[RPG] International Dancecamp || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 dec 2013 - 18:16 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Vind je het erg als ik morgen pas reageer?]

16 - 09 - '17

| Kan er een praattopic komen? Ik vind dit nogal annoying. |

That is a perfect copy of reality.

here you go .
Praattopic.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 10:28 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Mylène Adrianna Whitley

Ineens overspoelde een misselijk gevoel mijn maag. Ik probeerde de simpelste hiphoppassen uit, maar heel opeens verloor ik de controle over mijn spieren, alsof ze geen zin hadden. Als verlamd keek ik maar een beetje om me heen, het verbaasde me toen ik ook maar een stap kon zetten. Nou ja, dan maar naar de ingang, ik had ook niet veel beters te doen. Stap voor stap verplaatste ik me naar de ingang, niet wetend wat me te wachten stond. Ik hield totaal niet van dingen als salsa, dat kon voor mij echt dood, net zoals ballroom. Hiphop vond ik geweldig, en modern kon ook nog wel, maar die dansen met lange jurken, bleh. Eenmaal bij de ingang aangekomen zag ik twee meisjes staan. Iet wat twijfelend schuifelde ik naar ze toe, om te zeggen. 'Hé… Ik ben Mylène…'

[Iemand voor Gio? Enne… Sorry voor het slechte stukje ):]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

16 - 09 - '17

Felicite Eleanor Caines.

Ik werp een blik op de mensen die al voor mij zijn gearriveerd en neem ze in me op. Het is totaal nieuw voor mij om mijn danservaring met andere ervaren dansers te delen. Ik heb wel met andere mensen gedanst, zoals mijn broer, maar dat is toch anders dan dat je met mensen gaat dansen die je niet kent. Ik merk op dat ik stil ben gaan staan en besluit dan om naar de slaapzalen te gaan. Snel werp ik een blik in mijn handtas en haal er een klein opgevouwen papiertje uit vandaan. Darcio heeft al eerder deelgenomen aan dit kamp en weet waar elk gebouw zich bevind. Hij heeft alle informatie in een plattegrond verwerkt en dus zal ik niet zo snel verdwalen, erg handig al zeg ik het zelf. Met een vloeiende beweging vouw ik het papier open. Ik volg de weg die ik moet afleggen met mijn vinger en blijf even haken bij de slaapzaal, terwijl ik op kijk van het papier en kijk of ik het gebouw vanaf hier kan zien, want zoals Darcio het heeft beschreven zou ik dat moeten kunnen. Een bescheiden glimlach verschijnt op mijn gezicht, als ik het gebouw heb gevonden en ik vouw het papiertje weer netjes op om hem vervolgens weer in mijn tas te stoppen.
Terwijl ik langs mijn mededansers loop, haal ik mijn blik even vlug over hen heen. De twee choreografen zijn vrijwel meteen te onderscheiden van de andere dansers. Een jongen, Christopher geloof ik, en een meisje, Evelina, staan bij elkaar met nog een aantal mensen te praten. Darcio heeft weleens over ze gesproken, vandaar dat ik hun herken, maar ook zie je dat ze ouder zijn dan de rest. Onopgemerkt laat ik mijn blik wat langer op Christopher liggen, maar wanneer ik dit zelf eenmaal doorheb, wend ik mijn blik af. Net op tijd om te zien dat er een jongen langs me loopt, maar ik zie hem te laat om direct te stoppen met lopen. Ik stoot niet al te hard tegen de zijkant van zijn lichaam aan en als reflex om mijn evenwicht te bewaren, vliegt mijn hand omhoog met als gevolg dat mijn handtas tegen zijn rug aanbotst. Ik voel dat al het bloed zich een weg omhoog werkt en terwijl ik dit probeer te voorkomen, verontschuldig ik me aan de jongen. “Sorry,” ik sla mijn ogen naar hem op, “Ik lette niet op”. Ik weet dat mijn wangen rood kleuren, maar ik probeer het zo goed mogelijk te negeren en maak gebruik van de gelegenheid. Een zenuwachtig lachje glipt tussen mijn lippen door, waarna ik me aan hem voorstel. “De ontmoeting had beter gekund, maar nu we hier toch staan. Felicite Caines aangenaam.” Wanneer ik een bescheiden glimlach op mijn gezicht laat verschijnen, voel ik dat mijn rode wangen afnemen en het bloed weer terugtrekt. “Eh, was je ook op weg naar de slaapvertrekken?” Vraag ik aan hem om de situatie wat comfortabeler te maken. Soms kan ik zo onhandig zijn. Misschien is dat de reden waarom Darcio en Falain altijd zeggen dat ik voorzichtig en attent moet zijn.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Kylie Leah Riverdale

