaar staan niet wetend wat ik moet doen. Ze zit dus duidelijk ergens mee. Ik voel en zie het gewoon.
Ik wil weten wat er is, maar het zijn mijn zaken niet. Aan de andere kant ik heb veder toch niets te toen.
Waarom zit ik de laatste tijd eigelijk zo vaak in een tweestrijd met mezelf. Dit had ik eerst nooit.
Ik heb dus twee dingen om te doen. 1:Naar haar toe gaan en kijken hoe het gaat. 2: Hier blijven staan en doen alsof er niks is gebeurt.
Ja,ik denk dat ik voor het eerste ga.
Ik ren (Vampiersnelheid) naar haar toe. Voordat ik in haar zicht ben loop ik normaal. Ik zie dat ze bij een boom zit en een diepe zucht vrij laat.
Als ik bij haar ben zak ik door mijn knieën.
''Ik weet dat je ergens mee zit. Je hoeft het me niet te vertellen als je het niet wil. Ik wil gewoon dat je onthoud dat ik er voor je ben,oke?''

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Destiney Lily Jones||Human Being
Na een tijdje komt Ashton plots voor me, op zijn hurken, zitten.
''Ik weet dat je ergens mee zit. Je hoeft het me niet te vertellen als je het niet wil. Ik wil gewoon dat je onthoud dat ik er voor je ben,oke?'' Zegt hij dan,
Ik glimlach kleintjes naar hem terwijl ik nogsteeds zit te piekeren over het feit dat ik het haat dat ik over een uur alweer uit ben van school en dus naar huis moet.. Voor mij is het leuk om naar school te gaan, dan ben ik even vrij van het gezeur en gescheld van thuis.
"Dankje, dat je er voor me bent" Zeg ik met een waterig glimlachje waarna ik hem een knuffel geef, uit dankbaarheid en vriendschap.
"Ik was even vergeten hoe het was om een vriend te hebben.." Begin ik zachtjes "Maar nu weet ik weer hoe fijn dat voelt" Met een glimlach kijk ik Ashton aan.
Waarom nu? Bedenk ik bij mezelf, waarom heb ik nu pas een vriend? Waarom kwam hij niet gewoon meteen vanaf de eerste dag in mijn leven springen?
Als mijn moeder nooit was overleden waren mijn vader en broers nooit zo debiel geworden en had ik nu misschien wél vrienden.. Al geef ik mijn moeder de schuld niet, ik geef de schuld aan hetgeen wat haar vermoord heeft. Als ik dat gedrocht in mijn handen krijg.. Er laait een vuur in mijn ogen van boosheid, als nu iemand langs kwam met een rot opmerking vrees ik voor zijn of haar leven. Want nu ben ik echt boos aan het worden, zonder enige logische aanleiding..

Als het moet kan ik best lange reacties typen x'D

Little do you know

Ashton ''Ash'' Dyon MIkaelson
"Ik was even vergeten hoe het was om een vriend te hebben..Maar nu weet ik weer hoe fijn dat voelt" Ik glimlach als ik dit.
Maar mijn glimlach verdwijnt waarneer ik de blik in haar ogen zie. Woede.
Eerlijk gezegt verwacht ik die emoties niet zo snel bij. Ik moet echt eens stoppen met vooroordelen trekken.
Ik blijf haar verbaas aankijken. Heb ik iets verkeerd gezegt? Had ik misschien niet naar haar toe moeten komen en haar hier alleen laten zitten?
Nee dat was het niet, Ze zei dat ze dat juist fijn vond.
Maar wat is er dan ze kan toch niet ergens zo snel boos op zijn?
Misschien is het ook niet iets wat net is gebeurd ,maar een tijdje geleden.
Oke Ash je moet echt eens stoppen je met andersmans zaken te bemoeie je raakt er zelf dan ook mee in de problemen. Waarom blijf ik nou steeds in mijn hoofd praten? Goed, ik bentot een conclusie gekomen ik ben gek. Maar dat heeft er nu niets mee te maken. Wat nu wel belangrijk is is waarom Destiney ineens zo boos is.
''Is er iets?'' vraag ik haar.

