• We must survive.



    Honderden jaren geleden konden mensen al veranderen in dieren. De leider kon merken of er weer iemand was veranderd en de leider zocht diegene dan op. Je mocht in die tijd alleen blijven leven, als shape-shifter, als je een paar opdrachten overleefden. De eerste nacht dat je in een dier bent word je onderzocht. Je mag geen ziektes hebben, of zwakke botten. Als de roeddeleider denkt dat je de opdrachten overleeft, moet je een eed opzeggen samen met de roeddeleider. Degene waarvan de roeddeleider denkt dat diegene het niet overleeft, met die persoon zegt hij geen eed op. De eerste opdracht is je eerste nacht als dier overleven, je word dan door iemand getest op je snelheid, je tactiek en je sterkte. De tweede opdracht is een tocht van tweehonderd kilometer in een nacht overleven. De derde opdracht is je eerste jacht overleven. Je moet laten zien dat je goed kan jagen. De vierde opdracht is de eerste winter overleven, in de winter is het super koud en er is weinig prooi om op te jagen. Er zijn nog meer opdrachten, maar die worden pas gegeven als je de eerste vier opdrachten hebt overleefd. Als het voorbij is mag je weer als mens door leven, maar je hebt ook de keus om in de roedel te blijven leven of er zelf een te vormen. Dat alles is nu nog steeds zo. Good luck.

    Alle shape-shifters wonen bij elkaar in een roedel en alle dieren zijn roofdieren. Ze moeten de eerste keer veranderen door een heftige emotie. Denk maar aan Twilight. Maar nu kun je alle emoties gebruiken. In dier-vorm kun je praten, maar de eerste keer dat je verandert kun je dat niet. Je moet de eerste keer dat je wilt praten je best doen, maar als je gewent bent te praten in dier-vorm gaat het praten makkelijker.


    Meiden:

    - Nimeira Avelia Lux || 1,3 || Jaguar || Smother
    - Leah Smith || 1,2 || Wolf || 1DMEGAFAN
    - Melony “Mel” Christabella Garcia || 1,1 || Zwarte Panter || Rider
    - Maeve Aya de Luca || 1,2 || Slechtvalk || GoldenFalcon
    - Emma Lewis || 1,3 || Cheeta || Bajola
    - Precious Thalia Smiths ||1,5 || Lynx || Lunalovesit

    Jongens:

    Roedelleider: Ramon Trevegg Smith || 1,5 || Lion ||NCIS

    - Jake Dimitri Robusto || 1,5 || Wolf || NCIS
    - Matthew 'Matt' Tyler || 1,2 || Adelaar || LyraPhoenix
    - Kyle Shark Motherload || 1,3 || Beer || Ninuturu
    - Jacé "Snow" Larson || 1,3 || Ijsbeer || Paddo
    - Toby William Harolds || 1,3 || Luipaard || Visions

    Invullijstje:
    Naam:
    Geslacht:
    Leeftijd:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Dierenvorm:
    Extra:

    Regels:

    # Minstens 200 woorden, dat is makkelijk haalbaar.
    # Max. 2 personages pp.
    # Alleen ik maak topics aan. Behalve als ik het aan iemand vraag.
    # 16+ mag, maar hou het netjes.
    # Bestuur elkaars personage niet, dat is namelijk heel irritant.
    # Enjoy!(:

    Ik had hier al eerder een Rpg van, maar ik heb hem weer heropend.

    Begin: Je komt naar het bos toe en je bent heel boos, of blij. Je mag zelf kiezen welke emotie. En daar verander je in een dier. Ramon zal jullie ophalen en naar de open plek brengen.

    Het maakt niet uit wie er begint.

