[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Godzijdank pakt Clayton de hint op en doet zijn verhaal, een kleine dankbare glintstering glijd over mijn ogen. Iets wat verrast keek ik Clayton aan toen hij mij wat eer toeschoof, toen mijn ogen de zijne raakte glimlachte ik zacht naar hem. Toen hij klaar was, was het even stil. Toen keek Stephen mij nogal serieus aan en slikte ik de opkomende knoop in mijn keel weg, toen hij begon te knikken voelde ik een kleine opluchting. 'Ik moet eerlijk zeggen dat het een geweldig plan is, vooral het laatste, Nora alle eer voor je en daarbij mag jij bepalen wie je op pad stuurt,' zei Stephen met een glimlach. Nu kon ik pas echt opgelucht ademhalen, glimlachjes waren alles behalve dagelijks bij deze man.
"Stephen... met alle respect, jij kent de leden beter dan ik, dus als je het goed vind zal ik dat bij jou laten...." ik hielt even stil, "Ik ben trouwens toch niet het type waar de mensen hier naar luisteren" voeg ik er aan toe, zodat het niet zou overkomen als een afwijzing.
'Maar dan is er nog een ding, wat zijn de gevolgen als het plan in duigen ligt, en Nora, liefje als je de verkeerde personen kiest en die ons veraden dan kom ik persoonlijk bij je langs,', ik wist het bij Stephen was er altijd een 'maar'.
Ik raapte al mijn moed bij elkaar een hief mijn hoofd een stukje, "Als mijn plan in duigen valt dan hebben we ruzie met de andere bende, de politie hier is toch te bang om op te treden tegen ons... en Stephen laten we eerlijk zijn, ruzie hebben we toch al" ik was trots op mijzelf, mijn toon bleef respectvol terwijl ik voor een keer liet weten dat ik niet zo achterlijk ben dat ik niet over de gevolgen na denk. "En dat je mij opzoekt als dit fout gaat had ik ook al bij stil gestaan... maar wat verwacht je nu helemaal van mij? dat ik in een hoekje niets ga zitten doen uit angst dat iets fout gaat en ik met jou aan de stok krijg?" auwts misschien werd ik nu toch iets overmoedig. Ik liet mijn ogen kort afglijden naar mijn schoot, ik wilde zo graag weg uit deze ellende.
Ik kon het niet helpen maar legde kort mijn hand op de knie van Clayton, "Ik denk dat wij het beste kunnen beginnen bij de politie, we paaien ze een beetje en wanneer we weten welke drugsroutes er worden gelopen is het een kwestie van door geven" begin ik weer op zakelijke toon, hoewel de bedrukte blik in mijn ogen moeitelijk te camoufleren was. Clayton voelde mij altijd perfect aan en ik wist zeker dat hij nu ook wel door zou krijgen dat ik eigenlijk zo snel mogelijk hier weg wilde.
Stephen leunde naar voren zodat hij met zijn ellebogen steunde op de mooie tafel, En we hebben voor vanavond geen eten.' vermelde hij ons.
Ik moest mijn best doen niet met mijn ogen te rollen om hem te vertellen dat de pizzaria om de hoek zat. Ik hielt wijselijk mijn mond, als ik deze nu mijn mond zou openen zou er enkel ruzie komen en er stond nog steeds niet 'ruzie maken met de grootste hork in Rome' op mij to do lijstje.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini

Ze grijnsde terug, wat me iets wat amuseerde 'Ja, ik heb nog een peuk voor je over, maar wie zegt dat ik hem aan je ga geven?' vroeg ze me op een vrouwelijke ondeugende toon waardoor een klein lachje mijn lippen verliet "Ik zeg dat." zei ik met een brede grimas op mijn gezicht. 'Eigenlijk moet we het die suckers van mensen die zich Timuto di Roma noemen terugpakken voor wat ze ons hebben aangedaan, vind je ook niet?' vroeg ze dan lachend, nadat ze een hijs van haar sigaret genomen had. "Inderdaad, laten we hun kot platbranden ofzo." zei ik dan lachend. Maar eerst moeten we weten waar hun schuilplaats is of moeten we iets anders bedenken. Ze Nam nog een haal en ik keek even naar de rookvolkjes die in sierlijke bewegingen haar lippen verlieten. uiteindelijk haf ze me toch een peuk. Ik mompelde iets van 'dank je' en zette de sigaret tussen mijn lippen om die vervolgens aan te steken en een haal te nemen. 'Het is zo zonde om je jaloers te moeten zien omdat ik wel een sigaret heb en jij niet' zei ze met een spottend glimlachje en ik keek haar fronsend aan."Ja, ja... Ik weet gewoon dat je me er één ging geven, dus waarom zou ik jaloers zijn." zei ik met een gemeen grijnsje. Ze haf me een duwtje met haar schouder, maar gilde dan plots ,waardoor ik haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Ik merkte een blauwe plek mij haar arm op en kwam dan tot conclusie dat ze wast verwond was daar. Niemand kwam zonder schrammen uit dat straatgevecht. 'Wat is er trouwens met jou gebeurd, van waar al die sneeën in je lichaam?' vroeg ze me plots. Ik nam nog eerst een hijs van mijn peuk en blies die dan zo in cirkeltjes uit en keek haar dan aan. "Eén of andere dwaas heeft me door de ruit geduwd van een winkel."mompel ik kwaad. "Ik had hem beter vermoord toen ik de kans had." zei ik dan mokkend en zuchtte dan. "En welke dwaas heeft jou die bezorgd?" vroeg ik richtend op haar schouderwond.

[ bericht aangepast op 2 dec 2013 - 20:27 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Giovanni Caio DiAngelo

''Ik ben weggegaan voor de hel uitbrak. Het centrum was stampvol, je weet dat ik dat niet kan laten schieten Gio. Wie anders zorgt er voor geld?'' zegt ze en ik knik even. Mijn wenkbrauwen schieten even kort omhoog als teken dat het wel waar is. Natuurlijk halen de anderen ook geld op, maar Carolina is een van de weinigen die er echt uit springt als het om geld verdienen gaat. ''Hoeveel heb je nodig?'' vraagt ze, doelend op het geld. Op deze vraag haal ik nonchalant mijn schouders op en ik kijk haar aan. 'Ligt eraan, hoeveel is het?' vraag ik aan haar. Maar dan grijns ik. Het is Carolina, veel natuurlijk.
''Kies snel. Ik dump deze juttezak voor ik terugga.'' zegt ze en ik schrik op uit mijn gedachten. 'Laat maar.. Je bent mijn zusje. Dus ik kan veel verwachten.. Goed, ehm... Geef me maar 75%, is goed voor de bende. En met de bedragen die jij kan ophalen ben je denk ik wel blij met 25%.' zeg ik vastbesloten. Ik schuif mijn mouw opzij om een blik op mijn horloge te werpen en ik kijk haar aan. 'Het is tien over acht.. Laten we maar vertrekken want ik moet nog wat bespreken met de bende. We kennen de anderen goed genoeg om te weten dat ze met plannen bezig zijn, en het is een beetje dom om achter te blijven. Niet?' zeg ik waarna ik me omdraai en begin te lopen. Ze komt me toch wel achterna, na een kleine vijf minuten komt het appartementencomplex in zicht en ik versnel mijn pas wat.

