Mijn vriendenkring blijkt nu niet zo leuk te zijn als ik dacht. Ik dacht dat ze me mochten om wie ik ben. Mooi niet dus...
Het begon allemaal eigenlijk in het begin van dit schooljaar.(voor de mensen die m'n andere topic over die pesters hebben gezien: het is niet m'n geluksjaar) Vanaf een bepaald moment begonnen ze me te negeren; wat ik ook zei of deed, het maakte niks uit. Iedereen ging gewoon door met haar conversatie zonder te laten merken of ze me überhaupt gehoord hebben.Dat ik 's ochtends bijna een vol uur alleen op de 'speelplaats' moet wachten, omdat de ideale vriendenkring dat uur buiten de poort blijft staan tot 2 minuten voor de bel gaat om op de laatsten te wachten maakt hen niets uit. Als ik even weggeroepen wordt, zien ze er geen erg in weg te lopen zodat ik hen zeker niet meer vind, maar ho maar, als het over iemand anders gaat. Dan is het : "Ilke, de pot op, je kan zelf alleen gaan ook," Of "Kun je niet nog even wachten?" Altijd dat gesneer. Maar tot daar aan toe, ik begreep nou eenmaal wel dat het zo moest zijn, volgens de 'hiërarchie' in de groep. Het was gewoon normaal, nooit heb ik er aandacht aan besteed en als een bezorgde leraar me om mijn vriendengroep vroeg, wees ik hen meteen aan. Dat ik ben beginnen inzien dat ik eigenlijk het vijfde wiel ben in de groep besef ik pas een weekje, hieronder kun je ook lezen waarom.
In de week voor de herfstvakantie begonnen ze die al helemaal vol te plannen met afspraken en na elke afspraak werd er in onze groep rondgevraagd : "Jij komt toch ook wel? Zaag bij je ouders want je moet komen!" Aan iedereen vroegen ze dat, behalve aan mij. Dat kon ik nog wel hebben. Gedurende de hele vakantie heb ik geprobeerd om via sms een gesprek te voeren. Van niemand heb ik enige reactie gekregen. Nogmaals : tot daar aan toe, dacht ik zo, ze zullen het druk hebben. Maar donderdagavond (de avond van Halloween, dus) komen ze doodleuk aanbellen. Snoep of poets! Over een poets bakken gesproken Waarbij ze het nodig vinden om verscheidene keren goed luid te zeggen hoe leuk de afgelopen dagen wel niet waren en dat ze dat veel vaker moeten doen. Dat vond ik er dus over; eerst sluiten ze me uit om me daarna in te komen wrijven hoe leuk alles wel niet is, als ik er niet bij ben.
Persoonlijk heb ik het wel even gehad met hen. Maar ja, als ik hen niet meer heb sta ik zo forever alone op de 'speelplaats' en zouden die vijfdejaars wel eens mooi de kans kunnen zien om hun spelletje 'stomme derdejaars pesten' te hervatten.
Ik weet echt niet meer wat te doen. Des te meer omdat ik er thuis niet over kan praten. Wat ik ook zeg, of het nou bij mijn moeder, vader of nu zelfs al grootvader is, het is altijd verkeerd. Wat moet ik nu? Soms wil ik echt dat ik niet zo laf ben en gewoon een punt achter dit leven kan zetten.
Nowadays we all cry in colours of silver and gold.
