Rol: Hoofd Medische staf
Naam: Sullivan Kai Bennet
Leeftijd: 32
Geslacht: Man
Nationaliteit: Van nature is hij een bewoner van het Elysium
Innerlijk:
Op het eerste oog ziet Sullivan er uit als een echte charmeur. Hij weet precies hoe hij mensen moet behandelen om te krijgen wat hij hebben wil. Met een paar gladde woorden, een knipoog of een speels lachje is hij meestal wel binnen. Zorgeloos zou je het kunnen noemen. Anderen vinden het gevaarlijk. Je weet immers nooit wat er mis kan gaan bij zoiets.
Helaas is het ook niet altijd even zuiver. Sullivan is een starre man. Hij heeft genoeg mee gemaakt in zijn leven en is niet van plan om daardoor nog iemand binnen te laten. Hij kan charmant zijn, vervolgens moet je rennen zo snel als je kan want dan is hij met 360 graden omgedraaid. Nooit heeft hij gezegd dat hij stemmingswisselingen heeft, zo wil hij het ook niet noemen. Maar een kort lontje heeft hij wel. Het ene moment is hij de vriendelijke man die zo charmant lijkt in zijn witte doktersjas. Maar er hoeft maar een fout woord te worden gezegd en dan draait hij door.
Het korte lontje heeft hij voornamelijk over gehouden aan zijn jeugd. En het is ook dankzij zijn jeugd dat hij last heeft van sociopatische trekken. Van de buitenkant een verschijning die graag gezien mag worden, maar van binnen is het een en al verrot. Hoe dat ooit is begonnen ligt voor de hand. Dankzij een vader met losse handjes en een moeder die niets voor hem over had, kreeg hij al snel een enorme haat aan de wereld. Hij besloot dat hij dat anders wou doen, goed ook. Maar hij had niet gedacht dat het de verkeerde kant op zou gaan.
Op een aardige zomerse dag zag hij hoe een oudere man werd aangereden door een voertuig. Het was tijdens een bezoekje aan de toch al verdorven aarde. In plaats van dat hij de man hielp, bleef hij naar hem staan kijken. Kijkend hoe het bloed het lichaam uit druppelde. De man lag kuchend aan zijn voeten, smekend om help. Smekend om verlossing. Maar hij ging enkel op zijn knieen zitten en drukte met zijn vingers tegen de wond aan. hij liet de man sterven. En hij voelde zich daar niet slecht door. Integendeel. Het gaf hem een ongekende macht. Macht om te laten zien dat hij niet zo nietig was als zijn ouders dachten.
Sullivan heeft dan ook over de jaren een liefde opgebouwd voor pijn. Het gaat hem niet zozeer om mensen zware lijfstraffen geven – niet dat hij het niet zou proberen als het op zijn pad kwam – maar het gaat meer om het concept van macht. Hij wil laten zien dat hij niet zo makkelijk klein te krijgen is.
Hij doet graag wat hem beter maakt, alles om zelf nog hoger aan de top te komen. Dat is egoïstisch en arrogant, maar hij heeft nooit gezegd dat hij het niet is. Zolang het hemzelf ten goede komt, hoeft hij zich toch geen zorgen te maken om iets anders?
Sullivan is qua werk wel heel professioneel. Hij vind het vreselijk als iets wat hij doet fout gaat, maar dat geld net zo goed voor zijn werknemers. Het moet gaan zoals het staat gepland, misschien is het mogelijk dat het zo nu en dan nog wel eens buiten de boekjes gaat, maar het moet op het einde goed komen. Fouten maken kan hij zich gewoonweg niet permitteren. Helemaal niet als je een reputatie hebt hoog te houden.
De vraag is enkel nog maar of iemand het aan kan om zijn ietwat gestoorde karakter te doorgronden en hem weer een fatsoenlijk man te maken, of dat het totaal de verkeerde kant op gaat. En de gevolgen daarvan zal niemand kunnen verwachten.
