Back in time [Speeltopic 1] - Speeltopics

Het praattopic

De jongeren zijn in de middeleeuwen terecht gekomen, in het land van King Craveheart.

King Craveheart;
LyraPhoenix Tyrrin Cedric Craveheart ~54~ <>

Prins; VOL
Troonopvolger; Papaoutai Alwic Rayve Craveheart ~22~ <>
Raccoon Ethan William Craveheart ~19~ <>

Prinses; VOL
Dragons Evelynn Elisabeth Craveheart ~17~ <>

Jongens; max 3
Ninuturu Sigurd Joe Ryder ~17~ <>
Styles Matthew Jared Tommo ~20~ <>

Meiden; VOL
Velton
ximaginary Abigail Rose Garcia ~16~ <>
Foxes Jubilee Berry Cunningham ~16~ <>


Regels;
-Het minimum aantal regels is 8, hier word niets aan veranderd. Halve zinnen tellen niet mee als regel!
-Het liefst wat ervaren RPG'ers
-Geen tijd of niet goed gemotiveerd = niet meedoen
-Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat mensen na een topic al stoppen
-Reserveringen blijven drie dagen staan, daarna gaan ze naar andere mensen die wel mee willen doen
-Vol is vol!
-Bestuur alleen je eigen personage. Ook wil ik géén perfecte personage's
-Off-topic tussen haakjes of in het hiervoor bestemde praattopic
-Alleen ik (Papaoutai) maak nieuwe topics aan. Tenzij anders vermeld


Het begin is als volgt;
Het fenomeen heeft net plaatsgenomen, de jongeren hebben net dat 'ongeluk' gehad en zijn nu dus in het verre verleden terecht gekomen. Ze worden wakker in een granenveld van de boeren die voor de koning werken.
De Adelen zijn gewoon nog in het kasteel aan het vertoeven, hun eigen ding aan het doen. ^^

[ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 20:11 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[mijn topics. ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

{Mijn tropica}

---

Vampire + Servant = Servamp

[mijn topics]

---

night thinking, day dreaming

[Gelieve in het begin nog even wat rekening te houden met mensen die later reageren. Wacht nog maar even twee posts na het jouwe ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Mijn Topics]

(Mon Topics )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Matthew Jared Tommo
Alles deed pijn. Mijn hoofd leek uit elkaar te klappen en mijn lichaam was verstijft. ik had mijn ogen dichtgeknepen, kreunde zachtjes en probeerde langzaam mijn lichaam te bewegen. Als eerste greep ik naar mijn hoofd. Ik had het gevoel of ik een enorme klap had gehad, maar ik had geen flauw idee wat er gebeurt was. Ik herinnerde me niets. Heel voorzichtig opende ik mijn ogen, maar de zon werkte niet samen met het kloppende gevoel in mijn hoofd. kreunend en stuntelend, ging ik overeind zitten en wreef ik met de palmen van mijn handen, tegen mijn slaap, in de hoop het iets te laten zakken en aan het licht te wennen. Automatisch tasten ik aan de hals van mijn shirt, omdat mijn zonnebril daar altijd hing, maar had geen succes. Het zou me ook eens meezitten. Met dichtgeknepen ogen, probeerde ik de omgeving in me op te nemen. een groot granenveld verscheen in mijn zicht en ik knipperde een paar keer met mijn ogen en wreef er even in. Heel even was ik er zeker van dat ik de oorzaak was, van overmatig drank en drugs gebruik. Ik werd wel vaker wakker op de meeste rare plekken. Totdat ik de rest van mijn vrienden zag liggen en ik me besefte dat ik nog nooit in heel mijn leven een granenveld had gezien en deze ook zeker niet in de buurt lag van onze stad en ik opeens niet meer zo zeker was van mijn zaak.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Ethan William Craveheart

