Angst om te werken - Stamcafé

Ik ben sinds een paar weken weer aangespoord om te gaan werken door mijn ouders. En het komt wat traag op gang, maar de hele tijd als mijn ouders er weer over beginnen, krijg ik angst aanvallen, hoofdpijn en alles wordt helemaal slap. Ik werk al vanaf mijn vijftiende, en heb dit altijd al gehad, maar het lijkt steeds erger te worden. Ook vorig jaar had ik een super leuke baan, maar toch had ik elke ochtend weer angst aanvallen en kreeg ik hoofdpijn en buikpijn als ik er weer aan dacht: ''morgen weer werken...'' Terwijl ik toch een leuke baan had.

Het is niet dat ik niet wil werken, want ik wil super graag mijn eigen geld verdienen. Het komt gewoon uit het niets. En als ik moed verzameld heb om te bellen naar het bedrijf of winkel etc. waar ik wil solliciteren, en ik heb het nummer ingevoerd, dan glijdt dat ding gewoon bijna uit mijn handen en verstijf ik helemaal. Ik vind het zo raar... Waarom vind ik het alleen al dood eng om die mensen te bellen die juist mensen vragen bij hun te komen werken... Ik snap niet waar het weg komt, maar het is zo vreselijk vervelend.. Waar komt dit vandaan?

---

Hurry up, We're dreaming!

Dat is wel vervelend dat je je zo voelt. Heb je het met je ouders over gehad? Misschien ben je bang om afgewezen te worden of ben je gewoon heel onzeker over jezelf? Het is altijd wel spannend om mensen op te bellen die je niet goed kent en te vragen naar een baan. Ga bij jezelf na waar je zo bang voor bent? Dat ze je raar vinden? Dat ze je afwijzen? Dat er niet wordt opgenomen? Het kan van alles zijn waarom je er zo tegenop ziet. Praat er in elk geval met iemand over en probeer te zoeken waar het probleem ligt.

---

If the compass breaks then follow your heart and I hope it leads you right back into my arms.

nerveus schreef:
Dat is wel vervelend dat je je zo voelt. Heb je het met je ouders over gehad? Misschien ben je bang om afgewezen te worden of ben je gewoon heel onzeker over jezelf? Het is altijd wel spannend om mensen op te bellen die je niet goed kent en te vragen naar een baan. Ga bij jezelf na waar je zo bang voor bent? Dat ze je raar vinden? Dat ze je afwijzen? Dat er niet wordt opgenomen? Het kan van alles zijn waarom je er zo tegenop ziet. Praat er in elk geval met iemand over en probeer te zoeken waar het probleem ligt.

Ik ben altijd wel bang dat ik afgewezen wordt, maar zelfs tijdens het werken heb ik die angsten en denk ik alleen maar: ''Ik wil naar huis, ik wil naar huis.'' Heb er afgelopen jaar geprobeerd om er met mijn ouders er over te praten, nouja... Ze vroegen het zelf. Maar toen vertelde ik dus dat ik misselijk word als ik aan het werken denk, en dat ik alles super eng vindt, ook al vond ik die baan hartstikke leuk. Maar hun reactie was voornamelijk: ''Ja, je wilt gewoon niet werken en met die instelling kom je er later niet.''

---

Hurry up, We're dreaming!

LouiseD schreef:
(...)

Ik ben altijd wel bang dat ik afgewezen wordt, maar zelfs tijdens het werken heb ik die angsten en denk ik alleen maar: ''Ik wil naar huis, ik wil naar huis.'' Heb er afgelopen jaar geprobeerd om er met mijn ouders er over te praten, nouja... Ze vroegen het zelf. Maar toen vertelde ik dus dat ik misselijk word als ik aan het werken denk, en dat ik alles super eng vindt, ook al vond ik die baan hartstikke leuk. Maar hun reactie was voornamelijk: ''Ja, je wilt gewoon niet werken en met die instelling kom je er later niet.''

