[300] The Avalon Tradition. - Speeltopics

The Avalon Tradition.
De wereld waarin het zich afspeelt is een magische wereld. Het zit vol mensen van verschillende rassen, magische wezens en gekke drankjes. De tijd waarin het zich afspeelt is de vergelijken met de Middeleeuwen, maar then again, het is een fantasiewereld.
Deze wereld is opgedeeld in acht provinciën: Fincayra, Varigal, Rodirraen, Dahngard, Lund, Aondir, Tintagel en Dragenfeld, en verschillende eilanden.

Er is een traditie dat de provincies om de vijf jaar vier uitverkorenen moeten voortbrengen, twee jonge mannen en twee jonge vrouwen, de Wachters van de Provinciën. Deze traditie gaat eeuwen terug en de meesten weten niet meer precies hoe de traditie is ontstaan, toch hebben de uitverkorenen vaak veel aanzien.

Het verhaal gaat dat toen de provinciën nog in oorlog waren er duizenden en duizenden mensen sneuvelden in de strijd. Daarom besloten de koningen van die tijd een select gezelschap te gaan trainen, vier mannen in het bezit van een machtig en magisch wezen. Dit laatste om tijd te sparen, zo hoefden de mannen niet meer te trainen met een wezen en er een band mee te scheppen, op deze manier bleef er meer tijd over om de vier te trainen op andere vlakken. Snelheid, kracht, conditie, maar ook bijzondere onderdelen zoals overleven in de wildernis, bespioneren en ga zo maar verder. Deze vier mannen werden erop uit gestuurd om te strijden en zo werd jarenlang bepaald welke provincie de meeste macht zou krijgen. Elke vijf jaar moesten de provincies opnieuw strijden om hun macht te behouden, of om eindelijk meer macht te krijgen.

Door de jaren heen veranderde de mensen en zo veranderde ook deze traditie mee, maar hij verdween niet. Voortaan waren er ook vrouwelijke uitverkorenen en ook was het niet langer een eis dat de uitverkorene in het bezit was van een machtig en magisch wezen. Het belangrijkste verschil was nog wel dat er uiteindelijk vrede werd gesloten en vandaag de dag hoeven de uitverkorenen niet meer tegen elkaar te strijden tot de dood erop volgt.

De uitverkorenen, meestal gewoon De Wachters (van de Provinciën) genoemd, zijn tegenwoordig vooral bedoeld als voorbeeld voor het volk. Door deze voorheen gewone dorpelingen hogerop te laten komen, worden zij een idool en blijven de dorpelingen hopen op deze kans. Het volk zou zich beter gaan gedragen en de heerschappij van de koning sneller accepteren. De Wachters hebben dus naast de normale trainingen zoals die van vroeger ook een andere taak, die minstens even lastig is, geliefd worden bij het volk.

Gelukkig staan de Wachters er niet alleen voor, ze hebben immers een trainer. De twee vrouwelijke uitverkorenen delen er één en de mannelijke ook. Dit was ook jarenlang geleden geregeld, zodat de uitverkorene niet in de weg gestaan zouden worden door gevoelens zoals liefde.

De Wachters die voorheen net zo gewoon waren als ieder ander, worden ineens voor de leeuwen geworpen, hoe reageren zijzelf en alle anderen hierop?

Rollen:

De Heer: Wensekornik: Hendrik II Constatijn Vermond - 26 (3,7)
Oudste zoon heer: Cashby: Quinten Vermond - 25 (2,20)
Nauwe verwanten heer:
Sivan: Olivia Isabella Amelia Vermond - 18 - Dochter (1,3)
Florentina: Camille Ariane Vermond - 20 - Dochter (1,4)
Naerys: Ameline Rose Ermengard - 21 - Nichtje vd heer, hofdame (1,17)

Trainers:
Cas: Scythe Mylo - 29 (1,6)
Delahaye: Sarnek Learco Saye - 29 (1,19)

Uitverkorenen:
Ubiquitous: Esmée Hawthorne - 23 (1,6)
Wensekronik: Sebastian "Bash" Stark - 25 (3,7)
Vrij1 vrouwelijke

Personeel heer:
Jaeger: Sora Revaille - 22 - Bediende, huurmoordnaar (1,7)
Cas: Mirre Adaira - 16 - Dienstmeid (1,20)
Naerys: Andrew "Drew" Greyjoy - 27 - Stalknecht (1,19)
Goldenwing: Phelan Laoidheach Aedán Ruadh - 26 - Bakker (2,20)
Marhsall: Violet Calla - 24 - Tuinierster (3,11)
Cashby: Vini Sanches - 20 - Tuinier (3,11)
Wensekronik: Kenrick Paster - 25 - Kok [/grey](3,9)[/grey]
Florentina: Daniel Skylar - 25 - Arts (2,2)
Onbeperkt

Dorpelingen:
Ubiquitous: Eleanor Collins - 21 - Op reis (2,
Jaeger: Skye Xerxes Lunar - 24 - Magiër (1,19)

Onbeperkt

Overig:
Nikolaevna:Kathryn Maegan Gervais - 24 - Zus van Evelyn (2,2)
DreamerN: Casper Felix Barathane - 23 - Bastaardzoon koning (1,20)
Rider: Scarlett Lupe Red - 25 - Bandiet/heks (2,20)
Onbeperkt

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 19:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kyle Daniell Vernom || Oudste zoon Heer.