El Diablo.

Carolina Beatrice DiAngelo • Gli Assassini.
''Laat maar.. Je bent mijn zusje. Dus ik kan veel verwachten.. Goed, ehm... Geef me maar 75%, is goed voor de bende. En met de bedragen die jij kan ophalen ben je denk ik wel blij met 25%.'' Ik sla mijn ogen kort ten hemel terwijl ik de biljetten uit de vakjes begin te vissen. Compact bij elkaar gebonden: de portemonnees heb ik al lang en breed gedumpt. Die beginnersfouten maak ik al heel lang niet meer. In plaats daarvan heb ik het geld netjes en georganiseerd klaargelegd. Klaar om mee te nemen voor het geval ik van het bewijsmateriaal af moet komen. Het verbaasd me enkel niet dat Gio zo gretig is. Het is gewoon om veel geld op zak te hebben, en daarnaast moeten de leden ook eten.
''Het is drie, voor nu. Ik heb anderhalf nodig om vanavond weg te kunnen.'' Met drie, en anderhalf bedoel ik natuurlijk duizend. Het was een goede dag, maar niet voor geld. Ik heb vooral telefoons te pakken gekregen, en natuurlijk de wapens: die kosten moeite en moeite kost tijd.
Subtiel laat ik mijn vingers in de zakken van zijn vest glijden. Het geld glijd uit mijn handpalm en tegen de tijd dat ik mijn vingers weer terugtrek zijn - zijn zakken vol. Kort glijden mijn ogen over een kronkelpad dat uitdraait op een stel containers. Uit de rugzak vis ik de kledingstukken die ik voor vanavond heb gestolen, mijn deel van het geld en de mobieltjes. De lege rugtas is nu niets meer waard en kan dus gewoon achtergelaten worden.
Ik kijk kortaf om me heen voor ik me opnieuw bij Gio voeg. Tegen de tijd dat we de voordeur van het appartement bereiken, heb ik de spullen zorgvuldig op mijn lichaam verborgen.
''Je weet wat je moet zeggen als ze je vragen hoe je aan het geld komt, fratello.'' Waarschuw ik hem zacht voor ik een zetje tegen de deur geef. Hij weet dat ik het haat om als bank te dienen, dus - om te zorgen dat ze niet hebberig naar mij toe komen - maar Gio mooi verhaaltjes bedenken om uit te leggen waar hij het geld nu weer vandaan heeft gehaald.
''Ik ga vannacht naar Tropicana.'' Prevel ik vervolgens bedenkelijk. ''Er is één of andere vent die me aan wat.. goede adresjes kan helpen.'' Mijn mondhoeken veren willekeurig iets omhoog.
''Als het goed uitpakt, kan ik aan goedbetaalde.. klusjes komen. Zo niet, je weet dat je moet drinken op mijn begrafenis.'' Ik rek mezelf langzaam uit waarna ik het elastiekje uit mijn lokken trek zodat de krullen opnieuw ongecontroleerd langs mijn gezicht en rug vallen.

They can't steal the love you're born to find

Alessia Caprice Romano - Gli Assassini

Elliot keek me fronsend aan toen ik zei dat ik hem er toch een ging geven omdat het zonde was hem jaloers te zien. 'Ja, ja... Ik weet gewoon dat je me er één ging geven, dus waarom zou ik jaloers zijn?' zei Elliot met een gemeen grijnsje. Ik gaf hem een grijns terug, maar reageerde verder niet op zijn opmerking. Op mijn vraag hoe hij aan zijn wonden komt antwoord hij eerst niet, hij neemt namelijk nog een hijs van zijn peuk en blaast die dan zo in cirkeltjes uit en kijkt me daarna pas aan. 'Eén of andere dwaas heeft me door de ruit geduwd van een winkel' mompelt hij kwaad. Ik knik even, ik wil antwoorden, maar hij praat alweer verder. 'Ik had hem beter vermoord toen ik de kans had' zegt Elliot dan mokkend en hij zucht dan even. 'En welke dwaas heeft jou die bezorgd?' vraagt hij doelend op mijn schouderwond. Ik zucht even. Hij gaat me nu vast uitlachen, maar dat maakt me eigenlijk niet zo uit. 'Ik heb werkelijk geen idee. Volgens mij was het niet eens iemand van de andere bende die het geflikt heeft. Nu zal je wel denken, maar Aless, als het een normaal persoon was, waarom heb je diegene dan niks aangedaan? Nou, daar zal ik even antwoord op geven. Die dude die dit bij mij geflikt heeft is er vrijwel meteen vandoor gerend. Ik heb hem later ook niet meer gezien' ratel ik tegen hem. Dan ga ik rustig verder. Hij heeft net zijn beurt gehad om te praten, nu is het mijn beurt daarvoor. 'En daarbij, ik kon ook niet veel terugdoen, want hij heeft mijn goede schouder geraakt.' Ik trek even mijn shirt omhoog en de diepe snee komt tevoorschijn. Ik geef hem een kort glimlachje en dan sta ik op. Het wordt tijd dat we is teruggaan. 'Hé Elliot, wil je mijn wond even verbinden? Het lukte mezelf maar niet, daarom zit dat verband zo scheef. Waar wil je trouwens heen gaan? Zeg alsjeblieft niet ons onderkomen. Daar is Giovanni waarschijnlijk nu ook en ik heb nauwelijks wat geld nu. Daarbij is er een hevige spanning tussen ons en ik denk dat ik het dan met een messteek moet doen als straf. Zit ik niet op te wachten' zeg ik dan tegen hem.

[ bericht aangepast op 2 dec 2013 - 22:29 ]

That is a perfect copy of reality.

