[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Raccoon schreef:
(Iemand voor Elliot?)

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Ondertussen was ik al onderuit gezakt, bevonden mijn voeten op de houten gelakte tafel en keek ik het meisje aan dat over me zat. Afleidend van haar rechte gespannen houding, leek ze niet geheel op haar gemak. Ik kende het meisje toch al voor een lange tijd en had bewondering voor haar loyaliteit ten op zichten van de bende en de agressiviteit die ze gebruikte als ze bepaalde taken moest uitvoeren van Stephen. Ik was dan ook al ergens aan het meisje gehecht geraakt, hoewel ze natuurlijk ook haar momenten had die bij mij irritatie konden opbrengen. Maar dat kon iedereen wel. Ik was diep in gedachten verzonken, maar toch nog steeds op mijn hoede toen ik een idee kreeg. Nora maakte een gespannen schrok van schrik waardoor een gegrinnik uit mijn mond ontsnapte. Het deerde me echter niet om verder te praten. Even leek ze voor een aantal seconden niet te weten over wat we het hadden. “Ohja…” Ze stond op en mijn ogen volgden het meisje. We hadden ons enkele uren geleden na het gevecht snel uit de voeten gemaakt en hadden onze verwondingen al verzorgd. Ikzelf was er niet zo erg aan toe. Enkel een klein sneetje in mijn onderlip en mijn kaak die een rake slag had gekregen. Het andere bendelid was er veel erger aan toe geweest toen ik eenmaal met hem klaar was. Plotseling draaide ze zich om, de achterkant van het oortje van haar bril tegen haar lip, “Maar als we een fout maken, dan staat de politie hier ook aan de deur…” verliet haar mond waarna ze verder vertelde. Ik maakte een instemmend geluidje. Ze had gelijk, mijn plan had nog enorm veel gaten. Ik keek Leonora aan, die ondertussen zenuwachtig speelde met haar bril om vervolgens hem weer op haar neus te zetten. Bedachtzaam keek ik weer voor me uit terwijl ik mijn voet over de andere sloeg. Stephen zou me waarschijnlijk vermoorden als hij zag dat ik mijn voeten op de gelakte tafel had gegooid. "We kunnen ze wel zelf in de val lokken..." Ik knikte, “Dat is inderdaad ook een manier. Of we lokken ze zelf in de val of we moeten opzoek gaan naar omkoopbare politie. En volgens mij is dat laatste makkelijker.” Ik keek het meisje verwachtingsvol aan, peilend naar haar mening.

[ bericht aangepast op 30 nov 2013 - 21:03 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini

Verveeld zat ik op mijn krakkemikkige bed de stukjes glas uit mijn arm te peuteren. Dat gevecht van vanmiddag heeft veel schade opgelopen. Ik had beter zijn nek omgekraak toen ik de kans had want die domme klojo die me door een glazenraam had geduwd is er tussenuit gekropen. Natuurlijk had ik hem ook zware klappen gegeven , misschien wel een veel ergere verwonding. Dat hoopte ik ten minste. Ik had de concentratie niet en ik gromde gefrustreerd. Ik had het eigenlijk nog meer laten bloeden dan het al deed. Ik ging van het bed af en liep op mijn gemak naar beneden. Mijn blauwe kijkers scanden het huis en ik kwam tot de conclusie dat het hier uitgestorven was. Ik liep richting de keuken en zag de EHBO doos al open liggen. Ik plofte me neer op de stoel die gelukkig niet inzakte en ik rommelde wat in de doos. Ik vond wat pijnstillers en verband met zo'n genezend spul op. Ik smeerde dan maar wat op mijn arm en beet even kort op mijn lip. Ik haatte het als ik zwak was. Ik verbond strak het verband en deed die dan vast en vervolgens slikte ik een pijnstiller en gooide alles dan weer in het kistje. Er moet hier iemand zijn. Ik stond weer op en liep op mijn gemak het huis rond. Mijn ene hand had ik in mijn broekzak gestoken en mijn vingers zaten rond mijn steekmes,die ik zo zou kunnen gebruiken als er indringers zijn. Ik ging het hoekje om en zag Alessa tegen de muur zitten met een sigaret tussen haar lippen. Grijnzend keek ik haar aan. "Alessa heb je nog een peuk voor me?"vroeg ik haar dan met een brede grijns en ik ga naast haar zitten op de grond.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Emily Yeager - Gli assassini & Angelo Luca De Santis - drugsdealer