    [ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 18:40 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Toby William Harolds - Luipaard

    Fronsend bestudeerde ik elk detail. Ik wist niet goed wat ik ervan moest denken, maar aangezien dit toch geen werkelijkheid zal zijn, was dat ook niet iets waar ik me zorgen over hoefde te maken. Speels als een klein kind begon ik rondjes te rennen. Ik ontdekte hoe ik fatsoenlijk moest lopen en springen, alsof ik opnieuw geboren was. Het viel mij op dat mijn ruik en hoor zintuigen veel beter werkte en enthousiast met mijn nieuwe 'speeltjes' verkende ik het bos op een hele andere manier. Mijn blik viel op een muis die ik uit de bosjes zag schieten. Ik tippelde erheen en probeerde met mijn pootje de staart te grijpen. Ik zag het als een leuk spelletje, maar de muis blijkbaar niet want al snel verdween hij weer. Plotseling hoorde ik vreemde 'stemmen' in de verte. Ik spitste mijn ogen en keek door de bosjes toen ik me rotschrok. Een paar tellen vergat ik te ademen. Zag ik daar nu echt een mens, pratend me een ijsbeer en een adelaar? Nee, deze droom wordt me té vreemd, terug naar realiteit Toby, vertelde ik mezelf. Carmen was op me aan het wachten voor het eten. Ik rende terug naar mijn huis maar voor de poort naar de tuin kwam ik tot stilstand. Ik besefte dat ik nog steeds een luipaard was, iets waar ik nu geen zin meer in had, ik wilde wakker worden. Ik keek door het raam en zag daar Carmen nieuwsgierig in de pan chili con carne kijken, wat me een vreemd gevoel in mijn maag gaf. Het was geen droom? Huh, hoe was dit mogelijk? En die andere dieren, waren die ook echt geweest? Een rilling liep over mijn rug van angst. Ik had het leuk gevonden, maar nu niet meer. Ik moest terug naar mens, ik moest er voor Carmen zijn en dat kon niet op deze manier. Ik begon te rennen, terug het bos in, maar een andere richting op. Ik wilde die vreemde roofdieren liever niet nog een keer tegen komen.

    [ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 0:19 ]

    Maeve Aya de luca || Slechtvalk

    Ik kwam weer bij zinnen. Wat was er hier aan de hand? Waarom zat ik in het lichaam van een vogel?
    Verontwaardigd spreidde ik mijn vleugels en bekeek de bruin-witte vederen die zich als een waaier uit klapten. Ik draaide mijn kop en keek naar mijn voeten… die nu natuurlijk geen voeten maar klauwen waren. Apart… Ik kneedde de grond met mijn scherpe klauwen terwijl ik mijn lichaam verder onderzocht.
    Opeens schoot er iets me te binnen.
    'Awér!' wilde ik zeggen, maar in plaats daarvan kwam er een heel ander geluid uit mijn mond. Ik besteedde er geen aandacht aan en ontvouwde mijn vleugels weer. Na een paar mislukte pogingen kwam ik in de lucht en landde (of viel meer) naast de plek waar ik Awér neer had gelegd. Toen ik mijn vleugels weer invouwde zag ik mijn kleren op de grond liggen. Ze waren nog heel, alleen een beetje vies. Ik vroeg me af wat ik ermee zou moeten doen. Zou ik nog ooit wel terug in mijn menselijke vorm kunnen? Ik wist het niet.
    Awér stond rechtop. Hij had zijn snavel onder zijn vleugel gestoken en pikte een beetje aan het open vlees. Op het mos had de wond een grote vloedvlek achtergelaten. Toen ik dichterbij kwam draaide hij zijn kop naar mij toe. Hij schrok van me, begon hysterisch te roepen en sprong achteruit. Hij probeerde weg te vliegen, wat niet lukte door de wond. Ik nam afstand.
    Ik had erover na moeten denken dat ik nu hetzelfde uiterlijk had als het beest dat hem eerder had aangevallen. Het laatste wat ik nu wilde was hem afschrikken en kwijtraken. Alleen kijkend naar zijn toestand; hoe paniekerig hij nu was (of hoe bang hij voor mij was) en dan nog niet te spreken over de wond op zijn vleugel, was die kans zeker aanwezig.

