[RPG] The Temple of Copan | Speeltopic. - Speeltopics

De legende :


Het gaat erom dat je een iemand speelt die te maken heeft met de opgravingen, of te maken heeft met de mensen die de opgravingen doen. Er is een groot kamp vlakbij de tempel opgezet zodat alle spullen bij de hand zijn, van levensmiddelen tot bedden. Voor grote boodschappen moet men afreizen naar de dichtstbijzijnde stad, zo'n veertig kilometer verderop omdat de plaatselijke bevolking niets met de archeologen te maken wil hebben, maar er zijn altijd jongelingen die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen.
De tempel is inmiddels dusdanig onderzocht dat de deur weldra open wordt gebroken zodat men de tempel ook van binnen kan onderzoeken !


Regels
- Typ ongeveer 300 woorden per post
- Let op hoofdletters en spelling
- 16 + toegestaan
- Aanmelden met Max twee personages Man/Vrouw
-Speel alleen je eigen personage, anderen stellen het niet op prijs als je dat van hen ook doet.
- Dood is toegestaan, vermoord worden is ook een optie maar dan moet je toestemming hebben van de andere persoon.
- Houd de aantallen man/vrouw gelijk!
- Inschrijven met personages die ouder zijn dan 20 !
- Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
- Reserveringen blijven 24 uur staan, maar denk wel goed na voor je mee doet ! Ik heb er niets aan als er stormloop is en de rpg daarna dood loopt.

De rollen
Groepsleiders: (Vol)
-Andrew Christopher Vaughn ~Bequeath
-Alix Naveen Farrow ~ Teixeira

Techneut (max 1 plaats)
-Mason Wyatt Underwood - Hatsumomo

Historicus (Vol) :
- Andrew Carter Ronan - Alchemist
-Vincent 'Vin/Vinny' Daniel Bennett ~ Tonto


De archeologen (Max 8 plaatsen)
-David Johnson - Cult
-Cian Luke Gallagher -Daryl
-
-
-Ella Davies - Hatsumomo
-
-


De plaatselijke bewoners (Max 6 plaatsen)
-
- Aiyana Mapiya Taini ~Ubiquitous
-
-


Overig (Zoals broers/zussen die mee zijn gegaan naar Mexico als 'hulpje', Wel even toestemming vragen ! )
-Gabriella Christine Vaughn ~Bequeath
-Islene Eily Gallagher ~Fermer
-

Invullijstje


Bij vragen of onduidelijkheden mag gemaild worden !

Het praattopic

[ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 12:30 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Mijn topics.

---

Your make-up is terrible

Damn. Te laat :'D lig al in bed, haha. Ik zal dus later schrijven.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[Mijn topics]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Mijn topic

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[Mijn topics]

---

26 - 02 - '16

[Mijn topics]

---

Caution first, always.

Newton schreef:
[Mijn topics]

---

help

Mijn topics

Dan post ik wel als eerste (: (Beetje afgeraffeld trouwens, moet maar weer eens aan mijn huiswerk)

