• International Dancecamp



    Het bekende danskamp International Dancecamp! Hèt kamp waar diverse dansers van heinden en verre naartoe komen om les te krijgen van de beste choreografen in verschillende stijlen. Het kamp om ervaring op te doen, maar ook om plezier te hebben. De gehele zomer wordt er gedanst en lol getrapt. Worden er nieuwe banden aangelegd of misschien oude verbroken? Om een begin aan je carrière vast te knopen en jezelf te vinden. Ieder jaar weer melden nieuwe leerlingen zich aan voor dit kamp en iedere week krijgt iedere leerling een nieuwe opdracht en wordt je gepaard en wordt er aan het einde van de week een choreografie van je verwacht. Natuurlijk heb je hier de choreografen die je te hulp schieten.

    Wat er van de jongeren wordt verwacht is het volgende, dat ze zich aan de regels van het kamp houden, naar de choreografen luisteren en vooral plezier hebben! Een zomer vol dans en plezier waar van alles kan gebeuren, van de mooiste momenten en beste vriendschappen tot hevige ruzies en concurrentie. Iedere week krijgen ze weer een andere opdracht die ze moeten vervullen, ze worden gepaard en iedere week kan dit wel veranderen!


    Regels:

    1. Geen one-liners
    2. Speel geloofwaardig en realistisch ( Geen relaties na de eerste paar dagen.)
    3. Trek niet maar met één persoon op, speel samen
    4. Maximaal twee personages
    5. 16+ is toegestaan, maar houdt het netjes
    6. Voor vragen: Inamabilis, Vincere, Mono
    7. Have fun!

    Rollen:

    * Docenten: (Maximaal 4)
    - Mono: Evelina Jelena Tyrsa [22]
    - Inamabilis: Christopher André Ivanov [23]

    * Leerlingen: (Maximaal 14) Vol
    - Inamabilis: Ambrosia Ivy Hernandez
    - Vincere: Maximiliano Guido Gustav.
    - Vincere: Felicite Eleanor Caines
    - Mono: Stephen Dann Yorkwill
    - HaIcyon: Kylie Leah Riverdale
    - Wintermagic: Isabella Justine Knight
    - 220912: Daniël Dean Torst
    - 220912: Abbigail Merrys
    - Hayffie: Hayley Cat Thirlwall
    - xMeCrazyMofo: Giovanni Elliot Wakefield
    - xMeCrazyMofo: Mylène Adrianna Whitley
    - Quin98: Jay Thompson
    - Bootin: Nathan River Sutherby
    - Mindoro: Ralph Christian Adams [21]

    Je kan het kamp inbeelden als een complex aan houten gebouwen aan de kant van een groot meer in het bos. In het eerste huisjes bevinden zich de slaapplekken. Deze zijn als volgt ingedeeld: Er zijn vier kamers. Waaronder twee grote, één voor de jongens en één aan de rechterkant. Ook heb je twee kleinere waar de choreografen slapen. Eén voor Evelina en één voor Christopher. In dat zelfde gebouw heb je een soort grote living en een keuken. Er zijn daar verschillende voorzieningen zoals een tv, grote eettafel, een grote boekenkast en van alles en nog wat, de keuken is gezamenlijk en ze zullen zelf moeten koken. In het tweede huisje bevinden zich de douches en wc's, hiervan zijn er beide twee, maar pas op. Het warm water kan ineens op zijn! Het laatste en dus derde huisje bevat oefenruimtes, een gymzaal met daarin verschillende sporttoestellen etc. En een soort toneelzaal met enorm podium waar iedereen zal moeten performen.

    De komende weken zal het om dansen draaien, zo worden er misschien iedere week paren gekoppeld. Evelina en Christopher zullen de opdrachten uitdelen en er zal bekend worden gemaakt wat ze zullen dansen en met wie natuurlijk. Chris en Evelina zullen hun choreografen zijn. Wanneer alles bekend is zal er ook een rooster komen met wie dan en dan vrij is en wie wanneer moet gaan trainen. Er zullen zeven koppels gevormd worden, en er zijn maar twee choreografen. Verder is iedereen vrij om te doen en laten wat hij en of zij wil. Zolang er maar plezier gemaakt en gedanst wordt!


    Als volgt, het is een warme zomermiddag en iedereen komt aan op het kamp. Sommige worden gebracht en sommige komen op eigen houtje ernaar toe. De choreografen zijn er al en staan klaar iedereen welkom te heten!.

    [ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 18:16 ]


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Determinate schreef:
    [Het spijt me heel erg, maar ik ga me helaas uitschrijven. Er zijn een paar persoonlijke dingen en ik heb amper tijd. Ik kan moeilijk iedereen laten wachten en hopelijk begrijpen jullie dit.]


    Jammer, maar sterkte met je persoonlijke dingen ik begrijp het! x


    Everything is illuminated by the light of our past.

    Christopher André Ivanov

    Ik hoorde de autodeur vanaf de zijkant open en kort ernaar ook weer dichtgaan. Ik keek op en keek naar Evelina die in was gestapt. Ze had haar tas meegenomen en ik knikte. "Is dat niet warm?" Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. "Valt mee joh." Ik draaide de volumeknop van de radio wat omhoog en reed van het terrein af richting de snelweg. De ramen gingen naar beneden en een heerlijke bries vulde de auto. "Dus, ik denk dat we erna boodschappen gaan doen? Of wil je het er voor nog doen?" Ik wierp een vlugge blik op Evelina en concentreerde me weer op de weg. Ik beet op mijn lip, iets wat ik vaker deed wanneer ik me concentreerde. "Welk ziekenhuis moeten we trouwens zijn?" vroeg ik terwijl ik met mijn hand naar het dashboard kastje begon te graaien. Ik opende het en pakte mijn zonnebril eruit. Er lag er nog een in en gaf die aan Evelina, de zon begon al aardig te schijnen. "St. Louis?" Ik leunde met mijn arm op het open raam.
    Ik vroeg me af of alles op het kamp wel goed zou gaan, ik denk dat de meeste misschien naar het meer gaan, een paar gaan dansen en de rest gaat doen wat ze willen.
    Ik neuriede mee met de muziek en begon gecharmeerd te zingen. Het klonk voor geen meter en ik grinnikte waarna ik even harder begon te zingen. De valse noten vloeide zo uit mijn mond waarna we stopte voor een stoplicht en ik Evelina met een grijns aankeek. "Zing ik niet prachtig?" Ik deed mijn zonnebril af waarna ik haar een wenkbrauw wiebel gaf. Ik grinnikte waarna ik al een toeter van achter me hoorde. "Oeps." mompelde ik nog en reed alweer van het stoplicht weg. Ik maakte een bocht gaapte nog wat. 10 uur. Jezus.

    (Ik weet het heel kort. I'm sorry. En ik begrijp als je stopt ^^ veel succes! )


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Maximiliano Guido Gustav.

