[RPG] Complicated - One Direction. [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 20:24 ]

That is a perfect copy of reality.

Louis W. Tomlinson:

Ik slik even na zijn 'preek'. Ik verwachtte toch dat het wel wat meeviel. Ook al weet ik dat ik niet goed ben in het inschatten van dit soort dingen, het valt me tegen.
'Begrepen' antwoordde ik kort. Maar, omdat ik de domoor ben die ik ben, moet ik natuurlijk weer een tegenwoord geven.
'Maar' begin ik. 'Begrijp je mij ook? Ik heb dan wel een belofte verbroken en dat is iets ontzettend doms, maar tegelijkertijd is het een geweldig iets. Ik houd verdomd veel van haar en ik weet dat ik dat altijd zal doen! Dit is iets wat ik zowizo met haar zou willen delen. Het is misschien iets eerder gekomen dan gepland maar ik sleep Phee hier wel doorheen. Ik ga alles doen om Phee en de toekomstige kleinde van het beste te voorzien' probeer ik voorzichtig te brengen, nog half in shock van Liam zijn -overtuigendere- preek.
'Maar' ugh daar ga ik weer 'zou je dit' zeg ik doelend op het gesprek tussen ons 'eventjes achterwege willen houden voor Phee. We gaan haar zo weer zien en dan wil ik niet meteen dat ze vrietig is. Bovendien wil ik hier niet nog ook nog mee opschepen naast de baby. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd ' sluit ik voorzichtig mijn verhaal af. Meteen ben ik niet zo zeker meer, maar ik ben en blijf een flapuit en daarmee heb ik al leren omgaan.

Gotta get, gotta get out of my head <3

Liam Payne
Mijn grip werd losser toen hij zei dat hij het begrepen had, maar verstrakte direct weer toen hij aan zijn weerwoord begon. Domme zet, Lou. Ik luisterde, maar ondertussen stond de bom in me echt op barsten. Toen hij klaar was klemde ik een van mijn handen om zijn nek en drukte hem hiermee hard tegen de muur. "Phee hoeft er inderdaad niets van te weten. Maar weet dit, Tomlinson. Het kan me geen ene flikker schelen hoeveel je van haar houd. Ze is verdomme 17 en had een hele toekomst voor zich. Een toekomst die Jij hebt verkloot. Daarbij kan je wel mooi voor ze zorgen, maar je weet hoe koppig ze is en jij bent het grootste deel van het jaar weg. Zij zal dus alleen zitten met een baby, zonder werk en met moeite alle eindjes aan elkaar knopen omdat ze zoals we allebei maar al te goed weten te koppig is om iets aan te nemen. Heb je daar ooit over nagedacht. Je laat haar gewoon alleen. Een kindje met een baby in haar armen. En ga me nu niet vertellen dat dat niet zo is, want jij en ik weten ook goed genoeg dat we zo volgende week weer in het vliegtuig naar Australië kunnen zitten. Heb je daar nog iets tegenin te brengen, Tomlinson?" Ik was echt niet meer in de stemming zijn voornaam te gebruiken. Ik duwde hem nog even hard tegen de muur voor ik zijn keel losliet om hem op de grond te laten vallen. Nee, ik was inderdaad niet altijd de lieve rustige onschuldige Liam. Niet meer in elk geval.

Bowties were never Cooler

Louis W. Tomlinson:

Zijn grip verstrakte, en dat werd erg pijnlijk. En opnieuw belandde ik stak tegen de muur. Als dit niet Liam was die voor me stond om Phee te beschermen, maar een of andere flikker(wat ik eigenlijk ben in dit geval), zou ik die zo hard hebben geslagen. Maar ik kond dan nog net zo ver denken dat dat voor niemand goed was en het niemand ergens bracht, ja alleen dat ik nog een grotere lul ben.
Ik luister aandachtig naar zijn uitleg en elke zin, elk woord, elke letter kwam recht binnen. Ik had het nog niet zo bekeken. Ik dacht alleen dat ik haar zou beschermen en dat ik weg zou zijn en dat soort shit. Maar Liam heeft wel wat belangrijks bij me opgehelderd.
Hij duwde me nog een keer tegen de muur en ik zakte ook al snel op de grond. Mijn hoofd die naar beneden gezakt was liet ik daar maar. Water begon al in mijn ogen te lopen en ik sloeg beschaamd mijn handen voor mijn gezicht.
Beschaamd dat ik mezelf nog gewoon vertoonde, beschaamd voor mijn waterige ogen, maar vooral beschaamd omdat ik Ophelia haar toekomst gewoon vergald heb.
Een sorry zou pas zwak zijn in deze situatie. Er waren hier geen woorden voor. Ik heb het leven van mijn vriendin gewoon verneukt, letterlijk, en hard ook....

[ bericht aangepast op 5 nov 2013 - 17:56 ]

Gotta get, gotta get out of my head <3

Liam Payne
Nog voor ik hem op de grond liet vallen zag ik in zijn ogen dat hij er erg veel spijt van had. Mooi. Ik wilde echt mijn beste vriend geen pijn doen, maar hij moest weten wat hij had aangericht. Ik keek hoe hij daar als hoopje ellende op de grond lag. Hij had het verdiend, dat wel, maar ik vond het ook verschrikkelijk om te zien. Nu de woede uit mijn systeem was, was ik weer de oude Liam. Ik hurkte bij hem neer en zuchtte. Ik had hem wel erg hard aangepakt. Zacht ging ik met mijn hand over zijn haren. "Sorry dat ik zo ruw deed, Lou. Maar, je moet weten wat je hebt gedaan. Een kind is niet niets en ik wil gewoon mijn zusje en jou beschermen tegen de toekomst." Mijn stem was zacht en oprecht. Ze waren bijden nog kinderen. Met een kindje erbij zou het nooit goed gaan alleen met hen twee, zeker omdat wij altijd onderweg waren. Waarschijnlijk zouden mijn ouders zo veel mogelijk proberen de zorg op te vangen voor de dreumes, maar Phee kennende zou ze er aan onderdoorgaan. En dat wilde ik zoizo voorkomen.

Bowties were never Cooler

(Nawhh childies. En nee die vriend niet, maar wel die flikker die je zusje zwanger heeft gemaakt wel)
Louis W. Tomlinson:

Op eens schakeltmLiam weer over naar de rustige versie. Na zijn woorden knik ik als teken dat ik het begrepen heb. Ik laat de zinnen nog eens door mijn hoofd gaan en schud mijn hoofd juist.
Ik kijk op naar Liam en op dat moment rolt ook een traan over mijn wang. Het maakt even niet uit want rustige Liam is het die voor me staat. Daar hoef ik me ook echt niet anders bij e gedragen, hij zou het anders allemaal toch ontdekken.
'Nee Liam' en mijn stem sloeg daar al over. 'Je hebt gelijk. Ik heb Phee haar leven verpest. Ik heb het verneukt'. Eerst spreek ik nog zacht maar mijn frustratie neemt het al snel over. Zo ook veranderd mijn gezichtsuitdrukking naar boos.
Mijn handen ballen zich als vuisten en ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden.
'Hoe veel tijd hebben we nog voor we landen?' vraag ik iets later. Dan kan ik me misschien nog een beetje voorbereiden op de landing en het zien van de rest van mijn dierbaren. Of dat ik me er tenminste kan vertonen.

