[300] The Avalon Tradition. - Speeltopics

The Avalon Tradition.
De wereld waarin het zich afspeelt is een magische wereld. Het zit vol mensen van verschillende rassen, magische wezens en gekke drankjes. De tijd waarin het zich afspeelt is de vergelijken met de Middeleeuwen, maar then again, het is een fantasiewereld.
Deze wereld is opgedeeld in acht provinciën: Fincayra, Varigal, Rodirraen, Dahngard, Lund, Aondir, Tintagel en Dragenfeld, en verschillende eilanden.

Er is een traditie dat de provincies om de vijf jaar vier uitverkorenen moeten voortbrengen, twee jonge mannen en twee jonge vrouwen, de Wachters van de Provinciën. Deze traditie gaat eeuwen terug en de meesten weten niet meer precies hoe de traditie is ontstaan, toch hebben de uitverkorenen vaak veel aanzien.

Het verhaal gaat dat toen de provinciën nog in oorlog waren er duizenden en duizenden mensen sneuvelden in de strijd. Daarom besloten de koningen van die tijd een select gezelschap te gaan trainen, vier mannen in het bezit van een machtig en magisch wezen. Dit laatste om tijd te sparen, zo hoefden de mannen niet meer te trainen met een wezen en er een band mee te scheppen, op deze manier bleef er meer tijd over om de vier te trainen op andere vlakken. Snelheid, kracht, conditie, maar ook bijzondere onderdelen zoals overleven in de wildernis, bespioneren en ga zo maar verder. Deze vier mannen werden erop uit gestuurd om te strijden en zo werd jarenlang bepaald welke provincie de meeste macht zou krijgen. Elke vijf jaar moesten de provincies opnieuw strijden om hun macht te behouden, of om eindelijk meer macht te krijgen.

Door de jaren heen veranderde de mensen en zo veranderde ook deze traditie mee, maar hij verdween niet. Voortaan waren er ook vrouwelijke uitverkorenen en ook was het niet langer een eis dat de uitverkorene in het bezit was van een machtig en magisch wezen. Het belangrijkste verschil was nog wel dat er uiteindelijk vrede werd gesloten en vandaag de dag hoeven de uitverkorenen niet meer tegen elkaar te strijden tot de dood erop volgt.

De uitverkorenen, meestal gewoon De Wachters (van de Provinciën) genoemd, zijn tegenwoordig vooral bedoeld als voorbeeld voor het volk. Door deze voorheen gewone dorpelingen hogerop te laten komen, worden zij een idool en blijven de dorpelingen hopen op deze kans. Het volk zou zich beter gaan gedragen en de heerschappij van de koning sneller accepteren. De Wachters hebben dus naast de normale trainingen zoals die van vroeger ook een andere taak, die minstens even lastig is, geliefd worden bij het volk.

Gelukkig staan de Wachters er niet alleen voor, ze hebben immers een trainer. De twee vrouwelijke uitverkorenen delen er één en de mannelijke ook. Dit was ook jarenlang geleden geregeld, zodat de uitverkorene niet in de weg gestaan zouden worden door gevoelens zoals liefde.

De Wachters die voorheen net zo gewoon waren als ieder ander, worden ineens voor de leeuwen geworpen, hoe reageren zijzelf en alle anderen hierop?

Rollen:

De Heer: Wensekornik: Hendrik II Constatijn Vermond - 26 (3,7)
Oudste zoon heer: Cashby: Quinten Vermond - 25 (2,20)
Nauwe verwanten heer:
Sivan: Olivia Isabella Amelia Vermond - 18 - Dochter (1,3)
Florentina: Camille Ariane Vermond - 20 - Dochter (1,4)
Naerys: Ameline Rose Ermengard - 21 - Nichtje vd heer, hofdame (1,17)

Trainers:
Cas: Scythe Mylo - 29 (1,6)
Delahaye: Sarnek Learco Saye - 29 (1,19)

Uitverkorenen:
Ubiquitous: Esmée Hawthorne - 23 (1,6)
Wensekronik: Sebastian "Bash" Stark - 25 (3,7)
Vrij1 vrouwelijke