    Moira lacht kort, wanneer het tot haar binnen is gedrongen dat ze tegen me aan heeft staan dansen en slaat vervolgens haar hand voor haar mond. “Had ik tegen je aan gedanst?” Een kort lachje volgt en ook ik kan het niet laten om even te grinniken. “Wat kan ik zeggen? Ik ben toegewijd aan de dans,” grijnst ze dan groot, waarna er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Zo te merken vindt ook Moira het niet bepaald erg dat ze tegen me aan heeft staan dansen en wanneer ze dit wel erg vindt, laat ze dit niet blijken. Ik hoef in ieder geval niets te verbloemen, want van mij mag ze weten dat ik het niet erg vond. Nu ik er bij nadenk, welke jongen vindt het wel erg als een meisje tegen hem aan danst? “Ik dacht eerder dat jij je wat in je hoofd haalde,” zeg ik als reactie op het feit dat Moira haar hand op mijn hand heeft geplaatst en vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ze haar hand op een nonchalante manier door haar haren haalt, precies zoals Levi dit ook altijd doet. Ik heb het meer meiden hier zien doen, alsof het een tik is die standaard bij meiden voorkomt. Levi haalt meestal haar handen door haar haren, waarna ze een licht roze lok om haar vingers heen wind. Een aantal weken geleden ben ik er eens op gaan letten en het verbaasd me dat er geen krullen in haar haren te vinden zijn. Ondertussen hoor ik een geluid bij Nathan vandaan komen wat niet echt vriendelijk overkomt en voel zijn blik in mijn rug, maar een reactie daarop heeft hij niet verdiend. “Dat zag er niet gek uit hoor, Maxi” complimenteert Moira, nadat ik mijn shirt naar beneden heb getrokken. Ik frons licht en draai mijn hoofd naar haar toe om haar vervolgens een kleine grijns te schenken. “Logisch dat ik jou onbewust heb gekozen om tegenaan te dansen.” – “Onbewust?” een spottend lachje verlaat mijn mond en ik kijk haar breed glimlachend aan. Verdere woorden hoef ik hier niet aan te besteden, aangezien ik er vanuit ga dat ze mijn punt begrijpt.
    Ik schenk Moira een normaal antwoord, wanneer zij mij, en ik geloof van Nathan, vraagt of we goed hebben geslapen en niemand hebben wakker gehouden met ons gesnurk. Deze vraag zorgt ervoor dat Nathan zich weer in het gesprek tussen Moira en ik kan wringen en wanneer zijn stem volgt, verdwijnt mijn glimlach. “Gaat wel, heb je mij nog gemist vannacht?” hij leunt wat naar voren en glimlacht zwakjes naar Moira. Het feit dat hij een poging doet om met Moira te flirten deert me niet, maar zijn stem wel. De lach van Moira klinkt in mijn oren en zorgt ervoor dat ik haar voor een aantal seconden aankijk om vervolgens mijn laatste stukje ei op te eten. “O, Don Juan, door jou kon ik niet slapen; ik heb de hele nacht op je gewacht, maar je kwam niet,” het is Moira, ik had kunnen verwachten dat ze er op in zou gaan. “Vanavond kom je toch wel, hé?” met een verwachtende blik kijk ik Nathan aan, benieuwd naar zijn reactie, maar zo te zien heeft hij zijn aandacht op Felicite gericht, waar ik totaal geen problemen mee heb. Ik zet mijn bord neer, waarna ik Moira naar het prikbord volg waar Evelina de roosters voor de komende week heeft opgehangen. Met een snelle beweging neem ik er een vanaf en loop ik terug naar het aanrecht. Leunend tegen het aanrecht bekijk ik het papier.

    Maandag;
    9.00-12.00 Werken aan de opdracht in de tweetallen waar je in ingedeeld bent.
    12.00-13.00 Nu word er geluncht, hier heb je een uur de tijd voor.
    13.00-16.00 Weer werken aan de opdracht in de tweetallen waar je in ingedeeld bent.
    18.00 Nu word er avond gegeten.

    Dinsdag:
    9.00-12.00 De groep word in tweeën opgedeeld. De ene helft van de groep krijgt als eerste les van Evelina in ballet en de andere helft van de groep krijgt les van Christopher in hiphop.
    12.00-13.00 Nu word er geluncht, hier heb je een uur de tijd voor.
    13.00-16.00 De groepen draaien om. De ene helft krijgt nu les van Evelina in ballet en de andere helft van de groep krijgt les van Christopher in hiphop. Dus als je als in de ochtend ballet hebt gehad dan heb je in de middag hiphop.
    18.00 Nu word er avond gegeten.

    Woensdag:
    Op deze dag word er hetzelfde rooster gevolgd als maandag.
    9.00-12.00 Werken aan de opdracht in de tweetallen waar je in ingedeeld bent.
    12.00-13.00 Nu word er geluncht, hier heb je een uur de tijd voor.
    13.00-16.00 Weer werken aan de opdracht in de tweetallen waar je in ingedeeld bent.
    18.00 Nu word er avond gegeten.

    Donderdag:
    9.00-12.00 Je gaat met hetzelfde groepje als die je dinsdag had een les volgen. De ene helft van de groep krijgt als eerste les van Evelina in salsa en de andere helft van de groep krijgt les van Christopher in ballroom.
    12.00-13.00 Nu word er geluncht hier heb je een uur de tijd voor.
    13.00-16.00 De groepen worden omgedraaid. De ene helft van de groep krijgt les van Evelina in salsa en de andere helft van de groep krijgt les van Christopher in ballroom. Hier geld ook dat als je in de ochtend les van Christopher hebt gehad dat je in de middag les van Evelina hebt.
    18.00 Nu word er avond gegeten.

    Vrijdag:
    9.00-12.00 Je gaat met hetzelfde groepje van dinsdag en donderdag een les volgen. De ene helft van de groep krijgt conditie training van Evelina en de andere helft van de groep krijgt krachttraining van Christopher.
    12.00-13.00 Nu word er geluncht.
    13.00-16.00 De groepen worden omgedraaid. De ene helft van de groep krijgt conditie Evelina en de andere helft van de groep krijgt krachttraining van Christopher. Hier geld ook dat als je in de ochtend les van Christopher hebt gehad dat je in de middag les van Evelina hebt.
    18.00 Nu word er avond gegeten.

    Zaterdag/zondag;
    Hier ben je vrij in wat je doet. Je kan naar feesten gaan in het dorp, even lekker shoppen, je routine doornemen of lekker niks doen. De keuze is aan jou. Hier geld alleen wel dat er om 18.00 gegeten word. Voor lunch en ontbijt moet je in het weekend zelf voor zorgen, omdat sommige mensen uitslapen en sommige mensen niet. Je hoeft er dus alleen maar voor te zorgen dat je om 18.00 aan tafel zit want dan wordt er gegeten. Eet je niet mee? Geef dit dan aan aan degene die moeten koken.
    (De lessen kunnen per weer veranderen, maar ik heb gekeken naar welke dansstijlen er over het algemeen word gedanst en suprise suprise dat is hiphop. En aangezien er maar twee choreografen zijn kan er niet heel veel verschillende stijlen gedanst worden.)

