RPG || Prison time. • One Direction || 01 - Speeltopics

Londen, UK - De wereldberoemde popsensatie One Direction is na vele delicten in de gevangenis beland. Wat ze hebben gedaan word stilgehouden door hun management. Toch zijn verschillende bronnen achter de delichten gekomen. Zo hebben ze een zestien-jarig meisje, Lyra Quins, ontvoerd, een winkel overvallen, drugs gedeald en er zijn zelfs bewijzen gevonden voor een moord. Hun fans zijn geschokt maar blijven hen steunen. Lees meer op pagina vier.

[Het idee is dus dat de leden van One Direction na verschillende delicten, zijn opgepakt. Ze zitten allemaal afgezonderd in een cel, maar ieder heeft een celgenoot. Dit kan een meisje zijn maar ook een jongen. In de gevangenis hebben ze het best goed, ze mogen naar buiten (natuurlijk zijn er speciale tijden) en ze krijgen fatsoenlijk eten.]

De rollen:

De jongens:
- Niall Horan - iPayhone
- Harry Styles - AppleBottom
- Louis Tomlinson - Confortare
- Zayn Malik - Luminoase
- Liam Payne - Dallam

De meisjes: VOL.
- Autumn Frost - Sempra
- Tilly Jillian Clears - AppleBottom
- Dessy Amelia Jackson - Depay
- Allison Freaux - Confortare
- Taylor Angel Brown - DamnBieber

De regels:
• Meer dan vier regels!
• 16+ mag.
• Geen Mary Sue's of Gary Stu's.
• Geen ruzie OOC, ICC mag wel.
• Alleen ik, Sempra, maak nieuwe topics aan.
• Geen sneltrein.

{mijn topics}

---

imperfection is beauty

[Mijn topics ik ga eventjes eten (: ]

---

The artist is the kid that survived.

[Mijn topics .]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

[Mijn Topics]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

(Mijn topics)

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

[Hoe laat is het in de RPG?]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Autumn Frost.

Geïrriteerd pak ik de krant van de grond af. Ik loop ermee naar het stapelbed toe en ga dan op het onderste bed zitten. Rustig sla ik de krant open en al snel overspoelen verschillende artikels over One Direction me. Geïnteresseerd lees ik alles door. Losers. Het is hen zeker naar hun hoofd gestegen. Waarom zou je in godsnaam, met een gezond verstand, enorm veel geld en ook nog 's leuk werk, ervoor zorgen dat je terechtkomt in een gevangenis. Ik had bijvoorbeeld niet veel geld, ik had geen werk en ik weet niet zeker of ik toen een gezond verstand had. Ik bedoel, iedereen zou toch wel wraak willen voor de moord op hun familie. Want ik zou het me niet voor kunnen stellen als je dat niet wilt. Met een grijns op mijn gezicht denk ik terug aan het moment dat ik ze vermoordde. Ze zaten onder het bloed en ik had ervan genoten. Dat deed ik keer op keer als ik eraan dacht. Ik leg de krant naast me neer en kijk dan de cel door. Niet echt hygiënisch ofzo, zouden ze dat wel overleven? Niet dat ik er veel omgeef, de meesten plegen toch zelfmoord in de gevangenis, ze worden langzaamaan gek. Hoelang zit ik hier al? Een half jaar, en in die tijd heeft volgens mij 25% van de nieuwkomers zelfmoord gepleegt. Ik ben benieuwd..

Luminoase schreef:
[Hoe laat is het in de RPG?]

| Rond half tien, ze zijn net terug van het ontbijt en zitten nu weer in hun cellen. |

Liam Payne

Ik werd door twee mannen stevig bij mijn beide armen gegrepen. Ik had al een paar keer gevraagd of ze me wat losser wilden beethouden, maar de mannen gaven geen antwoord en pakten me juist weer steviger beet.
Ik kijk om me heen. Dit zullen vast de cellen zijn waar ik in moet verblijven. Ik kijk er nu al zwaar tegenop. De mannen stoppen ineens en een van de twee opent een cel. De andere man brengt me naar binnen en laat me dan los. Dat voelt al een stuk beter aan mijn armen. Plots zie ik een meisje in de cel. Het eerste wat bij me opvalt is haar mooie blonde haar.
Ik draai me weer om en zie dat inmiddels de mannen weg gegaan zijn en de cel op slot zit. Een kleine zucht verlaat mijn mond. Ik kijk weer naar het meisje. 'Hallo, ik ben Liam.'Zeg ik rustig tegen haar. Ik vraag me af hoe zij nou in deze cel gekomen is.