"Je moet het me gewoon geven," zegt het schrille stemmetje van de jonge vrouw. Haar diep gelegen en opvallend blauwe ogen staan wanhopig, maar vooral smekend gericht op de jonge man die nonchalant in de deuropening staat met zijn armen over elkaar gevouwen. Zijn vriendelijke bruine ogen vernauwen zich iets en hij kijkt even naar links en naar rechts. Het is al later op de dag, het begint avond te worden en te schemeren, maar dat betekent niet dat er minder mensen op straat te vinden zijn, niet in deze buurt. "Doe eens wat zachter," sist hij haar toe, hoewel mensen weten wat hij van beroep is, houd hij er niet van om alles zo openbaar te doen. Hij vind het al erg genoeg dat ze naar zijn huis gekomen is nadat zij hem niet kon vinden, maar binnen gaat hij haar niet laten. Met verslaafden weet je het maar nooit.
"En je krijgt niks zolang je niks betaald, Em. Je kent de regels." spreekt hij haar toe, maar niet op een hatelijke toon. Je kan eerder een lichte ondertoon van medelijden horen in zijn stem. Hij vind het erg dat mensen zich zo verlagen tot smeken omdat ze iets zo hard nodig hebben. "Angelo..." smeekt ze, dit keer een stuk zachter dan eerder. Een zachte zucht verlaat zijn mond. "Hoeveel heb je?" vraagt hij dan iets toegeeflijker. Haar hand glijd naar de achterzak van haar korte broekje, waar haar lange, zongebruinde benen uitsteken. Ze is een mooi meisje om te zien, maar magerder geworden sinds de eerste keer dat hij haar zag. Uit haar achterzak haalt ze een aantal biljetten die ze begint te tellen.
"Veertig..." antwoord ze teleurgesteld. Ze weet ook wel dat ze voor een gram, waarin altijd gehandeld word, minstens tien euro meer nodig zal hebben. Maar daarom is ze naar Angelo gegaan, ze weet dat hij de kwaadste niet is en hij heeft haar eerder gematst. Zijn hand glijd in zijn broekzak, een versleten, lichte jeans. Daaruit haalt hij een klein zakje met wit poeder erin. "Vooruit, maar de volgende keer betaal je twintig extra. Ik moet ook ergens van kunnen leven." zegt hij tegen haar, waarna hij haar het zakje overhandigd en zij hem de verkreukelde briefjes die hij glad probeert te strijken. "Bedankt," fluistert ze, in haar ogen kan je ook zien dat zij hem echt dankbaar is. Hij knikt enkel kort, zijn blik strak, waarna hij naar binnen verdwijnt en de deur achter zich sluit.

Het meisje heeft een brede glimlach op haar volle lippen en een tevreden blik in haar lichte ogen als ze uit het krappe, stinkende straatje loopt en op weg gaat naar het vervallen appartementencomplex waar haar bende in zit. Ze wist wel dat ze het voor elkaar zou krijgen, zonder haar charmes in de strijd te gooien. Ze houd er dan ook niet van om ergens mee te gaan pronken of proberen te verkopen, zoals haar lichaam. Nog nooit heeft ze seks gehad in ruil voor drugs en daar is ze van plan om zich ook aan te houden. Ze heeft nog wel wat zelfrespect over. Ze loopt niet bepaald rustig of op haar gemak, ze loopt eerder snel omdat ze niet kan wachten om de drugs tot zich te nemen in haar kamer.
Als ze in het gebouw is negeert ze iedereen die ze onderweg tegenkomt en loopt ze de trappen snel op. Over die ene trede die zo luid kraakt springt ze gewoon heen om geen onnodig lawaai te maken. Je kan de verheugde grijns op haar gezicht breder zien worden als ze dichterbij haar slaapkamer komt en daar naar binnen gaat. Het komt af en toe voor dat ze daar voor dagen verdwijnt, maar die tijden zijn zeldzaam. Ze heeft ook nog een taak hier in de bende die ze niet graag verwaarloost omdat ze graag het aanzien van de onderleider heeft. Nu is het echter tijd voor haar persoonlijk genot. Als ze binnen komt gaat ze dan ook gelijk aan de slag om het witte poeder klaar te maken voor gebruik.

Angelo daarentegen is blij dat ze weer weg is en gaat snel de trappen op naar zijn kamer om zich om te kleden. Hij heeft flink lopen zweten vandaag in het zwarte shirt, waardoor hij snel onder de douche springt en zich wast, waarna hij zich opnieuw aankleed met wat frissere kleding. Dan verstopt hij enkele pakketjes in zijn zakken waarin hetzelfde poeder zit, propt hij de veertig euro van daarnet in zijn broekzak en gaat hij weer naar beneden, de straat op. De winst van vandaag was maar klein, zeker met dat van Em erbij omdat het niet het volle bedrag is. Hierdoor moet hij opnieuw de straat op om meer te verkopen. of om op een andere manier aan geld te komen. Zo heeft hij namelijk niet genoeg om de huur morgen te betalen.

[ bericht aangepast op 1 dec 2013 - 14:42 ]

