• Gillende fans, die uit alle hoeken van de wereld leken te komen, hielden zich al ruim zes jaar gedeisd, ondanks er af en toe nog wel wat nieuws de wereld in kwam. De paparazzi hadden zich niet meer op de jongens gericht, waren opzoek gegaan naar een nieuwe prooi. Toch waren er nog altijd wel een paar mensen die de hoop niet ophadden gegeven, diep van binnen wisten dat de band nog een keer samen zou komen, door zou gaan met waar ze gestopt waren. Maar er werd altijd wel op ze ingepraat dat artiesten komen en gaan, om zo weer plek te maken voor andere. De jongens werden ook ouder en richten op hun eigen toekomst.
    One Direction was officieel na een break uit elkaar gevallen. De jongens kozen allemaal voor hun eigen leven, een eigen weg, om verder te gaan. Hoe het is gebeurd wist niemand, want er lag nog altijd een heel schema, samen met een half album, klaar. Het contact verwaterde langzaam, iedereen vond liefde en geluk, om uiteindelijk te verhuizen. Misschien zijn ze in de zes jaar tijd ook wel getrouwd, of staan op het punt, hebben kinderen gekregen, wie zou het zeggen. Het enige wat de jongens, of beter gezegd niemand, aan had zien komen was dat de jongens na zes jaar weer samen op zouden duiken met z'n alle. De populaire ex-groep werd samen met hun familie namelijk gespot op het afscheidsfeest van Paul. De jongens krijgen nog een kans om terug te keren naar de top, het contact te herstellen, omdat de gekte langzaam maar zeker weer terug te keren. Maar zien de jongens dit zitten, of gaan ze voor de families? Gaat het feest eigenlijk wel zonder problemen? Sluit iedereen elkaar in de armen, is het vergeven en vergeten, of zal daar de hel losbreken?

    Rollen:
    De jongens:
    • Niall James Horan • Bergling
    • Harry Edward Styles • KhaIeesi
    • Louis William Tomlinson • SnowfIake
    • Zayn Javadd Malik • KhaIeesi
    • Liam James Payne • Kendizzzzle


    De vrouwen/vriendinnen van de jongens:
    • Eira Amelia Hooper • KiliOfDurin
    • gereserveerd • Bergling
    • Demi Madison Payne • LegoIas
    • Anna Jane "AJ" Valentine • Whisperings


    Overige rollen:
    Denk hierbij aan fans, familie, vrienden





    Lijstje:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Beroep:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Extra:
    Had nog contact met:


    Regels:
    •Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden.
    •Maximaal 2 personages per persoon.
    •Schrijf je alleen in als je zeker weet dat je blijft reageren.
    •Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
    •16+ mag maar houd het netjes.
    •Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
    •Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
    •Het is geen sneltrein!


    * Dit topic is eerder geopend, maar door verschillende redenen stilgevallen.
    Er bestaat dus een kans dat sommige rollen wegvallen, vrijkomen, of je met de speler moet overleggen. De verhaallijn bevat ook een aantal aanpassingen.

    **Hier is trouwens nog een link naar het oude topic:
    Evenings in London never felt so sad



    Het begin:
    De avond van het afscheidsfeest is aangebroken en na lang twijfelen, of juist niet, heeft iedereen besloten om zich toch maar van hun goede kant te laten zien. Iedereen heeft dus besloten om naar het feest toe te gaan met misschien toch wel de lichte hoop dat het goed zou aflopen. De andere weer te zien.
    De jongens, samen met de familie, begeven zich langzaam, met misschien wel lood in de schoenen, naar de locatie waar het feest word gehouden.
    Maar wat als eenmaal daar aangekomen blijkt dat daar de rode loper al klaar ligt met allemaal paparazzi, die ineens weer geïnteresseerd zijn? Staat het zweet op de voorhoofden of weet iedereen nog precies hoe of wat? En wat als blijkt dat One Direction de eregast is, en ze later die avond nog een keer op het podium worden geroepen? Ruzie of niet?