Aiyana Mapiya Taini ~ Oorspronkelijke bewoner.
"Aiyana Mapiya Taini!" Ik had wat zitten kletsen met een paar vrouwen die manden aan het vlechten waren toen mijn moeders stem de rust kwam verstoren. Onze band was vroeger altijd goed geweest en ze had me altijd erg vrij gelaten in mijn doen en laten wat ik erg apprecieerde. Helaas was dit ontzettend veranderd sinds een aantal incidenten die zich hadden voorgedaan, het had mijn reputatie aangetast, maar ook die van mijn familie. Nu wilde mijn moeder dit zo goed en kwaad als het kon rechtzetten en dit had geresulteerd in een strenge moeder die elke zet van me in de gaten hield, soms ging ze zelfs zo ver door anderen oudere vrouwen in het dorp naar mij te vragen.
Ik wierp kort een blik op de rest en stond toen op en liep naar mijn moeder toe die kort een afkeurende blik op mijn kleding wierp. Mijn kleding was niet anders dan die van de andere jonge vrouwen, maar naar mijn moeders mening te weinig verhullend. Ik droeg een lange rok die tot mijn enkels reikte en waarvan de zijkanten ingesneden waren tot bijna aan mijn heupen. Hierdoor zag je mijn benen, maar het had een puur praktische reden. Wij vrouwen moesten voor ons werk namelijk vaak neerknielen of hurken en dit was niet te doen met een gewone lange rok die de oudere vrouwen wel droegen. Boven mijn rok droeg ik een mouwloos shirtje dat tot net boven navel viel en ik zou Aiyana niet zijn als ik niet ook sieraden droeg op mijn kleding op te leuken. Vandaag had ik gekozen voor een stel gekleurde armbanden om iedere pols. Dit alles tot groot ongenoegen van mijn moeder, dit blijkbaar vond dat ik me moest kleden als een oudere vrouw om op die manier mijn reputatie, en dus die van mijn familie, te proberen herstellen. Ikzelf had het echter allang geaccepteerd en had besloten gewoon te genieten. Vond ik een man? Prima dan, en zo niet? Nou, dat was dan jammer, maar niks aan te doen. Het zou me er dan in ieder geval niet van weerhouden om wat aan te pappen met de mannen.
"Wat is er, moeder?" vroeg ik haar terwijl ik mijn rug rechtte, om aan te geven dat ze me niet langer alles nog op kon leggen. Ik was volwassen, geen 7-jarig meisje dat nog alles deed wat haar moeder zei. "Ik wil dat je kruiden gaat halen," vertelde ze me en noemde enkele kruiden op. Het was één van de weinige klusjes die ze me wel toevertrouwde en ik haalde mijn schouders op. "Is goed." Met die woorden liep ik weg, terwijl ik mijn moeder nog hoorde zeggen dat ik op moest schieten. Ik reageerde echter niet meer en haalde een mand bij de vrouwen van eerder. Met de langwerpige, gevlochten mand onder mijn arm liep ik een eind verderop, richting het kamp van de vreemde blanken. Het was mij nog altijd onbekend waarom ze hier precies waren en wat ze nou wilden, ik was hier dan ook ontzettend nieuwsgierig naar en de keren dat ik er op uit gestuurd was, was ik dan ook dicht bij het kamp te vinden. Ook nu weer was dat de plek waar ik heenliep. Het gras kriebelde onder mijn blote voeten terwijl ik liep en toen ik de kruiden zag die ik zocht knielde ik neer. Terwijl ik me soms verplaatste en verschillende kruiden in de gevlochten mand deed, hield ik het kamp de hele tijd in de gaten. Ik had verschillende keren overwogen om er heen te gaan, om te vragen waarom ze hier nou precies waren, maar ik had geen idee of ze gevaarlijk waren of niet. Daarbij had ik ook weinig trek in een moeder die me de les zou lezen en me de komende dagen weer extra hard zou aanpakken. Ondanks dat ik volwassen was, kwam ik er niet onderuit dat het mijn moeder was en ik naar haar hoorde te luisteren.

[ bericht aangepast op 3 sep 2013 - 17:11 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Vincent Bennett ~Historicus~

Mexico. Een fantastisch land. Zo veel mooie natuur, zo veel Legendes en zo veel geschiedenis. Als Historicus vind ik het fantastisch om hier te komen. Ik vind het sowieso fantastisch om met Archeologen mee te reizen. Iedere keer leer ik weer. Iedere keer heb ik weer een geweldige belevenis. We zijn dit keer naar Mexico gekomen voor de tempel of copa. De Tempel met een geweldige legende. Toen ik het las vond ik het al leuk. Ik weet niet of ik Legendes geloof, helemaal niet met mijn vak maar Ik vind het wel altijd leuk om er over te horen of te lezen.

De legende van de vrouwe opzoek naar haar geliefde. De vrouw van de koning, die voor ze met hem trouwde haar hart al aan iemand anders verloren had. En na haar dood zou ze dus nog steeds naar hem zoekende zijn. Romantisch, iets waar ik ook wel van hou, maar er ook tegelijkertijd erg bang voor ben. Het is mijn een keer overkomen en daarna ook niet meer. Maar het is niet erg. ik houd van mijn vak. Ik gooi er veel van mijn liefde in, leer mensen kennen, breng ze iets bij en leer er zelf ook nog heel veel van.

