Chosen || Speeltopic 1 - Speeltopics

Begin: Het is een normale dag , het zonnetje schijnt mooi en er steekt een koele bries op hier in de herfstige stad. De jongeren logeren in een hotelletje. Ze hebben de luxe die ze nog nooit gekend hebben en voelen zich er fijn bij. De jongeren krijgen de kans om elkaar te leren kennen. De ene heeft al eens kennis gemaakt de ander hield zich nog wat afstandelijk. Sommigen hebben misschien zin om de stad te verkennen, want sommigen komen van ver af.
De mensen leven hun normale leven , doen hun werk of relaxen gewoon lekker thuis. Misschien gaan ze ook eens opstap in de stad en komen ze andere mensen tegen, de keuze ligt aan hun. En voor de vijanden, zij hebben een eigen huisje waar ze leven, er is niet al te veel luxe, maar het huis is zeker leefbaar.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 12:57 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

NeverIand schreef:
(...)

| Mee eens.
Je doet aan een RPG mee omdat je het leuk vindt om in de huid van een personage te kruipen – Niet om na een aantal dagen 'geen zin meer te hebben' of het even 'moeilijk te hebben' en iedereen te laten zitten.

That is all I wanted to say. |

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Sheridan schreef:
(...)

Even moeilijk te hebben? Je scheldt me uit voor hielenlikker en dat moet ik gewoon slikken?

•

Emileigh Klaire Cherboury
• Genezer.

Nog een klein half uur: dan zit mijn dienst er op en kan ik zo snel mogelijk terug naar de luxueuze omgeving die zich momenteel mijn huis noemt. Niet dat ik sta te springen, maar dat komt vooral omdat ik me gewoonweg niet prettig voel bij mijn eigen soort.
''Tafel drie.'' Ruby duwt me ruw een dienblad in handen alvorens ze zich op één van de klanten werpt. Ik schud mijn hoofd kort terwijl ik naar de juiste tafel loop, om een jong stel te voorzien van hun warme chocomel. Hoewel het werk niet heel waarderend is, voelt het natuurlijk om mezelf in het dagelijks leven van de gewone mens te wringen. Ik heb mezelf altijd als 'gewoon' gezien, en een baan in het ziekenhuis zie ik niet zo zitten – mede omdat ik absoluut geen behoefte heb aan de aandacht.
''Kan ik u iets brengen?'' Ik forceer een glimlach rond mijn lippen als ik een schimmig uitziende jongeman voorin het koffiehuis zie. De manier waarop hij zijn ogen ongegeneerd over mijn lichaam laat dwalen – en dan vooral blijft hangen bij mijn borsten – zorgt ervoor dat mijn greep, rond het notitieblokje dat iedere serveerster bij zich draagt, pijnlijk verstrakt
''Eigenlijk wil ik afrekenen.'' Prevelt de man met een zwaar, Russisch accent. Op de één of andere manier zorgt zijn stem alleen al dat de haren in mijn nek recht overeind gaan staan en ik me zo snel mogelijk naar de kassa haast om zijn bon te halen.
''Tafel zeven wil afrekenen.'' Laat ik Ruby weten, waarna ze me de nodige bon geeft en vervolgens weer afwimpelt. Ze neemt het me klaarblijkelijk nog altijd kwalijk dat de jongeman van eerder – Nicandro, als ik me niet vergis – is weggegaan.
''Alstublieft.'' Ik schuif het dunne, witte papier naar hem toe, maar verstijf als ik zijn harde vingers over mijn handpalm voel glijden. Uit automatisme trek ik terug, waarna ik een pas achteruit zet.
''Schrikachtig, lieverd?'' De geamuseerde toon in zijn stem zorgt ervoor dat ik boos mijn gezicht afwend en ongeduldig afwacht tot de man heeft betaald.
''Kijk eens aan. Een mooie fooi, voor een mooie dame.'' De zoetigheid druipt er vanaf en het kost me moeite om het geld zo normaal mogelijk te innen, en terug naar de kassa te brengen.
''Tot morgen, Ruby.'' Prevel ik zacht, als ik merk dat mijn dienst er op zit. Over de werkkleding die het koffiehuis voorschrijft, trek ik mijn favoriete trenchcoat en trek ik de medewerkersuitgang zorgvuldig achter me dicht. Ik heb het wel gehad, voor vandaag.
''Ga je nu al?'' Het Russische accent jaagt me de stuipen op het lijf, en zorgt ervoor dat ik me behoedzaam omdraai naar de bron van het geluid.
''Laat me met rust.'' Ik wil hem afwimpelen door een andere straat in te slaan, maar de man is duidelijk ervaren en duwt me tegen de muur nog voor ik kans van slagen heb.
''Mooie meisjes horen niet alleen over straat te gaan. Dat is gevaarlijk.'' Ik stuiptrek haast als zijn vingers een rode pluk achter mijn oor strijken, en vervolgens haast teder tegen mijn keel eindigen.
''Gevaarlijk voor jou. Als je politie –'' De man duwt me hardhandig tegen de regenpijp die langs het gebouw omlaag gaat aan, met een blik in zijn ogen die me vrijwel laat verstarren.
Zacht glijden mijn vingers rond zijn pols, op zoek naar een stukje onbedekte huid, en zodra ik het gevonden heb laat ik mijn gave het werk doen. Een heel klein beetje energie neem ik maar. Genoeg om er voor te zorgen dat hij zijn greep verslapt, en ik enkele passen achteruit zet.
''Hier blijven!'' Sneert de man, bozer dan eerst, waarna een aantal Russisch klinkende scheldwoorden volgen.
Er rolt een hoge gil over mijn lippen als zijn vingers zich rond mijn hals sluiten en hij begint te knijpen. Harder en harder tot ik zwarte vlekken begin te zien en de man genoeg controle heeft om me opnieuw tegen de koude muur te drukken.
''Jij gaat nergens naartoe.'' Sist hij me toe, voor hij zijn lippen ruw en hongerig tegen de mijne drukt.