    [ bericht aangepast op 14 jan 2014 - 12:49 ]


    Joy is not in Things, it is in us.

    Maeve Aya de Luca || Slechtvalk

    Ik hield een paar meter afstand. Awér was verderop op een boomstronk zijn vleugel aan het onderzoeken. Ik zat al ongeveer een kwartier op het mos, in mijn dierlijke vorm, niet wetend wat ik moest doen. Ik kon niet dichterbij hem komen, maar ik kon ook niet verder bij hem vandaan zijn. Hij zou het nog geen dag overleven. Hij kon niet vliegen, laat staan dat hij zichzelf kon verdedigen of voedsel kon vinden.
    Ik moet zijn vertrouwen winnen.
    Ik sprong op mijn korte poten naar de plek waar mijn kleren lagen, zocht naar mijn broek en trok de haas die ik eerder had gevangen onder de hoop vandaan. Met de punt van mijn snavel sneed ik zijn buik open. Ik had het bloed er nog niet uit laten lopen dus kwam dat er nu uit. Je zag dat het bloed er al iets ouder uit begon te zien. Ik walgde een beetje van de aanblik, maar zette mij toch schrap en ging op zoek naar het lievelingskostje van Awér, de lever. Nadat ik hem te pakken had, knipte ik hem los met mijn snavel. Ik vroeg me af hoe hij hierop ging reageren.
    Ik pakte het stuk vlees op en sprong terug naar waar ik net zat. Awér zat nog steeds op dezelfde plek. Hij keek mij met één oog doordringend aan. Ook al wist ik dat hij mij niet kon herkennen, dan vond ik het wel vreselijk om zo te zien dat hij zo bang voor mij was. Ik drukte mijn vleugels dicht tegen mij aan en hield mijn lichaam en kop laag op de grond. Zo liep ik heel voorzichtig zijn kant op. Bij de eerste paar stappen sprong hij twijfelend achteruit, waarna ik even stopte en daarna weer doorliep zodra hij weer rustig stond. Toen ik op het midden was van de ruimte die we eerst tussen ons in hadden, legde ik de lever neer op de grond en liep weer terug. Nieuwsgierig keek ik hem aan. Awér keek verward en een beetje geschokt van het stuk vlees naar mij en weer terug. Ik kende Awér nog niet lang genoeg om te weten wat zijn volgende zet zou zijn, maar ik wist dat hij al een tijdje niet had gegeten.
    Tot mijn blijdschap zag ik dat Awér langzaam maar zeker steeds dichterbij kwam. Hij liep naar het vlees, pikte het van de grond en begon het op te eten, zonder dat hij afstand van mij nam. Toen hij het op had, ging hij rechtop staan en keek mij aan, alsof hij aan mij vroeg waarom ik dit deed.
    Ik kwam weer dichterbij, heel voorzichtig, alsof bij elke stap de grond in kon zakken. Awér bleef tot mij grote verrukking staan. Toen ik voor hem stond, drukte ik me tegen hem aan -ook al was ik veel groter dan hem- en wreef met mijn kop langs de zijne. Ik zag dat Awér even verstijfde, maar dat hij daarna zijn kop op mijn schouder legde en zijn ogen sloot, zoals hij dat ook altijd deed bij mij in mijn mensenvorm. Diep van binnen voelde ik het grootste deel van de stress en angst van mijn lichaam af glijden. Hij herkende me, gelukkig.

    Ik hoorde wolvengehuil achter mij. Geschrokken draaide ik mij om en onderzocht de omgeving. Ik zag niks natuurlijk, ik was veel te klein daarvoor. Ik keek naar de takken boven mij. Ik moet het hogerop vinden om wat te zien. Ik keek Awér even aan en hoopte dat hij hier zou blijven terwijl ik ging kijken. Ik spreidde mijn vleugels en vloog naar een tak waar het geluid vandaan kwam. Toen ik erop landde speurde ik nogmaals de omgeving af. In de verte zag ik de boosdoener van het geluid al.. De wolf zat op de grond en keek met hangende oren en een lage kop een beetje verslagen om haar heen. Een stukje verderop zag ik een hoopje kleding liggen. De kleren waren deels gescheurd. Ik hield mijn kop een beetje schuin. Het leek wel.. alsof ze in dezelfde situatie zat als mij. Ik werd nieuwsgierig en vloog haar richting op.
    Wat was er hier toch aan de hand?