Het kamp is net op gezet en de archeologen zijn klaar om richting te tempel te gaan. Ik ben heel erg benieuwd om wat ze daar zullen vinden. In een korte broek, een t-shirt en gympjes en een pet op mijn hoofd loop ik rond. Glimlach hier en daar naar wat mensen die ik pas heb leren kennen. Ik houd mijn handen in mijn zakken en kijk omhoog naar de prachtige groene bladeren van het bos vlak bij de Tempel. Mexico heeft echt mooie natuur. Ik kijk wat om me heen. Misschien mag ik wel mee naar de tempel maar bij wie moet ik dan wezen? Aan wie moet ik het vragen. Ik durf het eigenlijk ook niet echt te vragen. Durf ook niet te vragen aan wie ik het moet vragen. Ik vervloek mijzelf nog wel eens voor mijn verlegenheid. Maar misschien heeft het wel met mijn beroep te maken. Veel Historica zijn verlegen. Het word ook vaak wel als een nerd beroep gezien. Je hart moet erbij liggen anders zul je het ook nooit leuk vinden. Ik stap weer wat rond. Wie waren ook alweer de leiders? Wie gaan er naar te Tempel. Shit herinner de namen dan ook een keer Vin. Pfff. Ik kijk rond en krab op mijn hoofd. "Hmm"

[ bericht aangepast op 4 sep 2013 - 17:42 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Cian Luke Gallagher || Archeoloog

Ik gooi de laatste benodigdheden in mijn rugzak, een oud, half kapot ding, maar ik ben er over de jagen aardig gehecht aan geraakt. Ik zit nog in mijn tent, maar de groep staat op het punt naar de Copan Temple te gaan. Ik zou liegen als ik zei dat ik er niet maanden naar uit heb gekeken. Na een uitgebreide en lange voorbereiding sta ik te springen om eindelijk de tempel te betreden. Om eventueel nieuwe geheimen te ontdekken, de legende is interessant en veelbelovend. Ik veeg een dun laagje zweet van mijn voorhoofd en zucht. In het verleden heb ik voor mijn werk al aardig veel gereisd, maar aan zulke hoge temperaturen ben ik nog steeds niet helemaal gewend. Hopelijk is het in de tempel zelf een stuk koeler. Uiteindelijk sta ik op van het simpele camping-bed en dan ga ik nog een laatste keer door mijn spullen: een paar flesjes water, mijn zaklamp, een simpel maar voedzaam lunchpakket en nog een aantal andere spullen die onmisbaar zijn voor een archeoloog. Ik zet mijn zonnebril op en loop in mijn beige broek, simpele witte t-shirt en afgetrapte bergschoenen naar buiten. Misschien is het niet de meest ideale outfit voor iemand die zich standaard in nauwe omgevingen bevindt waar scherpe rotsen en giftige beesten voorkomen, maar ik heb de standaard 'Steve Irwin' oufits nooit kunnen uitstaan. Daarbij is mijn broek bescherming genoeg en ik heb voor de zekerheid altijd een jas bij me. Als ik mezelf verwond is het toch mijn eigen schuld... Ik zwaai enthousiast naar Vincent als ik hem buiten tegenkom. "Ben je er klaar voor?" vraag ik met een brede glimlach terwijl ik probeer mijn zware Ierse accent zo veel mogelijk in toom te houden. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand me niet verstaat. "Heb je mijn zusje, Islene, ergens gezien, trouwens?" vraag ik dan als ik mijn jongere zus niet meteen zie.

---

Caution first, always.