"Natuurlijk, heer." hoorde ik hem zachtjes zeggen. Ik wist dat Dyster niet goed overweg kon met Andrew en aangezien ik dat wel kon, kon ik hem makkelijk in zijn stal zetten. "Bedankt, heer." ging hij verder op dezelfde zachte toon. Ik had het soms echt te doen met hem. Mensen die hem dan dwars gingen zitten. Meestal nam ik het dan voor hem op. Hij was toch wel echt één van de weinige van het personeel die ik oprecht mocht en ook echt niet zou willen missen als ik aan de macht zou komen. Soms wist ik niet of ik wel aan de macht zou willen komen. Ik was dat nu al omdat mijn vader ziek was, maar de hele belangrijke beslissingen nam hij toch echt zelf. Ik wist niet of ik die zware last wel zou kunnen dragen. Ik voelde mij nu al verantwoordelijk voor het volk, maar dan lag hun lot toch echt in mijn handen. "Als de heer me wilt verontschuldigen," Zei hij en hij boog zijn hoofd. "Ik moet de draken nog voederen.". "Natuurlijk." zei ik simpel. Soms had ik er echt een hekel aan dat iedereen heer zei en vroeg of ze zich mochten excuseren. Ik knikte als teken dat hij mocht gaan en aaide Dyster nog even. Ik pakte het zadel en de rest van de bepakking van Dyster. Ik zette het allemaal netjes op zijn plaats en liep vervolgens de stallen uit. Ik snelde mij naar mijn kamer in de hoop dat Evelyn mij niet in deze kleding zag. Daar had ze altijd een hekel aan. 'De burger kledij" zoals ze het mooi verwoorde. Ik grinnikte even bij de gedachte en liep mijn kamer in. Daar trof ik iemand aan waarop ik niet gehoopt had. Adhela. Ze tikte met haar voet op de grond terwijl ze met haar handen in haar zij stond. "U werd een anderhalf uur geleden verwacht voor de opening van het feest." zei ze met een frons. Het was een mollige vrouw en ik had nu de moeite om niet in lachen uit te barsten. "Heer, zou U zo vriendelijk willen zijn om U te gedragen en U te verkleden." Ik zuchtte en keek haar aan. "Mijn Heer!" zuchten is voor oude mensen!" Ik kon een grinnik niet inhouden en zag dat haar mondhoeken iets omhoog krulden. Ha! "Natuurlijk, ik zal mij omkleden." hoe het haar altijd lukte om mij op de rails te krijgen was voor mij een raadsel, maar soms had ik dat ook wel nodig. Snel had ik mij omgekleed en Adhela zette de laatste puntjes op de i. "Hoe gaat het met vader?" vroeg ik haar om de stilte te doorbreken. "Nog steeds hetzelfde, Heer." Ik zuchtte diep. Niet het antwoord waar ik op gehoopt had. Ik knikte enkel naar haar en keek in de spiegel toen ze overeind kwam als teken dat alles goed zat. Ik glimlachte. "Bedankt Adhela.". Ze knikte enkel en verliet mijn kamer. Ik wist dat ze nu verwachtte dat ik naar het feest zou gaan, maar daar had ik totaal geen zin in. Langzaam begaf ik mij naar de tuin. Het duurde even aangezien mijn kamer aan de voorkant van het kasteel was. Elk personeel lid dat ik tegen kwam op de gang boog nederig voor mij en ik knikte naar ze. Dat is wat mij geleerd was. Alleen knikken. Niet glimlachen of praten, gewoon knikken en verder lopen. Na een tijdje lopen kwam ik bij de tuin en zag ik Evelyn met één van de trainers staan. Het zag er nou niet naar uit dat ze een gezellig theekransje aan het houden waren. Ik liep er naar toe en een bezorgde frons kwam op mijn voorhoofd te staan. "Is er iets mis hier?" vroeg ik terwijl ik van Sarnek naar Evelyn keek.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Evelyn Axia Gervais - Vriendin Kyle
Wanneer de man een stapje achteruit zette, liet ik mijn hand maar zakken, veel zin om hem dan omhoog te houden had het niet. Ondertussen beet ik op de binnenkant van mijn wangen, dat viel voor hem niet op, maar hielp voor mij wel om mijn woede in te houden.
'O, u bent vrouwe Evelyn.' Goh, hij had het door hoor. 'Sorry, dat had ik niet direct door. Maar nu ik u zo heb meegemaakt kan het natuurlijk ook niet anders. Maar ja, mijn welgemeende excuses dan. En laten we in het vervolg maar allebei wat beter oppassen waar we lopen.' Wel ja zeg, op die manier klonk het net alsof het ook mijn schuld. Dat was het niet. Wederom sprak deze man onzin. Het is immers regelmatig dat het kasteel vol dienstmeiden en andere helpers zit en ook zij weten langs mij heen te lopen zonder enig probleem. Hij voelde zich vast beter, dan had hij de verkeerde voor zich.
Dit wilde ik hem vertellen, maar hij was me voor door me een fijne dag te wensen - alsof hij dat meende, en wilde weglopen. Op dat moment hoor ik echter een heel bekende stem achter me.
'Is er iets mis hier?' 'Kyle!' glimlachte ik opgelucht en zette gelijk een ietwat sneu gezichtje op. 'Eindelijk! Deze man liep hard tegen me aan, ik moest me aan hem vastgrijpen om niet te vallen en nu heeft hij het lef om te impliceren dat het mijn schuld was en te zeggen dat ík moet uitkijken waar ik loop. Daar komt nog bovenop dat hij het lef heeft om mij en nu zelfs jou de rug toe te keren,' bleef ik opsommen. Het verhaal was hier en daar misschien wat aangedikt, maar ik kon hem moeilijk vertellen dat ik zo dom was om tegen hem aan te lopen. Gelukkig maakte het feit dat Kyle er nu weer was veel beter, zijn verschijning maakte alles beter.