    Het corveeschema;

    Maandag:
    Afwassen; Evelina en Christopher.
    Koken: Nathan en Isabella.
    Tafel dekken (middag en avond): Jay en Kylie.

    Dinsdag:
    Afwassen: Ralph en Ambrosia.
    Koken: Myléne en Daniël.
    Tafel dekken (middag en avond): Abbigail en Giovanni.

    Woensdag:
    Afwassen; Kylie en Isabella.
    Koken; Abbigail en Stephen.
    Tafel dekken (middag en avond): Felicite en Ambrosia.

    Donderdag:
    Afwassen: Moira en Giovanni.
    Koken; Jay en Kylie.
    Tafel dekken (middag en avond) Evelina en Ralph.

    Vrijdag:
    Afwassen: Maximiliano en Nathan.
    Koken; Chistopher en Moira
    Tafel dekken (middag en avond): Isabella en Daniël

    Zaterdag:
    Afwassen: Myléne en Abbigail.
    Koken; Ambrosia en Felicite.
    Tafel dekken (middag en avond): Nathan en Daniël

    Zondag:
    Afwassen: Felicite en Stephen.
    Koken; Evelina en Maximiliano
    Tafel dekken (middag en avond): Maximiliano en Christopher.

    Wanneer ik lees dat er twee verschillende groepen worden gevormd, komt er meteen een vraag in me op. Namelijk wie in welke groep zal zitten, maar deze vraag vaagt al snel weg, wanneer ik aangekomen ben bij het corveeschema. Naarmate ik verder lees laait de vreugde op dat ik geen corvee dienst zal hebben, maar deze vreugde wordt al snel de grond in gestampt wanneer ik mijn naam zie staan bij het afwassen van vrijdag. “Mijn droom komt uit” mompel ik als ik zie met wie ik moet gaan afwassen. Ik weet niet of Evelina of Christopher de spanning tussen Nathan en ik gemerkt hebben of dat ze de keuken onder het sop willen zien, want ik garandeer je dat dit hem niet gaat worden. Naast het feit dat ik met Nathan moet afwassen, wat mijn humeur van deze dag al heeft geruïneerd, moet ik ook eens koken met Evelina en de tafel dekken met Christopher. “Great” mijn hand laat ik over mijn voorhoofd gaan, maar wanneer ik merk dat er een blik op me gevestigd is, laat ik deze zakken. Mijn bruine irissen vestigen zich in die van Nathan en de blik in zijn ogen verteld me dat hij hier een wat meer uitbundigere reactie op had verwacht, maar deze gun ik hem niet en aan zijn gezicht te zien is ook hij er niet blij mee.
    “Jongens, we zijn nu weg. Ik weet niet zeker of we de lunch redden, maar de afwas laten we staan voor wanneer we terug komen” Meld Christopher zich en met ‘ons’ bedoeld hij Evelina en zichzelf. Ik kijk hem aan en knik even. “Wie weet wanneer chef kok Max klaar is met zijn eitjes” een kort lachje verlaat mijn mond. Sinds wanneer heb ik me tot chef kok weten te promoveren?
    Ik ga recht staan en rek me nog eens uit door mijn ellebogen naar achter te werken en mijn hoofd in mijn nek te leggen. Mijn shirt trek ik weer naar beneden, aangezien hij zich weer een weg naar boven had gewerkt en terwijl ik mijn gaap probeer te verdoezelen, wrijf ik over mijn arm heen. Misschien is het een idee om Kylie te gaan zoeken.

    [En mijn internet vond het leuk om me te pesten, zodat ik het niet kon posten :')]


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    Eveline Jelena Tyrsa.

    Chris bood mee een zonnebril aan maar die sloeg ik af aangezien ik er al eentje op mijn neus had. "St. Louis?" vroeg hij. "Eh, ja, volgens mij wel." zei ik met een korte glimlach. De muziek was ondertussen wat harder gezet en Chris begon lekker mee te zingen. Niet al te zuiver maar ik kon er wel om lachen. Op een gegeven moment begint hij nog luider te zingen en ik schiet in de lach. Wanneer we bij het stoplicht aankomen kijkt hij me met een grijns aan."
    "Zing ik niet prachtig?" zei hij en hij deed zijn zonnebril af om mij vervolgens een wenkbrauw wiebel te geven. Ik schiet weer in de lach en kijk hem aan. "Ja hoor." zeg ik grijnzend. En toeter van achter laat een oeps uit Chris' mond komen en hij rijd vervolgens verder. "Eyes on the road Ivanov, eyes on the road." zeg ik dan terwijl ik met mijn vinger zacht op zijn neus tik. Een grinnik rolt over mijn lippen en ik ga weer recht zitten. Ik zucht diep en de zenuwen beginnen mijn lichaam weer over te nemen. Chill, relax alles komt goed. Je hebt Chris. Ja, Chris, die maakt er wel weer wat leuks van met een leuke actie of zo iets. Ik kijk hem door de glazen van mijn zonnebril aan en glimlach even naar hem. Vervolgens kijk ik in de achteruitkijkspiegel om daarna weer naar de weg te kijken die voorbij vliegt. Ik had echt zin in het kampvuur vanavond. We kenden elkaar allemaal al, maar ik wist uit ervaring dat je door kampvuren en films samen kijken nog meer van elkaar te weten kwam. Daarbij hield ik ook van de gezelligheid en het geluid van het vuur. Ik wist nog dat ik vorig jaar in slaap was gevallen bij het kampvuur en dat Chris mij naar binnen had gebracht. Het was echt lief. Een glimlach komt op mijn gezicht te staan bij de gedachte aan de gezellige momenten op dit danskamp.


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Nathan River Sutherby
    Moira haar blik vestigt ze op mij en ze draait zich wat meer naar mij toe en ik heb nog steeds dezelfde lichte grijns. ''O, Don Juan, door jou kon ik niet slapen; ik heb de hele nacht op je gewacht, maar je kwam niet,'' speelde ze mee met een halve grijns. ''Vanavond kom je toch wel hé?''
    Mijn blik volgde haar bewegingen en ze legde haar hand op haar hart en boog wat meer naar mij toe. Uit mijn ooghoeken probeer ik de stemming van Max's gezicht af te lezen maar het lijkt niet te lukken. Ik lach even kort door de reactie van Moira en ik doe net alsof ik na denk. ''Als je zo aandringt,'' zeg ik dan met een iets bredere grijns. Max staat ondertussen op van het aanrecht en loopt naar het prikbord om dan een blaadje te pakken.
    Niet veel later priemen zijn bruine ogen in die van mij en ik zie dat hij wat mompelt. Door het ongemakkelijke oogcontact wend ik mijn gezicht van hem af en schuif ik de stoel waarop ik net de hele tijd had gezeten iets naar achter zodat ik me weer kan bewegen.
    Terwijl ik me naar de keuken leid melden Christopher en Eveline dat ze 'even' weg zijn maar ik schonk er niet veel aandacht aan. Het enigste wat ze deden was Max een beetje de hoogte in prijzen.
    Ik wreef in mijn ogen en zuchtte zachtjes terwijl ik de koelkast opentrok, het was overvol in de keuken maar ik was zo weer weg. Ik pakte een pak melk en liet het in een glas druipen. ''Zouden we vandaag misschien wat kunnen doen?'' Vraag ik dan iets verveeld en ik leun op het aanrecht naast Max.
    ''Er was hier toch een strand in de buurt, of iets in die richting.''