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 16:15 ]

---

imperfection is beauty

Zayn Javadd Malik

'Blijf met je vingers van me af' siste ik. Ik wilde uithalen naar een bewaker, maar die verdomde handboeien zaten rond mijn polsen vast waardoor ik ze nauwelijks kon bewegen. 'Doorlopen' bromde de bewaker die rechts achter me stond. De bewaker links achter me gaf me een duwtje, waarbij ik onmiddellijk woedend opkeek naar hem. Zijn gezicht bleef stand houden en er leek geen emotie in te zijn. Tegen mijn zin in liep ik door. Met grote passen liep ik door de gang. We kwamen bij de eerste cel aan waar ik in moest. Er zat nog een meisje in, schijnbaar. Dat meen je niet. Niet eens bij één van de jongens. De cel werd opengemaakt en ik werd erin geduwd. De handboeien werden losgemaakt. Al gelijk wilde ik naar één van de bewakers uithalen alleen de cel was alweer gesloten. Nors liep ik naar het bed dat vanaf nu van mij was en ging erop zitten. Ik had echt een jointje nodig nu. Het liefste op dit moment heroïne, al was wat anders ook wel goed. Hoe moest ik het hier uithouden als ik niet eens mocht roken? Hopelijk viel ik dood neer, dat was nog beter. Gefronst keek ik wat rond. Mezelf voorstellen aan het meisje dat er zat deed ik niet, waarom wel? Hoe zij heette maakte me niks uit, dus waarom zou ik zeggen hoe ik heet? Onhoorbaar haalde ik even diep adem door mijn neus. Net nu de zaken zo goed liepen, werd ik opgepakt.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Taylor Angel Brown.

''Ja en kom ook nooit meer terug'' nors keek ik de mannen aan die me elke ochtend, avond en middag kwamen ophalen en naar de zaal brachten waar we gingen eten. Verbaasd keken de mannen me aan en barstte toen in lachen uit. Het was ook zelden dat ik iets normaal zij. ''Je zult er wel aan wennen'' hikte de rechter gevangenisbewaker. Mijn ogen maakte ik tot spleetjes. De gevangenisbewakers wisten precies wat dit betekende, ik zou weer een woedeaanval krijgen. Woedend draai ik me om. Ik probeer te glimlachen. Ik had mezelf beloofd om geen woedeaanvallen meer te krijgen. Het zou alleen maar langer duren voordat ik hier dan weg ben. Met een half woedend gezicht en een half blij gezicht ga ik aan mijn bureau zitten.


Lief, dagboek

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Autumn Frost.

Nieuwsgierig leg ik de krant naast me neer en loop naar de tralies. Vijf jongens worden naar de cellen gebracht en ineens herinner ik me dat het de jongens uit de krant zijn. Een wat rustigere jongen stapt zijn cel binnen en de andere, getinte jongen, geeft nog wat tegenslag. Tussen mijn tanden door fluit ik bewonderend. Ik druk mijn gezicht tussen de tralies door zodat ik het beter kan zien. Zal ik ook een celgenoot krijgen? Want dat wil ik echt niet. Als er verder niets interresants meer gebeurd ga ik weer terug op het bed zitten en pak de krant erbij, die ik opnieuw doorlees. Al snel weet ik de namen van sommige van de jongens. In het artikel staat ook waarom ze gearresteerd zijn, sommige wat erger dan de anderen. Ik glimlach even, hun zijn gewend aan luxe, aan aandacht, aan geld, aan comfort, maar dat hebben ze hier niet. Die zijn kapot binnen een week.