    Sorry voor het lange stuk haha(A)

    [ bericht aangepast op 14 jan 2014 - 13:44 ]


    Joy is not in Things, it is in us.

    Leah Smith:
    Ik legde mijn kop op mijn poten en ik viel bijna in slaap. Tja, wat kan je doen als je ineens in een wolf veranderd bent? Ik hoorde geklap van vleugels en ik keek meteen op, oh, het was maar een slechtvalk, niks bijzonders. Ik voelde dat het dier wel steeds naar mij keek en ik werd er erg zenuwachtig van. Ik zag het beest bedenkelijk kijken maar ik wist niet waarom. Ik had honger gekregen van steeds stilliggen. Ik wendde mijn blik van de valk af en ik keek naar mijn kleren. 'Fijn, als ik terug verander moet ik straks naakt door het bos lopen' Ik grinnikte in mezelf en ik keek naar de slechtvalk. Het leek wel alsof het beest mij begreep hoe ik zo was. Ik schudde de gedachte van me af en ik stond op. Ik liep weg en ik zorgde dat dat enge beest uit mijn buurt bleef. Ik zag soms een beest uit de struiken wegschieten. Ik was te bang om zo'n zielig beestje te doden maar ik had ook erge honger. Mijn honger won en ik liet me in een jachthouding zakken. Ik pakte een konijn uit de struiken en ik doodde het beest. Ik at het dier op. Ik kreeg nog dorst ook. Ik liep naar een riviertje en ik keek in het water. Leah stond daar niet meer allee een grote grijze wolf. Ik keek er nog naar en toen schrok ik op. Mijn mondhoeken zaten onder het bloed! ik dronk gauw wat water en probeerde het bloed eraf te halen.


    ''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

    Precious Thalia Smiths • Lynx

    Ik bekeek mezelf goed, voelde overal aan mijn vacht en krabde mijn oren. Ik rende wat rondjes en begon over de grond te rollen. Toen ik weer rechtop zat, en een beetje uithijgde, zag ik een vreemd tafereel. Ik zag een man staan, met naast hem een ijsbeer. Het leek wel alsof de man tegen hem praatte. Zou hij soms...? Voorzichtig, in een geluidloze pas, liep ik langzaam richting de bosjes die om de open plek heenstonden. Nu kon ik wat verstaan. '...al problemen genoeg!' hoorde ik de ijsbeer schreeuwen. Hij sloeg zijn voorpoot tegen een boom vlakbij me. 'Luister, je bent gekozen. Je bent een shape-shifter, pas als je de eerste opdrachten doorstaan hebt kun je doorgaan met je leven. Daarvoor kan dat niet,' Ik zag dat de man pdat zei en ik begon een beetje te snappen waar het over ging. Ik boog wat verder de struiken in. 'Je kunt er ook voor kiezen om niet met me mee te gaan, hier te blijven. En niet te weten hoe je weer in een mensen kan veranderen, of je gaat met me mee, want ik moet nu echt gaan om de rest op te gaan halen,' zei dezelfde stem. De rest? Misschien ben ik dat ook wel... Toen schrok ik. Waar de man net had gestaan stond nu een leeuw. Eerst dacht ik dat de man opgegeten was, maar toen snapte ik het. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd, eeh, kop slaan! 'Dus wat jij zegt... is dat ik een shapeshifter ben... Maar waarom ik? Ik ben niet speciaal... enige speciale is mijn haar die twee kleuren heeft van zichzelf,' zei de ijsbeer ongelovig. Hij volgde de leeuw. Ik begon ze zacht achterna te lopen. 'Dat weet niemand. Als ik gelovig zou zijn, zou ik zeggen dat god je uitgekozen heeft om een shape shifter te zijn. Maar omdat ik dus niet gelovig ben, zeg ik dat niet. Ik zou het zelf ook niet weten. Het is hoe het is. En je kunt er of nog eeuwen over stressen en telkens in paniek raken, of gewoon accepteren dat het is gebeurd. Ik raad je aan om dat laatste te doen,' antwoordde de leeuw stellig. Ze stopten opnieuw op een open plek. Daar zat een adelaar, die een beetje verward naar de leeuw keek. De leeuw veranderde terug in de man en liep voorzichtig op de adelaar af. 'Geen zorgen. Het komt allemaal goed. Ik ben hetzelfde als jij. Ik zal je alles uitleggen,' zei hij. De adelaar keek hem even aan, spreidde zijn enorme vleugels en het leek even alsof hij weg zou vliegen, maar hij struikelde over zijn klauwen en viel voor de voeten van de man. Hij stootte eerst een schel gefluit uit, en vroeg daarna, nog steeds een beetje fluitend: 'Wie zijn jullie? Wat is er aan de hand? En wat wil je me uitleggen?' De adelaar klonk fel maar bang. Ik boog nog verder om beter te kunnen luisteren, maar ik verloor mijn evenwicht en viel de struiken uit. Ik stond meteen op en schudde me uit. Daarna liep ik op het stel af. Misschien konden ze me nog meer uitleggen.