    = sorry had niet zoveel inspi :') =

    [ bericht aangepast op 12 feb 2014 - 19:38 ]


    Everything is illuminated by the light of our past.

          Moira Tran

          Maxi grinnikt, waarna er aan zijn kant wat gegrinnik volgt. Wanneer ik vermeld dat ik toegewijd aan de dans ben, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Waarom zou ik me zorgen maken om wat onschuldig gedans tegen iemand aan, als hij het zelf niet eens erg vindt? Precies, dan zou het weer een ander verhaal zijn, en daarbij is het al verleden tijd. Op mijn compliment reageert hij niet echt, hij fronst eerst licht en draait dan zijn hoofd naar me toe om een kleine grijns te schenken, maar meer niet. Daarom ga ik ook verder met wat ik wil zeggen, namelijk dat het logisch is om hem uitgekozen te hebben.
          ‘Onbewust?’ Het wordt gevolgd door een spottend lachje, waardoor ik mijn lippen betrapt op elkaar druk, op een speelse manier. Er komt een giechel over mijn lippen rollen als hij mij breed glimlachend aankijkt.
          ‘Natuurlijk, het spijt me,’ verontschuldig ik mezelf dan ook. ‘Voortaan zal ik bewust tegen je aan gaan dansen.’ Met een uitdagende blik in mijn donkere ogen kijk ik hem aan, hoewel er daarna toch een kinderlijk lachje uit mijn mond te horen valt. Daarna gaat het al snel over op mijn slaapvraag, waar Nathan weer deel van uitmaakt. Eigenlijk voel ik me ook wel ongemakkelijk als we hem er niet bij betrekken of als hij zijn mond houdt, gezien zijn “relatie” met Maximiliano. Ik probeer te voorkomen dat ze elkaar op een gegeven moment naar de nek vliegen. Zijn glimlach is ook verdwenen als Nathan begint te praten, hij vraagt of ik hem nog gemist heb vannacht – waar ik aan meespeel. Het is wel grappig, vind ik zo. Ik weet dat hij het niet erg vindt als ik dezelfde grijns op zijn lippen zie, waarna hij kort lacht door mijn reactie. Hij doet alsof hij nadenkt en ik wacht af.
          ‘Als je zo aandringt,’ zegt hij uiteindelijk met een wat bredere grijns, waar ik dit keer met een uitdagende, halve grijns op antwoord. Maximiliano loopt na dit antwoord naar de roosters die net zijn opgehangen. Hiermee loopt hij terug naar het aanrecht, waar hij tegen aan leunt.
          ‘Mijn droom komt uit,’ hoor ik hem mompelen, over het feit dat hij samen met Nathan moet afwassen. Even bijt ik op mijn volle onderlip vanwege dat, aangezien de sfeer weer minder schijnt te worden. Hij mompelt nog wat en laat zijn kijkers dan afdwalen naar die van Nathan. Mijn donkere poelen volgen die van hem en net op het punt dat ik mijn mond al open doe om er wat op te zeggen, of de sfeer wat te verlichten, komen Christopher en Evelina binnen.
          ‘Jongens, we zijn nu weg. Ik weet niet zeker of we de lunch redden, maar de afwas laten we staan voor wanneer we terug komen. Wie weet wanneer chef kok Max klaar is met zijn eitjes.’ Door het korte lachje en wat ze net vertellen, moet ik toch even breed glimlachen, al lijkt Nathan het niet zo fijn te vinden. Ik knipper ietwat ongemakkelijk met mijn ogen, omdat ik niet weet wat ik moet doen. Ondanks dat ik al wat richting hem toe stap terwijl hij de koelkast opentrok, blik ik in mijn ooghoeken weer naar Max als zijn shirt nogmaals omhoog schiet. Om niet te laten merken dat ik heb gekeken, schud ik even mijn hoofd en blik naar Nathan, die een glas melk in zijn hand heeft.
          ‘Zouden we vandaag misschien wat kunnen doen?’ Hij klinkt nogal verveeld als hij dit vraagt en ik acteer een schattig pruillipje naar hem. Nathan leunt tegen het aanrecht naast Max, dus wissel ik mijn schattige blik naar hem en Nathan af.
          ‘Is het saai met Moira?’ praat ik in derde persoon, waarna ik het al opgeef en zacht lach, hierbij wend ik mijn blik af.
          ‘Er was hier toch een strand in de buurt, of iets in die richting.’ Als hij dit zegt, valt mijn mond van enthousiasme open. Heftig begin ik te knikken en omdat ik even geen woorden uit mijn keel kan krijgen, begin ik er grappig bij op en neer te springen.
          ‘Ja, dat is er! Laten we gaan, laten we gaan!’ roep ik zo enthousiast dat ik hem aanval en hem een knuffel geef. ‘Dat hoef je me niet eens te vragen; voor het strand kan je me zelfs ’s nachts wakker maken.’ Dan pak ik zijn hand vast en die van Maxi, om ze vervolgens allebei mee te trekken richting de deur, maar dat doe ik zo dat ik hen beide aankijk en achteruit loop. ‘Jij gaat mee en Maxi ook!’ Ik laat ze pas los als ik zelf eerst door de deuropening ben gegaan, waarna ik vrolijk door huppel.

    [Hopelijk kunnen jullie er iets mee, verder wist ik niet bepaald wat.]

    [ bericht aangepast op 14 feb 2014 - 0:56 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Maximiliano Guido Gustav.