Feel the fire, but do not succumb to it.

( Ik ga me hier niet bij moeien, maar ik hoop dat jullie het kunnen uitpraten. Ik vind het niet erg, maar alleen spijtig. )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

NeverIand schreef:
(...)

| Ja, even moeilijk hebben.
Ten eerste heb ik je zo niet expliciet genoemd. Ten tweede houden we dit gewoon buiten een RPG - topic, als 'n stel volwassen mensen.

Sorry hiervoor Saar, het zal niet meer gebeuren. |

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

Finley kwam plots naast me staan, alsof hij niet wilde dat ik weg zou gaan ''Je hoeft haar niet te helpen, ik help haar wel,'' zei hij met een neppe glimlach. Het amuseerde me enorm dat deze jongen me niet zomaar door zijn vingers liet glippen. Ik zag duidelijk aan hoe hij zich gedroeg dat hij zowel bedreigd voelde en jaloers. ''Je hoeft niet zo bezorgd te doen, het komt allemaal wel goed,'' vervolgde hij erna met een speelse grijns om daarna dan een sigaret op te steken. "Ja – Het komt allemaal inderdaad goed. Maar, laat het nu aan de grote mensen over, knul." zei Nicardo sarcastisch, waardoor ik zachtjes gniffel en glimlach als hij naar me knipoogt. "Ik weet toevallig precies hoe we je enkel beter kunnen maken, lief." zei Nica weer met een lichte speelsheid, vooral bij mijn nieuwe koosnaampje. "Houd je goed vast," mompelde hij nog voordat hij me optilde, een soort van automatisch sloeg ik mijn ene arm om zijn nek, zodat ik wat meer grip had, aangezien ik met mijn andere arm het boek en mijn hakjes vast had. De grijns op Nica's gezicht deed me ook lichtjes grijnzen en dan keek ik naar Finley. Ergens vond ik het best zielig, daar ging zijn meisje die hij dacht te versieren. "Nog een laatste paar woorden voor je redder?" vroeg Nicardo dan weer speels en ik knikte ,waarna ik in Finleys donkere ogen kijk. "Bedankt en misschien tot de volgende keer, Finley." zei ik met een knipoogje tegen hem. Daarna richt ik me weer tot Nica. "Ik heb trouwens het boek waar je om vroeg Nica." zei ik dan tegen hem met een glimlachje.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

