[RPG] The 76th Capitol Hunger Games || Speeltopic 1 - Speeltopics

"What has been proposed is that in lieu of eliminating the entire Capitol population, we have a final, symbolic Hunger Games, using the children directly related to those who held the most power." ~ Coin.
Suzanne Collins, Mockingjay.

Regels / afspraken / opmerkingen:
~ Alleen ik open nieuwe topics.
~ Probeer regelmatig te posten, gaat dat even niet lukken, meld het dan. Anders minstens 1 post in de 3 dagen.
~ Post stukjes van minstens 120 woorden.
~ Probeer bij te blijven met de verhaallijn en lees ook de posts van anderen (in ieder geval vluchtig) even door.
~ Naamsveranderingen en afwezigheid doorgeven.
~ Wees realistisch.
~ Bestuur andermans personage niet.
~ In het bloedbad sterven de tributen die door users worden gespeeld niet, dus wees niet bang dat je meteen niet meer mee zal doen aan het begin. Ongeveer 1 keer per week zal er een tribuut sterven.
~ Offtopic tussen haakjes. Als er dingen besproken moeten worden, gebeurt dat in het praattopic.
~ En natuurlijk de huisregels van Quizlet.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 13:21 ]

:)

[MT]

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

- HAHA. De macht van de prachtige GIF :'D -

[ bericht aangepast op 25 dec 2013 - 15:51 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Mijn topics!
En die gif is inderdaad fantastisch!

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ealorna Rany Rigolo || Startkamer
Ik dacht dat de ergste straf die de rebellen ons konden geven, het meedoen aan de Hongerspelen was. Maar nu ik hier stond, naast de buis waarin ik over een paar minuten zou moeten stappen, en naast mijn styliste, wist ik dat - dat niet het ergste was.
'Je hebt je werk goed gedaan mama. Ik zag er prachtig uit op de parade,' mompelde ik mijn styliste toe, met een brok in mijn keel. Want ja, mijn styliste was mijn moeder. Het ergste wat de rebellen me aan hadden kunnen doen, hadden ze waargemaakt.
'Jij ziet er altijd prachtig uit Ealorna. En je zult het prachtig doen daar in de arena. Daar vertrouw ik op.' Ze gaf me een kus op mijn blauwe haar en aaide me even over mijn wangen, haar tranen heftig inhoudend. Ik glimlachte zwakjes.
'Bedankt mama.' Op dat moment werd er omgeroepen dat ik in de buis moest gaan stappen. Ik ademde diep in en ging klaarstaan. 'Ik hou van je, en van papa en van Charity. Pas goed op hem. Vaarwel mama.'
Ik wilde het niet zien, maar toch zag ik hoe mijn moeder een traan van haar wang veegde.
'Ik zal het ze zeggen. En ik zal je terug zien, Ealorna. Jij gaat dit winnen,' zei ze met haar bekende krachtige stem. Ik knikte voorzichtig, en de buis ging dicht. Het platform ging omhoog. En mijn moeder verdween.


Gionni Flickerman
Stil zit ik naast mijn styilste. Ze probeert steeds te vertellen dat ze meer vertrouwen in mij heeft dan in de vreemde Districtstributen van de laatste jaren, maar ik negeer haar. Ze doet ontzettend negatief over de Districten. Ik kan het haar niet kwalijk nemen: Haar hele leven is een hel geworden. Maar ik snap de rebellen. Ik heb zelfs respect voor wat ze hebben weten te doen. Ik snap ze en zal die gedachte bij me dragen in de arena, als steun. Ik weet dat mijn vader, Caesar, er ook zo over dacht. Hij heeft me veel moet gegeven tijdens het interview. Zei dingen tijdens de bekendmaking van de trainingscijfers die alleen ik zou begrijpen als een persoonlijke boodschap naar mij. Ik zal vechten voor hem, maar ik weet nog niet of ik wil winnen. Ik gun het mijn vrienden ook. En dat is het nou net. Ik ken bijna iedereen van de tributen. De meesten zijn mijn vrienden. En deze Spelen zullen beesten van ze maken. Vriendschappen zullen stukvallen. Leven zal geen nut meer hebben.
En toch heb ik moed, wanneer ik op het platform ga staan. Langzaam verdwijnt de startkamer en komt de arena in beeld.