everything, in time

Kyle Daniell Vernom. || Oudste zoon Heer.

"Kyle!" hoorde ik en ik zag haar mooie glimlach haar gezicht sieren. Ik keek haar recht in haar ogen aan en zag dat haar gezicht wat sneu stond. "Eindelijk! Deze man liep hard tegen me aan, ik moest me aan hem vastgrijpen om niet te vallen en nu heeft hij het lef om te impliceren dat het mijn schuld was en te zeggen dat ík moet uitkijken waar ik loop. Daar komt nog bovenop dat hij het lef heeft om mij en nu zelfs jou de rug toe te keren," somde ze aan een stuk op. "Ik neem aan dat hij zich daarvoor verontschuldigd heeft en zich heeft geëxcuseerd omdat hij belangrijke zaken aan zijn hoofd heeft." zei ik met een verzachtende ondertoon. "Gelukkig is je niks overkomen." zei ik terwijl ik mijn duim over haar kaaklijn liet glijden. Hij was een trainer. Als ik hem nu zou ontslaan, zouden alle poppen aan het dansen zijn. Hoe ging ik in deze korte tijd dan nog een goed vol leerde trainer vinden? Juist ja, nergens. Het was niet helemaal eerlijk om hem licht te verdedigen tegen over Evelyn van wie ik hou, maar ik kon hem gewoon niet verliezen. Er stond te veel op het spel. Ik legde mijn hand op de onderrug van Evelyn en duwde haar zachtjes mee naar het paviljoen in de tuin. De tuin was immens groot. Je kon je er makkelijk een helde dag in vermaken. "Het spijt me." fluisterde ik zacht in haar oor toen we een stukje bij Sarnek vandaan waren. Ik kon hem gewoon echt niet kwijt raken. De taak om alles voorspoedig te laten verlopen met de uitverkorenen was van mij. Ik moest zorgen dat zij en hun trainers beschermd bleven en niks overkwam. En daarbij, zou vader razend worden. Net zoals mijn zuster, ze had dit feest georganiseerd en alles zou in de soep lopen als ik hem nu zou ontslaan. Ze was hier al weken van te voren mee bezig. En ik wou het niet verpesten. Over het feest gesproken. Ik moest mijn gezicht nog laten zien. Ik ben immers de troonopvolger en prins dus hoor aanwezig te zijn op het feest. Maar ik ben een heer van adel dus soms mag ik best de regels overtreden die door het bestuur en mijn vader zijn gemaakt. Meestal houd ik mij daar wel aan, maar ik had nu even de behoefte om alleen te zijn met Evelyn. Gewoon wij tweetjes, niks meer niks minder. Ik zou later wel naar dat feest gaan. Maar dat deed ik alleen voor mijn zuster.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Evelyn Axia Gervais - Vriendin Kyle
'Ik neem aan dat hij zich daarvoor verontschuldigd heeft en zich heeft geëxcuseerd omdat hij belangrijke zaken aan zijn hoofd heeft.' Pardon? Aan wiens kant staat mijn vriend ook alweer? 'Gelukkig is je niets overkomen,' ging hij echter zacht verder waarbij hij verzachtend met zijn duim over mijn kaaklijn streelde. Mijn gezicht ontspande gelijk weer uit de strenge frons en ik kon enkel in zijn ogen staren. Met zijn hand op mijn rug liet ik me meevoeren naar het paviljoen in de tuin en sloot mijn ogen voor een kort moment bij het horen van zijn excuses.
'Het is al goed,' antwoordde ik. Ik kon niet boos zijn op Kyle, althans niet lang. 'Ik snap het wel. Je bent een prins, je moet beleefd blijven. Ook al had ik die man het liefst ontslagen gezien, ik bedoel, hij gaf mij de schuld en -' ik kap mezelf af haal even diep adem. Niet opnieuw boos worden. Ik nam Kyle's beide handen vast en keek weer naar zijn ogen, iets wat me altijd rustig leek te maken.
'Genoeg daarover. Hoe was je rit? Je bleef wel een lange tijd weg, waar ben je toch allemaal geweest met dat arme paard van je?' vroeg ik nieuwsgierig. Wie weet was hij wel bij een ander meisje. Nee! Dat mocht ik niet denken, dat zou hij niet doen. God. Deze jaloezie maakte me gek, maar ik kon er niets aandoen, die zekerheid moest ik hebben.
'Nog één klein dingetje over net,' zei ik nog zacht waarbij ik een van zijn handen losliet en twee van mijn vingers dicht bij elkaar zette om aan te tonen dat het echt maar klein was. 'Die man komt hier toch niet echt zo makkelijk mee weg, hm? Na het feest is er genoeg tijd om hem nog een lesje te leren. Ik verwacht echt niet dat je hem gaat ontslaan, maar ik was wel bijna gevallen en dan had ik echt voor schut gestaan.'