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

[Hello, moet ik nog ergens op reageren? Ik was de hele dag op een feestje en was redelijk druk de afgelopen dagen. (bloos)]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Destiney Lily Jones||Human Being
Ik word uit mijn gedachtes getrokken als ik Ashton's lippen zie bewegen,
"Huh, wat?" Vragend kijk ik hem aan. Maar meteen realiseer ik me wat hij vroeg, hij vroeg of er iets is..
"Nee.. ja.. Nee.. Ja, toch wel" Zeg ik zacht "Mijn moeder is vier jaar terug overleden, met dezelfde verwondingen en alles als Elise Fell een dag terug is overleden.. Dat was dan ook voor mijn vader en broers een aanleiding om te gaan jagen op Vampiers en Weerwolfen.. Ik vind het maar vreselijk, maar door de dood van mijn moeder is mijn vader veranderd in een.. in een monster" Tranen wellen zich op in mijn ogen "Ik wou gewoon dat hetgeen wat mijn moeder zo nodig had moeten vermoorden niet gewoon een ander slachtoffer kon gaan zoeken.. Dat rotwezen heeft mijn leven compleet verkloot" Blaas ik boos uit, ik kan best goed boos zijn.. Als ik gevoelens uit zijn deze gevoelens enorm sterk. En dat komt omdat ik alles vaak opgekropt heb, als ik dan ook maar de kleinste aanleiding heb om boos of verdrietig te zijn krijg ik echt een enorme uitbarsting.. En dan ben ik of erg agressief of juist heel kwetsbaar..
En nu is mijn agressie over gegaan in verdriet, van het gemis van mijn moeder. Tranen stromen inmiddels als kleine watervallen over mijn wangen..
"Ik wou dat ik mijn moeder terug kon krijgen" Zeg ik snikkend tegen Ashton.

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 21:45 ]

Little do you know

Ashton ''Ash'' Dyon Mikaelosn ~Original vampier
Ergens voel ik een schuld gevoel in me. Nee ik had haar moeder niet vermoord,maar ik had het wel kunnen zijn.
Daarom deed het me ook pijn toen ik hoorde dat dat ''rotwezen'' haar leven compleet had verkloot.
Al weer sta ik hier verbaasd nooit gedacht dat ze zoveel woede in zichzelf kon houde.
Maar ja, ik ken haar dan ook nog niet zo lang.
Ik schrik wakker uit mijn gedachten als ik zie dat Destiney huilt.
''Ik wou dat ik mijn moeder terug kon krijgen.'' Snikt ze.
Ik geef haar een knuffel en strijk over haar rug.
''Het spijt me.'' zeg ik. ''Ik denk niet dat dat wezen het zo bedoelde het wist niets anders. Dar zit in zijn natuur.''
Meteen krijg ik spijt van wat ik had gezegt. Wat is ze hier boos over word of nog erger, vragen gaat stellen,

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Destiney Lily Jones||Human Being
Ashton geeft me een knuffel en strijkt troostend over mijn rug, iets wat me een beetje laat kalmeren.
"Het spijt me" Zegt hij dan, waarom spijt het hem? Hij kan er toch niets aan doen.. "Ik denk niet dat dat wezen het zo bedoelde, het wist niets anders.. Dat zit in zijn natuur" Vragend kijk ik hem aan, ik weet dat er een kans bestaat dan mijn vader en broers gelijk hebben met hun beweringen dat mijn moeder is vermoord door vampiers of weerwolven.. Maar waarom zegt Ashton dit? Het klinkt alsof hij weet hoe het is.. Alsof hij die wezens kent..
"Wa.. Hoe bedoel je?" Mijn tranen zijn gestopt en hebben waarschijnlijk zwarte strepen mascara achter gelaten op mijn wangen. Vragend kijk ik hem aan, ik snap het niet.. Heb ik iets gemist? Ik kijk hem afwachtend aan, wat bedoelde hij hiermee?
Mijn nieuwsgierigheid heeft het nu gewonnen van mijn verdriet en ik merk hoe de brok in mijn keel weer verdwijnt en hoe mijn ogen minder pijn doen van de tranen, alleen voel ik mijn wangen nog een beetje trekken van de opdrogende tranen en mascara..