    “Natuurlijk, het spijt me” Verontschuldigt Moria zichzelf voor het feit dat ze zei dat ze me onbewust had uitgekozen om tegenaan te dansen. Ik kijk haar aan en knik vervolgens om aan te geven dat ik haar verontschuldiging accepteer. “Voortaan zal ik bewust tegen je aan gaan dansen.” een uitdagende blik vult haar donkere ogen, wanneer ze me aankijkt. “Dat klinkt beter” een speelse grijns verschijnt op mijn gezicht, terwijl er een kinderlijk lachje uit haar mond ontsnapt. Moira gaat in op de slaapvraag en ik probeer het gesprek te negeren door een blaadje van het prikbord af te trekken. Wanneer ik dit eenmaal gelezen heb, priem ik mijn ogen in die van Nathan, waarop hij zijn blik al snel afwend. Ondanks dat blijf ik hem nog even aankijken. Hoe kan iemand mij bij hem indelen? Ik denk dat iedereen wel weet hoe wij ons gedragen tegenover elkaar. Waarschijnlijk hebben Christopher en Evelina ons met een reden zo ingedeeld, en wat voor een. Ik geloof niet dat wij in de komende weken meer met elkaar op zullen trekken, omdat we elkaar steeds meer beginnen te mogen. Dit is uitgesloten. Ik lach kort, wanneer Christopher mij complimenteert en met mijn ogen volg ik Nathan naar de koelkast toe. Ik sluit mijn als ik me uitrek en terwijl ik ze weer open, trek ik mijn shirt naar beneden. “Zouden we vandaag misschien wat kunnen doen?” oppert Nathan, waarna ik hem aankijk. ‘Nee, ik ga de hele dag naar de wolken kijken. Natuurlijk ga ik vandaag wat doen’ Ik zucht zacht en kijk van Nathan naar Moira, als hij naast me tegen het aanrecht gaat leunen. “Er was hier toch een strand in de buurt, of iets in die richting?” - “Is het saai met Moira?” een korte grinnik verlaat mijn lippen en ik kijk haar aan, terwijl ze op en neer stuitert. In deze twee weken heb ik Moira druk gezien, maar dit is nieuw voor me. Mijn ogen volgen haar beweging, maar ik wend ze al snel af, aangezien ik er duizelig van word. “Ja, dat is er! Laten we gaan, laten we gaan!” roept ze enthousiast en vervolgens geeft ze hem een knuffel. “Dat hoe je me niet te vragen; voor het strand kan je me zelfs ’s nachts wakker maken” - “Er is inderdaad een strand. Lopend duurt het ongeveer drie minuten.” Ik ben er vorige week geweest, aangezien ik even alleen wilde zijn. Ik hou van de gezelligheid hier, maar ik heb altijd een paar uur voor mezelf nodig en ik heb me voorgenomen om zeker één keer in de week naar het strand te gaan om tot rust te komen. Thuis, in Ierland, ben ik ook altijd veel onder de mensen, maar als ik dan eenmaal op mijn kamer ben, moet je geen poging doen om mij te storen, want dan kan ik niet echt vriendelijk zijn. Overdag ben ik vrij druk en met alcohol in mijn systeem, kan ik er ook wat van, maar dit heeft als gevolg dat ik meer rust nodig heb dan anderen. Sommige mensen zijn wat rustiger en kunnen daardoor de hele dag in de buurt zijn van een groot groep mensen, maar daar doe je mij geen plezier mee. Daarom ben ik tijdens het stappen om het halfuur buiten te vinden en meestal volgt Levi dan, aangezien ze weet dat ik zo in elkaar zit. Moira trekt me letterlijk uit mijn gedachte door mijn hand, en die van Nathan, beet te pakken en mee te trekken richting de deur. “Jij gaat mee en Maxi ook!” een grinnik verlaat mijn mond en zacht schud ik mijn hoofd. Haar enthousiasme zorgt gewoon voor een glimlach op je gezicht. Mijn hand valt langs mijn lichaam, wanneer we door de deuropening zijn gegaan en vervolgens huppelt Moira vrolijk door. Mijn ogen glijden omhoog naar de zon die maar door een paar wolken wordt omringd en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. De lucht voelt warm aan en de vlag aan het begin van het kamp hangt vrijwel stil. “Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik denk niet dat je hier,” ik pauzeer even en pak het shirt van Moira beet om het vervolgens weer los te laten, “een bikini onder draagt” Ik kijk van Moira naar Nathan. “Als jullie je niet om gaan kleden, zie ik jullie zo wel, maar ik wil dat water in” een glimlach siert mijn gezicht en ik draai me om naar de slaapzalen. Eenmaal hier aangekomen, loop ik door naar mijn kast, waar ik vervolgens mijn babyblauwe short uithaal. Ik ben er tijdens het uitpakken van mijn spullen achtergekomen dat Levi toch mijn short in mijn tas heeft gegooid, aangezien ik hem er niet in heb gedaan. Mijn broek verwissel ik voor mijn short en ik gooi een handdoek over mijn schouder heen. Mijn shirt laat ik aan. Dit is niet omdat ik niemand van een prettig uitzicht wil laten genieten, maar omdat ik niet als een soort showmodel over het terrein en de straat wil lopen. Voordat ik bij Moira en Nathan aankom, loop ik weer de eetkamer in. “Am, “ Ik kijk Ambrosia aan, “ga je mee naar het strand?” Ik kijk even naar mijn short en dan weer naar Ambrosia. Mijn blik gaat langs de rest van de dansers en tenzij ze slechthorend zijn, moeten ze het gehoord hebben, dus geen probleem als zij ook mee willen gaan, maar ik heb geen zin om alleen met Moira en Nathan naar het strand te gaan en omdat ik de laatste twee weken ook veel met Ambrosia heb doorgebracht, vraag ik haar om ook mee te gaan.

    [ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 19:24 ]


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    Christopher André Ivanov

    "Eyes on the road Ivanov, eyes on the road." zegt Evelina waarna ze op mijn neus tikt. Een grinnik rolt over haar roze, gevormde lippen. Ik schud mijn hoofd en draai de bocht om. 'Nieeeeeeeuuuwwww.' Ik grinnikte na het geluidje dat ik maakte en hoorde een diepe zucht uit Evelina's mond komen. 'Komt wel goed.' glimlachte ik en ik kneep even in haar hand.
    'Jezus.' mompelde ik en keek Evelina aan. 'We gaan te laat komen als we hier blijven.' Ik keek naar de file voor ons en zuchtte. 'Oke. Hou je vast.' Ik keek achter om en keerde om via het fietspad. 'Daar gaan we.' Ik gaf gas en we reden een zijstraat in.
    Nadat het iets rustiger was keek ik Evelina even aan om te kijken hoe het met haar ging. 'Gaat het nog?'
    We naderde het ziekenhuis en ik zuchtte. Ik vroeg me af waarom Evelina nog naar het ziekenhuis moest gaan? Ze was toch van haar eetprobleem af? Ik hoop dat ik haar eer een beetje doorheen kan slepen en er deze zomer vooral voor kan zorgen dat ze weer genoeg gaat eten. Ik wierp een stiekeme blik op haar, ze was zo'n mooi en prachtig meisje. Een prachtige gave huid, mooie blauwe ogen en haar roze gevormde lippen. Zo zacht. Haar lichaam was goed gevormd, ze had een figuur waar de meeste meisjes een moord voor zouden doen en als nog vond ze zichzelf niet goed genoeg. Ik moet, kosten wat het kost deze zomer het voor elkaar krijgen.
    Ik parkeerde in de garage van het ziekenhuis en klikte mijn gordel open. 'Zo, we zijn er kleine.' Ik glimlachte naar Evelina en stapte uit de auto. Ik liep naar haar kant toe en opende het portier. 'Voíla madame.' Ik stapte naar achteren zodat ze de ruimte had om uit te stappen. Nadat Evelina was uitgestapt klikte ik de auto op slot en deed ik mijn zonnebril af waarna we samen richting de ingang van het ziekenhuis liepen.


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Ambrosia Ivy Hernandez.