Een licht briesje waaide door mijn lichtbruine gekrulde haren en de geur van vers hooi ,dringt mijn neus binnen. Hier hield ik wel van. Wat tijd op mijn eentje in de stallen. Het enige gezelschap dat ik had ,waren de hof-paarden en Lou ,mijn kleine pup. Met de houten borstel kamde ik de zwarte manen van mijn lievelingspaard. Haar kalmte liet me rustig worden en ook Lou leek te genieten van de aangename stilte. Na nog even geborsteld te hebben en haar manen en vacht weer goed waren ,wreef ik nog even op haar neus en besloot ik dan weer weg te gaan. "Kom Lou."zei ik tegen de pup ,die overeind sprong en enthousiast met me mee liep. Ik ging de stallen uit en deed die weer op slot en liep daarna op een rustig tempo naar het kasteel. De kleine pluizebol draafde in volle vaart al voor me en stond al aan de grote houten deur te wachten. Ik hurkte me naar hem en woelde even door zijn pluizige pels ,hij likte mijn hand en ik lachte even zacht en ging daarna het kasteel binnen ,richting mijn kamer. Helaas mocht de hond daar niet ,dus bracht ik hem eerst naar zijn aparte kamer en ging daarna zelf naar mijn eigen kamer toe. Ik haalde een hand door mijn haar en plofte dan op mijn bed. De laatste dagen, weken verveelde ik me echt dood en werd alles maar saai hier.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Evelynn Elisabeth Craveheart
Mijn vingers glijden luchtig over de pianotoetsen. De klanken smelten samen tot een vloeiend geheel. Dat mocht ook wel, aangezien ik al heel lang op dit ene stukje oefen. Het is moeilijker dan wat ik normaal moet spelen, maar mijn leraar vond dat het tijd werd om iets moeilijkers te proberen. Als ik klaar ben, speel ik het opnieuw, en nog een paar keer. Net zolang tot ik het vind dat het goed genoeg is. Als het naar mijn mening goed genoeg is, sta ik op. Ik loop de kamer uit, richting mijn kamer. In mijn kamer open ik mijn kast en haal er een paar oude schoenen uit. Ik wil gaan paardrijden, zoals ik bijna altijd doe, en de schoenen die ik nu aan heb, zijn daar niet geschikt voor. Ik trek mijn schoenen uit, en doe mijn oude schoenen aan. Ik loop mijn kamer uit, de gangen van het kasteel door. Als ik langs Ethan's kamer loop zie ik hem een beetje doelloos op zijn bed liggen. Ik klop op zijn kamer en loop naar binnen, misschien wilde hij wel mee. 'Ik ga paardrijden in het bos, zin om mee te gaan?' vraag ik dan ook. Voor Ethan en mij was er best weinig te doen op een dag. Voor Alwic en onze vader was het geen probleem om hen bezig te houden. Aangezien onze vader Alwic veel aan het bij brengen was, voor als hij op een dag op de troon zou zitten. Ethan en ik moesten ons zelf maar bezig houden.

King Tyrrin Cedric Craveheart

Als een dagelijkse routine zit ik op de troon, strak voor me uit te kijken. Een man was bezig met de dagelijkse belasting, en de voorderingen in het land. Het was nog net niet dat mijn arm liet leunen op de leuning om te laten blijken dat dit wel eens klaar was.Daarbij liet ik maar mijn hand over mijn kortgeschoren baar gaan. Het sprankje licht, dat door de kleine ramen van het kasteel, vielen precies op zijn magere haar. Ik wenkte mijn hand naar de man dat hij moest stoppen met voorlezen. 'Zo is het genoeg, je mag gaan.' De man boog diep en liep de grote zaal uit. Daar zat ik dan, op de troon. Op vier ridders na, was de zaal helemaal leeg. Het was ook een vrij donkere zaal, de ramen aan weerzijde waren hoog en gaven strepen op de betegelde vloer. Alleen het glas in lood raam, schitterde door de zon. Het schele geluid van de havik naast me was oorverdovend, maar gaf me weer een sprankje hoop om door te gaan met het leven. Er moest wat komen of er moest wat gedaan worden. Een ridder kwam de zaal in gelopen, bleef twee meter voor de trap staan en boog. 'Sir?' Hij wachtte af. Ik knikte langzaam maar gaf geen goedkeuring. 'Niet nu, ik heb nu geen tijd,' mopperde ik. 'Maar sir..' De hand waar ik de vorige al had afgewezen, stond op het punt om omhoog te gaan. 'Kan het ook een andere keer, want uw tijd vermoeid me nogal, waarom gaat u niet eens op verkennings tocht opzoek of er iets ongewoons is in dit land.' De man zei niet, liep een paar passen naar achter en draade zich om. Zo snel als hij kon, rende hij de zaal uit. En daar zat ik dan, op de troon wachttend op de volgende persoon die de zaal in komt lopen.

[ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 20:45 ]

---

Vampire + Servant = Servamp

Sigurd Joe Ryder
Onbewust was ik aan het staren naar een kevertje, ik was niet echt bij zinnen maar toch lag ik met mijn ogen open aan het staren naar een kevertje.
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en fronste, mijn hoofd klopte en ik wreef in mijn ogen toen ik opeens onscherp zag.
Ik trek mijn benen op en stop mijn hoofd ertussen, zo blijf ik even zitten tot de pijn wat minder is.
Toen de pijn minder werd keek ik even rond, er kwamen vlekken voor mijn ogen en ik had geen vlouw idee waar ik was. De andere lagen ook verstrooit, Matthew zet een eindje verder weg maar is ook bij bewustzijn op het moment. Ik schiet een mier weg van mijn hand nadat hij gebeten had, nu wist ik zeker dat het geen droom was maar echt is, niet dat de hoofdpijn daar geen bewijs voor is. Ik probeer aan de lucht te schatten hoe laat het is, ik had mijn horloge niet meegenomen en mijn tas waar mijn mobiel inzat was nergens te bekennen. Van de stand van de zon werd ik niet veel wijzer omdat het lang geleden was dat ik het voor het laatst had gedaan, en ik wist niet waar het noorden zit.
Ik verzat toen er opeens een pijn scheut door mijn been ging en mijn rug protesteerde doen ik dat deed, zo beroerd had ik me nog nooit gevoeld.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ethan William Craveheart