    [ bericht aangepast op 14 feb 2014 - 20:19 ]


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Edward Styles
    Nu Eira aanbood de das voor me te strikken had ik zeker geen weg meer terug, en mokkend liep ik de trap op. In mijn kamer trok ik mijn lades open en ging ik opzoek naar het gene dat ergens diep weggestopt zat. In de begin tijd van One direction en we nog netjes aangekleed werden, moesten we wel vaker strikjes en stropdassen om. Maar zins er leven in mijn nieuwe carrière was geblazen, vermeed ik het zoveel mogelijk. Het paste gewoon niet bij me. Ik viste ergens een mat zwarte stropdas tussen mijn sokken vandaan en net toen ik hem om mijn nek legde riep Eira alweer. 'Met moeite.' Mopperde ik terwijl ik de trap weer af hobbelde. Ik deed ondertussen de kraag van mijn blouse al omhoog en toen ik voor Eira stond trok ik even een gekke bek naar haar. 'Kan je alvast oefenen voor als je het je kleintjes later moet leren, voor als ze naar hun eerste bal gaan.' Grijsde ik. Ik wist echt wel dat het slecht was dat ik op mijn vijfentwintigste nog steeds niet wist hoe ik een das strikten. Maar ik kon er toch ook niets aan doen dat andere dat altijd voor me deden.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Zayn Jawadd Malik
    Ondanks dat ik nooit echt zei hoe ik me voelde, wist Louis me te lezen als geen ander. Hij had het dan ook helemaal bij het juiste einde toen hij zei dat ik liever bij Maddie op de bank ging liggen om spongebob te kijken, dan om naar Paul zijn afscheidsfeestje te gaan. Niet om Paul zelf. Paul was een vent van een gozer en eigenlijk onze gezamenlijke tweede vader. De grootste reden dat we het niet konden maken om niet op te komen dagen. En om heel eerlijk te zijn was ik ook wel benieuwd hoe het met de jongens ging. Ik was gewoon bang dat het niet meer hetzelfde zou zijn als vroeger en dat de gedachten aan vroeg ook zal beïnvloeden als dat niet het geval was. Ik zweeg even en luisterde naar Maddie haar lach. De kleine meid had gelukkig nog geen flauw benul van wat er allemaal speelden. We hadden haar nog niet verteld over ons verleden en dacht gewoon dat we naar een feestje gingen. Het interesseerde haar dan ook niet wat voor feestje, als ze maar laat op mocht blijven. Automatisch begonnen mijn ogen te glinsteren en drukten ik mijn lippen kort op die van Louis na zijn worden. 'Daar twijfel ik niet aan.' We hadden dit alles ook al zonder de jongens opgebouwd. Hun mening zou me daar nu echt niet meer in kunnen beïnvloeden. Ik trok Louis zijn vlinderdas recht en drukte nog een kusje op zijn neus. 'Ga jij de kleine meid vertellen dat ze spongebob niet af kan kijken of ik?' grijnsde ik, terwijl ik even naar het kleine ukkie op de bank keek.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Eira Amelia Hooper
    Ik grinnikte bij zijn gemopper. "Je klinkt net als de eerste keer dat je een das om moest van het management. Je zat te mokken bij het koffieapparaat." zei ik met een glimlach op mijn gezicht bij de herrindering. Ik werkte net bij de studio als loopjongen tijdens mijn moddelbare school, waardoor het grootste deel van mijn werktijd bestond uit opruimen, koffiehalen en kopieren. Ik schoot in de lach bij zijn gekke bek en drukte op zijn neus. Door zijn woorden rolde er nog een lach over mijn lippen. "Dat duurt nog wel wat jaren, Haz. Daarbij zijn ze dan hoop ik nog iets korter." Ik legde mijn handen op zijn schouders en duwde er zacht op zodat ik bij zijn nek kon. Ik was niet zo lang. Meestal hield hij daar wel rekening mee. Mijn handen gleden naar zijn das en begonnen rustig te knopen terwijl ik uitlegde wat ik deed. Toen die bijna zat trok ik hem aan, maar niet te strak, zodat hij nog wel comfortabel zou zitten. "Zo, nu maak je helemaal de blits." Nog even ging ik op mijn tenen staan om een kus op zijn wang te plaatsen voor ik zijn hand pakte. "Klaar?" Ik was blij dat ik in elk geval niet alleen ging. En al helemaal met zo'n goede vriend als Harry.