• Nicandro Jonathan Sadler
Copycat

      "Bedankt en misschien tot de volgende keer, Finley. Ik heb trouwens het boek waar je om vroeg, Nica."
Mijn mondhoeken komen geheel automatisch omhoog in een gespeelde glimlach wanneer ik mijn blik voor de allerlaatste keer op de jonge knul – genaamd Finley – laat vallen, waarna ik me met Lydia in mijn armen omdraai en met grote passen weg been. Hoogstwaarschijnlijk vond Lydia het geweldig dat een knul van die leeftijd haar aantrekkelijk vond en voor haar zou willen vechten, maar deze afleiding konden we er niet bij gebruiken – helemaal niet van iemand die simpelweg een 'mens' was, uiteindelijk zou deze enkel en aleen maar in de weg lopen.
Voorzichtig bijt ik op de binnenkant van mijn wang bij het herinneren van de bijnaam 'Nica', zoals Lydia me zojuist had genoemd. Ik gaf vrijwel nooit iemand de toestemming om me zo te noemen – al moest ik wel zeggen dat Lydia misschien een uitzondering zou gaan kunnen worden, alleen al omdat we zo goed konden samenwerken en hetzelfde doel voor ogen hadden. Voor nu liet ik het gebruik van de bijnaam 'Nica' zijn beloop gaan, dat was niet iets waar we ons op dit moment druk zouden moeten gaan maken. Lydia's enkel zou eerst genezen moeten worden, en de gave van het rood – harige serveerstertje zou me daarbij kunnen helpen.
      "Welkom in het ziekenhuis," glimlach ik voorzichtig – terwijl ik de deur van het koffie tentje open duw en een speelse glimlach naar Ruby werp, die met grote ogen staat toe te kijken hoe ik Lydia naar binnen draag en haar op de leren bank leg in mijn favoriete hoek. De serveerster kon me op dit moment vrij weinig schelen, zelfs op het moment dat ze trillend – waarschijnlijk van woede en jaloezie – aan ons tafeltje verschijnt.
"Voor mij de standaard bestelling, Ruby – Voor deze dame, een warme chocolademelk. Oh, en neem de verbandtrommel mee, Ruby – lief."
Het gesnuif van Ruby laat me weten dat ze het niet waardeert dat ik haar geen enkel ogenblik aan heb gekeken, maar dat ik mijn blik continu op Lydia gericht had. Wanneer ik haar tikkende hakken van ons hoor verwijderen, frons ik mijn wenkbrauwen voor een moment.
"Ik vind het geweldig dat je het boek hebt gevonden. Wat minder geweldig is, is dat mijn plan om je te genezen hoogstwaarschijnlijk al is afgewerkt en ik het zal moeten uitstellen – wat betekent dat ik je enkel gewoon ga verbinden, oké?"
Glimlachend neem ik het boek en de schoenen uit Lydia's handen en leg ze voorzichtig op de lage salontafel, waarna ik op het randje van de bank ga zitten en een lok van haar haren achter haar oor stop. Vervolgens stroop ik haar broek een stukje omhoog en wacht totdat Ruby is terug gekomen met onze drankjes en de verbandtrommel.