Gotta get, gotta get out of my head <3

Liam Payne
Ik zag hem opkijken met tranen in zijn ogen. Het was niet makkelijk om niet mijn woorden terug te nemen, maar dan zou ik liegen en daar was ik fel op tegen. Toen hij begon te spreken was zijn stem zacht, maar ergens halverwege sloeg eerst zijn stem over en begon hij langzaam gefrustreerder te praten. Hij leek vrij boos te worden, waardoor ik eerlijk gezegd nog best bang werd. Bij zijn woorden trek ik een wenkbrauw op. 'We zijn al een tijdje geland, Lou. Over een kwartiertje zullen we ze allemaal weer zien." Ik veegde de tranen uit zijn ogen en zorgde dat zijn haar weer een beetje toonbaar zat. Ik wist niet hoe hard ik hem nou echt rond zijn nek had gepakt en of hij er blauwe plekken van zou krijgen, maar ik hoopte van niet, want dan zou Phee weer woest worden op mij. Ik liet hem nu helemaal los en haalde een hand door mijn warrige haren. Ik moest echt naar de kapper en wel radicaal naar de kapper. "maar... Kunnen we nu weer normaal met elkaar omgaan? Of niet?" Ik wist het niet. Ofwel hij zou nu gaan huilen, ofwel heel kwaad worden ofwel het aannemen. Elke kans was even goed mogelijk.

Bowties were never Cooler

- Waar kan Leah op reageren? -

That is a perfect copy of reality.

Louis W. Tomlinson:

Al geland? Lekker dan. Maar Liam fatsoeneert, als de goede vriend die hij is, me even. Hij veegt mijn tranen weg en gaat met zijn handen een paar keer door mijn haar.
Bij zijn volgende vraag dacht ik: ja ik wel. Want ik voelde zijn handen nog branden in mijn nek, maar ik nam het hem niet kwalijk. Hij heeft me wel iets heel belangrijks verteld. Liam, slim als altijd.
Ik zuchtte diep om vervolgens te knikken en op te staan. Een knikje, dat wad het voor mij. Meer zou ik voorlopig niet geven want ik was er zelf niet helemaal over uit. Ik wil het eerst maar laten rusten om straks naar buiten te gaan en iedereen te zien die ik al zo lang heb moeten missen.
Ik wil Phee graag ontzettend stevig vasthouden, haar optillen, ronddraaien, kussen. Het gaat alleen niet zo makkelijk. Onder andere door de woorden van Liam, Liam zelf, en bovenal Phee haar buik.
Zonder dat ik het zelf doorhad had ik een glimlachje op mijn gezicht getoverd. Ik schud mijn hoofd en kijk Liam weer aan.
'Als je het goed vindt maak ik me hier nog even klaar..' Vroeg\zei ik half.

[ bericht aangepast op 5 nov 2013 - 20:37 ]

Gotta get, gotta get out of my head <3

Liam Payne
Zijn klinkje liet me weten dat het voor nu ten minste even goed zat. Louis was geen jongen die dingen vaak zo lang opgekorpt hield als ik. Niet veel later zag ik een klein glimlachje op zijn gezicht verschijnen. voor mij betekende dat dat het wel goed kwam met hem. Ik knikte bij zijn vraag en liep de wc uit. rustig voegde ik me bij de rest en begon mijn spulletjes orderlijk in mijn rugzak te stoppen. Dat was wel handig voor we er zo uit moesten. Ik deed nog even mijn haar goed door mijn hand erdoor te halen in het schermpje van mijn mobiel en pakte toen ook die in. Ik wilde nu gewoon Marie-Anne in mijn armen sluiten en een kus op haar lippen drukken. Meer eigenlijk niet. Ze zou toch bij me komen logeren morgen en volgens mij zou Zayn flippen als hij meer dan dat zou zien. Hij leek namelijk wel okay met de verloving, maar net als bij mij wist je nooit wat er precies onder het oppervalk lag, bij hem eigenlijk nog meer dan bij mij. Ik moest wel opletten dat ik niet weer zou flippen door Louis en Phee, maar waarschijnlijk niet. ik voelde me nu zo rustig, nu alles er eenmaal uit was. Daarbij ging ik vanavond met Phee naar het huis van mijn ouders. Als hij mee wilde, prima, maar zij mocht dan rijden en ik kreeg dan shotgun-recht.