Your make-up is terrible

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Ik liet een hand door mijn haren glijden, waarom was ik toch zo gespannen? Clayton was niet een bang waar ik bang voor hoefde zijn, hij was redelijk en vriendelijk. Opnieuw plukte ik de bril van mijn neus, er was een goede reden waarom ik meestal lezen droeg, maar na het gevecht deden mn lenzen zeer en wilde ik gewoon mijn bril op.
“Dat is inderdaad ook een manier. Of we lokken ze zelf in de val of we moeten opzoek gaan naar omkoopbare politie. En volgens mij is dat laatste makkelijker.” zei Clayton weer. Hij had een verwachtingsvolle blik in zijn ogen en daar had ik wel een hekel aan. Verwachtingen legde druk op je en wanneer je er niet aan voldeed kon dat erg slecht voor je aflopen.
Ik wende mijn gezicht even af en liep weer een stukje verder om te tafel heen, "Dat kan... maar het is een risico" mompel ik. Ik plaats mijn achterwerk op de tafel en kijk naar het mooie schilderij voor mij. Even plaatste ik het oortje van mijn bril tussen mijn voortanden en tik met mijn nagels bedachtzaam op de tafel. "Maar als het lukt is het niet alleen voor dit project nuttig, maar ook voor volgende missies" zeg ik na een tijdje van stilte. Ik sta op en kijk naar de man die nu best ver weg is van mij.
Hij was alles behalve lelijk, sterker nog hij had een verfijnde uitstraling en dat waardeerde ik wel. Ik liep om de tafel terug naar Clayton. "Je weet dat wanneer de verkeerde binnen komt je voeten eraf worden gehak he..." grinnik ik en pak zijn voeten beet om ze op de grond te zetten.
Ik voelde mij al meer op mijn gemak, waarschijnlijk zat het hem in het afgelopen gevecht. Ik bestudeerde zijn gezicht kort, als je hem zo zou zien zou je niet geloven dat deze man ook maar iets van agressie in zich zou hebben. Ergens was ik geschrokken van wat hij kon aanrichten, hij deed het niet zomaar en geloof ook niet dat hij ooit het zomaar zou doen... maar ik wist dat hij het kon. Genoeg reden blijkbaar, om mij even niet op mijn gemak te voelen.
Toen ik besefte dat ik heb een aantal minuten had aan gestaard liet ik mijn blik afzakken naar mijn knieen en zette de bril weer op mijn neus. "Ik zou voorstellen om te beginnen in het oude gedeelte van de stad... iedereen weet dat de politie daar een vrees heeft voor de bende" begin ik en kijk ondertussen Clayton weer aan. "We kunnen ze bescherming aanbieden, of op zn minst aanbieden dat wij als bende afstand houden van hen" ik tik met mijn nagels tegen het hout en denk kort na. "Ik pleit dan ook voor een milde zakelijke aanpak, in plaats van de agressieve aanpak... die zou nu vele malen nuttiger moeten zijn".

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Vol verwachting keek ik het blauwogige meisje aan. Haar oogkleur was ergens wel wat verrassend in vergelijking met haar bruinige huidskleur en donkerbruine haren. Naar wat ik allemaal van haar wist, wist ik dat het te wijten was aan haar moeder die afkomstig van Duitsland was. Een niet gewoonlijke combinatie als je het mij vraagt. Nora leek nog niet meteen te antwoorden waardoor mijn blik naar mijn handen gleed die in mijn schoot lagen. Mijn brein draaiden op volle toeren, afwegend welke ideeën en plannen we allemaal konden bedenken. Hoe deze zouden uitdraaien. En of er kans zou zijn dat wij er betrokken bij geraakten. Haar heldere stem hield me uit mijn gedachten waardoor ik opkeek en toekeek hoe ze op de tafel zat, kijkend naar het mooie schilderij voor haar. Het getik van haar nagels verspreidde door de hele ruimte waardoor er een rilling over mijn ruggengraat liep. “Dat kan… “ Er moest nog een maar komen. “Maar het is een risico.” Ik knikte, niet wetend wat ik daarop terug kon zeggen. De stilte overmande weer en het geluid van haar nagels was het enige dat te horen was. Nog steeds keek ik achterover leunend naar Nora, afwachtend tot ze weer wat ging zeggen. “Maar als het lukt is het niet alleen voor dit project nuttig, maar ook voor volgende missies.” Wederom knikte ik waarna ik mijn stoel weer liet vallen op vier poten, “Inderdaad. Een politie die een oogje dichtknijpt is nooit overbodig.” Mijn blik was nu gevestigd op het cremé kleurige plafond waar er een enorme kristallen luchter in het midden hing. Voor ik het goed en wel besefte, stond Nora naast me terwijl ze mijn voeten weer op de grond zette met de woorden dat als de verkeerde zou binnenkomen, hij zonder aarzelen mijn voeten zou afhakken. Een geamuseerde lach verliet dan ook mijn mond, “Dan word ik de lijder.” grapte ik, wetende dat het ergens een heel flauw woordengrapje was. Enkele minuten bleef het stil tussen ons. Haar blik gleed dan ook over mijn gezicht en stiekem vroeg ik me af wat ze allemaal aan het denken was. Om van de gelegenheid gebruik te maken, besloot ik om het meisje ook aan te kijken. Niet alleen omdat ik me anders ongemakkelijk zou voelen als ik het niet zou doen. Ik kende haar al wel eventjes en ik rekende haar toch wel tot de mensen die ik kon vertrouwen binnen de bende. Meestal als ik van Stephen dan ook op een missie moest, werkte ik het liefst samen met Nora of Carmela. Nora had echt het harde karakter van een crimineel, iets dat je niet zou zeggen als je het meisje beter leerde kennen en haar eens goed bekeek. Ze had de uitstraling van een engeltje, iemand die op het eerste zich niet in staat zou zijn om een moord te plegen. De werkelijkheid zei echter wel wat anders. Leonora’s heldere stem liet me uit mijn gedachten ontwaken. Ik luisterde dan ook bedachtzaam naar haar woorden terwijl ik af en toe een knikje gaf als bevestiging. Toen ze eenmaal begon te praten over de milde zakelijke aanpak, opende ik mijn mond. “Inderdaad. Daar ben ik het mee eens.” Ik had het liever voor de zakelijke intellectuele manipulerende aanpak. Mijn vuisten gebruikte ik liever niet. “En als ze niet willen meewerken, kunnen we inderdaad altijd nog overstappen naar de agressievere. We kunnen nog enkele bendeleden meenemen, die buiten kunnen wachten.” stelde ik voor, terwijl ik opstond en mijn pijnlijke kaak even betastte. “Klaar om Stephen het plan te vertellen?” Ik had het plan al volledig uitgewerkt in mijn hoofd. Oké, de basis.. Ik wist nog niet echt hoe of wat we bij de andere bende konden doen, maar ik hoopte dat Stephen of Nora wel nog raad wisten.