    { do you call yourself a freaking hurricane like me? }

    Maeve Aya de Luca || Slechtvalk

    Ik landde voor de wolf. Ze had haar hoofd op haar poten gelegd en zuchtte. Ze keek me niet-begrijpend aan toen ik dichterbij kwam. Ze snoof, stond op en liep weg. Ik keek haar niet-begrijpend na. Zeker geen zin in contact
    Ik draaide me om en vloog weer terug. Mijn maag begon pijnlijk te knorren. Ik bedacht me dat ik al een tijdje niet had gegeten. De laatste keer was een paar uur geleden en dat waren alleen een paar bessen. Ik moest snel iets eetbaars vinden. De gedachte dat ik in het lichaam van een roofvogel zat en rauw voedsel zou moeten eten vond ik geen fijn vooruitzicht, maar ik moest toch iets eten. Terwijl ik terugvloog inspecteerde ik de grond onder mij voor voedsel. Ik verwonderde mijzelf van het kwaliteit van mijn valkenogen. Ik kon alles haarscherp zien, geen detail was wazig, zoals dat wel was met mijn mensenogen. Toch een pluspunt aan dit lichaam, met het vliegen natuurlijk.
    Ik ademde diep in door mijn neusgaten en genoot van de frisse boslucht. Naast die zuurstof rook ik meer dingen, zoals konijn, muis, een roodborstje en de wolf die ergens achter mij was. De geur van de wolf was vermengt met bloed, ze had waarschijnlijk hetzelfde idee als mij.
    De geur van de muis trok mijn aandacht. Ik doorzocht de grond en vond de muis al snel, die tussen een paar blaadjes verstopt zat en zich bezig hield met een nootje. Ik cirkelde zo'n 50 meter hoog boven de muis. Hoe moest ik dit aanpakken? Ik had dit nog nooit eerder gedaan. Twijfelend kantelde ik mijn lichaam en vleugels. Ik schrok toen ik voelde hoe snel ik naar beneden viel. Als een kanonskogel schoot ik door de lucht heen, maakte een perfecte boog waarbij ik de muis van de grond plukte en al klapperend met mijn vleugels weer hoogte maakte. Ik lachte hard binnen mijzelf, mijn stembanden stootte een harde valkenroep uit. Die adrenaline die ik voelde, wat geweldig! Ik begon steeds meer hieraan te wennen. Misschien wilde ik wel helemaal niet terug naar mijn mensenlichaam, ik bedoel, wat had ik nou te verliezen? En nu weet ik ook hoe Awér zich voelde toen hij eindelijk weer kon vliegen, nadat hij zijn vleugel had gebroken op jonge leeftijd.
    Ik gooide de muis bij de haas die ik eerder die dag had gevangen en liet mijzelf op het mos vallen. Aan de snavel van Awér te zien was hij verder gaan eten van de haas, wat ik niet erg vond. Hij begroette mij door naar me te fluiten. Ik fluitte terug en begon aan mijn eten.
    Ik voelde me dan erg gemakkelijk bij deze situatie, dan snapte ik natuurlijk nog niets van wat er gaande was.