Een korte, maar ik kon het niet laten voor het slapengaan.

[ bericht aangepast op 13 aug 2013 - 23:47 ]

everything, in time

> Mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Kyle Daniell Vermond. || Oudste zoon Heer.

'Het is al goed,' antwoorde ze en een opgeluchte zucht rolde over mijn lippen. "Ik snap het wel. Je bent een prins, je moet beleefd blijven. Ook al had ik die man het liefst ontslagen gezien, ik bedoel, hij gaf mij de schuld en -" ze kapte zichzelf af en nam een hap adem. Ik zag haar spieren even aanspannen voordat ze mijn beide handen in vastnam. "Genoeg daarover. Hoe was je rit? Je bleef wel een lange tijd weg, waar ben je toch allemaal geweest met dat arme paard van je?" vroeg ze nieuwsgierig. Ik grinnikte. "Ik was door de provincie, langs een paar huizen." zei ik eerlijk. Ik was ook nog even door de bossen en weidlanden gegaan, maar ik had verder niks bijzonders ondernomen. 'Nog één klein dingetje over net," fluisterde ze haast. Ze liet één van mijn handen los om vervolgens met haar vingers aan te tonen dat het echt klein was. "Die man komt hier toch niet echt zo makkelijk mee weg, hm? Na het feest is er genoeg tijd om hem nog een lesje te leren. Ik verwacht echt niet dat je hem gaat ontslaan, maar ik was wel bijna gevallen en dan had ik echt voor schut gestaan." Hier was ik al bang voor en ik nam een hap adem. "Ik kan er niks aan doen Evelyn. Hij is trainer van één van de uitverkorene. Ik kan hem nu niet ontslaan of hem straffen. Dat is niet handig nu." zei ik zo zacht mogelijk en ik keek even om ons heen om te kijken of er geen mensen stonden die dit konden afluisteren. Gelukkig stond er niemand rond ons en ik richtte mijn blik weer op Evelyn. "En trouwens, de straf zou dan door mijn vader gekozen moeten worden en dat kan ik hem niet aandoen, hij is al zo.. ziek" Het laatste woord van mijn zin sprak ik schor uit. Soms had ik het er echt moeilijk mee. Snel herstelde ik mijzelf door mijn rug te rechten en mijn gezicht weer neutraal te zetten. "Ik houd van je Evelyn en ik doe er alles aan om jou gelukkig te maken, maar op dit moment, kan ik hem gewoon niks doen. Het spijt me." Ik weet niet hoe vaak ik mij nog ging verontschuldigen tegenover Evelyn.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

BELANGRIJK
Om iedereen een kans te geven graag niet zo snel posten en totdat iedereen gereageerd heeft lijkt het me handig dat iedereen zich even inhoudt totdat bijna iedereen heeft geschreven, zo krijgt iedereen even een goede kans (:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nou goed dan, maar dan moeten ze ook wel echt schrijven. Ik heb er namelijk genoeg gezien die echt een aantal uren online sijn en die dan niets schrijven. Sorry, maar daar wil ik dan liever niet op wachten, want dan is het hun eigen schuld. Van de mensen die echt weg zijn of zo, kan ik het begrijpen.

Hoe lang moet dat wachten? Echt tot er mensen gereageerd hebben - of moet ik gewoon wat meer tij tussen de Posts laten zitten? Als er bijvoorbeeld rond 6 uur nog niemand iets geplaatst heeft, dan vind ik het geen spammen meer.

everything, in time

Anguish schreef:
Nou goed dan, maar dan moeten ze ook wel echt schrijven. Ik heb er namelijk genoeg gezien die echt een aantal uren online sijn en die dan niets schrijven. Sorry, maar daar wil ik dan liever niet op wachten, want dan is het hun eigen schuld. Van de mensen die echt weg zijn of zo, kan ik het begrijpen.

Hoe lang moet dat wachten? Echt tot er mensen gereageerd hebben - of moet ik gewoon wat meer tij tussen de Posts laten zitten? Als er bijvoorbeeld rond 6 uur nog niemand iets geplaatst heeft, dan vind ik het geen spammen meer.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Olivia Isabella Amelia Vermond