•

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

Nicandro droeg me met gemak richting een koffietentje, wat ik echter wel vreemd vond. "Welkom in het ziekenhuis," glimlachte hij toen we nu echt voor de deur stonden. Ik las de sierlijke letters van de naam van het koffiehuis. Het zag er me echt niets bijzonders uit. We gingen naar binnen en ik zag hoe één van de serveersters me met grote ogen aankeek. Vast omdat ik in de armen lag van deze hunk. Ik heef toe dat Nica de looks had en iedereen hem el zou willen, daarom vond ik het ook zo leuk om bij hem te zijn en al die jaloerse vrouwengezichtjes te zien. Hij droeg me naar een hoekje toe en legde me neer op de lerenbank die daar stond. Dezelfde serveerster kwam naar ons al bevend naar ons toegewandels en ik schonk haar een overduidelijk neppe glimlach."Voor mij de standaard bestelling, Ruby – Voor deze dame, een warme chocolademelk. Oh, en neem de verbandtrommel mee, Ruby – lief." zei Nicandro tegen de serveerster dei even snoof en daarna weg liep. Ik zag hoe Nicandro mij fronsend aankeek, net als ik wilde vragen of er iets was, opende hij zijn mond al. "Ik vind het geweldig dat je het boek hebt gevonden. Wat minder geweldig is, is dat mijn plan om je te genezen hoogstwaarschijnlijk al is afgewerkt en ik het zal moeten uitstellen – wat betekent dat ik je enkel gewoon ga verbinden, oké?" zei hij en ik knikte, waarna ik hem nieuwsgierig aankijk.Hij nam het leren boek en mijn hakken uit mijn handen en zette deze dan op het lage koffietafeltje. "Hoezo, uitstellen? Heb je een genezer gevonden?" vroeg ik hem hoopvol en nieuwsgierig. Dat zou kunnen beteken dat we een stapje dichterbij kwamen, plus een genezer in ons team zou heel erg handig zijn. Dichtbij voelde ik wel iets, was dat die persoon dat hij bedoelde. Ik keek even in zijn heldere grijze ogen en hij streek een blonde lok van me achter mijn oor. Vervolgens stroopte hij mijn broek wat op. De serveerter die Ruby heette kwam met een zuur gezichtje naar ons toegelopen en zette onze drankjes en verbandtrommel op tafel. "Dankje, Ruby." zeg ik met een nep glimlach en een ietsje neerbuigende toon. De blik in haar ogen deed me grijnzen. Heerlijk die jaloezie.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Finley Daniels
De jongen had zijn wenkbrauwen opgetrokken en besloot zo sarcastisch mogelijk te antwoorden.
"Ja – Het komt allemaal inderdaad goed. Maar, laat het nu aan de grote mensen over, knul." Ik blies de rook uit en keek hem daarna vervloekt aan. Hij schonk Lydia een lichte grijns, gevolgd door een knipoog. Ik schudde met mijn hoofd en luisterde naar hun gesprek. ''Ik weet toevallig precies hoe we je enkel beter kunnen maken, lief.'' Ik kon haast wel walgen van zijn opmerkingen en draaide mij half om zodat ik het geslijm niet hoefde te zien. ''Houd je goed vast,'' hoorde ik hem dan mompelen en ik keek uit mijn ooghoeken naar Nicardo die zichzelf uitsloofde door haar op te tillen. ''Nog een laatste paar woorden voor je redder?'' Mompelde hij dan speels tegen Lydia waarbij ik een nep lach opzetten.
"Bedankt en misschien tot de volgende keer, Finley,'' zei ze waarbij ik haar toeknikte en glimlachte. ''Ja, graag gedaan - het was geen moeite,'' zei ik met een sarcastische ondertoon. Ik zuchtte geërgerd wanneer de twee weg waren gelopen. Wat een uitslover. Ik besloot mijn spullen op te pakken en verder door de stad te gaan lopen en zo een zijstraatje in te slaan. Ik haatte het om door de openbare stad te lopen - het was er altijd verschrikkelijk druk en dit was de snelste route als je het zo bekeek. Een kreet klinkt door de echo van de gebouwen en ik kijk verrast op. Mijn ogen scannen de omgeving en ik bijt op mijn lip.
Voor ik het weet zie ik iets wat ik eigenlijk niet had willen zien - een meisje met rode, lange haren en een slank postuur. Haar lippen zijn gedrukt op die van een iets vreemde, oudere man. Mijn ogen glijden over de houding van de twee en ik zie dat het niet vrijwillig. De kreet die ik zojuist had gehoord was nu duidelijk geworden en ik hield mijn ene hand op de muur en weet niet goed hoe ik hier nou moet ingrijpen. Mijn passen nemen toe en voor ik het doorheb, heb ik de man aan zijn shirt vast. Ik trek hem met al mijn kracht van het meisje af en stap iets achteruit om vervolgens mijn vuist op zijn gezicht te plaatsen,
Ik scheld binnensmonds van mijn eigen actie en kijk dan naar het meisje die wanhopig tegen de muur is aangeklemd. Mijn ogen schieten over haar heen en dan weer naar de blijkbaar Russische vent wat aan zijn accent te horen was. ''Gaat het met je?'' Vraag ik aan het meisje wat nogal gehaast klinkt aangezien ik niet weet of de man nog op gaat staan of zo blijft liggen. Ik wreef zenuwwachtig met mijn handen langs elkaar en probeer mijn ademhaling weer op een normaal tempo te krijgen.

