Discovery Camp ~ One Direction ~ Topic 1 - Speeltopics

[MT!]

Spoiler alert: you will save yourself

xAlways schreef:
[MT!]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Hello. Mt]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

( GHAHAHAHAHASHHHAAAIIII!!!! )

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

[Boeh!]

Bowties were never Cooler

Lauren Cara Michels

De zon scheen door de bomen wat mijn huid verwarmde. Het was een warme dag vandaag, maar de bomen gaven toch schaduw. Ondanks ik in de schaduw leefde, was mijn huid wel bruin gekleurd. Met een glimlach schoof ik de stoelen aan en ruimde de laatste dingetjes in de bar op. Ik chekte de laatste mails en keek even naar mijn vader die aan het telefoneren was. De zomer drukte stond voor de boeg. Mijn mondhoeken krullen omhoog. Ik vond het altijd leuk om te helpen en mensen te leren kennen, maar diep in mijn hart wilde ik wel weer terug naar London. Iets dat ik ook zou doen nadat mijn thuisschool afgerond was. Volgend jaar dus. Nu had ik vakantie, niet dat het echt vakantie was. Ik werkte veel zonder ervoor betaald te worden. Maar ik genoot. Ik deed dit vrijwillig. Felice werd wel betaald, maar het was natuurlijk haar baantje. Ik glimlachte naar haar.
'De gasten komen zo, ben je er klaar voor?' De gasten welkom heten was altijd een beetje spannend, vond ik. Er waren zoveel verschillende mensen en ik moest tegen iedereen aardig doen. Zelfs als ik ze niet mocht. De bar liet ik voor wat het was en vervolgde mijn pad naar de balie. Hier heette ik ze welkom samen met Felice. Mijn vader deed de registraties. Wij moesten de camping laten zien en alles uitleggen. Ik was enthousiast om meerdere dingen. 1. Ik zou weer oude bekenden zien. 2. We hadden deze keer speciale gasten. De bandleden van One Direction. Van mijn vader moest ik extra mijn best doen. Ik was zenuwachtig. Niet omdat ik fan was, maar bang dat ze me niet mochten. Ik was immers een dood normaal meisje. Toch zou ik vriendelijk tegen ze blijven doen. Ook omdat ze ons veel geld en goede recenties opkonden leveren. Ze konden ons maken of breken. Het was hard, maar de waarheid. Ons lot lag in handen van vijf tienerjongens. Ik slikte en tuurde naar buiten, wachtend tot de eerste gasten kwamen en oude vrienden. Ik had echt zin in dit jaar!
Mijn blauwe pet zette ik goed op mijn hoofd en mijn broekje trok ik een beetje naar beneden, aangezien het hoge model omhoog was gekropen. Ik was er klaar voor!

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Mijn topics.]

[ bericht aangepast op 27 aug 2013 - 21:48 ]

Reality's overrated.

[Maberu went Leam.]

Reality's overrated.

Levi Zachary Evans
Ik liep rustig met mijn zusje naast me richting de bussen bij het vliegveld. We hadden net 26 uur gereist en we waren er bijna. Allebei hadden we een hele grote reisrugzak op onze rug en trokken een kleine trolly achter ons aan. Het was hier ongeveer even warm als thuis. Daar was het nu winter. Ik was erg blij dit met mijn zusje samen te doen. We zagen elkaar weinig nadat ik uit huis was gegaan. Ik liep met haar naar de juiste bus. Eenmaal daarin moesten we weer zitten. Ik keek naar buiten. Al jaren deden we deze trip samen. Ik controleerde nog even of mijn matje en tentje aan mijn tas hingen. Gelukkig. Zij keek naar buiten en zong zacht. Ik keek naar buiten en zag de metropool voorbij flitsen. Zacht begon ik Shakespeare te citeren over de pracht en praal van het leven. Ik haalde een hand door mijn warrige haren. Bij de camping kwamen we uit de bus. Het voelde vertrouwd en als thuis... Aan de andere kant van de wereld. Ik kneep even in Ivy's hand voor we samen het terrein op liepen. Ik zag Lauren al staan. Zij was een jaar jonger dan Ivy en was de dochter van de eigenaar. "Hey, Lauren." zei ik vrolijk. Mijn accent was overduidelijk en erg zwaar. Ik kon er niets aan doen. Zo sprak ik nou eenmaal. "We komen je weer 2 maanden lastig vallen." zei Ivy met een grijns op haar gezicht. Haar accent was even zwaar als het mijne, maar wat zuidelijker. Ook was haar stem een heel stuk hoger. De mijne was erg laag en de hare hoog. Ik ademde diep in. "Waar staan we dit jaar?" vroeg ik rustig en zacht. Mijn stem was vaak niet harder dan nodig om redelijk hoorbaar te zijn. Toch was die wel zelfverzekerd. Een rare combinatie misschien, maar het werkte voor mij.