Mijn ogen scanden vanonder de cap van mijn zwarte mantel naar de mensen die druk in de weer waren voor het feest. Sommige merkte mij op een buigte eventjes waardoor ik lichtjes knikte. Het liet mij ongemakkelijk voelen en ik vervolgde mijn weg naar mijn Night die rustig aan een paal vast stond te grazen.
''Hallo.'' Mompelde ik eventjes in haar oor en maakte de teugels los van de paal en sierlijk sprong ik op haar rug. Ik deed mijn benen in verband met de jurk die ze mij hadden aangetrokken aan een kant omdat dat er 'vrouwelijker' uitzag. Ik wist niet wat er zo vrouwlijk is dan van je paard afvallen. Ik vond de jurk ook nog er verschrikkelijk uit zien en hij zat ook al helemaal niet lekker. En je kon er al helemaal niet normaal mee paard rijden. Ik spoorde Night aan door met mijn kuit tegen haar buik aan te duwen en ze begon al rustig te stappen. Het luie paard dat het was. Weer spoorde ik haar eventjes aan en dit keer begon ze te draven. Toen ik uit het zicht van het dorp was sloeg ik behendig mijn andere been over de andere kant heen en spoorde weer Night aan die nu vol galop ging. Toen ik keek naar haar voorbenen zag ik wat ze deed en ik keek haar even aan. Ze begreep de hint en begon weer gewoon te galopperen. Ze hielt haar staart wel mooi omhoog en deed haar hoofd wat meer de lucht in. Ik wist al sinds die aantal maanden dat ik haar heb dat ze erg ijdel is en dominant. Het was ook een van de redenen waarom ik haar juist wilde kopen. Toen ik aankwam bij het kasteel zag ik dat iedereen druk in de weer was en ik stapte af en hield Night's teugels stevig vast. Ik liep door naar de stallen waar ik de hand van een stalknecht af wees en haar zelf in de box deed. Ik merkte al weer op dat die stalknecht droevig naar Night keek en ik liep naar hem toe.
''Je mag hem afzadelen en poetsen. Kom naar mij toe als je klaar bent.'' Ijzig keken mijn ogen in de zijn en ik liep de stal uit. Ik zag hoe iedereen door elkaar liep en ik trok de cap van mijn mantel wat beter over mijn haren heen. Terwijl ik naar mijn kamer liep keek ik eventjes rond. Zoekend naar iets nieuws maar dat was er niet. Toen ik in mijn kamer was zuchte ik even gefrusteerd en trok de af waarbij de knoop op de grond viel. Ik liet mij op mijn bed vallen en keek naar het wit gekalkte plafond. Ik hoorde wat geklop op de deur en ik riep dat degene binnen mocht komen. IK zag een dienst meisje binnen komen met een dienblad met eten. ''Goedemiddag. We hebben wat eten voor u. Hopelijk had u ook een fijne terug reis.'' Ik knikte zwakjes en keek toe hoe het dienblad op mijn bureau werd neer gezet. Ze buigte nog eventjes voordat ze de kamer deur sloot en verdween. Snel haaste ik naar het dienblad toe waar ik gulzig een hapje nam van een wit broodje die nog een beetje warm was. Ik was een paar dagen weg geweest van het kasteel voor een opdracht. Het was saai en ik had toen ook echt respect gehad voor mijn broer dat hij dit soort saaie klusjes gewoon deed zonder in slaap te vallen. Ik liep -nog steeds het broodje vasthoudend- naar mijn raam en ik kon zien wat mensen deden. Bekende gezichten kon ik vinden en ik liep zuchtend alweer terug naar het dienblad om het volgende broodje op te eten.

Ik heb nu wel moeie duimen maar hopelijk is het een beetje lang aangezien ik dat niet kan zien op mijn mobiel

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Kathryn Maegan Gervais.

Iedereen is zich klaar aan het maken voor dat feest. Ik heb nooit iets van die hele traditie gesnapt, of ik wilde het simpelweg niet begrijpen. Een feest voor de uitverkorenen? Dat klinkt als een hoop larie, wat het voor mij ook is. Vandaag heb ik wel betere dingen te doen, dan me klaarmaken en zogenaamd meehelpen met dat feest. Zoals trainen, een perfecte dag ervoor zelfs. Er zijn zoveel mensen en die vinden ons zeker niet allemaal draaglijk. Het zou me niet verbazen als enkelen daartussen een plan zouden opzetten om mijn familie en mij aan te vallen, vanwege de redelijk slechte reputatie die we hebben. Eerlijk hebben we het ook niet opgebouwd. Maar Evelyn zit er niet mee, die interesseert zich er niet eens in. Die heeft de zorgen niet aan haar hoofd, maar ik betwijfel of het haar wel iets zou kunnen schelen, mocht ze ervan afweten.
Een donkere cape sla ik om me heen, terwijl ik tegelijkertijd rond kijk of niemand me kan zien, want als iemand - wie dan ook in dit huis - mee maakt wat ik aan het doen ben, krijg ik me toch een donderpreek. Gelukkig is Evelyn al weg, één iemand waar ik me minder zorgen over hoef te maken. Ik ren de traptreden af, waarna ik haastig de voordeur open trek. Weg hier! Een klein zakje munten klettert heen en weer, wat ik stevig onder de cape vasthoud. Dat zal ik namelijk nodig hebben als ik mijn wapen wil.
Wanneer ik voetstappen hoor, gooi ik de deur achter me dicht en krimp iets ineen bij het harde geluid, al loop ik wel snel door. In een steegje besluit ik de capuchon over mijn hoofd heen te trekken, aangezien mensen ons al snel herkennen. Daarbij roddelen ze graag, wat ik werkelijk niet kan hebben, want als mijn zusje of ander familielid dit te horen krijgt, ben ik er geweest. Hierom beweeg ik me ook snel door de dorp mensen heen, waarbij ik mijn sierlijke tred wat lomper probeer te maken, maar ik heb niet het idee dat het lukt. Om me wat onopvallender te maken, wend ik mijn blik wat af naar beneden, terwijl ik steeds dichter bij de wapensmid in de buurt kom. Als ik eindelijk de ruimte binnenloop, heb ik de capuchon nog op en trek die zelfs wat meer over mijn hoofd heen. Het is donker, maar er is genoeg licht om te kunnen zien. Als ik rond me heen kijk, zie ik als enige nog een paard die rondjes aan het lopen is. Mijn groene ogen dwalen verder, tot deze een man laten opvallen, die op een stoel zit te eten. Niet op een erg charmante manier, dat kan ik je wel zeggen. Hij trekt een stuk brood met zijn mond om het grote stuk vervolgens op te eten. Ik trek mijn wenkbrauw iets op als ik merk hoe zijn wang er bol van staat. Expres, zodat hij me opmerkt, maak ik een geluid en stamp op de grond. Behalve hem is er niemand anders, was ik toch op een slechte tijd gekomen? Niet te geloven, dan moet deze man het maar voor me doen, ik moet op tijd terug zijn voor iemand het opmerkt.
De man schiet direct omhoog wanneer hij mij ziet, waarbij hij het stuk brood gelijk door slikt. Ik probeer op een normale boeren-manier naar hem toe te lopen, wat er vast raar uitziet, anders weet hij het direct. Als ik bij hem aan ben gekomen, open ik mijn mond om mijn ‘bevel’ te geven.
“Een Claymore zwaard, kan je dat aan om te maken?” Het kwam er nogal hooghartig uit, waardoor ik kuchte en snel verder praatte, “En als je die al hebt; des te beter.” Het scheelde maar iets of ik had daadwerkelijk er nog ‘en schiet een beetje op’ er achteraan gezegd. Handig haalde ik vanonder mijn cape dat geldzakje, zonder dat mijn lichte jurkje daaronder te zien was.
“Zo, dat moet genoeg zijn.” vermeldde ik als teken dat ik het van hem verwachtte en ik er maar weer vandoor ging. Hem bestuderen had ik heel kort gedaan, daar had ik nu geen tijd voor hoor. Bruine krulletjes en blauwe ogen, verder niets wat mijn blik trok. O, en hij was best lang, ik zou bijna geïntimideerd raken. Bíjna. Hij leek op de rest van de mannen. Een Claymore zwaard is lang, ongeveer 160, maar ik bedacht me dat het voor mij vast geen probleem zou zijn. Ik bedoel maar, ik ben Kathryn Gervais.

[ bericht aangepast op 14 aug 2013 - 19:55 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Ik zal vanavond proberen een reactie te mKen)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Evelyn Axia Gervais - Vriendin Kyle
Kyle grinnikte, natuurlijk vond ik ook dat vreselijk leuk. 'Ik was door de provincie, langs een paar huizen,' zei hij en ik geloofde hem. Al vroeg ik me af wie er dan in die huizen woonde, toch vroeg ik het hem niet. Hoe moeilijk het ook was, ik deed mijn best hem volledig te vertrouwen. Een diepe zucht verliet Kyle's mond toen ik weer begon over de man. Het zorgde ervoor dat ik me vervelend voelde, maar ik kon het toch niet laten. Die man moest en zou gestraft worden. Niet nu, dan later.
'Ik kan er niks aan doen Evelyn. Hij is trainer van één van de uitverkorene. Ik kan hem nu niet ontslaan of hem straffen. Dat is niet handig nu.' Hij keek even rond en ik begreep niet goed waarom, maar liet hem maar doen. Net als uitspreken, want ik wist gewoon dat hij nog niet klaar was. 'En trouwens, de straf zou dan door mijn vader gekozen moeten worden en dat kan ik hem niet aandoen, hij is al zo.. ziek.' De schorheid van zijn stem zorgde voor een treurig gezicht van mij. Arme Kyle, hij had het echt niet makkelijk met de ziekte van zijn vader. Kyle wist zichzelf te herpakken, maar ik trapte er niet in en wist dat het meer met hem deed dan dat hij liet zien. Hij was duidelijk een sterke prins, de sterkste in mijn ogen.
'Ik houd van je Evelyn en ik doe er alles aan om jou gelukkig te maken, maar op dit moment, kan ik hem gewoon niks doen. Het spijt me.' Mijn hart smolt bij de woorden "ik houd van je", waardoor ik hem direct vergaf en met een glinstering in mijn ogen aankeek. 'Laat maar zitten, ik houd ook van jou.' Ik boog me iets voorover en kuste zijn wang. Kussen in het openbaar was eigenlijk zeer ongepast en strikt verboden, maar deze keer was het maar de wang, daar zag ik het probleem niet van.
'Dit feest zou ter ere van jou en jouw goedheid moeten zijn. Je bent de beste, eerlijkste prins die deze provincie zich maar kan wensen,' zei ik met een brede gimlach. 'Beloof me dat we vanavond zullen dansen.' Ik wist dat ik me nog klaar moest maken voor het feest en liet mijn ogen even over het plein glijden. Waar was die Mirre nu toch? Zij had als het goed is het zijde lint voor in mijn haren gehaald. Zonder dat was mijn outfit niet compleet en weigerde ik me voor Kyle te vertonen. Hij verdiende enkel het beste.

Cain Verney - Wapensmid
'Dag George, altijd prettig zaken te doen met jou!' lachte ik breed naar de laatste klant voor mijn pauze en sloot toen de deur. Ik haatte die vent, Hij was lui en betaalde altijd veel te laat. Het protocol luidde: éérst betalen, dan uw wapen, maar nee, meneer wilde het perse andersom. Ik had mijn klanten nodig, dus mocht ik niet gemeen zijn, anders...
Hoe dan ook, nu had ik pauze en daar was ik wel degelijk aan toe. Ik vouwde het broodje uit het papier en terwijl ik de eerste hap al in mijn mond had, liet ik mezelf lui onderuit op een stoel zakken. Mijn voeten legde ik op de tafel ertegenover. Mijn paard, Chase, liep rustig verder zoals het hoorde. Dit was mijn genietmoment en dat pakte niemand me af. Met grote happen at ik van het brood. De happen die ik nam waren altijd iets te groot, waardoor mijn wangen bol stonden en er af en toe een groot 'smek' geluid te horen was. Hierdoor had ik het ook niet gemerkt dat er iemand binnen was gekomen tot diegene een geluid maakte en met zijn voet op de grond stampte. Direct schoot ik overeind, waarbij ik me bijna verslikte. Met mijn vuist sloeg ik op mijn borst om dat laatste te kunnen voorkomen. Ik wil protesteren omdat het mijn pauze is, maar de man begint al te praten.
'Een Claymore zwaard, kan je dat aan te maken?' Ik begon sceptisch te lachen, wat een belediging! 'Kan ik dat maken? Me- ho.' Ik hield stil. Was dat nu een vrouwenstem? Ik zette een paar stappen dichterbij zodat ik het, ondanks het weinige licht, beter kon zien. Wel verdraaid! Dat is inderdaad een vrouw! 9 van de 10 klanten zijn mannen. Nogmaals wilde ik protesteren maar bij het zien van zoveel munten, moest ik even slikken. Zelfs de helft daarvan was al meer dan genoeg, maar als zij dat niet wist, ging ik dat ook zeker niet zeggen. Dat geld was iets wat ik prima kon gebruiken!
'Pardon, mevrouw,' zei ik snel voor ze helemaal weg kan lopen. Je hebt smaak, maar een Claymore zwaard duurt zeker twee maanden om te maken en het is niet het makkelijkste wapen om mee te vechten. Je moet ervaring hebben en het liefst zoveel mogelijk tijd om te trainen. Met zijn lengte is het een zwaar zwaard.' Het kwam er ietwat onzeker uit. Ik wilde deze vrouw niet beledigen, maar een Claymore zwaard was nu eenmaal veel werk en hoewel ik het graag deed, wilde ik niet al dat werk doen voor niets. Het zou me niet bevallen als zo'n mooi zwaard boven een plank zou komen te hangen, war het enkel stof zou vangen.

everything, in time

Kyle Daniell Vermond, || Oudste zoon Heer.

De kleine glinstering in haar ogen zei mij al genoeg. Ze had me vergeven. "Laat maar zitten, ik houd ook van jou." zei ze en ze bracht haar lippen naar mijn wang, die ze vervolgens kuste. De plek waarop ze haar lippen had gedrukt stond in vuur en vlam. Even was ik in een trans weggezakt door haar aanraking. "Dit feest zou ter ere van jou en jouw goedheid moeten zijn. Je bent de beste, eerlijkste prins die deze provincie zich maar kan wensen," kwam er over haar lippen terwijl een brede glimlach haar gezicht sierde. Wat haar nog mooier maakte dan ze al was. Ik glimlacht vereerd. "Beloof me dat we vanavond zullen dansen?" Een grijns kwam op mijn gezicht te staan en ik keek haar aan. Ik pakte haar hand, die in vergelijking met de mijne klein was, vast. Ik boog licht voor haar door middel van één van mijn benen schuin naar achter te zetten en met mijn andere been licht door mijn knie te gaan. Mijn hoofd boog met mijn lichaam mee, waarna ik een vlinderlichte kus op de rug van haar hand zette. Even keek ik haar vanonder mijn wimpers aan, waarna ik mijn rug weer rechtte. "Hoe was je dag?" vroeg ik haar oprecht geïnteresseerd nadat ik haar hand zacht had los gelaten. Ik keek haar even aan. Zacht legde ik mijn hand weer op haar onderrug, waarna ik haar verder de mooie tuin in leidde. Ik hield er van om samen met Evelyn door de tuin te lopen. Dat was zo heerlijk. Mijn andere arm hing net iets voor mijn lichaam. Ik hoopte dat ze een goede dag had gehad. Zonder al te veel problemen. Eigenlijk moest ik vandaag nog langs vader gaan. Maar daar zag ik als een berg tegenop. Om hem zo weerloos en ziek in zijn bed te zien liggen. Soms dacht ik al dat hij dood was. Dan lag hij zo stil. Mijn spieren verstrakten bij het idee dat mijn vader hier niet meer lang zal zijn. Ik merkte dat ik Evelyn wat hard vooruit drukte en liet mijn spieren zich gelijk weer ontspannen. "Sorry." mompelde ik zacht en ik richtte mijn blik op de grond. Bang dat ik haar pijn had gedaan. Soms vond ik het gewoon zo moeilijk om mezelf onder controle te houden. Ik kan er echt niet tegen als ik in bepaalde situaties niks kan doen. En al helemaal nu mijn vader ziek is. Ik kan er gewoon niks aan doen. Al die voorgaande jaren, had ik een beter zoon moeten zijn. Beter de opdrachten uitvoeren die mij werden opgedragen. Beter voor mijn zusters zorgen. Een betere vriend zijn voor Evelyn. Een betere prins zijn voor het volk.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Kathryn Maegan Gervais.