Evolution -- > HaIcyon

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Een zachte glimlach verscheen op Nora’s gezicht toen ik haar aankeek en haar alle eer toeschoof. Tot mijn verbazing kon ik dan ook enige verassing van haar gezicht speuren. Blijkbaar had het meisje niet verwacht dat ik tot zoiets in staat zou zijn, maar ik was nu eenmaal open als het om anderen hun ideeën ging. Enkele minuten bleef het dan ook stil nadat ik eindelijk was uitgepraat tot Stephen’s stem de stilte verbrak. Hij knikte terwijl zijn bloedserieuze blik op het meisje dat naast me zat bleef rusten, “Ik moet eerlijk zeggen dat het een geweldig plan is, vooral het laatste, Nora alle eer voor je en daarbij mag jij bepalen wie je op pad stuurt.” Tot mijn allergrootste verbazing leek Stephen te glimlachen. Een glimlach? Dat kwam waarschijnlijk eens om de zoveel jaren voor. Terwijl het meisje een wederwoord gaf op zijn vorige opmerking terwijl ze probeerde om het voorstel op een hele subtiele wijze af te wijzen, keek ik haar triomfantelijk aan. Ik gunde het Nora wel. Zo kon ze tenminste een beetje in de gratie komen bij Stephen en zou hij het haar minder moeilijker maken in de toekomst. Wel dat dacht ik toch.. tot ik zijn volgende opmerking hoorde. “Maar dan is er nog een ding, wat zijn de gevolgen als het plan in duigen ligt, en Nora, liefje als je de verkeerde personen kiest en die ons verraden dan kom ik persoonlijk bij je langs.” Hij leunde ondertussen naar voren zodat beide ellebogen op de gelakte tafel hing. “Normaal gesproken kan Nora geen verkeerde mensen kiezen aangezien het jouw bende is. En aangezien wij je in je keuzes van mensen vertrouwen zal dat waarschijnlijk niet gebeuren.” Ik keek Stephen neutraal aan. Ik had gelijk, toch? Ik wees hem gewoon op de feiten en had dan ook geen enkele intentie om hem belachelijk te maken. Uiteindelijk besloot ik om me er niet meer mee te mengen toen Nora al haar moed bleek bij elkaar te rapen. “Als mijn plan in duigen valt dan hebben we ruzie met de andere bende, de politie hier is toch te bang om op te treden tegen ons..” Ik knikte bevestigend, “Bovendien kunnen we dat gedeelte van de politie ook nog steeds omkopen. Zelfs een beetje afpersen of dreigen.” voegde ik er nog voordat het meisje haar uitleg voort zette. “…en Stephen laten we eerlijk zijn, ruzie hebben we toch al.” Haar toon bleef respectvol maar toch ik kon er een vleugje trotsheid en opstandigheid in onderscheiden. Haar volgende reeks woorden waren misschien niet de beste keuze om tegen Stephen te vertellen dus probeerde ik het maar luchtiger te maken, “Tuurlijk niet. Stephen is de meest verdraagzame en vriendelijke man van de hele bende, toch Stephen? Jij krijgt het nooit met iemand aan de stok.” Een oprechte glimlach verscheen op mijn gezicht terwijl ik de bruinharige jongen aankeek. De sarcasme droop letterlijk af mijn opmerking en hij moest wel weten dat ik er gewoon mee aan het lachen was. Toen ik een hand voelde op mijn knie, was ik enigszins verbaasd maar bleef Stephen aankijken. Ik legde mijn hand kort op de hare om er vervolgens een kneepje in te geven toen ik de bedrukte blik in haar ogen zag. Het was dus tijd om op te stappen. “Nou Stephen als je dus akkoord gaat met het plan, stel ik voor dat ik samen met Nora nu het in werking gaan zetten.” Ik liet het meisje haar hand los waarna ik opstond en de mouwen van mijn hemd weer een beetje naar beneden trok zodat alles weer zat zoals het moest. Ik wilde gewoon goed voor de dag komen. Ik keek beide mensen verwachtingsvol aan tot Stephen opeens zijn mond opende en meedeelde dat we geen eten hadden voor vanavond. “Laat Marco wat eten halen.” zei ik simpel, “Die jongen kan zich beter zo nuttig maken dan dat hij een wapen vastpakt. Hij was daarstraks een regelrechte ramp bij het gevecht. Ik snap echt niet waar je hem vandaan hebt gehaald, Stephen.” zei ik bloedserieus, denkend terug aan enkele uren geleden hoe Marco zich nog niet eens deftig zich kon verdedigen tegen de bendeleden van Gli Assassini en zelfs daarna de benen nam. “Die jongen is werkelijk niets van waarde voor de bende. Als je wil zal ik hem straks eens een bezoekje brengen. Met alle plezier zelfs.” Mijn kille en grove karakter kwam eventjes weer bovendrijven. Ik bleef in de eerste plaats altijd een onderleider en wilde dan ook samen met Stephen ervoor zorgen dat de bende niet zijn ondergang tegemoet kwam.

[ bericht aangepast op 3 dec 2013 - 11:05 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Stephen Yeager//Bendeleider
Ik zat nog steeds af te wachten wat ze daarop te antwoorden had. Ik begon langzaam mijn geduld te verliezen als Nora ineens begon te spreken.
'Stephen... met alle respect, jij kent de leden beter dan ik, dus als je het goed vind zal ik dat bij jou laten...." er ontstond een kleine stilte. "Ik ben trouwens toch niet het type waar de mensen hier.” naar luisteren,' voegde ze er nog aan toe waarbij ik haar recht aan keek, daarna begon ik te vertellen dat als ze de verkeerde zou kiezen dat ik haar persoonlijk kwam opzoeken. Ik luisterde hoe Clayton vertelde over dat Nora nu gelijk had.
Ik zag hoe ze zich probeerde te verzetten. ' Als mijn plan in duigen valt dan hebben we ruzie met de andere bende, de politie hier is toch te bang om op te treden tegen ons... en Stephen laten we eerlijk zijn, ruzie hebben we toch al" Ik snoof alleen maar door wat ze had gezegd en keek haar koelbloedig aan.
'En dat je mij opzoekt als dit fout gaat had ik ook al bij stil gestaan... maar wat verwacht je nu helemaal van mij? dat ik in een hoekje niets ga zitten doen uit angst dat iets fout gaat en ik met jou aan de stok krijg?" Daar had ze een punt, maar ik had gezegt dat ze zelf mocht kiezen wie ze zou willen inzetten, maar nu begon ik te twijfelen. 'Ik verwacht helemaal niks, alleen is het dat ik je een kans geef,' spuwde ik wat van woede. Niemand had het lef om zo tegen me tekeer te gaan.'Ik denk dat wij het beste kunnen beginnen bij de politie, we paaien ze een beetje en wanneer we weten welke drugsroutes er worden gelopen is het een kwestie van door geven" ik hield het nu bij knikken. '
'Tuurlijk niet. Stephen is de meest verdraagzame en vriendelijke man van de hele bende, toch Stephen? Jij krijgt het nooit met iemand aan de stok.” Hoorde ik de jongen ineens zeggen. 'Klopt, maar zonder mijn goede onderleider had ik het niet gered, dus daarbij ben ik juist dankbaar dat jullie zo vriendelijk zijn om het plan te bedenken,' zei ik nog steeds met woede in mijn stem.
'Nou Stephen als je dus akkoord gaat met het plan, stel ik voor dat ik samen met Nora nu het in werking gaan zetten,' zei Clayton.
Ik zei er nog tussendoor hoe we het zouden doen met het eten toen de jongen met Marco kwam, maar ik had zoon hekel aan hem ook zei hij over hoe onhandig hij was en waarom ik hem had aangenomen. 'Ik ga wel eten halen, neem Marco mee op jullie toer naar de route, als hij tegenwerkt of iets verkeerds doet, schiet hem gewoon neer, en succes met jullie plan, laat me snel weten hoe het geworden is...En Nora beheers je een beetje,' zei ik en stond op, liep de kamer uit naar buiten.