Everything is illuminated by the light of our past.

Emileigh Klaire Cherboury
• Genezer.

Ik voel een stekende pijn in mijn rug als de man – na slechts enkele seconden – bruut van me wordt afgetrokken om vervolgens enkele, rake klappen van een jongeman te krijgen. Zodra hij me heeft losgelaten, voel ik mijn lichaam in een instinctief reflex naar adem happen.
''Gaat het met je?'' Mijn ogen schieten omhoog, naar de jongen die ik na net waarschijnlijk mijn redder moet noemen. Een zwak knikje is alles wat ik hem kan geven, tot ik mezelf overeind weet te hijsen en minachtend op de Rus afstap. Hij ligt kreunend op de grond als ik mijn ranke vingers op zijn voorhoofd plaats en zonder medelijden de energie door mijn handen in mijn lichaam laat stromen. Meer en meer – tot hij niet meer is dan een bewusteloos hoopje ellende.
Hij leeft nog – ik wil niet moorden – maar het zal even duren voor hij zijn ogen opnieuw opent.
Met de verse stromen energie, lukt het me gemakkelijk om terug naar de vreemde jongeman te lopen. Een mens, dat is haast voelbaar, maar ik ben hem dankbaar.
''Bedankt voor de redding.'' Mijn mondhoeken krullen voorzichtig omhoog als ik enkele, rode plukken voor mijn gezicht vandaan strijk. Om hem aan te kijken moet ik – net zoals bij vrijwel iedereen – iets omhoog kijken.
''Ik weet niet wat er was gebeurt als jij er niet was geweest..'' Bij de gedachte alleen al trekken mijn wenkbrauwen ongerust samen. Mijn hart bonst nog altijd in mijn keel als ik mijn vingers probeer te ontspannen door ze in de zakken van mijn trenchcoat te stoppen. De pijn in mijn rug is verdwenen, evenals het bonzende gevoel achter mijn ogen. Het opeisen van andermans energie is moeilijk, maar brengt ook meteen een enorme rush met zich mee. Iets waar mijn lichaam maar moeilijk aan kan wennen – helemaal in dit soort situaties.
''Ik ben Emileigh, trouwens. Serveerster in de koffietent hiernaast. Kan ik je wellicht bedanken door je met zoetigheid te verleiden? Mijn uren zitten er op, maar ik weet zeker dat ik voor jou een uitzondering mag maken.'' Stel ik zachtjes voor. Ik wil niet terug naar het complex zo vlak na deze gebeurtenis. Bovendien zou het onbeschoft zijn om nu weg te lopen. Ergens ben ik gewoon te nieuwsgierig naar de reden waarom hij zoiets voor een vreemde zou doen. Het gaat dan ook haast automatisch.

Feel the fire, but do not succumb to it.