Een van de meisjes die bij het groepje staat glimlacht naar me, terwijl ik uitleg dat ik alleen moest komen en de weg nog niet weet. Het meisje grinnikt. 'Rustig! Dit is dancecamp!' roept de jongen. Ik zucht even opgelucht. 'Dan weet ik dat ik juist zit hier' zeg ik en ik grinnik ook even. Dat ene meisje grinnikt weer en stoot dan de andere jongen aan. 'Ik ben Ambrosia' glimlacht de meid die dus Ambrosia heet met een rollende r. Ik knik even. 'Kylie. Ik ben Kylie' zeg ik grinnikend terug.
Mijn blik gaat van de ene naar de andere. Het was me al duidelijk dat deze drie mensen elkaar al veel langer kenden. Ik stond er maar een beetje bij en ik voelde me redelijk ongemakkelijk hier. Ambrosia's blik gaat over het kamp en ik zie dat er langzaam aan meer en meer dansers aanwezig zijn. Naast me hoor ik
de jongen zich al voorstellen. 'Ik ben Christopher, één van de choreografen en leidinggevende' zegt de jongen die Christopher heet dan oppeens. Ambrosia grinnikt meteen. Voor mijn gevoel grinnikt zij echt teveel. Ik moet echt oppassen dat ik mijn irritaties niet op haar af ga reageren.
'Zal ik je naar je kamer begeleiden? En je zo wat het meeste vertellen?' vraagt de jongen die Christopher heet dan. Ik heb werkelijk geen idee of dat nou voor mij bedoeld is dus ik vraag maar 'Is dat voor mij bedoeld?'

| Flut stukje. Sorry. |

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 20:52 ]

That is a perfect copy of reality.

Nathan River Fields
Mijn ogen waren nog steeds gericht op het complexen gebouw en ik liep met kleine stappen richting het gebouw. Ik haatte het om als eerst te zijn. Van achter voelde ik een klap in mijn rug waardoor mijn sigaret op de grond viel en ik binnenmonds begon te vloeken. Ik draaide me om en zag tot mijn verbazing een nogal mooi meisje. Mijn blik gleed opvallend over haar heen en ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. ''Sorry,'' zei ze waarbij ze me aankeek. ''Ik lette niet op,'' voegde ze er aan toe en ik lachte kort. ''Doe dat alsjeblieft nooit meer, ik schrok me dood,'' zei ik tegen haar en zag dat haar wangen rood gekleurd waren wat haar erg schattig maakte. ''De ontmoeting had beter gekund, maar nu we hier toch staan. Felicite Caines aangenaam.'' Ik knikte kort en stak toen mijn hand naar haar uit. ''Ik ben Nathan, mijn hele naam is niet zo bijzonder,'' zei ik en keek haar toen in haar bruine ogen die erg uitsprongen in haar gladde gezicht. ''Mooie naam,'' complimenteerde ik haar vervolgens en stak toen één hand een beetje ongemakkelijk in mijn zak. Een bescheiden glimlach verschijnt op haar gezicht en haar rode wangen waren al weer snel verdwenen. ''Eh, was je ook op weg naar de slaapvertrekken?'' Vroeg ze en ik voelde dat de situatie alweer wat gekalmeerd was. ''Toevallig wel,'' zei ik en trok mijn hand weer uit mijn zak. ''Ik heb eigenlijk geen idee waar ze zijn,'' gaf ik toe en keek haar toen weer hoopvol aan. ''Jij weet het vast wel,'' besloot ik toen en lachte kort. De sigaret die op de grond had gevallen trapte ik weg en keek toen het plein rond. Er waren al veel dansers gearriveerd en ik had geen enkel idee wat ik zou moeten verwachten.