    Bowties were never Cooler

    Louis Tomlinson
    Ondanks de woorden deels op mezelf gericht waren, wist ik ondertussen ook hoe Zayn dacht, wist ik dat ik goed zat. Daar hoefde hij niets voor te zeggen, daar kende ik hem goed genoeg voor, maar kwamen onze gedachten ook vaak overeen. Soms zelfs zo erg dat het bijna eng werd. Zo wisten we beide dat we, ondanks er een keuze was, dat er eigenlijk geen keuze was geweest. We konden het niet maken om niet naar het feest te gaan. Een schuldgevoel en spijt zouden dan al snel op kunnen komen zetten, wat niet veranderd kon worden, en we hadden nu toch onze neuzen laten zien. Laten zien dat we toch de wil hadden om te gaan en met die reden kon niemand ons wat maken. Het zou niet hetzelfde worden als vroeger, maar kon wel een nieuw begin zijn. Als het niet beviel waren we ook zo weer weg, ook al hadden we Maddie nog die dan de tijd wel zou rekken, wetende dat het haar niets uitmaakte. Mijn blik gleed heel even naar het meisje wat nog steeds op het programma zat te kijken, om met een glimlach weer terug te kijken in de glinsterende ogen van Zayn. 'Dan is het goed,' was het enige wat met een grijns mijn mond verliet, om de jongen weer naar me toe te trekken en mijn lippen nog eens kort tegen de zijne te drukken. Wetende dat ik nu degene was die tijd rekte, om het moment samen toch nog iets langer te laten duren. Toen mijn vlinderdas uiteindelijk recht zat en ik nog een kus op mijn neus had gekregen, wist ik wel dat ik eraan moest gaan geloven. 'Laat mij maar. Jij hebt al genoeg gedaan.' zei ik terwijl ik me al los wurmde uit zijn greep, doelende op Maddie haar haar en kleding. Ik liep naar onze schat toe om me naast haar op de bank te zetten en heel even naar de tv te kijken. 'Prinses, ga je mee?' vroeg ik waarna mijn blik naar het meisje ging, die langzaam opkeek, wat al een wonder was. Grote ogen en een pruillipje waren wel te vinden, precies het gene wat altijd naar voren kwam als ze iets af wilde kijken, wat haar mond ook verliet. Ik schudde mijn hoofd en pakte de afstand om de rest van de programma op te nemen, wetende dat we hier over een uur anders nog zaten. 'Als jij met ons meegaat, mag je het morgenochtend afkijken.' En dat waren de woorden die ervoor zorgde dat ze binnen no time bij Zayn stond, maar niet helemaal zonder gemopper, waardoor ik de tv uitzette en me ook bij hen voegde. 'Klaar om te gaan dan maar?'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    [SnowHeart ---> Whisperings]


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Harry Edward Styles
    Ik wist niet hoe Eira het deed maar ze zorgde altijd voor een glimlach op mijn gezicht. Even niet na hoeven denken over hoe zenuwachtig ik eigenlijk was. Al speelde dat toch weer langzaam op toen ze over mijn stropdas ervaringen begon. 'Pff, ik ben een popster, ik mag over zulke dingen mopperen.' Grijnsde ik, waarna ik mijn tong uitstak omdat ze op mijn neus drukten. Snel zakte ik iets door mijn knieën omdat de kleine meid er anders niet bij kon en dus ongeduldig op mijn schouders drukte. 'Je kan niet vroeg genoeg beginnen met oefenen. Maar met zo'n ukki als jou als moeder worden ze hoogstens een meter vijftig.' Grinnikte ik vrolijk. Ik vond het gewoon leuk om Eira een beetje te pesten. Ze wist zelf ook wel dat ik het niet echt meende. Toen ze begon uit te leggen wat ze deed, bewoog ik een beetje stom met mijn lippen alsof ik haar napraten. Ik zou het toch niet onthouden. 'Ik maak altijd de blitz, daar ben ik Harry Styles voor.' Ik wiebelde even met mijn wenkbrauwen en tuiten onschuldig mijn lippen. 'Je bent een schat!' Bedankte ik haar toch bij het kusje op mijn wang. Maar al snel sloeg de onzekerheid weer toe toen ze vroeg of ik klaar was. Ik keek even naar onze handen en schudden mijn hoofd. 'Nee, maar het moet maar zeker.' Zuchten ik zachtjes.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Zayn Jawadd Malik
    Met Louis aan mijn zijde kon het niets anders dan goed komen en het maakte me een klein beetje zekerder van de zaak. Wetend dat ik er nu niet alleen voor zou staan, maar later ook niet. Nooit niet. Mocht vanavond het aller ergste gebeuren, hadden we altijd elkaar nog. Iets waar we het al die tijd ook al mee hadden gered. Louis besloot de taak van Maddie pesten op zicht te nemen en ondertussen pakte ik de enveloppen alvast. Ze waren te groot om in mijn binnenzak te doen en ik hield ze wat onhandig vast. Ik schok op toen Maddie opeens mijn been vastgreep en keek verbaast naar Louis. Hij had het zowaar voor elkaar gekregen Maddie van de tv af te halen zonder gezeur. 'Dat moet je me toch eens leren.' Grijnsde ik, terwijl ik even door Maddie haar, haar aaide. Langzaam schudden ik mijn hoofd. 'Net zo onklaar als jou.' Gaf ik toe. Ik wreef even over mijn eigen slaap heen en vertelde Maddie dat ze alvast in de auto kon gaan zitten. Ze rende meteen naar buiten en ik stapte op Louis af. 'Zonder verwachtingen, dan kan het alleen maar meevallen. En ik sta naast je.' Ik wreef even over zijn wang en drukte hem nog een klein kusje toe. 'Kom.'


