|| survival of the fittest || Speeltopic || 1 - Speeltopics

Cover met dank aan Aragog

WASHINGTON 23 September 2020.
De wereld bevolking word te groot hebben de onderzoekers verkondigd, de brandstof en voedselbronnen raken uitgeput en met het drinkbare water staat het ook niet best. Amerika heeft besloten om de wereld bevolking met 1/3e uit te gaan roeien en doet dit op een agressieve manier. Hun troepen volgen hen tot over de hele wereld en stortte zich op de dicht bevolkte landen.
De lichamen van de afgeslachte mensen worden gebruikt om een fossiele brandstof en voedingsbodems voor de boeren van te maken.
Massa moord is aan de orde van de dag en niemand lijkt veilig te zijn tenzij je genoeg geld en aanzien hebt. De normale burger word uit hun huizen gesleept en in koele bloede vermoord, slecht een groepje mensen weet te ontsnappen en beginnen aan hun trek door europa. Ze hopen veiligheid te vinden, maar de weg is lang en zwaar. Verschillende landen hebben zich bij Amerika gevoegd wat hun weg alleen maar moeilijker maakt.

gebaseert op dit artikel

Rollen:

Mannen:
- Nanook Quayle - Cas - Pagina 1,1
- Douglas Martell - Dooddoenervo - Pagina 1,4
- Myka Franco Boyd. - Osaki - Pagina 1,3
- Misha Adams - Tonto - Pagina 1,6
- Ash DeMunn - Bequeath - Pagina 1,6
- Jack holtzheimer Guinness - Pagina 1,7

Vrouwen:
- Christine winter [beroeps millitair] - Guinness - Pagina 1,1
- Aerin Nara Yi - Olicity - Pagina 1,5
- Valerie Savarin (Val) - Chekhov - Pagina 1,3
- Luna Georgia Blake - VladiFerr - Pagina 1,5
- Elise Bree - sandordinja - Pagina 1,4
- Aurea Montericica - LadyJilly - Pagina 1,6




Praattopic: Nr. 1-Nr. 2
Rollentopic: Nr.1
Speeltopic: Nr. 1




Het begin van de RPG:
Het begin van de RPG zal zijn in het schwarzwald in Duitsland. Omdat dit woud behoorlijk dicht bebost is, is de overlevings kans veel groter. Natuurlijk kunnen ze vanaf dit punt verder trekken.

[ bericht aangepast op 8 dec 2013 - 22:36 ]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Misha Adams

""Blijf staan" hoor ik achter me. "Liever niet" roep ik terug zonder echt om te kijken. Maar op de een of andere manier draai ik me toch om en zie dat ze een wapen op me gericht heeft. Ik haal mijn wenkbrauwen op en grinnik. "Het is niet slim om dat zomaar rond te zwaaien" zeg ik geamuseerd. "Je hebt mazzel dat ik je zag en niet iemand anders. Trouwens, iedereen had je kunnen zien. Ik hielp je alleen maar, je moet je echt beter verstoppen, als je dat al wilt doen" zeg ik droog. "Er zijn dus toch overlevende die slim genoeg zijn om het woud in te schieten" Het meisje, dat inmiddels op haar achterwerk zit, en nu haar benen iets uit elkaar zet. "Wie ben je? Kom je van een kamp of ben je ook een eenling?" vraagt het meisje.
Ik kijk het meisje even onderzoekend aan. "Ik heb al meerdere gezien. Ik denk dat er wat meer slim genoeg zijn" antwoord ik kalm. "Ik ben een amerikaan op vakantie, op het verkeerde ogenblik zo te merken. Ik zag dat het Amerikaanse leger het was, Ik schaam me dood" Mijn stem blijft kalm, want ik voel me ook kalm. Ik heb niks gedaan. "Ik ben hier alleen, alleen in het bos gekomen. Ik heb wel meerdere mensen gezien, maar ik bemoei me liever niet met hen. Laat me je een tip geven. Bomen zijn goede schuilplaatsen"
Ik stop mijn mes weg. "Ik ben Misha, aangenaam, Zittend ben je trouwens ook een makkelijk doelwit" Ik weet niet waarom, maar ik pak mijn mes toch maar weer. Op de een of andere manier, als jager, voel ik me toch wat beter. "Ik weet niet of het slim is om met andere mensen mee te gaan. Het kan je afzwakken. Andere kan het sterker maken. Ik ben niet echt een groeps mens denk ik"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Ash DeMunn
Bladeren vlogen langs mijn oren zodra de wind op stak. Het bos was stil, bijna te stil. Maar zo was het al dagen. Langzaam knielde ik neer bij een omgevallen boom en tuurde tussen de dikke takken door. Het was lastig om te bepalen wanneer het veilig genoeg was om verder te trekken. Elk moment van de dag konden ze aanvallen. Het was niet makkelijk maar ik sloeg me er wel door heen. Het was niet de eerste keer in mijn leven dat het me moeilijk werd gemaakt. Het was simpelweg uitzoeken hoe ik me hier ditmaal door heen zou gaan slaan.
Nadat ik het gebied op elk punt had gecontroleerd maakte ik een omkeer naar mijn spullen. De grote rugzak die ik al weken met me mee sleepte stond geparkeerd tegen een enorme eik. Het was de afgelopen dagen mijn beschutting geweest. Je zou kunnen zeggen dat ik niet bepaald veel slaap had verkregen. Zo open en bloot was er altijd een kans dat er wat misging en dat was iets wat ik wou voorkomen.
Ik hees het gevaarte over mijn schouder en kwam overeind. Het was nu een kwestie van een veilige schuilplek zoeken om de nacht door te komen. Mijn blik was constant gericht op mijn omgeving, mijn oren waren gespitst. Ik kon het nauwelijks geloven, alle gekke gebeurtenissen. Wie kwam ooit op het idiote idee om de mensheid uit te roeien? We zouden elkaar juist moeten helpen is het niet?
De vermoeidheid begon zijn parten te spelen. De wallen onder mijn ogen moesten inmiddels wel zo groot zijn als halve mandarijnen – zo was het voor mijn gevoel in elk geval.
Doordat ik me niet meer zo energiek voelde als ik had gedaan een paar dagen geleden was ik bang dat ik mijn hoofd er niet meer goed bij had.
Terwijl ik over het bladerdek wandelde, viel het me op dat het weer anders was dan het de afgelopen dagen was geweest. Het was niet per definitie negatief. Het gaf me op de een of andere manier een goed gevoel.
Een ruisend geluid door de bladeren trok mijn aandacht. Mijn hand lag al op het wapen wat altijd binnen mijn handbereik was . Maar zodra ik merkte dat het een eekhoorn was, schudde ik mijn hoofd. Ik werd paranoia als ik zo door ging.
‘Hoofd erbij houden,’ bromde ik tegen mezelf. Zodra ik een pad gevonden leek te hebben, was ik enigszins opgelucht. Ik versnelde mijn pas iets, tot mijn broekspijp bleef haken achter een stuk ijzerdraad. Ik verloor mijn evenwicht en viel. Een kort, klagend geluid ontglipte aan mijn lippen. Terwijl ik door de bladeren rolde, vervloekte ik mezelf zachtjes.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Dale Mick Michelson "Mickey"

