Speeltopic | Ultimate Survival - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 18:16 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Caprino schreef:
Josephine Jane Brough
Muggenmelk? Ja. Veldfles? Ja. Kompas? Ja. Volgens mij had ik nu alles. Ik checkte de spullen in mijn sporttas nog een en toen ritste ik het dicht. Ik legde mijn toilettas op mijn sporttas en ik hing de handvaten van mijn sporttas om mijn linkerarm. Met mijn rechterarm pakte ik mijn rolkoffer en ik verliet in stilte mijn kleine studentenwoning. Met de lift ging ik van de zesde etage naar beneden. Vanaf de studentenflat was het slechts twee minuten lopen richting het station, daar nam ik de trein richting een klein stadje dat vlakbij het dorp lag waar in het bos de kampeerplek bevond. De reis duurde ongeveer anderhalf uur.
In het stadje aangekomen, nam ik de bus naar een straat dat niet ver lag van de plek waar we moesten verzamelen. Ik liep naar het geluid van een autoradio dat veel te hard stond. AC/DC kwam er daar uit de spieker. Ik hield wel van rock, maar die band was niet helemaal mijn smaak om eerlijk te wezen.
Drie jongens naast elkaar op de afgesproken plek, en er waren twee auto's. Er zouden hier niet alleen maar mannen zijn toch? dacht ik nog even verschrikt.
'Hallo!' riep ik wat onzeker naar de drie die iets verderop stonden.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Mono schreef:
(...)

[Zijn broer staat er niet bij.. Er maar twee mensen daar..]

Wanna roll with the wind, bringing distance to everything...

Timothy Morrison Livinstone - Jones
Het wachten duurde niet al te lang, gelukkig maar. Ik had het geduld van een... Wacht nee, ik had geen geduld. Ik stopte mijn mobiel weg en keek naar de auto die aan kwam rijden. Een jongen parkeerde zijn auto en stapte uit. "Ook hier voor de survivalvakantie?" vroeg hij en stak zijn hand uit. Hij was knap en klonk erg beleefd, misschien klonk zijn nederlands zelfs een beetje verengelst. "Johnathan or John, what ever you like to call me." De grijns op zijn gezicht misstond hem niet en ik glimlachte terug. "Jonathan. Aangenaam, Timothy, maar de meeste noemen me Tim," zei ik en schudde zijn hand. Ik zette mijn muziek uit en hing mijn oortjes rond me nek. Het was wel zo beleefd om geen muziek te luisteren als mensen tegen je praatte. Van een afstandje werd er door een meisje geroepen. "Hallo?" zei ze iets wat onzeker. Ik ging rechtop staan en liep een eindje richting haar. Ik stak mijn hand uit. "Timothy, ik been aan dat jij hier ook bent voor de survival," zei ik en bekeek haar even. Ze zag er niet uit als zo'n typisch survival meisje, maar ze zag er wel aardig uit. Met dit soort mensen zou ik vast op survival kunnen, dat leek me wel. Ze zagen er niet uit als mensen die overal een probleem van maakte. Ik hoopte eigenlijk dat er niemand tussen zat die van veel dingen een probleem maakte, daar kon ik niet tegen. Dat deed mijn stiefmoeder altijd. Heks. Ik kon een heleboel hebben, maar raar genoeg had ik bij haar een heel kort lontje. ikzelf kon heel makkelijk zijn, maar ook wel moeilijk doen, dat moest ik toegeven. Maar ach, het kwam vast wel goed, ik ging genieten van deze vakantie. Eindelijk even weg van thuis.

We've lived in the shadows for far too long.