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Louis Tomlinson
    Ik voelde me op dit moment net zo onzeker als de dagen dat ik me door de deuren van de X-Factor had begeven en in mijn achterhoofd houdende dat -dat goed was verlopen, dat -dat had gezorgd dat ik nu hier stond, zou me nu ook wat zekerder moeten voelen. Nu stond ik er niet, zo als op de eerste momenten, alleen voor en dat zou ik ook niet meer komen te staan, het maakte niet uit als alles nu ineens omgekeerd zou zijn. Ik wist Zayn altijd te vinden, net als dat andersom het geval zou zijn. Daarbij hadden we onze kleine prinses nog, die ook zorgde voor het nodige leven hier in huis. Ondertussen had ik me al naast Maddie op de bank gezet, proberende om haar mee te krijgen naar het feest, wat dus betekende dat ze haar programma niet af kon kijken. Het ging niet helemaal zonder problemen, maar al snel stonden we allebei naar Zayn, die duidelijk schrok van het meisje en mij met een verbaasde blik aankeek. 'Je hebt het in de vingers, of niet. Ik heb het duidelijk wel en zal het jou snel genoeg leren,' zei ik lachend, om mijn tong uit de steken. Het eerste verging me alleen snel bij de volgende woorden, om net zo langzaam te knikken. Zo onklaar als wat, maar wel bereid om toch te vertrekken, omdat we ergens wel klaar waren. Ik keek naar Maddie, die wel al heel snel naar de auto ging, om mijn armen open te houden voor de jongen die op me afstapte. 'Dat laatste maakt al een heleboel goed, net als dat altijd het geval is geweest,' Ik gaf de jongen nog een laatste knuffel, om een arm om zijn middel te laten en langzaam mee te trekken bij de 'kom.', zodat we ons snel bij Maddie konden voegen. Ik keek nog heel even over mijn schouder en daarna terug naar Zayn. 'Dit doorstaan we ook samen,'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Eira Amelia Hooper
    Gelukkig boog hij wel door zijn knieen, ondanks zijn lichte gemopper en flauwe opmerkingen. "Jij weet ook wel dat Bain 1.97 lang was en al mijn broers zijn ook minimaal 1.80, dus zo klein zullen ze denk ik niet zijn." zei ik vrolijk voordat ik al uitleggend zijn das strikte. Ik rolde met mijn ogen bij zijn opmerking toen hij klaar was. "Opscheppen is ook een vak." zei ik grinnikend. Ik gaf hem nog een kusje op zijn wang en bloosde een klein beetje bij zijn bedankje. Ik was vrij slecht in het ontvangen van complimentjes en moest daarvan altijd erg blozen. Ik pakte toch maar zijn hand en vroeg of hij klaar was. Ik zag toen ook echt bij meneer Styles de zenuwen toeslaan. "Ach, het komt wel goed. Echt waar." Ik kneep even in zijn hand en trok hem mee richting de deur. "Heb je alles? En gaan we lopend, met de metro, of met de auto?" Mij maakte geen van allen uit, al werd lange afstanden lopen nu wel lastiger. Toch liep ik nog genoeg op mijn werk. Daarbij zou hij moeten rijden als we met de auto gingen en zou hij neit mogen drinken. Ik had namelijk geen rijbewijs. Dat was ook helemaal niet nodig hier in London. de metro leek mij dus de beste optie, maar ik wist niet hoe hij daar tegenover stond. Ik veegde nog een plukje haar achter mijn schouder en maakte de deur vast open, zodat de koele avondwind het warme huis in kwam rollen.