Vampire + Servant = Servamp

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Ik was ook eigenlijk een ongelovelijke stomkop, ik had het niet half zo disrespectvol bedoeld maar het kwam er wel zo uit. De poging van Clayton om mijn woorden iets luchtiger te maken leek niets uit te halen. Hoewel... met Stephen wist je het nooit, wie weet dat ik zonder zijn woorden nu op de grond gelegen stikkend in mijn eigen bloed, omdat meneer de leider mijn keel had open gesneden. 'Ik verwacht helemaal niks, alleen is het dat ik je een kans geef,' had hij woedend gezegd. Ik had gespannen mijn rug gerecht en mijzelf voorbereid op wat zou komen. Maar de hemel zij dank, er kwam niets.
"Sorry Stephen... ik had het niet zo bedoeld" breng ik gespannen uit en hoopte dan maar dat hij mijn excuses zou accepteren.
Wat gespannen had ik mijn hand op de knie van Clayton gelegd en voorgesteld om te beginnen bij de politie. Ik voelde een gerust stellend kneepje in mijn hand, wat gek genoeg mij ook daadwerkelijk kalmeerde. Stephen had slechts geknikt. Ik was zelfs iets teleurgesteld toen Clayton mijn hand weer los liet en opstond.
“Nou Stephen als je dus akkoord gaat met het plan, stel ik voor dat ik samen met Nora nu het in werking gaan zetten.” zei hij terwijl hij zijn kleding zorgvuldig recht trok.
Toen Stephen begon over het eten en Clayton daarop reageerde hield ik mij wijselijk afzijdig.
Laat Marco wat eten halen.” zei Clayton simpel, “Die jongen kan zich beter zo nuttig maken dan dat hij een wapen vastpakt. Hij was daarstraks een regelrechte ramp bij het gevecht. Ik snap echt niet waar je hem vandaan hebt gehaald, Stephen.”. Ik kon Clayton geen ongelijk geven, de jongen was een angsthaas en zelfs ik met mijn ranke lijf kon mij beter verweren dan hij. Wanneer hij een schot loste zou de kogel nog in het lijf van een vriend komen en niet in die van een vijand.
“Die jongen is werkelijk niets van waarde voor de bende. Als je wil zal ik hem straks eens een bezoekje brengen. Met alle plezier zelfs.” ging Clayton verder met een kille grove stem. Door zijn houding van daarnet was ik bijna vergeten dat de man de onderleider was van de bende. Ik hielt niet van die stem, sterker nog... ookal was het niet bedoeld naar mij, het joeg me de stuipen op mijn lijf. Het herinnerde mij eraan dat ik helder moest blijven... bij iedereen en dus ook bij Clayton.
'Ik ga wel eten halen, neem Marco mee op jullie toer naar de route, als hij tegenwerkt of iets verkeerds doet, schiet hem gewoon neer, en succes met jullie plan, laat me snel weten hoe het geworden is..'' Stephen's stem had mij terug gehaald naar de onprettige werkelijkheid.
Ik kon het dan ook niet laten om Clayton kort veel betekend aan te kijken, hij mocht dan onderleider zijn maar iemand uit onze eigen bende zo koelbloedig liquideren? Dat schoot bij mij gewoon in het verkeerde keelgat, al zou ik er niets tegen kunnen doen en liet ik het wel uit mijn hoofd om mijn mening daarover uit te spreken.
''En Nora beheers je een beetje'' hoorde ik Stephen zeggen terwijl hij opstond om de kamer te verlaten.
"Begrepen..." mompelde ik enkel. Stephen een keer tegen het hoofd stoten was wel weer genoeg. De komende tijd zou ik echt beter moeten gaan letten op die flapuit mond van mij van. Ik keek hoe Stephen de kamer verliet en pas doen kon ik weer normaal ademen. Het eerste wat ik dan ook deed was mijn longen vullen met nieuwe lucht en liet deze ontsnappen in een verlichte zucht. Ik kwam overeind en duwde mijn bril die ietsjes was afgezakt weer op mijn neus.
"Ik moet even langs huis... even omkleden" mompel ik terwijl ik zoek naar mijn restje dapperheid die door Stephen finaal de grond in was geboord. Maar toen ik mijn rug weer iets rechtte en mijn kin ietjes hief, hervond ik iets van mijn eigenwaarde. Ik wilde de kille stem die Clayton zo net had gebruikt zo snel mogelijk weer uit mijn hoofd bannen. "Ga mee, dan laat ik je het verschil zien tussen een zakenvrouw en een succesvolle zakenvrouw" grinnik ik en wiebel iets met mijn wenkbrouwen. Het was ene soort afweer meganisme geworden, wanneer ik het moeilijk had gebruikte ik gewoon een stukje van mijn trots met wat humor. Het gaf me wat zelfvertrouwen terug, die deze bende meer dan eens de grond in trapte. Maar eigenlijk vond ik dat niet zo erg, zolang ze niet fysiek zouden worden. Ik zou mijzelf nooit kunnen verweren tegen een Stephen of een Clayton.
Ik begon mij naar de uitgang te begeven, mijn appartement was niet heel ver hier vandaan. Een paar blokken verder, destijds leek me dat een goede keuze, gezien ik dat altijd in de buurt was als de leider iets van mij verwachtte. Helaas bleek het niet altijd een goede keuze te zijn, want ze wisten mij dan ook echt altijd te vinden, tijd voor mijzelf? Het was zeldzaam.