[ bericht aangepast op 25 dec 2013 - 16:14 ]

:)

May Avalon Vestra.
Ik stond beheerst in de startkamer, en praatte niet met mijn stylist, die enthousiast om me heen dartelde. 'Oh May, je hebt zo'n mooi gezichtje! De sponsors zijn vast verkocht.' Ze giechelde kort. 'Ja, ik weet zeker dat je een grote kans hebt om te winnen, lieverd.' Ik keek haar met een dodelijke blik aan, en ze hield zich snel stil. Ik trok mijn kleding aan voor in de arena, en bestudeerde de stof. Het was niet heel dik, dus de temperatuur zou matig zijn. Als dat zo was, verwachtte ik wat koudere nachten. Dat betekende dat ik een slaapzak of een deken nodig zou hebben. Er zat een handige riem bij, waarmee ik me waarschijnlijk wel vast zou kunnen gespen in een boom. Er werd omgeroepen dat ik de buis inmoest, en dat was dat ik deed. Ik nam geen afscheid. Terwijl ik omhoog suisde, sloot ik mijn ogen kort. Ik wist dat dat het slimste was, aangezien ik anders verblind zou worden. Eenmaal boven, opende ik mijn ogen en keek ik rond. Het enige wat ik zag was zand, en achter mij minstens zes meter hoge duinen. Ik snoof de lucht op, en rook bomen. Loofbomen, om precies te zijn. Ook hoorde ik wat water kabbelen, waardoor ik me lichtelijk zorgen maakte. Ik kon niet zwemmen. Er moest echter wel een andere manier zijn om langs het water te komen, anders waren de spelen te snel over. Mijn hoge paardenstaart bewoog zachtjes mee op de wind, terwijl ik wachtte tot de gong ging.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

[mijn topics]

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Tigerlily Avery || Startkamer
'Weet je nog wat je moet doen als de gong gaat?' Mijn stylist kijkt me denigrerend aan, terwijl hij mijn jas dichtritst.
Ik zucht even. 'Weet je nog wat je moest doen, zodra ik hier kwam? Je bek houden.'
'Wat ben je toch weer de aardigheid zelve, Tigerlily.' zegt hij, terwijl hij mijn officiële naam duidelijk benadrukt. De naam, die ik zo haat en waardoor ik hier nu ben en straks aan de spelen mee moet doen.
Ik glimlach even lief en onecht naar hem, waarna ik hem maar besluit te negeren. Ik zal in elk geval niet verdrietig zijn om hem nooit weer te zien. Meteen glijden er koude rillingen over mijn rug. Misschien zie ik straks mijn ouders en vrienden nooit meer. Mijn hart bonkt in mijn keel en het voelt alsof ik elk moment kan gaan huilen, niet dat ik dat aan mijn stylist zou laten zien. Dat nooit.
Een mechanische Capitoolstem begint af te tellen en zonder nog om te kijken naar mijn stylist stap ik de koker in. De koker sluit zich meteen en begint te omhoog te bewegen. Ik sluit even mijn ogen en adem diep in en uit om tot rust te komen. Straks zit heel Panem naar mij te kijken. Zien ze hoe ik win... Of waarschijnlijk zien ze hoe ik sterf.
Niet aan denken, herhaal ik in mijn hoofd. Ik moet er alles aan doen om te winnen. Alles. Ik kan winnen, dat is wat mijn vader me tenminste ook de hele tijd voorhoudt. 'Je kan alles winnen wat je maar wilt, je bent Tigerlily Avery. De dochter van een bekende spelmaker.'
Al heeft dat er juist voor gezorgd dat ik de arena in moet. En de rijkdom, die de winnaar normaal krijgt, kan ik vast ook wel vergeten. Waarschijnlijk moet ik, áls ik terugkom, nog in een kleiner huis wonen dan eerst. Misschien zelfs wel zonder privézwembad.
Met een schok komt de koker tot stilstand en schrik ik op uit mijn gedachten. Ik strijk op een charmante manier mijn haren nog even uit mijn gezicht, alles voor de camera's natuurlijk. Nog een beetje verdwaasd kijk ik de arena rond. Allemaal zand en hoge duinen. Iets in mij zegt dat daarachter waarschijnlijk water is, gelukkig kan ik zwemmen. Een beetje angstig staar ik naar de andere tributen en de wapens. Plotseling dringt de enige reden waarom ik de spelen zou willen winnen tot mij door. Als ik win, blijf ik leven.