Personeel heer:
Jaeger: Sora Revaille - 22 - Bediende, huurmoordnaar (1,7)
Cas: Mirre Adaira - 16 - Dienstmeid (1,20)
Naerys: Andrew "Drew" Greyjoy - 27 - Stalknecht (1,19)
Goldenwing: Phelan Laoidheach Aedán Ruadh - 26 - Bakker (2,20)
Marhsall: Violet Calla - 24 - Tuinierster (3,11)
Cashby: Vini Sanches - 20 - Tuinier (3,11)
Wensekronik: Kenrick Paster - 25 - Kok [/grey](3,9)[/grey]
Florentina: Daniel Skylar - 25 - Arts (2,2)
Onbeperkt

Dorpelingen:
Ubiquitous: Eleanor Collins - 21 - Op reis (2,
Jaeger: Skye Xerxes Lunar - 24 - Magiër (1,19)

Onbeperkt

Overig:
Nikolaevna:Kathryn Maegan Gervais - 24 - Zus van Evelyn (2,2)
DreamerN: Casper Felix Barathane - 23 - Bastaardzoon koning (1,20)
Rider: Scarlett Lupe Red - 25 - Bandiet/heks (2,20)
Onbeperkt

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 19:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Start van deze RPG
Per 'rol'

[ bericht aangepast op 12 aug 2013 - 17:00 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[Mijn topics]

Your make-up is terrible

Snel in elkaar geknutseld aangezien ik zo weg moet, don't expect anything much :') Tis niet een van mijn beste posts, meer een soort samenvatting. Oh well, enjoy (:


Esmée Hawthorne
Alles was de afgelopen tijd ontzettend snel gegaan. Zodra Esmée het nieuws te horen had gekregen dat ze uitverkorene was, had ze niet zo goed geweten wat ze ervan moest denken. Natuurlijk had het zo zijn pluspunten, een nieuw avontuur en veel luxe, maar ze wist ook dat ze een deel van haar vrijheid moest opgeven en ze wist niet of ze daar al klaar voor was. Toch had ze iedereen, en ook zichzelf, niet teleur willen stellen en had ze besloten dat het iets was wat ze niet kon afslaan. Het zou een schandaal worden dat iedereen te weten zou komen en dat zou haar trots op zijn zachts beschadigd hebben. Een paar dagen later was het dan zo ver, er was een paard en wagen gekomen om haar op te halen. Ze had van iedereen afscheid genomen en succes-wensingen in ontvangst genomen, het afscheid van haar vader was helaas zoals ze het zich had voorgesteld. Terwijl zij te midden van een aantal dierbaren had gestaan en knuffels ontving had hij zich afzijdig gehouden. Zijn gezicht had geen enkele emotie getoond en alles wat ze kreeg was een kort knikje vlak voordat ze instapte. Dit was echter genoeg geweest voor haar om te weten dat hij achter haar stond. De reis die volgde was lang en saai geweest, sinds haar wachters weinig moeite deden de gesprekken die zij probeerde te starten op gang te brengen. Na een aantal pogingen had ze het opgegeven, om de rest van de reis verveeld naar buiten te staren. Toegegeven, ze had het liefst gereisd op Sammael, maar dat hadden ze haar niet toegestaan en in plaats daarvan had ze hem korte instructies moeten geven die duidelijk maakte dat hij moest volgen in de lucht. Gelukkig was dit makkelijker dan het zou klinken, aangezien de draak haar bijna altijd wel op de voet volgde.
Eenmaal aangekomen aan het hof had ze haar ogen uitgekeken en ze had verwacht de Heer te ontmoeten of de troonopvolger, maar daar bleek niks van waar te zijn. In plaats daarvan werd ze direct naar haar kamer gedirigeerd en er werd een dame gestuurd om ervoor te zorgen dat ze toonbaar zou zijn voor de rest. Voordat ze ging had ze besloten haar arrogante zelf ver weg in een hoekje te stoppen en zoveel mogelijk te slikken, om op die manier voor de minste problemen te zorgen. Dit was echter lastiger dan ze dacht. Nadat ze een bad had genomen waar ze de rest van haar leven wel in kon blijven reageerde de vrouw geschokt over de toestand van haar handen en voeten. Het harde werken had voor een eeltvorming en kortere nagels dat ze had gewild gezorgd. Het was niet mooi, maar het maakte haar wel wie ze was en toen de vrouw haar handen en voeten dan ook onder handen wilde nemen volgde de eerste protesten. Uiteindelijk moest Esmée de vrouw met een zucht te werk laten gaan. Zonder geklaag liet ze toe hoe de vrouw haar helemaal polijstte en toen zij klaar was stond Esmée op om te kijken in de spiegel.
Wat ze zag stelde haar zowel teleur als dat het haar ego een nog grotere boost gaf. Haar donkere haren waren opgestoken in een losse knot met iets wat eruitzag als jaren vlechtenwerk. Het zat strak en netjes en Esmée kon het niet laten een paar plukjes los te trekken. Vervolgens viel haar blik op de jurk die ze droeg. Ze droeg een smaragdgroene jurk met goedkleurige stiksels en een decolleté die dieper was dan ze gewend was. De jurk had een strakker bovenlijf en liep vanuit daar licht golvend tot aan de grond. De schoenen die ze verborgen waren alles behalve gemakkelijk. Esmée was niet gewend aan hakken en verlangde al direct naar haar laarzen van soepel leer.
Het voelde vreemd de vrouw te complimenten door zichzelf te complimenteren, dus zei ze uiteindelijk: "U heeft goed werk geleverd." Ze glimlachte er kort bij en de vrouw leek het compliment dankbaar in ontvangst te nemen. Hierna was de vrouw gauw vertrokken, Esmée alleen latend in haar kamer. Of beter gezegd, haar eigen kleine versie van een huis. Het was het soort luxe dat ze nooit had verwacht te krijgen in haar leven. Haar zogenaamde kamer bestond uit een kleine woonkamer waar genoeg stond om het je knus te maken, een prachtige badkamer en dan een slaapkamer met een bed zo groot dat ze zich afvroeg voor hoeveel mensen het bedoeld was. Nadat ze genoeg had gezien van haar eigen kamer wierp ze een blik op de klok, ze zou nog even hebben voordat haar trainer eindelijk op zou dagen dus besloot ze dat het vast niet verkeerd was even te kijken bij Sammael en als ze nog tijd had de rest van het gebouw te bewonderen. Ze voegde al snel daad bij het woord en verliet haar kamer.