Little do you know

Asthon ''Ash'' Dyon Mikaelson ~ Original Vampier
"Wa.. Hoe bedoel je?"
Ja, hier was ik al bang voor. Hoe ga ik me hier uit praten niet dus.
Weer een felle reactie geven is misschien niet handig vanwegen de omstandigheden waar ze nu mee zit.
Misschien moet ik haar wel de waarheid gaan vertellen. Maar misschien haat ze me dan wel.
Ze verdiend die waarheid wel. Telkens als ik haar wat vroeg gaf ze een eerlijk antwoord.
En wat deed ik toen ze mij iets ik readgerde fel en loog.
Ik mag hier dan wel niet blij mee zijn maar ik moet het haar vertellen.
''Destiney,ik ben niet wat je denkt dat ik ben.''
Meteen weet ik dat ik een verkeerde keus heb gemaakt door dit te zeggen.

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 22:44 ]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Destiney Lily Jones||Human Being
Een korte tijd blijft het stil, een ongemakkelijke stilte is het wel. Ashton blijkt te piekeren over wat hij moet gaan zeggen op mijn vraag met wat hij bedoelde met die rare zin.. Als hij dan na een tijdje zegt dat hij niet denkt wat hij is kijk ik hem vragend aan.
"Wat bedoel je hier nu weer mee?" Vraag ik hem niet-begrijpend. Ik ben nu echt even de draad kwijt..
Wat bedoeld hij hier nu weer mee? Hij maakt me echt in de war! Vragend kijk ik hem aan, waarom zegt hij nu ineens van die rare dingen? Is hij dan een alien? Nee, die bestaan denk ik niet.. Ik neem aan dat hij niet een meisje zal zijn van nature, dat zou pas raar zijn.. Zit ik hier te praten met een jongen die eigenlijk een meisje is. Maar nee, dat zou het zeker niet kunnen zijn, dan zou hij neit zo moeilijk erover doen. Heeft dit misschien een verband met waarom hij vanochtend ineens zo tegen me uitviel? Als dat zo is heeft hij tegen me gelogen, en als er iets is waar ik niet tegen kan is het als mensen tegen me liegen..
Dus hij moet wel met een heel goede reden op de proppen komen wil hij me niet boos maken.. Al wil ik niet boos zijn op hem, hij is mijn enige vriend.. En als ik hem nu weg duw heeft iedereen nog meer redenen om me een freak te noemen. Ook begin ik nu al om hem te geven.. Ik denk niet dat ik boos op hem zal worden, tenminste niet als hij een goede reden heeft om over iets te liegen of om iets te verzwijgen..

Dit is mijn laatste reactie voor vandaag, ik ga nu slapen en dan ben ik er morgen weer (: Night Night everybody (:

Little do you know

Tobias Fell

De plotselinge uitbarsting van Lucy, zorgde ervoor dat ik lichtjes ineen kromp en er voor een fractie van een seconde een spoor van angst in mijn ogen te reden was. Ik probeerde me zo snel mogelijk te herstellen, al kon ik niets veranderen aan mijn handen die redelijk hard begonnen te trillen. Om het toch maar een beetje te maskeren, sloeg ik mijn armen over elkaar terwijl ik Lucy neutraal aankeek. Ik had gewoon al vanaf de eerste keer dat ik een vampier had gezien een vooroordeel over die wezens en als ik er eenmaal een had, was het heel moeilijk om zoiets te veranderen. Even keek ik naar de grond terwijl ik even met mijn hand door mijn haar woelde. Pas toen haar woorden tot me door drongen, richtte ik mijn bruine kijkers terug op haar. "Zou je me geloven als ik zei dat ik je echt aardig vind?" Het kwam er gemompeld uit, maar ergens dacht ik wel dat ze het gehoord had. De oprechtheid was duidelijk in mijn stem te horen geweest, aangezien ik ook geen reden had om te liegen. Ik vond haar echt aardig, had haar altijd al best aardig gevonden. Met iets of wat protesterende spieren stond ik op en hurkte terug op, hurkte voor Lucy neer en glimlachte voorzichtig naar haar. "Er zijn nog mensen die je aardig vinden, daar ben ik zeker van."