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 19:41 ]

Louis Tomlinson.
Twee bewakers hadden één van hun handen enorm stevig en strak om mijn ellebogen heen zitten en duwden me voort terwijl mijn polsen strak vastzaten aan de handboeien. Ik probeerde hun handen iets losser te laten worden, zonder enig goed resultaat. Ik mompelde zachtjes in mezelf en hield me maar stil tegen de bewakers, anders zou ik nog meer problemen krijgen. Eigenlijk liep ik niet echt, ik sprong half vooruit en de bewakers waren vast blij dat ik goed luisterde. Ik hupte de gang door, met de bewakers die me nog steeds vasthielden en daarna stopten we. Er werd een celdeur open gegooid. Mijn handboeien werden gauw losgemaakt en ik werd in de cel geduwd. Toen ik me omdraaide was de cel al dicht. Ik zuchtte en draaide me om. Aan het bureau zat een meisje en ik fronste. Ik leunde tegen de muur en kuchte even om haar aandacht te trekken. 'Hoi?' probeerde ik. Ik sloeg mijn armen over elkaar en knabbelde wat op mijn onderlip. Zwijgzaam meisje zeker? Geen vooroordelen zetten, je kent haar niet eens, dacht ik bij mezelf. Ik mompelde heel zachtjes in mezelf en keek naar het meisje.

Allison Freaux.
Het ontbijt was over, dus we werden allemaal teruggebracht naar onze cellen. Eenmaal toen de cel dicht was, liep ik gauw naar het bureau om de nieuwste krant eruit te halen. Ik slofte samen met de krant terug naar het bed en ging op het onderste bed zitten en daarna liggen. Ik zette het kussen wat overeind zodat ik toch ietsjes rechtop kon liggen. Ik trok mijn benen wat omhoog en legde de krant er open op. De voorpagina stond half vol over One Direction, de criminele gebeurtenissen van hen. Ik zuchtte. Ze hadden alles en dan deden ze dit. Wat een sukkels. Na het eerste woord gelezen te hebben raakte ik al ongeïnteresseerd en gooide ik de krant in de hoek van de cel. Ik legde mijn handen onder mijn hoofd en begon wat te chillen. Ik bedoel, wat moest je anders in zo'n rot cel doen? Ik had toch niemand. Maar trouwens, die jongens... Die gingen toch naar deze gevangenis? Zou ik soms met één van die jongens hier opgescheept moeten zitten? Diegene moet nog uitkijken voor die woedeaanvallen voor me...

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Niall Horan
Met mijn benen probeer ik twee bewakers die me vasthielden te schoppen. Zonder succes. Boos kijk ik voor me uit. Ik krijg een harde duw in mijn rug. "Doorlopen." Bromt èèn van de mannen. Wild schud ik met mijn hoofd en probeer me los te wurmen. Wat uiterraad niet lukt.
Nog steeds werk ik tegen. Ik wil niet in zo'n kut cel. Weer krijg ik een harde duw in mijn rug. Ik bedenk me dat dit toch geen zin heeft en ik loop dan maar gewoon braaf mee met die twee mannen.
Na een tijdje stopten we. Door de tralies zag ik dat er een meisje op het bed zat. De mannen opende de celdeur en duwde me in de cel. Half struikelend val ik naar binnen. Ze klikte mijn handboeien los en deden de celdeur weer dicht.
"Eh, hoi." Zeg ik wat ongemakkelijk tegen het meisje en wat ongemakkelijk krab ik op mijn achterhoofd.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Tilly Jillian Clears

Met mijn vingers loop ik over mijn buik heen, zachtjes grinnik ik, mijn bed was misschien niet het zachtste maar ik kon er best op slapen ik had het nooit echt zo gehad met zachte bedden, ik haal een look haar voor mijn ogen uit en zet me recht, ik had nog papier en pen, dus misschien kon ik wel een brief naar mijn moeder schrijven? Ik had haar al een eeuwigheid niet meer gesproken, ik laat me van het bed afzakken en loop naar het kleine tafeltje, er stond een lichtje op waar ik een paar bloemen stickers had opgeplakt, ik wist niet of het mocht maar niemand zei er ooit iets over. Ik haalde de pen uit het potje er stond een potlood een roze stift en nog een blauwe pen in, ik schoof het blaadje korter naar me toe. 'Lieve Moeder,' Begin ik, dan schud ik mijn hoofd, hm, nee, nee, toch niet. Ik kribbelde het uit wanneer de cel wordt opengegooid en ze een jongen naar binnenduwen, eventjes frons ik, ik ken hem van ergens. "Hallo, ik ben Liam." Zegt hij dan, ik knik. "Tilly." Ik geef hem een glimlach en sta recht van de stoel die bij het bureautje staat om dan mijn hand naar hem uit te steken. "Ken ik jou ergens van?"

---

The artist is the kid that survived.