Mason Wyatt Underwood -Techneut

Het is nog redelijk vroeg als ik wakker word en blijf liggen in het veldbed terwijl ik om me heen kijk. Vandaag is de dag dat ze de tempel gaan openbreken, na zoveel voorbereidingen. Bij die voorbereidingen ben ik niet eens echt aanwezig geweest, ik ben pas enkele dagen geleden aangekomen en ben bezig geweest om een netwerk aan te leggen en de computers erop aan te sluiten en om het telefonische bereik te versterken. Als ze zo de tempel ingaan willen ze dingen vastleggen, dingen die niet weg zijn als er iets crasht waardoor ik een heel beveiligd systeem voor ze heb opgezet waar ze deze bevindingen in kunnen zetten en kunnen versturen naar opdrachtgevers. Natuurlijk is mijn werk niet klaar, ik moet er zijn voor eventuele fouten, als de boel fout gaat of als het weer eens niet lukt.
Sommige lijken ook wel te denken dat ik hier ben om hun zaklampen te maken of dat ik een kapot voertuig kan maken. Volgens mij snappen ze mijn baan niet helemaal en ik heb dan ook weinig contact met de meeste mensen. Geschiedenis vind ik wel interessant, dat is een pluspunt en anders had ik nooit echt contact kunnen vinden tussen deze mensen, maar toch zit er een behoorlijke kloof tussen ons die ervoor zorgt dat ik ze het liefst op een afstandje houd. Ik hou van alles wat nieuw is en zij van alles wat oud is.
Uiteindelijk rol ik toch maar mijn bed uit en kleed mezelf aan. Een donkere jeansbroek, met mijn speciaal hiervoor gekochte schoenen die stevig zijn en een donkergrijs shirt. Mijn laptop steek ik in een speciale hoes, die ik in een tas stop met water en wat te eten waarna ik mijn tent uitstap. De zon prikt fel in mijn ogen, maar de temperatuur is voor mij geen probleem. Op de één of andere manier kan ik elke temperatuur aan en ook mijn huid is van zichzelf al licht getint waardoor ik niet snel verbrand. Ik mompel een 'goedemorgen' tegen de mensen die ook al buiten staan, twee mannen, en loop ze voorbij. Ik zoek even een rustig plekje voor mezelf, het liefst onder een boom in de schaduw. In mijn tent lijkt het wel altijd minstens 10 graden warmer te worden overdag dan erbuiten.
Het kamp ben ik al snel uit om tussen de struiken door te lopen op zoek naar een goede boom, niet al te dichtbij het kamp en al helemaal niet dichtbij de tempel. Als ik door een paar struiken heen stap kom ik op een veld terecht die je vanuit het kamp ook wel kan zien. Volgens mij heb ik een rondje gelopen... In het veld knielt een jonge vrouw neer, te zien aan haar kleding en huidskleur is het een Inheemse vrouw. "Oh, excuseer me, mevrouw. Ik wilde u niet storen," prevel ik haar richting in, geen idee of ze me wel verstaat of niet. Je weet maar nooit of ze straks een hoop kwade, Mexicaanse indianen op me afstuurt omdat ik onbeleefd geweest ben.

[Ella komt later, ik weet nog niks voor haar. :c]

---

Your make-up is terrible

Ik ging er even vanuit dat hij wel een horloge om zou hebbem hope you don't mind, anders pas ik het wel aan.

Aiyana Mapiya Taini ~ Oorspronkelijke bewoner.
Ik had een hekel aan de klus die mijn moeder gegeven had, aangezien er weinig spannends was aan een paar kruiden plukken. Althans, dat dacht ik, tot er plots een vreemde man opdook. Langzaam stond ik op en voelde al direct hoe de wind zachtjes woei en mijn haren en rok in beweging bracht. Ikzelf vond dit persoonlijk altijd heerlijk weer, een zonnetje en toch een briesje om je koel te houden. Nu ik stond bekeek ik de man wantrouwig. Hij was langer dan ik en het was me duidelijk dat hij bij de vreemde blanken hoorden. Ook hij droeg namelijk kleding van stof die ik niet kende en had vreemde dingen aan zijn voeten, waarvan ik me nog altijd afvroeg waarvoor het diende. Alle blanken leken het aan hun voeten te dragen, terwijl mijn volk altijd op blote voeten liep. De vreemde blanken waren mensen die ik niet kende en wantrouwend bleef ik, met de mand met kruiden nog altijd in mijn armen, op afstand, niet zeker waar de man toe in staat zou zijn. "Oh, excuseer me, mevrouw. Ik wilde u niet storen," zei hij zo zachtjes dat ik moeite moest doen om hem te verstaan. Hij had mazzel dat de wind gunstig stond. "Wie ben je?" vroeg ik,maar verbeterde mezelf al snel weer: "Wie zijn jullie en wat doen jullie hier?" Er waren verhalen in het dorp dat ze de tempel open gingen breken, maar hier hield ik mijn mond nog over. Misschien was het pure onzin en waren ze hier voor iets heel anders, de Goden mochten weten waarom. Er viel een korte stilte waarbij ik hem nog eens bekeek en mijn blik viel op iets dat hij rond zijn pols droeg. Ik legde de mand op de grond en met een paar stappen was had ik de veilige afstand overbrugd en stond ik vlak voor zijn neus, mijn rug recht om te laten zien dat, hoewel ik op mijn hoede bleef, ik niet bang van hem was. Mijn vingers sloten zich rond zijn arm en ik bekeek naar het ding rond zijn pols. Het was een band met een rond dingetje, waar vreemde tekens opstonden en twee streepjes. Ik draaide zijn arm wat heen en weer en bekeek het gekke ding. "Wat is dit?" vroeg ik en keek hem nu aan, terwijl ik zijn arm nog steeds vasthield. Ik had zoiets geks nog nooit gezien en toen ik er weer naar keek zag ik dat er nog een derde streepje was dat bewoog. Hoe kon dat? Magie? schoot het door mijn hoofd, terwijl ik vol pure verbazing ernaar keek.