[Beetje kort stukje, maar ik moet er ook even inkomen eigenlijk]

Everything is illuminated by the light of our past.

Felicite Eleanor Caines.

Wanneer ik tegen hem aanstoot lacht hij even kort, waarop ik van verbazing mijn wenkbrauw omhoog trek. De meeste jongens zouden me op zijn minst arrogant aankijken en zeggen dat ik op moet letten, maar hij kan er alleen maar om lachen. En dan ben ik niet alleen tegen hem opgebotst, ik heb hem, niet expres natuurlijk, ook nog eens geslagen met mijn tas waardoor zijn sigaret op de grond is beland. “Doe dat alsjeblieft nooit meer, ik schrok me dood,” zegt hij dan als reactie op wat er voorafgaand is gebeurd. Ik knik even goedkeurend en neem mijn woorden terug. Hij mag me dan wel niet arrogant aankijken of een gemene opmerking maken, maar het blijft een opmerking. Hij knikt kort wanneer ik mezelf aan hem voorstel en steekt zijn hand naar me uit waarvan ik het gevoel heb ik dat ik hem wel moet aannemen, aangezien ik tegen hem ben opgebotst en dit het minste is wat ik kan doen. Niet dat ik het anders niet had gedaan, ik heb me immers eerst aan hem voorgesteld. “Ik ben Nathan, mijn hele naam is niet zo bijzonder,” Hij kijkt me recht in mijn bruine ogen aan, waarna hij mijn naam complimenteert. Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat mijn naam ‘bijzonder’ kan zijn, aangezien de naam ‘Felicite’ in Frankrijk wel vaker voorkomt en ik er in Engeland nou niet bepaald ‘bijzonder’ om was. Misschien vonden mensen me wel bijzonder, maar dan niet op een positieve manier. Een beeld van mijn hogere school verstoort mijn gedachte en al snel begin ik zachtjes, maar bijna onzichtbaar, met mijn hoofd te schudden om het beeld weg te jagen. Een opgeluchte zucht kruipt tussen mijn lippen door, wanneer het eenmaal is verdwenen en ik sla mijn ogen weer naar hem op. Hij zal er wel niets van gemerkt hebben, aangezien hij op een iet wat ongemakkelijke manier zijn hand in zijn zakken stopt. “Toevallig wel,” Antwoord hij op mijn vraag of hij ook richting de slaapvertrekken loopt en al snel voel ik de spanning wat dalen. “Ik heb eigenlijk geen idee waar ze zijn,” vervolgd hij dan en ik kan het niet laten om kort te grinniken. Als ik Darcio niet had gehad, zou ik hier net zoals de meeste mensen een beetje ronddwalen totdat ik de slaapvertrekken zou hebben gevonden, maar gelukkig voor Nathan ben ik tegen hem aangewandeld en weet ik de weg. “Jij weet het vast wel,” besloot hij dan, waarop een korte lach zijn mond verlaat. “Nou, ik denk dat daarvoor de verkeerde tegen je aangelopen is,” ik kijk hem met een onschuldige glimlach aan. Met twee broers ben ik het wel gewend om geplaagd te worden en zelf terug te plagen, dus dat is voor mij geen probleem. Ik volg zijn blik die naar de sigaret gaat en hij trapt hem weg, waarna hij in de rondte kijkt. Ondertussen haal ik het witte papiertje uit mijn handtas en vouw hem open. “Ik ga mijn spullen wegzetten, maar misschien kan dit je helpen,” De onschuldige glimlach is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een speelse grijns, wanneer ik hem het briefje overhandig. Als de slaapvertrekken van de jongens en de meiden naast elkaar zou hebben gestaan, was ik met hem mee gelopen, maar het kan geen kwaad om hem te plagen, althans dat denk ik, en ik wil zelf mijn spullen ook wel graag kwijt. “Succes,” ik kijk hem nog even aan, maar draai me dan om, om vervolgens richting de slaapvertrekken van de meiden te vertrekken. Ik laat de wieltjes van mijn koffer over de straatstenen klinken, totdat ik bij de slaapvertrekken aan kom. Met een vlugge beweging til ik mijn koffer over de drempel heen en kijk ik de slaapzaal rond. Een aantal stapelbedden en één enkel eenpersoonsbed. Dan zullen we zeker met een oneven aantal meiden zijn. Misschien zijn er wel andere meiden die liever een bed voor zichzelf willen, maar ik laat deze kans me niet voorbij schieten. Ik heb nooit van hoogtes gehouden en ik vind het vrij oncomfortabel om onder iemand te liggen die ik niet ken en dus loop ik vrijwel direct naar het eenpersoonsbed om daar mijn koffer tegenaan te zetten en mijn handtas erop te laten rusten. Zelf neem ik ook plaats op het bed, gewoon om alles even in me op te nemen. Ik zal zo wel weer naar buiten gaan om daar de rest van de mensen onder ogen te komen.