[Hoe graag ik nu ook zou willen reageren, wacht ik toch even tot dat de rest ook heeft gereageerd.. ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Daniel Jensen Smith
"Give me a shot at the night," brul ik mee met het nummer van The Killers, wat ik op vol volume heb aangezet in mijn bordeaux rode Chevrolet. Muziek hield me altijd wel wakker op dit soort lange autoritten. Ik hield ontzettend van autorijden, maar als je een aantal uur achter elkaar in de auto moest zitten, werd het na een tijdje toch moeilijk om wakker te blijven. Gelukkig had ik naast een CD vol muziek ook mooie natuur om naar te kijken. De glooiende weides van de Belgische Ardennen die af en toe werden afgewisseld door een pittoresk dorpje of een stukje bos. Het was nu alweer het derde jaar dat ol dit survivalkamp zou leiden en ik had het tot nu toe elk jaar met veel plezier gedaan. Normaal leidde ik het met mijn vriend, die het kamp had opgericht, maar dit keer zou ik het moeten leiden met iemand anders. Ik wist nog niet wie. Het enige wat ik wist was dat het een meisje was en als ik me niet vergiste heette ze Sam. Zonder het door te hebben was ik het dorpje waar we elk jaar afspraken al ingereden. Het was maar een klein dorpje en het duurde dus ook niet lang voordat ik op de afgesproken plek was. Ik probeerde elk jaar als eerste aan te komen, dat zag ik toch als een soort plicht, als leider zijnde. Het was me nog nooit gelukt en ook dit jaar was ik niet de eerste. Er waren al twee mensen. Ik stapte mijn auto uit en liep naar ze toe. "Hallo," zei ik tegen ze.

Adrianna Hiddlestone
"Het zal vast wel meevallen," zei mijn moeder vol medeleven vanuit de bijrijdersstoel in onze auto. Mijn ouders voelden zich heel schuldig dat ze mij deze straf hadden opgelegd, maar ik zag het helemaal niet als een straf. Ik hield wel van wat avontuur en volgens mij zou deze survivalvakantie genoeg avontuur bevatten. Ik zuchtte even, waarna mijn moeder achterom keek en me een blik vol medeleven gaf. Ik glimlachte even gemaakt terug en keek toen uit het raam. Ik had tot nu toe gedaan alsof ik het heel erg vond dat ze me hiervoor hadden opgegeven, het was leuk om te zien hoe schuldig mijn ouders zich voelden. We reden een schattig dorpje binnen. Er liepen weinig mensen op straat en de huisjes waren allemaal klein en schattig. Hier en daar zat eens een winkeltje of een kapsalon of iets dergelijks. Het had wel wat. Verderop zag ik al drie personen bij een aantal auto's staan, waarschijnlijk was dat al een gedeelte van de groep. Het feit dat mijn vader ook die kant op reed bevestigde mijn gevoel. "Hier is het," zei hij. Ik knikte. Mijn moeder maakte haar gordel al los om uit te stappen, maar ik pakte haar schouder vast, waardoor ze weer in de stoel plofte. "Je hoeft niet uit te stappen hoor, ik red het vanaf hier wel. Bedankt dat jullie me gebracht hebben," zei ik. Mijn moeder glimlachte even. Ik had in eerste instantie gewoon met de trein willen gaan, maar mijn ouders stonden erop dat ze me weg brachten. Ze wouden natuurlijk zeker weten dat ik echt naar het kamp ging en niet ergens in een stad alsnog zou gaan feesten. Ik drukte mijn ouders allebei een kus op hun slaap. "Ik zie jullie snel weer, en ik stuur jullie wel een keer een kaartje." Na gedag gezegd te hebben stapte ik uit en haalde ik mijn koffer uit de kofferbak. Mijn ouders reden weg en zwaaiden me na, ik zwaaide glimlachend terug, vervolgens draaide ik me om. "Hey!" zei ik tegen de groep. Ik zwaaide mijn blonde haren over mijn schouders en keek ze allemaal één voor één glimlachend aan.