Er kwam een sceptische lach over de lippen van de man, alsof hij daadwerkelijk alles in elkaar kon flansen. Het arrogantje, dat zullen we nog wel eens zien dan. Het eindresultaat beslis ik uiteindelijk en ik verwacht een uitstekende gastvrijheid van hem, voor ik ervandoor ga met het zakje geld. Als hij dacht mij erbij te kunnen lappen, had hij geen idee wie ik was – wat momenteel in feite maar goed was ook.
‘Kan ik dat maken? Me– ho.’ Ietwat lui blikte ik naar hem op, want het was op z’n zachts gezegd nogal vreemd dat hij zomaar in zijn zin stopte. Wat was zijn probleem? De man zette wat stappen dichter naar mij toe, om me daarop een blik te geven. Hopelijk had ik het verkeerd gezien, omdat het me absoluut niet aanstond als het waar was, maar helaas lag er toch werkelijk een stomverbaasde expressie in zijn ogen.
Daarom trok ik arrogant een wenkbrauw omhoog, aangezien ik al een naar voorgevoel had aan wat deze man dacht. Het is niets voor vrouwen, daarom was hij zo verbaasd, maar ik zal hem eens laten merken dat ik wel wat kan. Toch wachtte ik, zo geduldig als ik in werkelijkheid niet was, op wat hij te vermelden had.
‘Pardon, mevrouw,’ zei hij snel, waarop ik mijn groene ogen naar hem liet dwalen. ‘Je hebt smaak, maar een Claymore zwaard duurt zeker twee maanden om te maken en het is niet het makkelijkste wapen om mee te vechten. Je moet ervaring hebben en het liefst zoveel mogelijk tijd om te trainen. Met zijn lengte is het een zwaar zwaard.’
Mijn mond valt zowat open van belediging, al lukt het me net op tijd om dat toch tegen te houden. Hoe dúrft hij? Nou, het was wel duidelijk, al bij het eerste moment dat ik hem zag, deze man had absoluut geen greintje beschaafdheid in zijn gehele lichaam zitten. Tafelmanieren had hij eveneens niet, iets waardoor ik mijn neus enkel al ophaalde, maar mijn gezicht wat afwendde, waarop ik opnieuw naar hem blikte. Ik kon simpelweg niet geloofde dat hij het weigerde en me ook nog eens beledigde, omdat ik een vrouw ben. Ik zou nog wel eens mee willen meemaken hoe hij dit tegen een man zal vermelden op zo’n belachelijke toon. Al weerhield ik me er net van om niet helder te maken tegenover wie hij stond, die capuchon bleef dus op mijn hoofd.
‘Pardon, weiger je me nu?’ stelde ik hem de vraag, hoewel het absoluut niet zo klonk, met een brutale, maar ook beledigende toon. ‘Ik zal je er eens even op wijzen dat dit je werk is, en daarbij is dat zwaard misschien wel niet voor mij. Mogelijk is dat het voor iemand anders is, een man bijvoorbeeld, want ik voorspel dat je het daarom gezegd hebt,’ vervolgde ik verder met een snibbige stem, waarbij ik telkens een stap dichterbij deed. Als het niet duidelijk was; ik was gekwetst en kwaad, echter was het vooral dat laatste.
‘Verspil mijn kostbare tijd niet, voor ik ergens anders heen ga.’ Ik hield me in om niet in zijn borstkas te prikken, maar pakte wel het zakje muntgeld terug, om duidelijk te maken dat ik het meende. Ondertussen had ik een keer over mijn tanden gelikt, en daarna mijn lippen strak op elkaar gedrukt.
‘Het slaat daarenboven nergens op dat het twee maanden duurt eer het zwaard ten slotte klaar is, zo moeilijk is dat immers niet,’ claim ik zowat. ‘Ik geloof dat een excuses wel op z’n plaats zal zijn.’ Alweer geen vraag, wel een eis.
Mijn scherpe kijkers dolen door de bedompte, donkere ruimte heen voor ze terug komen bij de man. Nu had ik tijd om hem wat beter te bekijken, doch vond ik hem niet verschillen van de andere vreemde snuiters in dit dorp. Een klein baardje, vieze handen en wat littekens, geen groot verschil dus. Ongelofelijk dat ik nog bij hem kom! Ik had allang bij een andere wapensmid kunnen staan, die het maar al te graag met beiden handen aan zou nemen, zonder onbeschoft te zijn. Ik stond er werkelijk waar tot nog toe van te kijken.

[ bericht aangepast op 15 aug 2013 - 0:44 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.