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

(Mijn topics )

We've lived in the shadows for far too long.

Mehelia Snow || Starkamer:
Lichtelijk in paniek gebracht kijk ik om me heen. Dit is dus de startkamer. Of de drijfgang, hoe je het ook wilt noemen. Ik wist best wel hoe het eruit zag -vanwege de tripjes naar beroemde arena's-, maar dit is anders. Totaal anders. De keren dat ik hier geweest ben, was om de arena's te bewonderen en naar de sterfplekken van tributen te gaan. Ik moet er niet aan denken dat mensen dat bij mij gaan doen. In deze zelfde kamer staan, maar dan voor hun lol. Is het zo lollig? Ik kan me herinneren dat ik het altijd erg leuk vond. De spelen zijn het populairste evenement in heel Panem. Panem et Circenses, onder dat gezegde bleven de spelen voortleven. Maar nu weet ik hoe het voor de tributen hier gevoeld moet hebben. Ik bedoel, hoe kan je dat beter voelen dan als je zelf een tribuut bent.
'Mehelia.' zegt mijn stylist. Ik draai mijn hoofd naar hem toe.
'Audax?'
'Je moet je kleren voor in de arena nog aantrekken.' ik kijk naar de kleding, die hij net uit het pakje gehaald heeft. 'Deze stof is behoorlijk warm. Ik verwacht dus iets vrij koud. De stof is ook vrij licht, ik weet niet wat daarvan te verwachten. Water, misschien, omdat met jeans aan zwemmen dé manier is om mensen te doen verdrinken. Maar het kan even goed iets heel anders zijn. De laarzen, tja, die zitten er door gewoonte elk jaar bij. Hier.' ik laat de stof door mijn handen glijden. Ach, hij zal wel gelijk hebben, veronderstel ik. De kleren zitten perfect, niet te smal, noch te breed. Niet te groot, noch te klein.
'Hé.' ik kijk recht in zijn ogen aan. 'Je kunt dit winnen.'
'Tien seconden resterend.' een vrouwenstem galmt doorheen de kamer.
'Komop, stap in. Hoe sneller je ervan af bent, hoe beter.' ik slaak een diepe zucht. Natuurlijk, hoe sneller ik in de arena ben, hoe liever. Mijn net regenboog-kleurig geverfd haar zal er in de arena wel weer uitgroeien. Ik moet er niet aan denken hoe ik met dat lelijk blond haar moet gaan rondlopen. Ugh.
Ik zet mijn voet twijfelend op de startplaat. Ik kan er nu toch niet meer onderuit. Ik ga de arena in. En er is maar een manier om eruit te komen. Overleven. En er is maar een manier om te overleven: moorden. Er zijn zoveel manieren om te moorden, maar ik ken er maar één. Eén die misschien in mijn voordeel is, en misschien in mijn nadeel. Wat als er noch een drietand, noch een pijl en boog liggen? Dan kan ik niet moorden, kan ik niet overleven, kan ik er niet uit komen.
Mijn voeten worden de lucht in geheven. Paniekerig kijk ik om me heen.
Wat. Is. Dit? We staan op zand, dat zie ik ook wel. En om ons heen liggen... tja, hoe heet dat? Geen idee, maar het is iets dat ik herken. Ik kan er maar niet achter kijken, wat ligt er achter? Ligt er zelfs iets achter? Ik weet het niet, dat ding kan eeuwig doorgaan. Maar het gene waar ik me nu op moet concentreren, is de hoorn en de gong. Ik heb die pijl en boog nodig.