Ik stak de sleutel in het slot, nouja in de sloten. Ik had mijn huis wel goed beveiligd, dat moest ook wel, een vrouw alleen als lid van een beruchte bende kon geen enkel risico lopen op dat gebied. Ik toets de code van het alarm in en draai mij om naar Clayton, "Wil je wat drinken?" vroeg ik hem beleefd. Wat dat betreft was een echte italiaanse, gastvrijheid stond bij mij hoog op mijn lijstje.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Stephen’s blik veranderde in koelbloedig toen hij besefte dat Nora zich tegen hem begon te verzetten. “Ik verwacht helemaal niks, alleen is het dat ik je een kans geef.” Mijn pogingen om het hele gebeuren luchtiger te maken, hadden blijkbaar niet erg veel uitgemaakt aangezien zijn stem overkookte met woede. Ik rechtte mijn rug waarna ik één arm over de rugleuning liet hangen, wetende dat ik nu beter niet tussen hen beide kwam. Als het uiteindelijk echt uit de hand liep, zou ik heus wel tussenkomen. “Sorry Stephen… ik had het niet zo bedoeld.” Mijn blik gleed naar Leonora die gespannen rechtop zat, hopend dat hij het hierbij zou laten. Als je Stephen dan ook goed kende, wist je dat hij meestal excuses niet zomaar aanvaardde maar tot mijn verbazing knikte hij enkel toen Nora verder vertelde. Ik probeerde uiteindelijk de situatie weer een luchtig tintje te geven zodat er zeker geen gewonden zouden vallen. “Klopt, maar zonder mijn goede onderleider had ik het niet gered, dus daarbij ben ik juist dankbaar dat jullie zo vriendelijk zijn om het plan te bedenken.” Hoewel ik het ergens beschouwde als een compliment kon ik toch nog de resterende woede in zijn stem onderscheiden. Dit weerhield me er echter niet van om een triomfantelijke glimlach op mijn gezicht te toveren waarna ik opstond en hem kameraadschappelijk op zijn schouder klopte. “Weet ik toch. Maar graag gedaan hoor.” Arrogantie droop natuurlijk af mijn stem maar mijn glimlach maakte het plaatje helemaal af. Ik hield ervan om soms gewoon lekker droog en arrogant uit de hoek te komen. Vervolgens trok ik mijn kleding zorgvuldig recht terwijl ik meedeelde dat we dan nu maar eens het plan echt in werking moesten stellen. Maar voor we de kamer konden verlaten, begon Stephen over het gebrek aan eten waarop ik weer antwoordde dat hij het Marco moest laten halen. Met Marco kon je dan ook echt niets aanvangen. Hij zou eerder een kogel in zijn eigen been schieten dan dat hij het andere kamp raakte. “Ik ga wel eten halen, neem Marco mee op jullie toer naar de route, als hij tegenwerkt of iets verkeerd doet, schiet hem gewoon neer.” Een zachte zucht rolde over mijn lippen, “Moet hij nou echt mee?” Ik keek Stephen lichtelijk geïrriteerd aan. Ik had echt totaal geen zin om een pup achter me aan te moeten sleuren en hem de kneepjes van het vak aan te leren.Ik had wel wat beters te doen. Zoals bijvoorbeeld ervoor zorgen dat Gli Assassini kreeg wat ze verdienden. Mijn blik kruiste met de veelbetekende blik van Nora, waaruit ik meteen kon concluderen dat ze het niet vond kunnen dat ik Marco zomaar zou liquideren. Ik wist eerlijk gezegd niet of ik in staat zou zijn om Marco om te brengen. Ik hield niet van het gebruik van geweld maar wat moest dat moest. En eerlijk gezegd wilde ik er ook nog niet over nadenken en negeerde ik dus Leonora’s blik net zoals Stephen mijn iets of wat kinderachtige opmerking negeerde. “En succes met jullie plan, laat me snel weten hoe het geworden is…En Nora beheers je een beetje.” Door dat laatste moest ik zachtjes grinniken waarna ik een hand door mijn donkerbruine haar haalde en Stephen met mijn ogen volgde. Mijn blik viel uiteindelijk op Nora, die eindelijk weer normaal kon ademen nu Stephen de kamer had verlaten. Een verlichte zucht volgde dan ook kort daarna waarna ze opstond en haar bril beter op haar neus drukte. “Ik moet even langs huis.. even omkleden.” Ik knikte waarna ik de deur opende en hem voor Nora openhield. Het was niet omdat ik met mijn familie had gebroken dat ik niet meer de gentlemen uithing. Mijn moeder had het er vroeger goed genoeg ingestampt. Ik keek het meisje dan ook afwachtend aan terwijl ze haar rug iets rechtte en haar kin ietsjes ophief. “Ga mee, dan laat ik je het verschil zien tussen een zakenvrouw en een succesvolle zakenvrouw.” Ze wiebelde speels met haar wenkbrauwen waardoor mijn geamuseerde lach doorheen de vergaderzaal te horen was. “Hou je speciale acties maar voor de politie, schat.” Een twinkeling was af te lezen uit mijn ogen terwijl ik haar speels aankeek. Ergens hield ik wel van haar uitdagende gedrag jegens mij toe. Ik stond ondertussen nog steeds met de open deur in mijn ene hand terwijl ik gebaarde dat ze eerst moest. Uiteindelijk verliet ze de vergaderzaal waarna ik haar voorbeeld volgde en de deur wagenwijd open liet staan. Vervolgens liep ik samen met Nora richting de uitgang om daarna ons richting haar appartement te begeven. Het was niet erg ver van onze schuilplaats, wat natuurlijk ook erg handig was opdat ze dan ook de hele tijd bereikbaar was voor ons. Het kwam dan ook genoeg vaak voor dat we Nora wisten te vinden. Voor we het dan ook wisten, stonden we voor haar enorme deur en keek ik toe hoe Nora al haar sloten begon te openen om vervolgens een code van het alarm intikte. Toen uiteindelijk het hele boeltje achter de rug was, volgde ik haar binnen en liet me zoals gewoonlijk ik in haar appartement was, weer op de bruine lederen sofa zakken. “Wil je wat drinken?” Ik knikte waarna mijn blik weer doorheen het appartement ging. Ik was hier al ontelbare keren gekomen. Waarom? Meestal omdat ik Nora nodig had voor een missie of Stephen me de opdracht gaf om met het meisje te gaan praten. “Het gewoonlijke.” glimlachte ik waarna ik mijn zwarte mobiel uit mijn broekzak haalde. Ik scrolde door mijn contactpersonen om uiteindelijk op de naam ‘Marco’ te duwen. “Marco. Ik verwacht je uiterlijk binnen vijf minuten bij Leonora.” Mijn stem klonk kil en streng waarna ik onmiddellijk op het rode telefoontje duwde.