    Mylene was een beetje stil, hmmm misschien lag het aan mij? Dat kon natuurlijk ook? Mijn muziek - die ik vergeten was uit te doen - klonk nog steeds luid in mijn oren en ik bewoog mijn hoofd ritmisch mee op de muziek. Mijn blik gleed naar het raam, Chris en Eve waren weggegaan. Dus genoeg tijd voor ons alleen. “Am, “ Ik kijk op en Max kijkt me aan, “ga je mee naar het strand?” Mijn blik staat erg bedenkelijk - gespeeld natuurlijk - ik grinnik, '' Tuurlijk. '' Ik sta op en kijk Mylene aan, 'Zie je straks.' Niet gemeen bedoeld, maar hij heeft het luid genoeg gezegd toch? We hoeven echt niet iedereen een voor een te vragen of hij of zij mee moet? Mijn oordopjes haal ik uit mijn oren en druk mijn muziek uit, waarna ik mijn Ipod in mijn zak stop.
    Ik glimlach wanneer ik naar hem toe loop. Zuchtend kijk ik een stukje omhoog. 'Ai ai ai.' Ik neem een klein aanloopje en spring op zijn rug. 'Op naar mijn kamer.' Grinnik ik en hou me vast aan zijn nek en mijn benen geklemd om zijn middel. 'Moet me nog omkleden.'
    Met een hand sla ik op zijn kont, zo ver me dat lukt. 'Op, op, op! We hebben niet heel de dag de tijd!' Zeg ik dan streng en laat mijn hand weer rusten in zijn nek. 'Maxi, bedankt voor het eitje dat je me had beloofd en nooit meer hebt gemaakt eh.' zeg ik dan en steek mijn tong uit. 'Ik heb Chris' ontbijt gestolen.' zeg ik dan zielig en laat mijn hand door zijn haar gaan. Hoe krijgt die jongen zijn haar zo zacht? Ik moet er moeite voor doen en conditioner gebruiken en dan nog soms! Ik ga zijn shampoo stelen. Dit is echt niet goed. Nieuw punt aan mijn lijstje toegevoegd. Max' shampoo stelen.
    Ik heb nu al drie punten die voor 't einde van de zomer afgevinkt moeten zijn. Een eigen liedje hebben geschreven, met Ralph hebben gedanst en nu erbij : Max' shampoo stelen. Wacht, laten we daar ook conditioner - indien hij die gebruikt - er aan toevoegen.
    Maar genoeg over Max' haar. 'Wie gaan allemaal naar het strand?' vraag ik dan nieuwsgierig en wiebel even met mijn wenkbrauwen. 'Krijg ik nog wat leuks te zien? Hoop toch van wel eh?' Mijn blik glijd naar zijn gezicht, 'Trouwens, ik doop jou vandaag om tot mijn privé taxi.'


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Nathan River Sutherby
    ''Is het saai met Moira?'' Mijn ogen glijden kort over haar heen en ik schud dan lachend mijn hoofd bij het zien van haar pruillipje. Een korte grinnik verliet nu ook Max's zijn lippen en ik gaf hem een korte dodelijke blik die al snel verdween wanneer Moira haar stem lichtjes verhief en druk heen en weer begon te springen. “Ja, dat is er! Laten we gaan, laten we gaan!” Roept ze enthousiast waarbij er een korte grijns op mijn gezicht siert. Niet veel later voel ik dat ze haar armen om mij heen heeft geslagen en ik kan het niet laten om er in mee te gaan. Vervolgens trekt ze Max en mij mee naar de deur.
    ''Jij gaat mee en Maxi ook!'' Ze had er duidelijk veel zin in, ik kon niet ontkennen dat ik dat niet had. Het was een prachtige dag en ik heb het niet zwaar hier - dat moest waarschijnlijk nog allemaal komen. ''Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik denk niet dat je hier,'' hij pauzeert en pakt het shirt van Moira kort vast en laat het dan weer los. ''Een bikini onder draagt,'' vervolgt hij dan en ik nam aan dat hij een punt had. ''Als jullie je niet om gaan kleden, zie ik jullie zo wel, maar ik wil dat water in.'' Een glimlach sierde zijn gezicht en hij draaide zich van ons weg en ik stond op het punt om mij ook om te gaan kleden.
    ''Ik ben zo terug,'' was het enigste wat ik zei en ik liep het gebouw weer in, richting mijn kamer. Mijn koffer, mijn kast en mijn bed waren vreselijk rommelig.
    Op de een of andere manier kon ik niks netjes houden, ik viste mijn zwembroek uit de hoop kleren en zo lukte het me ook een bloesje te vinden. Ik liet het bloesje open waardoor mijn buik zichtbaar werd en mijn short trekte ik er onder aan. Max liep nog de eetkamer in maar ik liep er langs om zo weer bij Moira aan te komen en een hand door mijn haar te laten gaan. ''Am,'' de stem van Max kon ik zelfs vanaf hier horen. ''Ga je mee naar het strand?'' Het maakte mij eerlijk gezegd vrij weinig uit hoeveel er mee gingen. Ik leunde subtiel tegen de muur aan en bekeek mezelf in het spiegelende glas. Mijn blik ging nu nogmaals naar de stemmen toe en mijn oog viel op de twee. Ambrosia zat op Max zijn rug en ik had eerlijk gezegd geen idee hoe hij dat voor elkaar kreeg. Ik rolde met mijn ogen en wendde mijn bik weer subtiel af. ''Heb je er zin in?'' Zei ik vervolgens tegen Moira die ik een kort en speels aankeek.


    Everything is illuminated by the light of our past.

    Evelina Jelena Tyrsa.

    Na een file, een snel rijdende Chris die de regels overtrad kwamen we heelhuids aan bij het ziekenhuis. "Zo, we zijn er kleine." Opgelucht haalde ik adem. We zijn er. Veilig en wel. Hij stapte uit de auto om vervolgens naar mijn kant te lopen. Hij opende de deur voor mij en netjes stapte ik uit. De deur deed ik voorzichtig achter mij dicht en Christopher deed vervolgens de auto op slot. Samen liepen we naar het ziekenhuis. Met de stap werd ik nerveuzer.
    Mijn blik gleed af naar Chris die zijn zonnebril afzette en ik volgde zijn voorbeeld. Mijn zonnebril deed ik in mijn haar en ik begon dichter tegen Chris aan te lopen. Toen ik het merkte deed ik gelijk een paar passen opzij. "Sorry," zei ik en ik voelde het bloed naar mijn wangen stromen. Waarom deed ik dat nou altijd als ik nerveus was? In het ziekenhuis aangekomen liep ik door naar de balie.
    "Eh.. Ik.. eh.." Ik schraapte mijn keel en vervolgde mijn verhaal. "Ik heb een afspraak met dokter Tzena." De vrouw achter de balie knikt. "U word gelijk verwacht. U kan doorlopen naar kamer 207. Dat is op de tweede etage. De lift is aan het einde van de gang." zei ze en ik knikte snel. "Oh, er werd gevraagd of U, iemand zou willen meenemen naar de kamer van de dokter." Weer knikte ik en ik rolde met mijn ogen. Dit had ze zo met die dokter afgesproken. Typisch mijn moeder. "Dat komt wel goed." mompel ik. Een snel bedankje kwam over mijn lippen voordat ik Christopher mee trok naar de lift. Ik sleurde hem de lift in en drukte op het knopje voor de tweede verdieping.
    Een rustig muziekje speelde zich af in de lift. Weer rolde ik met mijn ogen. Typisch. Ik keer van het plafond naar mijn hand die nog steeds die van Chris vasthad. "Sorry," zeg ik snel en ik maak mijn hand los uit de zijne. Een blos komt op mijn wangen te staan en mijn houding word wat ongemakkelijk. De bliep van de lift hielp mij uit deze ongemakkelijke situatie en ik liep vervolgens naar de kamer van de dokter. Op het moment dat ik wilde aankloppen zwaaide de deur open en daar stond hij dan. De dokter. Ik glimlachte zenuwachtig. "Kom binnen. Ik ben Maison Tzena." zei hij vriendelijk terwijl hij zijn hand uitstak. "Evelina Tyrsa." kwam er stilletjes uit en ik stapte naar binnen. Alle doktoren waren vriendelijk. Dat moesten ze vast van hun werk. Je zou maar een grumpy dokter hebben. Jeetje, dat zou pas irritant zijn. "En wie heb je met je meegebracht Evelina?" vroeg hij terwijl hij van mij naar Christopher keek.