[ bericht aangepast op 1 dec 2013 - 19:04 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Ramon Smith//Journalist
De artikel waar ik daarnet een uur aan gezeten heb, was eindelijk af. Ik hoopte dat ik hiermee wat geld bij elkaar kon sparen om vervolgens een betere lens te kopen voor de fototoestel. Het ding was nu al minimaal drie jaar oud en ik had het altijd al met dezelfde lens gedaan, maar toen mijn geld krap werd kon ik telkens geen nieuwe komen, maar nu ik dit stukje geschreven heb, had ik wel een kans dat er weer geld in het laadje zou vallen.
Ik sloeg het document op, schoof mijn stoel naar achter en liet me uitrekken. Met een simpele klik zette ik mijn laptop uit en liep met een gerust hart naar de woonkamer. Ik pakte de afstandsbediening en klikte de tv aan, waarbij ik de zenders afzocht naar een geschikte serie om te kijken. CSI deed het altijd goed en de moord was duidelijk al gepleegt, waarbij de personen opzoek waren naar aanwijzingen. Vroeger was ik altijd al dol geweest op deze serie, dan wilde ik in een grote labratorium de lijken onderzoeken, maar helaas hadden mijn ouders besloten dat ik journalist werd. Ik zakte weg in de zachte kussens en mijn ijsberenkleedje en genoot van de totale rust die ik had verdient na vele uren informatie verzamelen.

Stephen Yeager
Ik liep door de gang naar de trap, die op een wonderbaarlijke wijze nog netjes uitzag. Met snelle passen nam ik de eerste verdieping naar het eind van de gang de deur naar mijn kamer. Ik haalde mijn verzameling sigaretten en drugs uit mijn zakken en legde het op het vervallen bed. De spuitbus die ik altijd bij me had voor het geval, zette ik terug in mijn schaarse verzameling en verwisselde het voor het mes waar ik zo aan gehecht was. Ik schoot de kamer weer uit en liep naar beneden naar de zaal waar we altijd zaten om plannen te bedenken. 'Klaar om Stephen het plan te vertellen?' hoorde ik Clayton zeggen. Als ik langzaam de deur openschuif zie ik Clayton en Leonora zitten. 'Wat moesten jullie Stephen vertellen?' zei ik zonder te weten waar ze het over hadden.
Langzaam liep ik langs hun, nam plaats op een van de stoelen waarbij ik mijn ene been over de leuning liet hangen. Zachtjes liet ik het mes tussen mijn handen bewegen, waarbij het af en toe gevaarlijk dicht langs de vingers kwam. 'Dus jullie hadden een plan bedacht, nou laat maar horen,' zei ik zonder ze ook even aan te kijken. Ik schoot uit met het mes, waarbij er in een van de vingers een kleine snee ontstond. Zachtjes kwam er bloed uit sijpelen. 'Ik ben weg als het geen goed plan
is, want ik heb nog meer te doen dan dit.' Ik had zeker nog wat te doen, ik moest nieuwe graffiti bussen kopen, want er waren er een paar leeg, en aangezien ik niet de hele avond te tijd had,, wilde ik niet mijn uren verspillen aan het plan. Tenzij er wat goed tussen kwam.

Vampire + Servant = Servamp

Alessia Caprice Romano - Gli Assasini

Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen en ik keek even omhoog. Daar stond Elliot. Grijnzend keek Elliot mijn aan. 'Alessa heb je nog een peuk voor me?' vroeg Elliot me dan met nogsteeds een brede grijns op zijn gezicht en dan gaat hij naast mij zitten op de grond. Ik grijns terug naar hem. 'Ja, ik heb nog een peuk voor je over, maar wie zegt dat ik hem aan je ga geven?' vraag ik ondeugend aan hem. Een glimlach siert mijn lippen en ik kijk hem even aan. Ik kijk dan naar zijn wonden, hij is ook hevig te keer gegaan. Ik neem nog een trekje van mijn sigaret. 'Eigenlijk moet we het die suckers van mensen die zich Timuto di Roma noemen terugpakken voor wat ze ons hebben aangedaan, vind je ook niet?' vraag ik lachend aan hem. Dan geef ik toch een sigaret aan hem. Ik glimlach nog een keer. 'Het is zo zonde om je jaloers te moeten zien omdat ik wel een sigaret heb en jij niet' zeg ik plagend tegen hem. Ik geef hem een schouderduw, maar slaak dan een gilletje omdat het mijn verkeerde schouder is. Deze schouder is namelijk bont en blauw en er zit ook nog is een snee in. 'Wat is er trouwens met jou gebeurd, van waar al die sneeën in je lichaam?' vraag ik aan hem om het gesprek gaande te houden.