Bowties were never Cooler

[Mon Topieks]

I'm finally back, Finally after a Year break

Lauren Cara Michels

Mijn mondhoeken krulde omhoog bij jet zien van twee bekende gezichten. Ik had ze gemist.
'Ivy,' gilde ik en stormde op het meisje af. Lachend sloeg ik mijn armen om haar heen om vervolgens Levi te begroeten. Nog altijd vond ik hun accent geweldig. Ik had ze een keer brits proberen te leren, maar had het na een week opgegeven.
'Nee he,' mopperde ik en keek triest. Al snel krulde mijn mondhoeken weer omhoog in een glimlach. 'Ik heb jullie veel te veel gemist. Jullie kennen de regels al. Dus die ga ik niet uitleggen.' I stak even mij tong uit en nam bagage over. 'Hoe was jullie reis?' Vragen keek ik ze aan, terwijl ik begon te lopen om ze de plek toe te wijzen. Hopelijk waren ze geen fan of haters van One Direction, want ze stonden op hetzelfde veld.
'Centraal,' glimlachte ik. 'Tussen het zwembad, meer en survival parcours in. Smeer je wel in met muggenspray. Ook al zit je niet bij het meer en hebben we speciake lampen, er zijn er irritant veel.' Ik keek ze aan en glimlachte. 'Kan ik jullie trakteren op een welkomsdrankje of willen jullie liever eerst tent op zetten en dan even uitrusten?'
Rustig liepen we over de geasfalteerde straat. Er was asfalt voor de mensen die met de auto of caravan kwamen. Er waren 3 hoofdstraten, we hadden ze vernoemd naar plekken in london. Je had de hoofd- hoofd straat, waar ae nu opliepen, genaamd Oxford street. Zo had je de straat genaamd Bond street en Regent street. Ook de velden hadden een naam. Hyde Park, Regent Park, Picadilly Circus, Nothing Hill, Westminister en Burmingham Palace. Hyde Park was het veld bij het meer, Nothing Hill bij ons winkeltje en supermarktje, Picadilly Circus bij onze disco, Regent Park was de grootste en duurste - daar stonden ook Levi en Ivy - Burmingham Palace was het dichtsbijzinde bij de balie en Westminister bij de survivalbaan. In het begin was het moeilijk, maar daarna was het best makkelijk. Aan de Oxford street lagen Picadilly Circus, Hyde Park en Regent Park. Aan Bondstreet nothing hill, burmingham palace en west minister. Aan regentstreet lagen de tennisbanen, zwembaden enz.
We hadden redelijk veel en ik was er trots op.

[ bericht aangepast op 27 aug 2013 - 23:27 ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ivy Amelia Evans
Nog voor ik zelf hallo had kunnen zeggen hing die gekke Britse vriendin van me om mijn nek. Het was fijn haar weer te zien, zelfs nu ik gesloopt was door de lange reis. Bij mijn woorden zag ik haar pruilen, maar ik wist dat het nep was. Ik kende haar en daarbij hielp ik mijn broer als hij wel eens thuis was met zijn uitdrukkingen. Levi vroeg al snel waar we stonden. Ik was blij dat het dicht bij alles was. Dan hoefde je nooit zo'n pokken eind te lopen voor alles. Ze begon over muggen, waardoor ik moest lachen. "Lieve schat. Mijn nieuwe kamer kijkt uit over een meer. Hoe denk je dat het daar is?" Rot beesten waren het, maar gelukkig bleven ze vrijwel altijd can me af. Levi daarintegen zat altijd onder. Gelukkig had hij genoeg DEET bij zich. "Eerst tenten opzetten lijkt me fijner." kwam er uit Levi's keel. Ik knikte. Mijn tas kon 88 liter houden en zat vol, daarbij nog een tent en matje en het was echt wel een flink gewicht. Daarbij wilde ik mijn gitaar en skateboard ergens veilig wegleggen. Bij de plaats glimlachte im. Het was veel groter dan die van vorig jaar en we hadden zelfs een klein eigen stookplaatsje. "Het is fantastisch. Dank je, mop." zei ik voor ik haar in een stevige knuffel trok. Gezien de grote van dit hele terrein zouden we veel buren krijgen. Hopelijk geen chagrijnige oude mensen want ik wilde wel kunnen skaten en gitaarspelen. Gelukkig had ik die hier eigenlijk nog nooit gezien. "Trouwens, Lau. Wil je volgende week mee naar London voor het WK?" Ik hoopte van wel want ik had echt geen zin om alleen te gaan. Daarbij had Levi het zelf te druk en was het ook niet echt stoer om je oudere broer als een soort oppas langs de zijlijn te hebben staan.