    Bowties were never Cooler

    Niall Horan
    Ik zuchtte even toen ik voor de zoveelste keer nerveus frummelde aan de mouw van mijn blouse, wachtend tot Anna eindelijk klaar zou zijn. Niet dat ik geen zin had om de jongens weer te zien, nee, daar verheugde ik me juist ontzettend op. Behalve Liam dan. Het was allemaal zo snel gegaan tussen hem en mij dat ik het nauwelijks kon bevatten, vooral omdat ik ook nog steeds dol was op het meisje dat zich boven aan het omkleden was. Zacht grinnikte ik bij de gedachte hoe ze altijd zo haar best deed op haar outfits, en dan nog onzeker erover was. Zelf had ik een gewone zwarte broek en mijn witte blouse, aan dassen deed ik niet, ik weigerde. Langzamerhand maakte ik mezelf gek met dat gepieker, dus ik stond op van de bank waar ik nu al een tijdje op zat, en begon te ijsberen. Het was slecht tegen piekeren, maar ik moest bewegen anders zou ik gaan flippen. Van boven klonk de stem van Anna die me riep. 'Beneden!' riep ik terug, waarna ik het getik van haar hakken op de treden hoorde waarna ze zelf ook in de woonkamer verscheen. Ik trok mijn wenkbrauwen op terwijl ik mijn blik over de jurk liet gaan. 'Je... Je ziet er prachtig uit,' mompelde ik terwijl ik naar haar toeliep en mijn armen rond haar middel sloot.


    Because I love him, do I need another reason?

    Harry Edward Styles
    Meteen toen Eira mijn das wat aantrok had ik de neiging hem weer van mijn nek te trekken. Dit zat toch voor geen meter. Ik snapte echt niet hoe mensen hier elke dag mee konden lopen. 'Dat hoop ik maar voor ze, want hun kunnen geen hakken aan om het een beetje op te krikken.' Grijnsde ik en aaide even over Eira haar hoofd heen om mijn worden wat extra kracht bij te zetten. Ze wist toch wel dat ik haar enkel plaagten. Dat deed ik namelijk altijd. Toen ze duidelijk maakten dat we klaar waren om te gaan, wilde ik het liefst vluchten en mezelf opsluiten in de badkamer. Ik beet op mijn onderlip en keek of ik inderdaad alles had. Ik wist niet wat me bezielden. Het waren ooit mijn beste vrienden geweest. Waar was ik bang voor. Oke, ik wist waar ik bang voor was dat was de reden dat ik niet durfde. 'Met de auto.' De metro was totaal geen optie voor mij, wilde ik er geen dag over doen zonder beveiliging. Zodra een fan me opmerkten, leken ze zich met een tiende seconde te vermenigvuldigen. Alsof ze uit het niets verschenen. Ik pakten mijn autosleutels van het haakje in de gang en haalde nog een keer diep adem. Voordat ik de deur door liep die Eira alvast geopend had. Ik hield haar hand stevig vast en sloot de deur zorgvuldig af. 'We gaan ervoor.' Mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen Eira, voordat ik naar mijn corvet op de oprit liep.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Anna Jane "AJ" Valentine

    Nog steeds was ik nerveus voor wat Niall over mijn jurk zou zeggen. Zijn wenkbrauwen vlogen omhoog, ik kon niet bedenken of dat een goed of slecht teken was. 'Je… Je ziet er prachtig uit.' kon hij uitbrengen terwijl hij naar me toeliep. Hij sloeg zijn armen rond mijn middel, waarbij een geweldig gevoel me overstroomde. Zo fijn als iemand het om je geeft. Niall vond echt dat ik er mooi uitzag. Waar ik zo erg mijn best op had gedaan. 'Dank je.' lachte ik verlegen. 'Jij ziet er ook geweldig uit.' Ik sloeg mijn armen om zijn nek, waarbij ik hem in een knuffel trok. Stiekem had ik heel veel zin om te gaan, maar ik kon me ook wel bedenken dat Niall aardig wat moeite had met dit alles. Hij zou voor het eerst in zes jaar zijn vrienden weer zien, dat ik niet niks. Misschien was er wel paparazzi aanwezig, maar daar was ik niet zo zeker van. Dat had ik daarom ook niet aan de jongen verteld, want dan zou hij zich nog meer druk gaan maken.