Mompelend in mijzelf loop ik door het woud heen. Ik heb geen zin meer, ik begin op te raken. Ik besef me net pas dat ik al dagen niet meer gegeten heb. Ik denk al ruim een week niet. En die bult op mijn kop maakt het ook niet heel veel beter. Ik zucht een keer en duw een paar takken opzij.
“In het bos staat een huis. Hertje gluurde door de ruit, daar kwam een haasje aangerend. Klopte op de deur,” Ik pak met een snelle beweging hrt pistool uit mijn binnenzak vandaan. De stem klonk zacht, maar roch zo dichtbij. Ik ging lager bij de grond en verschool me achter de bomen. Telkens kom ik dichter en op gegeven moment zie ik iemand lopen. Hij lijkt me niet veel ouder dan mij.
“Hertje, hertje help mij toch. Straks schiet mij de jager nog,” Ik rol evenmet mijn ogen. Hoe oud is die gozer nou? En dan zo een kinderliedje zingen. Ik was misschien niet echt in mijn goede mood, het komt door deze depressieve plek. Ik word er gewoon chagrijnig van!
"Haasje, haasje kom maar hier. En geef mij je pootje.” zingt hij zacht en terwijl hij bij een huisje, oke die heb ik dus gemist want ik zie het nu pas, naar binnen kijkt. Op de tippen van mijn tenen loop ik naar de gozer toe en laad ik met een klik mijn pistool.
"Draai je om," zeg ik dan met een dreigende stem. Hoewel ik niet zou schieten, tenzij de gozer van de Amerikanen is.
"Wat moet je hier," het moet een vraag zijn maar het komt er als een bevel uit. Ik haal een keer diep adem en snuif een keer. Ik wacht af tot de gozer zich om zal draaien. Als hij het nirt van plan is te doen dan push ik hem wel even.
(I tried something. Hope it is okay)