• Nicandro Jonathan Sadler
Copycat

      "Hoezo, uitstellen? Heb je een genezer gevonden?"
Alhoewel ik mijn mond had geopend om een antwoord te geven – sloot ik hem voorzichtig wanneer ik de tikkende hakken van Ruby dichterbij hoorde komen, gevolgd door een opsomming van de bestelling en de klap van de verbandtrommel die op de lage salontafel werd geplaatst. Wanneer Lydia de serveerster op een vrij uitdagende manier bedankt – kan ik de jaloezie van Ruby haast in de lucht voelen, waardoor ik mezelf toe sta ik mezelf toe om ietwat om te draaien en Ruby een lichte knipoog te geven. Alhoewel het gezicht van Ruby vol ergernis staat, zie ik haar wangen lichtrood worden – waarna ze met grote passen naar de volgende tafel beent en ons alleen laat.
      "Ik heb inderdaad een genezer gevonden en ik kon zelfs een gedeelte van haar gave kopiëren. Alhoewel ze er niet uit zag alsof ze andere 'meer – begaafden' kent, ze heeft wel al zelf ooit onderzoek naar zichzelf en haar eigen gave gedaan – wat interessant is."
Gedurende enkele seconden denk ik terug aan Emileigh – die trillend voor me stond in de toiletten van de koffie tent nadat ze de brandwonden van een klein meisje had genezen, ze was speciaal – dat zag ze alleen zelf nog niet in. Vurig wenste ik dat Lydia en ik ooit de kans zouden krijgen met Emileigh te praten, haar te laten inzien wat ze allemaal kan en wat haar mogelijkheden zijn.
"Echter, nu ze weg is kan ik niet anders dan overgaan op het normale op het gebied van je enkel – dus heb je eigenlijk niks aan me," grijns ik dan speels, terwijl ik wat in de verbandtrommel rommel en er uiteindelijk een rolletje verband uit haal. Geoefend begin ik het verband over Lydia's enkel te verspreiden, totdat haar enkel mooi is ingepakt en ik het uiteinde vast kan zetten.
"Waarom loop je uberhaupt op die moordwapens?" zucht ik dan, terwijl ik kort naar haar schoenen kijk. "Als er iets met jou gebeurt moet ik alleen verder in de zoektocht, dat doe je me toch niet aan hè," grijns ik dan even om de boel luchtig en speels te houden.