Raquelle Noëlle Fontani

Raquelle besluit om weer opstap te gaan in de achterbuurt van Rome als ze op de klok ziet dat het pas acht uur 's avonds is. Haar ouders zijn beide weg en haar zus heeft alleen maar oog voor haar vriendje. Haar ouders zouden haar vast haten als ze wisten dat zij in de avonden rondspookte in de achterbuurt. Haar ouders hebben het haar namelijk ten strengste verboden om daar ooit te komen, waarschijnlijk omdat haar broer zo op het verkeerde pad is terechtgekomen. Raquelle vindt het daarentegen grote onzin en heeft laks aan de regels die haar ouders hebben opgesteld. Raquelle kijkt even of haar zus op haar let en als ze merkt dat ze druk bezig is met iets anders grijpt Raquelle haar kans en loopt ze naar de deur. Ze pakt even snel haar jas en doet dan de deur open. Gabriëlle hoort het en vraagt aan haar 'Raquelle, waar ga je heen?' Raquelle zucht even zachtjes. En nu reageert ze opeens wel op haar? 'Oh, gewoon even rondlopen door Rome. Niets bijzonders!' roept Raquelle terug naar haar. 'Is goed. Zolang je maar uit de buurt blijft van de achterbuurt!' roept Gabriëlle terug. Raquelle rolt even met haar ogen en trekt dan de deur achter haar dicht. Gabriëlle moest eens weten wat ze allemaal uitspookt. Raquelle loopt haar straat uit en gaat dan rechts af om naar de achterbuurt te gaan. Al snel raakt Raquelle in gedachten verzonken en ze heeft niet door dat er iemand voor haar staat. Ze knalt vol tegen de jongeman aan en meteen is ze uit haar gedachten gehaald. 'Oh sorry, ik zag je niet' zegt Raquelle snel tegen hem. Ze herkent hem vaag, zijn naam is volgens mij Angelo en hij is een drugsdealer. Ze voelt in haar zak, ze heeft redelijk wat geld bij zich, misschien moet ze het een keertje proberen?

[ bericht aangepast op 1 dec 2013 - 22:11 ]

That is a perfect copy of reality.

| Mijn topics. |

They can't steal the love you're born to find

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Ik had mijn ideeen en toevoegingen kenbaar gemaakt, mijn woorden zorgvuldig afgewogen om Clayton niet tegen het hoofd te stoten.
Clayton zijn blik was naar boven gericht, “Inderdaad. Een politie die een oogje dichtknijpt is nooit overbodig.”baamde hij. Ik was intussen naar hem toe gelopen en zette zijn voeten op de grond, ik zei hem dat als de verkeerde zou binnen komen hij zijn voeten kwijt zou zijn. “Dan word ik de lijder.” grapte hij terug.
Hoofdschuddend met een zachte grinnik liet ik me op de stoel naast hem zakken en sloeg mijn rechterbeen over de linker. Ik had het niet kunnen laten en bekeek hem schaamteloos, dat voorbeeld werd door hem evengoed gevolgd.
Ik begon over een mogelijke aanpak, natuurlijk stelde ik een zakelijke manier voor. Als je mij een beetje kende dan wist je dat ik een verschrikkelijke hekel had aan geweld. Niet dat ik zelf nooit iets had gedaan... maar dat was meestal in opdracht of ik werd zelf met mijn leven bedreigt.
“Inderdaad. Daar ben ik het mee eens.” zei hij tot mijn opluchting, “En als ze niet willen meewerken, kunnen we inderdaad altijd nog overstappen naar de agressievere. We kunnen nog enkele bendeleden meenemen, die buiten kunnen wachten.”.
Ik knikte instemmend, "Ik denk dat ik de heren van de politie wel kan om praten... zulke dingen zijn mij eerder gelukt" glimlachte ik. Ja en of ze mij gelukt waren, maar tegen welke prijs? Toch was ik hen liever voor, wanneer je mij erop af stuurde werd het nooit een bloedbad en dat wilde ik zo houden.
“Klaar om Stephen het plan te vertellen?” hij had zijn kin aangeraakt en was op gestaan. Mijn ogen hadden hem automaticsch gevolgd.
Nee, ik ben nooit klaar voor Stephen dacht ik meteen, maar inplaats dat te zeggen zette ik een glimlach op. "Ja natuurlijk" ik probeerde iets vrolijker te klinken dan ik mij voelde.
Tot mijn schrik stond ineens Stephen in de kamer, . 'Wat moesten jullie Stephen vertellen?' vroeg hij terwijl hij langs ons liep. Ik was ontspannen geweest, maar zodra die hork de kamer binnen kwam hadden al mijn spieren direct weer aangespannen. Het was geen geheim dat ik zeven kleuren scheet voor Stephen, hij was gevaarlijk en rede nummer een waarom ik niet durfde te stoppen met deze bende.
Hij liet zich vallen op een van de stoelen, waarbij hij ongeinteresseert zijn been over de leuning liet hangen. . 'Dus jullie hadden een plan bedacht, nou laat maar horen,'. Hij pakte het bekende mes en begon er mee te spelen.
Wat was dit nu weer? Poging om ons te intimideren, alsof dat nog nodig was en dat wist hij zelf ook! Ik staarde naar het vlijmscherpe mes in zijn handen en het kostte mij moeite weer enige dicepline in mijn lijf te krijgen.
'Ik ben weg als het geen goed plan is, want ik heb nog meer te doen dan dit.' bromde hij bijna geirriteert. Het amuseerde mij toen hij in zijn vingers sneed, maar ik wist beter dan dat uit te dragen en probeerde mijn gezicht in de plooi te houden.
Ik haalde diep adem en keek Clayton bijna smekend aan, ik wilde niet meer woorden wisselen met die man dan strikt noodzakelijk. Wat dat betreft was ik heel blij met Clayton, hij was niet makkelijk te intimideren en ik had zelde een ruzie met hem. Eigenlijk voelde ik me heel vaak veilig in zijn buurt, maar ik was er nog niet helemaal uit of dat wel gegrond was.