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Elise Bree

'Zeg, wat doe jij hier?' Met een ruk draaide ik me om, mijn messen schoten uit hun hulzen en zwaaiden in de richting van de stem. Ik raakte het meisje dat voor me stond op een haar niet, al begon ik me gelijk af te vragen of dat een goed tegen was. 'Wat moet je.' Bromde ik bot, zonder antwoord te geven op haar gestelde vraag. Haar lichaamshouding stond op haar hoede, net als de mijne overigens. In haar handen had ze twee messen die ze stevig vasthield. Ik baalde, was mijn controle kwijt bij het eerste persoon dat ik zag in dit 'verlaten' bos. Zo gauw wist ik immers ook niet wat ik moest doen. Normaal was ik voorbereid op deze situaties, maar deze keer niet, misschien lag het aan het feit dat ik al dagen in het bos liep, zonder ook maar enig teken van een levend mens om me heen, maar ik wist echter ook van mezelf dat ik teveel vasthield aan mijn voorgevoelens. Ik hield mijn messen op haar gericht en scande haar kleding naar enige militaire kenmerken. Geen helm, uniform of enig teken van militaire afkomst, maar, moest ik daar wel zo snel van uitgaan? Ik zocht naar betere details voor mijn conclusie, maar besloot uiteindelijk genoegen te nemen met wat ik op het eerste gezicht ook had gedacht: Ze was geen militair. Ik liet mijn messen langzaam zakken en stopte ze vervolgens terug in hun hulzen, als teken van vrede. Ik wist niet of ze dit ook zo op zou vatten, of nu heftig op me in zou gaan meppen, nu ze immer de kans had, maar mijn gevoel zij dat dit het beste was. Ik stelde me wat minder vijandelijk op, wat gemakkelijker en keek naar haar gezicht terwijl ik diep inademde. 'Ik vlucht voor het enige wat nog waarde voor mij heeft; Mijn leven.' Gaf ik als antwoord op haar vraag, terwijl ik rustig uitademde. Ik wist niet of dit wat ik nu aan het doen was me in de toekomst zou gaan bezuren, maar ik naderde het deel van het bos dat ik niet kende, en om daar met z'n tweeën door heen te ploegen, leek me beter dan alleen. 'Wat doe jij hier, wie ben je?' vroeg ik haar en zette mijn emotieloze blik op.

[ bericht aangepast op 5 nov 2013 - 21:45 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Christine winter

"Liever niet" riep hij terug naar mij zonder echt naar mij om te kijken. Maar even later draaide hij zich toch naar mij, hij trok zijn wenkbrauwen op hij het zien van het forse wapen in mijn handen. "Het is niet slim om dat zomaar rond te zwaaien" zijn stem klonk geamuseert en ik voelde dat mijn bloed al begon te koken. "Je hebt mazzel dat ik je zag en niet iemand anders. Trouwens, iedereen had je kunnen zien. Ik hielp je alleen maar, je moet je echt beter verstoppen, als je dat al wilt doen" zegt hij met een nogal droge toon die ik opvat als een bijdehante toon. Ergens had hij wel gelijk, maar de vermoeidheid had ook effect op haar en als het een beetje tegen zat ook op haar humeur.
Ik rolde met mijn ogen terwijl ik mijn wapen liet zakken, overkomen als een schietgrage was nou niet echt slim. Voordat hij nog iets kon zeggen stelde ik mijn vragen. Ik hoopte maar dat ik niet te wanhopig klonk, ik was erg toe aan een gewone communicatie.
Hij kijkt me onderzoekend aan, wat mij eigenlijk heel ongemakkelijk maakt. "Ik heb al meerdere gezien. Ik denk dat er wat meer slim genoeg zijn" antwoord ik kalm. "Ik ben een amerikaan op vakantie, op het verkeerde ogenblik zo te merken. Ik zag dat het Amerikaanse leger het was, Ik schaam me dood" zei hij kalm.
Ik snoof lichtjes, "Rusland heeft zich er ook in gemengt, hoewel dat land zich vooral actief is in andere landen" vertel ik hem. Ergens voel ik een sympatie voor hem, het zal niet gemakkelijk zijn om een Amerikaan te zijn, evenmin om een millitair te zijn weet ik uit ervaring.
"Ik ben hier alleen, alleen in het bos gekomen. Ik heb wel meerdere mensen gezien, maar ik bemoei me liever niet met hen. Laat me je een tip geven. Bomen zijn goede schuilplaatsen" gaat hij verder op zijn kalme toon.
Ik had het gehad, ik merkte dat mijn spieren zich aanspande van boosheid. "Hey luister betweter... ik loop al drie dagen nonstop zonder slaap, ik draag een rugzak van twintig kilo en wapen van zeven en een halve kilo, probeer jij eens soepel in een boom te komen. Je zegt prachtig dat je, je niet bemoeit met mensen maar die bijdehante toon past daar niet goed bij" snauw ik op gedempte toon.
Hij stopte zijn mes weg die ik nauwlettend in de gaten had gehouden, "Ik ben Misha, aangenaam, Zittend ben je trouwens ook een makkelijk doelwit".
Als ik rook uit mijn oren had kunnen krijgen had dat waarschijnlijk nu gebeurd. "Christine Winter, sergeant landmacht" grom ik nors zijn laatste tip negerend. Hij pakte zijn mes weer en mijn greep rond mijn wapen verstrakt en kijk hem waarschuwend aan.
"Ik weet niet of het slim is om met andere mensen mee te gaan. Het kan je afzwakken. Andere kan het sterker maken. Ik ben niet echt een groeps mens denk ik". Ik kijk hem een tijdje stil aan. "Getrainde overlevende zijn vaak beter alleen af... maar ik geef mijn leven graag om andere mensen te kunnen beschermen. Egoisme kennen we al genoeg in deze wereld" brom ik met een misschien iets hooghartige ondertoon. "Daarbij kan ik een tweede persoon goed gebruiken... ik slaap niet in vijandelijke omgeving zonder compagnon".