•

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie Outfit

Nicandro draaide zich om naar de serveerster en knipoogde naar haar, waardoor ze met een blos op haar wangen, maar nog steeds stik jaloers weg beent. Vervolgens draaide hij zich weer om naar mij om te antwoorden op mijn vraag. "Ik heb inderdaad een genezer gevonden en ik kon zelfs een gedeelte van haar gave kopiëren. Alhoewel ze er niet uit zag alsof ze andere 'meer – begaafden' kent, ze heeft wel al zelf ooit onderzoek naar zichzelf en haar eigen gave gedaan – wat interessant is." zei hij en ik knikte even. Dit was wel interessant en zo te horen van de genezer een vrouw. Echter, nu ze weg is kan ik niet anders dan overgaan op het normale op het gebied van je enkel – dus heb je eigenlijk niks aan me," grijnsde hij speels, waardoor ik zacht grinnik. "Daar ben ik al blij genoeg mee hoor." grijnsde ik speels terug. Hij nam de trommel en rommelde er wat in om er dan een rolletje verband uit te halen. Keurig begon hij dit over mijn enkel te binden en als laatste het vast te zetten. Dankbaar keek ik hem aan en deed ik mijn broek terug goed en ging ik weer normaal zitten. "Waarom loop je überhaupt op die moordwapens?" zuchtte hij en ik haalde mijn schouders op. "Omdat ik ze mooi vind en er werkelijk op kan lopen. Ik ben namelijk gestruikeld over die jongen en dankzij hem heb ik mijn enkel verstuikt." mompelde ik en nam dan mijn chocomelk. De mok was best wel warm en je zag zo de doom er uitwaaien. Ik blies even om het af te koelen en nam dan een slokje. "Als er iets met jou gebeurt moet ik alleen verder in de zoektocht, dat doe je me toch niet aan hè," grijnsde hij speels en ik grinnikte. "Ik kan prima voor mezelf zorgen hoor Nica, alleen is het erg moeilijk als er domme mensen bij zijn." zei ik met een zacht lachje en schonk hem dan een speelse glimlach. "Dus wat is er wel zo gebeurt toen ik achter dat boek was. Dat wicht is zo jaloers als wat." grinnikte ik terwijl ik een kort knikje haf richting de serveerster. Ik nam het boek even en bekeek even de tekening die in het leer gedrukt stond. De prachtige versieringen hadden een speciaal patroon en de letters waren sierlijk met bladgoud gedrukt, maar hier en daar was en een klein snippertje weg. De titel was in het latijn als ik me niet vergiste en een normaal mens zou nooit geweten hebben wat dit boek werkelijk was. Ik nam nog een slokje van de chocolade melk en even kneep ik mijn ogen dicht om die vervolgens weer te openen. Ik was vergeten hoe warm die was. Ik zette die weer op het koffietafeltje neer en keek Nicardo weer aan.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Finley Daniels | Mens
Het meisje rankt haar vingers op zijn voorhoofd en ik heb geen idee wat ze aan het proberen is. Ik draai me half om nog steeds proberend te beseffen wat ik net eigenlijk had gedaan. Het meisje komt naar mij toe en ik draai me weer volledig om en kijk iets omlaag om haar nu in haar bruine ogen aan te kunnen kijken. ''Bedankt voor de redding,'' zei ze en ik schud mijn hoofd. ''Het was niks,'' zei ik maar zo voelde het anders helemaal niet. Ik had zojuist iemand knock out geslagen en zeg dat het niks was.
''Ik weet niet wat er was gebeurt als jij er niet was geweest..'' Ik knikte en volgde haar bewegingen met mijn ogen. Haar handen deed ze in haar jas en nam zo een gemakkelijke houding aan.
''Ik ben Emileigh, trouwens. Serveerster in de koffietent hiernaast. Kan ik je wellicht bedanken door je met zoetigheid te verleiden? Mijn uren zitten er op, maar ik weet zeker dat ik voor jou een uitzondering mag maken,'' stelt ze zachtjes voor - maar het idee was lief. Ik lachte kort en haalde de cap van mijn hoofd af om zo kort door mijn haar te kunnen wrijven. ''Dat klinkt goed,'' zeg ik waarbij ik naar de Rus kijk. Het was een enge man, dat moest ik toegeven. ''Gaat het met je?'' Voegde ik er aan toe en keek naar het kleine, tengere meisje. Ergens had ik angst dat ik hiervoor gestraft zou worden maar maakte mezelf al snel genoeg wijs dat dat bijgeloof was. Karma of iets dergelijks.

Everything is illuminated by the light of our past.

Emileigh Klaire Cherboury
• Genezer.

''Gaat het met je?'' Mijn ogen glijden kort over de Rus, waarna ik mijn blik opnieuw op de jongen richt. Ik kan hem moeilijk vertellen dat ik mezelf heb genezen door zijn energie te stelen, dus glimlach ik waterig alvorens ik knik.
''Het gaat beter.'' Voeg ik daar zacht aan toe. Eén van de vele dingen die ik heb geleerd in mijn korte leven, is dat ik niet te lang stil moet staan bij nare gebeurtenissen.
''Dus, hoe wil je – je koffie hebben?'' Ik ga de jongen voor de steeg uit, naar de hoofdingang van de koffietent. Vanaf de buitenkant ziet het gebouw er simpel uit. Met bladderende, geelgoude verf en een ouderwets krijtbord met de 'koffie van de dag'. Ik was er verliefd op geworden de eerste keer dat ik was langsgelopen. Ook van binnen is de tent behoorlijk ouderwets, met wat kitscherige details en iedere vakantie een bordje met 'hulp gevraagd'.
''Er is ook gebak en koude dranken.'' Laat ik hem weten als ik de glazen deur open en zo wordt overvallen met een geur van koffiebonen en appeltaart. Ik glimlach voorzichtig als Ruby me fronsend tegemoet komt. Naast de blos op haar wangen, staan haar ogen ernstig.
''Wat is er met jou gebeurt?'' Ondanks de spanning die we eerder vandaag hadden, lijkt ze oprecht bezorgd. Ik wuif haar nieuwsgierigheid weg en vertel haar een onsamenhangend excuus voor ik mijn jas open rits en achter de toonbank verdwijn om het overgebleven gebak alvast mee te pikken. Als ik de bordjes op een tafeltje plaats, zie ik vanuit mijn ooghoeken Nicandro en een jongedame die ik niet herken. Ik slik, als ik me het voorval herinner en richt mijn blik vervolgens op de jongen, mijn redder.
''Ik hoop dat er iets bij zit dat je lust.'' Prevel ik wat onzeker.