Het is niet prettig dat je ouders zo reageren. Misschien is het dan verstandig om andere hulp te zoeken? Een keertje langs de huisarts gaan die je misschien kan doorverwijzen? Het is niet echt goed dat je op je werk zo denkt. Heb je misschien faalangst? Ben je tijdens je werk bang iets verkeerd te doen?

---

If the compass breaks then follow your heart and I hope it leads you right back into my arms.

Ik heb precies het zelfde.
Ik zit dan nu ook bij jeugdzorg dus zeg maar een soort van psychiater. Bij mij zeiden ze dat het faalangst/post traumatische stress stoornis is ook wel PTSS genoemd. Daarbij sluit je je op gegeven moment voor dingen af en word het moeilijk om dus dingen te gaan doen zoals werken. Ik zelf zit nu al één jaar thuis zonder werk maar heb wel een speciale uitkering voor mensen die arbeidsongeschikt zijn. Ik ken je gevoel en ik weet hoe rot het is. Ik zou ook heel graag weer naar school willen of kunnen werken maar dat zit er nog niet in voor mij. Ooit zal dat wel weer gaan, maar ik heb de tijd nog nodig.
Als ik jou was zal ik gewoon hulp inschakelen en over dingen praten. Zo kom je er ook vanzelf achter waarom je het waarschijnlijk niet kan. Ik had precies het zelfde namelijk. En als je daar niks aan doet word het alleen maar erger en ga je je ook afsluiten voor andere dingen.

[ bericht aangepast op 23 dec 2013 - 17:10 ]

---

A reader lives a thousand lives before he dies. The man who never reads lives only one.

Ik had precies hetzelfde als vakkenvuller bij de AH, en dus stopte ik naar drie maanden 8D. No seriously tho, it sucks. Vooral aangezien ik mezelf nu echt best als een loser zie om zo snel op te geven en het helpt ook niet mee dat mijn vrienden + ouders het niet begrijpen en dood zonde vinden.

---

i put the fun in funeral

Audacity schreef:
Ik had precies hetzelfde als vakkenvuller bij de AH, en dus stopte ik naar drie maanden 8D. No seriously tho, it sucks. Vooral aangezien ik mezelf nu echt best als een loser zie om zo snel op te geven en het helpt ook niet mee dat mijn vrienden + ouders het niet begrijpen en dood zonde vinden.

Ik vond mijn eerste baantje ook vreselijk. Ik werd afgezeikt en omdat ik als laagste daar in die ''rang'' stond, moest ik maar alle kut klusjes opknappen. Ik denk dat ik daar na vijf of zes weken alweer weg was. Echt een hel was dat.
Net begon mijn vader weer met zeiken.... Vanuit het niets roept hij ineens: ''Je bent zelfs te lui om te reageren op een bericht waarin je een baan aangeboden wordt.'' bah ik vind het zo erg als hij zo iets zegt.

Ik wist trouwens ook niet dat hier echt een naam voor bestond... Ik denk nu echt van, gadverdamme.. Dit wil ik helemaal niet.

---

Hurry up, We're dreaming!

Ik heb hetzelfde en het is nog erger omdat ik wel probéér, ik heb dit jaar meer dan 50 sollicitaties verstuurd, maar ik krijg toch niks terug en mijn ouders zijn altijd boos omdat ik het niet hard genoeg probeer. Maar ze weten dat ik ook met een depressie zit waardoor ik niet veel druk aankan en een terugval krijg, maar toch blijven ze doorduwen. Ik kan amper normaal een telefoon opnemen en al helemaal niet iemand bellen.
Als ik jou was zou ik hulp zoeken, je kan een diagnose krijgen en dan een sessie aanvragen met je ouders erbij zodat zij het ook leren te snappen en je minder onder druk zetten. Bij mij heeft het niks geholpen omdat ze zeggen dat ze het snappen maar me dan toch nog onder druk zetten. Maar misschien helpt het bij jou en je ouders wel.