[ bericht aangepast op 12 aug 2013 - 17:01 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

{mijn topics}

Stenenlikker

Hatsumomo schreef:
[Mijn topics]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Hatsumomo schreef:
[Mijn topics]

everything, in time

Sarnek Learco Saye

Dit is een van de belangrijkste dagen in mijn leven. Vandaag zal ik een uitverkorene als leerling krijgen. Eerder heb ik al gehoord dat ik de trainer van een uitverkorene zou worden. Natuurlijk kwam dat door mijn familie, invloedrijk als die is. Ze wilden dat een van hen de trainer voor een uitverkorene zou worden. De heer had toegestemt en toen gingen ze op zoek. Iemand die niet te jong, maar ook niet te oud was. Ik was een van de weinigen van de juiste leeftijd en kennelijk beschouwden zij mij als meest geschikt voor de taak. Al had ik zelf daar een beetje mijn vraagtekens bij. Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in, een leerling krijgen, maar ze wisten me over te halen. Een van de weinige momenten in mijn leven dat dat iemand gelukt was, mij overhalen iets te doen waar ik eigenlijk niet zo veel zin in had. Nu heb ik me erbij neergelegd en ben ik van plan er het beste van te maken. Ik zal mijn leerling al de dingen leren die hij nodig heeft om een goede wachter te worden.
Nu moest ik op het kasteel zijn voor het feest ter ontvanging van de uitverkorenen. Een paar dagen geleden had ik al mijn intrek genomen in het kasteel. Mijn ouderlijk huis staat in dezelfde plaats als waar het kasteel van onze heer zich bevindt, Hawforth. Mijn eigen huisje staat daar vlakbij. Toen ik volwassen werd was ik daar gaan wonen. Ik wilde weg uit het huis van mijn ouders. Ondanks dat ik daar een hele fijne jeugd heb gehad, kon ik er niet tegen daar te blijven. Mijn ouders drongen er te veel op aan, dat ik een vrouw moest gaan zoeken, terwijl ik daar zelf nog niet zoveel zin in had. Ik zou vanzelf wel een leuke vrouw tegenkomen, ik had geen zin in een gedwongen huwelijk.
Maar nog steeds kwam er wel veel familie over de vloer in mijn eigen huis. Nu ik mijn intrek in het kasteel heb genomen voor het trainer zijn, ben ik van ze af. Familie, ik heb een hele fijne waar ik veel voor over heb, maar toch dringen ze nog wel eens te veel aan, waardoor ik gek van ze wordt.
Mijn kamer in het kasteel is ruim, maar op het moment lijkt hij mij te krap en te saai. Ik heb beweging nodig en besluit maar om een rondje door het kasteel te gaan lopen, misschien maar de tuinen in. En ondertussen kijken hoe de voorbereidingen van het feest ervoor staan.