    Joy is not in Things, it is in us.

    Emma Lewis || Cheeta

    Het lopen gaat steeds beter. In het begin was het nog wat onwennig, maar eens je wat rond wandelt, gaat het beter. Ik kom voorbij een meer. Voorzichtig daal ik af tot de oever en buig voorover met mijn hoofd. Ik drink wat en loop daarna weer terug naar het stuk land. Ik kijk om mij heen. Ik zie alles scherper dan met mijn mensenogen. Elk detail zie ik goed, heel goed zelfs. Allerlei geluiden dringen tot mij door. Ik hoor iemand praten. Is hier iemand in de buurt? Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn angst en ik ga op het geluid af. Is het wel verstandig genoeg om er naar toe te gaan? Uiteindelijk ben ik nog steeds een cheeta. Maar als ik mij goed verstop, kan er toch niks mis lopen, toch? Zachtjes aan loop ik verder op het geluid van de pratende mens af. Ik kom uit bij een open vlakte. Daar zie ik een ijsbeer, slechtvalk en een mens staan. In de bomen zie ik nog een adelaar zitten. Wat is hier gaande? Ik zet een paar stappen achteruit en ga in de struiken zitten. Gelukkig heb ik een schutkleur en een vacht die iets donkerder is dan de 'normale' cheeta.


    "I'm not crazy, my reality is just different from yours."

    || Sorry voor de late post. ||

    Ramon Trevegg Lion || Leeuw

    "Wat ga je me uitleggen. Wie zijn jullie? Wat is er aan de hand? En wat wil je me uitleggen?" De eerste woorden kwamen er wat moeizaam uit, maar daarna ging het wat beter. Al hoorde ik er nog wel gefluit er tussendoor. Net op het moment dat ik wat wou zeggen hoorde ik een zucht. Ik keek achterom en zag hoe de ijsbeer zich achterover liet vallen, op zijn kont beland en omhoog zit. Even grinnikte ik bij het aanzicht. Toen ik weer probeerde te antwoorden, zag ik hoe een lynx dichter bij ons kwam. Ook een shape shifter. Even wachtte ik tot de lynx ook bij ons was en zei toen:
    "Luister, jullie zijn gekozen. Jullie zijn shape shifters, pas als jullie de opdrachten doorstaan hebt kunnen jullie doorgaan met je leven. Daarvoor kan dat niet. Je kunt er ook voor kiezen om niet met me mee te gaan, hier te blijven. En niet te weten hoe je weer in een mensen kan veranderen, of je gaat met me mee, want ik moet nu echt gaan om de rest op te gaan halen." Even gaapte ik en veranderde toen weer in een leeuw. Ik zette een paar stappen in de richting waar het gevoel het sterkst was. Ik had al meerdere malen gevoeld dat er een shape shifter dichtbij was, of nog steeds was, maar ook hoe iemand zich toen weer van ons verwijderde.
    Ik keek even achterom en keek hun vragend aan. Wachtend op wat ze zouden gaan doen.