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Jayden Frost
Ik was nog niet eens aangekomen bij de verzamelplaats, en ik zat al met een fototoestel in mijn handen. Links van me zat mijn moeder, achter het stuur. Ik had nog geen rijbewijs dus zelf rijden was geen optie. De trein vond mijn moeder 'te duur', maar ik wist natuurlijk zelf ook wel dat de echte reden was dat ze me gewoon zelf wilde brengen. Benzine kost namelijk ook geld. In de auto werd niet veel gepraat, ik keek om me heen en genoot van het Belgische landschap. Soms vroeg ik mijn moeder om even de snelheid te minderen, zo dat ik een mooie foto kon maken. Ik ben erg verzot op natuur. Niet zo zeer het groene spreekt mij aan, maar de stukken waar de mensenhanden nog amper iets veranderd hebben vind ik gaaf. Dat is ook één van de redenen dat ik mee ga op deze survivalvakantie, ik wil gewoon een tijdje één zijn met de natuur.
Terwijl we door het dorpje reden keek ik met mijn oog door de lens van de camera. Ik had een paar aparte huizen op de foto gezet, en een gekke meneer met enorm grote oren. Het was gewoon een grappig gezegd. Terwijl ik nog een foto wilde maken zag ik door de lens een groep mensen staan, en haalde mijn hoofd terug. "We zijn er schat" zei mijn moeder.
"Mam, zodra we deze auto uit zijn, kun je dan alsjeblieft stoppen met dat liefkozen? Dat komt niet erg volwassen over hè..."
Ze keek me even aan en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht, die ik plaatste als een instemming. Ik opende de deur en stapte uit, mijn moeder deed hetzelfde. Ik keek naar de groep. Ze merkten me nog niet op. Ik richtte mijn camera op hen en maakte enkele foto's. In het midden van de sessie merkte ze me wel op. Ik liep naar ze toe om ze te begroeten, mijn moeder liep achter me aan. De eerste die ik tegen kwam was een meisje met blond haar. Ze keek me aan met een glimlach terwijl ik op haar af liep.
"Hoi, mijn naam is Jayden. Noem me Jay, of gewoon Jayden, of.. Nou ja maakt niet veel uit..." zei ik nerveus, terwijl ik eigenlijk nooit nerveus was.

[ bericht aangepast op 10 dec 2013 - 22:24 ]

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

Samantha Elizabeth Gracé
Ik had niet verwacht dat het z'n lange tocht werd en mijn ogen bleven gefocust op de weg die snel voorbij kwam. Me moeder wou me brengen, heel graag zelfs. Ik zelf had het liever niet zo gehad, ik vond het nogal gênant en ook al was ik nu twintig en moest ik het niet meer hebben kon ik het niet verbergen. ''Zijn we er al bijna?'' Vroeg ik en keek mijn moeder aan die haar ogen had gericht op de tomtom die ik voor had verjaardag had gekocht. Er kwam zachte muziek uit de radio die ik amper kon verstaan. ''Bijna,'' zei ze en ik hoorde de twijfel in haar stem. De weg werd alleen maar langer en op ten duur zag ik een afslag die we moesten nemen. ''Hier links,'' zei ik gefrustreerd. Ik had best veel zenuwen voor dit kamp, het was het eerste jaar dat ik ging leiden maar niet de eerste keer dat ik zoiets had gedaan. Ik had best veel ervaring met survivalen en wist goed wat kon en wat je absoluut niet moest doen. Toch kreeg ik de zenuwen niet weg hoe graag ik dat ook wilde. Nadat mijn moeder de afslag had genomen zag ik de parkeerplaats staan met al een paar auto's. Ik was dus zeker niet de eerste, waar ik van baalde want het zag er nou niet zo professioneel uit. Ik hoopte dat de andere jongen er al wel was, Daniel geloof ik. Hij zou met mij gaan leiden en ik wist niet zo goed wie ik moest verwachten. Ik stapte uit en gaf mijn moeder een korte handkus en liep naar de achterkant van de auto om mijn sporttas te pakken. Ik had niet veel mee want als je teveel mee zou nemen moest je dat ook weer allemaal terugnemen en je raakte het meeste toch allemaal kwijt. Ik zag een groepje iets verderop staan en liep er naar toe. Ik keek kort achterom en zag dat er ook nog een andere auto aan kwam rijden, ik begon de groep in mijn hoofd te tellen en vroeg me af of we hierna compleet waren maar dat leek me belachelijk. Dan hadden we wel een heel klein groepje. ''Hallo,'' begroette ik het groepje en kwam er tussen staan. ''Ik ben Sam, Samantha,'' stelde ik mezelf gelijk voor. Dat vond ik beter dan het hele groepje rond gaan met een hand die waarschijnlijk toch vol met zweet stond. Ik had namelijk meer zenuwen dan iemand zou denken.