[Voila. ]

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 21:32 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Iemand voor Mylène en/of Gio?]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

SnowHeart schreef:
[Iemand voor Mylène en/of Gio?]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Ralph Christian Adams.

Ik tuur het gebouwtje rond en besluit naar de slaapzaal te lopen waar een bordje met een mannelijk poppetje naast hangt. Ik gok dat dat de slaapzaal is van de mannen en jongetjes natuurlijk, want ik heb gehoord dat de leeftijd van de jongens in dit kamp varieert van achttien tot eenentwintig en ik als eenentwintig jarige ben dus de oudste, dat betekend ook dat de achttien jarigen nog jongetjes zijn.. ach ja, ik zal er mee moeten leven.
Ik stap de slaapzaal binnen en leun rechts naast de deur tegen de muur en probeer een bed uit te zoeken, maar voordat ik een stap kan zetten in de richting van het bed waar ik wel wil slapen, loopt een andere jongen de slaapzaal binnen een gooit zijn spullen op één van de bovenste bedden, draait zich om en glimlacht kort naar me.
"En, welk bed ga jij tot je nemen?" Hij kijkt me even aan en neemt vervolgens plaats op het bed.
"Ook een goedemiddag, meneer?" Ik vraag het vrolijk, maar het woord 'meneer' heeft een aarzelende ondertoon, aangezien ik hem niet veel ouder schat dan een jaar of negentien. Ik til mijn schouder tas van de grond en kies een van de stapelbedden naast hem. Ik leg mijn weekendtas op het bovenste bed en zet mijn koffer ernaast.
"Ik ben Ralph trouwens, Ralph Adams," Stel ik me aan hem voor. "Maar je mag me ook Raaf noemen als je wilt," Voeg ik er nog aan toe, hoewel eigenlijk alleen mijn familie en goede vrienden me Raaf noemen. Ik laat mijn blik door de slaapzaal glijden en merk dat één wand van de zaal bedekt is met een hele rij kasten. Ik ga er vanuit dat we daar onze spullen in mogen stoppen en sleep mijn koffer naar de eerste kast die ik zie en begin mijn spullen uit te pakken. Ondertussen kijk ik af en toe vanuit mijn ooghoeken naar de jongen op het bed. Hij heeft donker haar, donkere vriendelijke ogen en rechte wenkbrauwen. Hier en daar op zijn gezicht zitten wat verdwaalde sproetjes. Volgens mijn is hij ongeveer even lang als mij en ook wel ongeveer even sterk, zo aan de bouw van zijn lichaam te zien.
Nadat ik een deel van mijn spullen opgeborgen heb, pak ik een set boxen en set die op de vensterbank van het raam neer, wat zich naast mijn stapelbed bevindt. Ik kan niet zonder muziek, dus heb ik deze van thuis meegenomen. Ik kan niet langer dan een paar uur zonder muziek, dus ik zal deze binnen de kortste keren op vol volume aanzetten.