Uiterlijk: 
Sullivan heeft al jaren stug, bruin haar. Vanwege zijn werk probeert hij het altijd kort te houden, maar het wordt nooit zo kort dat het er niet meer uit ziet. Wie houd er immers niet van een dokter met een vol bos haar? Naast zijn flitsende kapsel, heeft hij ook het gelaat wat menig vrouwenhart doet smelten. Zijn gezicht is niet zozeer smal, maar niet te breed. Zijn strakke kaaklijn past bij het hele plaatje. Maar toch zijn het zijn ogen die het meest spreken. Al vanaf zijn geboorte heeft hij de aandoening, maar het is geen aandoening die behoorlijk in zijn nadeel werkt. Het enige wat scheelt is dat zijn ogen een diep paarse kleur hebben. Meestal moet hij iemand dan ook eerst recht aankijken voor ze worden gevangen door de apartheid van de kleur.
Sullivan is eigenlijk fijn gebouwd, hij is lang en niet te breed waardoor hij makkelijk spieren kan kweken. Nu heeft hij door zijn baan niet veel tijd om te sporten, toch doet hij het zo veel als hij kan.
Zijn lengte bedraagt een fijne 1.92, het is niet extreem lang, maar toch wat van een man verwacht mag worden.
Geschiedenis: In het prille begin behoorde Sullivan tot een gezin wat je tegen zou komen in boeken. Hij had een fijn leven. Een familie die om hem gaf, broers en zusters die altijd wel in waren voor een spelletje. Hij had zelfs vrienden. Het huis waar hij in woonde was ook onbeschrijfelijk. Het was enorm, het had alle versiersels die men zich kon indenken, er waren kamers die ze niet eens nodig hadden maar zijn vader had altijd gezegd, toen hij vroeg waarom, ‘’Omdat het kan Sul, omdat het kan,’’
Het meest fijne aan zijn jeugd vind hij het feit dat hij via de eiken achterdeur naar buiten kon rennen, op een mooie zomeravond wanneer de krekels in het hoge gras zaten te sjerpen. Hij deed dat zonder schoenen omdat hij wist dat zijn moeder dan achter hem aan zou komen. Boos doch lachend dat hij eens moest leren zijn schoenen aan te doen voor hij buiten ging spelen. Hij weet zich precies te herinneren hoe haar jurk rond haar enkels wapperde, ze hield van jurken dragen tijdens warme dagen.
Het was dan aan hem om zich te verstoppen in de boomhut tot ze het houten trapje op was geklommen en bij hem kwam zitten. De boosheid was dan al lang uit haar ogen weggevaagd. Het enige wat er dan nog was, was die perfecte twinkeling die hem altijd zo gelukkig maakte.
Helaas veranderden tijden snel na zijn tiende verjaardag. Ondanks het feit dat zijn vader een succesvol man was in het Elysium, raakte de man aan de drank. In het begin was er nauwelijks wat van te merken. Hij stond elke dag om acht uur op en ging naar zijn werk, dan kwam hij ’s avonds om zes uur weer thuis en aten ze hun dinner. De helaasheid der dingen is enkel dat hij doorsloeg met zijn drankgebruik. Op den duur kon hij niet meer zonder.
Tegen de tijd dat Sullivan twaalf was, was de man zover heen dat hij nauwelijks zijn bed meer uit kwam. Op het nachtkastje stond een fles wijn of cognac, en daar deed hij het mee. Sullivan’s moeder kon hele dagen heen en weer rennen om haar man te voorzien van zijn alcoholbehoeften. Ze zei er niets van, ze deed braaf wat van een vrouw werd verwacht.
Maar Sullivan wist wel waarom ze niets meer zei. Hij had de blauwe plekken heus wel gezien.
Het was mede dankzij zijn vader dat hij alle hoop in de mens verloor. Zijn moeder ging er aan kapot, zijn broers en zussen durfden totaal niets te zeggen. Hij kon er alleen maar voor opkomen. Zo vaak zei hij dat zijn vader zich naar de kloten had gedronken. Het gekke was alleen dat de man niet dood wou gaan.
Met pijn en moeite ging hij op zijn achttiende het huis uit om te beginnen aan zijn eigen toekomst, dat brengt hem inmiddels naar het punt waar hij nu is beland. Op een fijne positie, on top of the World. But with a shady past.
Extra: Er gaan geruchten rond dat hij een belangrijk dokter uit het Elysium heeft vermoord om zijn huidige positie te kunnen bereiken. Dit ontkent hij noch bevestigd hij.
Is hij zo goed?
[ bericht aangepast op 8 feb 2014 - 22:38 ]
The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.
