Speeltopic | Ultimate Survival - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 18:16 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Adrianna Hiddlestone
"Goed gezien, Sherlock," complimenteerde Niah mij. Het klonk aan de ene kant sarcastisch, maar er zat ook weer een speelse toon aan. Ik kon niet echt plaatsen hoe hij het nou daadwerkelijk bedoelde, dus glimlachte ik alleen maar. Toen we eenmaal goed en wel op het paadje liepen, hoorde ik Niah achter me wat mompelen. Ik beet op mijn lip op mijn lachen in te houden. "Hier, laat mij maar," zei Niah. We waren iets verder gelopen toen hij mij voorbij schoot en een tak op zij hield, waardoor ik er makkelijk langs kon lopen. "Na u, madame," grijnsde hij licht. Ik glimlachte breed, terwijl ik langs hem liep. Ik zag dat er weer een kuiltje in zijn wang verscheen. "Dankje, monsieur," zei ik grinnikend. Ik liep op een rustig tempo door, zodat Niah me weer makkelijk bij kon houden. Tot nu toe had ik het wel naar mijn zin. Tegen mijn verwachtingen in was Niah toch een hele aardige jongen. Op het eerste gezicht wist ik niet wat ik van hem moest vinden, hij kwam een beetje nors over, maar dat was hij achteraf totaal niet. Oké, misschien een héél klein beetje. Ik richtte mijn blik - die ik tot nu toe op de grond had gehouden, om zo losliggende takken of uitstekende wortels van bomen te ontwijken - voor me uit en zag verderop iets wat het zonlicht reflecteerde. "Volgens mij moeten we zwemmen," zei ik lachend. Doelend op het beekje wat het bospaadje doorstak.

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Daniel Jensen Smith
Ook Jonathan en Jayden zag ik langzaam verdwijnen tussen de hoge bomen. Ik keek de groep even rond. "Zijn Finley en Calana klaar om te vertrekken?" vroeg ik, al was het meer een teken dat zij mochten vertrekken.

Even een korte update vanuit Daniel

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Raquelle Jori Thompson

Ik kijk snel op de klok en ik merk dat ik veel te laat ben voor mijn vakantie. Ik pak zo snel als ik kan mijn spullen bij elkaar en geef mijn ouders snel een knuffel. 'Veel plezier!' roept mijn moeder me na terwijl ik snel mijn auto pak zodat ik misschien niet al te laat kom. Ik had geluk dat ik niet al te ver er vandaan woon. Ik rijd in half uur naar de afgesproken plek en tot mijn opluchting staan er nog mensen. Ik parkeer mijn auto en stap uit. Ik loop naar de dichtsbijzijnde jongen toe en begroet hem even. 'Hey, zijn dit de mensen die mee gaan op die survival vakantie? Ja sorry dat ik zo laat ben. Letten op de tijd is niet mijn sterkste punt. Helaas' vraag ik aan hem en ik glimlach even.

| Slecht stukje, sorreh. |

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 19:11 ]

That is a perfect copy of reality.

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:10 ]

•

Adrianna Hiddlestone
"Dan is het maar goed dat ik mijn zwemdiploma's netjes heb gehaald," mompelt Niah. Ik deed een poging de brok in mijn keel weg te slikken. Ik had mijn zwemdiploma's namelijk helemaal niet zo netjes gehaald. Ik had ze überhaupt niet gehaald. Ik trok net mijn mond open om het tegen Niah te zeggen toen hij vanuit het niets mijn bovenarm vastgreep. "Als je niet uitkijkt ga je eerste graven, voordat je gaat zwemmen," zei hij. Ik keek voor me op de grond, waar een dikke wortel uit de grond stak, verborgen onder een aantal bladeren. Hij liet de greep rondom mijn arm vrijwel meteen weer verzwakken. Ik keek hem met een brede glimlach aan. "Dankje," zei ik zacht. "We moeten een plek zoeken waar we er gemakkelijk over kunnen komen," mompelde hij weer, wat me terug bracht naar de realiteit. Ik zou het beekje over moeten steken, maar zwemmen had ik nog nooit van me leven gekund. Ik had het wel een paar keer geprobeerd, maar het was alle keren afgelopen in een kopje onder en een hoestpartij als gevolg. Hoewel het beekje niet zo diep zou zijn, was ik toch bang. Ik hield over het algemeen sowieso niet van water. "Niah..." zei ik zacht, mijn blik op het modderige paadje gericht, "Ik kan niet zwemmen." Ik zei het zo zacht dat het waarschijnlijk nauwelijks te horen was, ik hóópte dat het niet te horen was. Ik schaamde me er dood voor. Welke twintigjarige kan nou niet zwemmen?

