• Hi,

    Ik ben 2 weken oppassen op het huis van mn vriendin (zoals vaker gezegd), haar zusje (18 jaar) is nu wel een paar dagen thuis, omdat zij moet werken.
    Gisteravond begon ze opeens te huilen, omdat er al 2 dagen niks van haar beste vriend P is gehoord.
    Ik heb haar gerustgesteld en we hebben samen besloten dat als ze vandaag nog niks van hem zou hebben gehoord, we de politie bellen..

    Nu komt ze net terug van haar werk en gaat ze op de bank zitten, aan haar houding zag ik al dat het niet helemaal lekker zat..
    Ze vroeg of ik gebeld was door haar vader, maar dat was niet zo.
    Ze zet haar grote zonnebril op en vertelt dan met een schorre stem: "Hij is gevonden."
    Natuurlijk wist ik direct over wie het ging.
    Als ze zacht begint te huilen, ga ik naast haar zitten en troost haar. 'En?'
    Hij heeft een overdosis genomen, maar is naar het ziekenhuis gebracht. Hij is niet dood, ook niet meer in levensgevaar.

    En dan stelt ze me allerlei vragen.
    Waarom? Waarom en.. Waarom?
    Het weekend was zo gezellig, of was dat een afscheid? Hij had ruzie thuis, komt het daardoor?
    Wilde hij écht dood? Ik denk het niet. Anders sprong hij wel voor een trein.
    Is het een schreeuw om aandacht? Heeft hij hulp nodig?

    En daar zit ik dan.. Naast haar.. Te antwoorden dat ik het niet weet. Dat ik hem één keer heb gezien, toen lachte die nog.. Was hij zenuwachtig.
    En ik ken haar niet zo goed, want zij is "het zusje van..", maar ik heb gezegd dat ik er voor haar ben.

    Ik vind het zo erg! Ze is het nu aan haar opa en oma aan het vertellen.
    Dus heb ik besloten haar vandaag te troosten. Ze wilt de hele dag op bed blijven liggen, maar ik denk dat ik voorstel om een film te kijken.
    Ik zou vanavond eigenlijk weggaan, maar ik blijf hier.. Voor haar.

    Wat vinden jullie ervan als iemand een overdosis neemt, of zelfmoord pleegt op een andere manier?
    Ik vind het egoistisch.
    Hebben jullie het ook wel eens meegemaakt? Of dat je iemand kent, die je daarmee moet troosten?

    Bedankt voor het lezen, x


    You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

    Chekhov schreef:
    (...)

    Dat weet je verdomme niet. Mijn beste vriendin heeft meerdere malen geprobeerd. We hebben haar zoveel keren gezegd dat we van haar houden en dat we haar niet kwijt willen. We hebben haar uitdrukkelijk gezegd dat het ons vreselijk veel pijn zou doen als het haar lukte maar dat klopte gewoon niet in haar hoofd. In haar hoofd zeiden we dat alleen maar omdat het moest, uit schuldgevoel, uit weetikveelwat. Ze was ervan overtuigd dat we er wel oveheen zouden geraken, dat niemand haar graag zag. Het is verdomme niet egoïstisch en mensen moeten stoppen met dat te zeggen. Je beslist niet van de ene op de andere dag dat je wil stoppen met leven, het kost meer moeite dan je denkt om die slagader door te snijden of om dat geweer tegen je hoofd te zetten of om die ene stap van een brug of voor een trein te zetten. Tegen dat je zover bent, zit je er al zo diep in dat je nog amper geholpen kan worden. Zwijg over dingen waar je niets van afweet want wat je zegt is niets meer dan pure onzin.


    Precies dat, toen ik ik die gedachten had, was het niet dat ik de mensen pijn zou willen doen of wat dan ook, ik had alleen het gevoel dat ik ze keer op keer teleurstelde en dat het hun meer pijn deed dan dat ik dood zou zijn. in mijn ogen dan.


    SLOAN.