    Stephen Dann Yorkwill

    Ik volgde het voorbeeld van iedereen en maakte voor mezelf ook een ontbijtje. Het was iets simpels. Ik had geen zin om een eitje voor mezelf te maken dus dan bleef een geroosterd broodje met nutella en Jus d'orange over. Ik kon makkelijk overal bijkomen aan gezien ik niet een va de kortste was en ik ging rustig mijn gangetje. Na dit voor mezelf gemaakt te hebben schoof ik aan tafel. Binnen een paar happen en slokken had ik mijn ontbijt burgemeester gemaakt.
    Met een goed gevoel zakte ik onder uit. Heerlijk. Mijn mobiel viste ik uit mijn zak en beantwoorde wat berichtjes. Ik keek rond en hoorde dat een paar mensen het erover hadden om naar het strand te gaan. Dit klonk leuk. Ik stond op en legde mijn bord, bestek en glas op het aanrecht. Ik scande de keuken door. Ah! Gevonden. Felicite ging net aan tafel zitten om haar eten aan te vallen. Ik grinnikte en liep naar haar toe. Ze kon me niet zien omdat ik van achteren aan kwam lopen. Ik ging achter haar staan. Ik boog wat naar voren en bracht mij lippen naar haar oor.
    "Boe!" zei ik zacht en een grijns kwam op mijn gezicht te staan terwijl ik met mijn vingers in haar zij prikte. "Ga je mee naar het strand?" vroeg ik haar met dezelfde grijns terwijl ik de stoel die naast haar stond wat naar achter trok zodat ik er zelf op kon gaan zitten. Ik keek van haar naar haar ontbijt. Ik had eigenlijk geen idee of ze dat wel wilde aangezien ze net aan haar ontbijt was begonnen, maar ik kon het altijd vragen. Felicite is een van de mensen met wie ik de afgelopen twee weken ben opgetrokken. Het was altijd wel gezellig met haar.


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Maximiliano Guido Gustav.

    Ambrosia kijkt op, wanneer ik haar naam noem en haar gezicht staat bedenkelijk, als ik aan haar vraag of ze mee wilt naar het strand. “Tuurlijk” een glimlach speelt om haar lippen, terwijl ze opstaat. Leundend in de deuropening, hoor ik het zachte getik van mijn voet op de grond. Stilstaan is niet voor mij weggelegd. Al is het maar een kleine beweging, alles is goed behalve niets doen. Mijn bruine kijkers volgen Ambrosia, wanneer ze haar oordopjes uit haar oren haalt en haar Ipod in haar zak laat glijden om vervolgens naar me toe te lopen. “Ai ai ai, op naar mijn kamer” ondertussen is ze op mijn rug gesprongen en heb ik in een reflex mijn armen om haar benen heengeslagen, zodat ze er niet vanaf glijd. Ze grinnikt en slaat haar armen dan om mijn nek, terwijl ze haar benen rond mijn middel klemd. “Moet me nog omkleden” geeft ze als reden waarom ze naar haar kamer toe wilt. Een scheve glimlach verschijnt op mijn gezicht, wanneer ze op mijn kont probeert te slaan, maar haar hand op mijn onderrug beland. “Op, op, op! We hebben niet heel de dag de tijd!” een grinnik verlaat mijn mond door de toon waarmee ze spreekt en ik begin te lopen. Niet omdat dit is wat Ambrosia wil, maar omdat ik zo snel mogelijk bij dat strand wil zijn. Als we buiten zijn, zie ik dat ook Nathan zich heeft omgekleed en het zou Nathan niet zijn als hij niet met iets kon pronken, dus heeft hij zijn blouse open laten staan voor toeschouwers. “Maxi, bedankt voor het eitje dat je me had beloofd en nooit meer hebt gemaakt, eh” zegt ze en vervolgens heb ik het gevoel dat ze me belachelijk maakt achter mijn rug om, maar ik kan niet zien wat ze doet, aangezien ik geen uil ben en mijn hoofd geen 360 graden kan draaien. “Morgen ben je de eerste, beloofd” beloof ik haar, nadat ze me heeft verteld dat ze Christopher van zijn ontbijt heeft bestolen en haar hand door mijn haar heeft gehaald. “Am, dat is mijn haar” meld ik haar op een vriendelijke manier, maar een geïrriteerde ondertoon klinkt door mijn stem. Ik zucht wanneer ik me besef dat alle moeite van vanochtend voor niets is geweest, aangezien ik straks het water in ga en mijn haar dan plat langs mijn gezicht beland. “Wie gaan allemaal naar het strand?” vraagt ze nieuwsgierig, wanneer we bij de slaapzaal van de meiden zijn aangekomen. “Ik weet dat Moira en Nathan gaan, maar verder is het voor mij onbekend wie er meegaan” antwoord ik, terwijl ik haar van mijn rug af laat glijden, aangezien ze zich niet op mijn rug kan omkleden. “Krijg ik nog wat leuks te zien? Hoop toch van wel, eh?” een grinnik verlaat mijn mond en ik schud lichtjes mijn hoofd. “Jullie zijn ook allemaal hetzelfde, he.” lach ik, “Maar ik denk dat ik je niet teleur zal stellen” vervolg ik dan. “Trouwens, ik doop jou vandaag om tot mijn privé taxi” ik knik even goedkeurend en er verschijnt een grijns op mijn gezicht. “En wat krijg ik daar voor terug?”