[ bericht aangepast op 2 dec 2013 - 10:12 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
De volgende zinnen die uit Leonora's mond vloeiden gingen vooral over het feit dat ze een zakelijke aanpak wilde. Ik was het dan ook met haar eens. Ik wist uit eigen ervaring dat je mensen harder kon kraken door ze psychologisch te teisteren in plaats van ze fysisch pijn te berokkenen. Ze leek dan ook ergens opgelucht toen ik zei dat ik het met haar eens was. Voor zover ik haar kende, was ze niet iemand die echt van geweld hield. Dat apprecieerde ik aan haar. Net zoals mij zou ze enkel geweld gebruiken in noodsituaties. Nadat ik was uitgepraat en mijn blik weer op het meisje zijdelings liet rusten, knikte ze instemmend, “Ik denk dat ik de heren van de politie wel kan ompraten.. zulke dingen zijn mij eerder gelukt.” Een glimlach sierde haar gezicht toen de woorden door me doordrongen. “Dat is inderdaad een mogelijkheid. Als dat niet lukt, kunnen we nog altijd bescherming of een som geld aanbieden.” zei ik schouderophalend. Ergens vond ik het verschrikkelijk dat ze haar lichaam en charmes in de strijd zou moeten gooien voor de bende. Een meisje moest toch juist met respect worden behandeld, niet? Ik keek het meisje dan ook eventjes twijfelend aan waarna ik de dubbele gevoelens van me afschudde. Het was haar keuze, niet de mijne. “Dan lijkt het erop dat we een plan hebben, Nora.” Ik glimlachte oprecht waarna ik opstond met de woorden of ze klaar was om het plan aan Stephen te vertellen. Ik wilde me net omdraaien om de kamer uit te lopen toen Stephen’s bekende stem doorheen de vergaderzaal klonk. “Wat moesten jullie Stephen vertellen?” Ik draaide me langzaam om net te zien hoe hij zich liet ploffen op één van de vele stoelen en zijn been over de leuning liet hangen. Mijn blik gleed naar Leonora, die er een beetje gespannen bijzat. Het was geen geheim in de bende dat Stephen en Nora niet het ultieme droomduo waren. “Stephen. Je komt net als geroepen. Je bespaart me looptijd en moeite.” Een triomfantelijke glimlach sierde mijn gezicht waarna ik me weer nonchalant liet ploffen in de stoel naast Nora. Mijn rechterhand ging door mijn donkerbruine haren terwijl ik keek hoe het mes tussen zijn handen bewoog. Elk bendelid had wel standaard één of ander wapen op zak. Ik had meestal gewoon een stiletto in mijn schoen steken die ik er dan handig uit kon trekken als er gevaar dreigde. Bovendien had ik ook altijd een pistool op zak, hoewel ik deze bijna nooit gebruikte. “Dus jullie hadden een plan bedacht, nou laat maar horen.” Ik keek Stephen aan en merkte hoe hij ongeïnteresseerd naar het mes bleef kijken dat eventjes uitschoot. “Ik ben weg als het geen goed plan is, want ik heb nog meer te doen dan dit.” Mijn rechterwenkbrauw schoot eventjes in de lucht. Wat dacht hij wel niet? Hij was zelf nooit goed geweest in plannen te verzinnen. Hij mocht blij zijn dat wij het verzonnen. Bovendien voelde ik me allesbehalve geïntimideerd door zijn gedrag. Niet alleen omdat ik niet makkelijk te intimideren was maar ook omdat ik de titel onderleider droeg. En een onderleider wordt je niet zomaar zonder reden. Bovendien kende ik als onderleider Stephen beter en anders dan de anderen. Naast me hoorde ik Nora diep ademhalen waardoor mijn blik gleed van Stephen naar haar. Haar blik kruiste met de mijne en het leek wel alsof ze me bijna smekend aankeek. “Wel,” begon ik, wetend dat ik beter het woord kon voeren, “We hebben een plannetje bedacht waarbij we de politie in het oude gedeelte van Rome een bezoekje gaan brengen, we kopen ze om. Dit kunnen we doen door gebruik te maken van Nora’s charmes of door hen bescherming of een som geld aan te bieden. Dat laatste is uiteraard ons allerlaatste alternatief.” Mijn wijsvinger en duim speelden weer even met mijn onderlip waarna ik vervolgde. “Met andere woorden: we sturen de politie op Giovanni en zijn bende af. Bovendien is het altijd handig voor ons dat de politie aan onze ‘kant’ staat.” Nu ik het zo hardop zei, vond ik het ergens wel een perfect standaard plan. Goed genoeg om te beginnen. Ik bedacht me opeens een gesprek dat ik enkele dagen geleden met Leonora had gehad. Dit sloot perfect op het plan aan. “Nora had het laatst ook nog een perfect idee. Misschien kunnen enkele bendeleden opzoek gaan naar hun drugroutes terwijl Giovanni en zijn mannen bezig zijn met die ratten. Zo kunnen we hen op dat gebied ook dwarsbomen.” Ik keek het meisje naast me aan met een kleine glimlach rond mijn lippen. Ik hield er niet van om te strijken met alle eer. Zij was met het idee gekomen en vond ik ook dat ze de eer verdiende.