Ethan James

Het kostte echt veel moeite om mijn geduld te bewaren en de jongen niet gewoon ter plekke te vermoorden. Ok, die wiet kwam waarschijnlijk niet van hem, maar dat gestaar hing me momenteel echt de keel uit. Toen ik voelde hoe Emma aan mijn pols trok, draaide ik me terug om en probeerde het gevoel van ogen die op mijn rug brandden te negeren. Het was goed dat ik in de 2000 jaar dat ik al leefde had geleerd om me van mijn omgeving af te sluiten zodat ik me volledig op het meisje voor me kon concentreren. Vanaf het moment dat ze me vertelde hoe haar moeder vermoord was, schoot haar hartslag omhoog wat me direct vertelde dat ze loog. Toch zei ik er niets van en keek haar iets of wat medelevend aan. "Dat spijt me voor je..." Nog voor ik mijn zin fatsoenlijk kon afmaken, kwamen er twee mensen die Emma blijkbaar kenden uit het bos gelopen. Even trok ik mijn wenkbrauw omhoog toen de jongen haar een stukje naar achteren trok zodat er een grote afstand tussen hen in ontstond. God, wat kregen die opeens? Even werden mijn ogen groot toen de jongen de naam Lucy Mikaelson liet vallen, een naam die ik in geen jaren meer gehoord had. Ik had haar ook niet meer opgezocht na mijn transformatie en had me even schuil gehouden voordat ik een hele reputatie opzette. Het kon heel goed zijn dat ze nog wat van me gehoord had, maar ze had het blijkbaar nooit nodig gevonden om me op te komen zoeken en haar excuses aan te bieden voor wat ze me had aangedaan. Het was misschien nooit aan me te zien geweest, maar eigenlijk verafschuwde ik mijn vampierkant aangezien weerwolven en vampieren het nooit erg goed met elkaar hadden kunnen vinden en ik nu beide was. Mijn groene kijkers bleven hangen op een meisje dat iets in Emma's oor fluisterde waardoor er een klein grijnsje op mijn gezicht verschijnt. "Waarom zou ik gevaarlijk zijn?" Ik zette en stap dichter naar het drietal toe terwijl ik mijn armen over elkaar heen sloeg. Het deerde me niet echt dat Emma het misschien raar zou vinden dat ik de zacht gefluisterde woorden had gehoord, het enige dat me op dit moment interesseerde was het feit dat het meisje blijkbaar wist wat ik was zonder dat ik haar ooit gezien had.

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 23:44 ]

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Macabre schreef:
[Hello, moet ik nog ergens op reageren? Ik was de hele dag op een feestje en was redelijk druk de afgelopen dagen. (bloos)]

[ bericht aangepast op 28 april 2013 - 0:34 ]

To love is to destroy.