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Aerin Nara Yi
Op een stevig tempo loop ik verder het woud in, dieper het woud in. Na die "gezellige" ontmoeting met die Amerikaanse militair van gister ben ik het liefst zo snel mogelijk bij de rand van het woud vandaan. Het voorval vond gisterochtend plaats. Ik was, voordat ik het woud in trok, een klein dorpje vlakbij het woud ingegaan. Ik had hoog nodig meer eten nodig en ook eigenlijk wat warmere kleding. Just my luck dat de militairen het dorp al bezocht hadden en er geen hond meer te vinden was. Ze hadden de supermarkt ook deels geplunderd, maar er was nog genoeg over waar ik een paar dagen van kan leven. Tevens was ik een paar huizen in geglipt, op zoek naar een warm vast, aangezien er in de mijne een gat zat. In het vierde huis waar ik in glipte vond ik een zwart vest, net ietsjes te groot voor mij, maar wel warm en dat is het belangrijkste. Naast eten en het vest heb ik nog wat kleine dingetjes meegenomen, zoals een pakje lucifers, wat hoog nodig was aangezien mijne bijna leeg was. De bewoners zijn toch al dood, dus ze hebben er niks aan, dan kan ik er net zo goed gebruik van maken. Ik had besloten de nacht ook nog in het dorp te blijven en de volgende ochtend vroeg naar het woud te trekken. Alleen ging mijn plan dus niet zo vlekkeloos als ik gehoopt had, aangezien ik een militair aan de rand van het bos trof. Hij stond gelukkig met zijn rug naar mij toe, dus ik had de kans hem uit te schakelen voordat hij dat met mij kon doen. Ergens voel ik er me schuldig over, aangezien hij slechts doet wat hem opdragen is, maar als ik moet kiezen tussen mijn leven en het zijne, dan kies ik voor die van mij. Zijn pistool heb ik mijn rugzak gestopt, uit zijn geweer heb ik de magazijnen gehaald, in mijn eigen tas gestopt en vervolgens het geweer in de bosjes gegooid. Dat ding is veel te irritant om mee te slepen en ik schiet eerder mijn eigen hoofd er mee af, dan die van iemand anders.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik achter mij ineens een geluid hoor. Met een ruk draai ik me om, klaar om weg te duiken voor het geval het een militair is, maar het is geen militair. Het is een niet al te lange jongeman. Hij ziet er niet heel sterk uit, maar ik weet van mezelf wel dat ik mensen niet moet onderschatten. Ik kijk hem geïrriteerd aan en wil net vragen waarom hij mij achtervolgt, als vlakbij ons stemmen klinken, Amerikaans klinkende stemmen. Ik aarzel geen seconde en werp me zelf met een snoekduik op de jongeman, waardoor we beide achter een stel bosjes terecht komen. Mijn vinger leg ik op zijn lippen, ten teken dat hij stil moet zijn, waarna ik hem gebaar te luisteren, voordat hij nog denkt dat ik hem uit het niks aanval.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nanook Quayle