    [ bericht aangepast op 16 jan 2014 - 19:41 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    [Wanneer komt Ramon bij Leah ;) als ik vragen mag]


    ''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

    CrazyGirlxx schreef:
    [Wanneer komt Ramon bij Leah ;) als ik vragen mag]


    || Zodra ik posts terug heb. ||


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Jacé "Snow" Larson ~ Ijsbeer

    Als die zijn zegje weer gedaan had, kom ik langzaam overeind. Had hij niets beters te doen dan ons proberen over te halen om bij hem te blijven?....
    Zuchtend en half gapend loop ik langzaam richting de jongen die weer veranderd is in een leeuw, als ijsbeer rond blijven lopen is mij niet gezien...
    Mensen zullen raar kijken en zelfs gaan staren... Want wat doet een ijsbeer nauw in het wild... In het bos... En niet op de ijsvlaktes waar die thuis hoort...
    Als ik bij de leeuw ben, waggel ik al rustig verder, blijkbaar wilde hij toch deze kant op gaan dus waarom niet...
    En misschien dat ik een meer tegen kom of iets dergelijks... Kan ik meteen afkoelen... Deze hitte is mij iets TE veel....
    Als ik merk dat ik iets verder ben gewandeld dan ik wilde, laat ik mijzelf neerploffen op de grond waarna ik even geeuw.
    Dan zal ik maar even wachten tot die leeuw weer verder waggelt, dan kan ik er tenminste achter aan wandelen...

    Bajola, ik heb Ramon nog niet ontmoet he ;)


    Joy is not in Things, it is in us.

    GoldenFalcon schreef:
    Bajola, ik heb Ramon nog niet ontmoet he ;)

    Zal her morgen even wijzigen. ;)


    "I'm not crazy, my reality is just different from yours."

    Matthew tyler

    Ik brabbelde in mijn gebrekige taal tussen mens en vogel dat ik het niet helemaal snap.
    Ik vroeg me ook af boe het kwam dat ik in een adelaar was veranderd.
    De jongen voor me gaf antwoord op mijn vraag.
    "Luister, jullie zijn gekozen. Jullie zijn shape shifters, pas als jullie de opdrachten doorstaan hebt kunnen jullie doorgaan met je leven. Daarvoor kan dat niet. Je kunt er ook voor kiezen om niet met me mee te gaan, hier te blijven. En niet te weten hoe je weer in een mensen kan veranderen, of je gaat met me mee, want ik moet nu echt gaan om de rest op te gaan halen." Ik keek hem appart aan en keek nog eens naar de ijsbeer. De jongen was terug veranderd in een leeuw en liep vervolgens een richting op. De ijsbeer liep erachteraan en ik kon nks anders doen dan volgen.
    Ik spreid mijn vleugels en zet ongemakkelijk af om vervolgens vliegend dezelfde richting op te gaan.

    (Type dit ip mobiel dus weet niet hoe groot het stukje is. )


    Vampire + Servant = Servamp

    Emma Lewis || Cheeta

    Ik ving op wat de mens zei en zag hem veranderen in een leeuw. Nee, ik vertrouw de leeuw niet. Maar langs de andere kant, waarom zou hij liegen en waarom zou hij kunnen veranderen in een leeuw? Ik vind het maar een bizarre situatie. De leeuw zet een paar passen dichter naar mijn kant op. Een gevoel dat ik moet gaan vluchten, komt naar boven. Op hetzelfde moment komt er ook een gevoel van angst, maar ook van nieuwsgierigheid in mij op. Ik maak mij zo klein mogelijk in de hoop dat ze mij niet zouden zien. Wie weet wat ze met mij gaan doen. Ik houd mijn kop iets lager en kijk tussen de bladeren door naar de dieren. Ik houd ze goed in de gaten. Het liefst van al zou ik nu weer mens willen worden. Gewoon mijzelf, Emma Lewis. Maar ik heb geen idee hoe ik verander. Hoe zou die leeuw het hebben gedaan? Ik denk terug over wat ik zag. Hij deed geen speciale beweging of zei niks speciaals... Normaal maak ik makkelijk contact met mensen, maar nu lijkt dat niet te gaan. Komt het door het gevoel van angst en omdat ik niet wist hoe ik moest communiceren?


    "I'm not crazy, my reality is just different from yours."