Emma Abigail Gilbert
Ethan zei niets over het feit dat ik loog, misschien was ik beter geworden in leugens - al wist ik niet of dat wel zo'n goed teken was - of hij had het wel door maar liet het gaan. Een kleine medelevende blik lag in zijn ogen. Ik haatte medelijden of zelfmedelijden, het liet me zwak en klein voelen. Mensen bedoelden het dan wel goed, om te laten weten dat ze je steunden, maar toch gaf het me telkens een onprettig gevoel.
"Dat spijt me voor je..." nog voordat Ethan zijn zin fatsoenlijk kon afmaken en ik hem standaard vriendelijk kon bedanken, pakte iemand plots mijn schouder beet en trok me een stuk weg van Ethan, wat de afstand behoorlijk groot maakte. "Gale?" geschrokken en verbaast keek ik recht in het gezicht van Gale. Ik vroeg me af wát hij hier deed, en waarom hij zo van streek leek.
"We moeten terug naar school Emma," zei hij. "Lucy Mikaelson is gewond en we moeten opschieten." Half dwingend trok Gale aan mijn mouw. "Wat? Een aanval van een-" ik slikte moeizaam toen ik bijna was begonnen over het bovennatuurlijke in de stad. "Aanval van een dier?" maakte ik mijn zin af, mijn handen begonnen woedend te trillen. Waarom gebeurde dit? Waar had Lucy het überhaupt aan verdiend? Waar had Elise het aan verdiend, of mijn moeder? Vragen waar we zo graag antwoord over wilden maar nooit kregen. Oneerlijk.
"Emma!" een bekende stem gleed plots mijn gehoorgang binnen. "Het spijt me zo verschrikkelijk! Ik kon het gewoon niet eerder!" Lauren rende richting ons, totdat ze tot stilstand kwam en mijn ogen onderzoekend over haar gezicht gleden. Alle emoties die op haar gezicht lagen zeiden dat het haar werkelijk speet. "Het geeft niet Lau, ik had niet zo moeten uitvallen tegen je." Ik glimlachte zwakjes, maar van mijn ogen was af te lezen dat ik het meende. Het speet me echt.
"Emma, je moet hier nu weg. Die man is gevaarlijk," Lauren had zich naar me toe gebogen en fluisterde de woorden in mijn oor. Ik rees mijn wenkbrauwen op om vervolgens mijn hoofd beslist te schudden. Eigenlijk wist ik helemaal niet of Ethan gevaarlijk was, of niet. Maar als hij gevaarlijk was, dan had hij me toch wel al iets aangedaan? Hij had echt geïnteresseerd geleken toen hij met me praatte. Of het was slechts uit vriendelijkheid geweest.
Lauren negeerde mijn gebaar tot mijn grote frustratie volkomen. "Gale, jij kan ook beter gaan," zei ze tegen Gale, die nog steeds naast me stond.
"Waarom zou ik gevaarlijk zijn?" sprak Ethan plots, terwijl hij een stap dichter naar ons toe zette en zijn armen over elkaar heen sloeg. Rond zijn lippen speelde een kleine grijns, die me de afgelopen minuten enigszins herkenbaar was geworden. Plots realiseerde ik me verwart dat Ethan het onmogelijk had kunnen horen dat Lauren gefluisterd had dat hij gevaarlijk was. Snel schudde ik die gedachten weg, ik was waarschijnlijk aan het doordraven. Er waren heus ook nog wel betrouwbare mensen in Mystic Falls.

To love is to destroy.

Ashton ''Ash'' Dyon Mikaelosn ~ Original Vampier
''Wat bedoel je hier nu weer mee?" vraagt ze me niet begrijpend.
Goed,ze snapte het dus nog niet. Ik dacht dat ze nu wel iets zou weten van wat ik bedoelde ,maar ik had het dus mis.
Nu moet ik het dus echt vertellen en me voorbereiden op het ergste.
''Ik ben niet wat je zegt normaal. Al een aantal jaar niet meer.''begin ik. ''Een aantal jaar is misschien nog zacht uigedrukt.''
Ik neem even een pauze en ga veder
''IK snap dat je me gaat haten als ik dit vertel ,maar je verdient de waarheid. Als je me hierna niet meer wil spreken of zoen snap ik dat, maar ik wil dat je dit weet.'' Weer neem ik een pauze om er overna te denken of dit wel verstandig van mezelf is.
''Ik ben geen mens..........Ik ben een vampier. Om nog duidelijker te zijn een Original.'' Als ik klaar ben met vertellen durf ik haar niet meer aan te kijken. In plaats daarvan kijk ik naar mijn schoen. Wat heb ik nou gedaan?

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!