[ bericht aangepast op 2 dec 2013 - 14:02 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Carolina Beatrice DiAngelo • Gli Assassini.
Dagen als deze waren cruciaal voor de bende. Het feit dat de kleine aanvaring zo kort geleden was geweest, maakte iedereen prikkelbaar alert. Mijn ogen gleden over de vele mensen die zich een weg door de drukte baanden. Ik was als een van de weinigen niet bij het gevecht geweest. Al moest ik bekennen dat ik graag had gezien hoe het er daadwerkelijk aan toe was gegaan. Met mijn krullende lokken opgestoken in een rommelige knot probeerde ik op te gaan in de massa van goedkoop ruikende parfum en telefoongesprekken die helemaal nergens over gingen. Over mijn schouder hing een luchtige rugtas. In vergelijking met mijn verder modieuze voorkomen zou het ergens wat verdacht kunnen zijn, al kon het me niet veel meer schelen toen ik de juiste achterbuurt gevonden had.
Ik herkende Giovanni al op meters afstand, en kon het dan ook niet laten om mijn mondhoeken tot een zoete glimlach te krullen. Ik nam aan dat hij ergens mee bezig was, maar zou net als iedereen braaf mijn mond houden over mijn speculaties. Mijn trots was hoger dan hem overal achterna lopen, al durfde ik best te opperen dat ik één van de besten in het opsporen van mensen was. Nu wist ik ook wel dat Gio hier in de buurt moest zijn, maar de rest was gewoonweg intuïtie.
''Fratello,'' sprak ik liefjes terwijl ik mijn hoofd iets schuin hield. De bloedvlek op zijn broek was niet te missen. Ik klakte kort met mijn tong alvorens ik de gebleekte rugzak opende. Gedurende deze actie sprongen er enkele lokken uit mijn knot zodat deze langs mijn gezicht kwamen te hangen.
Ik was vandaag niet zomaar helemaal naar het centrum gereisd: ik had een doel voor ogen gehad. Wat geld stelen van onnozele toeristen, een beetje slijmen bij wat drugsdealers en natuurlijk het betere werk.
''Nieuw en nog helemaal ongebruikt.'' Mijn glimlach vormde zich tot een grijns waarbij ik haast liefkozend over de onschuldig uitziende wapens streelde.
Er was aardig wat cash, een paar telefoons en wat kledingstukken die ik voor mezelf had gestolen. Al met al was het een aardig vermoeiende dag geweest.
''Je moet je opfrissen.'' Meldde ik hem vervolgens hoofdschuddend terwijl ik de tas opnieuw sloot en over mijn schouder zwaaide alvorens ik op mijn tenen leunde om hem een kus op zijn wang te drukken. Ik was nu eenmaal altijd al een onschuldig dievegge geweest.

| Fratello is Italiaans voor broer. |

[ bericht aangepast op 2 dec 2013 - 17:25 ]

They can't steal the love you're born to find

Giovanni Caio DiAngelo

Het was me opgevallen dat het aardig stil was in de buurt. Op enkele dealers en twee jonge meisjes na sta ik hier helemaal alleen in de hele straat. Het zou eraan kunnen liggen dat meestal mijn bende en de andere bende de straten overheersen, maar sinds die een gevecht hebben gehad... Ik durf te wedden dat er weer vele gewonden zijn bij mij, niet omdat ze niet slim vechten. Nee.. Ik heb ze zowat alles geleerd, en ik weet er veel vanaf sinds ik zowat getraind ben opgevoed. Meer omdat die andere bende meestal twee tegen een speelt, voor een groot deel dan. Misschien ook iets om mijn bende bij te leren... Ach ja, tot nu toe heb ik geen zin in dat zooitje thuis. Dus laat ik maar even op straat blijven, geen idee wat ik ga doen maar ik zie wel. Ik leun al snel met mijn rug tegen de muur en ik kijk naar rechts. Een van de smalle straatjes die uiteindelijk leidde naar het centrum van Rome.
''Fratello,'' hoorde ik een stem liefjes zeggen en ik hoef me niet eens om te draaien om te weten wie het is. Niet alleen omdat ze broer tegen me zegt, nee... Ik herken haar gewoon uit duizenden. Natuurlijk herken ik haar, ze is familie. Pas wanneer ze met haar tong klakte draaide ik mijn hoofd om, om haar met een grijns aan te kijken. Ik volg met mijn ogen hoe ze haar rugzak opent en mijn grijns wordt wat breder als ik de inhoud zie. ''Nieuw en nog helemaal ongebruikt.'' zei ze terwijl ze over de wapens streelde en ik knik goedkeurend. 'Niet slecht, sorella*' zeg ik. Carolina deed het altijd wel goed in de bende, en dat zeg ik niet alleen omdat ze familie is.
''Je moet je opfrissen.'' Meldde ze me hoofdschuddend mee en ik lach zachtjes. Mijn ogen glijden naar mijn donkerblauwe spijkerbroer, waar de donkerrode bloedvlek duidelijk op te zien was. Als je niet beter wist zou je denken dat ik gewond was, maar daar zou ik dan veel te goed voor lopen... Als ze een kus op mijn wang drukt lach ik zacht en kort. 'Nog een wonder dat je het kan bereiken.' grijns ik. Nee, serieus. Met mijn 1.95 steek ik al boven de meeste mensen uit, het is dan echt een wonder dat mijn zusje die 27 centimeter korter is mijn gezicht überhaupt kan bereiken. 'Maargoed... Heb jij nog iets meegekregen van dat gevecht? Aangezien ik wat moest regelen, ik wil wel graag weten wat ik moet verwachten als ik thuis kom.' zeg ik en ik duw mezelf van de muur af. Tja, als die gozer gewoon zijn taak had gedaan.. Dan zou ik misschien meer weten, maargoed. Het is niet dat ik vandaag echt in de vechtstemming was, meer van afknallen en wegwezen...