Finley Moore
Mijn gezicht stond al de hele weg neutraal en ik had gesmeekt thuis te blijven. Als ik ergens geen zin in had was het deze survivalvakantie. Survivallen was nooit wat voor mij geweest en ik had een hekel aan bijna alles wat leefde. Ik keek naar mijn oom, die had voorgesteld om te gaan rijden. Ik had wel ja gezegd omdat ik zelf niet de behoefte had om achter het stuur te zitten. De muziek klonk zachtjes door de radio maar ik focusde me op de auto voor ons die dezelfde afslag nam en zo ook parkeerde. Ik was ook zeker niet de laatste en zag al een groepje staan. Mijn oom's mercedes glimde in het daglicht en ik stond met tegenzin op om vervolgens weer op vaste grond te staan. Ik gaf mijn oom een knuffel waarbij ik zwak glimlachte. ''Doe je voorzichtig jongen,'' zei hij en ik stak mijn hand op en knikte. ''Het wordt vast leuk,'' riep hij nog maar ik negeerde het. Ik liep naar het groepje nadat ik mijn spullen had gepakt en probeerde mee te slepen. Ik had geprobeerd zoveel mogelijk mee te nemen zodat ik me niet kon vervelen - niet dat dat mensen dat doen op survival vakantie maar ik nam het zekere voor het onzekere. ''Hey,'' zei ik en liet mijn blik over iedereen uit groepje heen glijden en liet vervolgens een hand door mijn haar glijden waardoor het voor mijn gevoel rechtop kwam te staan. Twee andere kwamen er bij staan en ik glimlachte zwakjes.

Everything is illuminated by the light of our past.

[Kan pas Vrijdag reageren, heb een toets Frans & Spaans en ik wil mijn cijfers goed houden ^.^ ]

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

[Hele late MT ]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[Is helemaal goed Sivan, fijn dat je het laat weten en succes met je toetsen! Ik heb trouwens ook een praattopic aangemaakt!]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Calana "Cali" Isabella Wood

Vrolijk zwaai ik mee op mijn favoriete nummers. 'Cali! Je slaat me een blauw oog!' zeurt mijn moeder. 'Ik ben blij als je een tijdje op survival bent.' Veel mensen zouden zich nu gekwetst voelen, maar ik gaf mijn moeder juist een knuffel. 'Je gaat me missen hoor!' lachte ik vrolijk. Mijn moeder was erg chagrijnig, maar mij kon je niet blijer krijgen! Eigenlijk even weg van mijn leven. Alhoewel je mij, Cali Wood, niet zo snel in een survival zou zien, had ik er toch erg zin in. 'Jij hypere springveer.' giechelde mijn moeder. Ik was bij, maar hyper niet. Mijn moeder maakte alles altijd erger dan dat het eigenlijk was, net zoals nu. Ze stopte, waarna ik even snel: 'Doei' zei, en daarna wegliep. Er stonden al een paar mensen, die waarschijnlijk ook meededen. 'Hoi!' riep ik vrolijk, het boeide me niet zo veel of ik midden in een gesprek terecht kwam. 'Ik ben Cali!'

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:09 ]

•

Daniel Jensen Smith
Ik was nog maar net bij de groep gaan staan toen er nog een aantal anderen bijkwamen. Ik keek de groep rond. Nog niet iedereen was er, maar we waren nu precies met acht personen, exclusief Samantha en mij. "Mag ik even de aandacht?" vroeg ik hard om de aandacht te trekken. "Laat ik me als eerst maar even voorstellen, ik ben Daniel, jullie mogen me ook Dan noemen als jullie dat willen en Samantha en ik zijn dit jaar jullie leiders." Ik knikte even naar Samantha. "Welkom op dit kamp. Zoals jullie waarschijnlijk wel zien zijn we nog niet helemaal compleet en zijn we ook nog niet op onze kampeerplek, dat is namelijk jullie eerste opdracht. Jullie zullen namelijk in tweetallen opzoek gaan naar de plek waar we deze vakantie zullen verblijven. Jullie moeten het doen met een aantal aanwijzingen die jullie van ons krijgen. Deze zijn onderweg te vinden in het bos." Ik keek de groep even rond. "Timoty en Josephine, jullie zijn een tweetal, Jonathan en Jayden, ook jullie zijn een tweetal. Niavandro en Adrianna gaan samen op stap net als Finley en Calana. Adrianna en Niavandro, jullie vertrekken straks als eerste. Zijn er nog vragen?"

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 18:39 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Calana "Cali" Isabella Wood

Heel opeens werd er geroepen: 'Mag ik even de aandacht?' Ik keek op en zag een iets oudere jongen dan ons. 'Laat ik me als eerst maar even voorstellen, ik ben Daniel, jullie mogen me ook Dan noemen als jullie dat willen en Samantha en ik zijn dit jaar jullie leiders.' Ik knikte even als teken dat Dan verder kon gaan, ondanks dat hij het niet zag. 'Welkom op dit kamp. Zoals jullie waarschijnlijk wel zien zijn we nog niet helemaal compleet en zijn we ook nog niet op onze kampeerplek, dat is namelijk jullie eerste opdracht. Jullie zullen namelijk in tweetallen opzoek gaan naar de plek waar we deze vakantie zullen verblijven. Jullie moeten het doen met een aantal aanwijzingen die jullie van ons krijgen. Deze zijn onderweg te vinden in het bos.' vervolgde hij. 'Whoo!' riep ik even, omdat ik hier heel blij mee was. Wat een eerste opdracht! Nou maar hopen dat ik met iemand die aardig was in een tweetal kwam. 'Timoty en Josephine, jullie zijn een tweetal, Jonathan en Jayden, ook jullie zijn een tweetal. Niavandro en Adrianna gaan samen op stap net als Finley en Calana. Timothy en Josephine, jullie vertrekken straks als eerste. Zijn er nog vragen?' Hmm, Finley. Ik had nog niemand ontmoet, dus zou ook niet kunnen weten wie Finley was. Toen pas bedacht ik me dat D b me Calana had genoemd, mijn echte naam. Ik had zo'n hekel aan mijn echte naam, daarom noemde iedereen me Cali. Ik stak mijn hand op en zonder op antwoord te wachten riep ik: 'U mag me ook Cali noemen hoor! Ik heb zo'n hekel aan de naam Calana.'

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Jayden Frost
Mijn begroeting werd verstoord door een jongen die de aandacht wilde. Mijn vinger hing nog in de lucht en mijn mond stond nog open bij het afronden van mijn zin terwijl ik me omdraaide om te luisteren wat hij te zeggen had. Hij vertelde dat hij, Daniel, die we volgens hem ook wel Dan mogen noemen, samen met Samantha de leiders zijn van onze groep. Terwijl ik luisterde keek ik verder de groep rond, en vond verschillende gezichten. De een keek enthousiast, en de ander keek iets minder blij. In mijn linkerhand had ik mijn camera nog vast. Terwijl Daniel aan het woord was richtte ik de lens op hem en nam een paar foto's. Ik hou er van om momenten vast te leggen, leuk om straks terug te zien.
Daniel vertelde dat we niet zo maar naar het kamp worden gereden, we zullen het zelf moeten vinden. We moeten in tweetallen op zoek naar de plek waar we zullen gaan kamperen. Meteen na de uitleg begon Daniel met het opnoemen van de namen van de tweetallen. Mijn naam hoorde ik samen vallen met die van Johnathan. Ik zocht direct door de groep naar mensen die reageerde op die naam, en ontdekte al snel een jongen die zijn wenkbrauwen op trok bij het horen van zijn naam. Ik wachtte het praatje van Daniel af, die eindigde met de vraag of er nog vragen waren. Ik schudde mijn hoofd, wetende dat het voor Daniel overbodig was, hij zou alleen reageren op opgestoken vingers. Ik liep langzaam naar de jongen van wie ik het idee had dat hij mijn partner moest zijn voor deze opdracht.
"Hoi, volgens mij ben jij Johnathan. We moeten samen die kampeerplek gaan vinden. Wat denk je er van, gaan we voor de eerste plaats?" zei ik met een knipoog, gevolgd door een glimlach.

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.