[ bericht aangepast op 6 sep 2013 - 17:51 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Andrew Christopher Vaughn ~ Groepsleider
Bij het invallen van de dageraad was Andrew al voor dag en dauw. Het was met zijn taak als groepsleider om alles te hebben gepland voor de anderen wakker zouden worden. het was geen makkelijke taak, helemaal als je naging dat hij nu niet bepaald het type was dat graag met mensen om ging. In eerste instantie had hij ook niet gesolliciteerd naar de functie als groepsleider, maar omdat er op het laatste moment een annulering was, was hij uiteindelijk maar naar voren gestapt om de rol te vervullen. Waarom niet? Het was immers zijn passie om oude dingen naar het oppervlak te halen, waarom die kennis niet met meerdere mensen delen? Hij vond het op het moment allemaal prima.
Rustig boog hij zich over de een gedetailleerde kaart van het gebied dat ze moesten onderzoeken. Nauwkeurig volgde hij elk lijntje. Hij kon deze kaart inmiddels wel dromen, iets wat hij in zijn geval gunstig vond. Als het erop aan kwam herkende hij de tempel van binnen en van buiten zonder er ooit binnen te zijn geweest.
Bedenkelijk wreef hij over zijn stoppelige kin heen voor hij zijn rug rechtte. Uit het kleine kastje wat in de hoofdtent stond haalde hij zijn leesbril. Deze plaatste hij op het puntje van zijn neus zodat hij het allemaal nog iets beter kon zien.
In de tent brandde wat kleine lampjes zodat je genoeg te zien had. Ze konden de flappen van de tent niet bepaald open houden omdat ze de koelte binnen moesten houden.
De tenten waar de apparatuur stond en waar tevens de medewerkers sliepen waren gemaakt van een stevig materiaal dat zowel kou als warmte buiten hield. Het was maar net welke je prefereerde.
Zodra Andrew de kaart naar zijn behoren had bestudeerd liep hij naar de uitgang van de tent. In de loop griste hij een flesje water mee van de buffettafel. Vandaag was een meer dan belangrijke dag.
De tempel zou worden geopend en dat was iets wat hij niet wou missen, maar het betekende tevens dat er nog meer druk op zijn schouders rustte dan normaal.
Een warme wind sloeg hem in het gezicht op het moment dat hij de buitenlucht in stapte. Het viel hem nu pas op dat het al later in de ochtend moest zijn dan op het moment dat hij zijn ogen had geopend. Het was een tel afvragen hoe lang hij zich wel niet over de kaarten had gebogen maar als hij bezig was met zijn favoriete bezigheid, dan was tijd maar relatief.
Op zijn handgemaakte teenslippers liep hij over het warme zand richting het immense gevaarte wat zo mooi stond te pronken in het ochtendlicht.
Nog even, dan ben je van mij
Mensen zeiden wel eens dat hij leefde voor zijn werk. Niets was minder waar. Maar alles heeft zijn redenen..

Eerste post is altijd een beetje flut, excuses
Gabby komt spoedig!