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Ik vond het nogal humor om Clayton zo te zien tegenstribbelen, als een klein kind die zijn lolly niet kreeg. Maar door de drukkende sfeer kon ik absoluut niet glimlachen. Toen we de deur uit liepen hielt Clayton de deur voor mij open. Het was duidelijk dat Clayton zich heel anders gedroeg tegenover mij, hij gedroeg zich niet als mijn onderleider. Althans, niet wanneer het niet nodig was. Al was me dit nooit zo opgevallen.
Ik maakte naar mijn idee een dappere opmerkingen verweven met humor. Waarop Clayton lachte “Hou je speciale acties maar voor de politie, schat.”.
Ik keek hem speels aan terwijl ik langs hem liep, "Speciale acties? Dat soort mannen zijn te paaien met een klein beetje zichtbaar vlees en een pruillipje" grinnikte ik. Ik liet een hand glijden door mijn haren, "Mijn speciale acties krijgen ze niet". Ik had de twinkeling in zijn ogen opgepikt, de blik in zijn ogen was al even speels geweest als de mijne. Ik hielt er ergens wel van, het was mijn gevoel van triomf en een glinstertje macht wanneer ik een man kon prikkelen. Het was een van de weinige manieren waarop ik de emoties kon beinvloeden van een ander. Stephen had zijn woede die mensen liet sidderen, Clayton zijn charme en kille dreiging en ik... ik had mijn lijf, mijn ogen.
Als snel waren we in mijn apartement waar ik Clayton als een ware gastvrouw een drankje aanbood. Clayton was hier al ontelbare keren geweest, in tegenstelling tot sommige mannen binnen de bende had Clayton mij nooit gedwongen. Sterker nog wij hadden nog nooit het bed gedeeld. Ik snapte dan ook niet waar mijn plotselingen interesse vandaan kwam. Misschien omdat ik mij ergens veilig voelde, terwijl ik ook besefte dat deze impulsieve gevoelens gevaarlijk waren. Daarom was dit in de eerste plaats een spelletje voor mij geworden, wanneer ik speelde kwam niemand dichtbij mijn hart. Kwamen er wel aan, zou ik enkel gekwetst en gebroken achterblijven.
Mijn apartement was klein maar smaakvol ingericht, Clayton liet zich vrijwel meteen op mijn sofa zakken. “het gewoonlijke" glimlachte hij naar mij en ik verdwijn in de keuken. Vanaf daar kon ik hem horen, “Marco. Ik verwacht je uiterlijk binnen vijf minuten bij Leonora.” zijn stem was koud en kil. De rillingen liepen meteen over mijn rug. Ergens had zijn strenge harde ik wel iets, maar toch kon ik maar niet wennen aan de verschillende tonen zo snel achter elkaar.
Ik zette een glimlach op en liep de kamer weer in met het net ingeschonken glas rode wijn. Aangezien ik zelf een wijnliefhebber was, hoefde je bij mij nooit op troep te rekenen. Ik overhandigde hem het glas en knipoogte naar hem om vervolgens uit de kamer te verdwijnen.
Ik kleedde mij om en zorgde dat ik iets wat speels aan de deurpost hing zodra ik weer in Clayton's beeld kwam. Marco was te laat, ik had er minstens tien minuten over gedaan voor ik omgekleed was.
Ik droeg een zwarte kokerrok met een split aan de voorkant en een blousje dat wat fladderig om mij heen hing, nu nog hoog opgeknoopt. De hoge hakken die enkel klasse uitstraalde hadden hard getikt toen ik door de gang liep.
"Aanschouw de zaken vrouw" glimlachtte ik waarbij ik een kwartslag draaide. Toen enkel mijn rug zichtbaar was voor Clayton knoopte ik twee knoopjes los, waardoor mijn boezem toch wat pronkend naar voren kwam en draaide mij weer terug. Met een klein rukje aan mijn blouse hing hij net wat meer over mijn schouders, waardoor mijn wilderig vallende haren speels over de blote huid gleden. "En zie hier, de succes volle zaken vrouw" vermelde ik hem speels. Het mooiste aan deze outfit was dat hij mijn natuurlijke vormen perfect accentueren en ik een sensuele uitstraling kreeg zonder direct hoerig eruit te zien.
Met een luchtig loopje verdween ik naar de keuken om niet veel later terug te komen met een glas wijn voor mijzelf, ik keek naar de klok. "Dus waar heb je het meer warm van, de woede dat je pup niet optijd is, of van mijn succesvolle zakenvrouw outfit" vroeg ik hem uitdagend met een wat speelse blik in mijn ogen. Mijn spelletje was begonnen.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Speciale acties? Dat soort mannen zijn te paaien met een klein beetje zichtbaar vlees en een pruillipje.” Haar speelse blik ontmoette mijn ogen toen ze langs me heen liep, de vergaderzaal uit. Ik kon niets anders dan zachtjes hoofdschuddend lachen terwijl ik haar volgde en de deur wagenwijd achter me open liet staan. Eigenlijk gedroeg ik me nooit echt als een onderleider bij Nora, ook niet bij Carmela of enkele andere bendeleden. Waarom? Ik denk dat het was omdat ik sommige als ‘vrienden’ beschouwde en ik wist dat ze het al zwaar te verduren kregen met Stephen. Maar dit weerhield me er niet van om wel kordaat en kil uit de hoek te treden als het wel nodig was. En geloof me, dit had ook al ontelbare keren plaatsgevonden. Maar meestal wist ik me wel als een charmerende onderleider te gedragen. Dat was dan ook de reden dat ik dikwijls dingen meer gedaan kreeg van de bendeleden dan de meeste die hier rondliepen. “Mijn speciale acties krijgen ze niet.” Ik keek Nora grijnzend aan terwijl we op straat liepen, “Nou, aan wat moet een man zoals mij dan volgens jouw voldoen om deze te mogen krijgen?” Mijn blik stond weer even speels als enkele minuten geleden. Ik was wel benieuwd naar haar antwoord, maar voor mij was het dan nu ook niet meer dan een spelletje. Leonora was altijd al een meisje geweest dat zich binnen de bende flirterig gedroeg. Vraag me niet waarom want ik zou het antwoord toch niet weten. Maar ik wist wel dat ze af en toe het bed deelde met enkele mannelijke bendeleden. Ik had dan ook geen idee of ze gedwongen werd om dit te doen of juist haar eigen keuze was om iets in de bende gedaan te krijgen. In tegenstelling tot de andere mannelijke bendeleden had ik echter nooit het bed gedeeld met Leonora. Natuurlijk had ik al wel enkele flirts gehad met andere vrouwelijke leden of zelfs gewone vrouwelijke burgers maar echt tot een relatie liet ik het nooit komen. Ze konden me misschien fysiek wel raken maar psychologisch was ik nog nooit echt als een blok voor een vrouw gevallen. Ik keek toe hoe Nora de deur opende toen we bij het kleine maar toch stijlvolle appartementje aankwamen. Zoals gewoonlijk liet ik me op de bruine lederen sofa zakken waarna ik mijn mobiel uit mijn broekzak viste en een belletje pleegde naar Marco. Toen ik na enkele seconden de verbinding had verbroken, kwam het meisje glimlachend weer de woonkamer binnen met een glas rode wijn in haar hand. “Dankjewel.” Een glimlach speelde om mijn lippen waarna ik de wijn in het glas liet ronddraaien zoals een echte wijnkenner, vervolgens eens diep snoof en daarna mijn lippen eraan zette en het uitgebreid begon te proeven. “Een geweldig wijntje.” zei ik een beetje harder dan normaal zodat Nora, die zich aan het omkleden was in de andere kamer het kon horen. Ik had net zoals Nora toch wel iets of wat kennis van goede wijnen. Natuurlijk kon ik ook altijd even hard genieten van een gewoon normaal Italiaans biertje zoals Peroni. Mijn mobiel had ik ondertussen al weer weggemoffeld in mijn broekzak om vervolgens weer het glaasje wijn aan mijn lippen te zetten. Ongeduldig keek ik op mijn horloge om daarna de conclusie te maken dat Marco al minstens tien minuten te laat was. Mijn kaaklijn verstrakte dan ook eventjes kort maar verdween al snel toen Leonora opeens speels aan de deurpost hing. Al bij al bleef ik een man en gaf ik mijn ogen dan ook goed de kost. Mijn ogen gleden dan ook over haar slanke postuur, dat door een zwarte kokerrok met een split aan de voorkant en een fladderig bloesje omvat werd. “Aanschouw de zakenvrouw.” glimlachte ze waardoor er ook een glimlach rond mijn lippen speelde. Vervolgens draaide ze zich opeens een kwartslag om zodat ik enkel haar rug kon aanschouwen. Toen ze zich daarna weer omdraaide, werd de glimlach op mijn gezicht enkel breder. “Nou, daar gaan die ratten zeker voor bezwijken.” zei ik waarna mijn ogen nog eens over haar lichaam gleden. Het was sensueel maar toch niet zo sensueel dat het meteen hoerig werd. Ze straalde klasse uit maar tegelijkertijd was ze toch nog sexy. In ieder geval vond ik het werkelijk geslaagd. Ik had Nora altijd al een mooie vrouw gevonden en hierbij werd het nog maar eens bevestigd. Vervolgens liep ze met een luchtig loopje naar de keuken om enkele seconden later naast me neer te ploffen. “Dus waar heb je het meer warm van, de woede dat je pup niet op tijd is, of van mijn succesvolle zakenvrouw outfit?” Haar blik stond uitdagend en speels waardoor er al hoofdschuddend een zachte lach over mijn lippen rolde. “Proost op jouw uitermate verleidelijke succesvolle zakenvrouw outfit en op de hoop dat ik Marco niet vermoord als hij hier binnen komt gestormd.” Ik klinkte mijn glas tegen die van Nora om daarna speels in haar ogen te kijken en een teug te nemen, plezier in hebbend dat ik haar opmerking negeerde door er over te praten.