Stenenlikker

Andrew "Drew" Greyjoy - Stalknecht

Telkens als er iemand passeerde, boog ik nederig mijn hoofd, mompelde zwakjes een 'goedendag' en vermeed oogcontact zo veel mogelijk. De gedachte dat mensen tegen me zouden praten bezorgde me daadwerkelijk kippenvel. Meestal werd er niet erg veel tegen me gezegd en als dat bij uitzondering wel het geval was, waren het over het algemeen erg kwetsende dingen.
Met een borstel in de hand strompelde ik, in gedachten verzonken, in een lege paardenbox en liet mijn ogen even over de vloer gaan. Het paard dat hier normaal gezien in stond was de zwarte hengst van het nichtje van de heer die voor de zoveelste keer uit rijden was gegaan. Het dier had blijkbaar bitter weinig respect voor mijn werk aangezien het echt een puinhoop was. Overal lagen hoopjes paardenstront en het zwarte paard had zijn haver over de hele box verspreid zodat ik extra veel werk had.
Met een zucht wilde ik dieper de paardenbox in gaan, struikelde hierbij over mijn eigen voeten en landde uiteindelijk plat op mijn buik. Wanneer ik mijn ogende opende, die ik in de vlucht stijf dicht had geknepen, merkte ik dat ik nog geen centimeter verwijderd was van een paardenstront. Man, wat stonk het. Snel krabbelde ik recht, klopte het hooi van mijn kleren en ging dan toch maar aan de slag.
Gelukkig had niemand mijn val gezien, al was de klap best luid geweest. Zoals het hoorde veegde ik al het vuile hooi de box uit en strooide er vervolgens propere in zodat de stank grotendeels weer weg was. Ik vulde de voederbak weer, ververste het water en was na een klein uurtje klaar met de laatste box van de stallen.
Een tevreden glimlachje verscheen op mijn lippen terwijl ik met de rug van mijn hand het zweet weg veegde dat zich op mijn voorhoofd had gepareld. Wanneer ik me omdraaide, botste ik bijna met mijn gezicht tegen het hoofd van het zwarte paard die de eigenaar was van de box die ik net had uitgemest.
"Dame," prevelde ik nerveus terwijl ik beschaamd mijn hoofd boog. Ameline, het nichtje van de heer was blijkbaar al terug van haar rit met haar paard en was onopgemerkt de stallen binnengekomen. "Mijn excuses, ik had u niet opgemerkt."
"Maakt niet uit," Zei ze ongeïnteresseerd en duwde hierbij de teugels van haar paard in mijn hand. "Zet Dyster maar in zijn box en geef het schatje maar een extra appel voor het harde werk." Ik boog mijn hoofd nog dieper dan ik al deed. "Jawel uwe vrouwe."
Tegen de tijd dat ik mijn hoofd weer optilde, was ze de stallen alweer uitgewandeld. Met een kleine zucht begeleidde ik de zwarte hengst naar zijn box. Van alle paarden was hij de lastigste. Hij vond het blijkbaar altijd grappig om me de stuipen op het lijf te jagen. Hij was het enige paard waar ik de pest aan had.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Mijn topics]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

[Ik zal morgen avond reageren of morgen middag, dan heb ik pas tijd.]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Enjoy schreef:
[Ik zal morgen avond reageren of morgen middag, dan heb ik pas tijd.]

Aan niets denken is ook denken.