[Ik schrijf straks wel nog iets voor Osiris]

[ bericht aangepast op 26 dec 2013 - 13:03 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Osiris Ombasu || Startkamer:
Ongeïnteresseerd luister ik naar de uitleg van mijn styliste. Warme arena, mogelijk water. Goed genoeg. Zelfs al kan ik niet erg goed zwemmen, ik verwacht niet dat, als er op z'n minst al water is, het zo'n moeite moet zijn het over te zwemmen. Niemand maakt een rivier van meer dan 20 meter. Oftewel moet de arena een zee zijn, en dat zit nu ook niet direct tussen mijn verwachtingen. Ik meen me te herinneren dat de arena nog maar één keer een totale zee geweest is en dat was niet omdat dat het plan van de spelmakers was. Het was een uitgelopen dam, de 70ste hongerspelen, denk ik. In ieder geval het jaar dat Annie Cresta gewonnen heeft, omdat zij het beste kon zwemmen.
De buis gaat omhoog, en stilaan verdwijnt mijn styliste uit het zicht. Fel licht schijnt in mijn ogen, de startkamer was kennelijk te donker. Of de arena is te licht, het is beiden best mogelijk. Zand, duinen. Niets. Of iets dat ik niet kan zien, het kan allebei. Het eerste wat ik nu moet doen is kijken wat ik bij de hoorn wil grijpen.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

[Mijn Topics]

Calix Templesmith - startkamer
Ik staar naar de muur. Mijn stylist dartelt om me heen alsof het de beste dag uit zijn leven is. "Het is natuurlijk verschrikkelijk dat dit moet gebeuren, maar geeft toe: het is ook wel een beetje spannend." Fluistert hij. Ik werp hem mijn dodelijkste blik toe om aan te geven dat hij zijn mond moet houden. Het werkt: hij is meteen stil. Maar na een paar seconden houdt hij het niet meer vol en begint hij weer vol enthousiasme te praten over deze bijzondere spelen. Dit keer zijn het niet de districten die meedoen, maar kinderen uit het Capitool. Zo hebben de rebellen besloten. Ik haat ze, maar ik ben op de een of andere manier ook blij met deze kans om te laten zien dat ik geweldig ben. De andere tributen zijn weliswaar wel goed met een aantal wapens, of kunnen goed planten herkennen, maar ze zullen nooit zo superieur zijn als ik.
Ik word uit mijn gedachten gehaald door een koude stem die omroept dat ik nog een halve minuut heb voor ik in de buis, die me de arena in zal brengen, moet gaan staan. Mijn stylist verteld me dat de outfit die ik aan moet voor de arena, me waarschijnlijk zal beschermen tegen kou. En dat ik daar dus op voorbereid moet zijn. Ik knik om te laten zien dat ik hem begrepen heb, en ga in de buis staan.
"Nog tien seconden." Wordt er gezegd, en ik tel in mijn hoofd mee.
Drie. Twee. Één.
De buis sluit zich en gaat meteen omhoog. Mijn stylist zwaait me na, en dan word het donker. Het duurt maar heel even, want na een paar seconden word ik overladen met licht en ben ik in de arena.

[ bericht aangepast op 25 dec 2013 - 20:03 ]

[MT]

El Diablo.