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Mason Waytt Underwood

De inheemse vrouw kijkt me wantrouwig aan en blijft op afstand staan. Mijn hoofd houd ik iets gebogen en vanonder mijn wimpers gaap ik haar een beetje aan nadat ik mijn excuses aangeboden heb. Ze staat er in kleding die ik typisch vind voor zulke volkeren, een lange rok waaronder ik haar lange, slanke benen kan zien en een top die iets van haar buik onthult. In haar arm houd ze een mand met planten en haar donkere, lange haar waait iets in de wind, al is het eerder alsof de wind ermee speelt. Ze heeft donkere ogen en een getinte huid, donkerder dan die van mij.
"Wie ben je?" vraagt ze en blijkbaar spreken we gewoon dezelfde taal, al klinkt het anders als zij het zegt, grappig, maar ook exotisch. "Wie zijn jullie en wat doen jullie hier?" verbetert ze zichzelf dan ineens. Ietwat verbaasd kijk ik haar aan, maar ik kan zo even snel niet op het antwoord komen. Ineens komt ze in beweging en zet ze de mand op de grond neer, waarna ze met lange passen naar me toe schrijd. Het is bijna alsof ze zweeft in de wind. Haar rug is gericht, maar ook zo kijk ik nog op haar neer omdat ik zo lang ben. Toch ziet zij er een stuk zelfverzekerder uit dan ik eruit zie en weet ik mezelf niet echt een houding te geven. "Ik, eh, we zijn hier..." mompel ik verward terwijl ik het nog altijd probeer te bedenken en er een zin van probeer te vormen. "V-voor de tempel. Denk ik."
Haar donkere ogen zijn echter gericht op mijn pols, die ze dan ook beetneemt en naar mijn horloge kijkt. In haar blik ligt een verwarde indruk, maar anders dan die van mij. Ze lijkt tegelijk gefascineerd en nieuwsgierig te zijn ernaar. Mijn arm draait ze wat heen en weer terwijl ze haar ogen erop gericht houd. "Wat is dit?" vraagt ze en nu kijkt ze naar mij met mijn arm nog altijd tussen haar vingers. Haar blik glijd weer naar de wijzerplaat en mijn mondhoeken trekken zich iets omhoog. Hier kan ik wel normaal antwoord op geven, het is een stukje techniek, een heel erg mooi en duur stukje trouwens. Het is mijn trots in een horloge.
"Dat heet een horloge, waar ze de tijd op aangeven. De secondes, minuten, uren," wijs ik aan. "Dagen, maanden, jaren. Er zit een stopwatch op, een wekker, met een zelfopwindend mechanisme. Tot tweehonderd meter waterresistent, Neobrite, LED en het glas is van saffierkristal." ratel ik aan één stuk door. Bij dit soort dingen vergeet ik al snel dat normale mensen nog niet eens snappen wat ik ze allemaal vertel, laat staan iemand die niet eens weet wat een horloge is. Mijn wangen kleuren beschaamd lichtrood en ik hou dan ook abrupt op met het vertellen over de vele functies, ik mis er dan ook nog een paar die ik niet heb gezegd.

Ella Davies

Als ik wakker word, ik heb het gevoel dat het al erg laat is, glij ik snel uit mijn bed en kleed ik mezelf aan. Het liefst zou ik nu douchen, maar we hebben geen moderne douches of een goede wateraansluiting, waardoor het maar weinig kan. Mijn blonde haar heeft een lichte slag, waar ik een staartje in maar. Enthousiast over wat er vandaag gaat gebeuren kleed ik mezelf snel aan, een strakke kaki broek, met een groen topje. Eroverheen doe ik een vestje in dezelfde groene kleur. Hij in dun, maar beschermd me wel tegen de felle zon die hier kan schijnen. Ik pak mijn spullen bij elkaar en stap de tent uit. Ik kan de twee mannen, Vincent en Andrew, onze teamleider, al zien staan. Ik glimlach zelfverzekerd en stap op ze af.
"Goedemorgen heren," begroet ik mijn collega's met mijn lichtroze lippen in een glimlach getrokken. "Lekker geslapen?" vraag ik. Ikzelf heb niet zo geweldig geslapen, misschien ook omdat ik zo enthousiast en gespannen ben voor vandaag. Ik kan niet wachten om de tempel te openen en te kijken wat erin zit. Ik heb me suf zitten piekeren erover, opnieuw allerlei theorieën bedacht erover, zelfs nieuwe, die wel belachelijk klinken als ik het vandaag opnieuw bedenk. De tempel is nog nooit geopend geweest voor zover wij weten, waardoor ik enkel nieuwsgieriger ben en het nog sneller wil open.
Ik richt mezelf tot Andrew. "Wanneer vertrekken we?" vraag ik aan hem. Het is wel duidelijk dat ik sta te popelen en geen zin heb om lang te wachten. Vandaag is de dag, het voelt net alsof het mijn verjaardag is! De tempel is een enorm cadeau en alles wat erin zit is een verrassing.

[ bericht aangepast op 7 sep 2013 - 21:47 ]

---

Your make-up is terrible