Geen idee of je dat woord zo schrijft
Warning! Zeikverhaal!
Mijn vader heeft vannacht een hartinfart gehad en ligt nu in het ziekenhuis. Hij heeft het overleefd, maar volgens de dokters is hij door het oog van de naald gekropen, en mag hij van geluk spreken dat hij het dus heeft overleefd. Mijn moeder had het natuurlijk niet meer, en dit is de tweede keer in mijn leven dat ik haar zie huilen, echt ver-schrik-ke-lijk! ><'
Ik weet nu niet meer wat ik doen moet. Bovendien verwijt ik het mezelf heel erg dat ik er doorheen heb geslapen! Mijn moeder kan wegens haar reuma geen trappen lopen en mijn vader was helemaal in elkaar gezakt en zíj heeft papa in de auto moeten sleuren en mee naar het ziekenhuis moeten brengen, omdat de huisartsenpost ernaast niks doen wilde. Pas daar aangekomen zeiden ze van ''oh jah, jah, o god we moeten gelijk naar de eerste hulp, sorry sorry sorry'' en toen werd papa pas geopereerd. Maar serieus, oké ik was ontiegelijk moe, maar ik had gewoon wakker moeten worden! ><'
maar daar is nu niks meer aan te doen. Op het moment vreet ik mijzelf gewoon op. Ik wil er voor mijn moeder zijn, want zij is natuurlijk ook over stuur, ik bedoel, ze is 30 jaar getrouwd met mijn vader vorige week! Ik kook al en zorg ervoor dat ze geen zware dingen doet, verder hebben we een cafe/snackbar gedoe waar ook gedart wordt en ik probeer ook daar zoveel mogelijk achter de bar en in de keuken en bediening te doen. Ookal zullen we nu alleen open zijn met de dartwedstrijden op het moment.
Hebben jullie ook ooit zoiets als dit meegemaakt? En hoe gingen/gaan jullie er mee om? Dit vraag ik mij eigenlijk af, want ik weet níét wat ik met mijzelf aan moet op het moment, ik ben volledig geschokt door alles.
x.
(Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal.)
Edit:
En sommigen zeggen dat mijn moeder mij wakker had moeten maken, maar dit kon ze niet. Ik slaap op zolder, en mijn ouders waren beneden. Mijn moeder kan wegens haar reuma geen trappen lopen, en als ze schreeuwt, zal ik het niet horen als ik slaap, want daar is de afstand te groot voor..
Edit 2: Mijn vader kan vandaag of morgen waarschijnlijk naar een zaal met meerdere mensen, wat betekend dat zijn toestand min of meer stabiel is. Nu is het nog een kwestie van kijken hoe de medicijnen op hem aan slaan, en hij moet eens stoppen met koppig doen, want hoe koppiger hij is, des te langer zit hij in het ziekenhuis. ;p
[ bericht aangepast op 4 aug 2013 - 13:30 ]
It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart.
dat kan ik jou ook moeilijk aanraden he. Misschien zou je je mama eens willen zeggen van maak je geen zorgen
ik stel me voor dat ik jou ben. Ik zou me daar ook niet goed bij voelen. Het enige wat ik kan doen is je een groot succes wensen! 