Het is een meisje, wat ik al verwacht had door de lichte tred die te zien is. Ze is nog redelijk groot, heeft donkere lokken en draagt donkere kleren. Als ze opschrikt en mij betrapt met mijn schuldige blik zie ik dat ze ietwat verschrikt kijkt, waarna het overgaat in verbazing. Ik krijg een geïrriteerde blik van haar bruine ogen waar ik aan kan zien dat ze Aziatisch is, net als haar licht getinte huidkleur. Ik kijk ietwat verontschuldigend terug, omdat ik haar niet wil laten schrikken. Net op dat moment neemt het meisje en duik naar me toe, iets wat ik totaal niet had verwacht en waardoor ik niet reageer. Ik kan voelen hoe sterk ze is als ze ons achter de bosjes laat belanden en op me valt.
Haar spieren voel ik tegen mijn lichaam aan, ze voelen hard en getraind. Haar slanke vinger legt ze op mijn volle lippen neer waardoor ik mijn al luister, maar ze gebaard het ook nog eens naar mij. Dan hoor ik het, de stemmen die zij al eerder hoorde. Het klinkt duidelijk Amerikaans, vooral het accent. Texaans zelfs, gok ik. We blijven zo liggen en ik hoor de voetstappen dichterbij komen en hoe de stemmen luider worden. Ik houd mijn adem rustig en geluidloos terwijl mijn spieren ook verstrakken van het nerveuze gevoel. Ik heb ze al zo vaak gemeden. Maar de voetstappen lopen ons argeloos voorbij, ze letten niet eens op. Even later hoor ik in de verte ook een vrouwenstem die lacht en de hoogte in gaat van plezier en ik trek mijn wenkbrauwen op, hoewel ik nog altijd blijf liggen voor de zekerheid. De stem heeft een duidelijk accent als ze Amerikaans spreekt, volgens mij een Duitse. Ik weet wel wat het is, hoe ze zich heeft kunnen redden van de dood.
Uiteindelijk sterft alles weg en kunnen we weer opstaan. De uiteindelijk van mijn lippen krullen zich iets omhoog in een glimlachje. "Ook leuk om met jou kennis te maken," doel ik op de intieme val en alsof er verder helemaal niks aan de hand is, ons leven niet bedreigt werd door de militairen. "Ik ben Nanook, trouwens. Maar iedereen noemt me Nan." Ik steek mijn hand uit, die best wel groot lijkt tegen mijn slanke pols. Mijn nagels zijn een beetje vuil geworden van in het bos verblijven, nu ik geen poging heb gedaan om ook maar iets schoon te maken. Ik hoop maar dat ze het niet erg vind, maar ze lijkt me eigenlijk geen vrouw die achteruit deinst van een beetje viezigheid.
"Bedankt, trouwens. Ik lette niet goed op denk ik." mompel ik daarna verontschuldigend dat ik ze zelf niet had gehoord. Voor mij is dat raar, normaal herken ik elk geluid die niet thuis hoort in de natuur. Maar ik was waarschijnlijk zo bezig met het meisje die voor me liep, haar in de gaten te houden en natuurlijk met het feit dat ik mezelf had verraden door niet op te letten waar ik liep. Mijn concentratiespant is ook gewoon niet erg groot, dat weet ik zelf ook wel. Bewust geef ik dat de schuld. Ik hou er niet van om anderen de schuld te geven.

---

Your make-up is terrible

[Oei ik heb een beetje in te halen, als ik op school studie heb kan ik vroeger posten maar anders vrijdag en de rest van het weekend.]

Douglas Martell

Ik loop door een donker bos, op mijn gemak alsof ik thuis ben. Alhoewel dat dat de laatste jaren min of meer wel klopt. Ik ga terug naar de ochtend. Wat een rotochtend! Ik kwam een stel militairen tegen die me van kant probeerden te maken. Ik kon ontsnappen en iemand in zijn nek raken maar toch ben ik voorzichtig, want mijn kogels zijn bijna op dus moet ik nieuwe stelen, meschien dat ik de die militairen daar zelf nog voor zoeken. Maar toch kom ik ze voorlopig liever niet tegen. Daarvoor is het te vroeg, binnenkort zullen ze wel een bezoekje van mij krijgen. Ik lach in mezelf. Ja. Als je van mij een bezoekje krijgt weet je dat je in de problemen zit. De politie krijgt me niet te pakken en ik heb al tientallen doden op mijn naam. Mijn naam, Douglas Martell gevreesd in heel Nederland, België en Duitsland in alle landen ben ik ongrijpbaar. Ze noemen me dan ook de wolf, een naam die wel bij mij past eigenlijk. Ik ga naar links en dan hoor ik iets. Ik pak mijn geweer en richt. Ik hoor gefluister:
'Dat die gast Jhon gedood heeft!' zegt de één.
'Ja, het is een professional.' antwoord de ander.
Ze spreken in het Engels. Ik doe de laser van mijn geweer aan en richt op het hoofd van de linkse. Ik haal mijn gemak de trekker over en maak een einde aan het leven van die soldaat. Zijn verwarde vriend kijkt om zich heen en valt ook neer. Ik loop naar ze toe en zoek in hun zakken. Net wat ik zoek! Ze hebben allebij kogels bij. Ik pak de kogels en loop weg zonder naar mijn slachtoffers te kijken. Door al mijn ervaring is moorden hetzelfde als eten voor mij en ik heb dan ook geen enkele wroeging.