[ bericht aangepast op 5 nov 2013 - 21:50 ]

Bowties were never Cooler

Louis W. Tomlinson:

Zodra hij de hoek om was verdwenen draaide ik me naar despiegel. Mijn handen lieten zich op de wasbak hangen en ik keek naar mijn spiegelbeeld. Vreselijk. E zo moest ik me gaan vertonen. Het zei zo...
Naast de rode ogen waren kleine wallen te bekennen. Het was dan ook zeker wel een vermoeiende toer. Het thuiskomen was dan ook elke keer weer heelijk.
Ik draaide de kraan open, maakte van mijn handen een kommetje en goode de frisse zuivere vloeistof in mijn gezicht. Al snel ging diezelfde kraan ook weer uit en opnieuw bekeek het mens tegenover me -met een nu druppend gezicht- me aan.
Ik pakte mijn shirt en veegde daarmee mijn gezicht schoon. Ik keek voor de verandering weer in de spiegel en mijn gezicht zag er al ietsje frisser uit. Vervolgens ging ik rechtop staan en liet een vrolijke gezichtsuitdrukking mijn gezicht sieren. Dit kon er mee door.
Ik liep ook weer terug en pakte alleen simpel mijn spulletjes klaar. Uit een tas haalde ik een beanie, trokmdie over mijn haden, sloot de tas om vervolgens geduldig te wachten tot we naar buiten mochten komen.

Gotta get, gotta get out of my head <3

[Mogen we het vliegtuig uit?]

Bowties were never Cooler

(Ja hoor (: )

I don't want you to die, I want you to suffer.

Liam Payne
Ik wachtte geduldig tot we het vliegtuig uit mochten. Ondertussen keek ik zelf even rond of we niets waren vergeten. Zo te zien niet. Toen we eenmaal echt stonden waar we moeeten staan trok ik mijn jas aan, slingerde mijn rugzak over mijn schouder en liep toen met de jongens het vliegtuig uit om onze bagage op te halen. Eerlijk gezegd had ik geen zin in drukte. Ik wilde gewoon mijn ouders, Phee en Marie-Anne weer zien en in mijn armen sluiten. We liepen door nog wat security checks en vonden toen onze bagage op de band. Ik tilde mijn koffer eraf en keek naar de andere jongens, maar om eerlijk te zijn wilde ik niet meer wachten. Ik trok de trolley achter me aan en liep naar de ontvangsthal. Toen ik eruit liep klonk er een oorverdovend gekrijg. Ik glimlachte kort en deelde een paar handtekeningen uit, maar toen ik mijn vriendin zag verexcuseerde ik me. Ik rende bijna naar haar toe en liet voor haar voeten mijn koffer vallen voor ik mijn armen om haar heen sloeg en haar een stukje van de grond tilde. "Ik heb je zo gemist." zei ik voor ik mijn lippen op die van haar drukte. Het maakte me op dit moment echt niet meer uit wie het zag. Ik had mijn verloofde sinds tijden in mijn armen, dus dit kon echt wel door de beugel.

Bowties were never Cooler

| Sorry voor het lange niet-reageren. Ik heb toetsweek deze week en volgende week. Sorry! :c |