Bowties were never Cooler

Lauren Cara Michels

'Volgens jaar kom ik is een keertje bij jullie. Ik ben echt benieuwd hoe het er bij jullie uitziet,'ratelde ik enthousiast en grijnsde naar de twee. 'Welke kleur zijn je kamer muren? Heb je twee persoonsbed? Studeer je eigenlijk al?' Ik vuurde de vtagen op Ivy af. 'O sorry, jullie hebben net gereis,' grinnikte ik zacht en keek haar onschuldig aan.
'Oke, dat is mogelijk. Moet ik helpen? Of zal ik alvast wat eten en drinken klaarmaken? Borrelhapjes of echt eten als julle dat willen.' Ik glimlachte vrolijk naar Ivy. 'Ik wil jullie alleen een ding melde,' begin ik aarzelend. 'De jongens van One Direction slapen ook op dit terrein. Ik hoop niet dat jullie daar moeite mee hebben?' Aarzelen keek ik ze aan en beet op mijn onderlip. 'Natuurlijk worden ze net zo behandeld als iedereen. Dus overlast is overlast.' Mijn blik schoot naar Levi. 'Ik zou jullie kunnen overplaatsen naar een ander terrein. Dan wissel ik jullie gewoon. We zitten alleen wel vol deze zomer, dus overplaatsing moet dan vandaag.' Ik omarmde Ivy met een glimlach terug. Het voelde goed om haar weer te zien.
Aarzelend keek ik haar aan. 'Het lijkt me heel leuk, maar het ligt eraan of mijn vader en Felice het aankunnen. Felice heeft hier een baantje en helpt ook mee. Ik stel haar straks wel voor.' Ik glimlach. 'Dus moet ik helpen of lukt het wel? Jullie weten me te vinden. 24 uur tot
Jullie beschikking,' grijnsde ik en keek ze aan. 'Je weet waar mijn huis is.'