Nathan River Fields
Het meisje liet een grinnik uit haar mond vertrekken en ik glimlachte zwakjes terug. ''Nou, ik denk dat daarvoor de verkeerde tegen je aangelopen is,'' zei ze vervolgens en ze keek me met een onschuldige glimlach aan die me deed denken aan zoveel andere meisjes. Ze haalde een wit papiertje uit haar handtas die ze openvouwt en ik kijk nieuwschierig mee. De onschuldige glimlach die ze zojuist had was verdwenen en in plaats van had ze nu een speelse grijns en overhandigt ze me het briefje. ''Ik ga mijn spullen wegzetten, maar misschien kan dit je helpen,'' zei hij waarbij ik met mijn ogen rolde en er nu een iets bredere glimlach op mijn mond was verschenen. ''Succes,'' zei ze waarbij ze haar koffer optilde en zo weer meetrok. Ik keek haar kort na en besefte toen pas dat ze me hier achterliet met alleen maar één stom blaadje. ''Waar ga je heen?'' Riep ik en stak toen beide handen vragend uit en zuchtte gefrustreerd. Ik was dus totaal niet zelfstandig en vond het alleen maar lastig om alleen te zijn. Mijn ogen gingen van Felicite naar het blaadje die ze me had overhandigd en ik bekeek hem kort en vluchtig wat niet hielp dus besloot ik het nogmaals te lezen en dit keer gefocust en geconcentreerd. Ik draaide mij om naar het complex en liep er zonder te kijken naar toe waarbij mijn koffer een onrustig geluid maakt. Ik had de deur opengetrokken van het gebouw en was op zoek gegaan naar de jongensslaapzaal die ik dan ook met succes had gevonden. De deur trok ik zacht open met de gedachten dat er al mensen zouden zijn waar ik nog gelijk in had ook. Ik trof twee (?) jongens aan en glimlachte zwakjes. ''Ik.. Eh,'' ik bekeek de beide jongens kritisch en kwam toen wat dichter bij hun staan om vervolgens mijn spullen op de grond neer te zetten. ''Ik ben Nathan,'' stelde ik mijzelf voor aan beide en knikte kort. De ene jongen had al een hele set boxen op de vensterbank neergezet die ik iets langer bekeek. '

Everything is illuminated by the light of our past.

Abbigail Merrys
"Euh nee, sorry. Ik wou namelijk net dezelfde vraag aan jou stellen,' kreeg ik als antwoord. 'Ik ben nieuw en ik weet zelf niet waar ik naartoe moet. Ben jij ook nieuw? Maar hey, zullen we het anders samen aan iemand vragen die het wel weet?'
Ik glimlachte. 'Ehm ja, ik ben ook niet nieuw,' antwoordde ik. 'En ja, is goed. Met zijn tweeën komen we er wel uit.' Het was tenminste een opluchting waarom dat ik tenminste niet meer alleen ben. Ook was het een opluchting dat ik niet de enige nieuwe was in een groep vreemde mensen. Dit meisje kende ook nog niemand.
'Mijn naam is trouwens Abbigail,' stelde ik mezelf voor. Ik glimlachte vriendelijk naar het nog naamloze meisje voor me. Ze leek me heel erg aardig.

[sorry dat het zolang duurde.]

"Ignite, my love. Ignite."