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Daniel Jensen Smith
Ik schrok op toen er vanuit het niets een meisje naast me kwam staan en tegen me begon te praten. "Hey, zijn dit de mensen die mee gaan op die survival vakantie? Ja sorry dat ik zo laat ben. Letten op de tijd is niet mijn sterkste punt. Helaas," zei ze. "Hey, dat klopt," antwoordde ik. "Geen probleem. Je bent niet de enige, we missen er nog een paar." Ik klopte even op haar schouder en sloeg toen mijn armen over elkaar heen. "Je hebt ook nog niet heel veel gemist. Iedereen gaat nu in tweetallen op zoek naar de kampeerplek. Ik ben Daniel trouwens, de leider, samen met Sam hier," zei ik, terwijl ik een knikje naar Samantha gaf, die naast me stond. Ik stak mijn hand naar het meisje uit.

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 17:23 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Jayden Frost
"Voor zover ik weet ga ik survivallen." zei John ietwat ironisch. "Just kidding, mijn broer stelde het voor, maar op het laatste moment heeft hij mij laten zitten en is naar vrienden in het dorpje. Het was niet of ik een keuze had, anders zou ik met mijn moeder en haar vriend op vakantie moeten en dat is.. Wel.. - En daarbij had ik wel eens zin in iets anders, alleen had ik bij een survival vakantie niet verwacht dat we een speurtocht gingen doen.." antwoordde hij, en snel voegde hij er aan toe; "We moeten zo naar rechts."
Ik keek even naar het pad voor ons en een klein beetje naar rechts. Met getuite lippen keek ik weer terug naar John. Ik wilde net gaan vragen hoe hij dat kon zien, maar toen merkte ik op dat zijn telefoon ging. Ik besloot om me niet met het gesprek te bemoeien, al konden mijn oren het niet weerstaan om soms een paar woordjes op te vangen. Ik kon horen dat het zijn moeder was. Het was super lief dat ze belde, vond ik, maar aan de andere kant ook een beetje te overbezorgd. We waren immers pas net hier, en ik vond het best vervelend dat ons gesprek weer werd onderbroken.
Het gesprek duurde niet heel lang, want volgens mij was er niet eens een minuut verstreken wanneer John de telefoon weer in zijn broekzak liet glijden. Op dat moment keek ik hem weer aan, en mijn linker mondhoek trok zich even omhoog. "Moeders..." zei ik, een beetje plagerig. "Ze hebben allemaal wel iets."
We liepen langzaam een stukje naar rechts en ondanks dat dit een goede weg leek, zag ik op een weggetje meer aan de linkerkant nog sporen van andere mensen. Ze leken vers, dus ik dacht meteen aan het vorige tweetal. Ik keek er even naar, maar besloot om niks te zeggen en gewoon de weg van John aan te houden. Ik vond het allemaal prima, want ook hier kon ik een paar goede kiekjes maken van de omgeving.
"Hé, ga eens bij die boom staan met die rare kronkel er in, leuk voor later!" zei ik, hopend op een ja.

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 19:04 ]

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:10 ]

•

Adrianna Hiddlestone
Niah had zich met gefronste wenkbrauwen omgedraaid. Hij had een hele tijd gezwegen en zijn blik van mij naar het beekje laten glijden en vervolgens weer terug. Het enige geluid om ons heen was het ritselen van de bladeren, die zacht heen en weer waaiden door het zachte zomerbriesje wat er stond. "Hé," onderbrak hij na een tijdje eindelijk de ongemakkelijke stilte. Hij liep een paar passen naar me toe en boog zijn hoofd een beetje, waardoor hij me recht in mijn ogen aankeek. Ik had de neiging om weg te kijken, maar ik besloot hem toch aan te kijken. "We zoeken wel een andere weg, oké? Het is niet erg, Adrianna," vervolgt hij, terwijl hij glimlacht. Ik houd mijn hoofd een beetje schuin. "Ade. Je mag me Ade noemen," zei ik. "Wat als er geen andere weg is? Of nog erger, wat als we verdwalen?" vroeg ik, er klonk een klein beetje paniek in mijn stem. Ik was niet snel bang, maar het idee om te verdwalen in een plek waar ik pas net een halfuurtje was en wat zo groot was dat ze ons ook niet zomaar konden vinden, vond ik toch wel beangstigend. "Daarnaast, laat ik je heus niet verdrinken - beloofd," zei hij zachtjes. Mijn mondhoeken krulden een klein beetje omhoog. Ik had verwacht dat hij me uit zou lachen. Tot nu toe had iedereen aan wie ik het had verteld me uitgelachen. De manier waarop Niah had gereageerd was totaal anders dan anders. Of hij het meende en niet stiekem in zijn gedachten over me aan het oordelen was, wist ik nog niet zeker, maar ik voelde me er al wel beter door. Ik verbrak het oogcontact en liep langs Niah naar de rand van het beekje. "Laten we maar snel doorgaan, voordat de volgende groep ons inhaalt," zei ik. Ik wou hoe dan ook het liefst weer van gespreksonderwerp veranderen. Ik keek even achter om of Niah er alweer aan kwam en liep toen rustig verder, zodat hij me makkelijk bij kon houden.