[ bericht aangepast op 28 aug 2013 - 0:05 ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Alex Ohndrea Valencia
Ze Taxi stopt voor de Camping. De camping waar ik 2 maanden verblijf zoals de afgelopen 7 jaar. Eerst vroeger met mijn ouders toen samen met Jane en nu alleen. Ik voelde me heel alleen als of ik in een put zat. Ik probeer er uit te klimmen maar het lukt niet. Ik zucht en stap uit de taxi. De chauffeur is zo vriendelijk om me te helpen met mijn bagage. Ik had natuurlijk mijn Gitaar mee. Ik nam nooit niet me gitaar mee. Mijn gitaar was mijn alles. Zonder dat schreef ik ook geen liedjes. Mijn twee koffers en mijn tent rugzak had ik nog meer mee. Mijn slaap spullen dingen die ik nodig had zaten allemaal in de koffer. Mijn tent spullen zaten in mijn derde tas. Ik verstop me zoals gewoonlijk een beetje onder mijn haar omdat ik niet hou van ogen op me. De vriendelijke taxi chauffeur legt mijn koffers neer die ik op elkaar stapel en glimlacht naar me. Ik bedank hem en geef hem zijn geld plus de fooi. Hij wenst me een prettige dag en vertrekt weer. Ik doe mijn gitaar op mijn rug de tenttas op mijn koffer en trek zo mijn twee koffers mee. Nu had ik dus genoeg handen. Het kleine tasje aan mijn schouder telde ik niet mee als bagage. Ik kijk naar de receptie die leeg stond dus ik ging zitten op een erg comfortabele stoel nadat ik de gitaar van mijn rug had gehaald. Ik vroeg me af of Lauren me nog zou herkennen aangezien ik hier al vaak genoeg ben geweest. Wat als ze het niet wist van Jane. Wat als ik voor haar neus in zou storten. Huilend om Jane's dood. De eerste maand na haar dood was vreselijk. Ze konden niets aan haar dood doen. Ze vonden het in haar lichaam en poef drie weken later is mijn Jane weg. Ik heb altijd al geloofd in het boven natuurlijke. Ik heb altijd al geloofd dat er geesten zijn die bijvoorbeeld nu naar ons kijken. Misschien is Jane er nu wel. In mijn depressie tijd gebeurde er ook rare dingen. Ik voelde briesjes terwijl er geen wind of tocht binnen was. Het licht knipperde terwijl alles goed was en toen ik ging slapen zakte het bed een beetje in. Toen begreep ik het niet maar nu wel. Ze heeft haar vaarwel gezegd tegen mij maar zou ze er nu ook zijn. Bij onze traditie. Deze vakantie altijd naar deze Camping Brownie's in een kopje. Marshmallows maken. S'Moores maken. Ik had zij in deze vakantie ondanks dat Jane er misschien nu niet fysiek bij kon zijn. Misschien was ze er wel mentaal. Misschien stond ze wel als geest naast me. Je kon het niet weten. Het leven is een mysterie. We weten niet wat er gebeurt met de doden. Hun geest kan naar het hiernamaals het zo genoemde paradijs. Je kan reïncarneren, maar ook als geest rond blijven lopen. Je kan geloven wat je wilt, maar je kan het nooit bewijzen. Dat is het leuke aan geloven. Niemand kan zegen dat je het fout hebt want waar is het bewijs. In een boek? Op een muur geschreven. Niemand kan zeggen of ze waar zijn. Geloven os iets wat je zelf kan beslissen. Iets wat niemand kan beïnvloeden en op dit moment geloof ik dat Jane nu bij me kan zitten. Meedoen aan onze traditie.
[bijna 600 woorden al zijn het meestal gedachtes.]

I'm finally back, Finally after a Year break

Liam James Payne

Het busje hobbelde op en neer op de wegen. Het was niet echt een handig busje, we zaten redelijk op elkaar gepropt en flink door elkaar geschud. Waarom we in dit busje zaten, wist ik echt niet. Om ons alvast voor te bereiden? Het maakte mijn humeur niet veel beter. Ik kon Paul wurgen, maar andere andere kant wilde ik hem ook bedanken. Ik ging rust tegemoet, de ultieme vrijheid. Hoopte ik. Bij de zoveelste bocht knalde ik haar tegen Zayn aan.
'Sorry,' mompelde ik en probeerde recht te blijven zitten. Toen ik weer om dreigde te vallen, greep ik me aan Niall vast. Het hielp echter niet en met zijn drieën lagen we op de grond van het busje. Dankzij mij, maar gek genoeg was het comfortabeler. Lachend keek ik mijn vrienden aan.
'Kom ook op de grond,' grijnsde ik naar Harry en Louis. 'Het is beter.' Ik zakte onderuit en leunde tegen de bank waar ik eerst op zat. Het leek wel alsof ik nu minder door elkaar werd geschud, maar het leverde wel misselijkheid op. Ik zag niks meer.
'Oké misselijk,' mompelde ik en ging weer op de bank zitten, maar nu zo dat ik me vast kon houden. Ik keek naar buiten. De weg werd omringt door bossen. Volgens Paul moesten we halverwege met onze bekende, oranje bus. Toen het onhandige busje dan ook stapte op een bospad, wist ik dat we moesten 'overstappen.'
'Wie rijd,' vroeg ik de jongens en sprong opgelucht uit de bus om al mijn spullen te pakken. En het was veel. Ik pakte ook de tent en zuchtte diep. Het werd nog een klus om die op te zetten. Het waren problemen voor later. Na mijn idee moesten we eerst nog uren door het bos. Gelukkig was het pad geasfalteerd.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne