[300] The Tv-Show ||Speeltopic 1|| - Speeltopics

Ben jij tussen de 16 en 21 jaar oud, en heb je altijd al gedroomd in een film te spelen? Meld je aan via www.inthemovie.com en wij nodigen vier jongens en vier meiden, totaal onervaren, uit om mee te spelen in onze film!

Zal de droom van de acht jongeren uitkomen? Zelf denken ze van wel en melden zich, vol enthousiasme, aan. Tot hun grote verbazing worden ze uitgekozen en worden ze van huis opgehaald en naar de locatie gebracht.
Aangekomen op de locatie krijgen ze instructies en worden ze per busje naar de plek van filmen gebracht. Maar wanneer ze daar aankomen en uitgestapt zijn, rijd het busje met een noodvaart weg. Ze zijn in de val gelopen. Hoewel ze niet verwachten dat ze nog in een film spelen, is dat fout gedacht. De jongeren zijn deel van een reality show genaamd; We know how to survive.
De jongeren moeten zien te overleven in het beboste terrein terwijl, zonder dat zij het weten, er camera's op hun gericht zijn.
Liefde, haat, vriendschap, leugens en teamwork spelen een grote rol in deze show.

~De story
~Rollentopic

Rollen;
Jongens; NOG EEN PLEK!
~ Emrys Einion Cyffin||17||RlN||
~ Jake Dylan Cooper||17||quin98||
~ Sergio Rafael Madiedo||20||IcanBreathe||
~ Sem Varrell||21||Chiroptera||

Meiden; VOL!
~ Isabeau Sky Ferina||16||Enface||
~ Eos Meraya Aquilon||18||Maximesa||
~ Raven Ariana mcCalley||20||Eavan||
~ Alexandra Udinov||20||Tonkin
~ Alaska Swan||19||MiIls

Regels;
- Leeftijden verschillend graag!
- Ik wil het liefst wat ervaren rpg’ers, en mensen die gemotiveerd zijn
- Maximaal 1 personage per account
- Géén perfecte personages. Iedereen heeft zijn minpunten wel
- Geen ééndagsvliegen die na een paar reacties of topics al stoppen
- Er is een minimum aantal woorden en dat is 300. Ik wil dat je, je eraan houd. Halve zinnen tellen niet! Gebruikt omgeving, gedachten etc.
- Naamsverandering doorgeven
- Alleen meedoen wanneer je het zeker weet
- Bestuur alleen je eigen personage.
- OOC tussen haakjes of in het praattopic
-Alleen RlN opent nieuwe topics. Tenzij anders vermeld
- 16+ is toegestaan, maar het gaat hier niet alleen maar om.
- Let op je Nederlands
- Houd rekening met elkaar! Niet iedereen heeft elke dag de tijd om te reageren. Daarom wil ik dat het rpg géén sneltrein wordt, maar reageer wel minimaal 2 keer in de week
- Wacht minimaal 2 posts na jouw eigen post voor je weer reageert, dit is dan zodat mensen die nog in moeten springen makkelijker mee kunnen komen


The beginning;

Iedereen wordt bij zijn huis opgehaald per taxi en worden naar de locatie gebracht. Daar krijgen ze zometeen verder te horen wat er gaat gebeuren, als ze er allemaal zijn!

[ bericht aangepast op 18 feb 2014 - 13:05 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

|| Mt. ||

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[Mt ]

[ bericht aangepast op 18 jan 2014 - 19:59 ]

[mijn topics]

---

It's very important for you to believe that you are the one

Emrys Einion Cyffin

Mijn blik gaat telkens naar de klok, de taxi zou er zo moeten zijn. Man, ik heb er zin in. Mijn eerste keer dat ik in een film ga spelen, ik ben zo opgewonden. Ik weet dus niet hoe het is, en wat ik me ervan moet voorstellen. Ik zit met 7 andere mensen van rond mijn eigen leeftijd, die ook onervaren zijn, zeggen ze. Ik hoop het,want dan kunnen we veel lachen. Want dat is natuurlijk een amateuristisch zooitje daar.
"Ben je nog niet weg?" Ik kijk op naar mijn broer en zend hem een dodelijke blik toe.
"Je wil me echt we hebben hé," zeg ik droogjes en kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Mijn broer lacht even en haalt zijn schouders op.
"Voor jou een vraag, voor mij een weet," grijnst hij. "Nee, ik ga je missen hoor, broertje," Hij omhelst me en ik doe dat terug.
"Ik ben niet lang weg hoor, alhoewel, hoe lang duurt het om een film te maken?" Ik voel mijn broer zijn schouders ophalen en ik moet zachtjes lachen. Wanneer hij me loslaat lach ik even.
"Niet emotioneel worden jij, dat hoor ik te zijn!" zeg ik en geef mijn broer een zachte klap in zijn gezicht. Hij kijkt me wat beteuterd aan maar herpakt zich.
"Ik? Emotioneel? Gek kind!" Ik moet hard lachen en schud mijn hoofd. Wanneer de bel gaat spring ik overeind en loop naar de deur. Daar staat de taxichauffeur voor en ik glimlach wanneer de man zegt dat hij voor mij komt. Ik pak mijn spullen en geef deze aan de man en loop naar mijn broer toe, ik sla mijn armen om zijn hals.
"Doe mam en pap de groeten, en zorg goed voor jezelf. Oh, er komt trouwens een nieuwe serie op tv had ik gezien, een reality die heet WE know how to survive. Jammer dat ik die moet missen, maar neem je het op?" Ik laat mijn broer los die knikt en een kus op mijn voorhoofd drukt.
"Nou ga, voor je taxi wegrijd," zegt hij en geeft me een zetje. "en doe voorzichtig," Ik glimlach en pak mijn jas van de haak, waarna ik deze aantrek en richting de taxi ga. Ik stap voor in en kijk naar mijn broer die in de deuropening leunt en naar me kijkt. Ik zwaai met een grote glimlach naar hem. Ik in een film. Nooit gedacht.
Ik kijk mijn broer na tot we hem uit het zicht verloren zijn. Dan focus ik me op de reis richting de locatie waar er gefilmd za lworden.
Ik heb er zin in!

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

mt

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

[MT]

---

16 - 09 - '17

Sergio Rafael Madiedo
Snel stopte ik het ontsmettingsmiddel van mijn oren in mijn tas. Ik had bijna al mijn spullen gister al ingepakt, behalve dingen die ik vandaag nog nodig had. Ik had laatst mijn tunnels laten vergroten waardoor ik ze nu zo nu en dan schoon moest maken om te voorkomen dat de wond zou ontsteken. Julian, mijn beste vriend en kamergenoot zou me uitzwaaien. Hij was een van mijn weinige vrienden. Behalve Kevin dan. Die zou eigenlijk zijn gekomen, maar die moest om een of andere reden terug naar zijn familie voor een weekje. Ook mijn ouders waren er niet, niet dat ik dat verwacht had. Die gaan zeker even uit Canada komen om hun 20 jarige zoon uit te zwaaien. Ik overleefde het echt wel zonder hen. Me telefoon piepte. Een sms'je van me moeder.
"Veel succes", stond er.
Ik glimlachte een beetje. Het was niet dat hij echt een moederskindje was, maar hij had toch een goede band met allebei zijn ouders. Dat kwam omdat hij telkens verhuisden en dan al zijn vrienden kwijtraakte. Niet dat dat er ooit veel waren, maar toch. Zijn ouders waren er altijd voor hem geweest.
"Ben je er klaar voor", vroeg Julian.
Ik keek hem aan. Het was een blonde jongen. Een jaar jonger dan mij en net begonnen met zijn studie. Toch stukken beter dan mij, vond ik dan. Hij was gewoon een natuurtalent in foto's maken. Zijn haar zat een beetje door elkaar, zoals altijd en zijn zeegroene ogen keken me aan. Hij zag er niet verkeerd uit, maar hij was gewoon niet mijn type. Ik dacht er soms over na om hem te vertellen over het feit dat ik biseksueel was, maar ik was bang voor zijn reactie. Ook mijn ouders had ik het nog nooit verteld. Hij zwaaide met zijn hand voor mijn ogen.
"Ehm ja", zei ik snel.
Ik was zo druk bezig geweest met mijn gedachten dat ik vergeten was dat hij me een vraag had gesteld. Ik trok de voordeur open en gaf Julian nog een bro hug voordat ik mijn spullen pakte en naar buiten ging. Ik had geen taxi gebeld, het was namelijk wel New York waar ik woonde. Behalve in heel erg afgelegen straatjes reed er altijd wel een lege taxi rond die je gewoon gelijk kon aanhouden. Ik woonde aan een drukke straat waar het vaak zo erg was dat er meer taxi's dan normale auto's waren. Ik stak mijn hand uit toen ik er een zag en de bestuurder stopte gelijk. Het was een best wel dikke, lichtbruine mand die achter het stuur zat. Ik trok het portier open en schoof op de achterbank met mijn spullen. Normaal zou ik voor in zijn gaan zitten, maar ik had geen zin om eerst mijn spullen in te laden om dan vervolgens om te lopen naar het andere portier. Ik gaf aan waar ik heen moest en plofte sloot toen zuchtend even mijn ogen. Ik ging in een film spelen. Wie had dat nou ooit gedacht?

---

It's very important for you to believe that you are the one

Matthew "Matt" James Lorna

Het moment waarop ik wakker werd had ik al hoofdpijn. Maar toen ik een blik worp op mijn wekker werd dat erger. Vloekend stond ik op en begon me snel aan te kleden. Een hand ging door mijn haren heen en na een blik in de spiegel vond ik dat het wel goed zat.
De spullen die ik mee zou nemen, waaronder veel sigarettenpakjes zekere voor het onzekere, pakte ik op en liep met twee treden tegelijk naar beneden toe. Mijn zusjes zaten op de bank naar een of andere serie te kijken en toen ik binnen kwam keken ze alledrie tegelijk op.
Snel begroette ik ze mompelend en gooide mijn spullen neer. Met grote stappen liep ik naar de koelkast toe en pakte snel een pak melk en kaas eruit. Ik dronk uit het pak terwijl ik mijn brood maakte.
Snel ging ik aan de tafel zitten en begon te eten. Ondertussen had ik ook maar een glas gepakt door het commentaar van mijn zusjes. Ik schonk wat in en werkte mijn eten naar binnen. Het drinken klokte ik snel naar binnen toe. Toen zette ik alles weer op het aanrecht. De melk en de kaas zette ik weer in de koelkast en met een gaap liet ik me ook de bank neer ploffen. Ik was niet meer zo laat gelukkig.
Met moeite viel ik niet weer in slaap terwijl mijn zusjes me ondertussen ondervroegen over de film waar ik aan mee zou doen. Of ik zenuwachtig was of ik iemand moest zoenen. Om het laatste moest ik lachen, echt weer iets voor mijn zusjes om te vragen.
Ik gaf antwoord op al hun vragen, want anders zouden ze telkens die vraag opnieuw vragen. En dat was iets waar ik echt gek van word. Toen ik de deurbel hoorde stond ik op en liep met grote passen naar de deur toe. De taxichauffeur was er. Nadat ik mijn spullen had gepakt en van mijn familie afscheid had genomen ging ik in de taxi zitten. I'm on my way.

[ bericht aangepast op 19 jan 2014 - 17:54 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Mijn topics.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Isabeau Sky Ferina
Minstens tien keer ging ik in mijn hoofd na of ik alles bij me had, ik was echt een ramp in dit soort dingen. Ik had ooit geprobeerd om een lijstje te maken maar zelfs toen vergat ik iets, ik geloof dat het een tandenborstel was of iets in die richting. Als ik uit eindelijk besloten heb dat ik alles bij me heb laat ik me met een plof op onze grote witte bank vallen. Even grinnikte ik bij de gedachten hoe mijn moeder altijd eeuwig bleef zeuren dat ik rustig moest gaan zitten en niet met mijn voeten op de bank mocht, vroeger zou ik zodra ze weg was met mijn blote voeten op de gang springen maar ondertussen was daar de lol wel vanaf. Mijn moeder had me vanmorgen een snelle kus gegeven voor ze de deur uit was gegaan, ik geloof niet dat ze erg goed besefte wat ik ging doen. Ach ze kwam er vanzelf wel achter als ik weg was. Vrienden hadden aangeboden om me uit te zwaaien maar dat had ik afgeslagen, het was niet alsof ik lang weg ging. Dacht ik dan.Ongeduldig tikte ik met de punt van mijn enkelaarsje op de grond, de taxi zou zo komen maar het wachten duurde mij te lang. Niet omdat ik zenuwachtig was, maar deze ruimte was nou eenmaal saai en vooral nu ik moest wachten was de stilte oorverdovend. De radio aanzetten had nu ook niet veel zin, dan zou ik hem ook weer uit moeten zetten. Zal je zien dat net als ik de radio aan zet de taxi er is, het zou wel iets zijn wat mij zou kunnen overkomen. Ik sprong van de bank af en bewoog mezelf en mijn spullen naar de voordeur waarop ik de deur achter me dicht deed. Ik viste uit de zak van mijn leren jasje een pakje Marlboro en stak er een op, nog even een voor ik de hele tijd in de taxi moest zitten. Zodra ik halverwege was zag ik om de hoek de taxi aankomen, ik drukte mijn peuk uit en gooide hem tussen de kiezelsteentjes van de oprit. Toen de taxi eenmaal voor de oprit stond stapte ik samen met mijn spullen de taxi in, ik was benieuwd.

[ bericht aangepast op 19 jan 2014 - 2:32 ]

[mt]

Eos Meraya Aquilon
Ik laat mijn handen over mijn lichaam glijden als de warme douchestralen de shampoo van mijn lichaam af laten glijden. Mijn haar had ik in een hoge knot op mijn hoofd geplaatst omdat ik zoals gewoonlijk weer eens te laat op was om het nog te föhnen. Ook al had ik het gisteren nog gewassen, ik had het toch graag willen doen, ik wilde dat ik er op mijn best uitzag, je kreeg immers niet iedere dag de kans om te stralen op het witte doek. Al was het mij een raadsel waarom ze perse onervaren mensen zochten, ach, mij een zorg. Ik draaide de kraan uit en droogde mezelf af waarna ik met rare euforische sprongetjes naar mijn kamer hupste, langzaam drong het pas tot mij door waar ik mee bezig was, en het gevoel dat daarmee gepaard ging beviel mij wel. 'Eos, liefje, wat wil je eten?' vroeg mijn moeder van onderaan de trap. 'We hebben stokbrood en croissantjes,' vervolgde ze haar vraag. Ik trok mijn ondergoed aan terwijl ik nadacht. 'Waar komen de croissantjes vandaan?' vroeg ik terwijl ik in mijn skinny jeans sprong, wat met halfnatte benen een hel was. 'De bakkerij hier om de hoek liefje, jeweetwel, die waar we jouw verjaardagstaart vandaan hadden gehaald.' Een taart die ik liever zelf had gemaakt, maar mijn moeder stond erop dat ik me liet verwennen. De taart was wel aardig, bovendien wilde ik op de set geen vreetzak lijken dus kon ik beter genieten nu het nog kon. 'Doe maar twee croissantjes ja, met aardbeienjam alsjeblieft!' Mijn moeder was een ultieme schat, altijd vroeg uit de veren om mij te helpen. Twee kamers verder klonk gekreun, mijn vader kwam ook eindelijk zijn nest uit. Ik heb hem altijd als een knuffelbeer gezien met zijn grote buik en weinig hoofdhaar. Hij was altijd degene wie mijn moeder vertelde haar gemak te houden. Ik trok mijn zwarte hempje aan en trok mijn glitterende naveltruitje eroveraan. Ik bekeek mezelf nog eens goed in de spiegel en beet op mijn onderlip. Met een buiktruitje kwam ik zo wannabe slank over. Ik trok mijn hempje en truitje weer uit en dook mijn kledingkast in. Gisterenavond leek het mij nog zo'n goed idee, maar nu kan ik niet eens meer bedenken waarom ik dat had gedacht. Onder een stapel broeken vond ik uiteindelijk mijn witte geluksshirt dat ik een paar weken geleden was kwijtgeraakt. Ik trok het shirt aan en keek in de spiegel, perfect. Snel vlechtte ik mijn haren terwijl ik mijn best deed om de uitstekende pieken terug te stoppen in de vlecht. 'Goedemorgen Meraya,' knorde mijn vader terwijl hij zijn hoofd om de deur stak. Het kiezen van mijn naam was kop of munt geweest, mijn moeder had gewonnen, maar mijn vader noemde mij al vanaf mijn geboorte bij mijn tweede naam, wat nogal verwarring had veroorzaakt in het verleden. Op de basisschool schreef ik ook vaak de naam die ik die dag het mooiste vond klinken. Ik maakte mezelf op, deed wat sieraden om die ik had gekocht op vakantie in Kreta, en liep met mijn koffertje naar beneden waar de geur van croissantjes mijn neusgaten vulde. Ik zette mijn koffer bij de voordeur en liep naar de keuken waar ik aan tafel schoof, mijn moeder had ontzettend haar best gedaan om de tafel mooi te dekken bij wijze van voortijdig afscheid. Ook al was het niet voor lang, ik ging haar missen. 'Vergeet je je gitaar straks niet?' vroeg mijn moeder die vol vreugde toekeek hoe ik aan het eten was. Ik schudde mijn hoofd. 'Cherise had hem gisteren meegenomen om er nog wat mee te doen, ze kan hier ieder moment zijn,' reageerde ik waarna ik nog een hap in mijn mond stopte. Cherise was mijn beste vriendin, bovendien had ik niet meer vriendinnen nodig om mij uit te zwaaien, zolang zij er maar was. De bel ging, waarop mijn vader naar de deur sjokte. 'Daar zal je Cherise hebben,' mompelde ik terwijl ik aan mijn tweede croissantje begon, ik liet de smaak van het croissantje mijn mond vullen in de verwachting een hysterische Cherise de keuken in te zien springen, maar dat gebeurde niet. 'Cherise, je taxi is er!' riep mijn vader. Ik verslikte me bijna in mijn croissantje, hij was veel te vroeg! Mijn moeder legde een hand op mijn schouder. 'Rustig Eos, we trakteren hem wel op wat koffie, eet jij maar rustig door. Mijn gedachten schoten naar mijn gitaar, ik zou niet weten wat ik zou moeten zonder dat ding. Een forse donkere man kwam de keuken binnenlopen, hij deed me denken aan een gepensioneerde FBI agent uit misdaadseries. 'Een kop koffie is altijd wel lekker,' zei hij terwijl hij mij vriendelijk toeknikte. Het was alsof mijn hart weer begon te kloppen. We hadden tijd. En inderdaad, niet veel later kwam Cherise de kamer binnen springen. 'Eos!' Cherise kwam de keuken binnenstormen met mijn gitaar over haar schouder Ze gaf me een knuffel en drukte de gitaar in mijn handen. Een van de rondingen had ze versierd met een prachtige, kleurvolle tiribalprint. Ik glimlachte en drukte Cherise nogmaals tegen mij aan. 'Hij is prachtig!' zei ik. Achter mij hoorde ik de forse man opstaan. 'Mooi, dan is het tijd om te gaan.' Bij het besef dat ik dit alles achter mij zou moeten laten voor een nog onbepaalde periode voelde ik de tranen achter mijn ogen drukken. Voor zover ik wist kon het een jaar duren. 'Nu mis je wel We know how to survive,' zei Cherise met een scheve grijns, wetende dat ik dat soort progamma's afschuwelijk vond. 'Zal mij een barst wezen, het verbaast me al dat ze daar überhaupt mensen voor hebben kunnen vinden.' Ze schoot in de lach. 'Ik zie jou al helemaal daar staan, alsmaar doorpatend over hoe debiel alles en iedereen daar is.' Ik grijnsde, dat klonk als mij ja. Ik trok mijn jas aan en drukte iedereen voor een laatste keer stevig tegen mij aan. 'Het is niet alsof ik voor eeuwig weg ben, ik hou jullie op de hoogte van wat er gebeurt, ik beloof het.' Met die woorden liet ik ze los en liep met mijn koffertje en gitaar over mijn schouder achter de chauffeur aan. Het eerste wat ik deed toen ik zat was mijn gitaar pakken en deze afstemmen, alles om de tranen te bedwingen die langzaam opwelden.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Jake Dylan Cooper

Ik werp nog een blik in de spiegel, ik was nou al een tijdje met me haar bezig geweest en het zat eigenlijk nog steeds niet goed. Ik deed nog een poging waarna ik het wel goed vond zitten. Gelukkig was ik vanochtend op tijd opgestaan, want dit koste me toch wel wat tijd. Ik wou er sowieso altijd goed uitzien maar nu helemaal, het is de eerste dag dan moet ik natuurlijk wel wat indruk maken. Dat ik gewoon in een film ga spelen, echt geweldig. Ik had er zoveel zin in, hier keek ik al heel lang uit. Ik heb altijd al in een film willen spelen en nu gaat het gewoon gebeuren. Ik loop naar beneden en mijn blik valt op mijn koffer en tas die ik al beneden neer had gezet. Gauw ging ik nog even in mijn hoofd na of ik alles wel had om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat dat zo was. Ik loop de woonkamer in waar me moeder al gelijk naar me toe komt om me een knuffel te komen. 'ooh Jake ik ga je wel missen hoor!' zegt me moeder en ik grinnik zachtjes, dit had ze nou echt al heel vaak gezegd. ' Ik jou ook mam' zeg ik waarna ik een kus op haar wang druk en er weer loslaat. Ik kijk even de kamer door, ik ga iedereen en alles ook wel missen maar ik had wel heel erg zin om de film te maken dus echt heel veel eraan denken zou ik niet. Ik hoor de deurbel gaan en loop gelijk naar de deur toe, dat moest me taxi te zijn. Als ik de deur open is dat inderdaad zo en me moeder komt al aanlopen. ' Doei mam' zeg ik en geef er nog een laatste knuffel. Ik pak mijn tas en koffer vanuit de gang en loop naar de taxi toe. Ik leg me spullen in de kofferbak en stap daarna in de auto. Ik zwaai naar mijn moeder tot we de hoek omgaan en ga dan weer normaal zitten terwijl ik voor me uitkijk. Ik pak mijn oortjes erbij en zet mijn muziek aan, hier kon ik me wel mee vermaken tijdens deze rit. Nu maar wachten tot ik der ben.

[ bericht aangepast op 20 jan 2014 - 17:21 ]

Sem Varrell, 21 jaar.

'Kut!' Werd er geschreeuwd toen de gitarist, Jason; Sems beste vriend, erachter kwam dat hij zijn gitaar kwijt was. 'Nu kunnen we niet jammen en ben ook nog 's mijn gitaar kwijt. Dat ding kost me een vermogen.'
Ik zuchtte. “Rustig aan, man. Je moeder heeft 'm vast weer eens verplaatst zonder wat te zeggen.” Ik zat uitgezakt op een uitklapbaar stoeltje in de garage van Jasons ouders.
Jason keek mij grimmig aan. 'Het zal ook 's niet.' En hij liep weg, naar binnen om het aan zijn moeder te vragen – op zijn manier dan.
      Terwijl ik mijn sigaretten uit mijn oude jack haalde, hoorde ik geschreeuw van binnen komen. Kalm had ik mijn sigaret aangestoken en mijn aansteker terug in mijn jack gestopt wanneer Jason razend naar buiten kwam met zijn gitaar. 'Kom op, gozer. Je had gelijk.' Hij plugde de draden in zijn gitaar. 'Verstopt in de schuur! Ha, hoe vind je die! Met die gore dingen die daar liggen en het vuil.'
“Ruim dan ook voortaan je zooi op. Je weet dat dit de laatste dag is dat we goed kunnen jammen, man, voor ik wegga.”
'Ja, je word bekend jongen. Hoe vind je die? Ha!' En hij gaf me een klap op mijn schouder. 'Vergeet mij niet te noemen als je bekend ben. Misschien dat je mij ook effe kan promoten en gelijk onze band.' Ik moest lachen.
“Nou, zo snel zal het niet gaan denk ik.” Had ik hem eerlijk gezegd. 'Komt nog wel. Kom op, gozer. Voordat die taxi je hier voorgoed weg komt halen.' Overdrijven was Jason erg goed in. Ik nam een hijs van mijn sigaret en liep naar de microfoon toe. Het bekende gitaardeuntje dat Jason begon te spelen liet mij snel nog een hijs van mijn sigaret nemen, waarna ik het uitblies en het bekende nummer Sweet Child O' Mine van Guns N' Roses begon te zingen.
      De jamsessie was zo snel voorbij gegaan dat ik niet op de tijd had gelet. Het was dat Jason had gezegd dat het al bijna tijd was dat de taxi op zou komen dagen, dus ik snelde mij naar huis toe – nadat ik Jason eens goed dag had gezegd, en had slordig mijn spullen met kleding in een tas gedouwd. Het was vroeg, veels te vroeg voor mijn doen, maar een goede jamsessie met koffie en een sigaret deed goed.
Voor ik het wist zat ik in de taxi. “Ik doe effe een raampje open.” Had ik tegen de chauffeur gezegd die mij raar opkeek. Ik had mijn sigaret opgestoken en hij snapte het.
Het beste om mijn band bekender te maken was om zelf bekend te worden - ik moest er toch een goede manier voor vinden om mijn band te promoten.

[ bericht aangepast op 23 jan 2014 - 21:02 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Isabeau Sky Ferina
Verveeld tikte ik met mijn vingers op de rand van het taxi raam. Ik vond het echt verschrikkelijk om in de taxi te zitten na een uur werd zo'n ruimte claustrofobisch klein en echt lekker zitten kon ik niet, het afgelopen uur had ik dan ook in bijna iedere mogelijke positie gezeten. Normaal kon ik het zitten in een auto wel waarderen maar nu keek ik uit naar de eindbestemming en dat maakte dat de tijd zo traag ging. Ik verschoof iets van positie zodat ik mijn hoofd tegen het raampje kon laten leunen. Het leek alsof ik nu bijna de plek van bestemming had bereikt want de taxi was eindelijk van de snelweg af gereden bovendien kon het niet veel langer meer duren. Tenminste dat hoopte ik dan.
Ik schatte dat het ongeveer 10 minuutjes duurde voor de taxi inderdaad een terrein op reed, tevreden glimlachte ik terwijl ik mijn jasje een stukje dicht ritste om zo naar buiten te kunnen. Langzaam kwam de taxi tot stilstand waarop ik de deur open deed en er uit stapte. Met een pijnlijk gezicht rekte ik me uit, leuk dat onderuitgezakt zitten maar mijn rug vond het wat minder. Gelukkig had ik vanmorgen genoeg pijnstillers geslikt en was ik de dag voor weggaan langs de fysio geweest, het verhielp niet alles maar ik hoopte dat ik het zo langer vol hield. Niet dat ik verwachtte dat een film maken lichamelijk zwaar zo zijn, of nouja ik hoopte van niet maar ik was in ieder geval voorbereid.
'Bedankt' glimlachte ik naar de taxi chauffeur die me geholpen had mijn spullen uit de taxi te tillen, de man knikte als een vriendelijk gebaar. Hierna stapte hij zijn taxi weer in en reed niet veel later van het terrein af. Ik haalde even diep adem en draaide me toen om, het leek erop dat ik de eerste was. Ik liet me buiten op een bankje vallen met mijn spullen voor mijn voeten, eerst wat roken. De uitgeblazen rook verdween in de lucht en mijn oortjes had ik weer terug geplaatst in mijn oren, eerst eens even rustig zitten voor het hier druk zou gaan worden. Ik leek toch nog vroeg te zijn of juist veel te laat, bij die gedachte schudde ik grinnikend mijn hoofd. Het zou wel wat voor mijn zijn om zoiets voor elkaar te krijgen bedacht ik me, en ik tikte mijn sigaret even af. Ach ik kon van de rust die hier nu hing wel genieten, het zou nu enkel wachten zijn tot deze verstoord zou worden.

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 10:40 ]