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:10 ]

•

Adrianna Hiddlestone
Niah kwam achter me aan en liep - niet veel later - weer naast me. "Ach, anders komen we maar niet als eerste aan - is ook geen ramp toch?" vroeg hij. Ik keek hem aan en zag dat hij lichtjes grijnsde. Ik haalde mijn schouders twijfelend op. "Nee, op zich niet, maar ik wil niet als laatste aankomen," zei ik met een glimlachje. Ik vond het niet erg om niet te winnen, maar echt verliezen zat er voor mij ook niet in. Ik werd vaak competitief naarmate een wedstrijd vorderde, maar het was niet zo dat ik meteen in de put zat als ik van de eerste plaatst gestoten werd. Van écht verliezen hield ik echter niet. Laatste zijn in een race betekende voor mij ook een soort van vernedering, iets waar ik totaal niet van hield en liever ook voorkwam. Niah en ik liepen rustig verder langs de oever van het kabbelende beekje. Het geluid wat het water maakte, was - in combinatie met de ritselende bladeren in de bomen en de fluitende vogels - behoorlijk rustgevend. Het was tijden geleden dat ik me zó rustig voelde. Het was alsof de hele wereld even stilstond en ik al mijn problemen even kon vergeten.
"Dus, je ouders denken dat je hier voor straf bent? Betekent dat dat je geen goede ban hebt met je ouders, of....?" vroeg Niah, na een korte tijd van zwijgen. Ik zoog mijn onderlip naar binnen, een tik die ik had wanneer ik over een antwoord na moest denken. "Niet echt," zei ik, na een tijdje nagedacht te hebben, "we hebben geen slechte band. In tegendeel. Mijn ouders zijn echt geweldige mensen, maar ik ben heel streng opgevoed. Mijn hele familie is streng." Ik pauzeerde even en staarde voor me uit. "En het is zo dat wanneer je veel verboden wordt, je dingen stiekem gaan doen. Dat is namelijk spannend, iets doen wat je eigenlijk niet mag doen. Op die manier werd ik een beetje het bengeltje van de familie. Ik drink al vanaf jonge leeftijd alcohol, ga veel uit. Heb ook wel een tijdje drugs gebruikt. Softdrugs, maak je maar geen zorgen. Ik rook ook af en toe. Heb weken lang, bijna elke nacht doorgehaald, maar als ik sliep, sliep ik ook wel meteen de hele dag omdat ik zo brak was," zei ik lachend, "Maar goed, tegenwoordig doe ik het al wel iets rustiger aan, de lol is er alweer een beetje af, maar mijn ouders zagen dit alsnog als hét moment om me te straffen en zij dachten dat dit kamp wel een goede straf zou zijn," vertelde ik. "Sorry, het is een lang verhaal en waarschijnlijk kan het je niets schelen," zei ik, terwijl ik mijn hoofd schudde. Ik keek Niah voor een ogenblik aan en richtte me toen weer op het paadje waar we op liepen, wat niet echt een paadje was maar meer een zanderige rand langs de beek.

[ bericht aangepast op 20 dec 2013 - 22:09 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:10 ]

•

Adrianna Hiddlestone
"Ik heb nog nooit gerookt, gedronken of drugs gebruikt. Ik ben sowieso nog nooit uitgeweest," vertelde Niah. Ik opende mijn mond om iets tegen hem te zeggen, toen hij weer verder ging. "Ik ben van mening dat er andere, belangrijkere dingen in het leven zijn dan me te gedragen als een losgeslagen tiener. Daarnaast vind ik het niet leuk om de personen waarvan ik houd voor te liegen en ze pijn te doen door dingen die eigenlijk niet mogen," voegde hij toe. Elk woord die hij sprak voelde als een messteek in mijn hart. Normaal gesproken deed de mening van anderen er niet zo toe voor mij, maar de manier waarop Niah het bracht deed echt pijn. Ik sloeg mijn armen over elkaar en liep verder, terwijl ik voor een moment zweeg. Ik had inmiddels een brok in mijn keel gekregen, die ik met veel moeite wist weg te slikken. "Je weet er niets van af," zei ik. Mijn stem die normaal altijd klaar duidelijk klonk, trilde, alsof het elk moment kon breken. "Ik oordeel ook niet over jouw situatie thuis, wat dat ook mag zijn, dus wil je dat ook alsjeblieft niet bij mij doen?" Mijn ogen prikten, terwijl ik al jaren niet meer had gehuild. Niah liet het klinken alsof ik niet om de mensen om me heen gaf en dat vond ik vreselijk, want ik gaf juist ontzettend veel om ze. Als er iets was wat ik niet wou, was het wel de mensen om me heen pijn doen, maar volgens Niah had ik dat wel gedaan. Daardoor kwamen alle opgekropte gevoelens van de afgelopen jaren terug, maar ik gaf niet mee. Ik wou niet huilen, niet in het bijzijn van een volslagen vreemde. Ik haalde diep adem en liep verder, op een hoger tempo dan ik voorheen had gelopen. Ik wou op dat verrekte kamp aankomen en snel ook, zelfs als dat zou betekenen dat ik door het water moest. Ik had geen zin meer in de speurtocht.

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

c

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:10 ]

•