[Sorella = zusje]

El Diablo.

Carolina Beatrice DiAngelo • Gli Assassini.
Ik kom overal bij, hoe klein ik wellicht ook mag lijken tegenover al die imposante jongemannen. De chocoladebruine krullen die ik van mijn moeder heb, strijken zachtjes langs mijn wangen als ik mijn kin iets ophef.
''Maargoed... Heb jij nog iets meegekregen van dat gevecht? Aangezien ik wat moest regelen, ik wil wel graag weten wat ik moet verwachten als ik thuis kom.'' Mijn donkere wenkbrauwen trekken samen tot een frons waarbij ik mijn hoofd langzaam schud.
''Ik ben weggegaan voor de hel uitbrak. Het centrum was stampvol, je weet dat ik dat niet kan laten schieten Gio. Wie anders zorgt er voor geld?'' Mijn mondhoeken veren iets omhoog terwijl ik mijn hand kort tegen zijn borst plaats. Hoewel mijn broer voor de meesten een chagrijnige klootzak is, kan ik zijn karakter wel waarderen. Het houdt de bende scherp, dankbaar.
''Hoeveel heb je nodig?'' Familie is familie. Als ik steel, is dat om voor mijn familie te zorgen; hoe diep ik dat ook mag ontkennen. Het is een talent dat de bende nodig heeft om te kunnen functioneren. We kunnen er natuurlijk allemaal wel op los jatten; op die manier blijft er niemand op vrije voeten. Bovendien heb ik een hekel aan het patserige gedrag dat de mannen onder elkaar graag uitspelen.
Mijn ogen glijden nogmaals sceptisch over de inhoud van de rugzak. Ikzelf draag enkel messen, maar pistolen blijven mooie dingen om naar te kijken. Ik moet toegeven dat ik ze graag steel. Evenals telefoons. Het is zo gemakkelijk; een beetje lachen, fladderen met mijn oogleden en mijn lippen zoetjes tuiten.
De idioten hebben het niet eens door; al grijp ik hun bezittingen vlak voor hun neus weg.
''Kies snel. Ik dump deze juttezak voor ik terugga.'' De verbleekte rugtas past gewoon niet bij de rest van mijn onberispelijke outfit. Ik neem dan ook niet graag het risico om mijn buit zo gemakkelijk bij me te dragen.

They can't steal the love you're born to find

Stephen Yeager
'Stephen. Je komt net als geroepen. Je bespaart me looptijd en moeite,' hoorde ik Clayton zeggen toen ik ging zitten.
Ik vroeg wat ze hadden bedacht en dat ik nog wat te doen had.
Het mes die daarnet gevaarlijk tegen mijn vinger terecht kwam was het enige waar ik me nu op stoor. Ik keek met een oog naar de twee die zelf ook plaats hadden genomen. Ik bleef rustig afwachten. 'Wel,” begon Clayton. “We hebben een plannetje bedacht waarbij we de politie in het oude gedeelte van Rome een bezoekje gaan brengen, we kopen ze om. Dit kunnen we doen door gebruik te maken van Nora’s charmes of door hen bescherming of een som geld aan te bieden. Dat laatste is uiteraard ons allerlaatste alternatief.” Ik bleef de twee aankijken en wilde voorzichtig het mes terug in zijn houder steken als ik me bedacht wat de gevolgen konden zijn. “Met andere woorden: we sturen de politie op Giovanni en zijn bende af. Bovendien is het altijd handig voor ons dat de politie aan onze ‘kant’ging Clayton verder, maar daarbij keek ik ook Nora even aan, want ze zat er erg stil bij. . “Nora had het laatst ook nog een perfect idee. Misschien kunnen enkele bendeleden opzoek gaan naar hun drugroutes terwijl Giovanni en zijn mannen bezig zijn met die ratten. Zo kunnen we hen op dat gebied ook dwarsbomen.' Ik keek Nora nu bloedserieus aan en begon toen te knikken.
'Ik moet eerlijk zeggen dat het een geweldig plan is, vooral het laatste, Nora alle eer voor je en daarbij mag jij bepalen wie je op pad stuurt,' zei ik met een van mijn zeldzame glimlachjes, waarbij mijn haaientanden bloot stonden. Ik moest eerlijk toegeven dat hun plan echt geweldig was, om de drugsroute te verlinken. 'Maar dan is er nog een ding, wat zijn de gevolgen als het plan in duigen ligt, en Nora, liefje als je de verkeerde personen kiest en die ons veraden dan kom ik persoonlijk bij je langs,' zei ik en leunde naar voren zodat ik met mijn ellebogen op tafel hing. 'En we hebben voor vanavond geen eten.'

(Sorry voor het slijm gedeelte)

[ bericht aangepast op 2 dec 2013 - 19:58 ]

Vampire + Servant = Servamp