---

Your make-up is terrible

Ik heb ook zoiets gehad. Niet zo extreem als dat jij het hebt en voor mij was de reden dat ik niet wilde werken heel duidelijk. Misschien moet jij op zoek gaan naar die reden en dan er hulp voor zoeken? Ben je gepest en wil je de mensen tijdens je werk niet tegenkomen? Heb je een sociale stoornis? Ben je bang om iets fout te doen? Bedenk je dat en probeer de dingen waarvoor je werkt in je hoofd te houden. Zoek er eventueel hulp bij of zeg tegen je baas/medewerkers dat je die angst hebt en dat je tijd nodig hebt om het werk goed te kunnen verrichten. Het is crisis, dat klopt. Maar dat betekent niet dat je mentale gesteldheid eronder moet lijden. Misschien kun je je ouders een brief schrijven of eens rustig met ze praten over waarom je het zo moeilijk vindt? Zij kennen jou beter, misschien weten zij wel een oplossing, of willen ze je helpen met solliciteren?

---

Searching heavens for another earth

Als ik je een tip mag geven.. Ptss en andere angststoornissen zijn te behandelen, ik zou gaan praten met iemand.
Ik ken je gevoel, ik heb het als ik schoolwerk moet inleveren, of met mensen moet praten. (en iets waar ik niet over wil praten)
ik ben nu 2 jaar in therapie, en het gaat steeds beter, ik heb cognitieve gedragstherapie, en ben er zeer tevreden over.
praten met ouders of andere geliefde is erg lastig, maar nadat mijn ouders het wisten werd de acceptatie veel makkelijker.
een angstaanval is lastig uit te leggen aan mensen die het niet kennen, en voor iedereen anders.

Sterkte en heel veel succes <3

---

The thing you do mean something to people -Ncis

Allereerst wil ik even zeggen dat ik jullie reacties super lief vind, en dat ik blij ben dat jullie goede raad geven.

Ik zal binnenkort proberen een gesprek aan te gaan met mijn moeder, haar alles uitleggen en als zij het snapt, dan kan ik het mijn vader hoop ik rustig uitleggen. Eerst maar even het goede moment afwachten...

---

Hurry up, We're dreaming!

Audacity schreef:
Ik had precies hetzelfde als vakkenvuller bij de AH, en dus stopte ik naar drie maanden 8D. No seriously tho, it sucks. Vooral aangezien ik mezelf nu echt best als een loser zie om zo snel op te geven en het helpt ook niet mee dat mijn vrienden + ouders het niet begrijpen en dood zonde vinden.

Lol, als het je beter laat voelen: Ik ben na een maand gestopt bij AH. Wat een kutbedrijf. Holy shitballs. Ik ben daarna ook nooit meer een AH ingestapt om iets te kopen. FUCK THAT NOISE

Sowieso ben ik een jobhobber.... Helaas. Vorige baantje was beste baantje. IK MIS MIJN OUWE POSTMAKKERS ZE WAREN AWESOME. Werkte samen met een man van 60 en een van 70. Awesome! Verdiende ook beter en de uren waren beter. OHMANWHY

En voor louiseD: Klinkt alsof je last hebt van stress/spanning. Je moet goed in de gaten houden hoeveel invloed het op je heeft. Zodra jij door dit soort aanvallen niet meer kunt functioneren (niet meer kunnen werken/naar school gaan/op stap gaan met vrienden) wordt het misschien een goed moment om naar professionele hulp te zoeken.

---

quidquid excusatio prandium pro

Oke, ik heb vorige week gesolliciteerd, en kon 4 januari meteen aan de slag. Ik schrok best wel omdat het al zo snel was. Morgen is het dan zo ver. Ik slaap al twee nachten niet, het is echt verschrikkelijk.

Ik heb aangegeven bij mijn ouders dat ik het vreselijk eng vindt, maar ik krijg als reactie: ''Wees blij dat je goed verdient, en als je eenmaal bezig bent valt het allemaal wel mee.''

Nou dat hoop ik maar. Als ik eraan denk, krijg ik meteen een paniekaanval of angstaanval en sta ik haast te kokhalzen. Ik dacht even mijn rust te vinden in een goede film, maar ik hou mijn hoofd er gewoon niet bij omdat ik de hele tijd denk : ''Morgen werken. Morgen werken.''

---

Hurry up, We're dreaming!