[ bericht aangepast op 4 dec 2013 - 12:53 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

“Nou, aan wat moet een man zoals mij dan volgens jouw voldoen om deze te mogen krijgen?” vroeg Clayton toen we opstraat liepen. Ik had hem met een grijns aangekeken maar kwam niet zo een, twee, drie, op een goed antwoord.
Bij de deur bleef ik stilstaan en draaide mij naar hem toe, "Kom er zelf maar achter wat je daar voor nodig hebt" zei ik wat zwoeltjes. We liepen naar binnen waar ik Clayton voorzag van een glas goede wijn en ik verdween in mijn slaap kamer. Ik kleedde mij zo snel mogelijk om en spoot een van mijn favoriete geurtjes in mijn haar. “Een geweldig wijntje.” hoorde ik vanuit de woonkamer. Toen ik in de spiegel keek vond ik een vreemde glimlach op mijn gezicht, ik wreef meteen over mijn wangen en merkte dat mijn wangen iets wat rood waren.
Met tikkende hakken liep ik door de gang terug naar de woonkamer waar ik mijzelf op een zwoele maar speelse manier presenteerde. Toen mijn blik met Clayton kruiste zag ik dat de gespannen kaken onspande en zijn ogen geen stukje van mij oversloegen. Het deed wat met mij, normaal gesproken was ik vrij zeker. Ik weet dat ik geen lelijke vrouw ben en dat ik menig man voor mij kan laten vallen. Met Clayton... was dat zo anders, ik gaf er wel om wat hij van mij vond en snakte dan ook naar iets van bevestiging. Zijn mummiek had allang verraden dat het uitzicht hem beviel, zijn glimlach werd breder zodra ik het blousje verder had open gemaakt. Het maakte mij nieuwsgierig, nieuwsgierig naar zijn acties wanneer ik nog een stapje verder zou gaan. Maar eigenlijk... durfde ik dit niet eens, bel de krant! Leonora Vieri werd preuts.
“Nou, daar gaan die ratten zeker voor bezwijken.” zei clayton terwijl hij normaals zijn ogen over mijn lijf liet glijden.
Ik wandelde naar de keuken om daar mijn glas wijn in te schenken, wauw... Clayton. Ik had hem nooit zo bekeken, maar deze man was in staat om zelfs de standvastige zekerheid die ik had onderuit te schoppen. En weer maakte het mij nieuwsgierig, die naieve kant van mij zou me nog eens een kogel opleveren.
Ik plofte naast Clayton neer, maar daar waar ik in de keuken had besloten dit gevaarlije spelletje te stoppen, kriebelde het meteen weer om door te gaan. Ik vroeg hem dan ook, -de flapuit die ik ben-, waar hij het warmer van had, mijn kledij of de pup.
Hij lachte zacht en hoofdschuddend, -ging ik nu te ver?- waarna hij zijn glas tegen het mijne klinkte, “Proost op jouw uitermate verleidelijke succesvolle zakenvrouw outfit en op de hoop dat ik Marco niet vermoord als hij hier binnen komt gestormd.”.
-Shit, shit, shit, Nora houd je in!- Maar hoeveel ik mijzelf ook ter verantwoording riep, hoe meer ik mij tegen hem aan vleide, "Geen bloed bad... ik heb gisteren mij het zweet op mn rug gewerkt om alles schoon te maken" zei ik met een verleidelijke stem en een klein pruillipje. Het kon me niet eens meer schelen dat hij zojuist zijn mogelijke plan om Marco af te maken had openbaard. "Dan maak ik liever op een andere manier troep" knipoogte ik terwijl ik mij weer langzaam achterover liet glijden zodat ik de arme man wat ademruimte zou geven. -Ik was zo'n stomkop-.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Ze keek me met een grijns maar leek niet meteen een antwoord op mijn speelse vraag te weten. Nou dat had je als je Clayton Fontani uit begon te dagen. “Kom er zelf maar achter wat je daarvoor nodig hebt.” Haar stem klonk zwoel toen ze de woorden uitsprak. “Dan is bij deze de uitdaging aanvaard.” Mijn stem klonk ergens uitdagend maar ook een beetje onserieus terwijl een grijns om mijn lippen speelde. Ik wist of ergens dacht ik dat Nora het gewoon allemaal speels en onschuldig bedoelde. Ze stond dan ook vooral bij de mannelijke bendeleden bekend om haar flirterig gedrag. Samen met Leonora liep ik vervolgens het kleine appartementje binnen waar ik voorzien werd van een goed rood wijntje. Na toch wel zeker tien minuten werd ik geïrriteerd dat Marco er nog niet was waardoor mijn kaaklijn zachtjes verstrakte. Dit verdween echter snel toen ik goed en wel besefte dat Nora speels en uitdagend aan de deurpost hing. Natuurlijk deed ik zoals elke man in diezelfde situatie zou hebben gedaan: ik gaf mijn ogen goed de kost. Ze zag er werkelijk geweldig uit. Helemaal niet hoerig maar juist verleidelijk en sexy. Het uitzicht beviel me dus zeker en vast en dus liet ik nogmaals