Feel the fire, but do not succumb to it.

• Nicandro Jonathan Sadler
Copycat

      "Omdat ik ze mooi vind en er werkelijk op kan lopen. Ik ben namelijk gestruikeld over die jongen en dankzij heb heb ik mijn enkel verstuikt."
Onbewust en geheel automatisch knarste ik mijn kaken ietwat over elkaar – ik wist niet dat die jonge knul de reden was dat Lydia haar enkel had verstuikt, anders had ik me zojuist heel wat minder sociaal staan gedragen. Ik dacht dat hij haar enkel en alleen wilde helpen, niet dat hij de oorzaak was van dit alles – waarvoor ik hem graag zijn eigen enkel zou willen laten verstuiken.
      "Ik kan prima voor mezelf zorgen hoor Nica, alleen is het erg moeilijk als er domme mensen bij zijn. Dus, wat is er wel zo gebeurd toen ik achter dat boek was? Dat wicht is zo jaloers als wat."
Hoofdschuddend neem ik voorzichtig een slok van mijn zwarte koffie – welke me grotendeels laat ontspannen en de gehele situatie met de jonge knul laat vergeten, het was immers niet belangrijk op dit punt.
"Wel, ik haal hier iedere dag koffie – Ik kan er niets aan doen dat Ruby iedere keer rode wangen krijgt als ze ... –"
Midden in het uitspreken van mijn woorden val ik plotseling stil, door de verandering die er in de lucht blijkt te hangen nadat het belletje had geklonken dat aangaf dat er nieuwe klanten in de koffie – tent waren gekomen. Direct richt ik mijn blik op de ingangsdeur, waar ik niet alleen tot mijn grote ergernis de jonge knul van daar straks zie staan – maar eveneens de rood harige serveerster Emileigh.
      Binnen enkele seconden heb ik Lydia achterover in de bank gedrukt en haar beide benen op mijn schoot genomen – terwijl ik haar broek snel omhoog stroop en het verband rondom haar enkel begin los te maken. Alhoewel ik weet hoe vreemd die voor haar moet zijn hoop ik dat ze me op dit moment maar gewoon vertrouwt, voordat Emileigh besluit om er alsnog vandoor te gaan.
"Even zien," mompel ik dan zachtjes, terwijl ik mijn beide handen heel voorzichtig rond Lydia's enkel vouw en me vervolgens concentreer op mijn eigen energie. Wanneer ik merk dat het niet in zijn geheel lukt sluit ik geconcentreerd mijn ogen, waarna ik me enkel en alleen focus op de gave van Emileigh en de bezeerde enkel van Lydia. Alhoewel het langer duurde dan vanmorgen in de toiletten, voel ik langzaam mijn eigen energie door mijn vingertoppen naar de enkel van Lydia stromen, waardoor er een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken komt te liggen.
Ik heb echter geen flauw idee hoeveel ik van mijn eigen energie af moet staan voordat haar enkel is geholpen, waardoor ik van mezelf blijf geven totdat er lichte sterretjes voor mijn gesloten oogleden beginnen te dansen en ik draaierig mijn ogen open en mijn handen van haar enkel trek. Met een flauwe glimlach kijk ik vervolgens naar Lydia, terwijl ik mezelf leeg en uitgeput voel.
"En, hoe voelt dat dan?"

•