Fellin Cyan Snow|| Startkamer

Mijn blik had ik vast geplakt op de doorzichtige koker waar ik zo meteen plaats in moest nemen. Het gedacht dat ik zo in de spelen mijn laatste adem uit zal blazen. Ik had mijn medetributen wel gezien. Groot, breed en erg snelle reflexen hadden. En wat had ik... De naam Snow, ergens
was dat het enige wat me moed gaf. Wij Snow's haven niet op. Wij gaan door tot we niet meer kunnen. Ik liet mijn blik naar mijn laarzen glijden. Ik dacht even aan mijn zusje. Ik wilde niet dat iets met haar gebeurde. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ze dood zou zijn."Heb ik je al verteld hoe vereert ik me voel dat ik je styliste mag zijn, meneer Snow." hoorde ik mijn styliste alweer vertellen. Ik rolde overdreven met mijn ogen en keek geïrriteerd naar de vrouw. "Ja al te veel zelf" zei ik kwaad. Hoe egoïstisch dat dat mens was. Als ik de kans had zou ik meteen haar vermoorden. Ik snoof even, maar keek dan weer verslagen naar de buis waar ik nu in moest gaan, aangezien de stem vertelde dat we nog 10 seconden hadden. Ik hun mijn styliste geen blik meer waardig en stap op de startplaat die achter me dichtsluit. Het enige wat ik leek te horen was mijn hart die een slag of 10 sneller ging. Als ik boven kwam kneep ik kort mijn ogen dicht maar algauw opende ik ze weer. Het felle licht en het warme weer deden al niet veel goeds vertellen. Zand, overal lag er zand. voor me lag de hoorn. Mijn blik vestigde zich op het zwaard, die moest ik te pakken krijgen. Kort draaide ik me om en keek naar achteren, waar een groot stuk water was. Ik hoopte op zoet, maar volgens mij waren de districtenaars als ik ze zo even zou noemen, niet zo gul voor ons. Daar achter was het beboste gedeelte. Ik beet kort op lip en richte mijn blauwe kijkers weer op de hoorn des overvloeds.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Quelitri Feywha Wobun ~ Startkamer

"waarom ben je niet wat enthousiaster?" vraagt mijn stylist. "nou, ik zou het echt niet weten hoor." zeg ik neutraal. Mijn sarcasme ontgaat haar blijkbaar, want ze antwoord met "waarom doe je dan niet wat vrolijker? Het is toch allemaal super spannend?" Dom wijf. "het is natuurlijk super leuk, om afgeslacht te worden in de arena! Dat was ik even vergeten." "ja, deze kans krijg je maar eens in je leven hoor!" Ik krijg een grote neiging om haar in haar gezicht te slaan. "oh, wil je ruilen?" "Ik kan dat toch niet, met wapens omgaan enzo" Ik werp haar een dodelijke blik toe terwijl ik hoop dat ze ophoud met praten, wat ze niet doet. Ze rateld maar door over hoe geweldig ik het wel niet ga doen, en over hoe bijzonder het is dat kinderen uit het Capitool ook eindelijk hun kunsten kunnen laten zien."mijn kleren." vraag ik nors. Ze pakt de kleren die ik aan moet naar de Arena, en haalt het plastic er vanaf. Het is lichtblauw, en het is van redelijk dikke stof. Ik trek het allemaal aan, en dan drink ik nog wat, waarna ik een stem hoor die zegt dat ik in mijn buis moet stappen. Ik loop er kalm naar toe, en mijn styliste begint opeens te beweren dat we zo'n leuke tijd hadden gehad samen, en dat ze het leuk vond om mij mooi proberen te maken. "dankje." zeg ik toonloos. "Nog 10 seconden" zegt de stem. Nou ze heeft het in ieder geval geprobeerd denk ik, en ik zwaai nog even naar mijn styliste voordat ik de buis me naar boven duwt. Ik houd mijn ogen gesloten, zodat mijn ogen niet verblind raken. Als ik mijn ogen open doe, zie ik zand. Alleen maar zand. Verderop duinen, rondom ons. Ik hoop dat er verder nog meer is, anders sterven we allemaal binnen een week door uitdroging, dat geeft de Districten geen voldoening denk ik. De seconden tellen langzaam af. 48. 47. 46. 45....

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.