Evelyn Axia Gervais (van Adel) - Vriendin van Kyle
Met grote, felle passen loop ik door het kasteel. Ik zoek Mirre, maar zij is zoals gewoonlijk nergens weer te bekennen. Als het aan mij had gelegen, was zij nooit aangenomen. Helaas voor mij is het niet mijn taak om nieuw personeel aan te nemen. Mijn vader is erin getrapt. Mijn ogen scannen iedere gang en elke kamer door, maar ze is nergens. Net als Kyle trouwens, die kan ik ook niet vinden. Waar ís iedereen?
Dit hele gedoe is belachelijk. Een feest voor de uitverkorenen. Dit feest zou ten ere van mij moeten zijn. Of ter ere van Kyle en mij, op zijn minst nog ter ere van Kyle dan, maar niet zo iets. Ze hebben zichzelf nog niet eens bewezen en krijgen nu al een feest dat zeker een week gaat duren. Vol irritatie verlaat ik het gebouw en zoek ik verder in de tuin. Er loopt zoveel personeel rond om van alles klaar te zetten, dat het onmogelijk is om te vinden wie ik zoek.
'Waar is Kyle?' vraag ik aan zomaar iemand van het personeel. 'Pardon vrouwe, maar ik weet niet waar de heer is,' verontschuldigt ze zich en maakt een kleine buiging. Ik rol met mijn ogen en loop verder. Aan deze mensen heb je ook echt helemaal niets. Alles deze dag irriteert me, waarschijnlijk komt dat door mijn slechte nachtrust.
In het midden van de tuin sta ik stil en draai me om - om er zeker van te zijn dat zowel Mirre als Kyle niet gewoon ergens achter me zijn, maar ik zie ze echt niet. Als ik me dan weer omdraai, loop ik tegen iemand aan. Ik moet me aan de arm van die persoon vasthouden om niet achterover te vallen. Als ik mijn evenwicht weer gevonden heb en zie tegen wie ik ben aangelopen, veeg ik mijn handen snel aan mijn jurk af.
'Nou, een excuses lijkt me hier wel op zijn plaats,' zeg ik beledigd. 'Beter uitkijken waar je loopt, want het is uiterst onbeleefd om tegen een vrouwe aan te lopen.' De man voor me ken ik wel, hij is een van de trainers, ik weet enkel zijn naam niet meer. Niet interessant genoeg om te blijven hangen.
'Ik had kunnen vallen en gewond kunnen raken en dat is wel het laatste wat ik zou kunnen gebruiken deze dag,' ratel ik chagrijnig verder. Het liefst was ik nu gewoon weggelopen, maar dat hoort niet. Ik hoor mijn excuses te krijgen en blijf daar dan natuurlijk ook op wachten.


Dit is dus Sarnek.
Ik bewaar Cain voor wat later, als het feest al meer bezig is. (:

[ bericht aangepast op 13 aug 2013 - 23:10 ]

everything, in time

Scythe Mylo - trainer

Ik ben al een paar dagen aan het hof, waar ik al eerder geweest ben. Het kasteel ken ik dan ook al behoorlijk goed en ik heb geen zin om het nog eens goed te zien. Ik heb alles wat te zien valt, wel gezien. Het enige wat ik gedaan heb is mezelf voorbereiden op de trainingen die eraan komen en natuurlijk, het feest. Het leukste vond ik het nog wel om toe te kijken hoe iedereen constant druk in de weer is om alles te regelen en ik eigenlijk niet zo veel hoef te doen. Maar mijn beurt komt natuurlijk nog. Vandaag is de dag, nog even en ik ontmoet mijn nieuwe leerling. Ik ben er best benieuwd naar en eigenlijk ook lichtelijk verheugd. Het is immers al even geleden sinds de laatste keer en tevens mijn eerste keer. Dit jaar heb ik al meer ervaring en weet ik beter wat ik het beste kan doen. Mijn planning is al ruw geschetst, maar hangt toch groot en deels af van wie ik voor mijn neus gezet krijg straks. Een vrouw, een man. Beginneling of ervaren. Gelukkig heb ik veel te bieden.
Een paar dagen geleden heb ik mijn goede, mooie broek die ik niet dagelijks gebruik naar de kleermaker gestuurd. Toen ik hier de laatste keer was heb ik hetzelfde gedaan en die kleermaker was goed. Nu stond er echter een jong meisje achter de toonbank in plaats van de vrouw die ik gewend was. Het maakt mij niet veel uit, zolang ze maar kwaliteit levert. Op mijn dooie gemak ga ik nu dan ook op weg naar het dorp. Ik loop door de tuinen heen en zie hoe een vrouw, zo te zien van hoge stand, staat te tetteren en hooghartig doet tegen mijn mede trainer. Ik grinnik kort en kuier ze op mijn gemak voorbij, om het kasteel heen en door de poort heen dorpje in. Ook hier is iedereen druk in de weer om van alles en nog wat te doen, volgens mij vergt zo'n feest veel meer werk dan ik ooit zal verzetten of kan bedenken. Maar ik ben dan ook niet zo'n feestganger, al weet ik wel dat ik flink zal genieten van de drank vanavond. Toch moet ik me ook respectabel gedragen en mijn leerling voorbereiden en leiden tijdens dit feest.
Ik kan het gebouwtje waarin de kleermaker zit al zien en loop erheen. Mijn handen zitten weggestoken in mijn zakken, maar ik haal ze eruit als ik de deur moet openen. Er zijn nog een paar mensen binnen en ik moet even op mijn beurt wachten, maar dat vind ik niet erg. Ik blijf rustig werken en strijk af en toe over het blonde baardje op mijn kin heen, wat een zacht en raspend geluid veroorzaakt. Het gebouwtje is bijna leeg als ik eindelijk aan de beurt ben en met een glimlachje stap ik op de jonge dame af. Ze is een redelijk knappe verschijning en erg simpel. Haar donkere haar hangt in een vlecht naar achter en staan in fel contrast met haar grijze ogen. "Hallo," Mijn stem heeft een lage toon en klinkt meestal iets hees. "Ik heb laatst een broek afgegeven op de naam Mylo." Ik leun iets op de toonbank en bekijk het meisje schaamteloos. "Ik zweer toch dat u er de vorige keer een heel stuk ouder uitzag, maar nog altijd even knap." zeg ik dan met een redelijk serieuze blik. Ik gok er al op dat ze waarschijnlijk de dochter moet zijn.