---

Queer zijn is gewoon alles

Myka Franco Boyd.
Op het moment dat ik begon met het nummer zingen, hoorde ik wat takken kraken. Er was iemand, dat was zeker.
      Toen ik de Aziatische vechtkunsten leerde, heb ik geleerd om altijd op je hoede te zijn en te luisteren naar je omgeving rondom je. Sindsdien heb ik dit altijd gedaan. Eerst deed ik het ook wel, maar dat was uit angst, want men was het niet eens met mijn seksualiteit. Dat ik panseksueel was, was niets vies.
Rustig probeerde ik verder te kijken in het huis en te doen alsof ik degene niet doorhad, zodat ik degene kon verrassen zo meteen. En dan wilde ik mij niet meteen labelen als een of andere ninja kid, maar ik was zeer zeker wel een professional.
      Er stonden meubels, er lagen dekens en vies afwas, maar er was geen enkel teken dat iemand wel thuis was of überhaupt wel woonde. Dit kon ik opmerken uit de enorme stoflaag die zich had gevestigd op het randje van het raamkozijn en de meubels. Oude en nieuwe spinnenwebben, met spin en al, zaten in hoeken en het rook er muffig oud.
Ik was blij met dat ik nu eindelijk een slaapplek had gevonden en ik had mijn handen blij in de lucht gestoken om een dansje te gaan doen, maar de indringer zat er nog, dus ik besloot mijn handen naar beneden te doen en met mijn hand ongezien te reiken naar mijn nunchaku – net op het moment dat ik de stem van de 'indringer' hoorde. Ja, ik mocht zo denken, want hij had binnengedrongen in mijn zone. Zo snel liet ik niet iemand dichtbij mij komen.
Waarschijnlijk had ik toch mijn mond geopend op plekken waarvan het niet zo handig was en waren er echt mensen op af gekomen..
      Er klonk een klik van een pistool. 'Draai je om,' had hij met een dreigende stem gezegd, maar ik had geen aanstalten gemaakt om dit te doen.
'Wat moet je hier,' had hij op een bevelende toon gevraagd.
Voor een seconde, dat zolang leek, bleef ik rustig en kalm staan wachten – ik gaf geen antwoord, terwijl ik toch eigenlijk ervan hield om te praten. Ik sloot voor een seconde mijn ogen en hoorde duidelijk de ademhaling van de persoon met de pistool. Mijn hand had zich om de nunchaku gegrepen, waarna ik die snel tevoorschijn trok en de pistool met een snelle beweging uit zijn hand sloeg. Zonder te aarzelen, draaide ik mij om en greep zijn arm, waaruit zojuist zijn pistool geslagen werd, en draaide die op zijn rug, waarna ik hem vervolgens tegen de ramen van het huis drukte. Zijn benen trapte ik uit elkaar en ik deed mijn nunchaku gauw in mijn jacket terug, met een van mijn sais terug in mijn hand – die ik dreigend naast zijn nek plaatste.
“Een feestje houden voor al mijn vrienden, maar ik haal de gestoorde er tussenuit.” Antwoordde ik hem op zijn vraag, waarna ik vervolgens mijn hoofd wat meer naar die van hem bracht. “Ben jij een vriend of een gestoorde?” Vroeg ik hem met een grijns.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Dale Mick Michelson "Mickey"

Ik vraag me eigenlijk wel af waarom de gozer niet beweegt, ik bedoel, ik zei duidelijk dat hij dit moest doen. Ineens vliegt mijn pistool, letterlijk, weg. Ik kijk hem met een vragende blik na waarna ik mijn arm word omgedraait en ik tegen de ramen van het huisje gedrukt word. Ik maak een grommend geluid.
Oke, hij heeft me. Ik zag dit helemaal niet aankomen. Had ik wel moeten doen, maar goed. Ligt aan het woud, vind ik. De gozer trapt mijn benen uit elkaar, waardoor ik nu met gespreiden benen sta. Ik houd mijn kin omhoog wanneer er ineens een sais tegenaan gedrukt wordt. Ik slik een keer. Niet dat ik bang ben, het is gewoon de schrik die mij overkomt.
“Een feestje houden voor al mijn vrienden, maar ik haal de gestoorde er tussenuit,” antwoordt de gozer op mijn vraag. Ik kijk via mijn ooghoeken naar het gezicht van hem, die dichterbij komt.
“Ben jij een vriend of een gestoorde?” vraagt hij met een grijns. Er komt een schamper lachje uit mijn mond en ik probeer mjn arm in een wat 'comfortabele' houding te brengen. Dit gaat alleen erg moeilijk aangezien hij verdraaid, en op mijn rug zit. Ik haat het als ik in deze situaties zit. Ik ben ook helemaal vergeten hoe ik hier uit kan ontsnappen, en dat voor een ex-politie. Ik voel me echt stom op dit moment.
"Grappig dat ik net hetzelfde aan jou wilde vragen," mompel ik dan. Het is eerder bluf, want het is natuurlijk onmogelijk dat ik hetzelfde wilde vragen. Ik beweeg mijn benen iets en draait wat met mijn vrije schouder.
"Zolang jij geen Amerikaan bent, ben ik je vriend," zeg ik dan en besef me ineens hoe ik hieruit kan ontsnappen. Ik geef een hoek naar achter, met mijn vuis, zodat ik de hand van de gozer, waar de sais in zit, opzij duw. Dan haak ik mijn arm er omheen en pak zijn pols vast. Oke, nee, geen slimme actie. Wat nu... Ik kan door trekken aan zijn arm, om hem te breken, maar om dat nu te doen is wel onhandig. Misschien kan bij nog van pas komen.
"We laten los op drie, oke?" vraag ik dan en wacht eerst zijn antwoord af.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Misha Adams

"Hey luister betweter... ik loop al drie dagen nonstop zonder slaap, ik draag een rugzak van twintig kilo en wapen van zeven en een halve kilo, probeer jij eens soepel in een boom te komen. Je zegt prachtig dat je, je niet bemoeit met mensen maar die bijdehante toon past daar niet goed bij" snauwt het meisje op gedempte toon. Ik kijk het meisje geamuseerd aan, en moet moeite doen om niet te lachen. "betweter?" vraag ik Geamuseerd . "Christine Winter, sergeant landmacht" Christine kijkt me een tijdje stil aan. "Getrainde overlevende zijn vaak beter alleen af... maar ik geef mijn leven graag om andere mensen te kunnen beschermen. Egoisme kennen we al genoeg in deze wereld.Daarbij kan ik een tweede persoon goed gebruiken... ik slaap niet in vijandelijke omgeving zonder compagnon". Christine klinkt wat hooghartig.
"Sergeant landmacht?" vraag ik geamuseerd. "Dan had je wat ik je verteld had moeten weten, en dan had je ook, net zoals ik aangezien ik een evenwedige zware tas heb, ook in de boom kunnen komen" zeg ik geamuseerd. "No disrespect overigens. Al klinkt dat wel zo, daarvoor mijn excuses. Ondanks dat ik me niet graag met mensen bemoei, laat ik ze liever niet als prooi achter" zeg ik.
"Ik ben het daar met je eens, Ik ben geen getrainde overlevende. Maar ik houd gewoon niet zo van mensen" beken ik. "Ik denk dat het beter is als je even gaat slapen, Je gaat het niet veel langer overleven als je dat niet doet" Ik loop naar haar toe en zet mijn tas neer. "Kun je in een boom slapen? Misschien is dat veiliger. Ik kan je er wel even in helpen, desnoods je tas aangeven of oppassen. Wat je zelf wilt. Hoe dan ook blijf ik sowieso wel even bij je zodat je kunt rusten." Ik glimlach vriendelijk. "Tenzij je bezwaren hebt?"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[mt]

---

"Rebellion's are build on hope"

Christine winter

"betweter?" vraagt hij. Zijn luchtig en geamuseerde uitdrukking irriteert mij, ik ga verder met mijn snauwende toon. Ik kan het niet helpen, ik was moe en kon de bijdehante toon van de man gewoon niet meer hebben.
"Sergeant landmacht?" vraagt hij geamuseerd. "Dan had je wat ik je verteld had moeten weten, en dan had je ook, net zoals ik aangezien ik een evenwedige zware tas heb, ook in de boom kunnen komen" zegt hij geamuseerd.
"Pas op met je toon, mijn tolerantie is allang niet meer wat het geweest is" grom ik duidelijk een explosie onderdrukkend. "Jouw lichaam is gemaakt meer kilo's te kunnen dragen. Helaas ben ik veroordeeld tot een vrouwen lichaam". Het altijd al iets waar ik tegenaan liep. Ik was voor een vrouw bizar sterk maar kon niet tippen aan de spieren van een man, mijn geslepen tong en mijn uithoudingsvermogen hadden mijn rang bezegeld anders had ik het nooit gehaald.
"No disrespect overigens. Al klinkt dat wel zo, daarvoor mijn excuses. Ondanks dat ik me niet graag met mensen bemoei, laat ik ze liever niet als prooi achter" zegt hij vervolgens.
Hoewel ik hem het liefst als nog een uitbrander had gegeven besluit ik zijn excuses te accepteren. Ik had gewoon niet genoeg energie om te ontploffen of boos te blijven. Buiten dat ben ik gewoon veel kwetsbaarder dan ik wilde, mijn lichaam had kilometers terug al uitputtingsverschijnselen laten zien en ik wist uit ervaring dat ik zuinig moest doen met mijn energie.
"Ik ben het daar met je eens, Ik ben geen getrainde overlevende. Maar ik houd gewoon niet zo van mensen" bekende hij. "Ik denk dat het beter is als je even gaat slapen, Je gaat het niet veel langer overleven als je dat niet doet" Hij loopt naar mij toe en zet mijn tas neer. Ik staar hem wat bevroren aan, het ene moment kon ik deze man wel schieten. Het volgende moment kon ik hem wel omhelzen, ik was hard toe aan de slaap. Anderzijds, kon ik hem wel vertrouwen?
"Kun je in een boom slapen? Misschien is dat veiliger. Ik kan je er wel even in helpen, desnoods je tas aangeven of oppassen. Wat je zelf wilt. Hoe dan ook blijf ik sowieso wel even bij je zodat je kunt rusten." glimlacht hij vriendelijk. "Tenzij je bezwaren hebt?".
Ik keek naar boven, naar de takken van een boom. "De laaste keer dat ik, dat probeerde heb ik zes weken met gips gelopen" ik glimlach vaagjes bij de herinnering. "Je kunt ook beter op de grond slapen, je kunt makkelijker vluchten. Ik een boom zit je vast" zeg ik hardop denkend. Ik was er nog steeds niet uit of ik hem wel kon vertrouwen, iets wat peilend kijk ik de man aan. "Ik..." begon ik nog steeds in tweestrijd, maar ik wist dat als ik dit niet aangreep ik sowieso niet ver meer zou komen.
"Graag..." geef ik uiteindelijk toe.

[ bericht aangepast op 7 nov 2013 - 20:01 ]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Valerie -Val- Savarin

Een kort, onnatuurlijk geluid trok mijn aandacht. Gespannen spitste ik mijn oren. Iets of iemand rolde door het bladerdek. Met een ruk sprong ik recht en trok mijn wapen uit mijn broeksband. Zo zacht als ik kon, sloop ik tussen de bomen door. Dit kon je toch niet meer voor mogelijk houden? Bloody Americans. Wie sluipt er nu helemaal het bos in om een aantal enkelingen te vinden. Idioten. Zijn er niet nog genoeg mensen om uit te roeien? Focus Valerie, focus. Van tussen de struiken door bespiedde ik mijn potentieel slachtoffer. Het was een lange man met brede schouders. Hij moest minstens 1.90 zijn. Ik vloekte. In een één op één gevecht zou ik sowieso het onderspit delven. Stilletjes sloop ik nog iets dichterbij, dicht genoeg om te zien dat hij zwarte haren had die lichtjes krulden in zijn nek en dat hij gewone kleren droeg. Soldaat in burger of een vluchteling? Ik woog de mogelijkheden af in mijn hoofd. Een soldaat leek me onwaarschijnlijk, hij was alleen en leek op het eerste zicht geen wapen bij zich te dragen. Maar een vluchteling? Hoe groot was de kans dat ik een andere vluchteling zou tegen komen in dit woud? Nu ja, hoe groot is de kans dat ik hier een levend iemand tegenkwam? Net op dat moment trok de man zelf opnieuw mijn aandacht. Zonder er verder nog bij na te denken, kwam ik van tussen de struiken vandaan en sprong met een harde klap op zijn rug. Mijn knie kwam hard in aanraking met de grond naast zijn torso terwijl mijn linkerhand hard tegen zijn schouderblad aan knalde. Zo snel als ik kon drukte ik de loop van mijn geweer tegen zijn hoofd aan. "Wie ben jij?" Het kwam er net iets gemener en dreigender uit dan ik van plan was.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Aurea Montericica
Ik had haar nog net naar haar identiteit gevraagd toen ik iets langs me hoorde, en voelde, suizen. Ik dwong mezelf om niet verschrikt te bewegen en was later blij dat ik dat gedaan had. Twee grote messen boorden zich naast mij de boom in. Als ik bewogen had, was ik nu aan diezelfde boom gespietst geweest. Ik slikte even en greep mijn messen nog steviger vast.
‘Wat moet je?’ hoorde ik haar brommen. Ik stak mijn neus in de lucht en keek haar verwaand aan. Ik had als eerste de vraag gesteld en zou ook als eerste antwoord krijgen. En dat gebeurde ook, maar eerst deed ze iets dat me verbaasde; ze borg haar messen op. Ik zag dat ze verwachtte dat ik dat ook zou doen. Helaas voor haar besloot ik dat ik het helemaal niet vertrouwde, ik bedoel maar, misschien had ze nog Amerikaanse vriendjes ergens in de buurt zitten en was zij het lokaas. En dus liet ik mijn messen lekker in mijn hand liggen.
‘Ik vlucht voor het enige wat nog waarde voor mij heeft; Mijn leven,' beantwoordde ze mijn vraag. Ik knikte kort. Ik deed tenslotte precies hetzelfde, al was ik naar mijn gevoel wat meer voorbereid op de situatie. Ze had me kunnen horen aankomen, maar was misschien met haar gedachten weg geweest. Bij haar familie of zo. Ik slikte. Hoe zou het met mijn moeder in Amerika gaan? En, hoewel ik niet wist of ik wel voor hen mocht hopen, hoe zou mijn familie in het Midden-Oosten zich hier doorheen helpen? Ik had geluk. Ik was hier vaker op vakantie geweest en kende het bos erg goed. Het was mijn favoriete vakantieplek, ook door de stilte en de rust die het leek uit te stralen.
‘Wat doe jij hier? Wie ben je?’
De vraag van het meisje onderbrak mijn gedachten. Ik hield mijn hoofd schuin en keek haar zowel afwachtend als nadenkend na. Ik zag dat ze haar best deed emotieloos te kijken, maar toch zag ik door haar masker heen. Anderen hadden dat niet gedaan maar ik had veel van dit soort blikken gezien. Ik deed een stap naar voren en hief een van mijn messen op. Ik keek haar diep in haar ogen.
En stopte toen het mes weg.
‘Ik doe hetzelfde als jij,’ antwoordde ik, terwijl ik ook mijn andere twee messen wegstopte.
‘Ik ben Aurea,’ ging ik verder. ‘Gisteravond ging ik met een goed gevoel naar bed. Vanochtend werd ik wakker in de hel.’

---

Never run faster than your guardian angel can fly