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Eira Amelia Hooper
    Ik veegde mijn haren weer goed toen Harry er doorheen woelde. Smiegd dat hij was. Toch was hij wel een schatje. Ik zag hem een beetje wegtrekken toen hij me hoorde vragen of hij klaar was. Ik snapte niet waarom hij bang was, maar toch ook weer wel. Zelf was ik ook erg gespannen en zou het nog veel erger hebben als het van mijn opleiding zou zijn. Ik glimlachte toen hij zei dat we met de auto gingen. Ik hield zijn hand stevig vast en opende de voordeur. Ik wachtte tot hij zijn autosleuteltjes had. Ik hoorde hem diep zuchten en kneep zacht bemoedigend in zijn hand. Het kwam echt wel goed. Dat wist ik zeker. Uiteindelijk liep hij dan toch naar buiten. Bij zijn corvet liet ik dan toch zijn hand los en liep eromheen om aan de passagierskant voorzichtig in te stappen. Ik maakte mijn riem vast en klooide er wat mee zodat die prettig zat. Ik keek even in de achteruitkijkspiegel om mijn haar echt weer goed te doen. Normaal zat het altijd opgestoken, of in elk geval vast, maar voor speciale gelegenheiden deed ik het los. Ik aaide zacht over mijn buik en wachtte tot Harry zou instappen en weg zou rijden. Ik vond het toch altijd knap hoe mensen zeker in grote drukke steden konden manouvreren met de lompe auto's zonder brokken te maken. Ik vond het wel zo fijn in de auto. Het was zoizo minder druk en Harry zou ook minder drukte om zich heen krijgen.

    [ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 17:01 ]


    Bowties were never Cooler

    [Mijn topics]


    Spoiler alert: you will save yourself

    Liam Payne.

    Vandaag was de dag dat ik al de Lads weer zou zien. Na lang nadenken heb ik toch maar besloten om er heen te gaan. Ik zie er ontzettend tegen op, niet dat ik geen zin heb om de jongens te zien, maar om Niall te zien. Tuurlijk is hij een van mijn beste vrienden, maar er is een geheim, wat niemand mag weten over ons. Ik ben hem namelijk een half jaar geleden weer tegen gekomen in de stad, en zijn toen samen wat gaan drinken, en spraken steeds vaker af. Tot dat ik op een avond misschien wel het domste wat ik ooit in mijn leven gedaan heb deed. Ik zoende hem namelijk, en hij zoende me terug. Daar schrok ik misschien wel het meest van. Ik had vroeger al gevoelens voor hem, en die zijn eigenlijk nooit weggeweest. Ik voel me ontzettend schuldig. Ik heb namelijk een vrouw, de liefste, mooiste, en gewoonweg perfectste vrouw van de hele wereld, en daarbij heb ik ook nog eens het liefste zoontje van de hele wereld. Ik wil het haar niet vertellen, omdat ze me dan waarschijnlijk nooit meer wilt zien. Ik zat inmiddels al beneden, en wachtte nu op haar. Mijn zoontje kwam aanrennen, en ik tilde hem op, en knuffelde hem. 'Beloof je dat je lief zult zijn?' vroeg ik met een glimlach, waarop hij hevig knikte. We zouden hem namelijk thuis laten blijven, bij de babysitter. Ik zette hem weer op de grond, en ging op mijn knieën voor hem zitten. Hij vloog naar me toe, en knuffelde me weer. Ik glimlachte, en gaf hem een kus op zijn hoofd. 'Ik hou van je.' zei ik. "Ik ook van jou" zei hij, en knuffelde me nog steviger. Dit moment mocht van mij eeuwen duren. Ik houd zo ontzettend veel van hem.

    [ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 20:51 ]


    How far is far