Ik hoorde het geluid van voetstappen door de hall echoën en zo mijn kamer inkomen. Een zachte ,vrouwelijke en bekende stem liet me opkijken. Mijn lieve zusje stond in de deuropening. 'Ik ga paardrijden in het bos, zin om mee te gaan?' vroeg ze ,ik ging overeind zitten en keek haar met een glimlachje aan. "Ja ,heel graag ik verveel me echt kapot hier."zei ik met een zachte grinnik en stond daarna op. Omkleden hoefde ik niet echt ,aangezien ik mijn vrijetijdskleding al aan had. Ik liep naar Evelynn toe en liep met haar mee richting de stallen. "Misschien kunnen we langs het bos en zo even door het weiland rijden?"stelde ik dan voor. In deze tijd van het jaar ,was de graan bijna rijp voor de oogst en zelf vond ik het altijd een prachtig zicht.
Als we beneden waren keek ik naar te kleine puop ,die vrolijk naar ons toerende en naar Evelynn toe liep voor aandacht. Hij had vast al door dat we wat gingen paardrijden. Ik grinnikte zachtjes."Wil jij ook mee kleine makker?"vroeg ik hem lachend en als antwoord likte hij vrolijk mijn hand. Het arme beestje had echt veel te veel zin om mee naar buiten te gaan en tegen die schattige oogjes ,kon je gewoon geen nee zeggen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Evelynn Elisabeth Craveheart
Zo gauw als Ethan mijn stem hoort, komt hij overeind. 'Ja ,heel graag ik verveel me echt kapot hier,' zegt hij. Dat begrijp ik wel. Ik ben vaak in het bos te vinden omdat dat mijn tijdverdrijf is. Maar als ik daar geen zin in heb, blijven er weinig andere dingen over om te doen. We lopen de kamer uit als Ethan voorstelt om langs het bos, naar het weiland te rijden. 'Is goed,' stem ik in. Ik had niet echt een vaste route door het bos. Ik was vooral bezig om steeds weer nieuwe paden te ontdekken. En af en toe door het koninkrijk zelf rijden, vond ik ook leuk. Daarbij stond het graan er het mooiste bij deze tijd van het jaar, dus ik had er verder geen problemen mee. Beneden komt Lou meteen naar ons toe voor wat aandacht. Ik glimlach en aai hem over zijn hoofd. Lou was echt een geweldig beest. 'Kom maar!' zei ik tegen Lou als teken dat hij mee mocht. Het was altijd leuk met Lou erbij en hij was ons nooit tot last. We lopen richting de stallen. Als we er aankomen loop ik gelijk door naar mijn paard, Pearl. Ik had haar nu al drie jaar en we voelde elkaar perfect aan. In het begin was ze erg moeilijk om op te rijden en ik heb ook veel problemen met haar gehad, maar nu gaat alles heel makkelijk. Ik aai haar even en begin haar dan op te zadelen. Natuulijk hadden we hier mensen voor, maar dat vond ik onzin. Ik kan het heel goed zelf. 'Wat zouden Alwic en vader nu aan het doen zijn?' vraag ik half aan Ethan en half aan mezelf. Ik had geen idee wat hun de hele dag bezig hield, maar ik was er wel nieuwsgierig naar.

Alwic Rayve Craveheart

"De training is over, stelletje boeren pummels!" Roep ik over het traineingsveld. Nog nooit, maar dan echt nog nooit, heb ik zulke slechte mensen gehad als vandaag. Het zal de dag er wel niet voor wezen.
"Prins Alwic! Prins Alwic!" George, mijn bediende, komt aangesnelt. Met een zucht kijk ik naar hem.
"Wat is er zo dringend, George? Ik heb het druk," "Dorpelingen beweren een lichtflits te hebben gezien waar mensen vanuit kwamen. Ze schijnen in het graanveld te zijn beland!" Dat geschreeuw, om hoofdpijnen van te krijgen.
Ik kijk George aan alsof hij net een varkeb heeft zien vliegen en dat mij verteld.
"Ben je je hersenen verloren of zo?" Vraag ij maar hij schud zijn hoofd. Hij blijft ook telkens herhalen dat het waar is. Na een zucht loop ik dan toch vooruit, het veld af.
"Laat een paard gereed staan," beveel ik terwijl ik naar het zwaardblok loop. Ik pak mijn eigen zwaard eruit, hiermee geef ik ook trainingen, en laat hem in de houder om mijn middel glijden.
Wanneer ik na een tijdje bij het middenplein aankom staan er twee ridders op paard, en één paard, mijn eigen paard nogwel, klaar. Ik zet mezelf af op de grond en laat me in het zadel glijden.
"George, niets tegen de koning tot ik terug ben!" Beveel ik en ik spoor het paard aan. Niet veel later rijd ik richting de graanvelden.
Wanneer ik aankom bij het veld zie ik nog niet veel. Maar wanneer één van de ridders een brul geeft ben ik gefocust en ga ik van mijn paard af. Ik loop het veld in en haal mijn zwaard uit de houder, stevig vast tussen mijn linkerhand.
"Vreemdelingen, vertoon jezelf!" Roep ik kordaat en luid.
" Ik dult géén tegenspraak noch verzet, want ik heb geen genade!" ik kom misschien harder over dan bedoeld. Maar vreemdelingen zijn niet zomaar welkom in het land van de Craveheart familie.

(Zo ook wat neergezet ^^)

[ bericht aangepast op 16 sep 2013 - 19:43 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

mt

---

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet