[300] The Tv-Show ||Speeltopic 1|| - Speeltopics

Ben jij tussen de 16 en 21 jaar oud, en heb je altijd al gedroomd in een film te spelen? Meld je aan via www.inthemovie.com en wij nodigen vier jongens en vier meiden, totaal onervaren, uit om mee te spelen in onze film!

Zal de droom van de acht jongeren uitkomen? Zelf denken ze van wel en melden zich, vol enthousiasme, aan. Tot hun grote verbazing worden ze uitgekozen en worden ze van huis opgehaald en naar de locatie gebracht.
Aangekomen op de locatie krijgen ze instructies en worden ze per busje naar de plek van filmen gebracht. Maar wanneer ze daar aankomen en uitgestapt zijn, rijd het busje met een noodvaart weg. Ze zijn in de val gelopen. Hoewel ze niet verwachten dat ze nog in een film spelen, is dat fout gedacht. De jongeren zijn deel van een reality show genaamd; We know how to survive.
De jongeren moeten zien te overleven in het beboste terrein terwijl, zonder dat zij het weten, er camera's op hun gericht zijn.
Liefde, haat, vriendschap, leugens en teamwork spelen een grote rol in deze show.

~De story
~Rollentopic

Rollen;
Jongens; NOG EEN PLEK!
~ Emrys Einion Cyffin||17||RlN||
~ Jake Dylan Cooper||17||quin98||
~ Sergio Rafael Madiedo||20||IcanBreathe||
~ Sem Varrell||21||Chiroptera||

Meiden; VOL!
~ Isabeau Sky Ferina||16||Enface||
~ Eos Meraya Aquilon||18||Maximesa||
~ Raven Ariana mcCalley||20||Eavan||
~ Alexandra Udinov||20||Tonkin
~ Alaska Swan||19||MiIls

Regels;
- Leeftijden verschillend graag!
- Ik wil het liefst wat ervaren rpg’ers, en mensen die gemotiveerd zijn
- Maximaal 1 personage per account
- Géén perfecte personages. Iedereen heeft zijn minpunten wel
- Geen ééndagsvliegen die na een paar reacties of topics al stoppen
- Er is een minimum aantal woorden en dat is 300. Ik wil dat je, je eraan houd. Halve zinnen tellen niet! Gebruikt omgeving, gedachten etc.
- Naamsverandering doorgeven
- Alleen meedoen wanneer je het zeker weet
- Bestuur alleen je eigen personage.
- OOC tussen haakjes of in het praattopic
-Alleen RlN opent nieuwe topics. Tenzij anders vermeld
- 16+ is toegestaan, maar het gaat hier niet alleen maar om.
- Let op je Nederlands
- Houd rekening met elkaar! Niet iedereen heeft elke dag de tijd om te reageren. Daarom wil ik dat het rpg géén sneltrein wordt, maar reageer wel minimaal 2 keer in de week
- Wacht minimaal 2 posts na jouw eigen post voor je weer reageert, dit is dan zodat mensen die nog in moeten springen makkelijker mee kunnen komen


The beginning;

Iedereen wordt bij zijn huis opgehaald per taxi en worden naar de locatie gebracht. Daar krijgen ze zometeen verder te horen wat er gaat gebeuren, als ze er allemaal zijn!

[ bericht aangepast op 18 feb 2014 - 13:05 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Isabeau Sky Ferina
“Ik mag mijn interesse toch zeker wel tonen in zo'n mooie dame?” zei hij vleiend en ik kon nog net de drang weerstaan om met mijn ogen te rollen. 'Ik ben bang dat ik het je moeilijk kan verbeiden' zei ik geamuseerd waarbij mijn lippen duidelijk een speels glimlachje hadden gevormd. Nadat ik mezelf had voorgesteld leek hij heel even in gedachten verzonken te zijn wat me de kans gaf om hem rustig te bekijken. Zijn ogen waren het eerste waar mijn blik naar toegetrokken werd, meestal vond ik dat het belangrijkste in een gezicht. Blauwe of grijze ogen kwamen op mij meestal wat kil over maar hij had gelukkig warme bruine ogen. Trouwens, sommige kleuren blauw waren dan wel weer mooi bijvoorbeeld dieper blauw. Plots lachte hij kort wat me weer terug bracht uit mijn gedachten, ik vroeg me af wat er zo grappig was.
'Sky, hmm? Dus jij gaat mijn medespeelster worden? Nou, nou.”. Zijn ogen gleden over mijn gezicht heen, echt het meest plezierige gevoel gaf het me niet maar hey een beetje hypocriet was het wel al zou ik het hem kwalijk nemen. Ik knikte, 'Ziet er naar uit van wel' zei ik waarop ik mijn schouders op haalde. “Ze zeggen dat de betekenis van de naam 'hemel' is. Aan je uiterlijk te zien, kan dit zo wel kloppen.” zei hij flirtend. Er ontstond echter een frons op mijn voorhoofd toen hij mijn hand vast pakte en er heel zacht een kus op drukte. Voor een paar seconden bleef deze onthutste blik op mijn gezicht voor ik mezelf heel snel herpakte en er een lach uit mijn mond kwam. 'Fuck zeg. Ik wist al dat er tenminste een gladjakker moest zijn' flapte ik er sneller uit dan ik wilde. Een beetje schuldig en geschrokken van mijn woorden beet ik op mijn lip om er bijna letterlijk niets meer uit te kunnen gooien. Ondanks dat hij nu over kwam als een ontzettende gladjakker had hij ook wel lef of een enorm ego. Ondeugender en op een zachter volume dan hiervoor vervolgde hij zijn zin, “Maar dan weet ik natuurlijk niet hoe het met je innerlijk is.”. Uitdagend haalde ik een wenkbrauw op, 'Tja ik denk dat je daar vanzelf wel achter zult komen. Of niet' grijnsde ik. 'Maar ik vraag me ook wel af wat er achter jou zit. Je hebt in ieder geval wel lef' gaf ik eerlijk toe en ik haalde in een poging om het nonchalant te houden mijn schouders op. Het plaatje wat ik van hem had klopte gewoon weg nog niet helemaal.
“Ik ben zeker benieuwd. Heb alleen een raar gevoel hierover, om heel eerlijk te zijn.” antwoorde hij op de vraag of hij er ook zin in had. 'Ik eigenlijk ook wel' gaf ik toe en ik haalde een hand door mijn blonde haren heen, 'Ik had het gewoon allemaal wat anders verwacht, het is hier echt super rustig enzo' vervolgde ik mijn zin. Het gevoel dat er iets niet klopte vrat ook aan mij, maar ik had er maar weinig aandacht aangegeven. Ik had het eerder op nerveus zijn gegooid, of dat ik alweer te hoge verwachtingen had gesteld.
Hij mompelde een hmm en kijkt dan een beetje verdwaasd de ruimte door alsof hij nog niet eerder gekeken had, hierna richtte hij zich glimlachend weer op mij. Die glimlach misstond hem zeker niet. “Geen zorgen. Er zullen vast straks wel meer meiden komen. En zo niet, zo eng ben ik toch niet?” en een plagerige knipoog volgde. Ik grinnikte even, natuurlijk een knipoog dat maakte het hele pakketje wel af. 'Oh maar ik maak me geen zorgen hoor, het viel me alleen op' zei ik. Al bleef het zo zou ik er ook niet wakker van liggen. 'Nouu' zei ik plagend waarop ik mijn tanden kort bloot lachte. Nee eng was hij nog niet en als er iemand niet snel bang te krijgen was dan was ik het wel. Juist op dat moment kwam er een rood harig meisje de ruimte binnen gelopen, en ik groette haar door ook even te glimlachen. Ik vond er wel tof, had ik voor nu even besloten. Oké vooruit, alleen omdat ze rood haar had. Maar het voordeel van de twijfel geven was nooit echt een slecht iets.
Ik volgde Sem zijn beweging naar zijn jaszak waar hij een pakje sigaretten uit haalde en vervolgens het pakje naar mij uitstak. Dankbaar glimlachend pakte ik er een uit het pakje, 'Bedankt! Ik vind je spontaan heel aardig' grapte ik lachend. Uit mijn broekzak pakte ik mijn aansteker en stak eerst mijn sigaret aan voor ik het hem aanbood, hij had vast zelf een aansteker maar toch. 'Ik hoopte al dat ik niet de enige roker zou zijn, naja niet dat het erg is maar nouja' legde ik hem iets wat onduidelijk uit.

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 22:30 ]

Sem Varrell
21 jaar.
Er was een verbijsterde blik op haar gezicht gekomen. Een fantastische manier om uit te zoeken hoe iemand in elkaar zat. Bij de dingen en reacties die ze zouden doen wist ik al snel hoe iemand was en liever niet had. 'Fuck zeg.' Kwam er uiteindelijk uit haar mond rollen, toen ze zich had herpakt. 'Ik wist al dat er tenminste een gladjakker moest zijn.' Meteen voelde ik de kriebel in mijn keel naar boven stijgen, waarna er een gelach uit mijn mond kwam. Ja, ik mocht haar zeker wel. Eerlijkheid was iets wat ik zeker kon waarderen en zeker als het gemixt werd met een ware uitdaging.
      'Tja,' had ze uitdagend haar wenkbrauw opgehaald. 'Ik denk dat je daar vanzelf wel achter zult komen. Of niet.' Ze grijnsde. 'Maar ik vraag me ook wel af wat er achter jou zit. Je hebt in ieder geval wel lef.' Nog een eerlijk antwoord. Ja, dit kon wel goed komen.
“Dank je voor de eerlijkheid. Is nog ver te zoeken in de wereld.” Had ik haar eerzaam geantwoord. “Wat er achter mij zit is niet belangrijk.” Had ik het weggewuifd. “Alleen wat schaduwen, verder niet.” Er kwam een geheimzinnige glimlach op mijn gezicht en ik had mijn ogen weer op haar geblikt. Er was heel wat gebeurd in mijn leven en ik wilde daar niet mee te koop lopen hoe anderen dat weleens doen. Het ging ze trouwens ook niet aan en ik loste ze zelf wel op. Ik probeerde al die tijd het leven positief in te zien en nu had ik voor een paar jaar een band waar ik superveel aandacht aan gaf en echt blij mee was, dus om de negatieve dingen weer op te brengen had ik geen zin in.
Ze had geantwoord dat ze er ook een raar gevoel over had en dat ze het heel anders had verwacht. Hier had ik eenvoudigweg op geknikt met wat gehum, ten teken dat ik haar gelijk gaf en luisterde.
      Sky had gezegd dat ze zich geen zorgen maakte, maar het haar echter alleen opviel. 'Nouu,' vervolgde ze plagend en lachte haar tanden bloot. Ik had mijn hoofd ietsjes gebogen met een kleine, maar gedurfde, glimlach en keek afwachtend met een speelse blik naar haar. “Ja? Zeg het maar? Ben ik zo angstaanjagend?” Ik had mijn wenkbrauwen ietsjes omhoog gehaald. “Wel, dat is verfrissend. Zijn het de piercings? Tatoeages misschien?” Begon ik te raden met een lieflijke glimlach, waarna ik nadenkend een vinger over mijn kin wreef en vervolgens een vinger opstak alsof er een lampje ging branden. “Is het mijn fantastisch, aantrekkelijke uiterlijk misschien dat angstaanjagend begint te worden? Ben ik zo knap?” Begon ik te grappen.
Er kwam een felgekleurd iemand binnenlopen, waardoor ik opkeek, maar haar niet had begroet. Een vrouw. Met rood haar. Hmm. Ze kon er wel goed en mooi uitzien, maar het innerlijk was iets waar ik voor ging. Daarbij was ik nu met Sky aan het praten. Ik was niet zo'n iemand die meteen naar een andere vrouw toeliep als ik die tegenkwam. Zulke types vond ik ook asociaal en had ik het liefst zin om te gaan slaan, als ik ze tegenkwam – ze maakten me kwaad.
      'Bedankt!' Hoorde ik een vrouwenstem die mij uit mijn gedachten haalde en ik keek weer ietwat verdwaasd op. 'Ik vind je spontaan heel aardig,' lachte ze. Mijn ogen werden naar haar lach getrokken. Ze had een mooie lach.
“Spontaan? Nou daar ben ik blij mee.” Vermakelijk had ik mijn wenkbrauwen opgetrokken. “Ik ben altijd heel aardig, voor iedereen.” Waarna mijn glimlach abrupt in een streep veranderde. Mijn gezicht straalde doods en verborgen uit. “Behalve als je het er naar maakt.” Waarna ik direct een glimlach op mijn gezicht had en genietend mijn ogen ietsjes half dicht deed. “Maar daar hoef je niet bang voor te worden hoor! Jij doet dat vast niet.” En ik haalde een sigaret uit het pakje en in mijn mond gestoken.
Ik was van plan om mijn aansteker te pakken uit mijn broekzak, maar ineens bevond zich er een aansteker voor mijn gezicht. “Bedankt,” zei ik met een glimlach, terwijl de sigaret nog tussen mijn lippen zat, en ik pakte 'm aan om de sigaret aan te steken. 'Ik hoopte al dat ik niet de enige roker zou zijn. Na ja, niet dat het erg is, maar nou ja.' Probeerde ze iets onduidelijk uit te leggen.
“Voor de gezelligheid, ik snap je wel.” Glimlachte ik vriendelijk om haar te verduidelijken dat ik het wel snapte.
      Ik had wel gevoeld hoe er een andere jongen naar ons keek, maar ik had er simpelweg geen aandacht voor gegeven. Kon mij het schelen wat die andere gozer dacht.
Ik nam een diepe hijs van mijn sigaret om de smaak over mijn longen te krijgen en blies die vervolgens uit. “Dus, waar houd jij je vooral mee bezig? Wat zijn jouw hobby's?” Ja, ik was wel geïnteresseerd in haar, maar zoals ik al eerder dacht; om dat te zeggen was zo afgezaagd en ik won er niets mee. Het was beter om gewoon geïnteresseerde vragen te stellen in plaats van te zeggen dat je geïnteresseerd bent.

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 0:14 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

NCIS schreef:
Matthew James Lorna

Zodra ik uit de auto stapte pakte ik gelijk mijn tassen. Na een kort bedankje naar de taxichauffeur toe liep ik het terrein op. Een bordje kwam in mijn zicht. Met een zucht begon ik te lezen wat erop stond. Ik moet dus naar de linker, achterste loods toe gaan.
Met mijn spullen in mijn hand begon ik naar de loods toe te lopen. De deur stond op een kier en toen ik naar binnen ging zag ik al dat er iemand was. Net als de jongen nam ik ook plaats op een van de stoelen. Mijn koffer zette ik ook achter mijn stoel neer.
Ik voelde me eigenlijk niet in de stemming om te gaan praten want ik was nogal moe. Maar ik zette me erover heen en zei tegen de jongen die er al zat:
"Hi, ik ben Matthew."
Ik keek even om me heen, maar ik vond er niet zo veel speciaals aan. Ik vroeg me sowieso af of er niet mensen van de film hier moesten zijn of zo. Want het zag er nogal verlaten uit, de enigste twee in de kamer waren ik en de andere jongen.
Het opkomende wantrouwende gevoel probeerde ik te negeren, iets wat ik wel vaker heb. Ik bedoel, er kan toch niks fout gaan of zo. Hun willen een film maken en het zou hooguit dom zijn om niet op tijd te komen.
Toch ging het gevoel dat er iets mis was niet weg. Daarom keek ik maar weer even naar de jongen in plaats van naar de ruimte om me heen die me een beetje verveelde.
Even rekte ik me uit in de hoop om de slaap die nog in mijn lichaam zat te verdrijven. Het lukte niet echt en met een zucht ging ik wat onderuit gezakt op mijn stoel zitten

.

Emrys Einion Cyffin

Ik zat hier al een tijdje, in mijn eentje. Misschien was ik wel de enige die in de film zou gaan spelen? Dat het een grap was van de makers, en dat ik de enige ben die toegelaten is? Wie weet. Ik tik zachtjes en regelmatig met mijn voet op de grond, zodat er een ritme ontstaat en ik begin er zacht op te neuriën. Ik stop echter direct wanneer er iemand de deur door naar binnen komt. Ik glimlach naar de jongen die mijn voorbeeld volgt en zijn tas achter de stoel plant waarop hij gaat zitten. Ik leg mijn linker been over mijn rechter knie en bekijk de jongen even vanuit mijn ooghoeken.
"Hi, ik ben Matthew," zegt hij dan en ik richt mijn blik nu geheel op de jongen naast mij. Ik glimlach weer en haal mijn hand even door mijn haar.
"Emrys," zeg ik dan rustig en kijk, net als Matthew, de loods rond. Ik voel me er ietwat ongemakkelijk bij. Zo een grote, lege loods. Het is bijna griezelig.
"Er zouden er meer moeten zijn, toch?" vraag ik dan terwijl er al bijna tien minuten zijn verstreken na mijn aankomst hierbinnen. Misschien was de rest wel buiten en hadden ze het bordje niet gelezen dat we hierheen moesten? Wie weet. Dan zouden ze wel iets aan hun ogen moeten doen, want het bordje is duidelijk zichtbaar. Ik zucht even zacht en kijk naar Matthew.
"Wel leuk he, dat we gewoon uitgenodigd zijn om in een film te spelen. Het is best wel een ver weggestopte droom, en ik had nooit gedacht dat het daadwerkelijk uit zou komen," glimlach ik naar de jongen naast mij en haal weer even een hand door mijn haren. Ik laat mezelf wat onderuit zakken en kijk nog altijd naar Matthew. Hopelijk kon ik een beetje met de andere personen die hier komen opschieten, want als je niet met elkaar om kan gaan wordt het nog al moeilijk om een band te krijgen, noch een leuke tijd te beleven.

[Sorry dat mijn stukje zo kort is, mijn inspiratie is erg laag ]

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 14:01 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Isabeau Sky Ferina
Ergens was ik wel opgelucht dat hij lachend had gereageerd toen ik hem bestempelde als een gladjakker, en dan niet eens als een boer met kiespijn. Hij leek niet eens van zijn stuk gebracht. “Dank je voor de eerlijkheid. Is nog ver te zoeken in de wereld.” had hij eerzaam gereageerd. 'You're welcome' glimlachte ik waarbij een vluchtige salueer beweging maakte. 'En dat is zeker waar' beaamde ik hem. Dit vond ik een groter compliment dan alle die hij hiervoor had gegeven, dit was tenminste iets wat ik zelf in de hand had. En daarbij was eerlijkheid iets wat voor mij best wel een big issue was.
Zijn volgende reactie verbaasde me dan weer, “Wat er achter mij zit is niet belangrijk.” had hij weggewuifd. Geheimzinnig glimlachte hij waarbij zijn ogen weer op mij gericht waren, “Alleen wat schaduwen, verder niet.”. Voor een paar seconden bleef er een nadenkende frons op mijn gezicht, het was geen reactie de je zou verwachten op een opmerking als deze en ik was dan ook benieuwd wat hij precies bedoelde. Toch besloot ik er verder niet op door te vragen, ik kende hem immers maar net en ik kwam er misschien vanzelf wel achter. Hoopte ik. 'Daar ben ik het niet mee eens' was mijn korte luchtige antwoord dan ook geweest en ik haalde mijn schouders kort op.
Blijkbaar had hij niet veel toe te voegen aan mijn reactie op de situatie hier want meer dan een vaag geluid ten teken dat hij luisterde kwam er niet uit. Ook prima vond ik zo, als hij gaf me tenminste het gevoel dat hij luisterde. Het was altijd zo'n storend iets als je iets probeerde te vertellen en de andere persoon ronduit ongeïnteresseerd niet luisterde. Voor zulk soort mensen had ik dan ook geen tijd in mijn leven, als je geen tijd of zin hebt dan zei je dat maar daar had ik tenminste wat aan. Mijn ene been verplaatste ik zo dat ik er als het ware op zat en mijn andere been er overheen hing, ik kon altijd maar moeilijk met mijn benen recht naar beneden blijven zitten.
Zijn hoofd boog hij een klein beetje waardoor er een plukje op zijn hoofd een stukje verschoof, blijkbaar zat niet zoveel aan producten in zijn haar, en een gewaagde glimlach verscheen op zijn gezicht. “Ja? Zeg het maar? Ben ik zo angstaanjagend?” zijn wenkbrauw verschoof een stukje omhoog, “Wel, dat is verfrissend. Zijn het de piercings? Tatoeages misschien?” raadde hij. Bij iedere optie die hij gaf schudde ik met een geamuseerde blik op mijn gezicht mijn hoofd. 'Nee piercings en tatoeages zijn geen probleem, dat zou hypocriet van me zijn. Ik heb ze zelf ook' antwoorde ik hem. Hij had dus tatoeages, ik vroeg me af wat voor. Voor ik dat hem kon vragen stak hij naar quasi nadenkend over zijn kin gewreven te hebben zijn vinger op. “Is het mijn fantastisch, aantrekkelijke uiterlijk misschien dat angstaanjagend begint te worden? Ben ik zo knap?” grapte hij. Ik schoot in de lach voor ik serieus aankeek, toch kon ik er niets aan doen dat mijn omhoog gekrulde mondhoeken een ingehouden glimlach verborgen. 'Ja ik denk dat het dat is, het intimideert me eerlijk gezegd ook een beetje' bracht ik er sarcastisch uit. Toch schudde ik kort daarna grijzend mijn hoofd, wauw.
Sem had weinig aandacht voor de vrouw die ik al eerder had opgemerkt, toch keek hij verdwaasd op toen ik een sigaret uit zijn pakje had gehaald. Vermakelijk trok hij een wenkbrauw op “Spontaan? Nou daar ben ik blij mee.”, als antwoord knikte ik glimlachend. “Ik ben altijd heel aardig, voor iedereen.”. Mijn glimlach verdween een beetje nadat zijn glimlach in een streep veranderde en de twinkeling die in zijn lachende ogen gestaan had plaats maakte voor een kille blik. “Behalve als je het er naar maakt.” en direct na deze woorden kwam zijn glimlach weer terug en keek hij zelfs genietend. Wauw. Dat was eh best wel vreemd.. Het was wel weer een bevestiging dat hij inderdaad meer was dan hij nu liet zien, het maakte hem interessanter. Tenzij hij compleet gestoord bleek en grinnikte even bij de gedachte. “Maar daar hoef je niet bang voor te worden hoor! Jij doet dat vast niet.”. Mijn mondhoeken krulde weer terug omhoog, 'Fijn om te weten dat je nu al zo positief over me denkt'. Ook hij stopte zijn sigaret tussen zijn lippen, en met deze nog ertussen bedankte hij me voor de aansteker die ik hem aanbood. “Voor de gezelligheid, ik snap je wel.” glimlachte hij vriendelijk, 'Precies' knikte ik opgelucht dat hij het snapte.
Ik bracht mijn rechterhand met de sigaret naar mijn lippen toe en nam genietend mijn eerste hijsje. Goed ik had niet lang geleden nog gerookt maar hey, je kon het me niet kwalijk nemen in deze best wel ongemakkelijke situatie. “Dus, waar houd jij je vooral mee bezig? Wat zijn jouw hobby's?” vroeg Sem me. Nadenkend haalde ik weer een hand door mijn haar, 'Ik vind veel leuk' begon ik. Maar omdat ik zeker wist dat hij dat niet genoeg zou vinden vervolgde ik mijn zin, 'Ik houd van tekenen, de stad en van muziek. Vooral het luisteren naar muziek want het enige instrument wat ik bespeel is de piano. Oh en van buiten zijn, alhoewel ik rustig film kijken ook leuk vind. In de zomer ga ik graag met vrienden longboarden maar in winter liever schaatsen. Maar om praktische reden houd ik verder niet heel veel van sport. Verder is er nog veel meer maar ik denk niet dat je nog zo lang wil luisteren' sloot ik af. Ik twijfelde even maar tikte de as van mijn sigaret af op de grond, er lag geen tapijt enkel beton dus het moest kunnen. 'Oh en ik houd van mijn kat' grijnsde ik. 'En jij? Waar houd jij je mee bezig?' vroeg ik geïnteresseerd. De rook liet ik uit mijn lippen ontsnappen voor ik hem afwachtend aan keek.

[Ah joh, geeft toch niet voor een keer (: ]

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 18:54 ]

[Determinate > Quaintrelle]

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 21:42 ]

---

16 - 09 - '17

Sem Varrell.
21 jaar.
Het begon interessanter te worden, ook al was het een gewoon gesprek tussen twee vreemden. Ik voelde dat het meer zou worden dan dit en dan niet meteen als in geliefden of iets in die richting, maar er hing iets in de lucht wat ik niet kon benoemen. Misschien werden ze wel goede vrienden of juist vijanden? Al met al kon ik toegeven dat het een luchtig en fijn gesprek was. Normaal gesproken hield ik er niet zo van om met vreemden te praten, maar dit was iets heel anders.
      'Nee, piercings en tatoeages zijn geen probleem. Dat zou hypocriet van me zijn. Ik heb ze zelf ook.' Vertelde ze, waardoor ik mijn wenkbrauwen had opgehaald. Ze had tatoeages? Ik keek naar haar op en alhoewel ik wist dat het zinloos was, liet ik mijn ogen nogmaals over haar lichaam heen glijden.
“Oh, echt? Waar heeft mevrouw die tatoeage zitten dan?” Merkwaardig. Je zou op het eerste gezicht niet zo denken dat ze enkele had, maar aan de andere kant mocht ik dan ook niet van mezelf te beoordelend zijn: Ik hield van het belachelijke en rare. De onverwachte dingen.
Voor ze hierop kon antwoorden was ze in de lach geschoten en keek ze mij nadien serieus aan met een duidelijk ingehouden glimlach. 'Ja, ik denk dat het dat is. Het intimideert me eerlijk gezegd ook een beetje.' Ik liet een korte lach horen.
“Oh, is dat zo?” Ik had mijn vingers zo op mijn kin geplaatst en haar charmant geknikt. “Hm, ik wist wel dat het dat laatste was.” Begon ik verder te grappen. Ik wist heus wel dat er mensen waren die mij lelijk vonden en de tatoeages plus de piercings verachtte, maar dat deerde mij niets. Iedereen was anders.
      'Fijn om te weten dat je nu al zo positief over me denkt.' En ze had een hijs van haar sigaret genomen, nadien ze had geknikt met dat ik het snapte met het niet alleen roken. Ik was ook wel slim, alleen hield ik gewoon teveel van grapjes maken, waardoor mensen dachten dat ik niet zo snugger was. Ik kon wel slim zijn, maar wat was het leven zonder een grapje en wat lol? Tenminste, de mensen die mij kenden dan; degenen die ik niet kende stelde ik mezelf niet voor open.
      'Ik vind veel leuk.' Ik wilde haar vragen waar ze dan zoal van hield, maar ze had haar mond al geopend alsof ze wist dat ik dat zou gaan vragen. 'Ik houd van tekenen, de stad en van muziek. Vooral het luisteren naar muziek, want het enige instrument wat ik bespeel is de piano.' Ik liet een zachte lach horen bij het laatste zinnetje en had kort mijn hoofd geschud. 'Oh, en van buiten zijn. Alhoewel ik rustig film kijken ook leuk vind. In de zomer ga ik graag met vrienden longborden, maar in winter liever schaatsen. Maar om praktische reden houd ik verder niet heel veel van sport. Verder is er nog veel meer, maar ik denk niet dat je nog zo lang wilt luisteren.'
“Je speelt piano? Interessant. Heb je ook iets opgenomen of niet?” Ik was wel benieuwd naar haar kunsten. Alles wat met muziek te maken had boeide mij, dat was een enorm pluspunt. Zeker als degene een eerlijk mens was of het leven wilde beteren.
'Oh, en ik houd van mijn kat.' Een kat? Wat lief. Ik hield van katten. 'En jij? Waar houd jij je mee bezig?' Ik kon de geïnteresseerde blik van haar voelen, maar abrupt had ik mijn mond tot een streep gemaakt. Hmm..
      Ik blies mijn rook uit in de lucht. “Jawel hoor. Ik heb de tijd. Ga maar verder.” Had ik koeltjes geantwoord op wat ze eerder had gezegd, hetgeen wat ze aan mij vroeg negerend, waarna ik weer een hijs van mijn sigaret nam en de bekende smaak weer door mijn wegen over mijn longen hadden geraasd. Ik hield er niet van om over mezelf te praten.
“Was het altijd jouw droom om in een film te spelen?” Vroeg ik toen ik dacht over de reden waarom ik hier in de loods was. Ik was nooit echt goed in het wachten en geduld hebben, maar dit verzachtte het al iets en liet mijn geduld op een rustig pitje vloeien.

Sorry, ik ben echt helemaal leeg <

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

(Ik krijg net te horen dat jullie op een post van mij zitten te wachten en ik verontschuldig mij bij deze dat ik er nog geen heb geplaatst. Ik zit momenteel nogal diep in de put dus dat verklaart waarom. Vanavond, als school bijgewerkt is, plaats ik een stukje!)

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Eos Meyara Aquilon
Ik landde met mijn sneakers op de verharde ondergrond wat een vertrouwd geluid maakte. In de auto was ik me al zorgen aan het maken hoe ik mijn twee veel te zware trolleys over een grindpad ging krijgen, gezien de oprit bij ons thuis al nauwelijks te doen was. Maar al het tilwerk kon mij bespaard blijven want ik kon gewoon rollen met de koffers. Ik bedankte de chauffeur die mij op zijn beurt weer bedankte voor de koffie. Ik pakte mijn koffers om naar een van de loodsen te lopen totdat ik op mijn schouder werd getikt door de chauffeur. 'Er staat daar een bordje, misschien moet je het even lezen.' Ik keek opzij en zag inderdaad een bordje staan. 'Dat is een goed idee, bedankt!' riep ik vrolijk waarna ik naar het bordje liep. Ik hoorde de auto wegrijden terwijl ik mijn blik over de lettertjes liet glijden. Ik keek het terrein over. De achterste, linkse loods. Ik wist wel wat achter was, maar wat was links ook alweer? Van nature was ik linkshandig, maar ik heb mijzelf ook met rechts leren schrijven waardoor ik geen ezelsbruggetje meer had om me aan vast te houden. Ik pakte mijn koffers stevig bij de versleten handvaten vast en begon vol goede moed rechtdoor te lopen. Bij de achterste rij loodsen stopte ik. Het waren er iets meer dan twee. Ik keek beide kanten op, haalde diep adem, en besloot uiteindelijk maar een kant op te lopen. Niet veel later eindigde ik bij de laatste loods uit het rijtje. Ik keek naar binnen en zag inderdaad een groepje jongeren zitten, met voornamelijk jongens. Ze leken wel binnen de leeftijdscategorie te vallen die was aangegeven op de site, maar om er helemaal zeker van te zijn besloot ik uiteindelijk maar gelijk te laten merken dat ik aanwezig was. 'Ik moet hier toch zijn voor de film?' vroeg ik aan niemand in het bijzonder.

[ bericht aangepast op 6 feb 2014 - 22:12 ]

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Abbygail Jane Smith

Toen ik het getoeter van de taxi een tijdje geleden hoorde, wat nu wel een eeuw leek te zijn, was ik enthousiaster dan ooit tevoren. Ik vind het zo spannend dat ik eindelijk in een eigen film kan spelen. Ik had aan één kant nooit verwacht dat ze mij zouden uitkiezen, aan de andere kant had ik natuurlijk altijd gehoopt dat het uit zou komen dat ik als actrice aan het werk mag en dat is nu zo. Ik was al hele scenes aan het spelen in mijn gedachten. Ik was al aan het nadenken hoe het precies zou zijn. Hoe ik me zou gedragen, hoe ik zou spelen, hoe iedereen trots op me zou zijn dat ik goed zou kunnen acteren, hoe ik fans krijg die net zoals mij willen zijn, hoeveel handtekeningen ik zal mogen zetten, hoeveel bekende mensen ik zal ontmoeten en er mee samen zou gaan spelen in succesvolle films. Ja, ik zie het al allemaal voor me, maar of het nu eenmaal zo echt gaat verlopen, daar heb ik totaal geen idee van. Laten we hopen dat het een leuke film is met knappe acteurs, een film die succesvol zal worden en iedereen mijn naam achteraf zal kennen. In gedachten kom ik wel heel anders over dan ik eigenlijk ben. Ik zie alles grootser dan het echt zou zijn, ik hou van fantasie en kan alleen dromen dat dromen echt waar worden. Deze droom is uiteindelijk uitgekomen en ik kan niet wachten om te gaan acteren.

Eenmaal de taxi op een bepaalde locatie stopt stap ik meteen uit. Eenmaal de chauffeur me vertelde hoe ik te weten kon komen waar ik naartoe moet kan hij niet snel genoeg weg zijn. Ik neem mijn koffers bij de hand. Ze zien er beide nieuw uitzien en hebben dezelfde kleur, namelijk donkerblauw. Ik kan niet snel genoeg beginnen lopen naar de juiste locatie. Best wel raar dat de taxi mij niet verder brengt dan hier en er gewoon meteen vandoor gaat. Ik loop via de juiste weg, in de verte zag ik een ander meisje in dezelfde richting als ik moet gaan lopen. Zou ze ook daarheen moeten? Zou ze een tegenspeelster zijn? Ik besluit het meisje te volgen voor ik ergens verkeerd terecht kom, want ik kan me eerlijk gezegd al niet meer herinneren waar ik precies moest zijn. Als ik haar naar binnen zie kijken hoor ik haar ook wat vragen. Ik ga bij haar staan en glimlach naar de mensen. "Ik denk het wel," antwoord ik op haar en kijk de rest dan vragend aan.

---

16 - 09 - '17

Isabeau Sky Ferina
Ik grinnikte geamuseerd toen hij zijn wenkbrauwen ophaalde zodra ik liet vallen dat ik zelf een piercing en tatoeage had, zijn ogen gleden zoekend over mijn lichaam heen maar dat was volstrekt zinloos. “Oh, echt? Waar heeft mevrouw die tatoeage zitten dan?” vroeg hij. 'Op mijn rechter schouder', twijfelend beet ik even op mijn lip, 'Misschien dat je hem later wel zult zien' wuifde ik het uiteindelijk weg. Niet dat ik me schaamde voor mijn tatoeage, maar het was meer dat als ik hem liet zien er een kans was dat hij vroeg waarom ik hem laten zitten en dat hield ik liever voor mezelf.
Kort lachte hij. “Oh, is dat zo?” en ik knikte. Zijn vingers vonden een weg naar zijn kin en hij knikte charmant, “Hm, ik wist wel dat het dat laatste was.” grapte hij. Ik knikte, 'Ja, naja moet wel zeggen dat het nu wel een beetje afneemt. Kapsones zijn een beetje afknapper' en grappend knipoogde ik naar Sem. Goed, ik had het grappend gezegd maar er zat een kern van waarheid in. Nu wist ik ook wel dat hij een grapje maakte.
Sem liet een kort gelach horen toen ik hem liet weten dat ik alleen piano speelde, “Je speelt piano? Interessant. Heb je ook iets opgenomen of niet?” vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd, 'Nee niets opgenomen, ik speel nooit echt voor anderen dus vandaar' wat ongemakkelijk haalde ik een hand door mijn haar. Ik had die vraag niet helemaal zien aankomen. Piano spelen was niet echt iets waar ik heel over opschepte, niet dat ik me ervoor schaamde maar het gewoon persoonlijk.
Toen ik vroeg of hij iets over zichzelf wilde vertellen ontstond er weer die kille blik op zijn gezicht. Hij wilde écht niet over zichzelf praten bedacht ik me fronsend. Het was zoiets stoms dat ik altijd fronste als ik dieper nadacht, of ik beet op mijn lip of iets in die richting. “Jawel hoor. Ik heb de tijd. Ga maar verder.” zei hij koeltjes.
Ik schudde mijn hoofd, 'Nee, het zou ook saai zijn als ik je alles over mij liet weten. Ik denk dat ik dat niet eens kan' zei ik simpel en ik haalde mijn schouders op. 'Dus, ik verwacht minstens iets wat informatie terug dan staan we quitte' en ik glimlachte bemoedigend naar hem. Hoe meer hij zich afzijdig hield hoe meer ik van hem wilde weten, ik bedoel hield hij er niet van of had hij wat te verbergen? En daarbuiten vond hem al niet geheel oninteressant, meestal liepen gespreken met vreemde uit op kort "Hoi & Hoe gaat het" en daar bleef het vaak bij.
Mijn ene been begon zwaar aan te voelen wat aangaf dat ik het snel moest verplaatsen voor het vervelende tintelende gevoel zou beginnen. Beide benen trok ik op mijn stoel, en mijn linker arm log losjes op mijn knieën de hand waarmee ik rookte hing op zijn plaats weer over mijn linkerarm heen.
“Was het altijd jouw droom om in een film te spelen?” vroeg hij. 'Neh' begon ik, 'Ik doe het alleen omdat ik het gewoon wil proberen, dus misschien vind ik dit wel verschrikkelijk' lachte ik. Dan was ik mooi de lul want waar ik aan begon maakte ik af, het was bij mij ja of nee. 'En jij? Is het jouw droom?' vroeg ik hem. Ik kneep mijn ogen een stukje samen, 'Je lijkt me niet echt het type wat al zijn hele leven wacht op deze kans'. 'Maar ik kan het mis hebben' en ik haalde mijn schouders op.
Twee meisjes verschenen kort na elkaar in de loods om te vragen of ze hier goed zaten, 'Jup' knikte ik naar ze. Hierna richtte ik mijn aandacht weer terug op Sem in afwachting op zijn antwoord.

["Ik hoorde de auto weglopen terwijl ik mijn blik over de lettertjes liet glijden."
Iets zegt me dat iets niet klopt hier... haha]

[ bericht aangepast op 6 feb 2014 - 22:08 ]

---

It's very important for you to believe that you are the one

oops, had t tussendoor aangepast haha

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Sem Varrell, 21 jaar.
Ze had gezegd dat ze het op haar rechterschouder had getatoeëerd en dat ik hem misschien later wel zal zien, na ze even op haar lip had gebeten. Hoe verkeerd het ook was, maar ik dacht meteen aan het verleiden tot bloot aan toe. Ik grinnikte iets, terwijl ik aandacht voor die gedachten had maar betrapte mezelf er toen op dat ik er misschien als een idioot uit zou zien – dus ik stopte ermee. Je aandacht bij het gesprek houden, Sem, sprak mijn geweten tegen me. Je kent haar pas net en nu al zo'n gedachte? Het kwam door wat ze zei! Protesteerde ik terug naar mijn geweten.
Wacht. Waarom protesteer ik tegen mijn geweten? Oh god, ik ben echt raar. Ik nam nog een hijs van mijn sigaret en ik was al bijna over de helft.
“Maar een beetje zelf liefde kan geen kwaad.” Had ik haar teruggekaatst met een kleine glimlach toen ze had gezegd dat het nu een beetje afnam, omdat kapsones een lichte afknapper waren. Het was waar, maar van jezelf houden was geen kwaads aan. Al waren er natuurlijk wel sommige mensen die té veel van zichzelf hielden en zichzelf zo fantastisch vonden, maar zo'n iemand was ik ook niet; ik had heus wel zo mijn onzekerheden.
      Ik vond het jammer dat ze niets van zichzelf had opgenomen. Misschien was ze daar te verlegen voor of loog ze er wel over? Maar waarom zou ze daarover liegen? Dat zou niets uitmaken, nee, dat was het niet. Het zou ook door haar onzekerheid kunnen komen, niet dat ze dat hoefde te zijn – juist helemaal niet, maar sommigen waren dat. Soms was ik dat ook als de hele band ging oefenen en we enkele nummers door namen. Dus in dat opzicht kon ik haar wel snappen. “Jammer.” Had ik haar geantwoord, terwijl ik rustig naar de betonnen vloer keek. “Ik had graag iets van je willen horen.” Het was met een kalme, serene toon gesproken.
Ik kon de wind horen veranderen van richting, die me vertelden dat er iets ging veranderen, dat er iets in de lucht hing dat er langzaam aan zat te komen. Voor even had ik mijn ogen kalm dichtgedaan en hoorde ik de mond van Sky die openging. 'Nee, het zou ook saai zijn als ik je alles over mij liet weten. Ik denk dat ik dat niet eens kan. Dus, ik verwacht minstens iets wat informatie terug. Dan staan we quitte.' Is ze serieus? Ik keek haar even wezenloos aan en knipperde toen vervolgens een paar keer met mijn ogen. Ze meent het. Wauw.
“Er is niks wat je over me zou hoeven te weten, want er is niks speciaals.” Sprak ik toen ik weer voor me keek. “Niks, behalve dat ik een gozer ben die Sem heet en 21 jaar ben.”
Mijn gezicht bleef nog steeds kalm staan met dat ze dit had gesproken, maar mijn gedachten brachten mij terug naar enkele herinneringen; herinneringen die ik het liefst niet tegen wilde komen, dus direct had ik mijn ogen geopend. Ze zagen er iets killer en harder uit dan eerst, maar verdwenen snel toen ik een enkele keer met mijn ogen had geknipperd.
Even wezenloos had ik naar haar gekeken en ik merkte op dat ze nu anders zat. Ik had niks geantwoord wat ze had gezegd, maar gewoon mijn sigaret in mijn mond gehouden; die er nu uithaalde om de rook eruit te blazen. 'Neh. Ik doe het alleen omdat ik het gewoon wil proberen, dus misschien vind ik dit wel verschrikkelijk. En jij? Is het jouw droom?' Ik keek weer voor me en liet de rook dit keer ontsnappen uit mijn neus, alsof ik een soort draak was. 'Je lijkt me niet echt het type wat al zijn hele leven wacht op deze kans, maar ik kan het mis hebben.' Nee, dat was ik ook zeker niet.
Het was niks voor mij om in een film te spelen. Muziek was hetgeen wat ik wilde doen, maar om er nou te koop mee te lopen dat ik een band had was ook weer wat. Aan de andere kant, ik was er toch zeker trots op. Ik was hier toch voor om mijn band te promoten. Dan was het ook niet slecht om dat te vertellen, toch? Ik zuchtte en keek haar zijlings aan.
      Twee anderen kwamen de loods in en vroegen of ze hier goed waren. Het waren stemmen van meisjes. Mijn ogen gleden kort over ze heen, maar ik keek ze wezenloos aan; zonder enkele emotie en keek toen weer voor me. Sky had alleen 'Jup' geantwoord, maar ik niks.
“Het is zeker niks voor mij.” Was ik begonnen, denkend aan wat ik als volgende kon zeggen en van mezelf bekend kon maken. “Ik ben een muziekman. Heb ook een –“ Net op het moment dat ik van plan was om iets te zeggen hoorde ik een bekend deuntje en keek ik op mijn mobiel om te kijken wie het was. Jason.
Ik keek op naar Sky, ietwat opgelucht, want ik voelde me niet prettig als ik iets over mezelf kwijt moest; alleen bij bekenden en vertrouwde mensen. En dan wilde ik niet suggereren dat Sky niet te vertrouwen was, maar ik kende haar eigenlijk pas net. “Ik moet deze even nemen.” Had ik haar vriendelijk geknikt en ik stond op om de sigaret op de grond uit te trappen, waarna ik naar buiten liep.
Vlak voor ik de loods echt helemaal uit was, had ik mijn telefoon al tegen mijn oor geduwd. “Hey man, mis je me nou al?” Grapte ik. Ik liep de twee meisjes voorbij, waarna ik ze nog een enkele vriendelijke blik toewierp en bleef toen buiten – tegen de loods aan staan. “Je kan ook niks zonder me hé. Ik weet het, ik ben nou eenmaal fantastisch.” Er klonk gelach aan de andere kant van de telefoon en ik haalde nog ietwat onhandig een sigaret uit het pakje.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ Deryth -> Eavan ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Sergio Rafael Madiedo
Ik checkte de tijd. Wat ging dat langzaam. Ik verveelde me echt dood. Ik keek om me heen en zag dat er net twee mensen binnen kwamen en een iemand naar buiten ging. De twee die binnenkwamen zeiden iets, maar ik kon het niet horen door mijn muziek. Op eens kreeg ik zin om te roken. En om even frisse lucht te halen. Op naar buiten dan maar. Ik stond op, gaapte, en rekte me vervolgens even goed uit voordat ik richting de deur liep. Toen ik langs de binnenkomers liep knikte ik ze even vriendelijk toe, maar ik zei niks. Zodra ik een stap naar buiten zette voelde ik gelijk de wind langs me lichaam blazen. Heerlijk. Normaal vond ik het helemaal niet erg om de hele dag binnen te zitten, maar als ik niks te doen had was het een ander verhaal. Naast me stond de jongen die ik binnen had zien flirten met dat meisje. Great, precies het gezelschap wat ik zocht, maar niet heus. Nou ja, jammer dan. Zo te zien was hij toch aan de telefoon dus een gesprek met hem beginnen hoefde niet. Ik stak mijn hand naar hem op omdat ik anders misschien heel onbeleefd over kwam en keek even toe hoe hij onhandig een sigaret uit het pakje probeerde te halen. Ik grinnikte. Doe dat dan ook voor je -je telefoon in je handen hebt sukkel, dacht ik. Zelf viste ik ook mijn aansteker en sigaretten uit mijn broekzak. Ik stopte mijn sigaretten terug en vouwde mijn hand om de gene in mijn mond om hem ondanks de wind goed aan te kunnen steken. Ik had ook een zippo aansteker, maar die zat nog in mijn tas. Helaas want die maakte het altijd een stuk makkelijker om buiten sigaretten aan te kunnen steken. Bovendien speelde ik er altijd mee. Ik wou eerst de aansteker in mijn zak doen, maar bedacht me en reikte hem naar de jongen naast me.

(Flut stukje heb niet zo veel inspiratie)

---

It's very important for you to believe that you are the one