Ophelia Annabelle Payne | Phee.
''Red je het écht wel?'' Eén van mijn betere vriendinnen, Casie, hield me haarscherp in de gaten toen ik vooruit stapte om een taxi aan te houden. De nep-brunette vond het zowel onverstandig als gestoord om mij, inclusief bollende buik, naar een overvol vliegveld te vervoeren.
''Ja, Case. En ik ben laat. Dus wees een goede vriendin en help me een taxi aan te houden.'' Ik schonk haar een glimlach over mijn schouder, maar zorgde er wel voor dat ik mijn hand opgestoken hield. Het duurde gelukkig niet lang voor er een typisch Engelse taxi voor ons stopte. De geschappelijke man bood zelfs aan mijn handtas vast te houden, maar Casie was koppig genoeg om deze zelf voor mij te dragen.
''Naar het vliegveld, alstublieft.'' Ik liet mezelf naast Casie op de achterbank zakken en probeerde de riem om mijn lichaam te krijgen. Een hilarisch uitziend iets, als je het mij vroeg.
''Hoe lang moet je nog?'' Casie was negentien, kapster en had een eigen appartement in het oude centrum van Londen. Zij was ook één van de eerste die de zwangerschap had kunnen raden en een steunpunt was geworden nadat Louis en Liam opnieuw op tour moesten.
Mijn vingers gleden automatisch over de bol die mijn buik vormde. ''Drie maanden,'' liet ik haar zacht weten. Beter nog, was, dat ik eerdrgister de uitslag van de echo had gekregen, met daarop het geslacht van het kleine baby'tje. Echter, niemand buiten mijzelf en mijn moeder wisten nog wat het zou worden.
Mijn ouders waren niet blij geweest met het nieuws, maar mijn moeder steunde me nu eenmaal altijd.
''Hier, we zijn er.'' Casie hielp me zo voorzichtig mogelijk uit de taxi, waarna de de chauffeur een royale tip leverde en me vervolgens mee naar binnen vergezelde.
''Gate 13, als ik me niet vergis.'' Peinzend gleden mijn ogen over alle mensen, al kwamen ze al snel weer uit bij Casie die als een soort klaar-over iedere persoon die te dicht bij ons kwam begon weg te duwen.
Zachtjes grinnikend stond ik dan ook toe hoe ze me naar de juiste gate loosde. Soms was Casie ook net mijn persoonlijke bodyguard.
''Namen?'' De échte bodyguard bekeek ons sceptisch, al leek hij meer oog te hebben voor mijn buik.
''Pardon, hé. Je wilt de toekomstige baby van Louis Tomlinson toch niet laten wachten?'' De uitdrukking van de man ging van ongelovig, naar geschrokken en toen weer terug naar neutraal. Typisch Casie.
''Eh, nee. Komt u verder.'' Casie wierp de man een poezelige glimlach toe voor ze haar arm door de mijne stak en me op die manier mee naar de wachtenden hielp. Ik merkte al wel weer dat ik aardig bezig was gewest vandaag: ik voelde me nu al langzaam moe worden.
Toen we goed en wel stonden, kon ik nog net het oorvedovende gegil horen van mijn familie en vrienden. Ik kon niet anders dan glimlachen, toen ik Liam als eerste uit het vliegtuig zag stappen en linea recta op Marie af zag stormen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Marie-Anne Jailene Malik

Ik zuchtte diep en bleef naar de uitgang kijken. Dit duurde te lang voor mijn doen, maar dat was grotendeels omdat ik geen geduld had. Ik wist ook nog niet wat ik vanavond zou doen, sinds Liam naar huis ging en ik niet wist of ik mee zou kunnen en Zayn.. Ach ja. Ik zou later wel kijken wat ik ging doen. Een hoog gegil van de fans liet mij binnenmonds vloeken en blikte naar de uitgang. Liam kwam op me af rennen en dropte zijn koffers bij mijn voeten. Hij sloeg zijn armen om me heen en tilde me een stukje van de grond af. "Ik heb je ook gemist." Mompelde ik zacht en voelde zijn lippen op de mijne. Dit gevoel had ik gemist. Zijn lippen op die van mij. Ik kuste hem zachtjes terug en het gegil werd luider. Mijn armen liet ik in zijn nek hangen en grijnsde breed. "Ik weet nog steeds niet wat ik vanavond ga doen." Mompelde ik tegen zijn lippen aan en drukte mijn lippen weer opnieuw op de zijne. Eindelijk, na al die maanden.

I don't want you to die, I want you to suffer.