    -Dit is echt een korte post voor mijn doen xd-

    [ bericht aangepast op 24 feb 2014 - 15:03 ]


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    [Lieve mensen,
    Ik heb al heel lang niet meer gepost, dat weet ik. Ik ben er achter gekomen dat ik de rpg minder leuk vind dan ik had verwacht,en nee dat ligt niet aan jullie maar meer aan het onderwerp. Ik had verwacht dat ik een rpg over dans heel leuk zou vinden maar dat is niet zo, helaas. Want het idee vind ik nog wel steeds heel leuk.
    Hierbij schrijf ik me dan ook uit voor deze Rpg. Sorry dat ik heel lang niet meer gereageerd heb! Veel plezier nog verder.]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Christopher André Ivanov

    "Wees niet zo nerveus." Gliimlachte ik naar Evelina en trok haar even naar me toe toen ze weer van me weg liep. Een blos ontstond op haar wangen en ik grinnikte. "Geen sorry zeggen." Soms vergat Evelina dat ik haar al een aantal jaar kende. Ik liet haar weer los en ze liep weer van me vandaan waarna we naar binnen liepen. De receptioniste glimlachte naar me en terwijl Evelina met haar sprak hoorde ik haar wat zeggen over iemand meenemen. Ik kon het alleen niet goed horen omdat ik vrijwel al meteen werd meegetrokken door Eve en de liften half in werd geduwd.
    Ze had mijn hand vast gehouden en ik had er geen problemen mee gehad. Waarom zou ik? Ze was beeldschoon. "Sorry." Hoorde ik weer toen ik naar onze handen was blijven staren en een grijns verscheen op mijn gezicht die kort erna plaats maakte voor een luide, pleziervolle lach. "Evelina, Evelina, Evelina." zei ik toen hoofdschuddend.
    Het wel bekende geluidje dat wij onze verdieping bereikt hadden luidde en de deuren gingen langzaam, maar zeker open. "Daar gaan we dan." Ik glimlachte haar toe zodat ze zich op zijn minst gezegd zich op haar gemak voelde.
    We kwamen bij de kamer waar ze zijn moest en de deur werd meteen open gedaan. "Kom binnen. Ik ben Maison Tzena." Ik keek de dokter even aan, hij glimlachte naar Evelina en ze stelde zich voor: "Evelina Tyrsa." "En wie heb je met je meegebracht Evelina?" reageerde dokter Tzena wel meteen en keek van Eve naar mij. "Christopher Ivanov." Glimlachte ik en schudde zijn hand. Ik zal nog een vraag in zijn ogen en vrijwel daarna opende ik mijn mond weer. "Ik ben een goede vriend van Evelina." Met nadruk op het woordje goede keek ik de dokter aan. "Oke. Neem plaats." Zei hij en ik schoof de twee stoelen die er zaten naar achteren. Ik nam plaats en wachtte tot hij zou beginnen met praten.
    Een stilte begon op te komen en ik keek een beetje ongemakkelijk de kamer door, ik had het nooit zo gehad op ziekenhuizen. Na een jaar in het leger gezeten te hebben en gezien wat voor verwondingen er zijn was het al zeker geen pretje. Het is vreselijk om te zien hoe mensen lijden, hoe er benen, armen, oren en weet ik het allemaal van iemands lijf af zijn geschoten. In het kamp waar ik zat was er een verpleging. De verpleegzaal of tent lag altijd vol met soldaten.
    Mijn blik bleef bij mijn eigen handen hangen, ik mag van geluk spreken dat ik alles nog heb. In tegen stelling tot anderen.
    De dokter bewoog en hij begon met spreken. Ik liet een klein opgelucht zuchtje horen."Nou Evelina, zoals je weet ben je hier voor controle." zei hij en ik keek Evelina aan waarna ik een zacht kneepje in haar bovenbeen gaf. De dokter begon zijn verhaal en ik luisterde aandachtig toe. Ik moest weten hoe het er voorstond met Evelina en wat ik er aan kon doen.

    [ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 21:31 ]


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Ambrosia Ivy Hernandez

    Max begint te lopen en ik tik met mijn handen zacht een beat op zijn borst en begin mee te neuriën. "Dus, zwemmen, zonnen en ?" Ik keek hem even verwachtingsvol aan. Wie weet wat meneer allemaal in gedachten had? Uiteindelijk had hij, mij meegevraagd dus wie weet.
    Buiten aangekomen kwamen we Nathan en Moira tegen. Moira had een zeer toffe bikini aan en Nathan een zwembroek met een blouse, deze stond natuurlijk gewoon open en hing los aan zijn lichaam. Zijn wasbordje was nu goed te zien en even floot ik en knikte goedkeurend. "Zo zo, ziet er goed uit hoor." “Morgen ben je de eerste, beloofd” zegt Max nog op mijn reactie van het ontbijt. Ik glimlach, "Mooi zo." Moira hoor ik in lachen uitbarsten wanneer ze ons ziet. Ik grinnik, ze vindt het een goed idee en wanneer mevrouw bij Nathan op zijn rug springt en begint te zingen begin ook ik in lachen uit te barsten. "Zo, laten wij nu even naar mijn kamer gaan zodat ik mijn bikini aan kan trekken."
    "Am, dat is mijn haar." begint Max en een grijns verschijnt op mijn gezicht. "Maar hoe wil je dan zwemmen Maxi?" vraag ik dan zoet in zijn oor. Hij verteld me dat Nathan en Moira sowieso naar het strand gaan - dit had ik natuurlijk al door - en verder wist hij het niet.
    Moira was zeker gezellig, de afgelopen dagen hadden we het zeker naar ons zin gehad en van Nathan, wist ik nog niet veel. Daar zou na vandaag wel zeker verandering in komen.
    We liepen - Max liep - de kamer binnen en lied me van zijn rug afzakken ik glimlachte. "Zo bedankt, maar nu niet denken dat je van me af bent hoor. " Ik gaf hem een knipoog en liep naar de kast toe waar mijn koffer nog stond, ik had mijn bikini en lingerie in mijn koffer gelaten en de rest allemaal uitgepakt en in mijn kast gedaan. Ik pakte mijn bikini uit mijn koffer evenals een blouse en liep naar het scherm dat in de kamer stond. "Als je waagt om te kijken vermoord ik je. Dus draai je voor de zekerheid om." Zei ik toen en keek hem even met opgetrokken wenkbrauw aan. Achter het scherm had ik mij omgekleed. Ik had mijn grijze joggingsbroek en tanktop met daaroverheen een oversized houthakkershemd omgewisseld tot een zwarte, iets wat eenvoudige bikini met daaroverheen ook weer een blouse. Door de bikini kon je mijn rondingen goed zien en misschien was dat de reden waarom ik toch voor een hemd ging en niet voor een jurkje. Het shortje wat ik had gepakt liet ik maar voor wat het was en gooide die weer vanachter het scherm weg. Toen ik er net vanachter wilde stappen hoorde ik Max. “En wat krijg ik daar voor terug?” Ik stapte vanachter het scherm en stapte in een paar slippers en liep richting Max. "Dat hangt ervan af, wat heeft u in gedachte?" Ik grijnsde kort. "We zullen aan het begin van de avond wel zien wat je krijgt als beloning voor het harde werk dat je hebt verricht." Ik lachte zacht en sprong weer op zijn rug.
    "Maar voor nu.. Gaan we zwemmen."

    [ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 21:31 ]


    The duty of youth, is to challenge corruption.