mijn ogen glijden over haar slanke postuur. Toen ze dan ook nog een stapje verder ging en haar succesvolle zakenvrouw outfit liet zien, verbreedde enkel alleen maar mijn glimlach. “Nou, daar gaan die ratten zeker voor bezwijken.” Verliet uiteindelijk mijn mond om toch maar een zinnige reactie op haar vertoning te zeggen. Ze wist waarschijnlijk toch wel dat ze een knappe vrouw was dus vond ik het ook niet echt nodig om het nogmaals te bevestigen. Ik ging ervan uit dat ze een hoog zelfvertrouwen had. Na haar hele verschijning om zo het verschil tussen haar beide outfits aan te tonen, plofte ze enkele minuten later met een rood wijntje in haar ene hand naast me neer. Haar volgende vraag zorgde ervoor dat ik weer hoofdschuddend zachtjes begon te lachen. Ze was werkelijk een spelletje met me aan het spelen en natuurlijk kon ik niet de spelbreker zijn om af te haken. Ik negeerde dan ook wijselijk haar opmerking waarna ik een proost uitbracht. Mijn uitdagende ogen bleven dan ook eventjes haken bij de hare terwijl ik mijn tanden bloot lachte. Vervolgens brak ik de verbinding door mijn glas weer naar mijn lippen te brengen, een teug te nemen om daarna de wijn even te laten rondwalsen in mijn mond zodat de smaak beter vrijkwam. Toen ik het goedje doorslikte, voelde ik hoe Nora zich tegen me begon aan te vleiden, “Geen bloedbad… ik heb gisteren mij het zweet op mijn rug gewerkt om alles schoon te maken.” Haar stem klonk extreem verleidelijk terwijl ze een pruillipje trok. Mijn charmante glimlach – die ik nogal vaak gebruikte om mensen te paaien of juist iets gedaan van hen te krijgen – verscheen op mijn gezicht. “Kan ik niet beloven, schat.” Een twinkeling was af te lezen uit mijn ogen waarna ik mijn glas op het glazen salontafeltje voor me zette. “Dan maak ik liever op een andere manier troep.” Een knipoog kwam mijn richting uit waardoor ik kort eventjes op mijn onderlip beet, ook al was deze gewond en dus een irriterende steek van pijn door me schoot. Maar op dit moment kon het me dan ook niets schelen. “Hoe bedoel je?” vroeg ik, goed wetende wat ze eigenlijk bedoelde terwijl de charmante glimlach nog steeds op mijn gezicht te vinden was. Het meisje liet zich langzaam weer achterover glijden maar mijn blik bleef op haar vastgelijmd. Marco was dan ook volledig uit mijn gedachten verbannen. “Bedoel je dit soms?” Ik boog me lichtjes over haar, mijn rechterhand steunend op de armleuning. Mijn amuseerde, uitdagende blik ontmoette die van het meisje waarna ik me dichter naar voren boog, op weg om onze lippen elkaar te laten aanraken. Blijkbaar had ze het spelletje gewonnen. Wel dat dacht ik want net toen het op het punt stond om te gebeuren, hoorde ik een bekende kuch. Het was Marco.

Rise and rise again until lambs become lions

Stephen Yeager
Ik was de kamer uit gelopen en liep terug naar mijn kamer. Clayton en Leonnora waren zich aan het klaarmaken als ik Marco onderweg tegen kwam. Hij keek me niet eens aan. 'Marco ik wil je even spreken in mijn kamer,' zei ik, waarbij hij twijfelachtig knikte. Hij liep achter me aan de kamer in en ik ging op het bed zitten waarbij hij bij de deuropening bleef staan.
'Ik heb geruchten gehoord dat je wat afgezwakt bent toen ik je voor het eerst vond, klopt dat?' vroeg ik hem, waarbij hij langzaam knikte. Hij was bang dat zag ik aan zijn ogen. 'En daarbij wou ik het er even over hebben dat je nog een kans krijgt, als je die verpruts dan laat ik een van mijn leden even zien hoe het wel moet,' ging ik verder. Ik keek hem doordringend aan. 'Begrepen?' Een geschrokken knik liet zien dat het duidelijk was.
Zijn mobieltje ging af, maar wachtte even met opnemen. Ik gebaarde dat hij het moest opnemen.
Even later schoof hij zijn mobiel terug in zijn broekzak en wachtte angstig af wat er nu ging gebeuren. 'Ik denk dat je geroepen word,' zei ik rustig. 'Hebben jullie dit afgesproken?' Vroeg hij met stemverheffing. Ik voelde een lichte woede komen. Hoe durfde deze pup zich tegen me te verzetten. Ik liep op hem af en hield mijn mes voor zijn keel. 'Ik zou niet zon toon tegen me slaan, want ik weet je te vinden en nu ga,' siste ik en haalde mijn mes weg. Zo snel als hij kon liep hij de kamer uit. Ik liep naar het kleine kastje naast het bed en haalde een portomomenee uit waar ik drie munten uit toverde. Ik legde de spullen terug, pakte de rode spuitbus uit mijn kist en liep de trap af richting de uitgang.

Vampire + Servant = Servamp