Mirre Adaira - dienstmeid

Ik ben constant in de weer voor mijn bazin, Evelyn, en ik weet dat ze me nodig heeft. Maar nu ben ik voor een kleine boodschap in het dorp beland en dat is niet altijd even goed. Ik sta al even te kijken naar een koopman en hoe hij constant praatjes houd met mensen, kippen verkoopt en hard schreeuwt. Ik kom vaak alleen in het dorp voor een boodschap of om een bestelling op te halen bij allerlei winkels of andere dingen. Deze man heb ik nog niet eerder gezien, het aankomende feest zorgt voor veel extra volk. Met mijn grote, lichte ogen staar ik vanachter een houten paal die een portaal vormt van een huis. Ik neem alles in me op, tot ik omver geduwd word door een man die er perse langs moet. Op dat moment besef ik me pas hoelang ik hier al sta en dat ik vast vreselijk te laat moet zijn. Snel zet ik het op een holletje terug naar het kasteel.
Uitgeput van het rennen kom ik bij de poort aan, waar ik even met mijn handen op mijn knieën om weer op adem te komen. Gelukkig heb ik lange benen die snel kunnen rennen, dat heeft me al meerdere malen gered. Ik werp een slinkse blik de poort door en besluit dat het veilig is, waarna ik het opnieuw op een rennen zet en over het pad hol. Ik loop bijna een loopjongen met enkele dozen omver, maar ren snel door als hij zich omdraait en naar me scheld dat ik op moet passen. Ik ben blij als ik het koele kasteel in ben en loop dan weer rustiger door. Ik ben nog altijd lichtelijk buiten adem als ik richting de vertrekken van Evelyn loop. Ik moest een stuk stof halen, volgens mij is het zijde. Het zit in een papieren pak dat ondertussen gekreukeld is, maar ik ben allang blij dat ik het heel terug gemaakt heb.
Als ik klop, komt er geen gehoor. Voorzichtig open ik de deur, maar ze is er helemaal niet. De schrik slaat me bijna om het hart. Voorzichtig leg ik het pak neer op haar bed en glip dan snel haar kamer uit. Ik wil haar nu echt niet tegen houden, maar ik heb nog zoveel te doen! Ik moet haar jurk voor het feest nog klaar leggen, maar ik weet niet eens welke jurk ze nou aan wilt. Dus nu moet ik haar alsnog gaan zoeken. Ik loop terug en doorzoek het kasteel, waar ik haar niet kan vinden. Als ik buiten kom, blijf ik verwonderd staan kijken naar de vrouw die met een paard richting de stallen loopt. Het is een elegant paard en volgens mij is de vrouw familie van de heer. De staljongen die het paard aanneemt lijkt nogal onhandig en klungelig in mijn ogen, maar ik kan me natuurlijk ook vergissen. Ik kijk toe hoe hij het paard naar binnen lijd en wat hij ermee gaat doen, maar waag mezelf niet naar binnen.

[ bericht aangepast op 12 aug 2013 - 23:00 ]

Your make-up is terrible

Enjoy schreef:
[Mijn topics]

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

(mijn topics)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.